Nutrinews
RunningNews.gr Forum
RunningNews.gr Forum
Αρχική | Προφίλ | Εγγραφή | Ενεργά Θέματα | Μέλη | Αναζήτηση | FAQ
 Όλα τα Forums
 Τα πάντα για το τρέξιμο
 Οι Αγώνες μας
 Ευχίδειος 2018

Σημείωση: Πρέπει να είστε εγγεγραμένος για να δημοσιεύσετε.
Για να εγγραφείτε, κάντε κλικ εδώ. Η εγγραφή είναι ΔΩΡΕΑΝ!

Screensize:
Όνομα Χρήστη:
Κωδικός:
Κατάσταση μορφοποίησης:
Μορφοποίηση: BoldItalicizedUnderlineStrikethrough Align LeftCenteredAlign Right Horizontal Rule Insert HyperlinkInsert EmailInsert Image Insert CodeInsert QuoteInsert List
   
Μήνυμα:

* HTML is OFF
* Forum Code είναι ενεργοποιημένος
Smilies
Smile [:)] Big Smile [:D] Cool [8D] Blush [:I]
Tongue [:P] Evil [):] Wink [;)] Clown [:o)]
Black Eye [B)] Eight Ball [8] Frown [:(] Shy [8)]
Shocked [:0] Angry [:(!] Dead [xx(] Sleepy [|)]
Kisses [:X] Approve [^] Disapprove [V] Question [?]

 
   

ΠΡΟΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗnbsp; ΘΕΜΑΤΟΣ
giokal Δημοσιευτηκε - 03/05/2018 : 12:25:49
Διεξάγεται το επόμενο Σάββατο 12/05/18 και από ότι βλέπω έχουν αναρτηθεί και οι λίστες συμμετοχής στην επίσημη ιστοσελίδα.

www.euchidiosathlos.gr/index.php?option=com_content&view=section&layout=blog&id=1&Itemid=5&lang=el

Καμία χρήσιμη πληροφορία από άτομα που έχουν τρέξει τον αγώνα ; Κατι που ίσως να μην φαίνεται στον χάρτη και τις υψομετρικές και θα πρέπει να λάβουμε υπόψη όσοι δεν έχουμε προηγούμενη εμπειρία από την διαδρομή ; Προσωπικά δεν θα έχω και υποστήριξη, οπότε θα προσπαθήσω να βγάλω τον αγώνα με 2-3 drop bags.

Κάθε συμβουλή καλοδεχούμενη
15   ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ    ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ    (Πρώτα η πιο πρόσφατη)
dpkouk Posted - 24/05/2018 : 18:00:47
ευγε συντρεχτη...συνεχισε να ταξιδευεις...

http://www.ultrarunning.gr/

Όλα είναι σχετικά, άρα κι ανεκτά...
Peter L Posted - 23/05/2018 : 14:15:58
Ευχαριστώ πολύ Μανώλη,έκανες το κείμενο φέτες.
Σωματικά έχω επανέλθει μπορώ να πω μετά απο 10 μέρες ,τώρα πρέπει να μαζέψω το μυαλό μου γιατί η δόση ήταν πολύ ισχυρή.
Η μεγάλη διαφορά με το Κρονιον είναι ότι τώρα κράτησε το όνειρο μήνες και η υπέρβαση των εκατό έχε και αυτή την σημασία της.
Πριν προλάβω να συνέλθω ήρθε και ο Ολύμπιος και άρχισαν τα μυαλά μου να παίρνουν αέρα.
Του χρόνου ο Ευχίδας είναι επετειακός (20ος)θα έχει και διπλό και τον δρόμο των Μουσών .
Ελπίζω να είσαι καλά περιμένουμε νέα σου απο το μέτωπο.
trexantiris Posted - 22/05/2018 : 17:48:43
quote:
Originally posted by Peter L

ΕΥΧΙΔΙΟΣ ΑΘΛΟΣ –ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ
--------------------------------------
Το Κρόνιον πέρασμα το καλοκαίρι του 17 ήρθε σαν το απόλυτο σκαλοπάτι για την υπέρβαση ,εκεί θα έβλεπα αν το σκαρί μου αντέχει και κυρίως ψυχικά στο πάρε –δώσε που θα γύρει η ζυγαριά.Στην πλατεία του Αγίου Πέτρου βγήκε η απόφαση ,Πέτρο πρέπει να φτάσεις στους Δελφούς.
--------------------------------------
Αυτό που λατρεύω περισσότερο είναι η μυσταγωγία της προετοιμασίας , η προσμονή ,η αγωνία μέρα με την μέρα αν θα βρεθεί ο χρόνος για προπόνηση και πως αυτό το σώμα και το πνεύμα ετοιμάζεται να είναι φρέσκο την κατάλληλη στιγμή.
--------------------------------
Τα πρώτα κατηφορικά χιλιόμετρα ήταν εύκολα, ο κάμπος ήταν μπροστά μας. Πάντα νοιώθω μια νοσταλγία και έναν σεβασμό στην αγροτική γη ,παιδί αγροτών έρχονται μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια στα Εβρίτικα χώματα.
--------------------------------
Ένοιωσα την ανάγκη να ανοίξω λίγο τον ρυθμό ,ήθελα να μείνω πάλι για λίγο μόνος. Μια διαδικασία που επαναλαμβάνεται συχνά ,η άσφαλτος είναι ο καθρέφτης της ψυχής μου. Άλλοτε ζητώ την παρέα και άλλοτε θέλω την μοναξιά ,είναι η μόνη ώρα που κάθε κακή σκέψη είναι μακριά μου.
-------------------------------
ΔΙΣΤΟΜΟ –ΔΕΛΦΟΙ 80-107ΧΛΜ
Τα πρώτα μέτρα παρά το ότι ξεκουραστικά ήταν δύσκολα, έσβησε το ρολόι και πλέον πορευόμουν στα τυφλά. Έχω απόλυτη εξάρτηση με τον χρόνο και η συνέχεια θα γίνει δραματική .Άλλο θέμα ήταν η προσαρμογή στα νέα παπούτσια, το πόδι μετά βίας χωρούσε μέσα. Τώρα κατάλαβα πως είναι τα πόδια πρησμένα. Τα mizuno είναι ποιο σκληρά και νοιώθω ότι τρέχω με τσόκαρα, το ευχάριστο είναι ότι μου σταθεροποίησαν την ποδοκνημική και ο πόνος ελαττώθηκε σημαντικά. Ένα HOKA πρέπει να είναι το δώρο για το καλοκαίρι σκέφτηκα και προχώρησα για την διασταύρωση.
Στύβοντας για Αράχοβα ρωτάω το πλήρωμα ενός περιπολικού πόσο διαρκεί η ανηφόρα ? 14 μου λέει ,μαχαιριά στην καρδία .Στην αρχή σβέλτο περπάτημα αλλά στην πορεία το πνεύμα μου άρχισε να με προδίδει.
Με κόπο φτάνω στις 5 το απόγευμα στο 85 και ρωτάω πάλι μήπως έκανε λάθος ο αστυνομικός, τέτοια λάθη δυστυχώς δεν γίνονται, τσιμπολογώ και με ένα μπουκάλι στο χέρι και φάτσα μελλοθάνατου κίνησα αργά προς το Ζεμενο .
3 φορές προσπάθησα να υπολογίσω τον χρόνο που έχω κάνει από το πρωί και μια πρόβλεψη για τον τερματισμό και δεν τα κατάφερα .Άλλες φορές έβγαζα ότι μπορεί να φτάσω μετά τις 15 ώρες ,παναγία μου ούτε την δάδα δεν θα πάρω. Ηταν φανερό ότι έχανα επαφή με τον χρόνο το κινητό μου έλεγε 17.50 αλλά με μπέρδευε ποιο πολύ.
Ένοιωθα ότι με κορόιδεψαν , φως πουθενά στον ορίζοντα, ίσως έκανα και 1 ώρα τα 5 αυτά χιλιόμετρα. Φτάνοντας στο σταθμό ομολογώ ότι η διάθεση μου άλλαξε ,μου έδωσαν αμέσως παγωμένο νερό το οποίο το έριξα σχεδόν όλο στα πόδια μου αλλά η έκπληξη ήταν το πρόβειο γιαούρτι με μέλι. Ότι καλύτερο έφαγα όλη τη μέρα. Ήθελα κι άλλο αλλά ντράπηκα να ζητήσω ,ένας άλλος δρομέας πήρε ρυζόγαλο ,του χρόνου θα φάω και από τα δύο και φεύγω.
Περπατώ για λίγα μέτρα και με ψυχολογία προς το καλύτερο άρχισα να τρέχω για λίγο. Λίγο τρέξιμο λίγο περπάτημα έφτασα στο τούνελ. Κακό σημείο μετά γιατί άρχισα να περπατώ και να περιμένω τη κατηφόρα. Φτάνω στην Αράχωβα οι περισσότεροι ήταν αδιάφοροι εκτός μιας παρέας που με φώναξε δυνατά να συνεχίσω.
Είχα μπροστά μου την τελική δοκιμασία 12 χιλιόμετρα περίπου για το τέλος. Όταν βγήκα στον κατήφορο τα πόδια μου είχαν ακόμη να δώσουν, πήγα για περίπου 3 χιλιόμετρα κάπου στο 6/χλμ. και έπειτα λίγο περπάτημα .Ξανά πάλι το ίδιο ,περνάω την απότομη αριστερή στροφή και φτάνω στον τελευταίο σταθμό. Νερό ,λίγο μπανάνα και έφυγα. Τα πόδια αντέχουν η πνευματική κούραση είναι τώρα ο εχθρός, άλλα 3 χιλιόμετρα περίπου με αίσθηση ότι πάω γύρο στο 5.30/χλμ, λίγο περπάτημα και φτάνω στην διασταύρωση. Μία κοπέλα μου λέει έχεις άλλο 1.5 χιλιόμετρο ,ελπίζω να είναι η ύστατη μαχαιριά ,πόσο ακόμη σκέφτομαι .Φτάνω στο πάρκινγκ και δεν βλέπω ψυχή. Ένας συνοδός μου λέει ότι είσαι 200 μέτρα από τον τερματισμό. Πλησιάζω βγάζω τα γυαλιά και το καπέλο ,παίρνω την πολυπόθητη δάδα και τερματίζω ακούγοντας το όνομα και την ομάδα μου, Πέτρος Λούδος ΛΥΚΟΙ ΚΕΧΑΓΙΟΓΛΟΥ. Η χαρά σκεπάζει τον πόνο ,το πρόσωπο μου λάμπει από ευτυχία ,τα κατάφερα ,είμαι αθλητής υπεραπόστασης πλέον.
Βλέποντας το ρολόι στο 13.15 είπα ότι τους χάλασε το ρολόι και δείχνει 1 το μεσημέρι, ρωτάω έναν χρονομέτρη και μου λέει ο δικός σου χρόνος είναι 13h.10m ,εκεί μπήκα στο νόημα, ζούσα μια πλάνη.




…!!!...Πέτρο, είσαι δρομέας υπεραποστάσεων ήδη από το περυσινό Κρόνιο! Τώρα με τον Ευχίδα άλλαξες πίστα! 😉 Και σε αυτήν την πίστα η δάδα και το στεφάνι του αγώνα έχουν περίοπτη θέση! Καλή αποκατάσταση εύχομαι!!!

#1 «Ταξίδι στο κέντρο της Γης» ή «ενδοσκόπηση στον εαυτό σου» θα έλεγα επίσης! 😉
#2 Έκανες πολύ καλά που δεν πήγες κατευθείαν στον Ευχίδα αλλά πέρασες πρώτα από την αγκαλιά του Κρόνιου Περάσματος. Κάθε αγώνας αποτελεί όντως το σκαλοπάτι για την επόμενη (πολλές φορές μεγαλύτερη) πρόκληση.
#3 Η προετοιμασία – τουλάχιστον για μένα – αποτελεί τη μεγαλύτερη απόλαυση σε όλη τη διαδρομή που περιλαμβάνει και τον ίδιο τον αγώνα!
#4 Δεν μπορείς να φανταστείς τί θα βγάλει στον καθένα ένας τέτοιος αγώνας: αναμνήσεις, συγκινήσεις, βιώματα, χρώματα και…αρώματα! Απογοητεύσεις ή χαρές, συνδυασμός όλων αυτών και…τελειωμό δεν έχει!!!
#5 Είναι εντυπωσιακό το πως καμιά φορά σε αγώνες τέτοιας διάρκειας θέλεις να μείνεις μόνος (εσύ και τα συναισθήματά σου, με τις σκέψεις σου, τις λύπες ή τις χαρές σου), αντί του να «ψάχνεις» για παρέα. Άλλες φορές αποζητάς τη παρέα απελπισμένα, και ας μην θέλεις εκείνη τη στιγμή να πιάσεις κουβέντα. Είναι περίεργες οι στιγμές!
#6 Αυτό το κομμάτι (Δίστομο-Δελφοί) για μένα ήταν το πιο δύσκολο. Και σωματικά αλλά και πνευματικά! Οι ανηφόρες προς την Αράχοβα, η υπερβολική ζέστη που είχε πέρυσι (Νοτιάς-υγρασία-σκόνη) αλλά και η συσσωρευμένη κούραση, έκαναν το κάθε βήμα μία πρόκληση!

Free your feet...free your senses!
konkarien Posted - 18/05/2018 : 11:35:35
Μπράβο φίλε και συγχαρητήρια!!!Καλή αποκατάσταση τώρα.
Πολύ ωραία περιγραφή,που με έκανε και ζήλεψα!!!
Πάντα καλούς δρόμους να έχεις.



ΤΕΤΡΑΚΕΦΑΛΟΣ,στηρίζει την κίνησή σου
ΚΑΡΔΙΑ,στέλνει αίμα στο σώμα σου
ΑΝΑΣΑ,οξυγονώνει τα κυτταρά σου
αυτό όμως που σε κινεί ως το τέρμα είναι ένα.
Η ΨΥΧΗ
spy Posted - 18/05/2018 : 06:50:43
... συγχαρητήρια Πέτρο και από εδώ ... για την μεγάλη προσπάθεια ... το πολύ καλό αποτέλεσμα ... την προσωπική σου υπέρβαση! Εξαιρετική η περιγραφή σου ! Συγχαρητήρια σε όλες κι όλους ... τερματισαντες και μη !!!

...καθε χιλιομετρο κι ενα δακρυ χαρας κι ευτυχιας...στο μοναχικο δρομο των ονειρων!!!
sakis887 Posted - 18/05/2018 : 01:24:23
το διαβασα τρει φορες...δεν εχω λογια...
και παλι συγχαρητηρια για τον αθλο σου...

με ταξιδεψες, και με συγκινησες...
και να πω την αληθεια ζηλεψα πολυ....παρα πολυ...
ευχομαι του χρονου να παμε μαζι.


πετρο, νιωθω τυχερος που ειμαι φιλος σου....
Etien Posted - 17/05/2018 : 21:45:46

Μπραβο Πετρο !!! Δεν εχω λογια !!!

Ευχαριστω .


https://panosmaltezos.wordpress.com
Bladerunner Posted - 17/05/2018 : 20:23:25
Ό,τι και να πω είναι λίγο. Εύγε! Για την απόφαση, την προσπάθεια, το αποτέλεσμα.
Μας ταξίδεψες κι εμάς με το κείμενο. (Και μας ...μπρίζωσες!)

__________________________
Think faster than you ride
Peter L Posted - 17/05/2018 : 18:18:14
ΕΥΧΙΔΙΟΣ ΑΘΛΟΣ –ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ

Όλα ξεκίνησαν τέτοιες μέρες, 2 χρόνια πριν ,πίνοντας μπύρες με τον προπονητή μου στους Διόσκουρους στο Μονασταράκι.
“Δημήτρη του λέω ψυχολογικά νοιώθω ότι δεν με καλύπτει ο μαραθώνιος ,θέλω να δοκιμάσω του χρόνου στην Ψάθα στα 100”.Η απάντηση του ήταν άμεση “αν θες υπεραπόσταση θα πας στον Ευχίδα ,θα πάθεις πλάκα με τον αγώνα και την διαδρομή”
Τότε άρχισα να διαβάζω για τον αγώνα, να κάνω όνειρα, άλλοτε να τρομάζω με τις ανηφόρες αλλά είχα έναν στόχο κάτι να με σπρώχνει από μέσα ότι πρέπει να το ζήσω.
Είπαμε τον Δεκέμβρη του 16 αν μας βγει η προπόνηση και κυρίως ο χρόνος ,γιατί οι υποχρεώσεις ήταν πολλές ,να το τολμήσω. Ψύχραιμα και έγκαιρα κατάλαβα ότι αυτό δεν μπορούσε να γίνει την συγκεκριμένη στιγμή και έπρεπε να πάω λίγο ποιο συνετά .Το Κρόνιον πέρασμα το καλοκαίρι του 17 ήρθε σαν το απόλυτο σκαλοπάτι για την υπέρβαση ,εκεί θα έβλεπα αν το σκαρί μου αντέχει και κυρίως ψυχικά στο πάρε –δώσε που θα γύρει η ζυγαριά.Στην πλατεία του Αγίου Πέτρου βγήκε η απόφαση ,Πέτρο πρέπει να φτάσεις στους Δελφούς.

Έδωσα λίγο χρόνο στο σώμα μου για ξεκούραση μετά την κλασσική και μέσα Δεκέμβρη ξεκίνησε η επιχείρηση ‘Ευχίδας’.
Αυτό που λατρεύω περισσότερο είναι η μυσταγωγία της προετοιμασίας , η προσμονή ,η αγωνία μέρα με την μέρα αν θα βρεθεί ο χρόνος για προπόνηση και πως αυτό το σώμα και το πνεύμα ετοιμάζεται να είναι φρέσκο την κατάλληλη στιγμή.
Με σφιχτό όγκο προπόνησης, γιατί δεν γινόταν αλλιώς και μια ξεκούραστη προετοιμασία με μικρά προβλήματα της τελευταίας στιγμής έφτασε η ώρα του αγώνα.
Οργανωτικά άπειρος δεν ήξερα τι να πάρω που να τα αφήσω και πώς να το διαχειριστώ .Γνώμες πολλές ,αλλά ο αγώνας είναι άλλο πράγμα. Προς στιγμή τρόμαξα με τις βροχές των προηγούμενων ημερών αλλά ο καιρός φαίνεται ότι θα ήταν με το μέρος μας.
Ετοίμασα τα πράγματά μου την προηγούμενη μέρα και έπεσα για ύπνο κατά της 10.Η κούραση που είχα κέρδισε την νευρικότητα και πρέπει να κοιμήθηκα 3 ώρες .Τρεις παρά τέταρτο εγερτήριο πρωινό και με ταξί στην πλατεία Καραϊσκάκη. Εκεί είχαν φτάσει οι πρώτοι δρομείς ,μέχρι να πάρω έναν καφέ μπήκανε στο λεωφορείο .Λίγες κουβέντες και φτάσαμε Πλαταιές.
Στις Πλαταιές γίνανε όλα τόσο γρήγορα που το μόνο που θυμάμαι είναι η τιμή στον αθλητή Κρυστάλλη, ενός λεπτού σιγή σαν να απέδιδε τιμές άγημα του στρατού.

ΑΓΩΝΑΣ
ΠΛΑΤΑΙΕΣ-ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ 0-48 ΧΛΜ
Τα πρώτα κατηφορικά χιλιόμετρα ήταν εύκολα, ο κάμπος ήταν μπροστά μας. Πάντα νοιώθω μια νοσταλγία και έναν σεβασμό στην αγροτική γη ,παιδί αγροτών έρχονται μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια στα Εβρίτικα χώματα.
Στροφή στο κανάλι του Μόρνου και το μόνο που ακούγαμε είναι τους παλαιότερους να μιλούν για τα κατορθώματα τους. Κάποια χιλιόμετρα τα πήγα με τον Γιώργο από το φόρουμ, λίγο ποιο σβέλτα από ότι είχα υπολογίσει. Περνάμε δίπλα από ένα χωράφι με κρεμμύδια όπου μας χαιρετούν οι γυναίκες που ήταν μέσα, ,εντύπωση μου έκανε ότι η μια φορούσε αδιάβροχα μάλλον για την πρωινή υγρασία σκέφτηκα.
Οι πρώτες στάλες ιδρώτα άρχισαν να τρέχουν αλλά είναι νωρίς για γκρίνιες. Στους σταθμούς έπινα νερό ,έτρωγα κάτι και έφευγα .Η τροφοδοσία μου είναι προβληματική, έχω την αίσθηση ότι πίνω και τρώω παραπάνω από ότι πρέπει.
Φτάνω στο 20 κάπου στις 2 ώρες, οριακά ποιο γρήγορα από ότι έπρεπε έχοντας πλέον για παρέα έναν γιατρό από την Λάρισα. Ήρεμος τύπος ,αισιόδοξος παρόλο που έτρεχε για πρώτη φορά τόσο μεγάλη απόσταση. Βγήκαμε πλέον σε δρόμο με κίνηση και πλησιάζοντας τον σταθμό του 30 βρήκαμε την πρώτη μικρή ανηφόρα. Ο ρυθμός καλός ,τα πόδια σε άψογη κατάσταση .Φτάνοντας στο σταθμό με περίμενε το πρώτο drob bag όπου είχα τα γυαλιά μου και καπέλο τύπου λεγεώνας. Πήρα 2 αμπούλες μαγνήσιο ,μία μπάρα, νερό και κάτι αλμυρά και φύγαμε. Επόμενος σταθμός η Θίσβη ,πίνω κόκα κόλα τρώω λίγο παστέλι ,γεμίζω τα παγουράκια μου και με ένα μπουκάλι νερό ξεκινώ για την πρώτη δοκιμασία.
Σε κάθε σταθμό εκτός από τους εθελοντές μας υποδέχονται και οι συνοδοί από τους άλλους δρομείς, είναι και αυτοί δικοί μας άνθρωποι. Πόσες φορές σκέφτηκα να είχα και εγώ κάποιον για τα δύσκολα χιλιόμετρα που έρχονται.
Η κλίση σιγά σιγά αυξάνει και άρχισα να περπατάω λίγο για να ξεκουράσω τα πόδια μου .Κάποιοι δρομείς μπροστά μου τρέχουν νωχελικά και άλλοι περπατάνε. Περνώντας την πρώτη μεγάλη στροφή δοκίμασα να τρέξω και με έκπληξη διαπιστώνω ότι τελικά μπορώ να τρέξω για 1 με 2 χιλιόμετρα σε ρυθμό κοντά στο 7.
Όσο ανεβαίνουμε το αεράκι αν και κόντρα είναι βάλσαμο, η θέα πλέον από ψηλά σε αποζημιώνει.
Οι ενδείξεις στον δρόμο είναι λάθος ,μας δίνουν 1.5 χιλιόμετρο ποιο μπροστά από ότι γράφει το ρολόι .Μικρή σημασία έχει ,αυτό που με ανησυχεί είναι ότι τα πόδια αρχίζουν να σφίγγουν και το σώμα μου κρυώνει. Οι ανηφόρα βγήκε καλά και πάμε προς Αγία Άννα στον κεντρικό σταθμό για ανασύνταξη δυνάμεων. Το χωριό από ψιλά όμορφο και αρχίσω να σκέφτομαι τις πατάτες και τι άλλο θα φάω. Οι πατάτες ήταν φούρνου ,η αλήθεια είναι ότι λαχταρούσα βραστές πατάτες ,νόμιζα ότι μπορεί να έχει και καμιά σούπα αλλά δεν πρέπει να είμαι παραπονιάρης το τραπέζι ‘ήταν γεμάτο και όλοι ήταν πρόθυμοι. Είχα την δεύτερη τσάντα εδώ ,παίρνω ταμπλέτες ισοτονικού ,ένα salt stick και λίγο μαγνήσιο και φεύγω.

ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ- ΔΙΣΤΟΜΟ 48-80ΧΛΜ
Η διαδρομή για λίγο είναι κάπως εύκολη και αρχίζω τους υπολογισμούς όσο πλησιάζω στο μισό του αγώνα. Το ζήτημα είναι ότι τα πόδια μου που είναι βαριά και δεν ξέρω πόσο θα αντέξουν. Για καλή μου τύχη σε μια ανηφόρα συναντώ τον Τάσο έναν στρατιωτικό από την Θεσσαλονίκη .Πάμε μαζί με κουβέντα για αγώνες ,προπονήσεις διακοπές, οικογένεια ,δρομικά ταξίδια .
Αρχίζω να ανησυχώ γιατί κρυώνω και το στομάχι μου διαμαρτύρεται έντονα μάλλον από την υπερφόρτωση. Είχα ευτυχώς μαζί μου χαρτομάντιλα και μπαίνω σε ένα ξέφωτο για τα περαιτέρω. Ανάλαφρος ποια φτάνω πάλι τον Τάσο και συνεχίζουμε σε ένα τοπίο μαγικό.
Τρέχουμε χαλαρά με το στόμα ανοιχτό από την ομορφιά του τοπίου .Πουλιά να κελαηδούν, δεν είμαι σουρωμένος σκέφτηκα γιατί άκουσα και τον Τάσο να το σχολιάζει.Χωρίς να καταλάβουμε φτάνουμε στο 55 στον τερματισμό του δρόμου των Μουσών. Ποιος είχε αυτή την ιδέα να στήσει αυτό το παραμύθι ήθελα να ξερα, τόπος μαγικός ,παιδική χαρά, στο βάθος αριστερά κιόσκι για πικ νικ,
Χαμόγελο για φωτογραφία ,φαγητό και φύγαμε για Κυριάκι.
Η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε ανηφόρες αλλά δεν ήταν κάτι τόσο το δύσκολο ,οφείλω να ομολογήσω ότι ο ρυθμός που έδινε ο Τάσος με ξεκούρασε.
Ο δρόμος σιγά σιγά γίνεται έντονα κατηφορικός και πάμε με ρυθμό λίγο κάτω από 5΄.30/χλμ., τα πόδια προς το παρόν αντέχουν και προσπαθούν να προσαρμοστούν στην καινούρια κατάσταση. Κάπου 1 χιλιόμετρο πριν το Κυριάκι ένας δρομέας υποφέρει, σταματάμε και μας ρωτάει αν έχουμε κινητό πάνω μας να ειδοποιήσει την γυναίκα του.
Παίρνω την γυναίκα του να πάει να τον πάρει, δεν απάντησε αλλά το χωριό ήταν δίπλα οπότε οταν φτάσαμε είπαμε στην γραμματεία να μεριμνήσουν. Εφοδιάζομαι τα απαραίτητα από το σταθμό και κάνω την λάθος ερώτηση σε μια κοπέλα. Εδώ είναι το Δίστομο ?με κοιτά λίγο άγρια και μου λέει το Κυριάκι, ωραίο χωριό έχετε και φεύγω.
Ζήτησα συγνώμη από τον Τάσο και του λέω θα επιταχύνω μήπως βγει κάτι καλό ,μου λέει κανένα πρόβλημα και χωρίσαμε. Τι μας έμεινε τώρα σκέφτηκα ένας μαραθώνιος και λίγα μέτρα ,αν δεν με προδώσουν νωρίς τα πόδια θα τα καταφέρω σκέφτηκα.
Η ποιο τρυφερή στιγμή ήταν όταν σε μια κατηφόρα βλέπω ένα παιδάκι λίγο κάτω από τα 10 να τρέχει μαζί με έναν αθλητή. Πλησιάζω και φωνάζω ,χτυπάω παλαμάκια και τον ρωτάω το όνομα του και αν τρέχει δίπλα στον μπαμπά. Σταύρο νομίζω μου είπε ότι τον λένε και ότι είναι φίλος του .Λίγα μέτρα παρακάτω μπροστά από ένα αυτοκίνητο 2 κοριτσάκια έτρεχαν και αυτά πάνω στην διαδρομή. Αυτό ομολογώ ότι δεν το περίμενα. Ο δρομέας με προσπερνά και χαμογελαστός μου λέει, ο μικρός είναι ανιψιός του Κρυστάλλη .Εκεί μπορώ να πω ότι δάκρυσα, μεγάλη τιμή να σέβεσαι και να αγαπάς κάποιον που έφυγε κάνοντας αυτό που λαχταρούσε η ψυχή του.
Πιάνω έναν τρελό ρυθμό, αν σας πω το pace θα πέσει φάπα και προσπερνώ τον Παύλο Μπασδέκη με τον Χρήστο που πηγαίναν παρέα. Μεγάλωσα απότομα σκέφτηκα και θα το πληρώσω αυτό που κάνω. Μπαίνοντας στην κοιλάδα του θανάτου μετά τον σταθμό ζήτησα ευγενικά από τον Παύλο και τον Χρήστο να πάω μαζί τους.
Μεγάλο σχολείο ο κύριος Παύλος έχω ακούσει και διαβάσει πολλά κάτι θα πάρω και εγώ τώρα. Η κουβέντα πήγε στην διαδρομή στον διπλό Ευχίδα και σε όλους τους μεγάλους αγώνες που έχει τρέξει. Κάποια στιγμή ο Χρήστος μας άφησε και πορευτήκαμε λίγο μόνοι. Εκεί μου έλεγε για τους τραυματισμούς που είχε ,σαν φυσικοθεραπευτής του έλεγα από την μεριά την δική μου άποψη.
Ένοιωσα την ανάγκη να ανοίξω λίγο τον ρυθμό ,ήθελα να μείνω πάλι για λίγο μόνος. Μια διαδικασία που επαναλαμβάνεται συχνά ,η άσφαλτος είναι ο καθρέφτης της ψυχής μου. Άλλοτε ζητώ την παρέα και άλλοτε θέλω την μοναξιά ,είναι η μόνη ώρα που κάθε κακή σκέψη είναι μακριά μου.
Ο δρόμος προς το Δίστομο είναι εύκολος αλλά καταλαβαίνω για πρώτη φορά ότι δοκιμάζομαι πνευματικά. Παίρνω τηλέφωνο τον φίλο Σάκη να με ντοπάρει με τον τρόπο του. Το παράκανε , ένα λογκ 20 χιλιομέτρων έμεινε και τέτοια που δεν ήθελα να ακούσω. Του λέω ότι τα 27 χιλιόμετρα μάλλον θα τα κάνω σε 4 ώρες έχω μπροστά μου Γολγοθά. Την ώρα που μιλούσαμε ένα τεμπέλικο σκυλί πάνω στο δρόμο. Αυτό το φοβάμαι ,δεν τρώνε και δαμάσκηνα και μπάρες τα άτιμα να του δώσω.
Φτάνω με κόπο στο Δίστομο και κάθομαι για πρώτη και τελευταία φορά σε καρέκλα.
Αλλάζω μπλούζα ,κάλτσες και παπούτσια ,10 λεπτά έκανα για να τα καταφέρω ,τρώω λίγο μέλι πίνω ισοτονικό και φεύγω.

ΔΙΣΤΟΜΟ –ΔΕΛΦΟΙ 80-107ΧΛΜ
Τα πρώτα μέτρα παρά το ότι ξεκουραστικά ήταν δύσκολα, έσβησε το ρολόι και πλέον πορευόμουν στα τυφλά. Έχω απόλυτη εξάρτηση με τον χρόνο και η συνέχεια θα γίνει δραματική .Άλλο θέμα ήταν η προσαρμογή στα νέα παπούτσια, το πόδι μετά βίας χωρούσε μέσα. Τώρα κατάλαβα πως είναι τα πόδια πρησμένα. Τα mizuno είναι ποιο σκληρά και νοιώθω ότι τρέχω με τσόκαρα, το ευχάριστο είναι ότι μου σταθεροποίησαν την ποδοκνημική και ο πόνος ελαττώθηκε σημαντικά. Ένα HOKA πρέπει να είναι το δώρο για το καλοκαίρι σκέφτηκα και προχώρησα για την διασταύρωση.
Στύβοντας για Αράχοβα ρωτάω το πλήρωμα ενός περιπολικού πόσο διαρκεί η ανηφόρα ? 14 μου λέει ,μαχαιριά στην καρδία .Στην αρχή σβέλτο περπάτημα αλλά στην πορεία το πνεύμα μου άρχισε να με προδίδει.
Με κόπο φτάνω στις 5 το απόγευμα στο 85 και ρωτάω πάλι μήπως έκανε λάθος ο αστυνομικός, τέτοια λάθη δυστυχώς δεν γίνονται, τσιμπολογώ και με ένα μπουκάλι στο χέρι και φάτσα μελλοθάνατου κίνησα αργά προς το Ζεμενο .
3 φορές προσπάθησα να υπολογίσω τον χρόνο που έχω κάνει από το πρωί και μια πρόβλεψη για τον τερματισμό και δεν τα κατάφερα .Άλλες φορές έβγαζα ότι μπορεί να φτάσω μετά τις 15 ώρες ,παναγία μου ούτε την δάδα δεν θα πάρω. Ηταν φανερό ότι έχανα επαφή με τον χρόνο το κινητό μου έλεγε 17.50 αλλά με μπέρδευε ποιο πολύ.
Ένοιωθα ότι με κορόιδεψαν , φως πουθενά στον ορίζοντα, ίσως έκανα και 1 ώρα τα 5 αυτά χιλιόμετρα. Φτάνοντας στο σταθμό ομολογώ ότι η διάθεση μου άλλαξε ,μου έδωσαν αμέσως παγωμένο νερό το οποίο το έριξα σχεδόν όλο στα πόδια μου αλλά η έκπληξη ήταν το πρόβειο γιαούρτι με μέλι. Ότι καλύτερο έφαγα όλη τη μέρα. Ήθελα κι άλλο αλλά ντράπηκα να ζητήσω ,ένας άλλος δρομέας πήρε ρυζόγαλο ,του χρόνου θα φάω και από τα δύο και φεύγω.
Περπατώ για λίγα μέτρα και με ψυχολογία προς το καλύτερο άρχισα να τρέχω για λίγο. Λίγο τρέξιμο λίγο περπάτημα έφτασα στο τούνελ. Κακό σημείο μετά γιατί άρχισα να περπατώ και να περιμένω τη κατηφόρα. Φτάνω στην Αράχωβα οι περισσότεροι ήταν αδιάφοροι εκτός μιας παρέας που με φώναξε δυνατά να συνεχίσω.
Είχα μπροστά μου την τελική δοκιμασία 12 χιλιόμετρα περίπου για το τέλος. Όταν βγήκα στον κατήφορο τα πόδια μου είχαν ακόμη να δώσουν, πήγα για περίπου 3 χιλιόμετρα κάπου στο 6/χλμ. και έπειτα λίγο περπάτημα .Ξανά πάλι το ίδιο ,περνάω την απότομη αριστερή στροφή και φτάνω στον τελευταίο σταθμό. Νερό ,λίγο μπανάνα και έφυγα. Τα πόδια αντέχουν η πνευματική κούραση είναι τώρα ο εχθρός, άλλα 3 χιλιόμετρα περίπου με αίσθηση ότι πάω γύρο στο 5.30/χλμ, λίγο περπάτημα και φτάνω στην διασταύρωση. Μία κοπέλα μου λέει έχεις άλλο 1.5 χιλιόμετρο ,ελπίζω να είναι η ύστατη μαχαιριά ,πόσο ακόμη σκέφτομαι .Φτάνω στο πάρκινγκ και δεν βλέπω ψυχή. Ένας συνοδός μου λέει ότι είσαι 200 μέτρα από τον τερματισμό. Πλησιάζω βγάζω τα γυαλιά και το καπέλο ,παίρνω την πολυπόθητη δάδα και τερματίζω ακούγοντας το όνομα και την ομάδα μου, Πέτρος Λούδος ΛΥΚΟΙ ΚΕΧΑΓΙΟΓΛΟΥ. Η χαρά σκεπάζει τον πόνο ,το πρόσωπο μου λάμπει από ευτυχία ,τα κατάφερα ,είμαι αθλητής υπεραπόστασης πλέον.
Βλέποντας το ρολόι στο 13.15 είπα ότι τους χάλασε το ρολόι και δείχνει 1 το μεσημέρι, ρωτάω έναν χρονομέτρη και μου λέει ο δικός σου χρόνος είναι 13h.10m ,εκεί μπήκα στο νόημα, ζούσα μια πλάνη.

Ξενοδοχείο ,μπάνιο φαΐ και την ώρα που σηκωθήκαμε με τον Γιώργο ο Βειρίνια βάζει το πρώτο γκολ. Ποδόσφαιρο δεν βλέπω πλέον αλλά η ψυχή μου λαχταρά για τον ΠΑΟΚ .Ήπιαμε άλλη μια μπύρα και ξεκούραση στο κρεβάτι .
Την άλλη μέρα πήραμε επίσημα την δάδα από τον κύριο Αντωνόπουλο σε ένα χώρο αξιοζήλευτο και έπειτα στο ξενοδοχείο για τις υπόλοιπες βραβεύσεις.
Τρέχοντας έναν αγώνα που μου άρεσε πιάνω τον εαυτό μου να δίνει υπόσχεση ότι του χρόνου θα είμαι πάλι εκεί ,τώρα νοιώθω ότι έχω χρέος να είμαι πάλι εκεί.
Όλο τον σεβασμό μου στο ζεύγος Αντωνόπουλου για ότι κάνουν τόσα χρόνια όπως και για τους πολλούς εθελοντές που με χαμόγελο στάθηκαν στο πλευρό μας.

Ευχαριστώ την γυναίκα μου και τα κορίτσια μου για τον χρόνο που τους στερώ και τις αγωνίες που τραβούν μαζί μου, τον υπέροχο προπονητή – ακτιβιστή Δημήτρη Κεχαγιόγλου για τους δρόμους που ανοίγει όπως και την διαδικτιακή δρομική παρέα Σακη,Στέλιο,Πετράν και όλους τους δρομείς που για λίγο μπαίνουν στο μαγικό αερόστατο και κάνουν χαμηλές πτήσεις πάνω από την γη.
Πέτρος Λούδος
δρομέας

trexantiris Posted - 16/05/2018 : 14:25:10
Καλή ξεκούραση giokal και τις επόμενες μέρες οι αναμνήσεις από τον αγώνα θα είναι ακόμα πιο καθαρές και δυνατές από ότι τώρα! ;-)

(στον επόμενο αγώνα σου υπεραπόστασης να "φροντίσουμε" ένα περιπολικό να σε ακολουθεί σε όλη τη διαδρομή και ο καλός χρόνος είναι εξασφαλισμένος! )

Free your feet...free your senses!
Etien Posted - 16/05/2018 : 07:59:14

Μπράβο !! Συγχαρητήρια!!

Ευχαριστώ

https://panosmaltezos.wordpress.com
giokal Posted - 15/05/2018 : 23:56:10
Λίγο καθυστερημένα οι εντυπώσεις μου, αλλά είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να διαχειριστεί και να "χωνέψει" κάποιος πριν, κατά την διάρκεια και μετά από ένα εγχείρημα σαν αυτό, που μου είναι αδύνατο να γράψω κάτι (σχετικά) ολοκληρωμένο τόσο σύντομα. Πρόκειται για μια πολύ έντονη και δυνατή εμπειρία, ειδικά για κάποιον "πρωτάρη" στην διαδρομή, αλλά και στην απόσταση γενικότερα. Θα προσπαθήσω πάντως σε πρώτη φάση να περιγράψω το καθαρά "αγωνιστικό" κομμάτι όπως το βίωσα και επιφυλάσσομαι και για συνέχεια σε κάποιο επόμενο μήνυμα μου.

Εκκίνηση 6κ15 το πρωί από Πλαταιές και φεύγουμε μαζί με τον Πέτρο που μόλις είχα γνωρίσει. Πρωτάρης κι αυτός, μοιράζουμε την νευρικότητα έτσι. Τα πρώτα χιλιόμετρα κυλάνε σαν νεράκι. Έχει δροσιά ακόμη και η διαδρομή ελάχιστες κλίσεις και αυτές κατηφορικές. Έτρεχα περισσότερο με την αίσθηση και λιγότερο με το ρολόι, αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά πως κάναμε πέρασμα ημιμαραθωνίου σε 2:05. Λίγο μετά χωρίσαμε με τον Πέτρο που πήγαινε λίγο πιο σβέλτα από μένα. Θα τα λέγαμε στον τερματισμό πάλι. Πάντως η διαδρομή μέχρι την Θίσβη στο 35ο βγήκε σχετικά χαλαρά.

Εκεί είχα drop bag και την ευκαιρία να ξεκουραστώ λίγο εν όψει του πολύ δύσκολου ανεβάσματος προς Αρβανίτσα στο 55ο. Πολλά τα συνεχόμενα χλμ της ανηφόρας, αλλά βοηθάει κάπως που σπάνε από τον κεντρικό σταθμό της Αγίας Άννας στο 49ο (οπού και τίμησα τις πατάτες φούρνου). Από εκεί μέχρι το Οροπέδιο Μουσών στην Αρβανίτσα η διαδρομή είναι κάπως πιο εύκολη και ανταμείβεσαι από το καταπληκτικό ελατόδασος. Το πέρασμα μου στα 55 χλμ που ήταν και ο τερματισμός του "Δρόμου Μουσών" ήταν 6 ώρες και 20 λεπτά.

Η ανηφόρα συνεχίζει για λίγο ακόμη μέχρι το 58ο και μετά ακολουθεί παρατεταμένη κατηφόρα μέχρι το 70 η οποία περνάει μέσα από το Κυριάκι. Αν και το ηθικό ήταν ακόμη ακμαίο, το σώμα άρχισε να εκφράζει τις πρώτες του διαφωνίες, με τους τετρακέφαλους να καίνε και την κατάβαση να είναι πολύ επίπονη. Ψυχολογικά με βοήθησε λίγο το γεγονός πως στο τέλος της κατηφόρας, στο 70, με περίμενε και το δεύτερο drop bag. Ήλπιζα πως λίγη ξεκούραση, και η αλλαγή καλτσών θα βοηθήσει, αλλά αυτό κράτησε λίγο. Ίσα ίσα που στους πόνους στα πόδια προστέθηκε και αδιαθεσία στο στομάχι με αποτέλεσμα να αναγκαστώ να μειώσω σημαντικά τον ρυθμό μου σε ένα σχετικά εύκολο κομμάτι που κατέληγε στο Δίστομο (80ο χλμ).

Σύντομο φρεσκάρισμα (με μπόλικο πάγο) στον σταθμό εκεί, και ξεκίνησα για το τελευταίο δύσκολο κομμάτι του αγώνα, την ανάβαση για Αράχωβα μέχρι το 95ο χλμ. Σε αυτό το σημείο δεν είχα πολλά αποθέματα δυνάμεων γενικώς. Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός πως πλέον ήταν καταμεσήμερο και κινούμασταν πλέον σε εθνικό δρόμο έκανε την ανάβαση μαρτύριο. Το τρέξιμο με διαλείμματα περπατήματος, έγινε αρχικά περπάτημα με αραιά διαλείμματα τρεξίματος και κατέληξε σε καθαρό περπάτημα μέχρι τον σταθμό στο Ζεμενό στο 89ο. Εκεί με περίμενε το τρίτο και τελευταίο μου drop bag το οποίο όμως δεν είχα καν το κουράγιο και την υπομονή να ανοίξω. Το άφησα όπως ήταν λοιπόν και αφού δροσίστηκα όσο μπορούσα συνέχισα για Αράχωβα. Ευτυχώς στο τελευταίο της κομμάτι η ανηφόρα "γλύκανε" λίγο, ενώ και οι συνθήκες είχαν αρχίσει κάπως να καλυτερεύουν με την θερμοκρασία να πέφτει ελαφρώς, ενώ πλέον έβρισκες και λίγο περισσότερη σκιά στην άκρη του δρόμου.

Όταν πλέον έφτασα στον σταθμό της Αράχωβας ένιωθα πια σίγουρος για τον τερματισμό. Έμεναν μόλις 12 κατηφορικά χλμ για τους Δελφούς και αποφάσισα πως δεν υπήρχε λόγος να πιεστώ πολύ παραπάνω. "Σημάδεψα" λοιπόν τις 13 1/2 ώρες σαν τελικό χρόνο και άρχισα να τρέχω/περπατάω αντίστοιχα. Με έβγαλε όμως εκτός προγράμματος ένα περιπολικό που με συνόδεψε στα 2-3 τελευταία χλμ μέσα στους Δελφούς (οπότε ντρεπόμουν να περπατήσω) με αποτέλεσμα να τερματίσω τελικά σε 13:27:30

To be continued ...
trexantiris Posted - 15/05/2018 : 18:25:08
quote:
Originally posted by Peter L

Τα καταφέραμε 😁😁😁τέλος καλό όλα καλά.
Μοναδική εμπειρία,τις επόμενες μέρες λίγα λόγια με το φτωχό μου το μυαλό έτσι για την κουβέντα.
Ποιό δυνατή στιγμή η τιμή στον αθλητή Κρυσταλλη που έφυγε από την ζωή.



!...απογειώθηκες κι όλας...όχι απλά τερμάτισες! ;-)

Free your feet...free your senses!
Etien Posted - 13/05/2018 : 21:30:24

Επεστρεψαν απο τον Ομφαλο της Γης , οι φιλοι μας ;;!!

Πολλα συγχαρητηρια !!!

Ευχαριστω!

https://panosmaltezos.wordpress.com
nikkapen Posted - 13/05/2018 : 19:42:49
συγχαρητηρια,περιμενουμε τις εμπειριες σου.

quote:
Originally posted by Peter L

Τα καταφέραμε 😁😁😁τέλος καλό όλα καλά.
Μοναδική εμπειρία,τις επόμενες μέρες λίγα λόγια με το φτωχό μου το μυαλό έτσι για την κουβέντα.
Ποιό δυνατή στιγμή η τιμή στον αθλητή Κρυσταλλη που έφυγε από την ζωή.



Τρεχω αρα υπαρχω.

RunningNews.gr Forum © RunningNews.gr Go To Top Of Page
Snitz Forums 2000