| Συγγραφέας |
 Θέμα  |
|
cnp271268
Forum-Runner
55 Δημοσιεύσεις |
|
|
Gabri
Forum-Runner
94 Δημοσιεύσεις |
 Δημοσιεύθηκε - 22/08/2016 : 23:50:56
|
Μαραθώνιος – Εμπειρία Ζωής
Εννέα μήνες μετά και αφού καταλάγιασε ο «κουρνιαχτος» που λένε και στο χωριό μου,με καθαρό μυαλό, αποφάσισα να καταγράψω την εμπειρία του πρώτου μου Μαραθωνίου. Αυτού της κλασσικής διαδρομής στην Αθήνα στις 8/11/2015. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή.
Το Νοέμβρη του 2014 την ημέρα του Μαραθωνίου, συμμετέχω για δεύτερη συνεχή χρονιά στον αγώνα των 10χλμ. Είχα αποφασίσει ότι όταν τελείωνα τον αγώνα θα πήγαινα στον σταθμό του 40ου χλμ στο Μέγαρο Μουσικής, αφενός για να χειροκροτήσω τους δρομείς του Μαραθωνίου και αφετέρου να περιμένω ένα συνάδελφο μου που θα έτρεχε για πρώτη φορά και αν μπορούσα να τον εμψυχώσω. Βλέποντας λοιπόν κόσμο να περνάει, τρεκλίζοντας, περπατώντας, πονώντας κτλ συγκινήθηκα. Η συγκίνηση μου έγινε μεγαλύτερη όταν πέρασε ο φίλος μου και τον «πήγα» 200μ πιο κάτω βοηθώντας τον ψυχολογικά. Η απόφαση πάρθηκε τότε. Του χρόνου είπα (2015) θα τον τρέξω κι εγώ. Συζητάω με την οικογένεια (διότι τα long runs το σ/κ, με ένα παιδί 2.5 ετών και ένα στην κοιλιά να έρχεται, απαιτούν από το έτερον ήμισι περισσότερη προσπάθεια), παίρνω το ΟΚ και την ψυχολογική υποστήριξη από τη σύζυγο και βλέπω το ημερολόγιο. 8 Νοεμβρίου. Ανήμερα της γιορτής μου, στα 35 μου χρόνια. Καλή συγκυρία για να τη γιορτάσουμε σκέφτομαι.
Στις 8 Αυγόυστου λοιπόν και ημέρα Σάββατο, τρεις μήνες ακριβώς πριν τον αγώνα ξεκίνησα την προετοιμασία μου με ένα ωραίο και χαλαρό 12αρι long run. 3-4 προπονήσεις ανα εβδομάδα συμπεριλαμβανομένου και ένα long run το Σάββατο που άρχιζε απο τα 12 χλμ, έπιανε μέγιστο τα 32χλμ και στο τέλος ξαναχαλάρωνε. Φυσικά η αναθεματισμένη ζέστη στην Αθήνα, με ανάγκαζε να ξυπνάω στις 5.30 το πρωί τα Σάββατα ώστε να είμαι στο δρόμο στις 6.00-6.15 και να έχω τελειώσει μέχρι τις 9.00 για να μην βολοδέρνω μετά μέσα στη ζέστη. Οπότε για 12 εβδομάδες ξέχασα τι θα πεί ύπνος το Σάββατο. Όλα τσουλούσαν καλά, στα long run είχα βρεί τα «μπόσικα» μου στην κατανάλωση ενεργειακών gel, ισοτονικού και νερού και ο στόχος των 5 ωρών που είχα βάλει φαινόταν εφικτότατος. Φτάνω λοιπόν στο 32αρι long run τρεις βδομάδες πριν τον αγώνα. Είμαι στο 16ο χλμ και νιώθω ένα «τσίμπημα» κάτω από την καμάρα του αριστερού ποδιού μου. Δεν δίνω μεγάλη σημασία, συνεχίζω και προοδευτικά το τσίμπημα μετατρέπεται σε πόνο, που όσο περνάνε τα χλμ με αναγκάζει να προσπαθώ να πατάω το πόδι με άλλο τρόπο γιατί αλλιώς υποφέρω. Κάνω το λάθος και αντί να σταματήσω τελειώνω το long run. Αποτέλεσμα ήταν να πάω σπίτι και να δω ότι το πόδι έχει πρηστεί. Βάζω πάγους και τα σχετικά και Δευτέρα πρωί κλείνω ραντεβού στον αθλίατρο. Η διάγνωση ήταν οίδημα στον οπίσθιο μοιριάιο λόγω πλατυποδίας και ο γιατρός κατηγορηματικός ότι δεν πρέπει να τρέξω για να μη γίνει χειρότερη ζημιά. Του εξήγησα ότι αν θέλει μπορεί να μου κόψει το αριστερό πόδι και να τρέξω με πρόσθετο μέλος, διότι τόσες εβδομάδες και τόσα χλμ δεν θα τα αφήσω να πάνε χαμένα. Αφού το συζητήσαμε καταλήξαμε σε μια ένεση κορτιζόνης, σε αντιφλεγμονώδη και σε μείωση των προπονήσεων μέχρι την ημέρα του αγώνα ώστε να υποχωρήσει η φλεγμονή και να μπορέσω να τρέξω χωρίς να αποκλείεται το πρόβλημα να βγεί στον αγώνα. Συμφώνησα μιας και τις τρεις τελευταίες βδομάδες ήταν η περίοδος φορμαρίσματος και τα χλμ έπεφταν. Μετά από 4 ημέρες απραξίας δοκίμασα το πόδι σε χόρτο, σιγά σιγά φαινόταν καλύτερα. Όλο κι όλο έκανα μια διαλειμματική και ένα 10αρι μέχρι την ημέρα του αγώνα. Δεν με πολυένοιαξε γιατί πλέον από το χρονικό στόχο είχα επικεντρωθεί στον τερματισμό και στο να μην διαλύσω το πόδι.
8 Νοεμβρίου. 4.30 το πρωί. Χτυπάει το ξυπνητήρι. Σηκώνομαι άμεσα. Έξω πίσσα σκοτάδι. Με τα βίας αν έχω κοιμηθεί 3 ώρες. Όλο το βράδυ στριφογύριζα στο κρεβάτι. Οι σκέψεις άπειρες. «Μην ξεχάσω τα gel, μην ξεχάσω την ταινία στο στήθος για να μην ματώσει από την τριβή, μην ξεχάσω το ρολόι, μη ξεχάσω το καπέλο, μη ξεχάσω το καρδιοσυχνόμετρο». Όλα εν τω μεταξύ ήταν έτοιμα στην τσάντα και παρ’ολα αυτά σκεφτόμουν να μην τα ξεχάσω. Ετοιμάζω και τρώω ενα τοστάκι και μια μπανάνα στα γρήγορα. Ξυπνάει η οικογένεια, μου εύχονται καλή δύναμη και αν νιώσω ότι δεν εχω δυνάμεις να τα παρατήσω και να μην κάνω καμιά βλακεία. Είχε έρθει και η δικιά τους ώρα του «αγώνα» μετά από τρεις μήνες. Είχαν την ίδια αγωνία με μένα. Ετοιμάζομαι, φέυγω και πηγαίνω στο σταθμό του Ευαγγελισμού για να μπω στα λεωφορεία της διοργάνωσης. Ο κόσμος στο μετρό πάρα πολύς. Συναντώ μια ομάδα Κινέζων, και κάτι κοπέλες απο την Αυστραλία. Κατεβαίνω στον σταθμό και βλέπω άπειρο κόσμο. Λες και σε διαδήλωση!. Μπάινω στο λεωφορείο και προσπαθώ να κλείσω τα μάτια ώστε να μην δω τη διαδομή ανάποδα πηγαίνοντας προς Μαραθώνα και με πάρουν από κάτω οι ανηφόρες. Μάταια όμως. Βλέπω τη διαδρομή και σκέφτομαι. « Ρε συ αυτό το πράμα μόνο κατεβαίνει, που σημαίνει ότι προς Αθήνα μόνο θα ανεβαίνει. Θα κλάψουνε μανούλες σήμερα». Δε βαρίεσαι πλάκα θα έχει (που να ξέρα τι με περιμένει).
Φτάνουμε στο Μαραθώνα. Έχει ξημερώσει πλέον. Ο κόσμος έχει αρχίσει να μαζεύεται. Πάω σε μια άκρη ετοιμάζομαι, παίρνω και τη σακουλίτσα από τους εθελοντές και παραδίδω τα πράγματά μου. Παίρνω τηλέφωνο ένα φίλο που είχαμε ραντεβού και μέχρι να βρεθούμε κάνω μια βόλτα στο χώρο. Οι 12 φυλές του Ισραήλ είναι μαζεμένες στο γήπεδο του Μαραθώνα. Από Άγγλους ντυμένους hot dog, μέχρι ένα τύπο ντυμένο Jaguar από το Μεξικό και μέχρι κουστουμάτους με σκαρπίνια. Μιλάω σε μερικούς από αυτούς και βγαίνουμε μερικές φωτογραφίες. Αρχίζω να νιώθω μέρος μιας τεράστιας γιορτής και ότι το 50% του αγώνα είναι να στηθείς εκεί. Στην αφετηρία μαζί με τόσο κόσμο. Να ρουφήξεις τη στιγμή και να γνωρίσεις όσο πιο πολλούς μπορείς. Ο τραυματισμός στο πόδι ούτε που μου περνάει από το μυαλό πλέον.
Μετά από λίγο βρίσκομαι με το φίλο μου και περιμένουμε να μπούμε στα γκρουπς. Χαλαρώνοντας κοντά στο βωμό με τις σημαίες βλέπω ένα κύριο μεγάλης ηλικίας (άνω των 70 ετών). Με μια μικρή τσαντούλα στην πλάτη, το καπελάκι του, το κολάν, να κάνει διατάσεις. Τον πλησιάζουμε και τον ρωτάμε αν είναι ο πρώτος του Μαραθώνιος. «Όχι παιδιά, ο 6ος μου είναι, στους πρώτους πήγαινα σκοτωμένος για χρόνο, τώρα θα πάω χαλαρά στις 7 ωρίτσες». Τον ρωτάω αν έτρεχε από μικρός. «Όχι από τότε που πήρα τη σύνταξη άρχισα να τρέχω» μου απαντάει. Μαχαιριά στο στομάχι μου η απάντησή του, διότι σκέφτηκα τον πατέρα μου που αν και αθλητικός τύπος στα νίατα του, μόλις πήρε τη σύνταξη τον έφαγε ο καναπές και τα τσιγάρα και στο τέλος τον έφαγε ο καρκίνος. Του ευχόμαστε καλό τερματισμό καθώς τα μεγάφωνα καλούνε τον κόσμο να μπεί στα γκρουπς. Ανταλλάσουμε ένα καλό τερματισμό και παιρνω το δρόμο για το γκρούπ μου. Περιμένω με αγωνία την έναρξη. Τα μεγάφωνα αρχίζουν να παίζουν το ζορμπά. Ξαφνικά βλέπω τις Αυστραλέζες που είχα δει στο μετρό λίγο πιο δίπλα να χορέυουν συρτάκι. Νιώθω τρελή συγκίνηση και η εκκίνηση δίνεται. Μετά από 10’ περίπου φτάνω στην αφετηρία και ξεκινάω. «Πάμε, ή τώρα ή ποτέ» σκέφτομαι και ξεκινάω. Οι σφυγμοί μου από το πρώτο κιόλας μέτρο είναι 10 παραπάνω από αυτό που είχα σχεδιάσει. «Άσε τώρα τα πλάνα» λέω από μέσα μου και βάλε στόχο να τερματίσεις. Μέχρι τον τύμβο στο 5ο χλμ πάω μια χαρά,ακούγοντας γύρω μου μόνιμα την φράση «Ας φτάσουμε στο 32 και βλέπουμε». Στην άκρη του δρόμου βλέπω κάτι παιδάκια να μοιράζουν κλαδάκια ελιάς. Πάω προς τα εκεί, παίρνω ένα και το στηρίζω σε μία μικρή τσεπούλα στο καπελάκι μου. «Θα σε φτάσω στο Καλλιμάρμαρο εσένα» λέω από μέσα μου. Συνεχίζω μια χαρά. Μιλάω με κανά δύο τύπους μέχρι το 10ο χλμ. Οι ανηφόρες στο 12ο χλμ δεν μου φάινονται καθόλου. Παρόλο τον ήλιο που χτυπάει από το πρωί στο δόξα πάτρη, καλά πάω σκέφτομαι. Από το 16ο μέχρι το 20ο χλμ πάω μια χαρά. Ούτε πόνος στο πόδι ούτε τπτ. Κάπου κάπου υπάρχει κόσμος στην άκρη του δρόμου και χειροκροτάει και φωνάζει μπράβο. Μου κάνει εντύπωση και νιώθω λες και είμαι κανένας γνωστός αθλητής. Σε ένα σημείο είναι μαζεμένα παιδάκια και βάζουν κόντρα μεταξύ τους πόσοι δρομείς θα τους κάνουν high-five. Πάω κοντά τους και δίνω το χέρι σε όλα για να μην μείνει κανένα παραπονεμένο.
Φτάνω στο 22ο χλμ και νιώθω το τσίμπημα στο πόδι. «Βρε καλώς τον. Πού χάθηκες εσύ τόσες μέρες;». Σταματάω σε έναν ερυθροσταυρήτη και του ρωτάω αν έχει ψυκτικό (έτσι μου είχε πει ο αθλίατρος). Μου δίνει μία αλοιφή, λέγοντας μου ότι είναι καλύτερη από ψυκτικό. Αφού βάζω ξεκινάω και για τα επόμενα 2χλμ είμαι πάλι μια χαρά. Στο 24ο όμως πόνος ξανά. Λέω ότι δεν γίνεται δουλεία έτσι να σταματάω κάθε 2χλμ για αλοιφή, και αποφασίζω να το πάω μέχρι τέλους. Μετά τις ατελείωτες ανηφόρες του 26ου-27ου χλμ, έχω αρχίσει να συνηθίζω τον πόνο. Ο ήλιος να συνεχίζει να τσουρουφλάει και κάπου στο 29ο μιλάω για λίγο με μια Κινέζα που τυχαίνει να τρέχουμε μαζί για 1χλμ περίπου. Την ενοχλεί κι αυτήν η ζέστη αφόρητα.
Στις 3 ώρες και 50 λεπτά φτάνω στο στοιχειωμένο 32ο χλμ. Εκτός από τον «γνωστό» πόνο όλα πάνε καλά. «Το έχουμε το 5ωρο τελικά» σκέφτομαι. Μόλις αρχίζει η κατηφόρα, παρόλο που οι τετρακέφαλοι αρχίζουν να τσιρίζουν σιγά σιγά, αρχίζω να περνάω κόσμο κατά ομάδες. Ανεβαίνω ψυχολογικά και με ενθουσιάζει ακόμη πιο πολύ ότι από την Αγ. Παρασκευή και κάτω ο κόσμος γίνεται ολοένα πιο πολύς. Βοηθάνε τους δρομείς με απίστευτο τρόπο. Φωνές, μουσικές, εμψύχωση. Στο 34ο χλμ βλέπω έναν δρομέα ξαπλωμένο σε ένα δέντρο από κάτω να δέχεται τις πρώτες βοήθειες. Μακάρι να είναι καλά ο ανθρώπος σκέφτομαι. Στο 35ο συναντώ εναν Βρετανό να είναι σκυμμένος στα γόνατα και να βαριανασαίνει. Τον πλησιάζω και του λέω «Come on mate, you can finish this, get up!». Με βλέπει, μου κάνει νόημα ότι είναι εντάξει και σηκώνεται. Συνεχίζω ακάθεκτος και φτάνω στο 36,5 χλμ πλησιάζοντας τη γέφυρα της Κατεχάκη. Και τότε «μπουμ!». Κάνω ένα βήμα και παραπατάω. Τρέχω λίγο ακόμη και νιώθω πως βλέπω θολά. Σταματάω στην άκρη τρίβω τα μάτια μου αλλά τίποτα. Νιώθω σαν να μου ρούφηξε κάποιος όλη την ενέργεια μου. «Ο ΤΟΙΧΟΣ» ήρθε σκέφτομαι. Και κάπου εκεί αρχίζει ο «πόλεμος» το να βάλω το μυαλό να κερδίσει το σώμα. Στον σταθμό του 37ου χλμ παίρνω και ρίχνω ένα μπουκαλάκι νερό στο κεφάλι. Παίρνω και το τελευταίο gel και συνεχίζω περπατώντας μέχρι να ξαναβρώ τα ίσια μου. Χτυπάει και το τηλέφωνο και μιλάω στη γυναίκα μου. Μέσα στην παραζάλη μου της λέω είμαι στο 37ο έρχομαι. Αυτή συνηθισμένη να κάνω τα 5 χλμ σε 25’-28’ τρέχει με την κοιλιά φουσκωμένη και το άλλο παιδί στο καρότσι, να προλάβει να κατέβει την Β. Κωνσταντίνου για να μπει στο στάδιο να με δει να τερματίζω. Που να ξερε η κακομοίρα ότι εγώ θα κάνω 45’ τα τελευταία 5χλμ. Στη Φειδιππιδου, περπατάω γιατί έχει σκιά και είναι ευκαιρία να ξεφορτωθώ για λίγο τον ήλιο που με τυραννάει εδώ και 4μιση ώρες.
Φτάνω στην Αλεξάνδρας και στρίβω στην Β. Σοφίας. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι την προηγούμενη χρονιά έβλεπα απ’εξω τους δρομείς να φτάνουν ως εδώ και ανατρίχιαζα σκεφτόμενος ότι έχουν έρθει 40χλμ από το Μαραθώνα τρέχοντας. Τώρα βέβαια ο οργανισμός μου έχει άλλες προτεραιότητες και το αίσθημα της συγκίνησης προς το παρόν δεν δουλεύει. Περνάω μπροστά από τον τελευταίο σταθμό όπου με περιμένει μια συγγενής μου να μου δώσει ψυχολογική ανάταση. Αφού μου λέει μερικά δυνατά μπράβο, συνεχίζω προς το άγαλμα του δρομέα. Το περνάω και στον ίσκιο πλέον, μη νιώθοντας τίποτα από τη μέση και κάτω και μέσα σε ένα συννεφάκι ζαλάδας και εξάντλησης στρίβω στη Ηρώδου Αττικού. Το αίσθημα αυτό βλέποντας το Καλλιμάρμαρο μπροστά και τον κόσμο στο πλάι δεν περιγράφεται με λόγια και δεν θα προσπαθήσω να το περιγράψω ούτε εγώ. Το μόνο που θα πώ είναι ότι κύλησαν μερικά δάκρυα στα μάτια και σηκώθηκαν οι τρίχες στο σβέρκο μου.
Νιώθοντας ξανά σαν κάποιος γνωστός αθλητής, μέσα σε χειροκροτήματα περνάω την πεζογέφυρα και πάω για την είσοδο του Σταδίου. Πανζουρλισμός από κόσμο. Μπαίνω στο Στάδιο, κοιτάω δεξιά και χαιρετάω κάποιον που νομίζω ότι ήταν γνωστός μου (όπως αποδείχτηκε μετά δεν ήταν γνωστός). Λίγα μέτρα πιο κάτω βλέπω πάνω στο μάρμαρο τη μικρή να φωνάζει «Μπράβο Μπαμπά». Δεύτερα ζουμιά στα μάγουλα. Την παίρνω μια γρήγορη αγκαλιά και την αφήνω στη μαμά, καθώς φοβάμαι να την πάρω μαζί μου μη τυχών και έχουμε κανένα ατύχημα στα τελευταία μέτρα. Περνάω τον τερματισμό και σηκώνω τα χέρια. Ο χρόνος μου 5 ώρες και 18 λεπτά αλλά μικρή σημασία έχει.
3 μήνες προσπάθειας, καλών και κακών στιγμών περνάνε ακαριαία μπροστά από τα μάτια μου. Είμαι Μαραθωνοδρόμος πλέον και δεν μπορεί να μου το στερήσει κανείς αυτό. Γυρνάμε σπίτι όλοι μάζι, (το πόδι πρησμένο με τα βίας βγαίνει από το παπούτσι) και κρεμάω το μετάλλιο στο διάδρομο του σπιτιού μαζί με το κλαδάκι ελιάς. Από τότε μέχρι σήμερα κάθε φορά που περνάω από το διάδρομο του σπιτιού ρίχνω μια ματία στο κλαδάκι και το μετάλλιο και σκέφτομαι ότι Μαραθωνοδρόμος δεν γίνεσαι επειδή απλά έτρεξες 42.195μ αλλά επειδή τα έτρεξες εναντίον του εαυτού σου και τον κέρδισες.
Ραντεβού ξανά το 2017 (μετά από ένα χρόνο αποχής)
Γαβριήλ Παπαδόπουλος
|
Edited by - Gabri on 26/08/2016 13:14:43 |
 |
|
|
konkarien
Senior Forum-Runner
Greece
740 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 23/08/2016 : 00:46:03
|
Άργησες λίγο να γράψεις,σε λίγο κοντεύει ο φετινός.:):):)
Ωραία η περιγραφή σου.Είναι πραγματικά μια εμπειρία ζωής ο αγώνας και ο τερματισμός στο Καλλιμάρμαρο.
Σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά και να τον τερματίσεις πολλές φορές ακόμη στο μέλλον.
Κώστας
ΤΕΤΡΑΚΕΦΑΛΟΣ,στηρίζει την κίνησή σου
ΚΑΡΔΙΑ,στέλνει αίμα στο σώμα σου
ΑΝΑΣΑ,οξυγονώνει τα κυτταρά σου
αυτό όμως που σε κινεί ως το τέρμα είναι ένα.
Η ΨΥΧΗ |
|
|
|
tzatzikis90
Elite Forum-Runner
Greece
1555 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 23/08/2016 : 16:43:48
|
ότι καλύτερο για εμάς που -αν όλα πάνε καλά- θα δοκιμάσουμε για πρώτη φορά τις δυνάμεις μας στην κλασική και μπαίνουμε σιγά σιγά στο βασικό στάδιο της προετοιμασίας. συγχαρητήρια φίλε!
Τάσος
know your limits. then destroy them. |
|
|
|
JASON JASON
Forum-Runner
99 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 23/08/2016 : 17:22:03
|
Μπράβο ρε φίλε.
Και ευχαριστώ γιατί μου ξαναζωντάνεψες εικόνες.
Και για μένα το 2015 ήταν η πρώτη μου φορά. Ο χρόνος μου ήταν λίγο χειρότερος από το δικό σου. Είχα πει ότι θα κατέβω το 2017. Τελικά δεν άντεξα και θα είμαι και το 2016.
Πάντως αφού κάνουμε αναδρομή, εμένα η πιο συγκινητική στιγμή ήταν η κραυγή της γυναίκας μου για κουράγιο στο Πικέρμι.
Ήταν και στο Καλλιμάρμαρο μαζί με παιδί, ανήψια κ.λ.π αλλά το Πικέρμι το σκέφτομαι και ανατριχιάζω.
θα είναι και φέτος στο πόστο της αλλά της έχω υποσχεθεί ότι θα φτάσω πιο γρήγορα |
|
|
|
PEPE
Forum-Runner
Greece
98 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 24/08/2016 : 14:06:38
|
Gabri με προβλημάτισες. Επειδή απογοητεύτηκα πέρσι με τον χρόνο μου δεν έγραψα τις εντυπώσεις μου. Ήταν ο 2ος μαραθώνιος και είχα και απαιτήσεις για χρόνο, τρομάρα μου... Και φυσικά έσκαστα στη μέση και τερμάτισα 20' αργότερα από την πρώτη χρονιά σε 4:55'.
Για τους πρωτάρηδες συστήνω σεβασμό στη διαδρομή, όχι υπερβολές στην προετοιμασία και όλα θα πάνε καλά.
«Αν θέλεις να τρέξεις, τρέξε ένα μίλι. Αν θέλεις να ζήσεις μια εμπειρία, τρέξε έναν μαραθώνιο». |
|
|
|
diver7113
Newbie Forum Runner
19 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 05/11/2016 : 19:46:25
|
πολλή συγκινητική περιγραφή,ανατριχιασαμε...ετσι είναι αυτός ο αγώνας...εχω φίλο που κουβαλάει μαζί του παντού το μετάλλιο του πρώτου μαραθωνίου..προχθές σε προπόνηση ένας άλλος εβαλε τα κλαματα 50 χρονών γάιδαρός καθώς θυμήθηκε και αυτός τον πρώτο του μαραθώνιο..να δούμε φέτος τι αναμνήσεις θα γραφτούμε .
|
|
|
|
JimP21
Newbie Forum Runner
Greece
4 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 07/11/2016 : 18:59:48
|
| Καλησπερα σε ολους και ολες ...Ενδιαφερομαι για πιθανη ακυρωση συμμετοχης απο καποιον η καποια για τον Μαραθωνιο ωστε εαν θελει να λαβω εγω την θεση του...Υπαρχει καποιος? |
|
|
|
ALEXANDRA
Master Forum-Runner
3240 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 07/11/2016 : 19:06:28
|
quote:
Originally posted by JimP21
Καλησπερα σε ολους και ολες ...Ενδιαφερομαι για πιθανη ακυρωση συμμετοχης απο καποιον η καποια για τον Μαραθωνιο ωστε εαν θελει να λαβω εγω την θεση του...Υπαρχει καποιος?
Στειλε μου εμαιλ. |
|
|
|
Running
Global Moderator
243 Δημοσιεύσεις |
|
|
Θέμα |
|
|
|
33ος Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθήνας 2015
Κλειδωμένο Θέμα
