Nutrinews
RunningNews.gr Forum
RunningNews.gr Forum
Αρχική | Προφίλ | Εγγραφή | Ενεργά Θέματα | Μέλη | Αναζήτηση | FAQ
 Όλα τα Forums
 Τα πάντα για το τρέξιμο
 Διαδρομές
 Προπόνηση στον Μιτσερό

Σημείωση: Πρέπει να είστε εγγεγραμένος για να δημοσιεύσετε.
Για να εγγραφείτε, κάντε κλικ εδώ. Η εγγραφή είναι ΔΩΡΕΑΝ!

Screensize:
Όνομα Χρήστη:
Κωδικός:
Κατάσταση μορφοποίησης:
Μορφοποίηση: BoldItalicizedUnderlineStrikethrough Align LeftCenteredAlign Right Horizontal Rule Insert HyperlinkInsert EmailInsert Image Insert CodeInsert QuoteInsert List
   
Μήνυμα:

* HTML is OFF
* Forum Code είναι ενεργοποιημένος
Smilies
Smile [:)] Big Smile [:D] Cool [8D] Blush [:I]
Tongue [:P] Evil [):] Wink [;)] Clown [:o)]
Black Eye [B)] Eight Ball [8] Frown [:(] Shy [8)]
Shocked [:0] Angry [:(!] Dead [xx(] Sleepy [|)]
Kisses [:X] Approve [^] Disapprove [V] Question [?]

 
   

ΠΡΟΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗnbsp; ΘΕΜΑΤΟΣ
Chronotreno Δημοσιευτηκε - 21/02/2019 : 17:32:54
«Να κοιτάς κάτω, να κάνεις μικρά βήματα και να ακολουθείς τον ρυθμό που σου δίνουν τα χέρια σου», μου είπε ο Μάκης. Βρισκόμασταν στο 10ο χιλιόμετρο και είχαμε άλλα περίπου 11 για το τέλος της διαδρομής. Όντας πιο αργός αλλά και πιο άπειρος από τους υπόλοιπους, έμαθα να ακούω πάντα με σεβασμό τις συμβουλές από τους πιο έμπειρους από εμένα δρομείς. Τις εφαρμόζω σύμφωνα με την δική μου κρίση κατακτώντας μέσα από το δικό μου ρυθμό τον προσωπικό μου στόχο, ανακαλύπτοντας μέσα από την δική μου αλήθεια τα όρια μου. «Η γνωστή διαδικασία», σιγομουρμούρισα, «το ένα βήμα μπροστά και μετά ακολουθεί το άλλο».

Η σημερινή ήτανε η δεύτερη φορά που δοκίμασα να τρέξω στο Μιτσερό. Νέοι ως επί το πλείστων δρομείς, νέες εμπειρίες. Αν και η διαδρομή ήτανε ίδια με την προηγούμενη φορά επιβεβαιώνεται και πάλι μία από τις δρομικές αλήθειες. Ποτέ, ένα τρέξιμο δεν είναι ίδιο με ένα προηγούμενο, ακριβώς όπως ποτέ, μια ημέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη, έστω και αν το μοτίβο επαναλαμβάνεται – ανατολή ηλίου, δύση ηλίου, νύχτα.

Ήτανε μόλις στο 6ο χιλιόμετρο όταν στην δρομική παρέα χαμογέλασε μια οικογένεια μανιταριών, η οποία βρήκε καινούργιο σπίτι μέσα στο αδιάβροχο τζάκετ του Μάκη, «έπαθλο ενός υπερμαραθώνιου αγώνα 120 χιλιομέτρων αντί για μετάλλιο», όπως αργότερα μας διηγήθηκε. Βέβαια εδώ εγείρεται το ερώτημα του Φώτη, «δηλαδή εάν είχες δυνατότερη όσφρηση φίλε Μάκη, τότε τι;», σε αντίθεση με τον ισχυρισμό του πως η αίσθηση της όσφρησης του είναι ισχνή. Τα πειράγματα της παρέας ακολούθησαν, «η φύση του μιλάει» και ο τίτλος του «καθηγητά» που ταπεινά αποδέχτηκε.

«Να θυμάσαι», σαν να ακούω τα λόγια του Κώστα ακόμη στο μυαλό μου, «μετά από κάθε ανηφόρα, ακολουθεί η κατηφόρα». Όπως ακριβώς και τα πιο δύσκολα εμπόδια στην ζωή μόνο όταν τα ξεπεράσεις μπορείς να απολαύσεις τους καρπούς των προσπαθειών σου και αυτό είναι κάτι που με δίδαξε το τρέξιμο. Πως στην ζωή απολαμβάνεις την προσπάθεια και το επίτευγμα αποτελεί απλά μέρος της όλης διαδικασίας, μέρος της ζωής – καρπός της επιτυχίας.

Σύμφωνα με τον ίδιο μία κυκλική διαδρομή είναι καλύτερη από το να τρέχεις μία διαδρομή μπρος-πίσω – όπως αρκετοί διοργανωτές αγώνων αρέσκονται απλά και μόνο για να γλιτώσουν έξοδα – αφού με αυτό τον τρόπο ο δρομέας απολαμβάνει την διαδρομή και όχι την απόσταση, βιώνει την συνεχόμενη κίνηση και όχι μια κατά τ’ άλλα α λε ρετουρ προπόνηση.

Η διαδρομή χαρακτηρίζεται από μία σειρά ανηφόρων που διατηρεί τα επίπεδα αδρεναλίνης του δρομέα στο έπακρο και εάν θέλετε βρίσκονται πολύ ορθά στον αγώνα καταμερισμένες. Την συγκριμένη στιγμή ανεβαίναμε την τέταρτη ανηφόρα που είναι και η σχετικά πιο ήπια.

Η πρώτη έχει μεγάλη υψομετρική διαφορά, ώστε ο δρομέας να προετοιμαστεί κατάλληλα για το είδος της διαδρομής που ακολουθεί, ενώ την δεύτερη την γνωρίζεις στην αρχή από την αντίθετη φορά – τρέχοντας προς τα κάτω και αφού ολοκληρωθεί ο κύκλος, προς τα πάνω.

Η τρίτη δεν ξέρω αν θεωρείτε ανηφόρα, αλλά αυτό που συναντάς στην κορυφή της είναι το αποτέλεσμα ενός φαινομενικά ηφαιστειογενούς κρατήρα, σκαμμένου όμως από μεταλλωρύχους προς το κέντρο της γης και που το νερό της βροχής μετέτρεψε σε λίμνη. Την κόκκινη λίμνη του Μιτσερού. Πάντα μου άρεσαν οι λίμνες. Νιώθω πως μέσα σε αυτές κατοικεί το άγριο πνεύμα των βουνών. Την πρώτη σκέψη που πλανήθηκε στο μυαλό μου την μεταμόρφωσα σε ποίημα.

«Αν προσεκτικά αφουγκραστείς
από τον βυθό της λίμνης
να δονείται θα νιώσεις
τον παλμό της γης
και την καρδιά σου
με αυτόν να εναρμονίζεται
θα βιώσεις»

Ωστόσο αυτό που συνάντησα αντικρύζοντας την ήτανε πλούτος και συνάμα πόνος. Αυτό που θα μπορούσε να είναι πιθανόν ένας κρατήρας στον κόκκινο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος, εδώ εξηγείται λίγο διαφορετικά. Εργάτες – άνθρωποι απλοί με μόνα τους εφόδια γκασμάδες και μία ελπίδα για ένα χορτάτο για την οικογένεια στομάχι έβαψαν την λίμνη με το αίμα τους κόκκινη. Πλούσια σε κοιτάσματα σιδηροπυρίτη το μεταλλείο της Κοκκινοπεζούλας χάρισε τον αργό θάνατο με την μορφή της πνευμοκονίασης από το 1950 έως το 1960 σε δεκάδες από όσους πίστεψαν στο ρητό «έσσιει κούσπο στο Μιτσερό» και εκατομμύρια στους αφέντες της Ελληνικής Μεταλλευτικής Εταιρείας, συγκεκριμένα 5.486.000 τόνους μεταλλεύματος. Η διαδρομή ακολουθεί και το άλλο μεταλλείο της περιοχής με το όνομα Κοκκινογιάς, όχι λιγότερο εντυπωσιακό από το προηγούμενο, τόσο σε αριθμούς όσο και σε ομορφιά.

Ακολουθώντας τον ρυθμό των ποδιών μου, γρήγορα έμεινα σχετικά πίσω να τρέχω στα χνάρια των προπορευόμενων από εμένα δρομέων και ήτανε τότε που κατανόησα πως το μοναδικό μέτρο σύγκρισης είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Συνηθίζεται να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με άλλους δρομείς ή να πέφτουμε άθελα μας στην παγίδα να το κάνουμε, για να καταλάβουμε αν πάμε αρκετά γρήγορα ή όχι, αν είμαστε σε θέση να προσπεράσουμε ή αν τα καταφέρνουμε καλύτερα από κάποιον άλλον. «Είναι όμως αυτό το ανταγωνιστικό πνεύμα που διακρίνει έναν δρομέα;» αναρωτιέμαι. Σκέφτομαι πως όχι. Εάν πρόκειται να τρέξω γρηγορότερα είναι για να ξεπεράσω την προηγούμενη μου επίδοση και όχι αυτήν κάποιου άλλου, να βελτιώσω τον ρυθμό μου και όχι να θρέψω με αυταπάτες και ψέματα τον εγωισμό μου. Το τρέξιμο εξάλλου είναι προσωπική υπόθεση που δραστηριοποιείται στο πλαίσιο μίας κοινωνικής ομάδας ή στα σύνορα της μοναξιάς και της αγάπης για αυτό που κάνουμε.

Λίγο πριν φτάσουμε στην τελευταία ανηφόρα 5 χιλιόμετρα περίπου πριν το τέρμα της διαδρομής, παίρνω μια γερή ανάσα πριν το «Προσκύνημα», όπως την προηγούμενη φορά η Πόλα και ο Φώτης αποκάλεσαν. Στην αρχή διερωτήθηκα το γιατί, μα τώρα ξέρω. Ο λόγος που ονομάζεται «Προσκύνημα» είναι διττός, αφού στο τέρμα της δυσκολότερης από όλες τις ανηφόρες συναντάει κανείς το μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα, μία ανηφόρα μήκους 1,5 χιλιομέτρου, η οποία αναγκάζει τον δρομέα που το επιχειρεί σε μία στάση σκυφτή σαν να προσκυνά ευλαβικά, όπως ένας χριστιανός έτσι και ένας δρομέας τον δικό του θεό – τον δρόμο.

#

Λίγο πριν τερματίσω μπροστά από την υπεραγορά – καφενείο – παντοπωλείο – εστία κοινωνικού σχολιασμού απλώνεται μακρύς μπροστά μου ο δρόμος της κατηφόρας. Ξεκούραστος και κουρασμένος ταυτόχρονα αφήνω το σώμα μου να το παρασύρει ο ρυθμός της βαρύτητας, ο ρυθμός της καρδιάς. Σκέφτομαι πως τελικά αυτό που μετράει στο τρέξιμο είναι πως τρέχοντας ανακαλύπτεις τον χώρο και καλύπτεις τον χρόνο. Ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και συνδέεσαι με άλλους. Ανακαλύπτεις την φύση και την ιστορία ενός τόπου μαζί. Στο τέλος της διαδρομής ανακαλύπτεις το Μιτσερό και το κάθε Μιτσερό γύρω σου, έξω σου και μέσα σου.

RunningNews.gr Forum © RunningNews.gr Go To Top Of Page
Snitz Forums 2000