Nutrinews
RunningNews.gr Forum
RunningNews.gr Forum
Αρχική | Προφίλ | Εγγραφή | Ενεργά Θέματα | Μέλη | Αναζήτηση | FAQ
 Όλα τα Forums
 Τα πάντα για το τρέξιμο
 Ερωτήματα & Προβληματισμοί
 Αθλητικό υπόβαθρο ή.... πως φτάσαμε ως εδώ;

Σημείωση: Πρέπει να είστε εγγεγραμένος για να δημοσιεύσετε.
Για να εγγραφείτε, κάντε κλικ εδώ. Η εγγραφή είναι ΔΩΡΕΑΝ!

Screensize:
Όνομα Χρήστη:
Κωδικός:
Κατάσταση μορφοποίησης:
Μορφοποίηση: BoldItalicizedUnderlineStrikethrough Align LeftCenteredAlign Right Horizontal Rule Insert HyperlinkInsert EmailInsert Image Insert CodeInsert QuoteInsert List
   
Μήνυμα:

* HTML is OFF
* Forum Code είναι ενεργοποιημένος
Smilies
Smile [:)] Big Smile [:D] Cool [8D] Blush [:I]
Tongue [:P] Evil [):] Wink [;)] Clown [:o)]
Black Eye [B)] Eight Ball [8] Frown [:(] Shy [8)]
Shocked [:0] Angry [:(!] Dead [xx(] Sleepy [|)]
Kisses [:X] Approve [^] Disapprove [V] Question [?]

 
   

ΠΡΟΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗnbsp; ΘΕΜΑΤΟΣ
Ivorman Δημοσιευτηκε - 25/11/2007 : 11:32:17
Ε, ναι, σε όλους όσους διαβάζουν αυτό το forum, αρέσει το τρέξιμο. Από τον Γιάννη...Χαμό των 3,5 λεπτών για 42 χλμ στον YIANNIS...σκέτο των 4,8 λεπτων για 10 χλμ. Πως όμως έφτασε ο καθένας μας εδώ, απο ποιά αθλήματα πέρασε, σε τι επίπεδο έφτασε, ποιά είναι η πορεία του μέχρι τον μαζικό αθλητισμό, πόσο αυτό επηρέασε την σημερινή του επίδοση, τι τραυματισμούς του άφησε? Με τι άθλημα πορώθηκε παλαιότερα, τι τον έκανε να ονειρεύεται οτι θα πετύχει?


Διαβάζω καθημερινά σχεδόν το forum. Πολύ θα ήθελα στα ονόματα/nick-names που διαβάζω, να αντιστοιχήσω μια αθλητική πορεία - ένα αθλητικό υπόβαθρο, ακόμα και να εμπνευστώ απο την προσπάθεια κάποιου. Και αναφέρω αυτό το τελευταίο, γιατί ακριβώς αυτό με έκανε και ασχολήθηκα με τους λαϊκούς αγώνες δρόμου, ανακαλύπτοντας ένα νέο... πεδίο δράσης λαμπρό!!!
Κάνω λοιπόν εγώ την αρχή : μέχρι τα 13 μου, μόνο....κόμικς!! Από τα 13 μέχρι τα 18, κρεμασμένος απο το σχολικό μονόζυγο (μονίμως όμως) που έτυχε να υπάρχει στο λύκειό μου και λίγα άλλα όργανα...ενόργανης. Στα 18 χώθηκα κυριολεκτικά στο γυμναστήριο του Πολυτεχνείου για βάρη, σαν υποκατάστατο της ενόργανης, που τόσο αγαπούσα, αλλά καθόλου δεν ''τράβαγα'', καθότι λεπτός-μακρύς και ατάλαντος!! Η αποχή απο τα μαθήματα για τον τότε νόμο πλαίσιο για την παιδεία (σας θυμίζει κάτι?) το 1980 (δεν θέλω σχόλια...) έκλεισε και το γυμναστήριο του ΕΜΠ, οπότε...άρχισα να τρέχω για πρώτη φορά στη ζωή μου (ούτε μπάλα έπαιζα ποτέ, ούτε μπάσκετ, μόνο πολύ λίγο σχολικό βόλεϋ) ανακαλύπτοντας οτι τα κατάφερνα αρκετά καλά. Ετσι μπήκε το τρέξιμο στο αθλητικό μου ρεπερτόριο. Μεγαλώνοντας (....) έτρεχα κατά περιόδους, το πολύ μέχρι 6 χλμ, απλά αυξάνοντας τον ρυθμό μου όποτε βελτιωνόταν η φυσική μου κατάσταση. Μετά προέκυπτε κάποιος μικροτραυματισμός ή κάποια επαγγελματική υποχρέωση ή γενικότερη αλλαγή στη ζωή μου και παρατούσα τον αθλητισμό για μικρό ή μεγάλο διάστημα (μιλάμε για χρόνια...).


Εσχάτως, μετά απο πολλούς τέτοιους κύκλους, και μετά από μια δίχρονη αποχή, ξανάρχισα δειλά το τρέξιμο τον Σεπτέμβρη του '06. Στο Αλσος του Βεϊκου στο Γαλάτσι, γνώρισα τον Ηλία, του οποίου η ιστορία με ενέπνευσε να ασχοληθώ με τον μαζικό αθλητισμό και τους αγώνες του. Ο Ηλίας, απο 44 ετων-120 κιλών αγύμναστο άτομο, μηδένισε το κοντέρ του και είναι σήμερα 66 ετών με 48άρι για πλάκα στο 10άρι και 6-7 μαραθώνιους, με ρεκόρ 3:20 αν θυμάμαι καλά. Ετσι βρέθηκα τώρα, μετά απο 6-7 μικρους αγώνες, να τρώω τα νύχια μου γιατί ένας τραυματισμός δεν μου επιτρέπει να τρέχω παραπάνω από 6 χλμ με ρυθμό 7-7,5 λεπτων/χλμ (!!!) και να κάνω μανιωδώς ποδήλατο για να μη χάσω τελείως την φυσική μου κατάσταση μέχρι να τον ξεπεράσω.


Πολύ θα ήθελα να ακούσω πως ο κάθε ένας απο εσάς έφτασε να διαβάζει αυτό το forum, πόσο και με ποιό τρόπο έχει βασανίσει το κορμί του για να πηγαίνει όπως πηγαίνει στην προπόνησή του και στους αγώνες. Γουστάρει να τα πει κανείς?
15   ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ    ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ    (Πρώτα η πιο πρόσφατη)
teorunner Posted - 27/11/2007 : 19:21:41
ξεκινημα απο τη παιδικη ηλικια των κατω απο 12 με 2 μηνες φρη καμπινγκ κ τρελα χωρις ορια.στα 12 ξεκιναω το windsurf k στα 13 ξεκιναω το μπασκετ στο αστερα εξαρχειων μεχρι τα 22 που εφυγα για υποσχετικη στην ιτεα! μετα γυμναστηριο εντατικο κ αρχη της ορειβασιας κ αναριχησης σε βραχο μεχρι τα 29 που μπηκε κ το ποδηλατο βουνου στο προγραμμα.Απο τα 32 κ μεχρι τωρα ασχολουμαι με το kung fu k tai chi οπως κ την ινδικη γιογκα που αλλαξαν το τροπο σκεψης μου για τον αθλητισμο κ το σωμα.στο διαστημα αυτο τα τρεξιματα ηταν αραια κ μεχρι 5-7 χλμ.περυσι ειδα τον αδερφο μου,μετα απο χρονια ασχολιας με το τρεξιμο,να τερματιζει τον μαραθωνιο της κλασσικης κ απο τον απριλιο ξεκινησα προετοιμασια για τον μαραθωνιο κ μπηκα στο τριπ του τρεξιματος.ξεκινησα με ενα ημιμαραθωνιο τον απριλη,ενα10αρι στην αντιπαρο στις διακοπες κ μετα την κλασσικη.κ εχει δρομο πολυ ακομα......
quote:
Originally posted by YIANNIS

Ε, ναι, σε όλους όσους διαβάζουν αυτό το forum, αρέσει το τρέξιμο. Από τον Γιάννη...Χαμό των 3,5 λεπτών για 42 χλμ στον YIANNIS...σκέτο των 4,8 λεπτων για 10 χλμ. Πως όμως έφτασε ο καθένας μας εδώ, απο ποιά αθλήματα πέρασε, σε τι επίπεδο έφτασε, ποιά είναι η πορεία του μέχρι τον μαζικό αθλητισμό, πόσο αυτό επηρέασε την σημερινή του επίδοση, τι τραυματισμούς του άφησε? Με τι άθλημα πορώθηκε παλαιότερα, τι τον έκανε να ονειρεύεται οτι θα πετύχει?


Διαβάζω καθημερινά σχεδόν το forum. Πολύ θα ήθελα στα ονόματα/nick-names που διαβάζω, να αντιστοιχήσω μια αθλητική πορεία - ένα αθλητικό υπόβαθρο, ακόμα και να εμπνευστώ απο την προσπάθεια κάποιου. Και αναφέρω αυτό το τελευταίο, γιατί ακριβώς αυτό με έκανε και ασχολήθηκα με τους λαϊκούς αγώνες δρόμου, ανακαλύπτοντας ένα νέο... πεδίο δράσης λαμπρό!!!
Κάνω λοιπόν εγώ την αρχή : μέχρι τα 13 μου, μόνο....κόμικς!! Από τα 13 μέχρι τα 18, κρεμασμένος απο το σχολικό μονόζυγο (μονίμως όμως) που έτυχε να υπάρχει στο λύκειό μου και λίγα άλλα όργανα...ενόργανης. Στα 18 χώθηκα κυριολεκτικά στο γυμναστήριο του Πολυτεχνείου για βάρη, σαν υποκατάστατο της ενόργανης, που τόσο αγαπούσα, αλλά καθόλου δεν ''τράβαγα'', καθότι λεπτός-μακρύς και ατάλαντος!! Η αποχή απο τα μαθήματα για τον τότε νόμο πλαίσιο για την παιδεία (σας θυμίζει κάτι?) το 1980 (δεν θέλω σχόλια...) έκλεισε και το γυμναστήριο του ΕΜΠ, οπότε...άρχισα να τρέχω για πρώτη φορά στη ζωή μου (ούτε μπάλα έπαιζα ποτέ, ούτε μπάσκετ, μόνο πολύ λίγο σχολικό βόλεϋ) ανακαλύπτοντας οτι τα κατάφερνα αρκετά καλά. Ετσι μπήκε το τρέξιμο στο αθλητικό μου ρεπερτόριο. Μεγαλώνοντας (....) έτρεχα κατά περιόδους, το πολύ μέχρι 6 χλμ, απλά αυξάνοντας τον ρυθμό μου όποτε βελτιωνόταν η φυσική μου κατάσταση. Μετά προέκυπτε κάποιος μικροτραυματισμός ή κάποια επαγγελματική υποχρέωση ή γενικότερη αλλαγή στη ζωή μου και παρατούσα τον αθλητισμό για μικρό ή μεγάλο διάστημα (μιλάμε για χρόνια...).


Εσχάτως, μετά απο πολλούς τέτοιους κύκλους, και μετά από μια δίχρονη αποχή, ξανάρχισα δειλά το τρέξιμο τον Σεπτέμβρη του '06. Στο Αλσος του Βεϊκου στο Γαλάτσι, γνώρισα τον Ηλία, του οποίου η ιστορία με ενέπνευσε να ασχοληθώ με τον μαζικό αθλητισμό και τους αγώνες του. Ο Ηλίας, απο 44 ετων-120 κιλών αγύμναστο άτομο, μηδένισε το κοντέρ του και είναι σήμερα 66 ετών με 48άρι για πλάκα στο 10άρι και 6-7 μαραθώνιους, με ρεκόρ 3:20 αν θυμάμαι καλά. Ετσι βρέθηκα τώρα, μετά απο 6-7 μικρους αγώνες, να τρώω τα νύχια μου γιατί ένας τραυματισμός δεν μου επιτρέπει να τρέχω παραπάνω από 6 χλμ με ρυθμό 7-7,5 λεπτων/χλμ (!!!) και να κάνω μανιωδώς ποδήλατο για να μη χάσω τελείως την φυσική μου κατάσταση μέχρι να τον ξεπεράσω.


Πολύ θα ήθελα να ακούσω πως ο κάθε ένας απο εσάς έφτασε να διαβάζει αυτό το forum, πόσο και με ποιό τρόπο έχει βασανίσει το κορμί του για να πηγαίνει όπως πηγαίνει στην προπόνησή του και στους αγώνες. Γουστάρει να τα πει κανείς?

akira Posted - 27/11/2007 : 15:47:38
Hi Η δικη μου ιστορια εχει ως εξης: Απο μικρος σρο σχολειο διοργανωναμε αγωνες ταχυτητας στο προαυλιο και ημουν ή πρωτος ή δευτερος. Σε στιβο δεν πηγα ποτε μου. Στο Γυμνασιο και στο Λυκειο επαιζα μπασκετ με φιλους. Στον ελευθερο χρονο μου σχεδον ποτε μου δεν ετρεχα μονο πολυ περπατημα. Οταν περσα στη Σχολη μου τα παρατησα σχεδον ολα και πηρα κιλα και εφτασα τα 80. Οταν βεβαι τελειωσα την Σχολη μου λογω ελευθερου χρονου ειπα δεν ξεκιναω το τρεξιμο να περασει η ωρα. Αυτο ηταν κολλησα. Συνεχισα μεχρι που πηγα φανταρος και ημουν στα 65 κιλα. Βεβαια στον στρατο πηρα μερικα κιλα και οταν απολυθηκα αρχισα παλι το τρεξιμο χωρις δευτερη σκεψη. Τωρα ειμαι στα 73 κιλα και εχω τρεξει ηδη τρεις φορεσ στον Κλασσικο Μαραθωνιο και υπαρχει πολυ μελλον και πολλοι στοχοι ακομα και δεν μοπρω να με φανταστω χωρις να τρεχω.

See ya at the finish line dudes
thrax Posted - 27/11/2007 : 15:16:16
ρε παιδιά αυτό το υλικό αν το πάρει ένας ψυχολόγος θα κάνει διδακτορικό! Φοβερό!
Υπάρχει ένα κοινό πρότυπο σε όλους μας, ανεξαρτήτως background και επιδόσεων: όλοι μας συνδέουμε το τρέξιμο με την αλλαγή στη ζωή μας που επιδιώκουμε.

Άστα φίλε, στο τρέξιμο είμαι...
DIMKAZ Posted - 27/11/2007 : 14:54:55
quote:
Originally posted by Diamantis

http://www.brooksrunning.com/life/rwr480.html

Ταυτίζεστε;



--------------------------------------------------------------------
Διαμαντή είσαι τρομερός, που το ανακάλυψες;

So many times you want to give up, but you cannot.Thats what ultrarunning is all about. Thats what life is all about.
elton Posted - 27/11/2007 : 11:45:42
Τωρα που ανοιξε και η ορεξη,ποιος σε πιανει!!!
Savvas Posted - 27/11/2007 : 10:33:41
Λοιπον, απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου δεν μπορουσα να κατσω κατω με τιποτα.Νευροσπαστο ολκης ηθελα συνεχεια να κανω κατι.
Αυτο ειχε ως συνεπεια να ασχοληθω με τον αθλητισμο.
Κλασσικα μικρος επαιζα ποδοσφαιρο και αργοτερα μπασκετ σε ομαδα και με φιλους.
Μετα το Λυκειο επαιζα αραια και που και τελικα σταματησα για κανα χρονο τελειως τον αθλητισμο και αρχισα και εγω σαν καλο παιδι κακη διατροφη,ξενυχτια,ξυδια κτλ.Καποια στιγμη και ενω ειχα φτασει τα 67 κιλα με προετρεψε ενας φιλος να ασχοληθω ξανα με το μπασκετ μεσω μιας παρεας που εκαναν χειμερινο μπανιο.
Ξανα λοιπον μπασκετακι,μπανακι,καμψεις και ενιωθα πιο δυνατος απο ποτε φτανοντας παραλληλα τα 60 κιλα και αυτα σε δυο χρονια με καθε ΣΚ χειμερινο μπανιο.
Αλλα η κουφια η ωρα παθαινω διαστρεμμα το οποιο με ταλαιπωρει για 2μηνες χωρις να μπορω να κανω τιποτα.
Πεφτει η ψυχολογια μου βλεποντας αργοτερα πως δεν μπορουσα να αποδοσω οπως πριν και τα παραταω τελειως.
Μετα απο ενα χρονο και αφου ενιωθα παρα πολυ αδυναμος αποφασιζω να αρχισω σιγα,σιγα να τρεχω για να ξεσαπισω.
Βαριομουν υπερβολικα και προετρεψα και εναν φιλο μου να ερχεται για παρεα.Τους πρωτους μηνες πηγαινα 2φορες/εβδομαδα και μετα οποτε το θυμομουν.
Άλλα καποια στιγμη κολλησα και αρχισα να τρεχω τρεις φορες τη εβδομαδα στο Ελ πασο και προσπαθουσα παντα θυμαμαι να κανω 25 γυρους 8750 μετρα σε 36 λεπτα και τη Παρασκευη συγκεκριμενα αφου εκανα ρεπο την Πεμπτη να κανω 10χλμ σε 40.
Αυτο το πραγμα μου ειχε καλλησει στο κεφαλι και αυτο εκανα καθε φορα αν και δεν μου εβγαινε παντα φυσικα.
Αυτα απο τα 22 μου μεχρι τα 23 που τοτε αποφασισα να κανω τον πρωτο μου αγωνα στο δεκαρι της κλασσικης με στοχο τα 40 λεπτα.
Τελικα εκανα 38,40 και βγηκα 40ος στην γενικη πραγμα που για μενα τοτε ηταν απιστευτο αφου ποτε δεν ετρεχα πριν αφου δεν μου αρεσε.
Τελικα με προετρεψε ο θειος μου να γραφτω σε καποιον συλλογο για να μην κανω συνεχεια το ιδιο πραγμα του στυλ τρεχα και οποιον παρει ο Χαρος και με συστησε στον προπονητη του Π Φαληρου και αφου γραφτηκα στην ομαδα αρχισα προπονησεις καθημερινα εκτος των δυο ρεπο στην εβδομαδα αλλα με πιο πολλα χλμ.
Και ανω ειχα φτασει με το τρεξιμο σε 1,5 χρονο τα 54 κιλα με τους ρυθμους της προπονησης σε 4 μηνες εφτασα τα 49 αφου ετρωγα οσο και πριν.Αποτελεσμα στο τελος που θα κατεβαινα στους αγωνες να σερνομαι.
Και δεν εφτανε αυτο ειχα και μεγαλη πτωση και σε ολα τα αιματολογικα μου και κυριως στα λευκα αιμοπεταλια.Αρχισα τις εξετασεις καθε ειδους αφου δεν ανεβαιναν με τιποτα και μαλιστα μια αιματολογος μου ειπε να κοψω εντελως το τρεξιμο αφου λεει θα παθαινα ανεπανορθωτες ζημιες στο μυοσκελετικο μου συστημα λογω του στιγματος που ειχα και αργοτερα δεν θα μπορουσα ουτε να περπατησω.Οι γονεις μου τα επαιξαν τελειως και μου ασκησαν σχεδον βετο να παρατησω το τρεξιμο γιατι παιζοταν η υγεια μου και αφου με εβλεπαν και 49 κιλα φτερο στον ανεμο.
Εγω απο την πλευρα μου ειχα φρικαρει και δεν ηξερα τι να κανω.
Τελικα αποφασισα να πηγαινω 3 φορες την εβδομαδα να κανω απλα για να μην μου λειψει.Αυτα ολο το καλοκαιρι που τελικως μου την βαρεσε και πηγα σε αλλον αιματολογο για δευτερη γνωμη και που τελικως μετα απο νεο κυκλο εξετασεων να μην μου βρει λυση στα αιματολογικα αλλα τουλαχιστον να αποκλεισει τα λεγομενα της προηγουμενης περι προβληματων κτλ.
Αρχιζω σταδιακα προπονησεις με την ομαδα απο Σεπτεμβριο και αποφασιζω να παω σε διατροφολογο για να μην παθω τιποτα χειροτερο.
Τρωγοντας πολλα γευματα την ημερα και σταδιακα αυξανοντας τις ποσοτητες και με μια δοση πρωτεινης παραλληλα με την προπονηση καταφερνω να παρω σε 2μηνες 4 κιλα φτανοντας τα 53 τα οποια ηταν κυριως μυικα και με δυναμωσαν πολυ.
Αποφασιζω να ξαντρεξω τα 10χλμ της κλασσικης με στοχο τα 39 λεπτα αφου δεν ηξερα σε τι κατασταση ημουν ακριβως.
Τελικως προς μεγαλη μου εκπληξη τερματιζω σε 35,30 και στο τελος μονο που δεν με πηραν τα ζουμια αφου σκεφτομαουν οτι λιγους μηνες πριν παραλιγο να σταματησω γενικα το τρεξιμο.
Απο τοτε δεν σταματησα καθολου αλλα καποιοι ταρυματισμοι με εναγκασαν παλι να μην κατεβω στους πανελληνιους αγωνες και καονοντας για κανενα 4μηνο συνεχομενα μονος μου χωρις προπονητη αφου ειχα παογοητευτει απο τους τραυμαυτισμους μου μπηκε το μικροβιο του Μαραθωνιου οπου και κατεβηκα και επεται συνεχεια.



Ο Γκρινιαρης του Φορουμ
BunnyDragon Posted - 27/11/2007 : 03:28:39
θα σου μοιασω... Κι εγώ απο τα 19 μέχρι τα 25 πολλά ποτά και τσιγάρα και καθισιό.
Ξεκινάω τρέξιμο κι εγώ σιγά σιγά

A bunny in heart
A dragon in mind...


If you have no legs... RUN
If you have no voice
SCREAM
If you have no hope
INVENT
Dimosthenis Posted - 27/11/2007 : 01:22:32
Μέχρι τα 25 που πήγα φαντάρος η μόνη σχέση με τον αθλητισμό ήταν να διαβάζω αθλητικές εφημερίδες και να τρώω πίτσες βλέποντας ποδόσφαιρο. Κάπνιζα 1,5 πακέτο την ημέρα. Στο στρατό τα πράγματα χειροτέρεψαν. Πήρα 18 κιλά φτάνοντας τα 88 με ύψος 1,71 και τα πακέτα έγιναν τρία. Ενα χρόνο μετά την απόλυσή μου και με παρότρυνση ενός φίλου γυμναστή και δρομέα άρχισα το τρέξιμο κυρίως για να ελαττώσω το κάπνισμα. Εχασα 12 κιλά σε 6 μήνες και έφτασα να καπνίζω μισό πακέτο. Ενα χρόνο μετά και με την βοήθειά του έτρεξα στον πρώτο μαραθώνιο που διοργανώθηκε στην Πάτρα (1994). Οδυνηρή εμπειρία. Επεσα με τα μούτρα στην δουλειά, παντρεύτηκα, σταμάτησα την άθληση εντελώς. Τα κιλά ξανάγιναν 88 τα τσιγάρα πολλαπλασιάστηκαν. Αισθανόμουν χάλια. Και τότε, δεν ξέρω και 'γω πως, αποφάσισα πως δεν πάει άλλο και ξεκίνησα πάλι τρέξιμο σιγά σιγά. Ηταν 4 Μαϊου 1997. Ετρεξα 2 χιλιόμετρα σε 15 λεπτά. Το θυμάμαι σαν τώρα. Υπέφερα σε κάθε βήμα αλλά δεν το έβαλα κάτω. Ενα μήνα μετά είχα φτάσει τα 6 χιλιόμετρα με ρυθμό 6 λεπτά /Χμ. Τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς ξανάτρεξα στον μαραθώνιο της Πάτρας. Τερμάτησα με την ψυχή στο στόμα (σε 3:58) αλλά το μικρόβιο το είχα κολλήσει. Από τότε έχω φτάσει τος 22 μαραθώνιους και 5 υπερμαραθώνιους σε Ελλάδα και εξωτερικό. Είμαι 68 κιλά. Το κάπνισμα δεν το έχω κόψει εντελώς. Καπνίζω 1-2 τσιγάρα την ημέρα. Τρέχω 5 φορές την εβδομάδα αλλά το τρέξιμο το σκέφτομαι συνέχεια. Η γυναίκα μου δεν το πολυκαταλαβαίνει αλλά με στηρίζει. Οπως λέει και η ίδια είμαι πολύ πιο ήρεμος στην ζωή μου και με φοβερή αυτοπεποίθηση. Πως ήμουν πριν; Τα σχόλιά της είναι μάλλον εξευτελιστικά. Τώρα τρέχω και διασκεδάζω την κάθε μου προπόνηση και τον κάθε αγώνα. Στόχους βάζω μόνο για να έχω ένα λόγο παραπάνω να πάω για προπόνηση. Αγώνες στο εξωτερικό διαλέγω με βάση όχι τον αγώνα αλλά το τι μπορώ να ψωνίσω και να δω. Στον μαραθώνιο της Αθήνας πρώτα κανονίζω σε ποιο θέτρο θα πάμε την Κυριακή το απόγευμα, σε ποιο μπαράκι θα συναντήσω φίλους και μετά κλείνω ραντεβού με το ταξί που θα με πάει στο Παναθηναϊκό στάδιο. Αυτά τα δέκα χρόνια βλέπω γνωστούς που χτυπιούνται για να κάνουν χρόνους (όψιμους πρωταθλητές) που τραυματίζονται και εγκαταλείπουν, που πιέζονται και δεν ευχαριστιούνται τελικά αυτό που κάνους και σκέφτομαι πόσο απίθανα τυχερός είμαι. Και ξέρετε κάτι; Οσο τρέχω για να το ευχαριστιέμαι τόσο πιο γρήγορα πάω χωρίς να το κυνηγάω. (PB 3:23 στην Κλασσική φέτος)
BunnyDragon Posted - 26/11/2007 : 22:49:09
4-5 xronia mpalleto
1 xrono character
3-xronia volley
gymnastiria gia ligo kairo (1 - 2 mines to xrono)
Polu juggling:D + ligi istioploia:P
Oles oi drastiriotites mou prin ksekinisw treksimo

A bunny in heart
A dragon in mind...


If you have no legs... RUN
If you have no voice
SCREAM
If you have no hope
INVENT
Dejan Posted - 26/11/2007 : 18:24:24
My turn
Λοιπόν, το να ασχολούμαι με τον αθλητισμό πάντα μου άρεσε. Και οι δύο γονείς πάντα μέσα σε στίβους και με εμένα να παίζω από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα στο σκάμα του μήκους της Πανεπιστημιούπολης να σκάβω το χώμα με κουβαδάκια,φτιαράκια κ.τ.λ. Όσο όμως μεγάλωνα καταλάβαινα ότι δε θα μπορούσα εύκολα να τρέχω καθώς ήμουν ένα ασθματικό παιδί. Στα 6-7 προσπαθούσα να τρέξω μία στροφή όπως μπορούσα αργά-γρήγορα δεν είχε σημασία μετά από μερικά μέτρα χρειαζόμουν heiler. Πότε το έβαζα κάτω, πότε όχι. Κάποια στιγμή κατάφερα να κάνω 3εις στροφές που φυσικά στο τέλος χρειάστηκα και πάλι βρογχοδιασταλτικό, πρέπει να ήμουν γύρω στα 8. Συνέχισα να προσπαθώ μέχρι που κοντά στην ηλικιά των 10 κατάφερα να κάνω για πρώτη μου φορά 12 γύρους. Αυτό το σκηνικό το θυμάται ακόμα ο πατέρας μου αφού πρόσφατα μου είπε ότι έκανα περίπου 1 ώρα για να το κάνω. Άρχισα να αραιώνω το να πηγαίνω αλλά και πάλι όποτε πήγαινα προσπαθούσα να κάνω κοντα στις 12 στροφές όπου και το πετύχαινα. Αυτό ήταν. Το άσθμα πιθανότατα είχε νικηθεί. Πήγα Γυμνάσιο. Τα πρώτα δύο χρόνια ασχολήθηκα με το μπάσκετ όπως όλα τα περισσότερα παιδιά τότε. Το τρέξιμο δεν το είχα παρατήσει και ακόμα και τότε πήγαινα στους σχολικούς ανωμάλου άσχετα εάν ερχόμουν στις τελευταίες θέσεις. Στο μπάσκετ αν και τα πήγαινα καλά σίγουρα δεν θα είχα μέλλον καθώς ήμουν μόλις 1.76 και.... 48 κιλά. Πήρα την απόφαση και στην Τρίτη Γυμνασίου ξεκίνησα εγώ μαζί με την αδερφή μου στίβο. Έτρεξα σε συλλογικό επίπεδο μέχρι τα 17 χωρίς κάποια σημαντική διάκριση εκτός από μία θέση σε τριάδα κλειστού και αυτό από σπόντα και συγκυρίες. Στα 17 σταμάτησα όπως προανέφερα και καλά για λόγους πανελληνίων εξετάσεων αλλά η αλήθεια ήταν ότι με είχε κουράσει αρκετά το να πιέζομαι για κάτι που μου αρέσει. Μόνο που μου άρεσε κάπως διαφορετικά. Τελειώνω το Λύκειο από τις πανελλήνιες μόνο ικανοποιημένος δεν έμεινα καθώς η θέση - περιοχή που πέρασα αλλά και κυρίως το ΤΕΙ που περνούσα δεν ήταν κάτι που με εξέφραζε. Πήγα στρατό και από 53 κιλά μέσα σε μόλις 6 μήνες απολύθηκα 74. Από το 2001 έως το 2006 έκανα μερικές ελάχιστες προσπάθειες να επανέλθω μόνο που ποτέ δεν τα κατάφερα. Πήγαινα έτρεχα 4-5 μέρες και μετά ξανά πίσω στη συνηθησμένη μου ζωή. Τον Απρίλιο του 2006 κάνω για τελευταία φορά προσάθεια να τρέξω. Με +25 κιλά από τα τότε αγωνιστικά μου δεν μπορούσα να τρέξω ούτε 20 λεπτά με 7'/Km. Συνέχισα για δύο εβδομάδες όπου και πήγα μαζί με τον πατέρα μου σε έναν αγώνα στα μέγαρα 21.1 km. Φυσικά δεν είχα συνείδητοποιήσει τι πήγαινα να κάνω. Βάζω το walkman και ξεκινάω να τρέχω. Μέχρι το 15 ήμουν σχεδόν καλά αν και στις τελευταίες θέσεις. Στο 17 είχα εξαντληθεί και πραγματικά μέτραγα μέτρο - μέτρο το πότε θα τελειώσει ο αγώνας. Περίπου στο 19 Km τα έχω παρατήσει και περπατάω. Κάπου εκεί με πετυχένει η γυναίκα του DIMKAZ και με εμψυχώνει να τερματίσω. Φτάνω στο στάδιο ορκιζόμενος ότι δε θα ξανακάνω μέτρο. Μετά τον Ημιμαραθώνιο η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή. Συνέχισα να τρέχω αρκετές φορές μέσα στην εβδομάδα και μετά από 7 μήνες έχοντας φτάσει τα 62 κιλά έτρεξα τον πρώτο μου μαραθώνιο σε 3,42 στη Κλασσική ενώ μετά από ένα χρόνο σε 3,31 και έπετε συνέχεια . Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι πλέον οι στόχοι μου υπάρχουν απλά για να υπάρχουν και τρέχω επειδή με ευχαριστεί και γι' αυτό το λόγο δεν πιέζομαι σχεδόν ποτέ ενώ όταν το κάνω το κάνω επειδή το νιώθω εκείνη τη στιγμή και μόνο.
Οπότε .... Back to the Track

______________________
* It's a beautiful life *
Everything comes to an end, life must go on.... Enjoy it...
Diamantis Posted - 26/11/2007 : 17:28:03
http://www.brooksrunning.com/life/rwr480.html

Ταυτίζεστε;
THANOS_KTM Posted - 26/11/2007 : 17:10:37
Αντε να πώ και εγώ.
Ξεκίνησα όπως τα περισσότερα παιδιά με την μπάλα στις αλάνες και επειδή ήμουν καλός,με πήγε(γύρω στα 12 μου) ένας φίλος του πατέρα μου στην τοπική ομάδα της πόλης μου,στην οποία έπαιξα πολύ λίγο...γιατί έπρεπε να παίζει ο γιός του προέδρου,ο ανιψιος του ταμία κτλ με αποτέλεσμα να απογοητευτώ και να τα παρατήσω...βοήθησε βέβαια και ένα χοντρό διάστρεμμα που έπαθα και έκανα κανά μήνα να περπατήσω.
Στην δευτέρα Λυκείου είχα την τύχη να έχω ένα γυμναστή αστέρι ο οποίος μας έκανε κάτι τέστ ικανοτήτων και με πήρε στον Εθνικό οπου και έκανα προπόνηση δεκάθλου,δυστηχώς μόνο κάθε Σάββατο(πήγαινα στις 12.00 κ εφευγα στις 19.00) λόγω της απόστασης που έπρεπε να κάνω με λεωφορεία και τρένα.
Αυτό κράτησε σχεδόν όλο το σχολικό έτος και παρόλο που είχα καλές επιδόσεις σε όλα σχεδόν τα αθλήματα αναγκάστικα να σταματήσω λόγω τον πανελληνίων εξετάσεων του ερχόμενου χρόνου..και λόγω βέβαια της απόστασης και των διαφωνιών των γονιών μου(ξέρετε τώρα..τα γράμματα πρώτα κτλ).
Στα 19 λίγο πρίν πάω φαντάρος έκανα λίγο πυγμαχία αλλά αυτά που έβλεπα δεν μου άρεσαν και το ότι με 3 μήνες προπόνηση θέλανε να με στείλουν στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανδρών με έκανε να αποχωρήσω.
Μετά το φανταρικό και έχοντας πάρει κανά 20αρι κιλά από την απόλυτη "ρούχλα" ξεκίνησα να παίζω παράλληλα βόλλευ και μπάσκετ για κανά 6αρι χρόνια.
Μετά έκανα για 3 χρόνια tae kwon do και kenpo παράλληλα με το enduro οποίο άρχισα στα 24 και συνεχίζω και σήμερα στα 39.
Πού και πού έκανα και λίγο mountainbike όπως και γυμναστήριο...κυρίως την άνοιξη..όπως οι περισσότεροι....για την παραλία.
Από τα 30 μέχρι τα 35 έκανα λίγο από όλα..5Χ5..τένις..ποδήλατο..διάφορα extreme...μέχρι που παντρεύτηκα και για 2 χρόνια παράτησα τα περισσότερα σχεδόν με αποτέλεσμα η ζυγαριά να δείξει 110 κιλά.
Κάπου εκεί τα "πήρα" και άρχισα δειλά-δειλά το τρέξιμο..έτρεξα και μερικούς αγώνες..τραυματίστηκα κανά-δυό φορές,αλλά συνεχίζω και ελπίζω να συνεχίζω ακάθεκτος για όσο πάει.



DIMKAZ Posted - 26/11/2007 : 11:38:55
quote:
Originally posted by maria

quote:
Originally posted by DIMKAZ

Όταν ήμουν στο Γυμνάσιο μου άρεσαν οι ταχύτητες.Όπου ταχύτητα για εμένα ήταν τα 100 μέτρα, τα 200 τα θεωρούσα υπεραπόσταση.



Τώωωωωωωωωωρα καταλαβαίνω!!! Έτσι εξηγείται το σπριντάκι που ρίξαμε μαζί στον τερματισμό του Αλεξάνδρειου!!! Σπρίντερ και οι δυο κάποτε, αχ! οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται...
Dimkaz μη μου πεις ότι όταν κανεις ανοιγματάκια μετά το ζέσταμα δεν γκαζώνεις λίγο;;; Εγώ ψοφάω για τέτοιαΑφού στο σχολείο όταν κάνω στα πιτσιρίκια ταχύτητες και τους δείχνω εκκινήσεις κάνω κι εγώ μαζί τους. Α ρε άτιμη αδρεναλίνη...

Λέω να οργανώσουμε καμιά μέρα να βρεθούμε σε ένα γήπεδο να παίξουμε λίγο με τα χρονόμετρα, το πολύ 60-80 μέτρα όμως γιατί μετά πέφτει κάρφωμα

"Οδοιπόρε, δεν υπάρχει δρόμος, το μονοπάτι σου το χαράζεις εσύ."


---------------------------------------------------------------------
Μαρία πάντα είμαι διαθέσιμος για ένα σπριντάκι 60-80 μέτρα.
Αφού να σκεφτείς ακόμη και στα 107 του Ευχίδα τερμάτισα με σπρίντ.

So many times you want to give up, but you cannot.Thats what ultrarunning is all about. Thats what life is all about.
Rigelian Posted - 26/11/2007 : 10:38:52
Ενδιαφέρον thread!

Μπαλίτσα άρχισα στο τέλος του δημοτικού. Μπασκετ στην Άρη Νίκαιας, πρώτη γυμνασίου, αλλά δεν μου άρεσε, τότε. Δευτέρα Γυμνασίου, Πανιώνιος σφαιροβολία. Τρίτη, Πανιώνιος βόλλευ. Μετά, σιγή ασυρμάτου, μόνο μπαλίτσα και μπασκετάκι, κομμένα και αυτά στην Τρίτη Λυκείου.

Πολυτεχνείο και ξανά, με φίλους, μπάλα, μπάσκετ, τρέξιμο στο Άλσος Νέας Σμύρνης, όχι πολύ, γύρω στα 8 χλμ. Τρέξιμο και στις διακοπές, θυμάμαι το 89 στην Κεφαλλονιά, 3 χλμ ανάβαση σε κάστρο στις 6 το πρωί μετά από ξενύχτι, κόντρα με έναν φίλο μου. Δουλειά το 92-94, λίγα πράγματα, κυρίως τρέξιμο.

ΣΤ 94 ΠΑ, στην 124ΠΒΕ τρέξιμο κυριολεκτικά και μεταφορικά, αν και είχε φύγει ο Σκιάς. Μετά ΔΑΚ, τίποτα εκεί. Μετά αντλιοστάσιο Μοδίου, 6χλμ κάθε μέρα. Αυγ 95 112ΠΜ, Ελευσίνα. Μαυρίλα, ξανά τρέξιμο κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όταν ήμουν έξω, έπαιξα για πρώτη φορά 5x5, στα παλιά γήπεδα του Ρότσα, απέναντι από την 'πίτσα με το μέτρο'.

Μετά Λονδίνο. Τρέξιμο από το Maida Vale, Edgware Road, κύκλοι στο Hyde Park και πίσω. Με την oμάδα του Imperial, κάθε Tετάρτη μπάλα, στο Hyde Park. Αγώνες στο Regent's Park με το LBS. Το καλοκαίρι τρέξιμο και λίγη μπάλα στο Regent's Park. Μπασκετ στο Λονδίνο το 96; Ποιος ήρθε;

Ξανά Ελλάδα. Gym, με φίλους. Μπαλίτσα και μπασκετάκι. Ξανά τρέξιμο στο Άλσος. Από τότε μέχρι τώρα, περίπου τα ίδια, απλά το τρέξιμο έχει μεταφερθεί στην παραλιακή, Π Φάληρο, Μαρίνα Αλίμου, Μαρίνα Φλοίσβου. Περίοδοι καλής και κακής φυσικής κατάστασης, gym πότε πηγαίνω, πότε όχι. Μπάλα και μπάσκετ.

Και προχωράμε!
Thessgirl Posted - 25/11/2007 : 23:28:03
Yiannis, καλή ιδέα και πολύ ενδιαφέρον!
Ασχολήθηκα με μπαλέτο και ανόργανη γυμναστική στην αρχή 7 χρόνων, κάτι που δεν ταίριαξαν πολύ μεταξύ τους. Μετά από 3 χρόνια σταμάτησα το μπαλέτο και ένα χρόνο μετά την ανόργανη γιατί δεν με τραβούσαν πολύ πια. Στο δημοτικό, με έβαλαν να τρέξω 100 και κέρδισα όλους και τα αγόρια που μου έκανε εντύπωση. Μου πρότειναν να αρχίσω στίβο, κάτι που έκανα στα 13 μου. Πρέπει να πω ότι όλα αυτά γινόντανε στην Αγγλία στο Λονδίνο που είναι η καταγωγή μου. Ξεκίνησα με 100 και 200 για μια ομάδα στο Λονδίνο αλλά δεν μπορούσα να συναγωνιστώ με τις φίλες μου που ήταν Αγγλίδες με καταγωγή Jamaica και Trinidad & Tobago. Δεν είχα τόσο γρήγορο βήμα. Όποτε αποφάσισα να διαλέξω κάτι που δεν ήθελαν οι άλλες τότε να ασχοληθούν, και διάλεξα το 400μ με εμπόδια.

Για 9 χρόνια ασχολήθηκα με το στίβο, κάνοντας ρεκόρ στην ομάδα (club record) για το 400μ με εμπόδια που κράτησε αρκετά χρόνια μετά, και δυο φορές πρωταθλήτρια του Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. (Υπάρχει λόγος που τονίζω αυτά και θα τα εξηγήσω μετά.)

Ένας από τους προπονητές μας ήταν ένας 53 χρονών Τζαμαϊκανός και κανείς από μας μπορούσαν να τον φτάσουμε σε 100, 200 ή 400. Άπαιχτος. Είχε πάρει και μετάλλια στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα για Βετεράνους. Από αυτόν κατάλαβα ότι δεν χρειάζεται η ηλικία να σταματάει το αθλητισμό.

Κάποια στιγμή, είπε ο προπονητής μου να ετοιμαστώ για τους Ολυμπιακούς αγώνες στο Atlanta 1996 και να κάνω προετοιμασία να μπω στην εθνική ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας σιγά σιγά. Τότε ήμουνα στο τελευταίο έτος (1992/3) στο πανεπιστήμιο και ήμουνα σε δίλημμα. Στο τρίτο έτος είχα έρθει στην Ελλάδα για σπουδές και σκεφτόμουνα να ξαναγυρίσω να ζήσω εδώ ‘για ένα διάστημα’. Έπρεπε να διαλέξω. Να τελειώσω τις σπουδές μου και να πάω στην Ελλάδα ή να αφιερώσω όλη την ζωή μου για τα επόμενα χρόνια στο πρωταθλητισμό? Και με τι αποτέλεσμα? Πίστευα τότε ότι δεν θα μπορούσα να φτάσω στην κορυφή του αθλήματός μου χωρίς να πάρω αναβολικά και δεν υπήρχε ζήτημα ότι θα έπαιρνα. Ούτε με σφαίρες! Τότε γιατί να κάνω όλη αυτή την προσπάθεια για να έρθω τελευταία? Δεν είχα ιδέα τι πραγματικά σημαίνει αθλητισμό, μόνο πρωταθλητισμό που είναι διαφορετικό. Οπότε διάλεξα. Σταμάτησα να πηγαίνω προπονήσεις χωρίς να πω στον εαυτόν μου ότι είχα πάρει την απόφαση μου. Με πονούσε αυτό γιατί το τρέξιμο είχε γίνει το πάθος μου.

Μετά από ενάμισι χρόνο (1994) ήρθα στην Ελλάδα. Άρχισα να διδάσκω Αγγλικά. Δεν ασχολήθηκα με γυμναστική μέχρι να παρατηρήσω ότι άρχισα να πονάει η μέση από τις βαριές τσάντες με τα βιβλία. Με κακοφάνηκε οπότε άρχισα γυμναστήριο. Δοκίμασα διάφορα αλλά το μόνο που με ενδιέφερε ήταν ο διάδρομος και τα βάρη, κλασσικά. Για αρκετά χρόνια πήγαινα στα γυμναστήρια μέχρι να την ‘πατήσω’ με την γνωστή απάτη με τα Universal Studios. Με λίγα λόγια πλήρωσα 18 μήνες παραπάνω χωρίς να υπάρχει γυμναστήριο. Λυπήθηκα τα λεφτά οπότε έψαχνα άλλη λύση.

Πήρα ένα περιοδικό από την Αγγλία Runner’s World γιατί μ’αρεσε το εξώφυλλο και άρχισα να το διαβάσω. Μπήκε η iδέα ότι μπορούσα να τρέξω 10αρι. Μα είναι πολύ! 10 χιλιόμετρα! Οπότε άρχισα να τρέχω σε πάρκα. Ο πρώτος αγώνας ήτανε στο Λονδίνο και χιλιάδες άτομα είχαν βάλει συμμετοχή. Βέβαια το κέρδισε ο Haile Gebrselassie αλλά πολλά με έκαναν εντύπωση. Πρώτο, που έκανα 15 λεπτά να περάσω την εκκίνηση. Δεύτερο, που έτρεχα χωρίς να ανησυχώ για την απόδοση μου, τρίτο, που έτρεξα με ένα μπουκάλι νερό όλη την απόσταση γιατί δεν ήθελα να πάθω αφυδάτωση! Και το καλύτερο? Που μετά από 8 χιλιόμετρα κατάλαβα ότι μπορούσα να το κάνω και να ανοίξω βήμα και να τερματίσω νιώθοντας ότι είχα κάνει κάτι πολύ σπουδαίο.

Την χαρά που ένιωθα εκείνη την στιγμή ήτανε καλύτερο από όλα τα κατορθώματα που είχα κάνει στο στίβο (που είχα τονίσει πριν), γιατί δεν το έκανα για κανένα άλλο λόγο εκτός από να το κάνω για μένα. Ούτε για χρόνο, ούτε για πόντους για την ομάδα. Δεν υπήρχε το στρες που είχα μονίμως στο στίβο που ήτανε όλο για απόδοση. Είχα ξανά αποκτήσει την χαρά για το τρέξιμο που είχα ως παιδί στο δημοτικό που το είχε σβήσει ο πρωταθλητισμός. Έχω τρέξει τρείς αγώνες 5χμ, πέντε 10αρια και ένα 25αρι, και θέλω να κάνω καλύτερους χρόνους αλλά δεν υπάρχει καθόλου πίεση. Το σημαντικότερο για μένα είναι να απολαύσω κάθε αγώνα και τώρα σαν παιδί που χαίρεται τρέχω στα δάση του Σεϊχ Σου εδώ στην Θεσσαλονίκη που αγαπάω με ένα πλατύ χαμόγελο πλέον στο πρόσωπό μου και στην καρδιά μου.



Life is what you make it!

RunningNews.gr Forum © RunningNews.gr Go To Top Of Page
Snitz Forums 2000