Nutrinews
RunningNews.gr Forum
RunningNews.gr Forum
Αρχική | Προφίλ | Εγγραφή | Ενεργά Θέματα | Μέλη | Αναζήτηση | FAQ
 Όλα τα Forums
 Διάφορα
 Γενική συζήτηση
 Η μέρα της Ευρώπης-Διακήρυξη Σουμάν-9 Μαΐου 1950

Σημείωση: Πρέπει να είστε εγγεγραμένος για να δημοσιεύσετε.
Για να εγγραφείτε, κάντε κλικ εδώ. Η εγγραφή είναι ΔΩΡΕΑΝ!

Screensize:
Όνομα Χρήστη:
Κωδικός:
Κατάσταση μορφοποίησης:
Μορφοποίηση: BoldItalicizedUnderlineStrikethrough Align LeftCenteredAlign Right Horizontal Rule Insert HyperlinkInsert EmailInsert Image Insert CodeInsert QuoteInsert List
   
Μήνυμα:

* HTML is OFF
* Forum Code είναι ενεργοποιημένος
Smilies
Smile [:)] Big Smile [:D] Cool [8D] Blush [:I]
Tongue [:P] Evil [):] Wink [;)] Clown [:o)]
Black Eye [B)] Eight Ball [8] Frown [:(] Shy [8)]
Shocked [:0] Angry [:(!] Dead [xx(] Sleepy [|)]
Kisses [:X] Approve [^] Disapprove [V] Question [?]

 
   

ΠΡΟΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗnbsp; ΘΕΜΑΤΟΣ
Rigelian Δημοσιευτηκε - 09/05/2019 : 12:01:21
Να θυμόμαστε, να καταλαβαίνουμε και να γυρίζουμε την πλάτη σε ολοκληρωτισμούς και λαϊκισμούς!
Να πάμε όλοι να ψηφίσουμε!

https://europa.eu/european-union/about-eu/symbols/europe-day/schuman-declaration_el

Η Διακήρυξη Σουμάν, που παρουσιάστηκε από τον Γάλλο υπουργό Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν στις 9 Μαΐου 1950, πρότεινε τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, τα μέλη της οποίας θα διαχειρίζονταν από κοινού την παραγωγή άνθρακα και χάλυβα.

Η ΕΚΑΧ, της οποίας ιδρυτικά μέλη ήταν η Γαλλία, η Δυτική Γερμανία, η Ιταλία, οι Κάτω Χώρες, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο, ήταν ο πρώτος από μια σειρά υπερεθνικών ευρωπαϊκών θεσμών που τελικά μετεξελίχθηκαν στη σημερινή "Ευρωπαϊκή Ένωση".

Ιστορικό
Το 1950, τα κράτη της Ευρώπης προσπαθούσαν ακόμη να επουλώσουν τις πληγές τους από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο οποίος είχε λήξει πέντε χρόνια πριν.

Αποφασισμένες να αποτρέψουν την επανάληψη ενός τέτοιου φρικτού πολέμου, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις κατέληξαν στο ότι η από κοινού διαχείριση της παραγωγής άνθρακα και χάλυβα θα καθιστούσε στο μέλλον έναν πόλεμο μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας - όπως επί λέξει αναφέρεται στη διακήρυξη - "όχι μόνον αδιανόητο αλλά και υλικά αδύνατο".

Επικράτησε ο συλλογισμός, και ορθά, ότι η συγχώνευση οικονομικών συμφερόντων θα βοηθούσε στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου και θα αποτελούσε το πρώτο βήμα για την ενοποίηση της Ευρώπης. Η προσχώρηση στην ΕΚΑΧ ήταν ανοικτή και σε άλλες χώρες.

Σημαντικότερα αποσπάσματα
"Η παγκόσμια ειρήνη δεν μπορεί να διατηρηθεί αν δεν αναληφθούν δημιουργικές προσπάθειες ανάλογες των κινδύνων που την απειλούν."
"Η Ευρώπη δεν θα δημιουργηθεί δια μιας, ούτε σε ένα συνολικό οικοδόμημα: θα διαμορφωθεί μέσα από συγκεκριμένα επιτεύγματα που θα δημιουργήσουν πρώτα μια πραγματική αλληλεγγύη."
"Η από κοινού διαχείριση της παραγωγής άνθρακα και χάλυβα ... θα αλλάξει το πεπρωμένο αυτών των περιοχών που επί μακρόν ασχολούνταν με την κατασκευή όπλων για πολέμους των οποίων υπήρξαν σχεδόν μονίμως τα θύματα."
15   ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ    ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ    (Πρώτα η πιο πρόσφατη)
Rigelian Posted - 19/05/2019 : 21:24:11
quote:
Originally posted by Mastrolefteris

Όχι και φιλελεύθερος ο Αριστείδης Χατζής.

https://www.eleytheriagora.gr/eiste-sigouros-pos-eiste-fileleftheros-kyrie-aristeidi-chatzi/

MountainRunner



Πολύ ενδιαφέρον άρθρο και site, θα το διαβάσω, thanks!
Mastrolefteris Posted - 18/05/2019 : 20:44:00
Όχι και φιλελεύθερος ο Αριστείδης Χατζής.

https://www.eleytheriagora.gr/eiste-sigouros-pos-eiste-fileleftheros-kyrie-aristeidi-chatzi/

MountainRunner
Rigelian Posted - 17/05/2019 : 16:55:22
Βασίλη, ξεφεύγεις λίγο, δεν χρειάζονται προσωπικές επιθέσεις.

Προτείνω να ξαναδιαβάσεις Αριστείδη Χατζή που έστειλα για τον ορισμό του φιλελευθερισμού.

Δεν ανήκω σε καμία τάξη, ούτε κάστα, ούτε ομάδα που πιστεύει ότι είναι ανώτεροι και θα σώσει τους υπόλοιπους, αυτό ακριβώς είναι το χαρακτηριστικό των ολοκληρωτιστών.

Δεν υπάρχουν άκρα, υπάρχει ένα άκρο: Της ανελευθερίας, του αυταρχισμού, του φανατισμού και του ολοκληρωτισμού. Εγώ δεν ανήκω εκεί.

Όποιος νομίζει ότι απελπίζεται σήμερα δεν έχει καταλάβει την πραγματικότητα, δεν γνωρίζει από που προήλθαμε, δεν μπορεί να αντιληφθεί πώς ήταν η ζωή των γονιών, των παπούδων του. Όχι εθνικά, ούτε κρατικά, αλλά ανθρώπινα.

(Γνώμη μου είναι όλα όσα εκφράζω, προφανώς δεν έχω το αλάθητο, ξέρουμε όλοι τι έχει πει ο Clint Eastwood για τις γνώμες!)
gargadua Posted - 17/05/2019 : 15:48:54
Όχι μόνο τον Φερχοφσταντ αλλά και άλλοι "εκλεκτοί" βρίσκονται στην Ευρώπη (σου).
Απ΄ότι καταλαβαίνω η αλληλεγγύη ισχύει μόνο μεταξύ σας, των πολύ Ευρωπαίων ντε!
Λυπάμαι που έχεις τέτοια άποψη για την παιδεία και ότι καρφάκι δεν σου καίγεται για την πνευματική βελτίωση του "όχλου". Εσύ δεν θες πραγματικά Ευρώπη, ακόμα σκλάβους και βασιλείς ονειρεύεσαι!
Λυπάμαι ακόμα για την πραγματικότητα του υβριζόμενου όχλου που τόσο εύκολά αποδέχεσαι. Προφανώς η τάξη σου είναι ανώτερη! Δεν προέρχεσαι από την πλέμπα αλλά τους "εκλεκτούς"! Κατάφερες και ξεχώρισες! Διπλό εύγε!
Πάλι καλά που οι ελιτίστες Καραμανλής και Σημίτης ως πολιτικοί έβαλαν από ένα λιθαράκι. Ετοίμασε θέση και για τον Αλέξη. Είμαι σίγουρος ότι θα του πείτε στο αυτάκι, "περασμένα ξεχασμένα".
Όταν βρεθείτε όλοι εσείς οι Ευρωπαίοι να χαιρετηθείτε με καμάρι, "Sieg Deutschland", και να αναλύσετε σε βάθος γιατί κάποιοι προτιμούν το άλλο άκρο και όχι το δικό σας! Μόνο μην ξεχαστείτε και σηκώσετε τα χέρια την ώρα του χαιρετισμού και προδοθείτε.
Μακάρι να μην την πατήσετε όπως οι "εκλεκτοί" στην Γαλλική Επανάσταση, βγείτε από τον πύργο σας και θελήσετε να συζητήσετε με τους δουλοπάροικους γιατί δεν είμαι σίγουρος ότι θα σας κεράσουν παντεσπάνι. Δεν αλλάζει μόνο ο πόλεμος τον άνθρωπο αλλά και η απελπισία.
Εδώ θα τερματίσω και την χωρίς νόημα συζήτηση.

Rammstein, "Radio".
https://www.youtube.com/watch?v=z0NfI2NeDHI


Ηττημένος δεν είναι αυτός που χάνει αλλά αυτός που παραιτείται.
Rigelian Posted - 17/05/2019 : 15:36:24
Από τον "Επιτάφιο" του Περικλή:

Ἔχουμε δηλαδὴ πολίτευμα, τὸ ὁποῖο δὲν ἀντιγράφει τοὺς νόμους ἄλλων, μᾶλλον δὲ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι εἴμαστε ὑπόδειγμα σὲ μερικοὺς παρὰ μιμούμαστε ἄλλους.

Καὶ ὀνομάζεται μὲν δημοκρατία, γιατὶ ἡ διοίκηση εἶναι στὰ χέρια τῶν πολλῶν καὶ ὄχι τῶν ὀλίγων, ἔναντι δὲ τῶν νόμων εἶναι ὅλοι ἴσοι στὶς ἰδιωτικές τους διαφορές, ἐνῶ ὡς πρὸς τὴν θέση τους στὸν δημόσιο βίο κάθε ἕνας προτιμᾶται γιὰ ἕνα ἀπὸ τὰ δημόσια ἀξιώματα ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπίδοση τὴν ὁποία σημειώνει σὲ αὐτά, δηλαδὴ ἡ δημόσιά του σταδιοδρομία ἐξαρτᾶται μᾶλλον ἀπὸ τὴν ἀτομική του ἀξία καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ τάξη, ἀπὸ τὴν ὁποία προέρχεται, οὔτε πάλι ἕνας, ὁ ὁποῖος εἶναι μὲν φτωχὸς ἔχει ὅμως τὴν ἱκανότητα νὰ παράσχει κάποια ὑπηρεσία στὴν πατρίδα του, ἐμποδίζεται σὲ αὐτὸ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶναι ἄγνωστος.

Ζοῦμε δὲ σὰν ἐλεύθεροι ἄνθρωποι, καὶ σὰν πολίτες στὸν δημόσιο βίο καὶ σὰν ἄτομα στὸν ἰδιωτικό, στὶς ἐπιδιώξεις μας τῆς καθημερινῆς ζωῆς, κατὰ τὶς ὁποῖες δὲν κοιτᾶμε ὁ ἕνας στὸν ἄλλον μὲ καχυποψία, δὲν θυμώνουμε μὲ τὸν γείτονά μας, ὅταν κάνει ὅ,τι τοῦ ἀρέσει, οὔτε παίρνουμε μία φυσιογνωμία σκυθρωπή, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ μὴν βλάπτει τὸν ἄλλο, πάντως ὅμως εἶναι δυσάρεστη.

Ἐνῶ δὲ στὴν ἰδιωτική μας ζωὴ συναναστρεφόμαστε μεταξύ μας χωρὶς νὰ ἐνοχλεῖ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, στὴν δημόσιά μας ζωή, σὰν πολίτες, ἀπὸ σεβασμὸ πρὸ πάντων δὲν παραβαίνουμε τοὺς νόμους, ὑπακοῦμε δὲ στοὺς ἑκάστοτε κατέχοντες τὰ δημόσια ἀξιώματα καὶ στοὺς νόμους, πρὸ περισσότερο σὲ ἐκείνους ἀπὸ τοὺς νόμους, ποὺ ἔχουν θεσπιστεῖ γιὰ ὑποστήριξη τῶν ἀδικούμενων, καὶ σὲ ἄλλους, οἱ ὁποῖοι ἂν καὶ ἄγραφοι, ἡ παράβασή τους φέρνει πανθομολογούμενη ντροπὴ στοὺς παραβάτες
Rigelian Posted - 17/05/2019 : 10:41:02
1. Για τα 2 πρώτα(έθνος, θρησκεία) καλά πολεμάς αλλά για το 3ο στη σειρά σφυρίζεις αδιάφορα!

Εσύ κι εγώ συμφωνούμε, η διαπίστωση είναι γενική!

2. Ελίτ δεν είναι ο κυρ Μήτσος ο κουρέας αλλά επιφανείς προσωπικότητες που μπορούν να επηρεάσουν την πορεία των ανθρώπων. Σε αυτήν συμπεριλαμβάνονται και πολιτικοί, ή όχι;

Όχι απαραίτητα, μπορούν να εκλεγούν και πολιτικοί που δεν προέρχονταν από ελίτ, πχ Κωνσταντίνος Καραμανλής (θυμίζω ότι ο πατέρας του δεν τον άφηνε να ασχοληθεί με την πολιτική!), Κώστας Σημίτης

3. Πως να ζητήσω από αυτόν που αρμέγει αγελάδες στο βουνό να μορφώσει τον εαυτό του; Πως να ζητήσω από αυτόν που δεν ξέρει τι είναι γνώση, να την αποκτήσει;

Ας μείνει μια ζωή να αρμέγει αγελάδες. Όπως έλεγε ο κομμουνιστής Χάρρυ Κλυν στον Τραμπάκουλα στο Δοξάστε με: "Ξέρουμε, εσείς βοσκάτε τα πρόβατα εδώ παραπέρα και με τα μυαλά που έχετ θα τα βοσκάτε μια ζωή!" Δεν θα ζητήσεις τίποτα, κανένας δεν θα ζητήσει κάτι.

4. Όμως είναι ευκολότερο σε μένα τον υποτιθέμενο μορφωμένο να του κολλήσω μια ταμπέλα, έτσι;

Όχι βέβαια! Δεν είναι ταμπέλα, είναι πραγματικότητα!

5. Μόνο και μόνο η χρήση απαξιωτικών όρων "ηλίθιος, μικρόψυχος, φοβισμένος", δείχνει την γέννηση της νέας μορφής ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη. Ας πάμε λοιπόν τους υπολοίπους μια βόλτα στα σύγχρονα κρεματόρια να ξεμπερδεύουμε μια και καλή. Πως να κτίσεις μια Ευρώπη χωρίς σεβασμό προς τους πολίτες της;

Δεν είναι οι όροι απαξιωτικοί, είναι, δυστυχώς, πραγματικότητα...
Ολοκληρωτισμός είναι όταν άλλοι αποφασίζουν για σένα καταστέλλοντάς σου προσωπικές ελευθερίες. Δεν υπάρχουν σύγχρονα κρεματόρια, ευτυχώς στην Ευρώπη ξεμπερδέψαμε και είναι Ύβρις ακόμα και η χρήση της λέξης για οποιαδήποτε σημερινή κατάσταση. Οι πολίτες σήμερα απολαμβάνουν τον μεγαλύτερη σεβασμό στην ανθρώπινη καταγεγραμμένη ιστορία, ανοίξτε τα μυαλά σας, δείτε την πραγματικότητα, δείτε πώς ήταν τα πράγματα το 60, στις αρχές του 20ου αιώνα, πιο πριν και αντιληφθείτε τη διαφορά.

Έχουμε Δημοκρατία και ευημερία που δεν είχε ποτέ ο άνθρωπος. Όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε (υπαρκτά, σημαντικά και πρέπει να τα λύσουμε) είναι ελαχιστότατα μπροστά στα αντίστοιχα του παρελθόντος, ακόμα και του κοντινού!

Η νέα μορφή ολοκληρωτισμού είναι αυτά που ευαγγελίζονται οι τσιριζαυγίτες, ο τραμπ, η λεπέν, οι αντιευρωπαϊστές, ο κάθε επικίνδυνος φασίστας. Βλέπετε πχ πόσο γυρίσαμε στον μεσαίωνα στην Αλαμπάμα;

Διαβάστε τον εξαιρετικό Χρήστο Μιχαηλίδη:
https://www.protagon.gr/apopseis/1-o-faflatas-pou-katapie-ti-glwssa-tou-44341836217

«Θα έχουμε μεγαλύτερο έλεγχο για όσα θέλουμε να κάνουμε στην εκπαίδευση και για την παιδική φτώχεια, καθώς και για το πώς θα ξοδέψουμε τα χρήματα που μέχρι τώρα πάνε στην ΕΕ» – ένας ετοιμόλογος φαφλατάς του Brexit, όπως πολλούς που έχουν ξεφυτρώσει παντού, ακόμα και εδώ.

Και, όταν τον ρώτησε ο δημοσιογράφος του BBC: «Ποιο συγκεκριμένο κομμάτι ευρωπαϊκής νομοθεσίας, διοικητικής αρχής ή γραφειοκρατίας μας εμποδίζει να κάνουμε συγκεκριμένα θα θέλατε να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που αναφέρατε στην εκπαίδευση και στην παιδική φτώχεια;», ακολούθησε μια ωραιότατη παύση, και έπειτα αυτό:

«Δεν έχω μπει σε λεπτομέρειες νομικές, σε συγκεκριμένους νόμους, αλλά εκείνο που γνωρίζω καλά είναι ότι υπάρχουν νόμοι που μας εμποδίζουν και μας ενοχλούν και που έχουν ψηφιστεί από ανθρώπους που δεν έχουν εκλεγεί. Δεν βλέπω λοιπόν πώς και σε τι μας βοηθά η Ευρώπη».

Μόλις του κάνανε δηλαδή μια ευθεία ερώτηση, το «τρολάκι» φρενάρισε απότομα και κόλλησε στις ράγες της ανοησίας του.

Παρεμπιπτόντως, το νέο κόμμα του Φάρατζ, πάλι προηγείται, και μάλιστα με μεγάλη πλειοψηφία, στις δημοσκοπήσεις εν όψει Ευρωεκλογών. Στις οποίες ο λαϊκιστής αυτός πολιτικός θέλει να λάβει μέρος: Πρώτον, για να παίρνει τον παχυλό μισθό της Ευρώπης και, δεύτερον, για να την βρίζει. Μακάρι όμως να μπει, λέω εγώ. Θα βρει απέναντί του τον Γκι Φερχόφσταντ, όπως τον βρήκαν πολλοί όμοιοί του λαϊκιστές και ψεύτες, και ακόμα να συνέλθουν.
gargadua Posted - 17/05/2019 : 07:20:19
Για τα 2 πρώτα(έθνος, θρησκεία) καλά πολεμάς αλλά για το 3ο στη σειρά σφυρίζεις αδιάφορα!
Φαίνεται τελικά ότι οι νέες γενιές ποτέ δεν θα μάθουν ή έμαθαν να αποκτούν επιλεκτική γνώση.
Ελίτ δεν είναι ο κυρ Μήτσος ο κουρέας αλλά επιφανείς προσωπικότητες που μπορούν να επηρεάσουν την πορεία των ανθρώπων. Σε αυτήν συμπεριλαμβάνονται και πολιτικοί, ή όχι;
Πως να ζητήσω από αυτόν που αρμέγει αγελάδες στο βουνό να μορφώσει τον εαυτό του; Πως να ζητήσω από αυτόν που δεν ξέρει τι είναι γνώση, να την αποκτήσει; Όμως είναι ευκολότερο σε μένα τον υποτιθέμενο μορφωμένο να του κολλήσω μια ταμπέλα, έτσι;
Μόνο και μόνο η χρήση απαξιωτικών όρων "ηλίθιος, μικρόψυχος, φοβισμένος", δείχνει την γέννηση της νέας μορφής ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη. Ας πάμε λοιπόν τους υπολοίπους μια βόλτα στα σύγχρονα κρεματόρια να ξεμπερδεύουμε μια και καλή. Πως να κτίσεις μια Ευρώπη χωρίς σεβασμό προς τους πολίτες της; Θα το βρουν ίσως οι ιστορικοί του μέλλοντος!


Βέμπο, "Παιδιά της Ελλάδας".
https://www.youtube.com/watch?v=l8JzuSXs0GU


Ηττημένος δεν είναι αυτός που χάνει αλλά αυτός που παραιτείται.
Rigelian Posted - 16/05/2019 : 11:38:02
Μια φράση: «Σας εξηγώ, πρέπει να το καταλάβετε, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι κάνει ο πόλεμος στον άνθρωπο».

Αυτό πρέπει να το καταλάβουν οι ευρωπαίοι πολίτες σήμερα. Αυτό είναι το σημαντικό, το μείζον, το θεμελιώδες. Όλα, όλα τα άλλα είναι μικρότερης, υποδεέστερης σημασίας και λύνονται.

Δυστυχώς ο κόσμος ξεχνάει. Έχουν περάσει χρόνια και ζουν ελάχιστοι με αναμνήσεις από τον ΒΠΠ, σε λίγο δεν θα ζει κανένας. Δυστυχώς την ευημερία και την ειρήνη και τη μοναδική στην καταγεγραμμένη ιστορία της ανθρωπότητας ποιότητα ζωής που έχουμε ακόμα και τώρα, μετά πό κρίση, ακόμα και στην Ελλάδα τη θεωρούν δεδομένη και ασήμαντη...
Rigelian Posted - 16/05/2019 : 10:49:48
1. "Είναι επιεικώς τραγική η εικόνα κομμάτων και ανθρώπων που διεκδικούν την ψήφο μας για την Ευρώπη."
Συμφωνούμε. Σε όλες τις χώρες, ειδικά στο ΗΒ!

1.1 Ποτέ κανένας δεν θα είναι έτοιμος για τίποτα. Χρειάζονται και υπήρξαν μετά τον ΒΠΠ οι ηγέτες που πρωχώρησαν την κοινωνία και την ανθρωπότητα μπροστά παρά την αντίδραση του πάντα συντηρητικού, γενικά ηλίθιου, μικρόψυχου και φοβισμένου όχλου.

2. "Η ακροδεξιά δεν είναι η κατάντια του λαού αλλά ο ξεπεσμός και αποτυχία της ελίτ να ηγηθεί των εξελίξεων. "
Διαφωνούμε! Θα ίσχυε ΑΝ δεν υπήρχαν εκλογές, αν οι ελίτ κυβερνούσαν ...ελέω θεού ή δικτατορικά, όπως γίνοταν παλιά.

3. Αλίμονο αν περιμένεις από τις ελίτ να παρέχουν παιδεία. Αυτό είναι ατομική ευθύνη του κάθε ενός πολίτη και μέχρι ενός σημείου του κράτους.

4. Ξαναδιαβάστε αυτό, αξίζει να βρείτε 15' χρόνο, για να καταλάβεις ότι ο λόγος ύπαρξης της ΕΕ δεν είναι οικονομικοπολιτικοεμπορικός. Είναι για να μην σκοτωθούμε, ξανά, μεταξύ μας:
(Μέχρι τώρα έχει πετύχει στην βασικό της σκοπό όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα)

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2018

Κείμενο

Κατερίνα Οικονομάκου

Η φωνή του από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, φτάνει σε εμένα ζωηρή και δυνατή. Ο Μπεν Φερένζ έχει διάθεση για κουβέντα. «Καλείς από την Αθήνα, λοιπόν. Θαυμάσια. Σε ακούω, ξεκίνα», μου λέει, κάνοντας σαφές ότι έχει μεν όρεξη για συζήτηση, αλλά όχι και πολύ χρόνο. Όταν δεν φροντίζει την γυναίκα του, που όπως μου λέει είναι πλέον η προτεραιότητά του, ο 98χρονος νομικός γράφει ασταμάτητα. Του φαίνεται αδιανόητο να μην εργάζεται. «Και τι άλλο να κάνω; Μήπως έχω και χρόνο για χάσιμο;», σχολιάζει, γελώντας με τον αυτοσαρκασμό του.



«Θα πήγαινα και στο Τορόντο, το είχα προγραμματίσει, αλλά δυστυχώς έχω ένα μικροπρόβλημα υγείας και ο γιατρός μου ήταν κατηγορηματικός, δεν πρέπει να κουραστώ με τα αεροπλάνα», συνεχίζει. Ο Φερένζ θα πήγαινε στον Καναδά για να είναι εκεί στο Toronto International Film Festival. Η παγκόσμια πρεμιέρα του Prosecuting Evil του Μπάρι ΆβριτςProsecuting Evil: The Extraordinary World of Ben Ferencz | tiff ήταν προγραμματισμένη για τις 7 Σεπτεμβρίου.

Η ταινία ήταν που έδωσε και σε μένα μια θαυμάσια αφορμή για να του ζητήσω να μου αφηγηθεί την ιστορία της ζωής του, ανακαλώντας κάποια από τα πιο συγκλονιστικά επεισόδια του περασμένου αιώνα. Σε αυτά τα επεισόδια, ο ίδιος είχε αναδειχθεί αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής. Στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης ήταν μόλις 27 ετών. Και εκείνη ήταν η πρώτη του δίκη. Πολύ νέος, πολύ άπειρος. Με τα μάτια όλου του κόσμου στραμμένα πάνω του. Ένας μικροκαμωμένος νεαρός που έμοιαζε σχεδόν παιδί. Αλλά ο Μπεν Φερένζ δεν ήταν παιδί. Και δεν ήταν καθόλου αφελής ή άβγαλτος. Ο 98χρονος άνδρας ανήκει σε μια γενιά που ωρίμασε γρήγορα. Διότι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Η εποχή, ο τόπος, οι συνθήκες δεν του είχαν αφήσει επιλογές.

Από τα Καρπάθια στο Hell’s Kitchen

«Να σας πω την ιστορία από την αρχή, ωραία. Λοιπόν, γεννήθηκα στα Καρπάθια, στην Τρανσυλβανία το 1920. Την έχετε ακουστά εσείς την Τρανσυλβανία, είστε Ευρωπαία. Εκεί που γεννήθηκα εγώ είναι η Ρουμανία». Η αδελφή του είχε γεννηθεί τρία χρόνια νωρίτερα, στο ίδιο κρεβάτι, αλλά στην Ουγγαρία. Ο Μπεν Φερένζ γελάει. «Βλέπετε, τότε το χωριό ανήκε στην Ουγγαρία. Εγώ είμαι Ρουμάνος, η αδελφή μου Ουγγαρέζα. Πολύ μου αρέσει να το λέω αυτό, με κάθε ευκαιρία, γιατί δείχνει πόσο ανόητος είναι τελικά ο εθνικισμός».

Ο Φερένζ είναι μόλις εννέα μηνών όταν οι γονείς του αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να μεταναστεύσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Υπήρχε τρομερή φτώχεια στο χωριό, δεν υπήρχαν δουλειές. Έπειτα μια οικογένεια Εβραίων, όπως η δική μας, είχε κι άλλα προβλήματα. Οι Καθολικοί της Ρουμανίας δεν μας συμπαθούσαν καθόλου και το έδειχναν». Έτσι η οικογένεια μπαίνει στο καράβι για τη Νέα Υόρκη. Χωρίς χρήματα, χωρίς να ξέρουν την γλώσσα, χωρίς ένα συγκεκριμένο σχέδιο. Μόνο με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής.

«Εγκατασταθήκαμε σε ένα υπόγειο, στο Hell’s Kitchen», αφηγείται, «και πρέπει να σας πω ότι η γειτονιά μας το άξιζε το όνομά της». Την εποχή που εκείνος μεγάλωνε αυτή ήταν η συνοικία με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα. Και η καθημερινότητα δεν ήταν τόσο συναρπαστική όσο την βλέπουμε στις ταινίες του Χόλιγουντ. «Ήταν πολύ σκληρή ζωή. Οι γονείς μου ήταν πάμφτωχοι. Δεν είχαν δεξιότητες που μπορούσαν να τους χρησιμεύσουν. Ο πατέρας μου ήταν τσαγκάρης, αλλά βασικά είχε μάθει να φτιάχνει μπότες στην Τρανσυλβανία. Στη Νέα Υόρκη, όπως φαντάζεστε ίσως, δεν υπήρχε ζήτηση για το συγκεκριμένο προϊόν. Τελικά, όμως, στάθηκε τυχερός γιατί βρήκε δουλειά ως θυρωρός».

Εκεί που μεγάλωνε, συνεχίζει, το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου θα ήταν να στραφεί στην παρανομία. «Όταν ήμουν παιδί, μου είχε πει κάποιος ότι εσύ θα γίνεις ή καλός εγκληματίας ή καλός δικηγόρος. Εγώ τότε δεν ήξερα τι ακριβώς κάνει ένας δικηγόρος, αλλά είχα ήδη αποφασίσει ότι εγκληματίας δεν θέλω να γίνω», λέει γελώντας. Στάθηκε τυχερός, μου λέει, γιατί πήρε άριστη εκπαίδευση. Ο Φερένζ τέλειωσε ένα σχολείο για χαρισματικά παιδιά και από εκεί έγινε δεκτός στο Χάρβαρντ, όπου σπούδασε με υποτροφία.

«Δεν γνωρίζαμε το μέγεθος του εγκλήματος»

Την περίοδο που αποφοιτούσε, όλοι οι φίλοι του έφευγαν στον πόλεμο. «Τρέχαμε όλοι να καταταγούμε. Εγώ ήθελα να πάω στην αεροπορία, αλλά τα πόδια μου δεν έφταναν τα πεντάλ. Έχω ύψος 1,55. Τι να κάνω, πήγα στον Στρατό Ξηράς. Και με έστειλαν στην Ευρώπη». Ο 23χρονος Νεοϋορκέζος θα πάρει μέρος, όπως μου λέει, σε όλες τις μεγάλες μάχες, από τις ακτές της Νορμανδίας και μέχρι τον Ρήνο, παντού. «Είδα τη φρίκη του πολέμου. Την είδα ως στρατιώτης». Στον Ρήνο έφτασε όταν ο πόλεμος φαινόταν ότι είχε κριθεί. Ο αμερικανικός στρατός ιδρύει ένα Τμήμα Εγκλημάτων Πολέμου, για να ερευνήσει τα εγκλήματα κατά των Αμερικανών στρατιωτών. Στο πρόσωπο του νεαρού νομικού από το Χάρβαρντ βλέπουν το σωστό πρόσωπο τη σωστή στιγμή. Ο Φερένζ μου λέει ότι δεν του πέρασε από το μυαλό να αρνηθεί. «Σας λέω, είχα ήδη δει τη φρίκη του πολέμου». Κάνει μια μικρή παύση. «Αλλά, αυτό που αντικρίσαμε...».

Ο Μπεν Φερένζ είναι ανάμεσα στους πρώτους ανθρώπους που θα μπουν στα στρατόπεδα θανάτου. «Δεν είχατε έως τότε γνώση της κατάστασης που επικρατούσε στα στρατόπεδα;» ρωτάω. «Υπήρχαν αναφορές, αλλά όχι, το μέγεθος του εγκλήματος, όχι, δεν το γνωρίζαμε». Ο Φερένζ κάνει πάλι μια παύση. «Κοιτάξτε, έχουν περάσει δεκαετίες, έχω γράψει κι έχω μιλήσει αμέτρητες φορές. Δυσκολεύομαι... Θα το ξανακάνω, όμως, γιατί πρέπει. Λοιπόν, ακούστε». Άλλη μια παύση, σαν να παίρνει θέση σε μια φανταστική γραμμή εκκίνησης, προτού αρχίσει να μιλάει, γρήγορα, χωρίς διακοπή για να πάρει ανάσα.

«Πρώτα μπαίνουμε στο ΜπούχενβαλντBuchenwald concentration camp, ήταν το πρώτο στρατόπεδο θανάτου στο οποίο βρέθηκα. Οι Γερμανοί προσπαθούν να το σκάσουν κι ο αμερικανικός στρατός τους καταδιώκει. Οι κρατούμενοι, όσοι είναι ακόμη σε θέση να κινηθούν, τρέχουν γύρω γύρω παλεύοντας να αρπάξουν κάποιον άνθρωπο, οποιονδήποτε. Κορμιά κείτονται στη γη. Δεν μπορείς να καταλάβεις αν είναι ζωντανοί ή νεκροί. Τα μάτια τους εκλιπαρούν για βοήθεια. Μπροστά από τα κρεματόρια στοιβαγμένα σκελετωμένα πτώματα. Ανθρώπινα πλάσματα που περιμένουν τη σειρά τους για να καούν, λες και είναι κάρβουνα. Χάος, απόλυτο χάος. Αρουραίοι παντού. Διάρροια, δυσεντερία, εξαθλίωση». Η δουλειά του, συνεχίζει, ήταν να μπει στο στρατόπεδο, να συγκεντρώσει τα τεκμήρια των εγκλημάτων και να εξαφανιστεί. «Να φύγω από εκεί μέσα όσο το δυνατό πιο γρήγορα. Για να πάω στο επόμενο στρατόπεδο», λέει.

Το στρατόπεδο Μπούχενβαλντ, 16 Απριλίου 1945, πέντε μέρες μετά την απελευθέρωσή του. [Private H. Miller/ National Archives and Records Administration]

Δεκαετίες μετά, στα 98 του χρόνια, δεν μπορεί να βγάλει από τη μνήμη του σώματός του την μυρωδιά της καμένης ανθρώπινης σάρκας. «Το έχω πει ξανά, αλλά δεν υπάρχουν άλλα λόγια για να το περιγράψω. Κοίταξα την Κόλαση». Υπάρχει μια σκηνή της οποίας έγινε μάρτυρας, που εξακολουθεί σήμερα ακόμη να τον στοιχειώνει. Φτάνοντας στο στρατόπεδο που είχε απελευθερωθεί από τον αμερικανικό στρατό, είδε κρατούμενους, αποστεωμένους, να κυνηγάνε έναν φρουρό. Τον άρπαξαν και τον έβαλαν ζωντανό στο κρεματόριο. Τον έκαψαν ζωντανό. Ο νεαρός άνδρας δεν επιχείρησε να τους σταματήσει. Είχε κοκαλώσει. «Δεν θα μπορούσα και να τους έχω σταματήσει», λέει. «Σας εξηγώ, πρέπει να το καταλάβετε, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι κάνει ο πόλεμος στον άνθρωπο».

«Θα σας πω, όμως, μια άλλη ιστορία. Δεν θυμάμαι πια αν συνέβη στο Μπούχενβαλντ ή στο ΜάουτχαουζενMauthausen-Gusen concentration camp complex», ξεκινάει ο Φερένζ την εξιστόρηση, εξηγώντας μου ότι μόλις έμπαινε στο στρατόπεδο, πήγαινε κατευθείαν στο γραφείο της διοίκησης, όπου βρίσκονταν τα αρχεία. Από έξω τοποθετούσε στρατιώτες, ώστε να μην μπορεί κανείς να μπει ή να βγει χωρίς την άδειά του. Μόλις έφτασε στο ένα από τα δυο στρατόπεδα, ήταν εκεί ένας κρατούμενος, που εργαζόταν στο γραφείο. «Σας περίμενα» είπε ο άνδρας στον Φέρενζ μόλις τον είδε. Κι έπειτα τον οδήγησε σε ένα σημείο, κοντά στα ηλεκτροφόρα σύρματα μέσα στα οποία ήταν κλεισμένο το στρατόπεδο. «Εκεί σκάψαμε και ξεθάψαμε ένα κουτί. Και μέσα στο κουτί υπήρχαν κάρτες με ονόματα και τις φωτογραφίες, φανταστείτε τα κάπως σαν διαβατήρια. Ήταν τα στοιχεία όλων των αξιωματικών που είχαν περάσει από το στρατόπεδο».

«Και τι θέλατε να κάνω; Να τους παρακαλέσω να με βοηθήσουν;»

Ο κρατούμενος είχε πάρει διαταγή να καταστρέφει τις κάρτες μετά την αποχώρησή τους, αλλά είχε παρακούσει. «Τις φύλαξε. Και κάθε φορά που φύλαγε μια κάρτα, έθετε τη ζωή του σε κίνδυνο. Και όταν μου τις παρέδωσε, γνώριζε ότι μου παρέδιδε τεκμήρια ανεκτίμητης αξίας, γιατί τώρα εγώ ήμουν σε θέση να τοποθετήσω συγκεκριμένα πρόσωπα στον χώρο και τον χρόνο. Είχα μέχρι και φωτογραφίες. Ήξερα ποιος έμπαινε και έβγαινε και τι ώρα συνέβαινε αυτό», λέει ο Φερένζ και στη φωνή του είναι φανερή η ικανοποίηση, σαν να ήταν μόλις χθες που πήρε στα χέρια του αυτό το πολύτιμο αρχείο. «Αλλά το πιο σημαντικό, όταν το σκεφτόμουν αργότερα, ήταν το γεγονός ότι μέσα σε αυτήν την κόλαση, εκείνος ο άνδρας είχε διατηρήσει την ελπίδα του ότι θα ερχόταν η μέρα που οι ένοχοι θα λογοδοτούσαν. Με αυτήν την ελπίδα φύλαξε τα τεκμήρια».

Την ίδια περίοδο, ο νεαρός νομικός είχε αναλάβει να διεξάγει ανακρίσεις σε περιπτώσεις που υπήρχαν βάσιμες υποψίες πως οι ναζί είχαν δολοφονήσει Αμερικανούς πιλότους. Είναι γνωστό, έχει επανειλημμένα γραφτεί, ότι ο Φερένζ χρησιμοποιούσε μια καθόλου πρωτότυπη ανακριτική μέθοδο. Μάζευε τους ντόπιους εκεί που είχε καταρριφθεί το αεροπλάνο κι είχε δολοφονηθεί ο πιλότος και τους απειλούσε ότι αν δεν του αποκάλυπταν όσα γνώριζαν θα τους πυροβολούσε. Δεν είναι αυτό ακριβώς που περιμένει κανείς από έναν νομικό. «Τους έλεγα γράψτε σε ένα χαρτί ό,τι γνωρίζετε. Αν πείτε ψέματα, θα σας σκοτώσω. Και τι θέλατε να κάνω; Να τους παρακαλέσω να με βοηθήσουν;» σχολιάζει.



«Κοιτάξτε, είμαστε κοντά στο τέλος του πολέμου κι έχω απέναντί μου καμιά 50αριά Γερμανούς. Κάποιοι έχουν ξυλοκοπήσει έως θανάτου έναν Aμερικανό πιλότο. Να τους καλοπιάσω; Θα είχε αποτέλεσμα, λέτε; Εγώ έπρεπε να μάθω τι έγινε. Τους σκότωσα; Δεν τους σκότωσα. Ούτε θα τους σκότωνα, προφανώς. Αλλά ναι, τους απείλησα. Αυτό έκρινα ότι έπρεπε να κάνω», υπερασπίζεται την απόφασή του ο 98χρονος άνδρας.

«Είχαν δολοφονήσει πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Κι εγώ είχα τις αποδείξεις στα χέρια μου»

Ο Φερένζ θα ολοκληρώσει την αποστολή του και θα επιστρέψει στη Νέα Υόρκη μία ημέρα μετά τα Χριστούγεννα του 1945. Το σχέδιό του ήταν να ασκήσει τη δικηγορία. «Αλλά πού να βρω πελάτες; Αφού έλειπα, δεν με ήξερε κανείς. Είχα δουλέψει στα στρατόπεδα του θανάτου στην Ευρώπη. Ε, και; Στη Νέα Υόρκη, για να βρω δουλειά σε δικηγορικό γραφείο, αυτό δεν είχε καμία αξία», εξηγεί. Είχε, όμως, για το αμερικανικό Πεντάγωνο. «Μια ημέρα παίρνω ένα τηλεγράφημα που λέει “Please sir” – κανείς δεν με είχε έως τότε αποκαλέσει sir – “περάστε από το γραφείο μας”. Και πήγα, βεβαίως. Εκεί μου λένε ότι σχεδιάζουν δίκες εναντίον των ναζί και θέλουν από εμένα να επιστρέψω στην Ευρώπη». Το Διεθνές Στρατιωτικό ΔικαστήριοInternational Military Tribunal at Nuremberg | Holocaust Encyclopedia, άλλωστε, είχε ήδη συσταθεί. Οι Δίκες της ΝυρεμβέργηςNuremberg Trials είχαν αρχίσει. Ο Χέρμαν ΓκέριγκHermann Göring κάθισε στο εδώλιο τον Νοέμβριο του 1945.

Αλλά μετά το τέλος της δίκης του Γκέριγκ, ο αμερικανικός στρατός είχε σκοπό να οδηγήσει στη Δικαιοσύνη μια σειρά από ηγετικές μορφές του ναζιστικού καθεστώτος, «γιατρούς, νομικούς, στρατηγούς, βιομηχάνους». Και αυτό που ήθελαν από τον νεαρό δικηγόρο ήταν να ηγηθεί μιας ομάδας από ερευνητές που θα συνέλεγαν στοιχεία για αυτές τις δίκες Subsequent Nuremberg Trials. «Πίσω στην Γερμανία, λοιπόν. Διάλεξα τους συνεργάτες μου και αρχίσαμε τη δουλειά. Η έδρα μας ήταν στο Βερολίνο. Ανάμεσα στα έγγραφα που συγκεντρώνουμε παρατηρούμε κάτι αναφορές από το Ανατολικό Μέτωπο. Εκεί καταγράφονται με λεπτομέρειες οι ενέργειες των EinsatzgruppenEinsatzgruppen | Holocaust Encyclopedia».

Ο Φερένζ και οι συνεργάτες του είχαν πέσει πάνω στα τεκμήρια της δολοφονικής δράσης των ταγμάτων θανάτου των SS. «Είχαμε μπροστά μας όλες τις αποδείξεις ότι τα Einsatzgruppen είχαν αποστολή να δολοφονούν, χωρίς έλεος ή δεύτερη σκέψη, όλους τους Εβραίους, Ρομά, ανθρώπους με αναπηρίες, κομμουνιστές, διανοούμενους, ομοφυλόφιλους. Και είχαν πράγματι δολοφονήσει πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά». Η φωνή του Φερένζ είναι γεμάτη ένταση, πάλι. «Κι εγώ είχα τις αποδείξεις στα χέρια μου».

Με αυτά τα στοιχεία, ο Μπεν Φερένζ πηγαίνει από το Βερολίνο στη Νυρεμβέργη και ζητάει να μιλήσει με τον επικεφαλής εισαγγελέα του αμερικανικού στρατιωτικού δικαστηρίου, τον στρατηγό Τέλφορντ ΤέιλορTelford Taylor. «Του λέω, κοιτάξτε τι έχω εδώ, πρέπει να κάνουμε άλλη μια δίκη». Ο Τέιλορ του απαντάει ότι δεν υπάρχουν ούτε χρήματα, ούτε διαθέσιμο προσωπικό για άλλη μια δίκη. Μόνο μια λύση υπήρχε. Ήταν πρόθυμος να αναλάβει ο ίδιος ο Φερένζ την υπόθεση, συμπληρωματικά με την ερευνητική δουλειά που έκανε; «Βεβαίως, του λέω. Θα το κάνω». Κι έτσι ο 27χρονος Νεοϋορκέζος έγινε ο εισαγγελέας στη Δίκη των Ταγμάτων Θανάτου των SSEinsatzgruppen Trial, που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1947. Αυτή που το Associated Press επρόκειτο να χαρακτηρίσει την μεγαλύτερη δίκη στην ιστορία της ανθρωπότητας.



«Έχεις 3.000 μαζικούς δολοφόνους, μπορείς να δικάσεις μόνο τους 22 από αυτούς»

Για τον Μπεν Φερένζ, αυτή ήταν η πρώτη δίκη που αναλάμβανε. Τον ρωτάω αν αισθανόταν την πίεση από τις προσδοκίες της παγκόσμιας κοινότητας. Ήταν πολύ απασχολημένος και αποφασισμένος, μου απαντάει. Δεν είχε χρόνο να νιώσει οτιδήποτε άλλο, πέρα από την βεβαιότητα ότι θα πετύχαινε την καταδίκη τους. «Αλλά, κοιτάξτε, μιλάμε για 3.000 άνδρες. Δεν μπορούσα να δικάσω 3.000 άνδρες, είχαμε μόλις 22 θέσεις», λέει. Έτσι ο Φερένζ διάλεξε τους 22 αξιωματικούς που θα λογοδοτούσαν για λογαριασμό όλων. Πώς επέλεξε τους 22; «Ξεχώρισα άνδρες που ήταν ψηλά στην ιεραρχία και είχαν υψηλή μόρφωση. Και τους κατηγόρησα για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», διηγείται και καταλαβαίνω ότι ακόμη θυμώνει με όσα είχε ανακαλύψει εκείνο τον καιρό για τις μαζικές δολοφονίες που εκείνοι οι άνδρες είχαν φέρει σε πέρας κατ’ εντολή του καθεστώτος.

«Στόχος μας δεν είναι η εκδίκηση, ούτε ζητάμε απλώς μια δίκαιη τιμωρία. Ζητάμε από το δικαστήριο να επιβεβαιώσει με μια διεθνή ποινική πράξη το δικαίωμα του ανθρώπου να ζει με ειρήνη και αξιοπρέπεια, άσχετα από τη φυλή ή τη θρησκεία του. Η υπόθεσή μας είναι μια έκκληση της ανθρωπότητας στον Νόμο». Η ιστορική ομιλία του Φερένζ στη Νυρεμβέργη, 1947.

Τι είπαν για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους; «Α, απολύτως τίποτε. Τα αποδεικτικά στοιχεία ήταν συγκλονιστικά, ήταν ακλόνητα. Μια ερώτηση τους έγινε. Δηλώνετε αθώος ή ένοχος; Και δήλωσαν όλοι ότι είναι αθώοι! Προφανώς όλοι καταδικάστηκαν. Οι δεκατρείς καταδικάστηκαν σε θάνατο», λέει ο Φερένζ, ο οποίος ωστόσο δεν είχε ζητήσει τη θανατική καταδίκη. Γιατί όχι; «Ούτε την είχα ζητήσει, ούτε ένιωσα κάποια μεγαλύτερη ικανοποίηση επειδή ορισμένοι οδηγήθηκαν στην κρεμάλα, όχι». «Γιατί;». «Τι γιατί; Έχεις 3.000 μαζικούς δολοφόνους και μπορείς να δικάσεις μόνο τους 22 από αυτούς. Αρκεί αυτό για να πούμε ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη; Και πώς δικαιώθηκαν τα θύματα, εκείνο το ένα εκατομμύριο των ανθρώπων, επειδή εκτελέστηκαν δεκατρείς ένοχοι; Όχι, δεν είναι αυτός ο θρίαμβος της δικαιοσύνης», λέει ο 98χρονος νομικός, ο οποίος αφηγείται πως μετά τη Νυρεμβέργη, αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα για τη δημιουργία ενός διεθνούς ποινικού δικαστηρίου, που θα εκδίκαζε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Το 1998, όταν η Διπλωματική Διάσκεψη των Πληρεξουσίων των Ηνωμένων Εθνών υιοθέτησε το Καταστατικό της ΡώμηςRome Statute of the International Criminal Court για την ίδρυση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, ο Μπεν Φερένζ είχε θεωρήσει ότι η διεθνής κοινότητα έκανε ένα τεράστιο βήμα. Μιλώντας τότε στα Ηνωμένα Έθνη, είχε χαρακτηρίσει το Καταστατικό της Ρώμης τον χαμένο κρίκο για την διεθνή παγκόσμια τάξη. «Η σύσταση ενός Διεθνούς Δικαστηρίου είναι πια κάτι που θα υλοποιήσουμε». Το 2002, το Καταστατικό της Ρώμης θα κυρωθεί και την 1η Ιουλίου ιδρύεται το Διεθνές Ποινικό ΔικαστήριοInternational Criminal Court. Η στάση των ΗΠΑ απέναντι στο ΔΠΔ είναι μια μόνιμη πηγή απογοήτευσης για τον εισαγγελέα της Δίκης της Νυρεμβέργης. Ενώ ο Μπιλ Κλίντον το 2000 είχε υπογράψει το Καταστατικό της Ρώμης, δεν το υπέβαλε προς επικύρωση στην Γερουσία. Και το 2002, ο τότε πρόεδρος Τζορτζ Μπους αρνήθηκε να επικυρώσει το Καταστατικό.

Πρόσφατα, ο Μπεν Φερένζ εκφράστηκε με μεγάλη οργή για την πολιτική της κυβέρνησης Τραμπ ενάντια στην παράτυπη μετανάστευση, που έχει αποτέλεσμα να απομακρύνονται βίαια τα παιδιά από τους γονείς τους. «Πρόκειται για έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, ναι, το έχω πει και επιμένω σε αυτό», μου λέει όταν του θυμίζω τη δήλωσή του. «Κοιτάξτε όλες τις διακηρύξεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Να σας θυμίσω ότι κανείς δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε βασανιστήρια, ή μεταχείριση απάνθρωπη και ταπεινωτική. Λοιπόν πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις την τακτική Αμερικανών στρατιωτών που αποσπούν μωρά από τους γονείς τους, επειδή δεν πέρασαν νόμιμα τα σύνορα; Προφανώς παραβιάζονται θεμελιώδη δικαιώματα των παιδιών αυτών», συνεχίζει, προσθέτοντας ότι παρόλα τα προβλήματα, όσο και αν ο ίδιος βρίσκει αποκρουστική την πολιτική του σημερινού προέδρου, η Αμερική παραμένει μια μεγάλη και αληθινή δημοκρατία.

Κάποια στιγμή αποτολμώ μια ερώτηση, άσχετη με όσα έχουμε συζητήσει έως τώρα. Αλλά με τρώει η περιέργεια. Ισχύει ότι στη διάρκεια του πολέμου είχε συστηθεί, με έναν μάλλον ανορθόδοξο τρόπο, στην Μάρλεν ΝτίτριχMarlene Dietrich; Ο 98χρονος Νεοϋορκέζος βάζει τα γέλια. «Λοιπόν, είστε όλοι σας απίστευτοι. Άκου εκεί. Δεν υπάρχει δημοσιογράφος, που να μην με έχει ρωτήσει για την Μάρλεν Ντίτριχ», λέει και του απαντάω πως δεν εκπλήσσομαι. «Αλλά να ήταν μόνο οι δημοσιογράφοι, θα έλεγα εντάξει», συνεχίζει ενώ ακόμη γελάει. «Πριν μερικά χρόνια είχαν έρθει κάτι ερευνητές από το Χάρβαρντ στο σπίτι για να συνεργαστούμε. Και ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που ήθελαν να τους πω; Πώς είχα πετύχει γυμνή την Μάρλεν Ντίτριχ». Θα μου πει, όμως, για την Ντίτριχ, διότι το επεισόδιο εξακολουθεί να τον διασκεδάζει.

«Συνέβη σε έναν στρατώνα κοντά στο Μόναχο. Μια μέρα μας ανακοίνωσαν ότι επίκειται επίσκεψη της Μάρλεν Ντίτριχ. Ξέρετε, θα ερχόταν να ψυχαγωγήσει το στράτευμα. Δεν είχε καμιά σπουδαία φωνή, εδώ που τα λέμε, αλλά ήταν βέβαια αφάνταστα γοητευτική. Επειδή υπέθεσαν ότι η κ. Ντίτριχ θα ήθελε να κάνει ένα μπάνιο πριν βγει στη σκηνή, αποφασίστηκε ότι θα είχε στη διάθεσή της ένα δωμάτιο με μπανιέρα κι έναν ολόκληρο όροφο ελεύθερο. Σε εμένα, στο μεταξύ, αναγνωρίζοντας τις δεξιότητες που είχα αποκτήσει στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ, εκτός από καθήκοντα γραφείου, μου είχαν αναθέσει να κρατάω καθαρές τις τουαλέτες. Έτυχε λοιπόν να είμαι εγώ εκείνος που ανέλαβε να στέκεται έξω από την πόρτα, όσο μέσα η κ. Ντίτριχ έπαιρνε το μπάνιο της», αφηγείται.

Μετά από εύλογο χρονικό διάστημα, μου λέει, άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα. Για να βρεθεί αντιμέτωπος με την Μάρλεν Ντίτριχ, γυμνή. «Στην μπανιέρα, χωρίς αφρούς από τις σαπουνάδες», διευκρινίζει. Αιφνιδιασμένος, κάνει πίσω και ψελλίζει «Oh, pardon me sir». «Λίγο αργότερα, όταν βγήκε, της ζήτησα συγνώμη, είπα ότι δεν φανταζόμουν ότι θα ήταν ακόμη στο μπάνιο. Η Ντίτριχ παρατήρησε ότι θα γινόμουν καλός διπλωμάτης. “Μα να με αποκαλέσεις sir;” μου είπε και γελούσε». Η ηθοποιός βρήκε τόσο συμπαθητικό τον νεαρό στρατιώτη, που τον κάλεσε να την συνοδεύσει στο γεύμα της με τον στρατηγό Πάτον. Αλλά ο Φερένζ της εξήγησε ότι ο στρατηγός δεν θα ενέκρινε την παρουσία του. «Θα πούμε ότι γνωριζόμαστε από παλιά, ότι υπήρξαμε γείτονες» του λέει. Ο νεαρός συμφωνεί. «Κι αν ρωτήσουν πού ήμασταν γείτονες, πείτε τους στην Ευρώπη», της λέει. Οι δυο τους πηγαίνουν πράγματι παρέα στο γεύμα, σε ένα τραπέζι στρωμένο για δέκα άτομα. «Κι εμφανίζεται τότε ο στρατηγός Πάτον, παίρνει αγκαζέ την Ντίτριχ κι εξαφανίζονται όσο οι υπόλοιποι στεκόμαστε προσοχή», ολοκληρώνει την αφήγηση.

«Κανείς δεν με πλησίασε για να πει μια συγγνώμη»

Αφού είχε ολοκληρώσει την αποστολή του και στην Νυρεμβέργη, κι ενώ ετοιμαζόταν να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη, τα σχέδια ανατρέπονται για άλλη μια φορά. «Ήταν μαζί μου και η Γερτρούδη, είχαμε παντρευτεί αμέσως μετά τον πόλεμο και πριν ξαναφύγω για την Γερμανία», λέει. «Τελικά γυρίσαμε στην Αμερική δέκα χρόνια αργότερα, έχοντας κάνει στο μεταξύ τέσσερα παιδιά». Ο Φερένζ παρέμεινε στην Νυρεμβέργη έπειτα από αίτημα μιας ομάδας από γνωστές εβραϊκές οργανώσεις, προκειμένου να ασχοληθεί με την υπόθεση των πολεμικών αποζημιώσεων. «Καταλαβαίνετε ότι εδώ είχαμε ένα πολύ σοβαρό θέμα, καθώς εκατομμύρια δικαιούχοι ήταν νεκροί. Τι θα γινόταν με τις περιουσίες τους; Δεν έπρεπε να τις καρπωθούν οι δολοφόνοι τους».

Έτσι ο Φερένζ ανέλαβε να στήσει ένα ίδρυμα που θα διεκδικούσε και θα διαχειριζόταν τις περιουσίες για τις οποίες δεν υπήρχαν εν ζωή δικαιούχοι. «Αφού πρώτα έφτιαξα τους μηχανισμούς για να αποζημιωθούν οι επιζώντες, έκανα το επόμενο βήμα. Πρώτα δικάζεις τους ενόχους, έπειτα αποζημιώνεις τα θύματα και στη συνέχεια κάνεις ό,τι μπορείς για να μην επαναληφθεί το έγκλημα. Έκανα και τα τρία βήματα, όσο καλύτερα επέτρεπαν οι δυνάμεις μου».

Τα χρόνια μετά τον πόλεμο, όσο ο Μπεν Φερένζ και η οικογένειά του ζούσαν στην Νυρεμβέργη, η γερμανική κοινωνία δεν είχε ακόμη επιχειρήσει να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Η αποναζιστικοποίηση θα αργούσε τουλάχιστον μια δεκαετία. Τι σήμαινε αυτό για έναν Αμερικανοεβραίο, γεννημένο στην Ευρώπη; Πώς ένιωθε ζώντας ανάμεσα σε ανθρώπους που γνώριζε ότι λίγα χρόνια νωρίτερα θα είχαν στείλει τον ίδιο και τους αγαπημένους του στα στρατόπεδα του θανάτου; «Όλα εκείνα τα χρόνια, κανείς ποτέ δεν με πλησίασε για να πει μια συγγνώμη. Ούτε ένας. Ούτε μια φορά. Είχα απογοητευθεί πολύ από τους ανθρώπους», θυμάται.

Πολλά χρόνια αργότερα η γερμανική κυβέρνηση τον ενημέρωσε ότι ήθελαν να του απονείμουν την ανώτατη τιμητική διάκριση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Ο Φερένζ το συζήτησε τότε με εκπροσώπους εβραϊκών οργανώσεων. «Οι περισσότεροι μου έλεγαν, “τρελός είσαι; Θα δεχτείς να σε βραβεύσουν οι άνθρωποι που δολοφόνησαν τους γονείς μας; Δεν ντρέπεσαι καθόλου;”. Λοιπόν, εγώ το σκέφτηκα αρκετά και είπα ότι κατανοώ μεν την οπτική τους, αλλά αυτοί που θέλουν να μου απονείμουν μετάλλιο δεν είναι τα ίδια πρόσωπα που δολοφόνησαν τους γονείς σας. Δεν βαρύνονται οι ίδιοι με τα εγκλήματα των πατεράδων και των παππούδων τους. Και αν αυτοί τώρα θέλουν να τιμήσουν εμένα – εμένα που καταδίκασα τους πατεράδες τους για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας – ε, τότε, εγώ θα δεχτώ την συγγνώμη τους».

Λίγο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο, τον ρωτάω αν εκτιμά ότι έχουμε κάτι διδαχτεί από τις Δίκες της Νυρεμβέργης. «Θα σας πω τι διδάχτηκα εγώ από την εμπειρία μου στα πεδία των μαχών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και στην αίθουσα του δικαστηρίου στη Νυρεμβέργης. Κι ελπίζω να το πάρετε σοβαρά υπόψη σας. Μόνο ο σεβασμός προς το διεθνές δίκαιο μπορεί να μας προστατεύσει από τους εαυτούς μας. Κοιτάξτε, είναι φοβερό, σκεφτόμαστε πάντα με όρους του Μεσαίωνα. Οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να πάνε να σκοτωθούν, να σκοτώσουν αγνώστους, σε τόπους για τους οποίους συχνά δεν έχουν ιδέα, επειδή οι ηγέτες τους τούς έπεισαν ότι είναι εχθροί τους. Γιατί; Βασικά τρία είναι τα πράγματα για τα οποία οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να σκοτώσουν: η θρησκεία, το έθνος και ο πλούτος», συνεχίζει ακάθεκτος ο Φερένζ, «πρέπει να το καταλάβετε εσείς, η γενιά σας, γιατί εγώ το ξέρω καλά. Κι είμαι κι 98 ετών, έτσι; Δεν ανησυχώ για μένα. Λοιπόν, ακόμη και μια κακή δικαστική απόφαση είναι προτιμότερη από τον πόλεμο».
gargadua Posted - 16/05/2019 : 07:26:01
Στα Τζουμέρκα δεν ξέρω τι υπάρχει όμως διαβάζοντας δηλώσεις της πολιτικής ελίτ(πανάθεμά τους) https://www.iefimerida.gr/politiki/mitsotakis-i-kalpi-eyroeklogon-einai-ethniki-kalpi σχετικά με τις ευρωεκλογές καταλαβαίνει και ο πιο ανίδεος ότι ακόμα και αυτή είναι μπερδεμένη ως προς το είδος των εκλογών. Πόσο μάλλον για την αντιπροσώπευση του προτεκτοράτου στην Αυλή της Ευρώπης αλλά και για την πραγματοποίηση οποιουδήποτε ευρωπαϊκού οράματος(εδώ γελάνε!). Είναι επιεικώς τραγική η εικόνα κομμάτων και ανθρώπων που διεκδικούν την ψήφο μας για την Ευρώπη.
Οι δηλώσεις μπήκαν ως παράδειγμα γιατί και οι υπόλοιποι στο ίδιο μήκος κύματος πλέουν.
Το προτεκτοράτο δεν είναι έτοιμο ούτε οικονομικά ούτε πνευματικά για να αξίζει την Ευρώπη που επικαλείσαι. Και δεν είναι έτοιμο γιατί η ελίτ που ευαγγελίζεσαι δεν φρόντισε ποτέ για την παιδεία του. Η ακροδεξιά δεν είναι η κατάντια του λαού αλλά ο ξεπεσμός και αποτυχία της ελίτ να ηγηθεί των εξελίξεων. Και ξεπεσμένες εθνικές ελίτ(εφόσον προέρχονται από την σκατομάζα, όπως λες, και δεν διαθέτουν ποιοτικά χαρακτηριστικά για να ξεχωρίζουν και να ηγηθούν) μοιραία αδυνατούν να ακολουθήσουν, πόσο μάλλον να αλλάξουν την Ευρώπη (σου).
Καλημέρα.

Hawkwind, "Silver Machine".
https://www.youtube.com/watch?v=IfniG-AdSC4




Ηττημένος δεν είναι αυτός που χάνει αλλά αυτός που παραιτείται.
Rigelian Posted - 15/05/2019 : 16:47:57
Γι αυτό υπάρχει η διάκριση εξουσιών, υπάρχουν έλεγχοι, checks and balances που λέμε στο χωριό στα Τζουμέρκα!

Πράξεις και πραγματικότητα είναι, δεν είναι λόγια.

Επίσης δεν υπάρχει τέλειο σύστημα, όλα ανθρώπινα είναι, από ανθρώπους για ανθρώπους.

(Λατρεμένο και τρεξιματικό 70s τραγούδι!)
gargadua Posted - 15/05/2019 : 15:09:41
Εκλέγουν αλλά ΔΕΝ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΜΕΤΑ!
Θεωρίες και όμορφα λόγια για τα αυτιά οποιοσδήποτε μπορεί να αραδιάσει. Φυσικά και η εφαρμογή είναι διαφορετική ΟΜΩΣ δεν υπάρχει σοβαρή προσπάθεια.


Afric Simone, "Ramaya".
https://www.youtube.com/watch?v=FnyngmIeS50


Ηττημένος δεν είναι αυτός που χάνει αλλά αυτός που παραιτείται.
Rigelian Posted - 15/05/2019 : 15:05:20
A must read για όποιον θέλει, χωρίς παρωπίδες, να καταλάβει κάποια πράγματα: http://www.andro.gr/empneusi/aristidis-xatzis/
(και το άρθρο και το βιβλίο)
Rigelian Posted - 15/05/2019 : 10:20:17
Κάτι ακόμα: Οι ελίτ χρειάζονται, είναι χρήσιμες. Φυσικά μια σάπια και διεφθαρμένη κοινωνία, ιστορικά, θα παράξει αντίστοιχα σάπιες και διεφθαρμένες ελίτ...
Rigelian Posted - 15/05/2019 : 10:18:11
Βασίλη, τα έχουμε πει τόσες φορές και πάλι επιμένεις να μην καταλαβαίνεις. Οι αναλογίες που παραθέτεις είναι λανθασμένες στο θέμα μας και, προφανως, δεν λέω αυτό. Ο επικεφαλής σε μια μάχη δεν εκλέγεται, ούτε ο καπετάνιος στη γαλέρα ή αυτός που δίνει τον ρυθμό. Εσύ τείνεις να αφαιρείς κάθε ευθύνη από τους πολίτες, τους θεωρείς άβουλα όντα και ανίκανους!

Στην Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, που εχουμε στην Ευρώπη, οι κυβενρήσεις εκλέγονται από τον λαό. Οι πολίτες επιλέγουν ελεύθερα ανάμεσα σε πολλούς υποψηφίους. Οι υποψήφιοι παράγονται, προέρχονται από την κοινωνία, είναι ο καθρέφτης της. Έτσι ακριβώς, οι κυβερνήσεις είναι ο καθρέφτης της κάθε κοινωνίας, είναι το αποτέλεσμα!

Δεν είναι δυνατόν ο πολίτης να μην έχει ευθύνη για όποιον ψηφίζει! Τόσο απλά! Μην μου πεις πάλι για υποσχέσεις διότι είναι χρέος και ευθύνη του κάθε πολίτη να ψάχνει και την αξιοπιστία όσων ζητούν την ψήφο του.

Η Ελευθερία και η Δημοκρατία δεν είναι κάτι εύκολο. Θέλει Αρετή και Τόλμη. Σας παραπέμπω στις Ωδές του Ανδρέα Κάλβου:

Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας, ας έχωσι·
θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.

Όχι, δεν θα ακούσω την κακόψυχη μάζα. Όχι, δεν φταίει η κρίση που πολλά φασιστοειδή βγήκαν από τις τρύπες του και ψηφίζουν χα, λεπέν, τραμπ, όρμπαν, afd και άλλους, υιοθετώντας ολοκληρωτικό λόγο.

Για πες, λοιπόν, σε ποιο από αυτά (φερμένα στην εποχή μας) διαφωνείς:

"Η παγκόσμια ειρήνη δεν μπορεί να διατηρηθεί αν δεν αναληφθούν δημιουργικές προσπάθειες ανάλογες των κινδύνων που την απειλούν."
"Η Ευρώπη δεν θα δημιουργηθεί δια μιας, ούτε σε ένα συνολικό οικοδόμημα: θα διαμορφωθεί μέσα από συγκεκριμένα επιτεύγματα που θα δημιουργήσουν πρώτα μια πραγματική αλληλεγγύη."
"Η από κοινού διαχείριση της παραγωγής άνθρακα και χάλυβα ... θα αλλάξει το πεπρωμένο αυτών των περιοχών που επί μακρόν ασχολούνταν με την κατασκευή όπλων για πολέμους των οποίων υπήρξαν σχεδόν μονίμως τα θύματα."

Δεν σχολιάζω αν εφαρμόζονται ή όχι, λέω απλώς τι θα έπρεπε να γίνεται!

ΥΓ: Για να μην παρεξηγηθώ: Τα λάθη και τα όποια εγκλήματα των κυβερνήσεων δεν τα αρνούμαι, τουναντίον!

RunningNews.gr Forum © RunningNews.gr Go To Top Of Page
Snitz Forums 2000