| Συγγραφέας |
 Θέμα  |
|
Aroulio
Elite Forum-Runner
1580 Δημοσιεύσεις |
 Δημοσιεύθηκε - 15/02/2017 : 11:04:45
|
Σ’ αυτόν τον αγώνα, πέρασα τόσο κα-τα-πλη-κτι-κά που θέλησα να τα καταγράψω όλα λεπτομερώς.
Άργησε μεν, αλλά όπως υποσχέθηκα, το έκανα όπως ακριβώς ήθελα να γίνει!
Προτείνεται το διάβασμα σε ελεύθερο, αργό και αβίαστο ρυθμό…
Και για να μη σας κουράσει η υπεραπόσταση… θα ανεβαίνει σταδιακά όσο χωράει ένα post
ΥΓ Οι απόψεις είναι καθαρά προσωπικές και δεν αποτελούν προτροπές προς άλλους δρομείς. Ο καθένας μας εξάλλου ξέρει καλύτερα το σώμα του και πως να προσέχει την υγεία του.
|
 |
|
|
Aroulio
Elite Forum-Runner
1580 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 15/02/2017 : 11:12:05
|
Δρόμος Αθανάτων
Μια δρομική υπερπεριπέτεια
2016
1. Πρόλογος
2ος Δρόμος Αθανάτων, 28/10/2016
Τρίπολη – Σπάρτη – Μυστράς – Καλαμάτα
Μια εξομολόγηση για όλα, από την αρχή έως το τέλος. «Για το πριν, το μετά και το πάντα». Πολλές φορές κυριαρχεί η αριθμολαγνεία μου, καθώς η αναφορά σε ρυθμούς ταχύτητας και σε χιλιομετρικές αποστάσεις, ενίοτε αποτελεί μέτρο του βαθμού προετοιμασίας μου ή ένδειξη της διάθεσης και της σωματικής μου κατάστασης κατά τη διάρκεια κάποιου τρεξίματος. Άλλοτε πάλι γίνομαι πιο αφηγηματικός, εξιστορώντας και την παραμικρή λεπτομέρεια που μπόρεσα να ανακαλέσω ή υπερτονίζοντας ό,τι θεώρησα αξιομνημόνευτο. Τέλος, συχνά αρέσκομαι να αναφέρω αποφθέγματα κι εκφράσεις που με ενέπνευσαν όλο αυτό τον καιρό. Αυτός όμως είμαι κι έτσι θέλω να θυμάμαι αυτή την ιστορία.
Το πως και το γιατί ένας πρώην υπέρβαρος και πρώην καπνιστής επί εικοσαετία, αποφασίζει να τρέξει 142 χιλιόμετρα μέσα σε 24 ώρες.
Για όσους συνέβαλαν στην όλη προσπάθεια. Για όσους την έζησαν από κοντά και για όσους θέλουν να ταξιδέψουν νοερά. Για όσους αναγνωρίζουν τον εαυτό τους να έχει δοκιμαστεί σε παρόμοιες καταστάσεις και για όσους ευελπιστούν να έχουν ανάλογα «μπλεξίματα» μελλοντικά.
Για μένα και την οικογένειά μου, για να μείνουν άσβεστες στο χρόνο οι μνήμες...
Πριν τον αγώνα
2. Η φαντασίωση
Το Μάρτιο του 2013, αν και ήμουν μόλις ενός έτους δρομέας, είχα ήδη αρχίσει να έχω άποψη σχετικά με το τρέξιμο. Έτσι, με αφορμή τον αγώνα δρόμου του Γύρου της Καλαμάτας, συζητούσα σε δρομικό φόρουμ για εναλλακτικές διαδρομές για τρέξιμο στην περιοχή. Τότε είχα αναφέρει ότι είναι πανέμορφη και η διαδρομή από την πόλη προς το Τουριστικό περίπτερο στον Ταΰγετο. Κι ειδικά το κομμάτι μέσα στο φαράγγι, το οποίο είχα διασχίσει αρκετές φορές με το αυτοκίνητο, έφερνε στο μυαλό μου πολύ όμορφες εικόνες. Αλλά όπως είχα προσθέσει, αυτό ήταν κυριολεκτικά βουνό, καθώς οι ανηφόρες που ακολουθούν είναι υπερβολικά έντονες για να τις τρέξει κάποιος.
Εκτός βέβαια κι αν έκανε τη διαδρομή κατεβαίνοντας…
Ωραία φαντασίωση...
3. Το σκίρτημα
Δυο χρόνια αργότερα την άνοιξη του 2015, ήμουν πιο ώριμος δρομικά, έχοντας πλέον τέσσερις μαραθώνιους κι ένα υπερμαραθώνιο στα πόδια μου. Τότε πρωτάκουσα από τον Παύλο για τη διοργάνωση ενός νέου αγώνα στην Πελοπόννησο κι ένιωσα μέσα μου ένα σκίρτημα. Ένας αγώνας δρόμου ο οποίος θα συνέδεε το τρέξιμο με την ιστορία μας. Τέσσερις πόλεις, τέσσερα αγάλματα, τέσσερις αθάνατοι ήρωες. Τρίπολη και Κολοκοτρώνης, Σπάρτη και Λεωνίδας, Μυστράς και Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Καλαμάτα και Παπαφλέσσας. 142 χιλιόμετρα ιστορικής περιπέτειας. Μια μεγάλη διαδρομή, με ιστορικό συμβολισμό, αλλά κυρίως, με τερματισμό στην πόλη καταγωγής μου, στην πόλη της καρδιάς μου, την Καλαμάτα.
Θυμάμαι που αστειευόμενος είχα προτείνει να ονομαστεί ο αγώνας «ο δρόμος της γουρνοπούλας», ενώ ευτυχώς τελικά επιλέχθηκε το καταπληκτικό όνομα «Δρόμος Αθανάτων» προς τιμήν των τεσσάρων αθάνατων ηρώων μας.
Κάτι μου έκανε κλικ, αλλά μέχρι τότε είχα καταφέρει να τρέξω μόλις μέχρι 50 συνεχόμενα χιλιόμετρα, σε έξι ώρες τρεξίματος. Είχα βέβαια στο μυαλό μου κάποια στιγμή να κάνω ένα βήμα παραπάνω και να δοκιμάσω κάποιον αγώνα μεταξύ 63 και 70 χιλιομέτρων, αλλά 142 χιλιόμετρα ήταν έξω από τη σφαίρα της φαντασίας. Και ήταν μια απόσταση που δε νομίζω ότι θα πέρναγε ποτέ από το μυαλό μου η σκέψη να επιχειρήσω να την τρέξω.
Έτσι, οι ελπίδες μου εστιάστηκαν στην αναγγελθείσα παράλληλη διεξαγωγή σκυταλοδρομίας είτε για δύο είτε για τέσσερα άτομα, με καθένα να διανύει ένα κομμάτι μόνο, του συνολικού αγώνα. Σκοπός μου ήταν να κάνω το τελευταίο κομμάτι και να είμαι αυτός που θα τερματίσει στην Καλαμάτα. Άρχισα λοιπόν εντατικά τη μελέτη. Αποστάσεις μεταξύ σταθμών τροφοδοσίας, υψομετρικές διαφορές, κλίσεις στα επιμέρους κομμάτια της διαδρομής. Έψαξα και αγόρασα μερικά ξενόγλωσσα βιβλία σχετικά με τις υπεραποστάσεις, διάβασα αρκετά άρθρα, μελέτησα πλάνα προπόνησης, περί οργάνωσης, τροφοδοσίας, εξοπλισμού κι ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες.
…Ο αγώνας έγινε στα τέλη Οκτωβρίου, αλλά τελικά, οι σκυτάλες δεν πραγματοποιήθηκαν λόγω έλλειψης συμμετοχών κι έτσι έμεινα με τις σκέψεις μου. Παρακολουθούσα όμως από το ίντερνετ την εξέλιξη και τα αποτελέσματα του αγώνα, τις δημοσιεύσεις και τις φωτογραφίες με τους ενενήντα τολμηρούς της πρώτης διοργάνωσης και η λιγούρα μου ήταν μεγάλη... Ζηλεύω...
4. Η πρώτη απόφαση
Από την επόμενη κιόλας μέρα, έβαλα στο μυαλό μου ότι έχω ένα χρόνο μπροστά μου για να είμαι κι εγώ παρών την άλλη φορά. Άφησα έτσι στην άκρη τις ακαδημαϊκές μου υποχρεώσεις κι άρχισα το ανέβασμα στις προπονήσεις μου από τις αρχές Δεκέμβρη, με το βλέμμα στην επόμενη διοργάνωση. Όταν, όμως στις 12 Ιανουαρίου ανακοινώθηκε ο δεύτερος αγώνας για τον Οκτώβριο του 2016 και είχα ρωτήσει τι σκέψεις υπήρχαν χοντρικά για τις σκυτάλες, είχα ενημερωθεί από τον Παύλο ότι δε θα γινότανε καμία σκυτάλη. Ταυτόχρονα όμως με είχε παροτρύνει, «μπες κατευθείαν στα βαθιά! Μην κωλώνεις». Χωρίς να το πολυσκεφτώ, απάντησα αμέσως και με φυσικότητα «Οκ. Μεγάλη προπόνηση κάνε, μεγάλη κουβέντα μην πεις».
Αν ήθελα λοιπόν να ζήσω το όνειρο, θα έπρεπε να πάρω όλο το πακέτο και να πέσω στα πολύ βαθιά. 142 χιλιόμετρα με 24 ώρες προθεσμία για να τα διανύσω. Να είναι άραγε εφικτό; Σκέφτομαι, που βρίσκομαι τώρα; Που θέλω να φτάσω; Κι αφού το θέλω τόσο πολύ, τι πρέπει να κάνω για να φτάσω μέχρι το στόχο μου και να γίνει το αδύνατο, δυνατό;
Ας είναι λοιπόν στα βαθιά... Έτσι κι αλλιώς «ο άνθρωπος δε μπορεί να ανακαλύψει νέους ωκεανούς αν δεν έχει το θάρρος να απομακρυνθεί από την ακτή» όπως είπε ο Andre Gide.
5. Ο σχεδιασμός
Η βασική σκέψη ήταν να μην κοιτάζω στα μάτια τον τελικό στόχο. Είναι πολύ ψηλός και θα ζαλιστώ, θα λιώσουν τα φτερά μου και θα πέσω. Αντίθετα, θα πρέπει σταδιακά να ανεβαίνω επίπεδο, να αυξάνω την εβδομαδιαία προπόνηση, να κατακτώ και να εξοικειώνομαι με μεγαλύτερες αποστάσεις και να διερευνώ κάθε φορά αν μπορώ να προχωρήσω παρακάτω. Ξέρω ότι ένα τέτοιο εγχείρημα απαιτεί, να βρίσκεσαι ήδη σε αρκετά καλό επίπεδο και ακολούθως να κάνεις μια στοχευμένη προετοιμασία έξι περίπου μηνών. Έστησα λοιπόν ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα μεγάλων αγώνων, στους οποίους ήθελα να μετέχω προπονητικά σε αυτό το διάστημα, με σκοπό να αποτελέσουν τα σκαλοπάτια της ανόδου μου.
Φεβρουάριος στη γνωστή διαδρομή Ψάθα-Αλεποχώρι. Αγώνας 50 χιλιομέτρων τον οποίο είχα κάνει άλλη μία φορά το 2014 κι έτσι δε με φόβιζε η απόσταση. Στη συνέχεια τον Απρίλιο εκδρομή στη Θεσσαλονίκη για το μαραθώνιο Μέγα Αλέξανδρο, με την ελπίδα να καταφέρω επιτέλους και να κάνω ένα επιτυχημένο για τα δεδομένα μου μαραθώνιο. Το Μάιο, διεξάγεται ένας αγώνας 62χλμ. από την Αρχαία Νεμέα ως το Λεβίδι. Ξέρω ότι ο συντρέχτης από το πάρκο Γιώργος, λιγουρεύεται τον αγώνα κι αυτός, οπότε αν οι θερμοκρασίες δεν είναι απαγορευτικές, το βλέπω να το δοκιμάζουμε παρεούλα. Τέλος, τον Ιούλιο υπάρχει το Κρόνιον Πέρασμα. Ένας αγώνας 70χλμ, μέσα στο κατακαλόκαιρο μεν, αλλά σε υψόμετρο, στη Μεγάλη Τούρλα της ορεινής Αρκαδίας και Λακωνίας και με μεγάλο μέρος του υπό σκιά. Τελικό τεστ!
«Αν φτάσουμε να μπορούμε να κάνουμε το μισό -τα 70 δηλαδή από τα 140 χιλιόμετρα- τότε μπορούμε να κάνουμε και το όλο», μου είχε πει σε ανύποπτο χρόνο ο φίλος Αδάμ. Και δεδομένου ότι είχε εμπειρία από Σπάρταθλα, εικοσιτετράωρα και πάμπολλους πολύωρους αγώνες, του είχαμε δώσει τον τίτλο «Τοτέμ του πάρκου», ενώ οι συμβουλές του είχαν βαρύνουσα σημασία για όλους όσους συντρέχαμε μαζί του κι απολαμβάναμε να τις ακούμε ρουφώντας δρομική γνώση.
Από τη δική μου πάλι πλευρά, μεγαλώνοντας και κυρίως τα τελευταία χρόνια, μέσω του τρεξίματος είχα την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω ότι μπορούμε να κάνουμε κυριολεκτικά οτιδήποτε και ποτέ δεν είναι αργά, αρκεί να το αποφασίσουμε και να το πιστέψουμε. «Τα όνειρα μας είναι εκεί έξω και μας περιμένουν να τα πραγματοποιήσουμε» ή όπως αλλιώς έχει ειπωθεί από το George Elliot «it's never too late to be what you might have been».
Σταυρώνω τα δάχτυλα, κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι να αγναντεύω ψηλά από το Τουριστικό, όλο το Μεσσηνιακό κάμπο κατηφορίζοντας προς την Καλαμάτα μου.
Ίδωμεν…..
Δε λέω κουβέντα σε κανέναν και ξεκινάω σκαλί-σκαλί για να δω μέχρι που μπορώ να φτάσω.
Μεγάλη προπόνηση κάνε, μεγάλη κουβέντα μη λες...
6. Η Ψάθα
Ο Φεβρουάριος έφτασε κι η προετοιμασία για την Ψάθα βγήκε περίφημα. 11 εβδομάδες προπόνησης, εκ των οποίων οι 9 αφορούσαν τη βασική προετοιμασία και οι 2 τελευταίες το φορμάρισμα. Έγιναν συνολικά 676 χιλιόμετρα, με μέσα εβδομαδιαία τα 68, χωρίς το tapering και κορύφωση στα 85km. Τέλος, έκανα long run για 9 συνεχόμενες εβδομάδες. 4 ημιμαραθώνιους και 5 μεγαλύτερα 25-27-30-32-35km με μέσο ρυθμό το ιδιαίτερα γρήγορο 6:05 min/km. Ένα μικρό σφίξιμο στο δεξί υποκνημίδιο, με τρόμαξε προς στιγμήν, αλλά με κάμποσο μασάζ από το Νεκτάριο και τριήμερη αποχή, έστρωσαν όλα. Βασικός στόχος θα είναι οι 5.30 ώρες, που θα αποτελεί και ρεκόρ μαραθωνίου, συν-πλην δέκα λεπτά.
Η εκκίνηση έγινε στους 9 περίπου βαθμούς, με έντονα αντίθετο άνεμο, που στην πορεία κάλμαρε. Ευτυχώς πάντως, η θερμοκρασία δεν ανέβηκε όσο αναμενόταν κι έτσι παρά τη συνεχή ηλιοφάνεια ο καιρός -για πρώτη φορά- δεν με επηρέασε ιδιαίτερα. Η τροφοδοσία μου στον αγώνα ήταν 2 gel της energy-up, νερό συγκρατημένα, μπανάνα σε κάποιους σταθμούς και από το 35ο km και μετά, σχεδόν αποκλειστικά coca-cola λόγω στομαχικών ενοχλήσεων.
Ο αγώνας πάντως, μου βγήκε καταπληκτικά. Σταθερά με άνετο ρυθμό στο 6:10 min/km περίπου μέχρι το 40ο km, 10άρια σε 63-61-62-62-69 λεπτά, πέρασμα μαραθωνίου σε 4.21’ με ρεκόρ για 20 ολόκληρα λεπτά και τερματισμός σε 5 ώρες και 17 λεπτά, δηλαδή 42 λεπτά γρηγορότερα από την προηγούμενη φορά μου! Πανευτυχής, με μόνιμο χαμόγελο για πολλές μέρες και με την ψυχολογία στα ύψη λέω «πάμε για άλλα»!
Εξίσου απροβλημάτιστα, με κάποιες ενοχλήσεις στα γόνατα και κάποια μικρά μόνο μυϊκά πιασιματάκια στους τετρακέφαλους, ξαναμπήκα σταδιακά σε ρυθμό προπονήσεων ξεκινώντας μετά από τρεις μέρες.
Στη συνέχεια, παρέα με τους σεσημασμένους φίλους, αποφασίσαμε να πάμε το Μάρτιο στα Τρίκαλα για ένα γρήγορο ημιμαραθώνιο. Και πράγματι, πηγαίνοντας αρκετά δυνατά και καρφωμένος στο 5:12 min/km τερμάτισα σε 1:49:37, εννιά λεπτά καλύτερα από την προηγούμενη μου επίδοση κι η αναγωγή αυτού του ρυθμού σε μαραθώνιο αφήνει ελπίδες για κάτι καλύτερο μελλοντικά.
7. Η Θεσσαλονίκη
Αρχές Απριλίου, παρόλο που έχουν περάσει μόλις έξι εβδομάδες από το 50άρι, διάστημα που δρομικά είναι μάλλον ανορθόδοξο, ταξιδεύω με τη γυναίκα μου στη Θεσσαλονίκη για να τρέξω για πρώτη μου φορά στο μαραθώνιο «Μέγα Αλέξανδρο». Έχουν επίσης μεσολαβήσει, ο αγωνιστικός ημιμαραθώνιος των Τρικάλων και δύο προπονητικά 20άρια κι επειδή έχω την αίσθηση ότι είμαι σε πολύ κατάσταση, σκοπεύω να ρισκάρω παραπάνω για να προσπαθήσω να σπάσω τις τέσσερις ώρες.
Ο καιρός που βρήκαμε στη Θεσσαλονίκη ήταν μουντός, με πολύ πυκνή ομίχλη και με υψηλή υγρασία. Τη μέρα του αγώνα έχει μειωθεί η ομίχλη μόνο, η θερμοκρασία κυμάνθηκε στους 12-14 βαθμούς και ευτυχώς υπήρχε γερή συννεφιά που βοήθησε την προσπάθειά μου. Διατήρησα και πάλι σταθερό ρυθμό στο 5:35 min/km μέχρι και το 36ο km με 10άρια 56-56-57-62 λεπτά. Κάπου εκεί «βρήκα τοίχο», πιθανότατα λόγω ελλιπούς τροφοδοσίας καθώς είχα πάρει μόνο δύο gel και μόλις ένα λίτρο νερό κι έτσι αναγκάστηκα να επιβραδύνω εξαντλημένος, τερματίζοντας πάντως περήφανα σε 4:07:37. Ένα όνειρο τριών ετών γίνεται πραγματικότητα. Κατέβηκα και μάλιστα με διαφορά κάτω από τις 4.12’ που αντιστοιχούσε στο ρυθμό-φετίχ μου το 5:59 min/km.
Για την ακρίβεια μείωσα το ρεκόρ του μαραθωνίου μου κατά τριάντα τρία λεπτά κι είμαι υπερευτυχισμένος καθώς θεωρώ ότι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα!
8. Ο πρώτος τραυματισμός
Επόμενοι άμεσοι στόχοι, 5άρι στην Καλλιθέα και 10άρι στην Καλαμάτα για να ξεμπουκώσουμε λιγάκι με τις ταχύτητες. Όμως η βιαστική, άκομψη και με έντονο τρόπο επάνοδος στις προπονήσεις δυο μέρες μετά το μαραθώνιο, περισσότερο για να διηγηθώ τα κατορθώματα στην παρέα, παρά επειδή είχα χαρμανιάσει για τρέξιμο, είχε ως αποτέλεσμα, να πιαστώ στο δεξί αστράγαλο και να αρχίσω να κουτσαίνω. Τρεξιματικό ρεπό, ξεκούραση, μαλάξεις με pensaid, όμως ο αστράγαλος παραμένει πρησμένος. Αλλαγή προγράμματος. Συνέχιση της ξεκούρασης με ελάχιστα χιλιόμετρα, ακύρωση της σκέψης για τον αγώνα στο Λεβίδι και από το Μάιο βλέπουμε. Η συμμετοχή μου σε δύο μικρούς αγώνες ως λαγός, επιδείνωσε την κατάσταση κι έτσι έφτασα στον ορθοπεδικό, όπου διαγνώστηκα με τενοντίτιδα των περονιαίων. Δεκαήμερη αγωγή με χάπια voltaren, τρεις εβδομάδες αποχή, παγοθεραπεία και ανακουφιστική καθημερινή χρήση επιαστραγαλίδας. Μερική αναθεώρηση του ευρύτερου προγράμματος εκτιμώντας ότι μετά το Πάσχα θα ξαναξεκινήσω για να δω αν μπορούν να βγουν οι καλοκαιρινές ιδέες.
Δίδαγμα: «Μόνο ένας ανόητος μαθαίνει από τα λάθη του. Ο έξυπνος άνθρωπος μαθαίνει από τα λάθη των άλλων», όπως ανέφερε ο Otto Von Bismarck.
Εκμεταλλευόμενος πάντως την κατάσταση, ξεκίνησα να κάνω χαλαρά, βάρη στο γυμναστήριο και κολύμβηση σε κλειστή πισίνα για να διατηρήσω την αερόβια φόρμα μου κι έτσι οι δεκαεπτά μέρες αποχής από το τρέξιμο κύλησαν πιο εύκολα από το αναμενόμενο.
9. Το Κρόνιον Πέρασμα
9 Μαΐου, ξεκινάω την προετοιμασία για το Κρόνιον Πέρασμα. Μια ανησυχία την έχω πάντως. Λόγω του τραυματισμού έχω μόλις 10 εβδομάδες στη διάθεση μου, ενώ πρέπει να ξεκινήσω από το μηδέν και να ανεβάσω σταδιακά όγκους προπόνησης.
Πηγή έμπνευσης αποτέλεσε το -μεταφρασμένο πλέον- best seller, «Born to Run» του Christopher McDougall με πρωταγωνιστές τη «φυλή των Ινδιάνων υπερδρομέων Ταραουμάρα και το μεγαλύτερο αγώνα τρεξίματος που (δεν) είδε ποτέ ο κόσμος». Ακολούθως βυθίστηκα στο ξενόγλωσσο μεν, αλλά εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο και κατατοπιστικότατο σε οτιδήποτε σχετίζεται με τις υπεραποστάσεις «Field Guide to Ultrarunning» του Hal Koerner, το οποίο υπήρξε ο οδηγός μου σε όλη αυτή την προσπάθεια να πάω ένα βήμα -κυριολεκτικά όμως- πιο μακριά.
Έστησα έτσι το πλάνο προετοιμασίας μου, το οποίο παρά τις αρκετά υψηλές θερμοκρασίες, βγήκε απρόσκοπτα. Συνολικά έκανα 627km με 73km εβδομαδιαίως και κορύφωση στα 102km. Έγιναν επίσης 11 Long Run (3 * 20, 3 * 21.1, 2 * 30, 2 * 35, 1 * 40km) με πιο ζόρικο ένα back-to-back, δηλαδή 20km το Σάββατο κι αμέσως συνεχόμενα άλλα 40km την Κυριακή! Ο μέσος ρυθμός των long έπεσε αυτή τη φορά στο 6:36 min/km, προσαρμοζόμενος στις καιρικές συνθήκες, αλλά και στις ανάγκες του αγώνα.
Επιπλέον, έκανα προς το τέλος του προγράμματος μασάζ για αποφόρτιση ανά δύο εβδομάδες. Α, και κάπου μέσα σε όλα αυτά, συμμετείχα στο απολαυστικό Full Moon Aquathlon στο Σχινιά (750m κολύμπι και 5,5km τρέξιμο), ενώ έκανα ρεκόρ και στα 5km με 22:28 min, στο νυχτερινό αλλά και κατηφορικό αγώνα του Stavros Niarchos Foundation.
Μέσα Ιουλίου λοιπόν, πάω εκδρομή στον Άγιο Πέτρο Κυνουρίας για το Κρόνιον Πέρασμα έχοντας άγνοια κινδύνου και μηδενικό άγχος. Πιθανότητα επειδή έβλεπα τον αγώνα ως μία μεγάλη προπονητική βόλτα με απουσία οποιουδήποτε χρονικού στόχου. Ωραία μέρη, πολύ πράσινο και αρκετά ζόρικη διαδρομή με μπόλικες ανηφόρες και πάνω από 1.500 μέτρα συνολικής υψομετρικής ανάβασης. Ελάχιστη η σκιά που είχαμε, αλλά ευτυχώς ήμασταν τυχεροί και η θερμοκρασία κυμάνθηκε στους 24-26 βαθμούς, σε αντίθεση με τα 38άρια της Αθήνας, ενώ το βράδυ έπεσε μέχρι τους 16 βαθμούς!
Τελευταία στιγμή κι από το πουθενά μου προέκυψε τετραμελές support team από την τρελοπαρέα του Γιώργου-Vavouli, του Ορέστη-Δούκα, της Σοφίας και της Χριστίνας, που με το αυτοκίνητό τους, μου έκαναν φανταστική υποστήριξη και με βοηθούσαν σε κάθε σταθμό.
Στον αγώνα αυτό συνειδητοποίησα πως η μεγάλη διαφορά σε σχέση με το 50άρι, ήταν ότι αυτή τη φορά πλέον, λόγω της απόστασης, της θερμοκρασίας και των υψομετρικών, χρειαζόταν να αφιερώνω αρκετό χρόνο στους σταθμούς για ανεφοδιασμό, ξεκούραση και αλλαγές εξοπλισμού. Ευτυχώς, είχα μελετήσει πολύ καλά τη διαδρομή και ήξερα τι ακριβώς να περιμένω. Ποια ήταν τα εύκολα και ποια τα δύσκολα κομμάτια, ποιες οι αποστάσεις μεταξύ σταθμών και ποιες οι κλίσεις τους.
Δεδομένου ότι αυτή τη φορά ο χρόνος δεν είχε ιδιαίτερη σημασία, πειραματίστηκα περπατώντας τις πιο έντονες ανηφόρες για να μη με χρεώνουν, ξεκουραζόμουν όσο χρειάστηκε στους σταθμούς, και φρόντιζα να έχω υπό έλεγχο τα επιτρεπτά χρονικά όρια. Δυστυχώς, λόγω στομαχικών ενοχλήσεων, δεν πήρα άλλο gel μετά το 15ο km και γενικά από πολύ νωρίς δε μπορούσα να φάω σχεδόν τίποτα. Αναπόφευκτα λοιπόν, αντιμετώπισα ενεργειακά θέματα στη μέση του αγώνα, τα οποία όμως ξεπεράστηκαν σχετικά εύκολα, όταν μετά από φοβερή σκέψη της Σοφίας, δοκίμασα να πιω coca-cola. Ευθύς αμέσως ένιωσα γεμάτος ενέργεια ενώ ταυτόχρονα εξαφανίστηκε και το πρόβλημα με το στομάχι μου. Στη συνέχεια δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα κι έτσι τερμάτισα τελικά με αρκετές δυνάμεις τα 69km σε 9:30 ώρες, με πολλή περηφάνια και σίγουρα σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ’ ότι περίμενα.
Λίγες μέρες αργότερα, παραμένοντας σε κατάσταση ευφορίας, ανέβαζα στο ίντερνετ αναλυτική περιγραφή της περιπέτειας αυτής, η οποία έκλεινε τεχνηέντως με το υπονοούμενο «κι αφού είδαμε την Αρκαδία, ελπίζω να φτάσει κάποια στιγμή η ώρα για να κατηφορίσουμε προς τη Μεσσηνία μας…». Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...
Θυμάμαι πως τότε το κείμενό μου αυτό είχε σχολιάσει ο Αδάμ αναφέροντας «όσο ανεβαίνουν τα χιλιόμετρα, αυξάνονται και οι σελίδες της περιγραφής και στους Αθάνατους βλέπω έκδοση βιβλίου».
Άκουσον-Άκουσον! Δε φτάνει που μπλέξαμε με τα μεγάλα τρεξίματα, έτσι όπως πάμε στο τέλος θα γενούμε και συγγραφείς…
Και κάπως έτσι αναγκάστηκα να του ομολογήσω πως πράγματι το κίνητρο ήταν οι Αθάνατοι και πως το κείμενο τους γραφόταν εδώ και μήνες, αλλά έμενε να δούμε αν τελικά θα εκδοθεί...
Το ίδιο μάλλον πίστευε κι ο Παναγιώτης όταν μεταγενέστερα έλεγε «θα μας τα πει αναλυτικά ο Άρης. Κι αυτό που με ξεπερνά είναι ότι έχει το κουράγιο να καθίσει και να τα γράψει κιόλας. Μέτρο-μέτρο...»
10. Η τελική απόφαση
Πλέον είμαι ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο. Αυτό που μένει τώρα είναι η λήψη της τελικής απόφασης. Πέρασα όμως τόσο καταπληκτικά, και τερμάτισα τόσο απροβλημάτιστα, που η απόφαση πάρθηκε αμέσως μόλις επέστρεψα στην Αθήνα.
«Φτάσε όπου δεν μπορείς» όπως έγραψε κι ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης. Αγαπημένο απόφθεγμα πολλών δρομέων. Αποφάσισε, σχεδίασε, πάλεψε, μόχθησε για να ξεπεράσεις αυτό που νομίζεις ότι μπορείς και να κατακτήσεις το στόχο σου.
«Το θέλω και θα το κάνω» λέω εγώ!
Τουλάχιστον θα το παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις. Ξεκούραση δύο εβδομάδων και μετά ακολουθεί μελέτη, σχεδιασμός, προπόνηση κι εκτέλεση.
26 Ιουλίου ανοίγουν οι εγγραφές και μετά από μόλις μερικά λεπτά, δηλώνω κι εγώ συμμετοχή.
Η εγγραφή και παράλληλα η κοινοποίηση του στόχου, αποτελούν δημόσια δέσμευση, προστατεύοντας από λιγοψυχίες.
«Go public» όπως λένε κι οι Αγγλοσάξονες.
Καλαμάτα Ερχόμαστε!
11. Η προετοιμασία
Με το που μπήκε ο Αύγουστος ξεκίνησα την προετοιμασία -μάλλον απότομα- μπαίνοντας κατευθείαν σε φουλ ρυθμούς. Έτσι όμως, μετά από πέντε μόλις προπονήσεις, άρχισαν οι ενοχλήσεις στη λαγονοκνημιαία ταινία στο αριστερό πόδι, φοβίζοντάς με. Χειρόφρενο λοιπόν και πλήρης αποχή σε συνδυασμό με τις διακοπές. Χαλαρώνει από το τρέξιμο το σώμα, αλλά κυρίως το πνεύμα. Σίγουρα το χρειαζόμουν αυτό!
Τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου επιστροφή από τις διακοπές κι επαναξιολόγηση της κατάστασης. Σκέφτομαι μήπως δεν πρέπει να τρέξω τον αγώνα, αν όμως γίνει αυτό, θα πάει χαμένη όλη η προετοιμασία που έχω κάνει και η προσπάθεια στο Κρόνιο. Και την επόμενη χρονιά, θα πρέπει να ξεκινήσω πάλι από την αρχή και να προετοιμάζομαι για ένα εξάμηνο προκειμένου να κυνηγήσω το όνειρο τούτο. Επειδή όμως ένας τέτοιος αγώνας μπορεί να είναι μια «once in a lifetime» ευκαιρία, δεν πρέπει να τη χαραμίσω τόσο εύκολα. Κάποτε είχα ακούσει ότι η τύχη είναι σαν ένα γυναικείο κεφάλι με το οποίο διασταυρώνεσαι. Πρέπει να το βουτήξεις από τα μαλλιά τη στιγμή που είναι ακριβώς δίπλα σου. Μετά πάει. Πέρασε. Τώρα είναι η ευκαιρία μου λοιπόν!
Έχω μόνο εννιά εβδομάδες μπροστά μου. Πολύ λίγος χρόνος, αλλά το έχω ξανακάνει. Έτσι κι αλλιώς, το όλο εγχείρημα φάνταζε εξ αρχής πολύ δύσκολο. Πόσο χειρότερα να γίνει; Ή όπως είπε ο Nelson Mandela «it always seems impossible until it’s done». Και φυσικά, ήδη κουβαλάω και τα οφέλη από τις προετοιμασίες που έκανα για την Ψάθα και το Κρόνιον. Θα δοκιμάσω λοιπόν να ξεκινήσω την προετοιμασία μου και συνεχίζω βλέποντας. «Αύγουστο» έχουμε ακόμα, οπότε όπως τραγούδησε σχετικά ο Παπάζογλου, «θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό».
Κάπου είχα διαβάσει ότι οι υπεραποστάσεις μοιάζουν με παγόβουνο. Στα παγόβουνα το 90% είναι το αθέατο, κάτω από τη θάλασσα κομμάτι. Ομοίως, στις υπεραποστάσεις το 90% βρίσκεται στην προετοιμασία σου. Ενθουσιασμένος λοιπόν και παθιασμένος όπως συνηθίζω σε τέτοιες περιπτώσεις, έπεσα με τα μούτρα στην προσπάθεια. Μελέτησα με τις ώρες διάφορες ιδέες στα βιβλία που είχα αγοράσει, αλλά και στο ίντερνετ και κατέληξα στο ακριβές πλάνο για τις τελευταίες εννέα εβδομάδες. Το πρόγραμμα προετοιμασίας καταστρώθηκε λεπτομερώς σε αγαπημένο excel-άκι, το οποίο τήρησα ευλαβικά μέχρι το τελευταίο κελί του! Δεν με φωνάζουν άδικα «excel-Άρη». Η προπόνηση για τα 140 χιλιόμετρα, δεν ήταν κι εξαιρετικά διαφορετική σε σχέση με την προετοιμασία για τα 70χλμ. Απλά θα έπρεπε να «φορτώσω» πολλά και συνεχόμενα χιλιόμετρα τα Σαββατοκύριακα, για να προσομοιώσω την κούραση που θα συναντήσω στα προχωρημένα στάδια του αγώνα.
Τρίτη λοιπόν, ελεύθερο τρέξιμο αποκατάστασης, Τετάρτη medium long run μέχρι τα 20km, Πέμπτη ποιοτική προπόνηση με tempo, Σάββατο και Κυριακή διπλά Long Run με σύνολο του Σαββατοκύριακου γύρω στα 60-70km και εβδομαδιαίως περί τα 100km. Δευτέρα και Παρασκευή, ρεπό τρεξίματος και δυο φορές την εβδομάδα ενδυνάμωση στο γυμναστήριο. Κι όταν με ρώταγε ο Ορέστης πως είναι δυνατόν να βγει αυτός ο αγώνας, εγώ απαντούσα με βάση αυτά που είχα διαβάσει «it’s a mental thing». Το ίδιο όμως είχε πει κι ο Αδάμ, όταν απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το πως είναι εφικτό το τρέξιμο για τόσες ώρες, έλεγε πως «από κάποιο σημείο και μετά παίζεις με το μυαλό».
Και ειδικά σε αυτό το θέμα είμαι όπως ακριβώς με περιέγραψε ο Ορέστης μετά τον αγώνα. Έχω βρει δηλαδή τον τρόπο να κατεβάζω το διακόπτη και να κλειδώνω το μυαλό μου σε αυτό που έχω ήδη προσχεδιάσει να κάνω. Μετά, το σώμα ανήμπορο να αντισταθεί, υπακούει κι αναγκάζεται να ακολουθήσει! «Focus» λοιπόν, όπως μου έλεγε και ο Λευτέρης.
Αποφασιστικότητα, προσήλωση και μπόλικο πείσμα θα το έλεγα εγώ!
Υποστηρίζοντας παραπάνω την απόφαση μου, από το καλοκαίρι έχω πλακωθεί στη μελέτη. Χάρτης του αγώνα, μέρη απ’ όπου περνάμε, σταθμοί υποστήριξης, υψόμετρα, υψομετρικές διαφορές, κλίσεις. Εύκολα κομμάτια και δύσκολες ανηφόρες. Απέξω κοντεύω να τα μάθω. Μάλιστα έστειλα το excel με όλα τα δεδομένα που συγκέντρωσα στο διοργανωτή μήπως και φανούν χρήσιμα και σε άλλους δρομείς.
Η προετοιμασία ξεκίνησε με 60km την πρώτη εβδομάδα, αλλά από την αρχή υπάρχουν ενοχλήσεις και στα δύο γόνατα γεγονός που με προβληματίζει. Τις συνηθίζω και τελικά μετά από τρεις εβδομάδες, έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Και μάλιστα την τέταρτη εβδομάδα φτάνω τα 113km κάνοντας ένα αστικό μαραθώνιο στους δρόμους της Αθήνας το Σάββατο και στο καπάκι άλλα 30km την Κυριακή. Και μάλιστα χωρίς δυσκολία. Η ψυχολογία είναι στα ύψη. Ακολουθεί την επόμενη εβδομάδα άλλο ένα ρεκόρ, με επιτέλους sub 50min 10άρι, σε απογευματινό αγώνα στα Λιοφίλια με 49:27 κι έτσι έκλεισε ο κύκλος των ρεκόρ για φέτος. Τα έσπασα όλα από τα 5 έως τα 50km. Και μετά από λίγες ώρες, την επομένη μέρα το πρωί, προπονητικό 50άρι που είναι και η μεγαλύτερη προπόνηση που έκανα ποτέ μου. Ανηφορικό τρέξιμο από το κέντρο μέχρι τη Ν.Ερυθραία, στη συνέχεια συμμετοχή προπονητικά -μαζί με τη γνωστή παλιοπαρέα- στον αγώνα ημιμαραθωνίου της under armour και ακολούθως επιστροφή στο σπίτι επίσης τρέχοντας!
Έκτη εβδομάδα και κορύφωση χιλιομέτρων με ρεκόρ μου στα 120km. Τα 90km από αυτά ήταν σε -δικής μου έμπνευσης- δύσκολο συνεχόμενο τριπλό long run, back-to-back-to-back, όπως έλεγα αστειευόμενος. Βγήκαν 30km Σάββατο πρωί, 40km Κυριακή πρωί κι άλλα 20km, «σιχαμένα» και δύσκολα ψυχολογικά, την Κυριακή το βράδυ! Μυϊκά πολύ καλά, με ενοχλήσεις μόνο στα γόνατα. Αφού βγήκε κι αυτό, πετάει η ομάδα. Και μετά απαραιτήτως διήμερο ρεπό για αποκατάσταση. Αυτή ήταν κι η πιο δύσκολη εβδομάδα μου καθώς απαιτήθηκαν δεκατέσσερις ώρες τρεξιματικής προπόνησης. Παράλληλα, χάρη στο τρέξιμο και με λίγη παραπάνω προσοχή, κατάφερα μετά από καιρό να ξεκολλήσω και να χάσω συνολικά έξι-εφτά επιπλέον κιλά, κατεβαίνοντας έτσι από τα 82 στα 75-76 που είναι το χαμηλότερό μου για τα τελευταία είκοσι χρόνια. Έφτασα δηλαδή, εκεί που ήμουν πριν καταταγώ. Όλα πάνε περίφημα!
Οι μέρες περνάνε, ο όγκος των προπονήσεων πέφτει, στα 81km, 51km και 8km τις τρεις τελευταίες εβδομάδες και το μυαλό εκεί, συνέχεια να προσπαθεί να ανακαλύψει κάποιο δήθεν πρόβλημα. Δε θα του περάσει όμως! Η αλήθεια είναι ότι τα γόνατα με ανησυχούν καθώς ακόμα πονάνε αισθητά. Και πολύωρο περπάτημα, μεγάλα νυχτερινά τρεξίματα ή ιδιαίτερη προπόνηση σε ανηφόρες, δεν έκανα καθόλου. Αλλά, ώχου μωρέ, όλα καλά θα πάνε. Άντε λοιπόν να γίνει ο αγώνας, να ξεμπερδεύω γιατί έχω κουραστεί. Ένα χρόνο τώρα έχει σχεδόν δηλητηριαστεί το μυαλό μου. Μέχρι και στον ύπνο μου το βλέπω!
Ολοκληρώθηκε έτσι κι αυτό το τελευταίο στάδιο της προετοιμασίας, με 707 χιλιόμετρα συνολικά σε 9 εβδομάδες και 38 προπονήσεις. 93 ήταν τα μέσα εβδομαδιαία χιλιόμετρα και 15 τα long runs (4*20km, 1*25, 6*30, 1*35, 1*40, 1*42.2, 1*50km). Ακόμα πιο αργά αυτή τη φορά με μέσο ρυθμό 6:46 min/km κι ελάχιστο περπάτημα όποτε χρειάστηκε.
12. Το support team
Μέσα σ’ όλα αυτά, και πριν καλά-καλά προλάβω να το σκεφτώ σοβαρά ή να τολμήσω καν να το προτείνω, ο Ορέστης κι ο Γιώργος έχουν ήδη δηλώσει πανέτοιμοι για τη νέα περιπέτεια. Θα με υποστηρίξουν κι αυτή τη φορά, όπως και στο Κρόνιο, με το αυτοκίνητο του Γιώργου, κουβαλώντας τον εξοπλισμό και την τροφοδοσία μου και φροντίζοντάς με σε κάθε σταθμό. Αυτό διευκολύνει πολύ τα πράγματα από διαχειριστική άποψη, καθώς δε θα χρειαστεί να προβληματιστώ, αφήνοντας εξοπλισμό σε drop bags για να μου τον μεταφέρει η διοργάνωση σε συγκεκριμένους σταθμούς. Μπορώ λοιπόν να κουβαλάω αρκετά πράγματα μέσα στο αυτοκίνητο και να χρησιμοποιήσω ότι θελήσω ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα. Επιπλέον αφού το έχουμε ξανακάνει με τα παιδιά, ξέρουμε τι θα χρειαστεί κι έχουμε την εμπειρία να το αντιμετωπίσουμε ως ομάδα.
Ο καθένας έχει αναλάβει κάποια ειδικά καθήκοντα. Ο Ορέστης είναι επί της τεχνολογίας. Στις μεγαλύτερες στάσεις θα φροντίζει να βάζει για φόρτιση το ρολόι μου και κάποιες φορές το κινητό μου, ενώ με την action camera θα καταγράφει τις αθέατες λεπτομέρειες του αγώνα. Ανυπομονώ να δω το ντοκιμαντέρ του! Ο Γιώργος πάλι, εκτός από την οδήγηση έχει αναλάβει και τις δημόσιες σχέσεις. Έχει καθήκον να ενημερώνει τη γυναίκα μου, ενώ κατά βούληση βγάζει φωτογραφίες, τις οποίες ως «γκουρού -τρομάρα του- των κινητών» ανεβάζει στο facebook για να μαθαίνουν τα νέα οι φίλοι μας. Τέλος, η Σοφία, βοηθάει περισσότερο στα του φαγητού, ενώ είναι επίσης υπεύθυνη για την τήρηση του πολύτιμου πληροφοριακά ημερολογίου του αγώνα, με τις ώρες άφιξης κι αναχώρησης από τους σταθμούς, τις ενέργειες που έκανα σε κάθε μέρος σχετικά με φαγητό κι εξοπλισμό κι οτιδήποτε άλλο θεωρεί αξιοσημείωτο.
Τέλος, δεν είναι απλά οι βοηθοί μου. Είναι οι φίλοι μου! Έχουμε κουμπώσει παρεΐστικα και κάνουμε ωραία πλάκα, κάτι που είναι πολύ θετικό για την ψυχολογία του δρομέα. Πάμε λοιπόν όλοι μαζί με στόχο να το γλεντήσουμε και να «πατήσουμε» την Καλαμάτα!
Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, κάθομαι τις τελευταίες μέρες και γράφω αναλυτικές οδηγίες για την ομάδα μου. Πως είναι η διαδρομή, τι φαντάζομαι ότι θα χρειαστώ και που ακριβώς. Τι ρυθμό πιστεύω ότι θα ακολουθήσω σε κάθε κομμάτι -τελείως θεωρητικά βέβαια- και που υπολογίζω να βρίσκομαι την κάθε στιγμή. Μετά από αυτά ακολούθησε μέχρι και συνάντηση ενημέρωσης, όπου τους μοίρασα τις σημειώσεις με όλα τα απαραίτητα και τους ανέλυσα το σχεδιασμό μου...
«Η απόσταση είναι τεράστια»! Γι’ αυτό η φιλοσοφία μου είναι να τη σπάμε σε κομμάτια και να πηγαίνουμε κάθε φορά από σταθμό σε σταθμό, για 27 σταθμούς. Θα χρειαστεί να μου δίνουν θετική ενέργεια, πίεση για να τρώω και να πίνω διαρκώς, δημιουργικές ιδέες όταν ζορίσουν τα πράγματα και σταματήσει να δουλεύει το μυαλό μου και κυρίως να έχουν υπομονή σε τυχόν ιδιοτροπίες μου. Τέλος, φοβάμαι ότι όσο προχωράει ο αγώνας και κουράζομαι, μυϊκά και ψυχολογικά, τόσο θα τα θεωρώ όλα μάταια και πιθανότατα θα έρθει κάποια στιγμή που θα θελήσω να εγκαταλείψω.
Τους έχω δασκαλέψει λοιπόν, «δε με λυπάστε ποτέ! Μπορεί να ξεκουραστώ για λίγο, αλλά μετά θα πρέπει να με πιέσετε, ακόμα και με μπινελίκια και κλωτσιές για να συνεχίσω, έστω και με πολύ αργό περπάτημα.
Ο στόχος μας είναι η Καλαμάτα!!!»
13. Η εσωτερική υποστήριξη
Υποστήριξη όμως, είχα και μέσα στο σπίτι μου. Κάποια στιγμή το Σεπτέμβριο, έγινε χτυπητή η απότομη εντατικοποίηση στις προπονήσεις μου, ενώ εγώ έκανα τον αδιάφορο για να μην κινήσω υποψίες. Και σε ιδέες περί εκδρομής το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου, εγώ απαντούσα με αοριστολογίες του τύπου «θα δούμε» κλπ. Αργότερα, στην πιο συγκεκριμένη ερώτηση «και πότε ακριβώς δε μπορείς;», αναγκάστηκα με αφοπλιστική ειλικρίνεια να απαντήσω «στις 28 και στις 29 Οκτωβρίου».
Με πιάνει λοιπόν κάποια στιγμή μετά από κάποιες ημέρες η γυναίκα μου -δεν ήθελε και πολύ σκέψη το σκηνικό- και με ρωτάει ευθαρσώς «και με ποιον θα τρέξεις το Δρόμο των Αθανάτων;» Όταν τη ρώτησα πως της ήρθε κάτι τέτοιο στο μυαλό αφού δεν είχα κάνει καμία ανακοίνωση, είπε ότι δεν υπήρχε κάτι άλλο ενδιαφέρον στο δρομικό καλεντάρι και στις 28 και στις 29 Οκτωβρίου. Απέξω μ’ έχει μάθει μετά από τόσα χρόνια …
Κάπου εκεί ανέφερα ότι φέτος δε θα υπήρχαν καθόλου σκυτάλες και το μόνο που κατάφερε να ψελλίσει, ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα παγωμάρας, ήταν ένα «είσαι τρελός... που θα κάνεις 140 χιλιόμετρα μόνος σου»! Έχοντας όμως δει το πόσο πιο οργανωτικός κι αποφασιστικός είμαι τα τελευταία χρόνια, σε αντίθεση με τη χαρακτηριστική αναβλητικότητα που με διέκρινε παλαιότερα, ήξερε ότι εφόσον έβαλα κάτι στο μυαλό μου και το ανακοίνωσα, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να μην το πραγματοποιήσω. Τέλος!
Από κει και πέρα λοιπόν, είχα όχι μόνο την ανοχή της, αλλά και την κατανόηση και την απόλυτη στήριξή της, και μάλιστα παρά τις όποιες διαφωνίες της για το συγκεκριμένο αγώνα. Ίσως επειδή βλέπει το πόσο ευτυχισμένο με κάνει το τρέξιμο, ίσως μάλιστα και καλύτερο άνθρωπο...
Το ίδιο βέβαια βοήθησαν και τα παιδιά μου, στα οποία -αφού αποκαλύφτηκα- έκανα κουβέντα σε κάθε ευκαιρία για τον αγώνα, για να αισθάνονται ότι συμμετέχουμε όλοι μαζί στο εγχείρημα. Έτσι, από δικός μου αγώνας, έγινε «αγώνας της οικογένειας». Κι ευελπιστώ ότι η μεθοδικότητα και το πάθος μου για την κατάκτηση αυτού του στόχου, θα αποτελέσουν παράδειγμα και μάθημα ζωής για τα παιδιά μου μελλοντικά.
Για να κυνηγάνε μέχρι τέλους, με όλη τους την ψυχή, τα όνειρά τους!
Τέλος, υποστήριξη είχα -όπως πάντα σε όλη μου τη ζωή- και από τους γονείς μου. Από τη μία πλευρά, ήθελα να έχω τη συγκατάθεση και την ευχή τους. Ή όπως λέει η λαϊκή σοφία, «ευχή γονέων έπαρε και στα βουνά περπάτει». Επειδή όμως, πλέον έχω καταλάβει κι από πρώτο χέρι, ότι οι γονείς είναι για πάντα γονείς και τα παιδιά είναι για πάντα παιδιά τους, δεν ήθελα να δημιουργώ εστίες ανησυχίας. Έτσι, για ευνόητους λόγους δεν έμπαινα σε λεπτομέρειες όταν εμπλεκόμουν με μεγαλύτερες αποστάσεις. Κι όταν μου ανέφερε η μητέρα μου για «ένα μαραθώνιο που θα γινότανε στην Τρίπολη» απαντούσα δήθεν αδιάφορα πως «κάτι είχε πάρει το αυτί μου»... Κι όταν πάλι είπα στον πατέρα μου ότι θα έτρεχα σε ένα αγώνα που πέρναγε από το Γεωργίτσι και τερμάτιζε στην Καλαμάτα, είχε φαγωθεί να μάθει που θα ήταν η αφετηρία. Που να εξηγείς τώρα...
Τελικά, σε κανένα τομέα δε μπορείς να φτάσεις μακριά, αν δεν έχεις τη στήριξη της οικογένειάς σου! Κι εγώ αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερός για όλους αυτούς τους ανθρώπους που είχα κι έχω γύρω μου!
14. Δρομείς Πεδίου Άρεως
Μεγάλη υποστήριξη είχα κι απ’ όλη την παρέα και όλους τους συντρέχτες στο Πεδίο του Άρεως. Ειδικά με τον Ορέστη, που ήταν συνέχεια στο αριστερό μου πλευρό, πριν ακόμα από τον αγώνα στο Κρόνιο, αλλά και με τη Ζέττα πιο πρόσφατα, κάναμε δυνατό team καθώς οι περισσότερες προπονήσεις μας ήταν κοινές. Κι όταν αργότερα διέρρευσαν οι προθέσεις μου κι ο αγώνας μου έγινε αντικείμενο συζητήσεων από τους συντρέχτες, κάποιοι μου επεσήμαναν ότι τα χιλιόμετρα είναι πάρα πολλά, αλλά βλέποντας την προσήλωσή μου, κανείς δεν είπε κάτι παραπάνω προσπαθώντας να με «συνετίσει». Ο καθένας μας έχει «φάει την πετριά» του όπως λέει ο συνάδελφος Άγγελος, αλλά οι στόχοι του καθενός ήταν σεβαστοί από τους άλλους.
Πολύ βοήθησε επίσης το γεγονός, ότι η τελευταία φάση της προετοιμασίας μου, συνέπεσε χρονικά με την περίοδο πριν τον κλασσικό μαραθώνιο και «όλως τυχαίως» κάποιοι φίλοι φρόντισαν τα long runs τους να πέφτουν πάνω στα δικά μου. Κι όταν νιώθαμε μπουχτισμένοι από το Πάρκο, βγαίναμε έξω στους δρόμους κι αρχίσαμε να οργώνουμε μαζί διάφορες περιοχές της Αθήνας από τη Ν. Ερυθραία, έως το Καβούρι. Έτσι σχεδόν πάντα είχα καλή παρέα και μπόλικη ενθάρρυνση για να περνάνε οι πολύωρες προπονήσεις μου. Αλλά και η παρέα, νομίζω ότι γλυκάθηκε λιγάκι με τα «μεγάλα» κι αν συνεχίσουμε στους ίδιους ρυθμούς μας βλέπω να κάνουμε ολόκληρη ομάδα υπεραποστάσεων στο πάρκο...
15. Η στρατηγική
Αφού έλυσα το θέμα της υποστήριξης, ασχολήθηκα και σταδιακά κατέστρωσα τη στρατηγική μου με ακρίβεια.
Στόχος είναι να φτάσω στην Καλαμάτα έστω και εκτός ορίου.
Και για να το πετύχω αυτό θα πρέπει να είμαι αμυντικός και να μην παρασυρθώ. Σκοπεύω να κερδίσω χρόνο στο πρώτο σκέλος του αγώνα που είναι το πιο εύκολο και έτσι να φτάσω στο σημείο ελέγχου του 37ου km μια ώρα νωρίτερα από το επιτρεπτό όριο των 5.30 ωρών. Στην πορεία, θα προσπαθήσω να συντηρήσω αυτό το χρονικό πλεονέκτημα για όσο περισσότερο μπορέσω, έτσι ώστε να έχω περιθώριο αργότερα να είμαι πιο άνετος χρονικά. Θα συνεχίσω χαλαρά στα επόμενα κομμάτια περπατώντας κάποιες δύσκολες ανηφόρες μεταξύ 37ου και 52ου km με στόχο να φτάσω στη Σπάρτη στο 80ο km όσο γίνεται πιο ξεκούραστος. Μετά αναμένω στη νυχτερινή ανάβαση προς το Τουριστικό στο 107ο km να περπατήσω αποκλειστικά για 4-5 συνεχόμενες ώρες. Ε, άμα φτάσω εκεί και ξημερώσει, ελπίζω ότι όλα θα είναι απλούστερα στα 35 τελευταία κατηφορικά χιλιόμετρα.
Κι επίσης σκοπεύω να σταματάω στους σταθμούς όσο μπορώ για να ξεκουράζομαι και να παίρνω δυνάμεις από την παρέα. Αφού λοιπόν τα σχεδίασα όλα, έκανα και μια πλαστικοποίηση στον πίνακα που είχα φτιάξει με τα στοιχεία του αγώνα. Έτσι, ανά πάσα στιγμή μπορούσα να συμβουλευτώ το «σκονάκι» με τις σημειώσεις μου για τη διαδρομή και να έχω ακριβή πληροφόρηση για το που είμαι και τι ακριβώς θα ακολουθούσε μετά.
Το μεγαλύτερο πάντως όφελος και μάλιστα χωρίς να το καταλάβω, ήταν ότι όλη αυτή η προετοιμασία, η μελέτη κι οι σημειώσεις, με βοήθησαν στο να οραματιστώ τον αγώνα πολλές φορές, πριν καν τον ξεκινήσω και αυτό συνέβαλε αρκετά στην ψυχολογική προετοιμασία μου. «Visualize it» όπως τόνιζαν και τα εγχειρίδια ή πιο σωστά «if you can dream it, you can do it» όπως έλεγε ο οραματιστής Walt Disney.
Έχοντας πάντως λάβει συμβουλές κι ευχές από τους καλύτερους, σίγουρα μπορώ να ονειρεύομαι πως θα τα καταφέρω...
16. Ο εξοπλισμός
Τις τελευταίες 2-3 εβδομάδες επικρατεί οργασμός προετοιμασιών. Η λίστα που έχω φτιάξει με τα απαραίτητα πράγματα, τρόφιμα, ρούχα, εξοπλισμό, φάρμακα κι ενέργειες που πρέπει να κάνω, αριθμεί περί τα 130 πράγματα!!! Έχω εφοδιαστεί και δοκιμάσει συμπιεστικές γκέτες της compressport με τη λογική να καταπονηθούν λιγότερο οι γάμπες από το πολύωρο τρέξιμο. Έχω επίσης αποκτήσει κατόπιν μελέτης, καινούργιο φακό κεφαλής για τη νύχτα, τον πολύ καλό Tikka XP της Petzl. Ο Γ.Σ. εξάλλου, έχοντας ψάξει τις φάσεις της Σελήνης, είχε σπεύσει να με ενημερώσει, εδώ κι ένα μήνα, ότι δε θα είχαμε καθόλου φεγγάρι τη νύχτα του αγώνα. Επίσης, έχω δανειστεί ένα powerbank το οποίο δοκίμασα σε προπόνηση κι επιβεβαίωσα, ότι πράγματι μπορεί να φορτίζει το ρολόι-gps μου -το garmin 310- εν κινήσει, χωρίς να σταματάει την καταγραφή δεδομένων. Έχω πάρει και όλα τα απαραίτητα από το φαρμακείο, ενώ έχω ψωνίσει κι ένα καρότσι πράγματα από το σούπερ-μάρκετ. Τέλος, στο κινητό έχουν περαστεί καινούργιες μουσικές playlists για τις δύσκολες ώρες.
Παραμονή του αγώνα έχω φροντίσει να είμαι αδειούχος. Προσπαθώ να είμαι χαλαρός, αλλά η σκέψη που κατακλύζει το μυαλό μου είναι «τι πάω να κάνω ο τρελός;» κι αισθάνομαι ότι το φορτίο είναι δυσβάσταχτο πάνω στις πλάτες μου. Ευτυχώς όμως έχω πολλές ετοιμασίες να κάνω και με κρατούν απασχολημένο. Δεδομένου ότι θα συνοδεύομαι από όχημα υποστήριξης, έχω αποφασίσει να κουβαλήσω αρκετά ρούχα μαζί μου για να έχω αρκετές επιλογές. Το πολύ-πολύ να μείνουν κάποια πράγματα αχρησιμοποίητα. Έχω πακετάρει μία βαλίτσα με όλα τα ρούχα που πιθανολογώ ότι μπορεί να χρειαστούν και μάλιστα τα έχω χωρισμένα σε σακούλες με ετικέτες ανά είδος για εύκολη εύρεση: σορτς, κολάν, φανελάκια, κοντομάνικα, μακρυμάνικα, αντιανεμικά, κάλτσες, γάντια-σκούφοι, καπέλα. Επίσης, έχω μαζί μου μια τσάντα με τέσσερα ζευγάρια παπούτσια, πέρα από αυτά που θα φοράω. Συνολικά κατέληξα στα Adidas Glide 5 & 6 & 7, Adidas Boston 2 boost και Hoca Clifton 2.
Ομοίως το έχω παρακάνει και με τα τρόφιμα με τη λογική, να εκμεταλλευτώ τη δυνατότητα που έχω και να βασιστώ καθαρά σε δική μου δοκιμασμένη τροφοδοσία. Έτσι έχω γεμίσει άλλη μια βαλίτσα με τα φαγητά που έχω σκεφτεί ότι είναι ιδανικά από ενεργειακή άποψη ή κάποια που φαντάζομαι ότι απλά θα μπορεί να αντέξει το στομάχι μου, όταν ο αγώνας θα έχει προχωρήσει. Είναι γνωστό βεβαίως ότι στα πολύωρα τρεξίματα όλο και περισσότερο αίμα κατευθύνεται στις μεγαλύτερες μυϊκές ομάδες κι ειδικότερα στα πόδια, με αποτέλεσμα το αίμα να φεύγει από το στομάχι και να υπάρχουν δυσκολίες στην πέψη. Έτσι η γυναίκα μου, έχει ετοιμάσει ολόκληρη γαστρονομική πανδαισία. Τρία ταπεράκια φαγητό λοιπόν, μακαρόνια με κοτόπουλο, ρύζι με σταφίδες και βραστές πατάτες με καρότο και σάλτσα μουστάρδας. Όλα τίγκα στους υδατάνθρακες. Μπισκότα αλμυρά και γλυκά, πολύσπορα κριτσίνια, μισό κιλό αλμυρό τυρί κομμένο σε μακρόστενα κομμάτια, πατατάκια, ανθός αλατιού, τοστ, σάντουιτς, κρουασάν βουτύρου και φυσικά μερέντα για ώρα ανάγκης. Επίσης ενεργειακές μπάρες και ενεργειακές καραμέλες victory energy της Joe Weider, μπάρες banana της High5 και φυσικά saltsticks. Τέλος, έχω μια τσάντα με 20 περίπου μισόλιτρα μπουκάλια υγρών, νερό, ισοτονικό powerade πορτοκάλι και coca-cola. Είπαμε πρωτάρης, αλλά ούτε στον πόλεμο να πήγαινα...
συνεχίζεται....... |
|
|
|
konkarien
Senior Forum-Runner
Greece
740 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 15/02/2017 : 12:18:45
|
Καλημέρα.
Που είναι η συνέχεια;
Περιμένουμε οπωσδήποτε την συνέχεια!!!
ΤΕΤΡΑΚΕΦΑΛΟΣ,στηρίζει την κίνησή σου
ΚΑΡΔΙΑ,στέλνει αίμα στο σώμα σου
ΑΝΑΣΑ,οξυγονώνει τα κυτταρά σου
αυτό όμως που σε κινεί ως το τέρμα είναι ένα.
Η ΨΥΧΗ |
Edited by - konkarien on 15/02/2017 12:19:30 |
|
|
|
SKOTEINOS
Σκοτεινές Δυνάμεις
Greece
11053 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 15/02/2017 : 12:46:28
|
Την έχει βγάλει σε βιβλίο!!!!
χουχουχου
ΒΡΕΤΤΑΚΕΙΑ 2015,ΚΡΟΚΕΕΣ ΛΑΚΩΝΙΑΣ-01/08/2015 |
|
|
|
Aroulio
Elite Forum-Runner
1580 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 16/02/2017 : 08:34:15
|
17. Η μεγάλη μέρα
Σύντομος και νευρικός ύπνος κλασσικά, αλλά καλύτερος πάντως από άλλες φορές και πρωτοφανώς άνετες «πρωινές ετοιμασίες δρομέων». Αγκαλιές και φιλιά με όλη την οικογένεια κι αποχαιρετισμός με ευχές και με δώρο, μια χρωματιστή παιδική ζωγραφιά από τη μικρή μου που λέει «να προσπαθείς για το καλύτερο». Απίστευτο πως κάποια μικρά πράγματα, σου δίνουν τεράστια δύναμη! Ο Γιώργος μαζί με τη Σοφία έχουν έρθει να με πάρουν και κατεβαίνοντας από το σπίτι για να φορτώσουμε το αυτοκίνητο, ακούω φασαρία και φωνές. Οι φίλοι και συντρέχτες από το πάρκο Ζέττα, Βαγγέλης και Παναγιώτης, έχουν έρθει να μου κάνουν έκπληξη και με υποδέχονται κι αυτοί με μπιζάρισμα. Κι άλλες ευχές για καλό αγώνα. Τις κουβαλάω μαζί μου όπως κι όλες αυτές που έχω λάβει από την υπόλοιπη παρέα κι από τους φίλους μου και παίρνω κι άλλη δύναμη.
18. Το ταξίδι
Αναχωρούμε από το σπίτι μου στις 10:00 όπως είχαμε προγραμματίσει. Το πορτμπαγκάζ είναι γεμάτο, κυρίως με τα πράγματά μου, ενώ η Σοφία είναι στριμωγμένη με κάποια δικά της στο πίσω κάθισμα. Στη συνέχεια παραλαμβάνουμε και τον Ορέστη, οπότε το στριμωξίδι πίσω αυξάνεται, την ώρα που εγώ ως «φίρμα» απολαμβάνω την άνεση του μπροστινού καθίσματος δίπλα στο Γιώργο.
Ξεκινάμε λοιπόν για την Τρίπολη με όλη την παρέα να έχει μια εκδρομική διάθεση κι ευτυχώς η κουβέντα και η πλάκα με βοηθάνε να ξεχαστώ από το όποιο άγχος. Στο δρόμο βέβαια επαναλαμβάνω βιαστικά και κάποιες οδηγίες προς την ομάδα, σαν τους μαθητές που τελευταία στιγμή πριν τις εξετάσεις κοιτάνε κλεφτά τις σημειώσεις τους. «Όχι άλλες σημειώσεις!» αναφωνεί ο Ορέστης μπουχτισμένος.
Και μέσα σ’ όλα αυτά φαίνεται ότι μάλλον θα έχουμε τον καιρό αντίπαλο. Από τη μία υπάρχει η αγαπημένη μου για τρέξιμο πολύ βαριά συννεφιά και ωραία δροσερή θερμοκρασία, αλλά το ψιλόβροχο ολοένα και δυναμώνει. Τις τελευταίες μέρες μάλιστα, είχαν βγει κάποια έκτακτα δελτία καιρού καθώς αναμένονται καταιγίδες, έντονοι άνεμοι, ενώ η θερμοκρασία ψηλά στον Ταΰγετο μπορεί να πλησιάσει ακόμα και τους μηδέν βαθμούς.
Ο Γιώργος, παρακολουθώντας τις προβλέψεις εδώ και μέρες ήταν ανήσυχος για την βροχή. Εγώ πάλι, γνωρίζοντας ότι δε μπορώ να κάνω για την κατάσταση τίποτα περισσότερο από το να είμαι προετοιμασμένος, το είχα πάρει πλέον απόφαση.
«Δε γαμιέται, η ομάδα είναι παντός καιρού, ενώ έχω λάβει μέρος και σε αγώνες κολύμβησης!», του είχα γράψει με αποφασιστικότητα για να τον αποφορτίσω.
19. Στην Τρίπολη
Άφιξη στην Τρίπολη στις 12:00, όπως υπολογίζαμε. Παρκάρισμα κοντά στην πλατεία, παραλαβή του φακέλου με τον αριθμό συμμετοχής μου, συμπλήρωση των απαραίτητων στοιχείων για το όχημα που θα με συνόδευε και παραλαβή της σημαίας που έπρεπε να φέρει. Ανοίγοντας το φάκελο, με έκπληξη διαπιστώνω ότι μέσα υπήρχε και το excelάκι που είχα φτιάξει με όλα τα δεδομένα της διαδρομής. Πιστεύω πως είναι πολύ ουσιαστικό να έχεις «διαβάσει» καλά τη διαδρομή από πριν, ώστε να ξέρεις τι ακριβώς να περιμένεις κι ελπίζω κι άλλοι δρομείς να βοηθήθηκαν από αυτή την προεργασία.
Ακολούθησε άραγμα σε διπλανή καφετέρια για φραπεδάκι, κάτι που δεν είχα ξανατολμήσει πριν από αγώνα, αλλά τελικά μου πήγε μια χαρά. Η τυχαία -νομίζω- επιλογή, να μην κάτσουμε στην καφετέρια που είχαν μαζευτεί σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι δρομείς, αποδείχτηκε ευεργετική, καθώς μπορεί να μην κοινωνικοποιηθήκαμε με άλλους φίλους δρομείς, αλλά διατήρησα τη χαλαρότητά μου μέχρι και την τελευταία στιγμή.
Λίγο πριν τον αγώνα, επιστροφή με το Γιώργο στο αμάξι για τις τελευταίες ετοιμασίες. Λόγω της συνεχούς βροχόπτωσης έχω αναπροσαρμόσει εντελώς τα πλάνα μου. Ένα ζευγάρι παπούτσια και κάλτσες είναι ήδη μουσκεμένα κι έτσι επιλέγω αντί για τα γρήγορα αλλά λεπτεπίλεπτα boston 2, να ξεκινήσω με τα αρκετά πιο στιβαρά glide 5. Επίσης αποφασίζω τελικά, να φορέσω από την αρχή τις συμπιεστικές γκέτες για να κόβουν κάπως τις ψιχάλες και τις πιτσιλιές στα πόδια μου. Τέλος, ενώ όλες μου οι προπονήσεις, έγιναν με ζέστη και καλοκαιρινή ενδυμασία -φανελάκι ή σπάνια κοντομάνικο- τώρα εξαιτίας της βροχής και της θερμοκρασίας που είναι στους εννέα βαθμούς, θα πρέπει να πάω κατευθείαν στα χειμωνιάτικα. Αναγκαστικά λοιπόν, θα φορέσω αδιάβροχο με κουκούλα και για να μην κολλάει επάνω μου αν ιδρώσω, θα βάλω κι ένα κόκκινο μακρυμάνικο nike από μέσα. Επιπλέον, ακολουθώντας παλαιότερη συμβουλή του coach μου Δούση, στην ομάδα της adidas, έδεσα δυο σακούλες του σούπερ μάρκετ πάνω από τα παπούτσια μου, για να τα προφυλάξω όσο μπορούσα πριν την εκκίνηση κι έτσι επιστρέψαμε στην αφετηρία. Σε παρόμοια κατάσταση είναι κι οι περισσότεροι δρομείς οι οποίοι φοράνε αδιάβροχα, σακούλες, καπέλα ή κρατάνε ομπρέλες για να προστατευτούν όσο μπορούν. Τελευταίες οδηγίες από τον Παύλο, χαιρετισμός από το δήμαρχο και μέσα σε πανηγυρικό -λόγω της εθνικής γιορτής της 28ης Οκτωβρίου- κλίμα, ανάκρουση του εθνικού ύμνου από τη μπάντα. Απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες μπροστά από το άγαλμα του στρατηγού Κολοκοτρώνη κι όλα είναι έτοιμα για την εκκίνηση.
Πέρυσι είχαν ξεκινήσει 88 δρομείς και από αυτούς τερμάτισαν οι 73. Άρα το ποσοστό εγκαταλείψεων ήταν στο 17%. Φέτος οι εγγραφές ήταν 93, ενώ στην αφετηρία στάθηκαν οι 80.
Να δούμε πόσοι θα καταφέρουμε τελικά να φτάσουμε στο τέρμα…
Ο Αγώνας
1ο κομμάτι, 1ο - 37ο km,
Τρίπολη - Πηγές Ευρώτα
Διαβάζοντας τη διαδρομή είχα δει ότι το κομμάτι αυτό ξεκινάει με ήπια ανηφόρα στο 1ο 10άρι και μετά είναι κυρίως κατηφορικό και χωρίς πολλά χωριά, άρα θα έχει λιγότερες και συντομότερες στάσεις. Σκοπεύω λοιπόν να το τρέχω άνετα, με μέσο ρυθμό περίπου στο 6:45 min/km. Το μόνο δύσκολο κομμάτι είναι η ανηφόρα 2,5km από το 24,2 ως το 26,7 km την οποία σκοπεύω να περπατήσω ολόκληρη για οικονομία δυνάμεων.
Με μικρή καθυστέρηση στις 14:06 η πολύχρωμη παρέα ξεκινά, ενώ παντού βλέπεις χαμόγελα. Σχηματίζονται διάφορες παρέες δρομέων κι αρχίζουν οι συζητήσεις. Ποιος είχε συντρέξει μαζί με ποιον και σε ποιο αγώνα. Ποιος είναι ελλιπώς προετοιμασμένος γιατί «ένας τραυματισμός στο γόνατο τον άφησε πίσω» και ποιος είναι «ακόμα ψιλοκουτσός και ξέρει ότι δεν έπρεπε να κατέβει, αλλά.... είναι τόσο ωραίος ο αγώνας και δε γινόταν να λείψει και να τον χάσει»… Παράξενη φυλή οι δρομείς…
Η ζωή μας είναι τρεξιματικο-κεντρική και σχεδόν πάντα τα «θέλω» μας μπαίνουν πάνω από τα «πρέπει» των άλλων.
Στην αρχή χαιρέτησα το Βασίλη και το Λεωνίδα, γνωστούς από το Κρόνιον, οι οποίοι σύντομα προχώρησαν πιο μπροστά.
Βγαίνοντας έξω από την Τρίπολη, με πλευρίζει ο Αδάμ, ο οποίος είχε λάβει μέρος και στον περυσινό αγώνα και μου είχε πει ότι του άρεσε πολύ. Ήταν ο μόνος στον οποίο είχα τολμήσει να υπαινιχθώ πριν από ένα χρόνο ότι ίσως να προσπαθούσα να ανέβω επίπεδο ώστε να φτάσω κι εγώ σε αυτόν τον αγώνα και πάντοτε με ενθάρρυνε. Έχει κατέβει στον αγώνα ψιλοάρρωστος, αλλά με τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα που έχει στα πόδια του, δεν μου δημιουργεί την παραμικρή ανησυχία. Του ανέφερα κάποιες από τις μεγάλες προπονήσεις που έκανα και για άλλη μια φορά με διαβεβαίωνε ότι ήμουν έτοιμος για τη δρομική ενηλικίωσή μου. «Ευτυχώς, που κουβαλάω βαζελίνη μαζί μου», είπα αστειευόμενος, δείχνοντάς του το σωληνάριο που είχα μαζί στο τσαντάκι μου.
Ο ρυθμός μας είναι σταθερά στα 6:30 min/km, δηλαδή σχετικά γρήγορος για αγώνα τέτοιας διάρκειας και λίγο πιο τσιμπημένος απ’ ότι σχεδίαζα για να αρχίσω. Αισθάνομαι πάντως πολύ καλά και του λέω το τελευταίο δρομικό ανέκδοτο που άκουσα για τις υπεραποστάσεις, «κάποια στιγμή μπορεί να αισθάνεσαι πραγματικά καταπληκτικά. Μην πανικοβληθείς, θα περάσει!» Πραγματικά πολύ εμπνευσμένο!
Εν τω μεταξύ, οι ψιχάλες έχουν αραιώσει και σε συνδυασμό με το ρυθμό μας, αρχίζω να ζεσταίνομαι, οπότε βγάζω το αδιάβροχο και το κρατάω στο χέρι. Στο 5ο km φτάνουμε στο σημείο που θα έπρεπε να είναι ο πρώτος σταθμός. Βλέπω πολύ αραιό κόσμο, οπότε δε μπορώ να καταλάβω αν όντως υπάρχει τελικά σταθμός. Έτσι όταν συναντάω την ομάδα μου τους ενημερώνω ότι θα τους αφήσω το αντιανεμικό όταν φτάσουμε στον επόμενο σταθμό καθώς «οι κανονισμοί, είναι κανονισμοί».
Ο δρόμος έχει αρχίσει να ανηφορίζει κι ο Αδάμ πάτησε ελαφρά το γκάζι και εξαφανίστηκε. Στην παρέα έχει προστεθεί ο Διονύσης, ο ψηλός που είχα πετύχει κάτωχρο κι εξαντλημένο στο Κρόνιον να τρώει μακαρόνια και ο Κωστής, ο Θεσσαλονικιός ΠΑΟΚτσής που επίσης είχα πετύχει στον ίδιο αγώνα προς το τέλος, όταν έβριζε θεούς και δαίμονες επειδή κάτι του είχε φανεί στραβό στην χιλιομετρική σήμανση στο οδόστρωμα. Και οι τρεις μας μέχρι τώρα είχαμε κατακτήσει τα 70 χιλιόμετρα και τώρα επιχειρούσαμε την υπέρβαση δοκιμάζοντας κατευθείαν τα 140km. Η τρέλα όντως πάει στα βουνά. Όταν μάλιστα διαπιστώσαμε, σε πόσο κοντινούς χρόνους είχαμε τερματίσει σε εκείνο τον αγώνα, σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσαμε και σήμερα να πάμε παρέα στη διαδρομή. Μετά από κάμποση ανηφόρα έφτασα στο 2ο σταθμό στο 11ο km. Οι ψιχάλες είχαν δυναμώσει κι έτσι χρειάστηκε να ξαναφορέσω το αδιάβροχό μου. Έβγαλα επίσης από μακριά μια φωτογραφία τις ανεμογεννήτριες που βρίσκονταν στην κορυφή.
20. Η διασταύρωση προς Βλαχοκερασιά
Συνέχισα μαζί με το Διονύση στο κατηφορικό κομμάτι και στον επόμενο σταθμό του 15ου km έκανα την πρώτη μου μεγάλη αναγκαστική πεντάλεπτη στάση.
Έκατσα στο αυτοκίνητο και άλλαξα τις κάλτσες που είχαν ήδη βραχεί, φόρεσα τη λεπτή κίτρινη μακρυμάνικη adidas ενώ πήρα ένα λεπτό διαφανές αντιανεμικό. Τσίμπησα επίσης ένα κριτσίνι και το saltstick μου κι αναχώρησα μόνος πλέον. Στις νέες συναντήσεις που είχα, ανέφερα προβληματισμένος ότι όλα θα ήταν καλύτερα αν σταμάταγε αυτή η ενοχλητική βροχή, όμως οι περισσότεροι δρομείς φαίνονταν αρκετά πιο ψημένοι από μένα κι άνετοι μέσα στα αδιάβροχά τους. Έτσι φτάνω στο 19ο km στην Κάτω Ασέα όπου ενημέρωσα τα παιδιά ότι όλα ήταν καλά κι ήμουν «κομπλέ» παρά τη βροχή. Επόμενη παρέα στο τρέξιμο ήταν ο Νίκος, ο στρατιωτικός από την Κύπρο με τον οποίο είχα επίσης γνωριστεί στο Κρόνιο, όταν μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο. Χαιρετηθήκαμε κι είπαμε και μ’ αυτόν τα νέα μας.
Κάπως έτσι, αγώνα με τον αγώνα, χιλιόμετρο με το χιλιόμετρο, μια μικρή κάστα ανθρώπων, βρίσκονται, χάνονται και ξανασμίγουν κι από κάποιο σημείο και μετά γνωρίζονται απέξω κι ανακατωτά.
Κι αν είναι ο ρυθμός αυτός που αρχικά φέρνει τυχαία κάποιους κοντά, στη συνέχεια η ταύτιση των χαρακτήρων είναι αυτή που θα βοηθήσει στη συμπόρευση κάποιων δρομέων και θα οδηγήσει στη θεμελίωση δυνατότερων φιλικών σχέσεων.
21. Ο Πάπαρης
Προχωρώντας και φτάνοντας στο χωριό του Πάπαρη στο 25ο km συναντάμε την πρώτη αρκετά γερή ανηφόρα του αγώνα με κλίση πάνω από 5%, οπότε το περπάτημα είναι επιβεβλημένο. Ο Διονύσης κι ο Κωστής είναι λίγο πιο μπροστά από μένα, αλλά εξαιτίας της νέας στάσης μου ξαναέμεινα πιο πίσω.
Βούτηξα 2-3 τυράκια και πολύσπορα κριτσίνια και συνέχισα περπατώντας. Αισθανόμουν ξεκούραστος αν και οι πρώτες ενοχλήσεις και στα δύο γόνατα, είχαν ήδη κάνει την εμφάνισή τους κι ενώ το ψιλόβροχο δεν είχε σταματήσει καθόλου. Κι αν αισθάνεσαι ενοχλήσεις από τόσο νωρίς, μια ανησυχία -για το πως θα εξελιχθούν αυτές στην πορεία- την έχεις σίγουρα. Προχωρώντας στο 27ο km είχα και την πρώτη μου συνάντηση με τετράποδο. Ένας σκύλος ήταν στην αριστερή πλευρά του δρόμου, παρατηρώντας με εγρήγορση τις κινήσεις μου. Παρότι έχω δύο σκυλιά στο σπίτι, μάζεψα από κάτω ένα άδειο κουτάκι μπύρας για παν ενδεχόμενο. Τελικά, ο σκύλος σιγουρεύτηκε ότι δεν αποτελώ απειλή για την περιοχή του, έκατσε στη μεριά του κι εγώ συνέχισα στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Η ανηφόρα τελείωσε και έφτασα στην πρώτη κορυφή του αγώνα στα 800m, έτσι αποθανάτισα από πιο κοντά αυτή τη φορά τις ανεμογεννήτριες.
Μπροστά μου πλέον απλωνόταν ο καταπράσινος κάμπος κι είχα να διανύσω 10km καλής κατηφόρας μέχρι το πρώτο σημείο ελέγχου. Κατηφορίζοντας, κάπου εκεί πέτυχα το Βασίλη ο οποίος μόλις είχε βάλει ψυκτικό στο πόδι του, αλλά συνέχιζε να προχωράει κουτσαίνοντας. Τον ρώτησα πως ήταν κι αν ήθελε να κάνει μασάζ στον επόμενο σταθμό με το marathon-stick που είχα κουβαλήσει στο αυτοκίνητο, για να μου απαντήσει ότι είχε ενοχλήσεις σε διάφορα σημεία στα πόδια, και κυρίως στα γόνατα, νομίζω. Δύσκολο φαινόταν να μπορέσει να συνεχίσει έτσι ως το τέλος. Ενώ η βροχή δυνάμωνε, συνέχισα χωρίς προβλήματα και με άνετο ρυθμό, πάλι περί το 6:30 min/km, έχοντας κέφια προσπέρασα το Διονύση και τον Κωστή και κατηφορίζοντας έφτασα στο 35ο km στο Σκορτσίνο και στη συνέχεια στο 37ο km στις πηγές του Ευρώτα.
22. Στις πηγές του Ευρώτα
Εκεί στα 423 μέτρα υψόμετρο ήταν ο 1ος κεντρικός σταθμός ελέγχου ο οποίος στεγαζόταν σε ένα τουριστικό περίπτερο αριστερά στον παράδρομο και εγώ είχα προγραμματίσει μεγάλη στάση. Κατέβηκα το πλακόστρωτο και μπήκα μέσα δηλώνοντας τον αριθμό μου στους αρμόδιους, ενώ χαιρετήθηκα και με το φίλο Δημήτρη που ήταν ήδη εκεί. Η ώρα ήταν 18:30, δηλαδή είχα φτάσει στις 4:30 ώρες όπως ακριβώς το σχεδίαζα. Δρομείς έμπαιναν διαρκώς στο σταθμό προσπαθώντας να φάνε για να έχουν ενέργεια και κάνοντας τις απαραίτητες αλλαγές στα ρούχα και στον εξοπλισμό τους.
Ο Ορέστης, ο Γιώργος κι η Σοφία έτρεξαν να με βοηθήσουν, με έβαλαν σε μια καρέκλα να ξεκουραστώ ενώ είχαν φέρει και την τσάντα με τα ρούχα μου για να φρεσκαριστώ. Άλλαξα τις βρεγμένες κάλτσες και τα παπούτσια βάζοντας πλέον τα άνετα glide 7, ενώ άλλαξα και το βρεγμένο μακρυμάνικο βάζοντας το μαύρο κολλητό nike που ήταν αρκετά πιο ζεστό. Την ίδια ώρα τσίμπησα κάποιες πιρουνιές μακαρόνια με κοτόπουλο κι ένα τοστάκι, ενώ ήπια και λίγη coca-cola. Μ’ αυτά κύλησαν 15 λεπτά, έναντι των 7 που είχα προϋπολογίσει, οπότε φόρεσα το garmin που στο μεταξύ είχε φορτίσει ο Ορέστης, βούτηξα μια ενεργειακή μπάρα, πήρα το βασικό κι ένα εφεδρικό φακό κεφαλής και ξαναβγήκα στο δρόμο.
2ο κομμάτι, 37ο - 60ο km,
Πηγές Ευρώτα - Καστόρι
Το 2ο κομμάτι έχει αρχικά ανηφόρα 15 χιλιομέτρων μέχρι το Γεωργίτσι και ειδικά δύο δύσκολα μέρη, από 2,5-3km το καθένα, με μεγάλη κλίση τα οποία θα κάνω περπατώντας, ενώ μετά ακολουθούν 8km απότομης κατηφόρας ως το Καστόρι.
Η ώρα πλησιάζει 19:00. Έχει αρχίσει σιγά-σιγά και σουρουπώνει ενώ η βροχή πλέον πέφτει δυνατά. Για 10-15 λεπτά συνεχίζω χωρίς το φακό για να συνηθίσω το ημίφως, αλλά αναπόφευκτα τον ανάβω, όχι μόνο για να βλέπω καλύτερα εγώ, αλλά και για να με βλέπουν τυχόν διερχόμενοι οδηγοί. Παράλληλα, για ασφάλεια έχω βάλει πίσω στη ζώνη μου ένα κόκκινο φωτάκι ποδηλασίας το οποίο αναβοσβήνει, έτσι ώστε να είμαι ορατός και από πίσω. Σε μια απόσταση 200-300 μέτρα μπροστά μου, έχω δει και κάποιους άλλους φακούς να τρεμοπαίζουν και ευελπιστώ να τους προλάβω για να έχω παρέα.
Πράγματι ακριβώς στο 40ο km κατηφορίζοντας προς τα αριστερά, κι αφού διέσχισα το δρόμο που πέρναγε κάτω από την εθνική οδό Τρίπολης-Καλαμάτας, πλησίασα τους δύο προπορευόμενους δρομείς. Πιάσαμε λοιπόν την κουβέντα με το Στέφανο και τον Τρύφωνα. Και οι δύο ήταν πιο περπατημένοι από μένα στις μεγάλες αποστάσεις και μου έκανε εντύπωση ότι κουβαλούσαν μαζί τους μόνο τα απολύτως απαραίτητα πράγματα σε μικρά σακίδια πλάτης. Ο Στέφανος φαινόταν πιο άνετος, ενώ ο Τρύφωνας διαρκώς ξέμενε 5-10 μέτρα πιο πίσω. Περπατοτρέξαμε ένα περίπου βατό χιλιόμετρο, αλλά κατόπιν η ανηφόρα μας έτριξε για τα καλά τα δόντια της και καθώς δεν υπήρχε λόγος πίεσης, σκύψαμε το κεφάλι και συνεχίσαμε με περπάτημα. Ήμασταν κοντά στο χωριό Κυπαρίσσι κι ανταλλάσσαμε απόψεις περί ρούχων κι εξοπλισμού, την ώρα που διανύαμε την δυσκολότερη ανηφόρα του αγώνα. Τα πέντε χιλιόμετρα με συνολική ανάβαση 300 μέτρα και η κλίση που έφτανε κατά διαστήματα το 10%, μας ανάγκαζαν να γείρουμε τα κορμιά μας μπροστά για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Στο μεταξύ οι καιρικές συνθήκες είχαν επιδεινωθεί κι άλλο. Η βροχή ήταν συνεχής κι έντονη, ο κόντρα άνεμος την έφερνε καταπάνω μας κι όταν τα έβλεπες αυτά μέσα στο σκοτάδι, συγκεντρωμένα στη δέσμη του φακού σου, νόμιζες ότι βρισκόσουν μέσα σε τροπική καταιγίδα. Αυτός ο εκρηκτικός συνδυασμός είχε μουσκέψει τελείως τα στεγνά ρούχα που είχα βάλει μόλις λίγα λεπτά νωρίτερα και το κέφι της παρέας δεν ήταν στα καλύτερά του. Ευτυχώς πάντως που είχαμε ο ένας τον άλλο γιατί μέσα από την παρέα πολλαπλασιάζονταν οι αντοχές των μεμονωμένων ατόμων.
Η απόστασή μέχρι τον πρώτο σταθμό αυτού του κομματιού ήταν 8km και ήταν η μεγαλύτερη μεταξύ δύο σταθμών στον αγώνα. Και δυστυχώς, η κλίση και οι άσχημες καιρικές συνθήκες την έκαναν να φαίνεται ατελείωτη, τόσο που χρειάστηκα 69 λεπτά για να τη διανύσω. Ίσως τελικά να ήταν χρήσιμος κι ένας επιπλέον σταθμός στο Κυπαρίσσι για να σπάσει την απόσταση στη μέση.
23. Η «αναστήλωση» στο Λογκανίκο
Με τα πολλά και με αρκετά αργό ρυθμό στο τελευταίο δύσκολο μέρος, περίπου στα 12:00 min/km έφτασα στο Λογκανίκο στις 20:00. Μόλις 13 λεπτά πιο αργά από τον προγραμματισμό μου, αλλά μουλιασμένος, παγωμένος κι αρκετά ταλαιπωρημένος.
Ευτυχώς, ο σταθμός που είχε στήσει ο πολιτιστικός σύλλογος του χωριού, στεγαζόταν σε κλειστό χώρο στα γραφεία του, οπότε η καρέκλα που με έβαλαν να κάτσω κοντά στη σόμπα, φάνταζε σαν όαση. Και το καυτό τσάι με μέλι που μου προσέφεραν οι καταπληκτικοί εθελοντές, ήταν ότι ακριβώς χρειαζόμουν για να ζεσταθώ. Τα παιδιά ήρθαν άμεσα από πάνω μου με τα πράγματα για να ξεκινήσουν την «επιχείρηση αναστήλωσης».
Δεν ξέρω αν πλησίασα καθόλου προς την υποθερμία, πάντως οι παλάμες μου είχαν παγώσει τόσο, με αποτέλεσμα να έχω δυσκολία σε απλές εργασίες όπως το λύσιμο των κορδονιών μου. Ευτυχώς χάρη στη βοήθεια του Γιώργου τα κατάφερα, ενώ έβαλα γάζα σε κάποια φουσκάλα σε δάχτυλο του ποδιού. Επίσης άλλαξα το μουσκεμένο σορτσάκι με ένα κοντό κολάν, τις βρεγμένες κάλτσες και τα παπούτσια φορώντας πλέον τα Hoka Clifton 2. Καθώς οι επιλογές μου εξαντλούνταν, φόρεσα μια μπλε μακρυμάνικη -όχι ακριβώς τεχνική- μπλούζα που είχα πάρει από τα Lidl, ανησυχώντας για το τι θα φόραγα στην εξέλιξη, του αγώνα αν συνεχιζόταν με αυτή την ένταση η βροχή. Τι να πουν δηλαδή κι αυτοί που δεν είχαν ομάδα υποστήριξης να τους κουβαλάει ολόκληρη γκαρνταρόμπα… Ίσως αυτός να ήταν κι ο λόγος που άκουσα από γύρω μου κάποιο δρομέα να αναφέρει ότι σταμάταγε τον αγώνα.
Ο Ορέστης βλέποντας την κατάσταση έβγαλε τις δύο βρεγμένες μακρυμάνικες μπλούζες από την τσάντα μου και τις έβαλε κοντά στη σόμπα για να στεγνώσουν, ενώ χρησιμοποίησε κι ένα πιστολάκι που βρήκε για ταχύτερα -σε σημείο καψαλίσματος- αποτελέσματα.
Τσίμπησα ένα τοστ που μου προσέφεραν, ήπια και δεύτερο τσάι, κι αφού κατάφερα -ακόμα και αυτή την ώρα- να αστειεύομαι, ευχαρίστησα τους εθελοντές και φόρεσα και το αντιανεμικό μου για να φύγω. Χωρίς να το καταλάβω είχε περάσει σχεδόν μισή ώρα και κόντευα από τόσο νωρίς να εξαντλήσω εντελώς το περιθώριο ασφαλείας μου.
Ήταν τελικά απόλυτα αληθής η συμβουλή που είχα διαβάσει κι έλεγε «fear of the chair», καθώς στους σταθμούς χάνεται πολύτιμος χρόνος χωρίς να το καταλάβεις και μετά είναι δύσκολο να ξεκουνηθείς.
Την ώρα που αναχωρούσα, ο Γιώργος μου έδωσε να φορέσω από πάνω ένα αδιάβροχο πόντσο, το οποίο για κάμποση ώρα μετά, αφηρημένος αποκαλούσα πάντσο. Ένα μυαλό είναι αυτό...
Στην αρχή εντυπωσιάστηκα καθώς νόμιζα ότι μας το παρείχε η διοργάνωση, αλλά στην πορεία έμαθα ότι κάπου είχε βρει και το είχε αγοράσει ο Γιώργος. Όπως και να ‘χει, αυτή ήταν κίνηση ματ που βοήθησε προς στιγμήν να σωθεί ο αγώνας, καθώς ακόμα και μετά από τη μισάωρη στάση δεν είχα ζεσταθεί εντελώς και το πόντσο με προστάτευε και από το κρύο και από τη βροχή. Πιστεύω πως έφυγα την κατάλληλη στιγμή από ‘κει, καθώς σύμφωνα με φήμες αργότερα εμφανίστηκαν και σουβλάκια στο σταθμό αυτό, τα οποία θα αποτελούσαν τεράστιο πειρασμό για τους δρομείς.
24. Το μπαλκόνι του Ταϋγέτου
Συνέχισα και καθώς ήμουν ολομόναχος μέσα στην ερημιά και στα σκοτάδια, έπρεπε να βρω κάποιο τρόπο για να απασχολήσω το μυαλό μου. Άνοιξα λοιπόν το κινητό κι έβαλα να παίζουν τα κλασσικά ροκάδικα τραγούδια που είχα ετοιμάσει. Πάντως στεγνός πλέον και αρκετά ανανεωμένος, διέσχισα ένα σχεδόν επίπεδο τμήμα της διαδρομής και μετά από 4km με εναλλαγές τρεξίματος και περπατήματος πέρασα και την Αγόριανη. Η βροχή ευτυχώς σταμάτησε, οπότε τύλιξα και μετά από κάμποσες προσπάθειες κατάφερα να στερεώσω στη ζώνη μου το πόντσο και έτσι στις 21:05 μετά από 7 ώρες αγώνα, συμπλήρωσα τα πρώτα 50km κι εξακολουθώ να αισθάνομαι μια χαρά.
Ανεβαίνοντας με αργό περπάτημα τη ζόρικη ανηφόρα που ακολουθούσε για τα επόμενα 2km, η υγρασία γινότανε ολοένα και πιο έντονη. Την ησυχία έσπαγε ο ήχος των τρεχούμενων νερών από τις πολλές πηγές της περιοχής, ενώ και η βλάστηση -καστανιές, καρυδιές, πλατάνια και άλλα δέντρα- ήταν αρκετά πυκνή. Έτσι βρέθηκα μετά από μισή ώρα στο Γεωργίτσι. Στα 900 περίπου μέτρα υψόμετρο, του έχει αποδοθεί ο τίτλος «μπαλκόνι του Ταϋγέτου» λόγω της εντυπωσιακής θέας που προσφέρει. Δυστυχώς, εξαιτίας της νυχτερινής διέλευσής μας, δε μπορέσαμε να την απολαύσουμε αυτή τη φορά. Ήξερα ότι πέρυσι ο πρώτος αγώνας είχε συμπέσει με τη γιορτή τσίπουρου του χωριού και κάποιοι από τους διερχόμενους δρομείς είχαν πιει και το ποτηράκι τους. Φτάνοντας λοιπόν στο σταθμό του 52ου km ζήτησα κι εγώ ένα τσιπουράκι, έτσι για το καλό. Για να γίνω μάλιστα πιο πειστικός, ενημέρωσα ταυτόχρονα τους εθελοντές, ότι ο παππούς του πατέρα μου, είχε γεννηθεί στο χωριό αυτό το 1867.
«Τσίπουρο δεν έχουμε σήμερα παλικάρι μου, αλλά αφού είσαι Γεωργιτσάνος, τρέχα μπροστά να βγεις πρώτος» μου ευχήθηκαν. Μετά από μια στιγμιαία απογοήτευση, τσίμπησα τυρί και κριτσίνι, ξαναέβαλα τη στεγνή πλέον κόκκινη μακρυμάνικη μπλούζα κι έφυγα χαρούμενος.
Ενώ όμως είχα συμφωνήσει με την ομάδα να μη βρεθούμε στον επόμενο σταθμό, είχα μια υποψία ότι άρχιζαν να ξαναπέφτουν κάποιες ψιχάλες. Συνειδητοποίησα τότε ότι ήμουν χωρίς καπέλο, χωρίς κουκούλα και για τα επόμενα οκτώ χιλιόμετρα δε θα είχα υποστήριξη. Άρα αν ξεκίναγε πάλι η βροχή θα ήμουν αρκετά εκτεθειμένος. Είχα λοιπόν το νου μου κι όταν με προσπέρασαν τα παιδιά με το αυτοκίνητο, τους είπα ότι αργότερα θα χρειαστώ κάποιο καπέλο. Καθώς τα ρούχα μου ήταν στο πορτμπαγκάζ, ο Ορέστης με ρώτησε αν ήθελα να μου δώσει επιτόπου το καπέλο που φορούσε. «Αφήστε το δικό μου στον επόμενο σταθμό για να το πάρω όταν φτάσω» ήταν η απάντησή μου. Οι κανονισμοί, είναι κανονισμοί!
Η κατηφόρα που ακολουθούσε ήταν η πιο απότομη του αγώνα με κλίσεις μέχρι και 7% οπότε ήταν ευκαιρία για ξεκούραση. Έτσι με άνετο ρυθμό και ανέξοδα έφτασα στον επόμενο σταθμό στην Αλευρού στο 56ο km. Δεν ξέρω γιατί άλλαξαν σχέδιο τα παιδιά, αλλά ευτυχώς που τους βρήκα εκεί να με περιμένουν. Η κατηφόρα είχε ζορίσει τα πόδια μου αρκετά και χρειάστηκε να ρίξω ψυκτικό στον αριστερό αστράγαλο εξωτερικά, και να φορέσω μια επιαστραγαλίδα που κουβαλούσα μαζί. Ταυτόχρονα τοποθέτησα και μία ενισχυμένη επιγονατίδα με μπανέλες στο αριστερό γόνατο, δοκιμάζοντας να τη στερεώσω ανάμεσα στο κοντό κολάν και στις συμπιεστικές κάλτσες. Ύστερα από τη νέα στάση και την απώλεια πέντε ακόμα λεπτών συνέχισα διατηρώντας συμπαθητικό ρυθμό. Σε κάποια στιγμή μου φάνηκε πως ο φακός κεφαλής μου αναβόσβησε. Στην αρχή σκέφτηκα ότι μπορεί να ήταν τυχαίο. Περίμενα και μετά από λίγο το ξαναέκανε. Κατάλαβα ότι μετά από 3,5 ώρες χρήσης -κυρίως στη μεσαία από τις τρεις σκάλες- οι μπαταρίες είχαν αρχίσει να εξαντλούνται κι έτσι φρόντισα στον επόμενο σταθμό να τις αλλάξω.
25. Το Καστόρι
Άφιξη, κάτω από χειροκροτήματα και κάνοντας αεροπλανικές φιγούρες, στο 60ο km στο Καστόρι, το οποίο αποτελούσε το 2ο κεντρικό σταθμό ελέγχου. Η ώρα ήταν 22:40, δηλαδή έφτασα 40 λεπτά πιο αργά απ’ ότι υπολόγιζα και μόλις 20 λεπτά νωρίτερα από το επιτρεπτό όριο. Ο σταθμός αυτός ήταν από τους μεγαλύτερους και πλουσιότερους, με ένθερμο κόσμο και αρκετά πιτσιρίκια που μας παρότρυναν να τους επισκεφτούμε και για τις διακοπές μας. «Κάποια στιγμή παιδιά θα σας έρθω εκδρομή, καθώς λιγουρεύομαι το χειμερινό ορεινό ημιμαραθώνιό σας». Πριν τον αγώνα υπολόγιζα ότι θα είχα βρει πολύ κρύο σ’ αυτό το σημείο, αλλά αντίθετα από την εκτίμησή μου, ο καιρός είχε γλυκάνει ελαφρά. Ήπια και πάλι ζεστό τσάι κι έφαγα βραστή πατάτα με έξτρα αλάτι πριν αναχωρήσω ξανά.
3ο κομμάτι, 60ο - 80ο km,
Καστόρι - Σπάρτη
Ήξερα ότι ακολουθούσε ένα σχετικά εύκολο κομμάτι και σχεδίαζα να ξεκινήσω με περπάτημα τα πρώτα ανηφορικά 1,4km μέχρι το Καστρί και μετά θα συνέχιζα αναλόγως με το πως πάει η παρέα που ήλπιζα να είχα βρει. Αν δεν είναι πολύ spooky θα προσπαθήσω να τρέξω και λίγο μόνος μου εκμεταλλευόμενος τη συνεχή κατηφόρα μέχρι το 70ο km και κερδίζοντας λίγο ακόμα χρόνο, ενώ μετά ακολουθούσε ένα φλατ 10άρι ως το 80ο χιλιόμετρο. Έχω περιθώριο μέχρι τις 02:00 και σκέφτομαι ότι καλό θα είναι να καταφέρω να φτάσω στη Σπάρτη σχετικά ξεκούραστος!
Άρχισα να ανεβαίνω περπατώντας, για να περάσω έτσι το Καστρί και στην πορεία παρά την κατηφόρα, εξακολουθώ να εναλλάσσω περπάτημα και τρέξιμο με ρυθμό 9:00 min/km για να φτάσω στο σταθμό του 67ου km κοντά στα Βορδόνια. Είναι πλέον μεσάνυχτα και αναγκαστικά σταματάω ξανά για να τυλίξω με επίδεσμο κάποια δάχτυλα που έχουν φουσκάλες, ώστε να μην εξελιχθούν χειρότερα. Δε θυμάμαι τι άλλο μπορεί να έκανα εκεί, πάντως έχασα άλλα εννέα πολύτιμα λεπτά χωρίς να το καταλάβω. Επιτάχυνα ελάχιστα συνεχίζοντας στην αριστερή πλευρά του δρόμου, όταν μέσα στο απόλυτο -πλην του φακού μου- σκοτάδι, είδα στην απέναντι πλευρά του δρόμου ένα μικρό κόκκινο φωτάκι να αναβοσβήνει.
Πήγα κοντά από περιέργεια για να δω, στοιβαγμένα μπουκάλια με νερό για τους δρομείς. Αυτός ήταν ο μοναδικός μη επανδρωμένος σταθμός του αγώνα και μια ταμπέλα μας πληροφορούσε ότι ήμασταν στο μέσο της διαδρομής. Πέρασμα του 70ου km στις 0:25 μετά από 10 ώρες και 20 λεπτά. Σχεδόν μια ώρα αργότερα από τον προγραμματισμό μου και κυρίως χωρίς καν να έχω συνειδητοποιήσει ότι έχω καθυστερήσει τόσο πολύ. Τα πόδια μου πάντως είναι πολύ καλύτερα χάρη στην επιγονατίδα, ενεργειακά αισθάνομαι καλά και ανυπομονώ για το ραντεβού με την ομάδα μου στο 75ο km. Το χωριό εκεί, έχει το ίδιο όνομα με το επώνυμο του Γιώργου και περιμένω να το καλαμπουρίσουμε δεόντως με τις ανάλογες φωτογραφίες. Που να ‘ξερα τι με περίμενε…
26. Η μεγάλη περιπέτεια του Καραβά
Τρέχοντας με μικρά διαλείμματα και με ρυθμό περίπου στο 8:00 min/km βρέθηκα σε ένα κεντρικό, ευθύ και φωτισμένο δρόμο προς το χωριό Καραβάς και περιμένω να βρω το σταθμό στην πλατεία του χωριού. Ακολουθώντας τις οδηγίες του αγώνα, αλλά και την κοινή λογική για λόγους ασφαλείας, εξακολουθούσα να κινούμαι στην αριστερή πλευρά του δρόμου. Όμως παρόλο που η ένδειξη στο ρολόι μου είχε ξεπεράσει τα 75km, δεν είχα συναντήσει ούτε το σταθμό που έψαχνα, ούτε είχα δει κάποια σήμανση στο οδόστρωμα ή οποιοδήποτε άλλο σημάδι που να μου υποδεικνύει ότι πρέπει να αλλάξω κατεύθυνση...
Στο μεταξύ -όπως έμαθα αργότερα- τα παιδιά, που με βάση το ρολόι στον τοίχο σε μια φωτογραφία που ξετρύπωσα, πρέπει να βρίσκονταν ήδη για πάνω από μια ώρα στο σταθμό, ανησυχούσαν για το που βρίσκομαι, καθώς έβλεπαν ότι καθυστερώ κι ότι μειώνονται τα επιτρεπτά χρονικά περιθώρια για να φτάσουμε στη Σπάρτη.
Ο Γιώργος μάλιστα, κατέβηκε ως τη διασταύρωση, αλλά δε με βρήκε κι επέστρεψε άπρακτος στο σταθμό. Σκέφτονται ότι είμαι μόνος, κουρασμένος κι ότι η στροφή προς τον παράδρομο δεν είναι και τόσο ευδιάκριτη και υποψιάζονται ότι μάλλον την έχασα.
Αποφασίζουν λοιπόν να μου τηλεφωνήσουν και την ειδική αποστολή «φορτώθηκε» ο Ορέστης. Στις 1.20 δέχομαι το πρώτο του τηλεφώνημα και τον ενημέρωσα ότι είχα ήδη συμπληρώσει 76km κι ήμουν μέσα στον οικισμό και τους έψαχνα. «Μήπως συνάντησες κάποια διασταύρωση;» με ρώτησε, προσπαθώντας να κρύψει την ανησυχία του. Απάντησα αρνητικά καθώς δεν είχα δει το παραμικρό κι έτσι το κλείσαμε για να συνεχίσω, πιστεύοντας ότι μετά από κάποια μέτρα θα έβρισκα την σήμανση για το σταθμό. Μετά όμως από λίγα λεπτά συναντάω πινακίδα εξόδου από το χωριό και η ανησυχία μου κορυφώνεται. Το μυαλό δε δουλεύει και χρειάζομαι πλέον «καθοδήγηση από τον πύργο ελέγχου». Έτσι στις 1.23 τηλεφωνώ στον Ορέστη ενημερώνοντάς τον, ότι είμαι στο τέλος του χωριού και κοντεύω να φτάσω στο 77ο km. «Οκ, σας έχασα, αλλά δεν υπάρχει θέμα. Δε χρειάζομαι κάτι συγκεκριμένο, οπότε θα συναντηθούμε σε λίγο στη Σπάρτη» ανέφερα χωρίς κανένα προβληματισμό.
«Εμμμ, δε γίνεται... Μιλήσαμε με τον Παύλο και θα πρέπει να γυρίσεις και να περάσεις από το σταθμό για να είσαι έγκυρος» απάντησε ο Ορέστης.
Εκεί ένιωσα τα γόνατα μου να λυγίζουν σα να μου έκοψαν τα πόδια...
Όχι μόνο έπρεπε να ξαναγυρίσω προς τα πίσω, μέχρι το σταθμό που είχα προσπεράσει, αλλά έπρεπε να ξανατρέξω διαδρομή που είχα ήδη διανύσει και επιπλέον είχα και το χρόνο να με πιέζει ασφυκτικά! Καθώς δεν υπήρχε χρόνος για σκέψεις, έκανα άμεσα μεταβολή κι άρχισα να τρέχω δυνατά. Διασταυρώθηκα μάλιστα με τρεις από τους τελευταίους δρομείς που κατευθύνονταν προς τη Σπάρτη, την ώρα που εγώ, σαν το χαζό πήγαινα ανάποδα. Τους ρώτησα με αγωνία πόσο πίσω ήταν ο σταθμός και με ενημέρωσαν ότι είχα ακόμη 500m για να φτάσω. Μερικά μέτρα πιο κάτω κι ενώ είχα διανύσει περίπου 77,5km δηλαδή 2,5km παραπάνω από το κανονικό, με συνάντησαν ο Γιώργος κι ο Ορέστης με το αυτοκίνητο.
«Έχουμε εντολή από τη διοργάνωση να μπεις μέσα και να σε αφήσουμε στον κεντρικό δρόμο, στο σημείο που θα έστριβες για το σταθμό» μου είπαν επιτακτικά. Μου εξήγησαν εν τάχει τι είχαν συνεννοηθεί, ώστε να μην υπάρχει κανένας ενδοιασμός για την ορθότητα της κίνησης αυτής και χωρίς να μου αφήσουν περιθώριο για διαπραγματεύσεις. Εγώ πάλι, έχοντας ακούσει παλαιότερες αλλά και πιο πρόσφατες περιπτώσεις «διακτινισμού και τηλεμεταφοράς» δρομέων σε τέτοιους αγώνες και ακολούθως τις ακόμα πιο εξωφρενικές δικαιολογίες τους, φοβόμουν μήπως δημιουργηθεί οποιοδήποτε θέμα. Τελικά ψύχραιμος εξωτερικά, αλλά με μεγάλη ένταση μέσα μου, μπήκα διστακτικά στο αμάξι. Δεν το θυμάμαι καθαρά, αλλά νομίζω ότι στα 1-2 λεπτά που ήμασταν μαζί στο αυτοκίνητο, δεν πρέπει να ακουγότανε ούτε η ανάσα μας.
Όταν μετά από 300 περίπου μέτρα με άφησαν επί του κεντρικού δρόμου, άρχισα κατευθείαν να τρέχω αλαφιασμένος στον διαγώνιο παράδρομο.
Έφτασα έτσι στο σπίτι που στέγαζε το σταθμό κι όλοι ήταν παρατεταγμένοι στη σειρά και μου φαίνονταν αμίλητοι όπως στις κηδείες. Τα παιδιά είχαν ήδη φτάσει εκεί γεμάτα αγωνία και άγχος για το ποια θα ήταν η κατάσταση μου και τι μπορεί να χρειαζόμουν.
…Εγώ πάλι ήμουν στον κόσμο μου. Δεν ξέρω αν ήταν αποτέλεσμα αυτοσυγκέντρωσης ή αγωνίας, πάντως αισθανόμουν σα να είμαι κλεισμένος μέσα σε μια τεράστια φούσκα. Απομονωμένος από το εξωτερικό περιβάλλον δεν καταλάβαινα τι γινόταν γύρω μου και δεν άκουγα ήχους κι ομιλίες. Λέω στα γρήγορα το νούμερο μου, παίρνω μόνο νερό κι ακούω αμυδρά τη φωνή του Γιώργου να επιχειρεί να με ηρεμήσει ξεστομίζοντας το ανεπανάληπτο «Άρη, έχεις 28 λεπτά για να κάνεις τα 5 χιλιόμετρα ως τη Σπάρτη». Κάνοντας ένα γρήγορο υπολογισμό, νομίζω πως στιγμιαία σκέφτηκα ότι τέτοιες ώρες κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, αλλά αυτό που τελικά ξεπετάχτηκε μόνο του απ’ το στόμα μου -σα να είχε αποκτήσει δική του βούληση- ήταν ένα ήρεμο «εντάξει παιδιά, πάμε κι ό,τι βγει»!!!
Όπως έλεγε κι ο Παναγιώτης, ως team leader είχα αυξημένες ευθύνες, μεταξύ των οποίων ήταν να εμψυχώνω την ομάδα. Έπρεπε να τους δείχνω ότι είμαι καλά, για να παίρνουν κι αυτοί δύναμη κι ήξερα ότι αυτό, θα επέστρεφε ξανά πίσω σε μένα και θα λειτουργούσε πολλαπλασιαστικά.
1.37 Αναχώρησα κατευθυνόμενος με ταχύτητα προς τον κεντρικό δρόμο για να διαπιστώσω μετά από λίγο, ότι αναπάντεχα πήγαινα κοντά στο 5:50 min/km ή και λίγο γρηγορότερα. Η αδρεναλίνη άρχισε να ανεβαίνει μαζί με τη θερμοκρασία μου κι έτσι έβγαλα το αντιανεμικό μου και συνέχισα να τρέχω κρατώντας το στο χέρι μου. Κάποιες περίεργες σκέψεις πέρασαν φευγαλέα από το μυαλό μου. Φοβήθηκα μήπως, το να τρέξω τόσο έντονα τα χιλιόμετρα 79 έως 83, με εξαντλήσει και φτάσω στη Σπάρτη τελειωμένος, αλλά δεν είχα κι άλλη επιλογή. Ύστερα από 4 χιλιόμετρα κι έχοντας πλέον αναθαρρήσει, πλησίαζα την είσοδο της Σπάρτης, όταν ξαναχτύπησε το τηλέφωνό μου. Φαντάστηκα ότι θα ήταν τα παιδιά για να με ενημερώσουν ότι έπρεπε να στρίψω δεξιά στη διασταύρωση, φοβούμενα μήπως ξαναχαθώ. Τράβηξα το φερμουάρ στο τσαντάκι μέσης που φόραγα, έπιασα το κινητό από την οθόνη και προσπάθησα δυο φορές να το σύρω προς τα έξω, αλλά δεν τα κατάφερα καθώς είχε σφηνώσει.....
27. Η οπτική του Ορέστη
Τη δική του οπτική για το πως βίωσε τα γεγονότα αυτά, κατέγραψε μετά τον αγώνα κι ο Ορέστης:
Μέσα στο αυτοκίνητο και καθοδόν για τη Σπάρτη τα νεύρα και η ένταση ήταν στο κόκκινο. Ότι αρνητικό είχε καταφέρει να αποβάλει ο Άρης είχε προσγειωθεί πάνω μας. Δεν πειράζει καλύτερα έτσι. Άλλωστε είπαμε, ο διακόπτης είχε κατέβει για το δρομέα. Το support από την ένταση χάθηκε στη Σπάρτη και μόνο μετά από τη βοήθεια της Google βρήκαμε το άγαλμα του Λεωνίδα και το σταθμό. Η αγωνία στα κόκκινα. Θα τα καταφέρει άραγε; Η αίσθηση του να είσαι ανήμπορος να βοηθήσεις δεν περιγράφεται. Το μόνο που μπορείς να περιμένεις είναι ένα θαύμα. Έτσι και έγινε. Το θαύμα ήρθε. Ή έτσι νομίζαμε. Η γυναίκα του Παύλου που ήταν εκεί μας ανακοίνωσε ότι εκτός των έξι λεπτών έξτρα που είχαμε λόγω της καθυστέρησης έναρξης του αγώνα, έχουμε ακόμα είκοσι που προστέθηκαν εξαιτίας των καιρικών συνθηκών. Λογικό; Απόλυτα! Όχι ότι μας ένοιαζε, αλλά με το δρομέα που σαπορτάραμε έπρεπε να τα κοιτάμε και αυτά. Τι καθόμαστε; Να τον πάρουμε τηλέφωνο να του πούμε τα ευχάριστα!
Ή πρώτη κλήση έφαγε απόρριψη με αυτόματο μήνυμα «είμαι απασχολημένος, καλέστε αργότερα». Μένω χαζός και κοιτάζω καλά την οθόνη του κινητού μου. Πλάκα μου κάνει; Όντως είναι απασχολημένος δεν λέω, αλλά… στο καπάκι έρχεται και δεύτερο μήνυμα -διορθωτικό μάλλον- που λέει «είμαι στο μάθημα». Ήθελα να γελάσω όσο δεν πάει αλλά η στιγμή απαιτούσε σοβαρότητα κι ενημέρωση. Δεν προλαβαίνω να κάνω επανάκληση και με έχει καλέσει ήδη. Αφήνω ασχολίαστα τα μηνύματα και προχωράω στο ψητό. Άρη έχεις είκοσι λεπτά ακόμα, μόλις το μάθαμε, είναι επίσημο από την οργάνωση.
Ναι ε; Ξέρεις όμως που είμαι; Έχω μπει στη Σπάρτη και σας έρχομαι! Το μυαλό μου εκείνη την στιγμή κράσαρε, βραχυκύκλωσε. Τελικά αυτό ήταν το πραγματικό θαύμα. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Δεν είμαι σίγουρος αλλά νομίζω ότι δεν κατάφερα να του πω κάτι γιατί πραγματικά με άφησε άφωνο. Αυτός όμως συνέχισε.
«Και… που ‘σαι Ορέστη… Δεν μου πέφτει με τίποτα»!
Αυτό ήταν. Στα επόμενα δύο λεπτά ήταν εκεί.
28. Η Σπάρτη κι ο Βασιλιάς Λεωνίδας
2.07 μετά τα μεσάνυχτα. Το gps έδειχνε 82,9 km όταν ύστερα από 12 ώρες και 1 λεπτό έφτανα πετώντας στον 3ο κεντρικό σταθμό ελέγχου. Το τελευταίο 5άρι είχε βγει σε 29 και κάτι λεπτά και ο Γιώργος, η Σοφία, ο Ορέστης κι ο Βασιλιάς Λεωνίδας, είχαν μείνει να με κοιτάνε αποσβολωμένοι την ώρα που φώναζα στην Αιμιλία «το νούμερο 39 είναι εδώ!!!».
Αφού το καταφέραμε κι αυτό είχε έρθει η ώρα για ξεκούραση και χαλάρωση για όλους μας. Έκατσα στον πλούσιο σταθμό που δικαιωματικά στελέχωναν οι «Σπαρτιάτες Δρομείς» για να ξαποστάσω. Αλλαγή της ιδρωμένης από τα γκάζια μπλούζας, με τη μαύρη κολλητή nike καθώς ανέμενα να συναντήσω περισσότερο κρύο στην πορεία. Αλλαγή επίσης παπουτσιών κι αντί των Hoka που έκαναν τη δουλειά τους για όσο χρειάστηκε, έβαζα πλέον τα αγαπημένα και πολύ άνετα glide 6, τα οποία είχα φυλάξει ειδικά για αυτό το σημείο του αγώνα.
Φόρτιση ρολογιού και κινητού, ενώ κάπου εκεί ο Ορέστης ευτυχώς είχε έμπνευση, πήρε ένα βρεγμένο σφουγγάρι και καθάρισε το πρόσωπό μου από τα αλάτια. Πραγματικά αναζωογονητικό, σα να τράβηξε την κούραση από πάνω μου! Ακολούθως έπεσε και το απαραίτητο φαγητό για να πάρω τα πάνω μου. Βραστές πατάτες με τυρί και χοντρό αλάτι, ισοτονικό κι επιπλέον αγαπημένη sprite την οποία είχα λιγουρευτεί ως ανταμοιβή μου.
Τα παιδιά κατά το τελευταίο δυσοίωνο μισάωρο, σκέφτονταν την πιθανότητα αποκλεισμού μας από τον αγώνα και το ενδεχόμενο εύρεσης δωματίου για αναγκαστική διανυκτέρευση στη Σπάρτη. Μετά όμως από την τροπή που πήρε ο αγώνας, αναθάρρησαν και μου εμφάνισαν μια σημαία που έγραφε Δρομείς Πεδίου Άρεως και είχε επάνω το άτυπο σύμβολό μας. Την είχαν ετοιμάσει για έκπληξη και την κρατούσαν ως κρυφό χαρτί για την ώρα που θα χρειαζόμουν ψυχολογική υποστήριξη. Η εμπρόθεσμη άφιξή μου στη Σπάρτη κι ο τρόπος που αυτή επετεύχθη, ήταν το καλύτερο ψυχολογικό ντοπάρισμα, αλλά κι οι φωτογραφίες που βγάλαμε μετά από λίγο με τη σημαία μας, μπροστά στο άγαλμα του Λεωνίδα ήταν ότι έπρεπε για επινίκιο.
Μπροστά στο άγαλμα κι όχι επάνω του. Τα είχαμε πει εξάλλου και πριν την εκκίνηση αυτά. Δεν το αγγίζουμε. Άλλος αγώνας «εκείνος», άλλος ο δικός μας. Κι όταν σχολιάζοντας πρόσφατα την τελευταία διοργάνωση εκείνου του αγώνα, ο Patrick, ο «président de notre coeur», ρώταγε αν «θέλω να το ακουμπήσω», μετρημένα απαντούσα πως «δε μπορώ να το φανταστώ καν». Καλύτερα πάντως να μην πλησιάζουμε πιο κοντά για να μη μας πιάσουν και τίποτα λιγούρες...
Ας είναι ο Βασιλιάς Λεωνίδας μια θολή και φευγαλέα εικόνα στο μυαλό μας. Μέχρι να έρθει η ώρα να αποφασίσουν οι όποιοι τολμηροί, να τον κοιτάξουν στα μάτια και να αντιμετωπίσουν το «Μολών Λαβέ»…
Κάνοντας τις τελευταίες ετοιμασίες χαιρετήθηκα και με το Στέλιο από τη Θήβα -ένα ακόμα γνωστό από το Κρόνιο- με τον οποίο συναντιόμασταν κι εναλλασσόμασταν συνεχώς στους τελευταίους σταθμούς. Ήμουν διαρκώς λίγο μπροστά του και σε κάθε σταθμό που σταμάταγα με προσπερνούσε. Είναι κουρασμένος με ενοχλήσεις στα γόνατα κι έχει πάρει οριστικά την απόφαση που σκεφτόταν από νωρίτερα, να σταματήσει δηλαδή. Τον κερνάω coca-cola, από τις προμήθειές μου, χαιρετιόμαστε κι αναχωρώ ακούγοντας την οδηγία της Αιμιλίας «μετά την alpha bank, στρίβεις δεξιά για Μυστρά».
Ξόδεψα περί τα 25 λεπτά μέσα στη Σπάρτη, κι ήμουν ο προτελευταίος δρομέας που έφυγε από εκεί, αλλά δε με ένοιαζε καθόλου, καθώς πλέον είχα το χρονικό περιθώριο και μετά από τόσο ζόρι που τράβηξα χρειαζόμουν αυτό το φρεσκάρισμα.
συνεχίζεται....... |
|
|
|
ANASTASIOS
Master Forum-Runner
Greece
6135 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 16/02/2017 : 09:59:39
|
Χαρά στο κουράγιο σου και την υπομονή σου.....
Δεν έχει σημασία πόσο αργά πάς αρκεί να μην σταματάς.
Ανθρωπος που γελά δεν είναι απαραίτητα ευτυχισμένος,δυνατός είναι. |
|
|
|
drtryf
Newbie Forum Runner
Greece
1 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 16/02/2017 : 15:42:26
|
Πολλά συγχαρητήρια Άρη και για τον αγώνα σου και το πόνημα σου...Δύναμη πνευματική και σωματική να έχεις και υγεία για να χαρείς παρόμοιες στιγμές .Εκείνα τα 8 κμ που συντρέξαμε ήταν τα πιο δύσκολα της διαδρομής..Υγεία να έχουμε ..
drtryf |
|
|
|
SKOTEINOS
Σκοτεινές Δυνάμεις
Greece
11053 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 16/02/2017 : 15:49:51
|
quote:
Originally posted by drtryf
Πολλά συγχαρητήρια Άρη και για τον αγώνα σου και το πόνημα σου...Δύναμη πνευματική και σωματική να έχεις και υγεία για να χαρείς παρόμοιες στιγμές .Εκείνα τα 8 κμ που συντρέξαμε ήταν τα πιο δύσκολα της διαδρομής..Υγεία να έχουμε ..
drtryf
Μπα;;;;από που ξεφύτρωσες και εσύ;;;;
ΒΡΕΤΤΑΚΕΙΑ 2015,ΚΡΟΚΕΕΣ ΛΑΚΩΝΙΑΣ-01/08/2015 |
|
|
|
B.A.M.
Forum-Runner
Greece
189 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 16/02/2017 : 23:54:00
|
Ευχαριστω πολύ Παύλο γιατι ο 2ος Δρόμος Αθανατων αποτέλεσε το εισιτήριο για μένα, να λάβω μέρος στο Σπαρταθλο του 2017.
BAM |
|
|
|
Aroulio
Elite Forum-Runner
1580 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 17/02/2017 : 08:05:40
|
4ο κομμάτι, 80ο - 107ο km,
Σπάρτη - Τουριστικό Ταϋγέτου
Το τέταρτο κομμάτι είναι εξαιρετικά δύσκολο καθώς από τα 200 μέτρα στη Σπάρτη, έπρεπε να ανέβουμε στα 1.310 μέτρα υψόμετρο στο Τουριστικό περίπτερο ψηλά στον Ταΰγετο. Λόγω κλίσης, κρύου, νύχτας αλλά και του προχωρημένου της ώρας, το έχω πάρει λίγο από φόβο. Έχω να περπατήσω πολύ κι ελπίζω να βρω παρέα για κουβέντα, ενώ έχω πει και σε κάποιους φίλους, ότι όποτε θέλουν μπορούν να μου τηλεφωνήσουν τη νύχτα για κουβεντούλα.
Πρέπει ακόμα να φροντίζω να παραμένω ζεστός, καθώς είχα ακούσει και από τον Αδάμ και από το Δημήτρη, να αναφέρονται σε περιστατικά υποθερμίας στη νυχτερινή ανάβαση και ψηλότερα στο βουνό, κατά τον περυσινό αγώνα. Επίσης, πρέπει να ελέγχω τις μπαταρίες στους φακούς για να μην ξεμείνω. Και φυσικά να μιλάω με τα παιδιά στους σταθμούς για να μη λαλήσω από τη μοναξιά. Τέλος, να πιω coca-cola ή φραπέ σε περίπτωση νύστας. Μετά το Μυστρά χειροτερεύει η ανηφόρα κι αρχίζουν τα πολύ δύσκολα 21km (85.7-106.7km). Ειδικά από το 95ο km έως το 107ο km είναι το χειρότερο κομμάτι με μέση κλίση 6%. Αργό περπάτημα λοιπόν και δυναμικό βάδισμα όπου μπορέσω. Να θυμάμαι να κινούμαι διαρκώς για να προχωράω. Δε σταματάμε!
Φεύγοντας από τη Σπάρτη στις 2:30 το πρωί, ρώτησα τρέχοντας κάποιους περαστικούς που έπρεπε να στρίψω για το Μυστρά, χωρίς να λάβω απάντηση. Για τρελό πρέπει να με πέρασαν. Βρήκα όμως την ταμπέλα κι έστριψα εκεί που έπρεπε. Η διαδρομή ήταν επίπεδη -αντί για την ανηφόρα που περίμενα- οπότε συνέχιζα με συμπαθητικό ρυθμό, όταν με πήρε τηλέφωνο ο Πέτρος. Ο μπατζανάκης που με έμπασε στο τρέξιμο όταν πρωτοέτρεξα μαζί του 10 γύρους στο γήπεδο της Βεΐκου, την άνοιξη του 2012. Και κοίτα να δεις που έχω φτάσει τώρα...
Με είχε πάρει άλλες δυο φορές νωρίτερα, την ώρα που έκανα τη στάση στη Σπάρτη κι έτσι δεν είχα καταφέρει να του μιλήσω. Χαρούμενος που πλέον είχα παρέα, έκοψα κι άρχισα το περπάτημα διηγούμενος το περιστατικό με την υποθερμία στο Λογκανίκο και το χάσιμο του σταθμού στον Καραβά. Μετά από ένα δεκάλεπτο τον άφησα και ξανάπιασα το ρυθμό μου, μέχρι που έφτασα στο σημείο που έπρεπε να βγω απ’ τον κεντρικό δρόμο και να ξαναστρίψω δεξιά προς το Μυστρά.
29. Ο Μυστράς κι ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος
Η διαδρομή πλέον γινόταν έντονα ανηφορική, οπότε προχώρησα περπατώντας αρκετά αργά για να φτάσω στο Μυστρά στις 3:25 στα 310m υψόμετρο. Σίγουρα πάντως, το σκέλος Σπάρτη-Μυστράς βγήκε πολύ πιο άνετα απ’ ότι το περίμενα. Καθώς δε χρειαζόμουν κάτι ιδιαίτερο, έκανα μια μικρή μόνο στάση για ανεφοδιασμό, νερό, coca-cola κι αλμυρά. Και στη συνέχεια, αφού είχα προχωρήσει έχοντας μείνει μόνος, φωτογράφησα και το 3ο άγαλμα της διαδρομής.
Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς -σύμφωνα με κάποιον από τους πολλούς θρύλους που τον περιστοιχίζουν- έστεκε αγέρωχος κι επιβλητικός, ενώ πίσω του ανέμιζε περήφανα η σημαία με το Δικέφαλο Αετό, που υποδήλωνε την κυριαρχία από την Ανατολή έως τη Δύση…
Κι άμα είσαι ΑΕΚτζής, άμα έχεις βρεθεί στην Κωνσταντινούπολη, άμα έχεις μπει μέσα στην Αγία Σοφία, σε πιάνει ένα ρίγος με όλα αυτά…
Αναχώρησα συνεχίζοντας αριστερά στη διχάλα, την ώρα που κάποιο αμάξι έφευγε δεξιά, ενώ αυτό των παιδιών ερχότανε πίσω μου. Προς στιγμή μπερδεύτηκα και ζήτησα επιβεβαίωση ότι ήμουν στη σωστή κατεύθυνση προτού συνεχίσω. Τελικά τα παιδιά ήταν αυτά που είχαν κάνει λάθος κι έτσι έκαναν μεταβολή για κατευθυνθούν δεξιά. Προχώρησα βλέποντας στο βάθος της ανηφόρας την Αιμιλία να έχει κοντοσταθεί και να παρακολουθεί διακριτικά μέσα από το αυτοκίνητό της. Είτε από φόβο μήπως χάθηκα είτε για να βεβαιωθεί ότι συνέχιζα με το «σωστό» τρόπο. Για όποιο πάντως λόγο κι αν το έκανε, καλά έκανε κι ευτυχώς το έκανε! Γιατί όταν διοργανώνεις ένα τόσο μεγάλο κι επίπονο αγώνα, θα πρέπει να διασφαλίσεις το κύρος και την αξιοπιστία του, καθώς κάλλιστα μπορεί να αποτελέσει κριτήριο συμμετοχής για άλλους αγώνες μελλοντικά.
Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, ήρθε η δικαίωση για τους Αθάνατους…
Ζόρικης ανηφόρας συνέχεια. Κλίση περίπου 7% για τέσσερα χιλιόμετρα και ρυθμός στα 12:00 min/km. Διαρκές περπάτημα και σύντομη τηλεφωνική επικοινωνία με το συνάδελφο και συντρέχτη Σταμάτη. Λίγο πριν τις 4:00 δέχομαι τηλεφώνημα από τη γυναίκα μου. Τα λέμε για λίγη ώρα, ενώ έκπληκτος μιλάω και με τη μικρή μου κόρη η οποία είχε ανοίξει για λίγο τα μάτια της μέσα στη νύχτα και η ναζιάρικη φωνή της με γεμίζει χαρά και θετική ενέργεια. Ξημερώματα κι εγώ μόνος μέσα στην ερημιά τρέχω χαμογελώντας. Έχω συμπληρώσει πλέον 90 χιλιόμετρα κι εξακολουθώ να αισθάνομαι πολύ καλά. Σκέφτομαι μάλιστα για πρώτη φορά, τα χιλιόμετρα που μου απομένουν. Είναι «μόνο» πενήντα και σα νούμερο δε με φοβίζει και τόσο, αλλά ξέρω ότι κι αυτά τα χιλιόμετρα είναι αρκετά και πολλά πράγματα μπορούν να συμβούν σ’ αυτά. Μαζεύομαι λοιπόν και συνεχίζω. Σεβασμός στην απόσταση!
4:15 το πρωί έφτασα στο σταθμό που υπήρχε στο χωριό Πικουλιάνικα στα 550 μέτρα υψόμετρο. Η ομάδα μου πετάχτηκε έξω από το αμάξι όπου είχαν βρει καταφύγιο, προσπαθώντας να ζεσταθούν και να ξεκλέψουν λίγη ξεκούραση. Εγώ πάντως, τους είχα προτείνει ιδέες για να κοιμηθούν.
30. Ζητείται παρέα
Τσιμπολόγησα λίγο, ενώ αναρωτιόμουν πόσο μπροστά μου μπορεί να υπήρχε κάποιος άλλος για παρέα. Με ενημέρωσαν ότι λίγα λεπτά νωρίτερα είχαν περάσει άλλοι δυο δρομείς και καθώς ακολουθούσε ένα κατηφορικό διάλειμμα δυο-τριών χιλιομέτρων, είχα μια τελευταία καλή ευκαιρία. Άνοιξα λοιπόν το βήμα μου και πράγματι μετά από δέκα λεπτά έφτασα -ποιους άλλους- το Διονύση και τον Κωστή. Μετά από σχεδόν 50 χιλιόμετρα μοναξιάς μέσα στο σκοτάδι και στο δυσκολότερο σημείο του αγώνα, όχι μόνο βρήκα παρέα, αλλά βρήκα αυτούς με τους οποίους από πολύ νωρίς σκεφτόμασταν να πάμε μαζί την ανηφόρα. Η διάθεσή μου ανέβηκε την κατάλληλη στιγμή κι έτσι άρχισα τα αστεία. Κι όταν μετά από λίγη ώρα περάσαμε από το σημείο όπου θεωρείται ότι βρίσκεται ο Καιάδας, στο 93ο km της διαδρομής, φρόντισα να το αποθανατίσω, για να ξέρουμε από τι γλυτώσαμε δηλαδή. Κάπου εκεί μας προσέγγισε όχημα της διοργάνωσης, με το Γιώργο, ο οποίος είχε οργώσει όλη τη διαδρομή παρέχοντας τροφοδοσία εν κινήσει κι αφού είχα την ευκαιρία, φρόντισα να γεμίσω το φλασκί μου με νερό ευχαριστώντας τον για τη βοήθεια.
Μπροστά μας είχαμε ακόμα 14km συνεχόμενης έντονης ανηφόρας. Με τις ροκιές να παίζουν στο κινητό μου και με κουβεντούλα πέρναγε η ώρα. Αργά, αλλά πέρναγε. Και το βασικότερο, μαζί της πέρναγαν και τα χιλιόμετρα. Μάλλον ήμουν στην καλύτερη κατάσταση από τους τρεις μας και σίγουρα είχα το περισσότερο κέφι, οπότε προσπαθούσα να τους ανεβάσω κι ειδικά τον Κωστή που δεν έχανε ευκαιρία για γκρίνια.
Λίγο μετά τις 5.00 το τηλέφωνο ξαναχτυπά. Ποιος μουρλός να είναι σκέφτομαι. Ο Γιώργος από τη δουλειά έχει ξυπνήσει για «τα δικά του» και παίρνει να δει πως τα πάω. 5.14 φτάνουμε στον επόμενο σταθμό στην ανηφόρα του Ταΰγετου στο 95ο km. Οι εθελοντές του συλλόγου «Ετοιμοκλής» έχουν αναμμένη φωτιά για να μας ζεστάνουν και μας ενημερώνουν ότι καλό θα ήταν να ντυθούμε γερά καθώς ανεβαίνοντας ψηλότερα το κρύο είναι έντονο με τη θερμοκρασία στους 4 βαθμούς. Εγώ, αν και δεν αισθάνομαι να κρυώνω προνοώ φορώντας και δεύτερο πιο χοντρό μακρυμάνικο της nike από πάνω για να είμαι προετοιμασμένος κι ενώ από ώρα είχα φορέσει σκούφο και γάντια. 5.37 το gps μου έδειξε ότι έφτασα για πρώτη μου φορά τα 100km -μαζί με τα παραπανίσια φυσικά. Χαρά κι ευκαιρία λοιπόν για την καταγραφή των σκέψεων μου σε ένα σύντομο βίντεο. Κι οι τρεις μαζί κάνουμε πλέον υπολογισμούς για τα χιλιόμετρα που μας μένουν μέχρι τον τελευταίο σταθμό ελέγχου καθώς δε γνωρίζουμε με βεβαιότητα αν έχει παραταθεί και πόσο ο επιτρεπτός χρόνος για να φτάσουμε εκεί. Μ’ αυτές τις σκέψεις κάποια λεπτά αργότερα φτάνουμε στις τρύπες του Ταϋγέτου. Το σημείο δηλαδή που ο βράχος είναι σκαμμένος για να μπορούν να περνάνε τα αυτοκίνητα από κάτω. Φαντάζομαι ότι καθένας μας όταν περνάει από κει, σκέφτεται διάφορα τρομακτικά σενάρια που μπορεί να συμβούν εκείνη τη στιγμή…
Στις 6.22 βλέπουμε κι επίσημα στο οδόστρωμα γραμμένη την απόσταση των 100km κι είμαστε όλοι χαρούμενοι για αυτό το ορόσημο που κατακτήσαμε. Προχωρώντας, έχουμε την αίσθηση ότι είδαμε και κάποιο φως, αλλά σταθμό δε βρίσκουμε. Ακούμε όμως φωνές από ψηλότερα και καταλαβαίνουμε ότι είμαστε κοντά.
31. Το κουτούκι του Ευχίδα
Πράγματι, μετά από λίγα λεπτά στις 6:35, στρίβοντας αριστερά βρισκόμαστε στη θέση Παναγίτσα. Είμαστε στα 940m στον τελευταίο σταθμό πριν την κορυφή και στο βάθος φαίνεται μια μαρμάρινη ταμπέλα που ενημερώνει πως «το μηχανικόν ΙΧ μεραρχίας συνέδεσεν οδικώς Καλαμάταν-Σπάρτην, Μάρτιος 1949». Το σταθμό αυτό έχουν οργανώσει ο Παναγιώτης και η γυναίκα του Ρίτσα, οι οποίοι κάθε χρόνο διοργανώνουν τον «Ευχίδειο Άθλο», ένα αγώνα 107 χιλιομέτρων από τις Πλαταιές μέχρι τους Δελφούς. Θυμάμαι ότι νωρίς το απόγευμα, μας είχαν προσπεράσει κορνάροντας με το αυτοκίνητό τους και μου είχε κάνει εντύπωση ότι είχαν και τρέιλερ. Πλέον καταλάβαινα το γιατί. Αυτός δεν ήταν σταθμός, αλλά υπερπαραγωγή. Αρχικά υπήρχαν δύο φωτιές, μία στο έδαφος και άλλη μια σε βαρέλι, οι οποίες δημιουργούσαν ένα ζεστό περιβάλλον για τους δρομείς. Μετά είχαν στήσει μια μεγάλη τέντα, κλειστή από τις δύο πλευρές της, μέσα στην οποία στεγαζότανε πλήρης κουζίνα! Πετρογκάζ, καρέκλες, τραπέζι και μπόλικα ταψιά με φαγητά. Μπροστά από αυτά υπήρχε μια χιουμοριστική ταμπέλα με την τιμή του κάθε φαγητού και τη διευκρίνιση «Αθλητές - συνοδοί - Δωρεάν». Έτσι ενώ μέχρι τώρα είχα στηριχτεί σχεδόν αποκλειστικά στα δικά μου φαγητά, πλέον ήταν αδύνατο να αντισταθώ στο «μενού». Στο μεταξύ οι συντρέχτες προχώρησαν, όμως εγώ ήθελα να απολαύσω τη θαλπωρή του σταθμού. Με έβαλαν να κάτσω σε μια καρέκλα μέσα στη ζέστη και μου προσέφεραν ζεστή κοτόσουπα που εκείνη τη στιγμή ήταν σα βάλσαμο.
Στο διπλανό ταψί υπήρχε μεζές από τους αγαπημένους μου. Λουκάνικο Μάνης που έχει μέσα πορτοκάλι. Εδώ τα κυπαρίσσια λυγάνε, δε θα λυγίσω εγώ; Τσιμπολόγησα και τρία κομματάκια από αυτό μαζί με λίγο ψωμί. Το γεύμα συμπληρώθηκε με coca-cola για να πάρουμε λίγη παραπάνω ενέργεια.
Ο Παναγιώτης κι η Ρίτσα, γνώστες του χώρου, έκαναν ότι μπορούσαν για να μας ζεστάνουν κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και το δυσκολότερο απ’ όλα ήταν να αφήσεις αυτή τη ζεστή «εστία» για να ξαναφύγεις μέσα στη νύχτα. Αν είχατε στηθεί νωρίτερα, σκέφτηκα, θα κολαζόμασταν να διανυκτερεύσουμε μαζί σας, αλλά τώρα, ευτυχώς ήμασταν κοντά στην κορυφή. Τελικά, αφού αναζωογονήθηκα για ένα δεκάλεπτο, έβγαλα μια φωτογραφία με την αφίσα που είχα κουβαλήσει από πριν στο αυτοκίνητο κι έλεγε «100άρης». Να ‘χω, να θυμάμαι την πρώτη μου φορά!
Οι υπόλοιποι δρομείς είχαν προχωρήσει και στο σταθμό έφτανε η Αιμιλία που εκτελούσε χρέη «σκούπας». Ακολουθούσε δηλαδή με το αυτοκίνητό της τους τελευταίους δρομείς για να επιβιβάσει κάποιον αν αυτός δε μπορούσε να συνεχίσει τον αγώνα. Το ρόλο της αυτό, μου επεσήμανε -πονηρά, ως κίνητρο- ο Γιώργος κι έτσι ξαναπήρα τους δρόμους για να μην είμαι ο τελευταίος με το αμάξι από πίσω μου, να με αγχώνει και ίσως να με βάζει σε πειρασμό...
Παρέα είχα πλέον ένα μεγαλύτερο σε ηλικία κύριο που έκανε δυναμικό βάδισμα χρησιμοποιώντας μπατόν. Καθώς συμβαδίζαμε, δεν έχασα την ευκαιρία να τον ρωτήσω αν τα χρησιμοποιούσε για μεγαλύτερη άνεση, λιγότερη κούραση ή για γρηγορότερο ρυθμό. «Κυρίως για τα σκυλιά» μου είπε και πριν προλάβουμε να κάνουμε λίγα μέτρα είδα δυο μάτια να γυαλίζουν μέσα στο σκοτάδι. Βούτηξα κι εγώ ένα ξύλο από κάτω, αλλά ο σκύλος που συναντήσαμε παραήταν βαριεστημένος για να ασχοληθεί μαζί μας. Συνεχίσαμε έτσι στους ίδιους χαλαρούς ρυθμούς και σιγά-σιγά άρχισα να ξεμακραίνω πιο μπροστά. Το σκοτάδι μειωνόταν σταδιακά και ήλπιζα ότι με το ξημέρωμα που θα ξύπναγε η φύση, θα ζωντάνευα περισσότερο κι εγώ. Είχα ακούσει και κάποιες φωνές από πιο ψηλά και υποψιαζόμουν ότι ήταν η παρέα μου. Έτσι προσπάθησα να επιταχύνω λίγο, αλλά η απότομη κλίση που παρέμενε σταθερά στο 6% δεν άφηνε περιθώρια για κάτι καλύτερο από το 12:00 min/km.
Κάποια στιγμή στις 7:20 περίπου έπιασα το Διονύση και τον Κωστή, την ώρα που απέμεναν μόνο 2km για την κορυφή. Είχε πλέον ξημερώσει κι όπως έγραφε ο «Θειός Μήτσος», «κοιμηθήκαμε, ξυπνήσαμε και το θηρίο ακόμα τρέχει!»
Προσπαθούσα να τους τραβήξω σε λίγο γρηγορότερο ρυθμό, αλλά αυτοί πιο κουρασμένοι, ανά δύο-τρία λεπτά με ρώταγαν να τους πω από τις σημειώσεις μου κι από το ρολόι μου, πόσο απείχαμε ακόμα από το Τουριστικό.
32. Το Τουριστικό
Άφιξη στις 7.56 εντός χρόνου στο Τουριστικό, που είναι ο τελευταίος κεντρικός σταθμός. Είμαστε στο ψηλότερο σημείο του αγώνα, στα 1.310 μέτρα υψόμετρο και η θερμοκρασία είναι στους 7 βαθμούς, χωρίς πάντως να με ενοχλεί.
Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από παλαιότερες εκδρομές που έκανα εδώ, τις φασολάδες και τις μακαρονάδες που τρώγαμε κοντά στο τζάκι, τη θέα όλης της πλαγιάς από το πίσω μπαλκόνι, την εκδρομή στο στρατό όπου συναντήσαμε πυκνό χιόνι και μια άλλη φορά που πετύχαμε απερίγραπτα πυκνή ομίχλη...
Πλέον το παλιό περίπτερο-πανδοχείο έχει ερημώσει και είναι περιφραγμένο και μη προσβάσιμο. Πολύ κρίμα…
Τα αρχικά μου σχέδια έλεγαν να φάω merenda στην κορυφή ως ανταμοιβή και να ακούσω τη «φωτεινή πλευρά της ζωής» για να ανέβει η διάθεση ξανά. Αντί αυτών, ήπια ζεστό τσάι που με φίλεψαν οι εθελοντές και χαλάρωσα για άλλα δέκα λεπτά μαζί με την ομάδα μου. Ήξερα, ότι άμα τα κατάφερνα κι έφτανα ως εδώ, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να μην τερματίσω. Χωρίς να αλλάξω κάτι στον εξοπλισμό μου, πήρα ένα σάντουιτς τυρί-ζαμπόν σε ψωμάκι brioche κι έφυγα για το τελευταίο σκέλος του αγώνα.
5ο κομμάτι 107ο - 142οkm,
Τουριστικό Ταϋγέτου - Καλαμάτα
Το κομμάτι αυτό ήταν θεωρητικά, σχετικά εύκολο από άποψη διαδρομής. Ξεκινάγαμε από τα 1.300m και θα κατεβαίναμε στο ύψος της θάλασσας. Επιπλέον υπήρχαν ελάχιστα χωριά για να μας χασομερήσουν. Όμως η κλίση στα 35 αυτά χιλιόμετρα ήταν πλέον πολύ έντονα κατηφορική, σχεδόν συνέχεια κοντά στο 5% και γι’ αυτό θα ζοριστούν πολύ οι ήδη καταπονημένοι τετρακέφαλοι και τα γόνατά μου. Έτσι είχα αποφασίσει να ξεκινήσω την κατηφόρα περπατώντας ώστε να προσαρμοστώ ομαλότερα. Επίσης σχεδίαζα μια καλή στάση στην ταβέρνα στη Θεοτόκο στο 119ο km και περπάτημα στην τελευταία γερή ανηφόρα στο 129ο km.
Πριν τον αγώνα υπολόγιζα ότι στο ιδανικό σενάριο θα τερμάτιζα χοντρικά σε 23 ώρες στις 13:00 μετά το μεσημέρι. Για να δούμε…
Ξεκίνησα λοιπόν να κατηφορίζω με περπάτημα, την ώρα που πάσχιζα να μασουλήσω αργά το σάντουιτς μου. Όλα καλά κι ωραία. Όχι ακριβώς. Ο καιρός παίζει λίγο με την υπομονή μας. Ο ουρανός ήταν μουντός και συννεφιασμένος, αλλά με το που ξημέρωσε άρχισαν και πάλι οι ψιχάλες. Όχι πολύ έντονες, αλλά τόσες ώστε να χρειάζεσαι αδιάβροχο. Φόρεσα έτσι το πόντσο που ακόμα κουβαλούσα στη ζώνη μου και συνέχισα προς τα κάτω. Έκανα κι ένα τηλεφώνημα στη γυναίκα που να την ενημερώσω ότι πέρασα έγκαιρα και την τελευταία «πόρτα» και να της πω ότι όλα πάνε άψογα. Κάποια στιγμή έφτασα τον Κωστή που είχε μείνει μόνος. Προσπαθώ να τον τραβήξω μαζί μου αλλά έχει στομαχικές κι εντερικές ενοχλήσεις και φαίνεται να δυσκολεύεται αρκετά. Παρά τη βολική κατηφόρα δεν καταφέρνω να τρέξω ούτε με καλό ρυθμό, ούτε με διάρκεια κι έτσι εξακολουθώ να χρειάζομαι 8:00-9:00 λεπτά για κάθε χιλιόμετρο. Εκεί δεξιά, στο 112km υπάρχει ο επόμενος σταθμός. Ένα αυτοκίνητο, μια καρέκλα, ένα τραπέζι και μία μικρή τέντα πάνω από το πορτμπαγκάζ. Όλα όσα χρειάζομαι δηλαδή. Ο Γιώργος κι ο Ορέστης άρπαξαν την ευκαιρία και με έβαλαν να κάτσω να ξαποστάσω για λίγο κι ο εθελοντής μου προσέφερε coca-cola. Εγώ πάλι είχα το μυαλό μου στον Κωστή κι ενημέρωσα για να τον φροντίσουν μόλις φτάσει. Πάνω στην ώρα εμφανίστηκε κι αυτός, αλλά η κατάσταση του πρέπει να είχε επιδεινωθεί καθώς κάπου εκεί νομίζω ότι σταμάτησε τον αγώνα.
Επόμενος στόχος μου είναι η Αρτεμισία. Αναχωρώντας δέχομαι νέο τηλεφώνημα από το Λευτέρη, οπότε αρχίζω πάλι το περπάτημα. Τον ενημερώνω ότι όλα πάνε καλά κι αυτός συνεχίζει να με ενθαρρύνει. Focus, μου τονίζει ξανά και ξανά. Focus του λέω και ‘γω για τους «δικούς του» στόχους. Γιατί χωρίς στόχους δεν προχωράς, μένεις στάσιμος κι ο χρόνος σου απλά κυλάει. Κι ο δικός μου χρόνος όμως κυλάει και δεν πρέπει να είμαι στατικός. Πλέον έχει αρχίσει να κουράζεται και το μυαλό μου λιγάκι. Βλέπω ότι δύσκολα πιάνω ρυθμό και κάνω τους υπολογισμούς μου. Απομένουν 30 χιλιόμετρα ακόμα. Αν συνεχίσω με ρυθμό 10:00 min/km χρειάζομαι ακόμα 300 λεπτά, δηλαδή 5 ώρες. Δε με πειράζουν τα χιλιόμετρα, αλλά τόσες ώρες μου φαίνονται αβάσταχτες. Ξέρω όμως ότι πρέπει να παραμένω κινούμενος, να προχωράω μπροστά, έστω και αργά. «Relentless forward progress» όπως τιτλοφορείται το γνωστό δρομικό βιβλίο του Bryon Powell σχετικά με τις υπεραποστάσεις. Κι είναι το επόμενο που πρέπει να μελετήσω στην πρώτη ευκαιρία.
Καταφέρνω να ανοίξω λίγο το δρασκελισμό μου και εναλλάσσω διαστήματα τρεξίματος με διαλείμματα περπατήματος. Τίποτα ιδιαίτερο πάντως αφού εξακολουθώ να βρίσκομαι σε ένα σκοτεινό -από άποψη ψυχολογίας και διάθεσης- κομμάτι. Πλησιάζοντας στην Αρτεμισία, περνάω από μέρη με πυκνή βλάστηση. Πολλά νερά, αρκετή υγρασία και πολύ πράσινο. Δε χάνω την ευκαιρία και φωτογραφίζω το ποταμάκι.
Τηλεφώνημα από την αδερφή μου που ρωτάει πως είμαι. Η «μικρή» ανησυχούσε πριν τον αγώνα, αλλά και γενικότερα και μου έλεγε κατά καιρούς ότι κάνω υπερβολές και χαζομάρες κι επιβαρύνω τα γόνατα μου κι έχω οικογένεια, αλλά εγώ φρόντιζα πάντα να της απαντάω καθησυχαστικά.
Είπαμε, παράξενη φυλή οι δρομείς...
33. Η Αρτεμισία
9:50 Άφιξη στην Αρτεμισία, όπου τα παιδιά με περιμένουν έξω από το αυτοκίνητο. Ο Γιώργος με τραβάει φωτογραφίες, ενώ ο Ορέστης με τη Σοφία είναι σε επιφυλακή για να με βοηθήσουν.
Έκατσα για λίγο στο αμάξι, τύλιξα με γάζα κάποια δάχτυλα με φουσκάλες και φόρεσα καθαρές κάλτσες. Καθώς ο εμπρόθεσμος τερματισμός μου δεν είναι δεδομένος, έτσι όπως εξελίχθηκε ο αγώνας, λέω στο Γιώργο ότι δε θα σταματήσουμε στην ταβέρνα στη Θεοτόκο. Μπορούμε να φάμε παστό αργότερα στην Καλαμάτα σκέφτομαι. Ήπια λίγο αναζωογονητικό ισοτονικό και συνέχισα την πορεία μου. Ο κόσμος έχει αρχίσει πλέον να ξυπνάει και το τηλεφωνικό μου κέντρο παίρνει φωτιά. 10:08 ο κουμπάρος Θοδωρής που είχαμε μιλήσει και τη νύχτα. Μου λέει πως τα 25km που απομένουν δεν είναι τίποτα για μένα. Η ψυχούλα μου το ξέρει όμως. 10:33 τηλεφωνεί ξανά κι ο Πέτρος και τον ενημερώνω κι αυτόν για την πορεία μου. Έχει ανέβει κάπως η διάθεση μου και μαζί και ο ρυθμός μου, αλλά κάθε τηλεφώνημα που δέχομαι αποτελεί καλή πρόφαση για να το ρίχνω στο περπάτημα. Ο Γιώργος έχει αντιληφθεί το «βόλεμά» μου και τις καθυστερήσεις κι ενημερώνει τους φίλους στο facebook «σας παρακαλώ πολύ, μην τον παίρνετε τηλέφωνα, θα μας τρελάνει... τρέχουμεεε». Την ίδια ώρα η Αιμιλία και ο Spy, βλέποντας τις φωτογραφίες που ανέβαζε και τα ενημερωτικά του σχόλια, αποδίδουν στην ομάδα μου τον άτυπο τίτλο του «καλύτερου support team του αγώνα». Κάτω τα χέρια παιδιά, εγώ τους είδα πρώτος…
Σε αυτό το σημείο, διασχίζω ίσως το ομορφότερο κομμάτι της διαδρομής. Είμαι μέσα στο φαράγγι, στο στενότερο σημείο του, όπου η απέναντι πλευρά του βουνού είναι αρκετά κοντά. Όμως, έχω αρχίσει να κουράζομαι κάπως παραπάνω και τα μάτια μου κάνουν για λίγο «πουλάκια». Κοιτάζω το απέναντι βουνό κι αυτό μοιάζει αρχικά να πλησιάζει, και μετά να απομακρύνεται. Σα να κάνω zoom-in και zoom-out. Έχω διαβάσει ιστορίες για οράματα, παραισθήσεις, μέχρι και για μεταφυσικές σαμανιστικές εμπειρίες κατά τη διάρκεια μεγάλων αγώνων υπεραποστάσεων... Ευτυχώς όμως μετά από μερικά δευτερόλεπτα είμαι και πάλι εντάξει. 10:52 μιλάω πάλι με τη γυναίκα μου. Νωρίτερα το πρωί έφυγε με τις μικρές από την Αθήνα και πάνε στην Καλαμάτα για να με περιμένουν στον τερματισμό.
Κι εκεί που έχω κυλήσει και πάλι στο περπάτημα, βλέπω μια κοπελιά να τρέχει μέσα στην ερημιά με κατεύθυνση αντίθετη από εμένα. Κοίτα να δεις που υπάρχουν κι άλλοι τρελοί που τρέχουν στα βουνά, σκέφτηκα εγώ. Φοράει ζεστά casual ρούχα και χοντρό σκούφο, αλλά το στυλ της είναι ξεκάθαρα δρομικό. Πλησιάζοντας μάλιστα με παρότρυνε να πάμε μαζί τρέχοντας ως το σταθμό και εγώ ξεκίνησα να ψιλοτρέχω, για να καταλάβω μετά από λίγο ότι ήταν δάκτυλος του Γιώργου για να ξαναπάρω μπρος.
34. Η τελευταία ανηφόρα
11:02 και λίγα μέτρα αργότερα φτάνω στον επόμενο σταθμό, στο πλάτωμα του 125ου km. Το σταθμό αυτό στελέχωνε ως εθελόντρια, από το σύλλογο δρομέων υγείας Μεσσηνίας, η κοπέλα που είχα μόλις συναντήσει. Για άλλη μια φορά έκατσα στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου για ανεφοδιασμό. Ο Ορέστης με την action camera δεμένη στο κεφάλι του κατέγραφε τα τεκταινόμενα, την ώρα που είχε βάλει το ρολόι μου για φόρτιση. Η Σοφία χαμογελαστή από πάνω μου, κράταγε το τάπερ με τα τυράκια και την ομπρέλα για να μη βρέχομαι. Κι εγώ σαν πασάς, τσίμπαγα και πάλι βραστές πατάτες, τυρί, pringles και coca-cola.
Ειδικά τις πατάτες, τις τίμησα δεόντως σε όλη τη διαδρομή, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του χορτοφάγου Ορέστη ο οποίος έδειχνε να τις λιγουρεύεται ιδιαίτερα. Πιο κεφάτος πλέον έφυγα δίνοντας ραντεβού με τα παιδιά στο σταθμό του 132ου km.
Τα πρώτα 3km τσούλησαν συμπαθητικά και με ανεκτό τρόπο, αλλά ήξερα ότι πλησίαζα στα «κορδελάκια» ή «φιδάκια» ή «φουρκέτες». Την τελευταία ζόρικη ανηφόρα του αγώνα. Τρία χιλιόμετρα μεταξύ 129ου και 132ου, με απότομη ανάβαση από τα 270 στα 440 μέτρα και κλίση 4-5%, την ώρα που ο δρόμος έκανε έξι-επτά συνεχόμενες κλειστές στροφές. Κάποιοι από τους περυσινούς τερματίσαντες μας είχαν προειδοποιήσει να μην την πάρουμε αψήφιστα.
Λίγο πριν μπω στην ανηφόρα πλησίαζα ένα προπορευόμενο δρομέα. Δε φαινότανε σε πολύ καλή κατάσταση καθώς παραπατούσε ελαφρά και φοβήθηκα μήπως πέσει. Όταν τελικά έφτασα δίπλα του, διαπίστωσα με έκπληξη ότι ήταν ο Διονύσης ο «ψηλός» και πήραμε κι οι δυο μεγάλη χαρά. Προχωράγαμε παρέα την ώρα που κάναμε απολογισμό ιατρικού δελτίου. Αυτός είχε θέματα με τις κνήμες του, εγώ τις ενοχλήσεις στα γόνατα. Τα γόνατα βέβαια ήταν απλώς το βασικότερο θέμα, γιατί αισθανόμουν όλο μου το κορμί να είναι κουρασμένο και πιασμένο παντού. Δε μπορούσα να εντοπίσω σε ποιο σημείο πόναγα περισσότερο, από την κορυφή ως τα νύχια. Οκ. Στα τελευταία λίγο παραπάνω. Αλλά αυτό μας έλειπε, να τελειώσουμε ξεκούραστοι τον αγώνα τούτο. Τίποτε δε σου χαρίζεται. Είπαμε, «τα όνειρα μας, περιμένουν να τα κυνηγήσουμε».
Πάντως, σε μελέτες που έχουν γίνει σε αθλητές αποστάσεων και ειδικά σε υπερμαραθωνοδρόμους, έχει βρεθεί ότι έχουν αναπτύξει μεγαλύτερη ανοχή και αντοχή στον πόνο. Ξέρεις ότι δύσκολα θα τον αποφύγεις, οπότε τον αγκαλιάζεις και συμπορεύεσαι μαζί του.
Εξάλλου το εμπέδωσα, για τα καλά πλέον... «it’s a mental thing».
«Πάμε να τη βγάλουμε μαζί την ανηφόρα» του είπα και ξεκινήσαμε το σούρσιμο. Αργά -πιο αργά δε γίνεται- και βασανιστικά. Σκυμμένοι μπροστά, παίρναμε όλες τις στροφές όσο πιο κοφτά γινότανε στην εσωτερική, για να γλιτώνουμε κανένα μέτρο. Κατά διαστήματα ο Διονύσης ρώταγε πόση ανηφόρα μας έμενε ακόμα κι εγώ προσπαθούσα να τον ενθαρρύνω ή να του αποσπάσω την προσοχή για να ξεχαστεί. «Πάμε να φτάσουμε στην κορυφή και εκεί θα κάνω τους υπολογισμούς μου» συνέχισα εγώ. Τελικά η ανηφόρα ήταν τέσσερα αντί για τρία χιλιόμετρα που περίμενα και δεν τελείωνε με τίποτα. Έτσι χρειαστήκαμε 51 λεπτά για να ανέβουμε αυτή τη μικρή -ως νούμερο βέβαια- απόσταση!
35. Η selfie στην κορυφή
Η ώρα είχε φτάσει 12:30. Μεσημέριασε. Προχώρησα λίγο πιο γρήγορα από το Διονύση για να κερδίσω λίγο χρόνο και να προλάβω να σταματήσω στο σταθμό, στην τελευταία κορυφή της διαδρομής, όπου με περιμένει η ομάδα μου. Πίνω coca-cola και τρώω πατατάκια. Παρά τα saltstick που έπαιρνα ανά δίωρο, αναζητούσα συνέχεια το αλάτι και τα αλμυρά. Αφού στανιάρισα, μαζευτήκαμε μαζί, support και δρομέας, όπως ακριβώς είχαμε κάνει και στο Κρόνιο και βγάλαμε την παραδοσιακή μας selfie.
Η Σοφία, ο Γιώργος, ο Ορέστης κι εγώ. Και στο βάθος η Καλαμάτα κι η παραλία της. Ο στόχος είναι πλέον ορατός!
12:35 Φεύγουμε μαζί με το Διονύση, ενώ του λέω ότι μας μένουν 85 λεπτά ως τις 14:00. Αν πιεστούμε και καταφέρουμε να βγάλουμε, τα υπόλοιπα περίπου 10 χιλιόμετρα σε αυτό το χρόνο θα τερματίσουμε πριν τις 14:00 το μεσημέρι και δε θα μας νοιάζει οτιδήποτε κι αν έχει γίνει με τις παρατάσεις. Η έντονη κατηφόρα μπορεί να γίνει σύμμαχος μας, αλλά γνωρίζοντας ότι και οι δύο έχουμε τα χάλια μας, είμαι σίγουρος ότι δε μπορούμε να τρέξουμε συνεχόμενα για αρκετή ώρα. Έτσι προτείνω στο Διονύση να προσπαθούμε να τρέχουμε π.χ. 800 μέτρα και μετά να κάνουμε τα επόμενα 200 περπατώντας για ξεκούραση.
Κι επειδή περιμένω τι θα συμβεί, τον προειδοποιώ «τώρα, λίγο πριν από το τέλος, το διαβολάκι θα κάνει την τελική του επίθεση στο μυαλό μας. Εκεί δηλαδή που θα αγωνιζόμαστε για το στόχο της τελευταίας στιγμής, θα προσπαθήσει να μας πείσει πως τίποτα δεν έχει νόημα και μπορούμε να σταματήσουμε για περπάτημα. Κι αν σταματήσεις τέτοιες ώρες, όλα τελείωσαν. Μετά δεν ξαναπαίρνεις μπρος».
Το ίδιο όμως δε συμβαίνει και στη ζωή; Υπάρχουν φορές που πρέπει να αντισταθείς στις Σειρήνες, γιατί αν αφεθείς στο γλυκό τους τραγούδι και στη γοητεία τους, θα σε παρασύρουν στα βράχια, απομακρύνοντάς σε από τον εκάστοτε στόχο σου.
36. Η οπτική του Παναγιώτη
Η καθυστέρηση και η κούρασή μου ήταν ολοφάνερη. Κι όπως διάβασα αργότερα, ο συντρέχτης Παναγιώτης ο παρορμητικός -ο επονομαζόμενος και «Λύκος»- που στο μεταξύ είχε μιλήσει με τον Ορέστη, ήταν προβληματισμένος κι έγραφε στην ομάδα των ΔΠΑ:
Ο... Ψυχ-Άρης
Τηλεφωνική επικοινωνία με τον Ορέστη. Για, ποιον άλλον, τον Άρη. Ώρα 12:30. Μετά από 22,5 ώρες. Δέκα χιλιόμετρα έξω από την Καλαμάτα. Έχει ήδη διανύσει 132km.
-"Αντέχει, αλλά είναι..."
Υπολογισμοί πάραυτα. Τα νούμερα δε "βγαίνουν": "Μέσο pace 10,13 min/km. Μέσος ρυθμός 5,87 km/h. Στην 1,5 ώρα που απομένει θα διανύσει 8,8 km. Εάν αντέξει. Κοίτα τώρα! Μάλλον θα τερματίσει.
Πιο... πεισματ-Άρης δεν έχει. Και θα χάσει το όριο. Για ένα-ενάμιση χιλιόμετρο. Για μερικά λεπτά. Και μετά από 132 km Δρόμου, μετά από 22,5 ώρες Αγώνα, η συνάρτηση χρόνου-pace μόνο γραμμική δεν είναι! Δυστυχώς..."
37. Το τελευταίο 10άρι
Γνωρίζουμε ότι έχουμε 10 χιλιόμετρα περίπου μπροστά μας και ξεκινάμε την προσπάθειά μας. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο -μάλλον επειδή είμαι νουμεράκιας- έχω φάει κόλλημα για να τερματίσω πριν από τις 14:00, πριν δηλαδή συμπληρωθεί το 24ωρο κι αδιαφορώντας για τη μικροκαθυστέρηση στην εκκίνησή μας. Αυτός είναι ο στόχος μου πλέον και αποτελεί καλό κίνητρο για να πεισμώσω. «Να προσπαθείς για το καλύτερο», όπως με έχει παροτρύνει η μικρή μου. Το μυαλό μου, έχει κλειδώσει σε αυτά τα 85 λεπτά που έχω στη διάθεση μου για να πετύχω το νέο στόχο. Πρέπει λοιπόν να αντέξουμε οπωσδήποτε σε ένα ρυθμό 8:30 min/km για να τερματίσουμε πριν τις 14:00. Να είναι άραγε εφικτό αυτό;
Ξεκινάμε να κατηφορίζουμε και καταφέρνουμε να βγάλουμε το 1ο km σε 8 λεπτά, γεγονός ιδιαίτερα ευοίωνο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά αντέξαμε χωρίς να σταματήσουμε. Μάλιστα ανεβάζουμε και λίγο την ταχύτητά μας. 2ο km στο 7:30. Οκ, τα γόνατα και τα πέλματα πονάνε διαρκώς, αλλά κοίτα να δεις δύναμη που την έχουμε!
«Πάμε για όσο μπορούμε» ανέφερα, ενώ ο Διονύσης ακολουθούσε εξίσου δυνατά. 3ο km στο 7:13 min/km. Ουσιαστικά ότι καταφέρνουμε να κάνουμε ταχύτερα από το 8:30, είναι έξτρα χρόνος που καβατζώνουμε για το τέλος κι αφού αντέχουμε έτσι, μπορεί και να τα καταφέρουμε. Βλέποντας την ταμπέλα στο δρόμο η οποία έδειχνε την απόσταση για την Καλαμάτα, παρατηρώ ότι διαφέρει κατά ένα χιλιόμετρο, από αυτά που περίμενα ότι μου απομένουν, αλλά το μυαλό μου πλέον δε μπορεί να κάνει ούτε απλούς υπολογισμούς. Ξέρω ότι στο 136ο km, δηλαδή 6km πριν την Καλαμάτα είναι ο τελευταίος σταθμός και στο σχεδιασμό μου είχα υπολογίσει να φορέσω εκεί τη μπλούζα του αγώνα για να τερματίσω όπως ήθελα. Επειδή ξέρω λοιπόν ότι θα καθυστερήσω και θα χάσω χρόνο, ενημερώνω το Διονύση. «Προχωράω γιατί θα σταματήσω στους δικούς μου. Εσύ συνέχισε. Αν με φτάσεις, προχώρα. Μη με περιμένεις και μη σταματήσεις για τίποτα! Αν σταματήσουμε δεν ξαναξεκινάμε». Γκαζώνω λίγο ακόμα βγάζοντας το 4ο km σε 6:42 λεπτά κι αισθάνομαι υπέροχα. Τελευταία φορά που είχα τρέξει γρηγορότερα ήταν όταν έμπαινα στη Σπάρτη πριν από 11 ώρες ή 60 χιλιόμετρα δηλαδή. Συνεχίζω έχοντας το νου μου για την παρέα, αλλά ο σταθμός δεν είναι εκεί ακριβώς που υπολόγιζα, δημιουργώντας μου έτσι μια μικρή αναταραχή.
38. Τελευταία στάση
Είχα ήδη ξεκινήσει να δίνω ώθηση και με τα χέρια μου, όταν μετά από μια αριστερή στροφή είδα το Γιώργο να περιμένει κι από μακριά του φώναξα για πρώτη φορά επιτακτικά «Νερό, coca-cola, ψαλίδι!». Αμέσως έτρεξαν κι οι τρεις να με βοηθήσουν. Ο Ορέστης μου γέμισε το νερό και μου έδωσε coca-cola, ο Γιώργος έφερε το ψαλίδι από το φαρμακείο, ενώ η Σοφία που σε όλο τον αγώνα κρατούσε λίγο χαμηλότερους τόνους, για δεύτερη συνεχόμενη φορά μετά το Κρόνιο έδωσε με καθαρό μυαλό την απόλυτη συμβουλή που χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή. «Δε θα βάλεις τη μπλούζα του αγώνα που ήθελες;», με ρώτησε. Ευτυχώς γιατί εγώ είχα βαρεθεί και σκεφτόμουν να το αφήσω.
Στα γρήγορα έκοψα τη χαλαρή λεπτή επιγονατίδα που φόραγα στο δεξί πόδι και η οποία κρεμότανε διαρκώς, έβγαλα το πόντσο και τη δεύτερη μακρυμάνικη που με κράταγε ζεστό και φόρεσα από πάνω την μπλούζα του αγώνα. Όμορφη ασπρόμαυρη κοντομάνικη τεχνική μπλούζα, στα χρώματα της «μαύρης θύελλας» και με το χάρτη του αγώνα σχεδιασμένο πάνω της. «Βαριά φανέλα», ειδικά για πρωτάρηδες.
Η στάση αυτή θύμισε pit-stop από αγώνα φόρμουλα ένα, καθώς παρά τα όσα έκανα καθυστερώντας στην αλλαγή, χρειάστηκα μόλις 7:06 λεπτά για το χιλιόμετρο αυτό.
39. Είσοδος στην Καλαμάτα
Πιο άνετος πλέον κι ανεβασμένος, απομακρύνομαι ξεκινώντας να τρέχω πιο δυνατά και όταν κάποια δευτερόλεπτα αργότερα κοίταξα το ρολόι μου για να δω τι ρυθμό είχα, η πρώτη ένδειξη με σόκαρε. 5:45 min/km! Κοίτα να δεις πράγματα! Συνεχίζω όσο πάει και κάνω το 6ο km σε 5:52 λεπτά. Πετάει η ομάδα! Ο στόχος για τερματισμό πριν τις 14:00 έχει ψιλοκλειδώσει και «δεν έχω κανένα λόγο να πηγαίνω τόσο γρήγορα». Αλλά τέτοιες ώρες δεν καταλαβαίνω από λογική. Μετά από 140 χιλιόμετρα, αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στην καλύτερη κατάστασή μου στον αγώνα. Έχω αντοχή και δύναμη και δε χρειάζεται να κάνω οικονομία δυνάμεων πλέον.
Βάζω λοιπόν δυνατά στο κινητό μου το ροκάδικο «Alexander the Great» και σαν άλλος στρατηλάτης οδεύω να κατακτήσω την πόλη. Σούπερ ανεβαστικό το τραγούδι -ειδικά αν έχεις διαβάσει και τους στίχους του- το οποίο έτυχε να ανακαλύψω πολύ πρόσφατα, τριάντα δηλαδή χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Κοίτα να δεις που στα «γεράματα» ακούσαμε και Iron Maiden! Συνεχίζω κι «αισθάνομαι ότι όλο μου το πείσμα -κι όταν λέω πείσμα, μιλάω για το γαϊδουρόπεισμα- έχει μετατραπεί σε ενέργεια», όπως μετέπειτα διάβασα ότι το είχε περιγράψει κι ο Βασίλης Κυριλλίδης στη δική του «Ατελείωτη Διαδρομή». Τα μέρη απ’ όπου περνάω μου είναι πλέον γνώριμα από ένα προπονητικό 10άρι που είχα κάνει, κάποια από τις 2-3 φορές που αξιώθηκα να τρέξω στην Καλαμάτα. Οτιδήποτε βλέπω μου δημιουργεί έντονα συναισθήματα και με κάνει ακόμα πιο δυνατό. Έχω πορωθεί κι εξακολουθώ να τρέχω σαν παλαβός υπολογίζοντας ότι απέχω μόλις 20 λεπτά από τον τερματισμό! Πλησιάζω δρομέα που είχε κάνει μικρή «ποτιστική» στάση και του φωνάζω «Πάμεεε!».
7ο km σε 5:28 min! Πλέον είμαι σε ντελίριο και δε μπορώ να σταματήσω. Περνάω δίπλα από το στρατόπεδο, που είχα υπηρετήσει τους τελευταίους μήνες της θητείας μου. Τότε, αν και νεαρός, η ανηφόρα του προς το λόχο διοικήσεως μου φαινότανε βασανιστικά ατελείωτη.
Και τώρα.... κοίτα να δεις που έχω φτάσει τώρα… Στερνή μου γνώση...
Το τραγούδι τελειώνει και το βάζω να ξαναπαίξει. Προσπερνάω δύο δρομείς από το σύλλογο «Οδυσσέα» που περπατάνε και φωνάζω για να τους «ξυπνήσω» κι αυτούς. Ξέρω, πως κάθε κουβέντα είναι ευεργετική αυτή τη στιγμή. Λίγο πιο κάτω περιμένω να κάνουμε δεξιά και να πάμε «όπως πάει ο δρόμος», να βγούμε δηλαδή στην αγορά, δίπλα στο ποτάμι κι από κει να κατηφορίσουμε προς το κέντρο. Βλέπω όμως μπροστά μου στα 100 μέτρα το θεόσταλτο Δημήτρη να κατευθύνεται προς τα αριστερά. Ξέρω ότι είχε κάνει και πέρυσι τον αγώνα και υποψιάζομαι ότι πιθανότατα, από εκεί θα πηγαίνει η σωστή διαδρομή. Προχωράω και βλέπω τα βέλη στο οδόστρωμα που το επιβεβαιώνουν. Ο Δημήτρης που κάνει κι αυτός «το δικό του αγώνα» δείχνει πολύ καταβεβλημένος και με το ζόρι περπατάει. Είχαμε χαιρετηθεί νωρίς στις Πηγές του Ευρώτα, αλλά -πολύ δυνατός σήμερα- με είχε αφήσει αρκετά πίσω κι έτσι δεν είχαμε την ευκαιρία να συντρέξουμε. Είχε όμως, ένα σοβαρό θέμα στο 130ο km και τώρα πάλευε κι αυτός για να τερματίσει εμπρόθεσμα. «Πάμε γερά Δημητρό, μια ανάσα δρόμος έμεινε!» του φώναξα στρίβοντας.
Ο δρόμος τώρα είχε μια μικρή ανηφορίτσα που ήταν ότι ακριβώς χρειαζότανε για να σε αποτελειώσει, αλλά ούτε αυτή στάθηκε ικανή να με προβληματίσει. Πέρασα στο πλάι του Κάστρου για να κατηφορίσω μετά δίπλα και μπροστά από την εκκλησία της Υπαπαντής, προστάτιδας και πολιούχου της πόλης.
8ο km σε 5:37 min. Σιγά την ανηφόρα! Ευτυχώς, ένας εθελοντής με παπάκι, βρισκόταν εκεί την κατάλληλη στιγμή για να με καθοδηγήσει. «Από δω είμαι» του είπα ασυναίσθητα, για να απαντήσει «στρίβεις αριστερά στην Αριστομένους». Η κίνηση των αυτοκινήτων γινόταν κανονικά, αλλά εγώ από ώρα είχα κλειστεί και πάλι στη «φούσκα μου». Δε λειτουργούσαν και πολύ οι γήινες αισθήσεις μου, αλλά δεν υπήρχε και τίποτε που να μπορεί να μπει ανάμεσα σε μένα και το στόχο μου!
Με ελιγμούς μπήκα στον πεζόδρομο της Αριστομένους. Μεγάλος κεντρικός δρόμος, Σάββατο πρωί και τριήμερο αργίας. Χαμός από κόσμο για βόλτα στα μαγαζιά, στις καφετέριες και για περατζάδα. Οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα για το τι γίνεται ή δε νοιάζονται κιόλας. Κι όμως, κάποιοι χαμογελάνε, κάποιοι θαυμάζουν, κάποιοι ζηλεύουν κι αρκετοί με χειροκροτούν. Παρά τους ελιγμούς μου ανάμεσα στον πυκνό κόσμο, ο ρυθμός μου φτάνει στο εντυπωσιακό 5:00 min/km!
Είμαι στα σύννεφα και καλπάζω. Δε με αγγίζει τίποτα!
|
|
|
|
Aroulio
Elite Forum-Runner
1580 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 17/02/2017 : 08:07:25
|
40. Ο τερματισμός
Πλατεία Βασιλέως Γεωργίου, το κεντρικότερο σημείο της Καλαμάτας κι έμειναν λίγα μέτρα ακόμα. Μπορεί να μην έζησα ποτέ στην Καλαμάτα, αλλά εδώ έχω περάσει πολλά παιδικά και φοιτητικά καλοκαίρια και την έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου.
Σαν το στίχο του Τουρκογιώργη που λέει «να αυτή, αυτή είναι η γειτονιά μου, να αυτά είναι τα στέκια τα δικά μου». Από μακριά βλέπω τη Σοφία με τις κόρες μου, να με περιμένουν κοντά στο σημείο τερματισμού. Ευτυχώς, μετά από πολύ ψήσιμο ξεπεράστηκαν κάποιες ψιλοντροπές και με περιμένουν και οι τρεις μαζί.
Ψάχνω και τη γυναίκα μου αλλά μέσα στο χαμό δεν τη βρίσκω. Φτάνω γρήγορα δίπλα τους και ενημερώνομαι ότι πρέπει να κάνω μερικά μέτρα ακόμα προς τα κάτω μέχρι το ρολόι της πλατείας και μετά να γυρίσω. Τρέχουμε μαζί με τα κορίτσια μου, αυτά τα 50 μέτρα, κάνουμε αναστροφή και μπαίνουμε στην τελική ευθεία.
Πιασμένοι όλοι μαζί χέρι-χέρι, με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά μας, πετάμε και τερματίζουμε παρέα!
Ο ορισμός της ευτυχίας. Έτσι ακριβώς ονειρευόμουν τον τερματισμό μου και σε όλες τις δύσκολες στιγμές του αγώνα, αυτή την εικόνα έφερνα στο μυαλό μου!
Τη φτάσαμε την Καλαμάτα μας!
Η ώρα είναι 13:36 και για την ιστορία το ρολόι μέτρησε 145,34km σε 23 ώρες και 30 λεπτά και με 2.800 μέτρα υψομετρικών.
Κι όπως είχε ολοκληρώσει τον προηγούμενο συλλογισμό του ο Παναγιώτης:
Τα πράγματα, από ένα σημείο και μετά, παύουν να είναι γραμμικά. Ευτυχώς...
Τελευταίο πεντάρι με pace 5':30"... Τερμάτισε. Εμπρόθεσμος. Πολύ εμπρόθεσμος. Μισή ώρα πριν από το όριο! Μάζεψε και κόσμο! Ο Άρης ο υπολογιστής, ο ορθολογιστής, ο νουνεχής, ο οργανωμένος, ο πειθαρχημένος, ο "δρομικός τεχνοκράτης" σήμερα δίδαξε κάτι άλλο. Αυτό που κανοναρχούν αιώνες τώρα οι τέσσερις "Αθάνατοι" της διαδρομής: Δες και πράξε με τα μάτια της ψυχής σου. Κι άσε τη λογική κατά μέρος...
Ο Παναγιώτης είχε πέσει μέσα ακριβώς. Το συναίσθημα ήταν αυτό που με πήγε πέρα από τη λογική. Έφτασα στη Σπάρτη ζορισμένος και σχεδόν οριακά, έφυγα από εκεί πολύ αργά ως ο προτελευταίος δρομέας και στο υπόλοιπο κομμάτι, παρά το μπόλικο περπάτημά μου, έκανα την 41η καλύτερη επίδοση, σε σύνολο 67 δρομέων που τελικά τερμάτισαν. Κι όσο για το τελευταίο 5άρι, εκτιμώ ότι ελάχιστοι από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες θα το έτρεξαν τόσο γρήγορα. Όχι πως έχει καμία σημασία η επίδοση ή η κατάταξή μου, αλλά να, η ανατροπή αυτή δείχνει το πόσο μπορεί να επιβληθεί το πνεύμα, στο σώμα.
Κουρασμένος, αλλά με χαρά ανείπωτη πλησιάζω το τελευταίο άγαλμα του αγώνα. Δίπλα στο Μαυρομιχάλη και στον Κολοκοτρώνη με περιμένει ο Παπαφλέσσας. Τα κορίτσια μου έρχονται ξανά με αγκαλιάζουν κι αρχίζουμε τις φωτογραφίες. Μετά φέρνουν και τη σημαία των Δρομέων Πεδίου Άρεως και βγάζουμε κι άλλες.
Από το πλάι βλέπω και τη γυναίκα μου να καταφθάνει. Είχε πάει να κατευθύνει το Γιώργο για να παρκάρει και αμφότεροι δεν πρόλαβαν να δουν τον τερματισμό μου. Που να φαντάζονταν ότι θα τερμάτιζα με τέτοιους ρυθμούς και τόσο νωρίς. Τουλάχιστον άκουσε την περιγραφή του τερματισμού μου, από τον Παύλο στα μεγάφωνα κι ευτυχώς θα έχουμε και το βίντεο του Ορέστη. Και μετά, αγκαλιές, φιλιά, χαμόγελα…
Παραμονή για ένα τέταρτο ακόμα στο χώρο όπου είχα την ευκαιρία να ενθαρρύνω και να χειροκροτήσω στον τερματισμό τους, τα παιδιά από τον Οδυσσέα, αλλά και το Δημήτρη και το Διονύση.
Μετά τον αγώνα
41. Η απονομή
Επιστροφή στο σπίτι μας, εκατό μόλις μέτρα μακριά από τον τερματισμό. Ντους, φρεσκάρισμα κι άλλος άνθρωπος πλέον, με καθαρά ρούχα, επιστρέφω ανανεωμένος μαζί με την παρέα για την απονομή. Παντού βλέπεις χαρούμενους ανθρώπους. Ταλαιπωρημένους μεν, αλλά πανευτυχείς.
Είναι αυτό που λένε «η κούραση είναι προσωρινή, η περηφάνια μένει για πάντα».
Μπαίνεις μέσα σε ένα μεγάλο αγώνα κάπως, αλλά όταν τερματίζεις είσαι διαφορετικός. Είσαι αλλαγμένος. Κι ότι κατάφερες το κουβαλάς μαζί σου για πάντα. «Έχει γραφτεί στο τσιπάκι μνήμης», όπως μου είπε αργότερα ο Αδάμ. Ο Αδάμ ο οποίος λόγω του κρυώματος είχε τερματίσει μόλις λίγα λεπτά νωρίτερα από μένα. Ενώ αμέσως μετά είχαν τερματίσει ο Τρύφωνας κι ο Στέφανος που με είχαν συντροφεύσει στη δύσκολη ανηφόρα προς το Λογκανίκο. Και κοίτα να δεις πως ήρθαν τα πράγματα κι είμαστε όλοι μαζί στην ίδια 5άδα όταν ανεβαίνουμε τα σκαλιά για την απονομή των μεταλλίων. Μπροστά στα αγάλματα των ηρώων αλληλοσυγχαιρόμαστε και φωτογραφιζόμαστε φορώντας το πραγματικά βαρύτιμο μετάλλιο στο στήθος. Εκεί είχα και μια ιδιαίτερη χειραψία με τον Αδάμ που με έκανε να αισθανθώ σαν το μαθητή που δέχεται τα συγχαρητήρια από το δάσκαλο. Σα να ψήλωσα λιγάκι σήμερα...
Κι επειδή είμαι κι αθεράπευτα πλακατζής έχω κουβαλήσει μαζί μου για να φωτογραφηθώ και μια δεύτερη αφίσα που γράφει πάνω «είναι πολλά τα χιλιόμετρα Άρη!!!».
Πολλά, αλλά τα βγάλαμε! Η φαντασίωση μου έγινε πραγματικότητα, κι ας μην έχω συνειδητοποιήσει ακόμα τι έχω καταφέρει και πως.
Τελικά όλα γίνονται όταν υπάρχει θέληση, υπομονή και πείσμα κι «απλοί καθημερινοί άνθρωποι, μπορούν να κάνουν ξεχωριστά πράγματα»!
42. Τα επινίκια
Κάθε μεγάλη δρομική περιπέτεια που σέβεται τον εαυτό της οφείλει να κλείνει σαν τις ιστορίες του Αστερίξ. Με ένα τσιμπούσι αποκατάστασης δηλαδή. Έτσι, αφού έγιναν οι απαραίτητες συνεννοήσεις τραβήξαμε για μάσα «στου Κώστα». Μαγαζί για γνώστες, όπου παρά τον τρελό χαμό, με ένα πτυσσόμενο τραπέζι καταφέραμε και βολευτήκαμε κι εμείς. Άρχισαν έτσι οι πλάκες κι οι μεζέδες μαζί με αναφορά στις πικάντικες λεπτομέρειες του αγώνα.
Η κορυφαία όμως στιγμή στην ταβέρνα ήταν όταν αργά το απόγευμα πλέον μου είπαν «Άρη, μη μιλάς, δεν καταλαβαίνεις τι λες». Ύστερα από τριάντα τρεις ώρες κούρασης και αϋπνίας, η νύστα είχε εμφανιστεί κατεβάζοντας απότομα τους διακόπτες. Τα μάτια μου έκλειναν, ενώ από την φράση που είχα προσπαθήσει να πω ακούγονταν μόνο τα σύμφωνα. Όπως ακριβώς όταν λες παραμύθια στα παιδιά σου για να αποκοιμηθούν και από την πολύ την κούραση, αρχίζεις να λες ασυναρτησίες μέχρι τελικά να βυθιστείς στον ύπνο εσύ...
43. Απολογισμός
Τα κατάφερα λοιπόν και πραγματοποίησα τη φαντασίωσή μου και μάλιστα, σίγουρα πιο εύκολα απ’ ότι το περίμενα. Εκ των υστέρων έκανα πολλές σκέψεις για τον αγώνα, προσπαθώντας ξανά και ξανά να δω πως το κατάφερα αυτό.
Καταρχήν είχα κάνει αρκετά καλή προετοιμασία όλη τη χρονιά. Αρκετά χιλιόμετρα, πολλά Long run και κυρίως μεγάλα και συνεχόμενα. Αναλύοντας μάλιστα περισσότερο την προετοιμασία μου, διαπίστωσα ότι για τους Αθάνατους, το 64% των χιλιομέτρων της τελικής φάσης της προετοιμασίας, καλύφθηκαν από τα long run, έναντι 45% στο Κρόνιον και 35% στην Ψάθα. Επίσης, ήμουν εξαιρετικά -κι ίσως υπερβολικά- οργανωτικός στο όλο θέμα μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια. Μάλλον εξαιτίας του φόβου του πρωτάρη ή λόγω της τελειομανίας μου.
Επιπλέον κατά τη διάρκεια του αγώνα, όπως είπε κι ο Ορέστης, ήμουν απόλυτα «συγκεντρωμένος. Με καθαρό μυαλό κι υπομονή. Καντάρια υπομονής, όχι αστεία». Και βλέποντας κάποιες φωτογραφίες, παρατηρώ ότι σε μερικούς σταθμούς είμαι κυριολεκτικά στον κόσμο μου. Έχω ένα απλανές βλέμμα, σα να μη με νοιάζει τίποτα απ’ τα όσα συμβαίνουν γύρω μου. Κάνω μηχανικά όσα πρέπει να κάνω και σκέφτομαι μόνο τη «δουλειά μου».
Βέβαια, στάθηκα και τυχερός, καθώς με τη συνεχή τροφοδοσία σε φαγητό και υγρά και παρά τη μεγάλη διάρκεια, δεν αντιμετώπισα -για πρώτη μου φορά- το παραμικρό στομαχικό, εντερικό ή ενεργειακό ζήτημα. Ούτε τοίχο, ούτε νύστα, ούτε κακή ψυχολογία, ούτε διαβολάκι, ούτε οτιδήποτε άλλο. Κι από μια λίστα με αρκετά προβλήματα, που θεωρούσα από πιθανά, έως δεδομένα, μόνο το θέμα της υποθερμίας και οι ενοχλήσεις στο γόνατο, με απασχόλησαν κάπως παραπάνω. Τίποτα περισσότερο, τίποτα μη διαχειρίσιμο.
Η δε νύχτα, την οποία φοβόμουν πολύ, δε με επηρέασε καθόλου, παρόλο που έτρεχα για δώδεκα ώρες μέσα στο σκοτάδι. Αν μάλιστα έπρεπε να χαρακτηρίσω κάπως το μοναχικό νυχτερινό τρέξιμο, θα έλεγα ότι ήταν γαλήνιο. Ήμουν εγώ, ο φακός μου κι ο δρόμος. Κλεισμένος στις σκέψεις μου. Μπορεί οι υπεραποστάσεις να είναι στα καλύτερά τους όταν η παρέα γίνεται ένα και σαν άλλοι αλπινιστές προσπαθούν να τραβήξουν ο ένας τον άλλο. Όταν όμως μένεις πραγματικά μόνος σου, γίνονται ένας καμβάς ενδοσκόπησης. Οι σκέψεις ανακατωμένες, ξεπετάγονται ακανόνιστα από το μυαλό σου, ζωγραφίζοντας όσα κρύβονται στο υποσυνείδητό σου.
Όταν όμως χρειάστηκε, με βοήθησε πολύ κι η μουσική. Τα ανεβαστικά ρυθμικά ροκ τραγούδια που είχα επιλέξει και οι στίχοι που μου ήταν συνήθως γνωστοί, απασχόλησαν για ώρες το μυαλό μου ακούγοντάς τα και τραγουδώντας τα. Αυτό ήταν και το αντίδοτο για τη μοναξιά, καθώς όπως υπολόγισα, έκανα περίπου πενήντα χιλιόμετρα με παρέα (1-25ο, 40-45ο, 93-107ο, 131-138ο) και τα υπόλοιπα ενενήντα πέντε μόνος μου.
Επίσης, βασικότατο ήταν ότι είχα την εκπληκτική υποστήριξη από το Γιώργο, τον Ορέστη και τη Σοφία. Είχαν τα πράγματά μου, μου κέρδιζαν χρόνο, ήταν «το μυαλό μου» και κυρίως το εκάστοτε επόμενο ραντεβού μου μαζί τους, μου έδινε κάτι θετικό να έχω να περιμένω και να στοχεύω. Κι αυτό βοήθησε στο να σπάω τη διαδρομή σε μικρά κομμάτια, τα οποία μπορούσα να αντιμετωπίσω ευκολότερα. «Διαίρει και βασίλευε».
Ότι και να πω για αυτή την υποστήριξη θα είναι λίγο. Αισθανόμουν ότι ανά πάσα στιγμή είχα τρεις σωματοφύλακες να με προστατεύουν… Μελετώντας βέβαια τα δεδομένα του ρολογιού μου, υπολογίζω ότι οι στάσεις μου ξεπέρασαν συνολικά τις τρεις ώρες. Βλέπω λοιπόν ότι αν σταμάταγα λιγότερο στους σταθμούς, θα είχα κάνει αρκετά ταχύτερο χρόνο. Αλλά όταν το καλοσκέφτομαι, καταλαβαίνω ότι όλη η πλάκα του αγώνα ήταν αυτό ακριβώς το χασομέρι με την παρέα στους σταθμούς.
Τέλος, όλη τη χρονιά έδωσα τα ρέστα μου στην αποφασιστικότητα και στο «mental thing». Κι ο Ορέστης για άλλη μια φορά το εξέφρασε καλύτερα γράφοντας:
«ο Άρης το κατάφερε επειδή είχε πίστη. Το πίστευε από την αρχή μέχρι το τέλος και δεν το πούλησε για κανένα λόγο».
Και για να παραφράσω λιγάκι τον Coelho θα πω πως «όταν θέλεις πάρα πολύ κάτι, μπορείς να κινήσεις όλο το σύμπαν για να το καταφέρεις».
Ήταν δύσκολο;
Όπως είχε συμβουλέψει και παλαιότερα ο Δημήτρης, στους μεγαλύτερους αγώνες βιώνεις ένα τραινάκι συναισθημάτων. Έχεις τα πάνω σου και τα κάτω σου, οπότε σε κάθε δυσκολία πρέπει να βρεις κάποια θετική σκέψη και να πιαστείς από αυτή μέχρι να βγει το κομμάτι αυτό.
Και σίγουρα ο καιρός ήταν αστάθμητος παράγοντας και μας δυσκόλεψε πολύ. Αλλά όπως εύστοχα είχε αναφέρει κάποιος για τις υπεραποστάσεις «μέρος της πρόκλησης είναι η αντιμετώπιση των απρόοπτων». Πόσο δίκιο είχε.
Το ίδιο όμως ισχύει και για τη ζωή γενικότερα θα προσέθετα εγώ. Αν «ο πηγαιμός για την Ιθάκη, ήταν χωρίς Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες» κι όλα πήγαιναν γραμμικά βάσει σχεδίου, τότε θα κοιμόμασταν όρθιοι…
44. Επίλογος
Για να κλείσω θέλω να ευχαριστήσω την οικογένεια μου που ανέχτηκε την απουσία μου όλες τις ώρες των προπονήσεων -ειδικά των πολύωρων- αλλά και τις ιδιοτροπίες μου όλο τον υπόλοιπο καιρό.
Τους διοργανωτές που μας έδωσαν την ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε καινούργιες προκλήσεις και να εξερευνήσουμε τα όρια μας. Τους εθελοντές που έκαναν τα πάντα για να μας στηρίξουν. Και φυσικά όλους τους συντρέχτες για την παρέα, τη συμπαράσταση και τις συμβουλές τους.
Τέλος, θέλω και να αφιερώσω το τραγούδι «1916» των Motorhead σε όλους τους «συμπολεμιστές της πρώτης γραμμής», τους οποίους δεν ξεχνώ, με την ευχή «ους οι δρόμοι συνέζευξαν, χρόνος μη χωριζέτω»...
…And I marched and I fought and I bled and I died
and I never did get any older,
But I knew at the time, That a year in the line,
Was a long enough life for a soldier…
…Eager for life and ahead of the game,
Ready for history's pages…
…A thirst for the Hun, We were food for the gun,
and that's What you are when you're soldiers…
…and now There's nobody remembers our names
And that's how it is for a soldier…
45. Τα μελλοντικά σχέδια
Πλέον μπορώ να περάσω περισσότερες ώρες με την οικογένειά μου, οφείλω να αφοσιωθώ στη διπλωματική μου εργασία για να ξεμπερδέψω επιτέλους και παράλληλα έχω την ευκαιρία να ξεκουραστώ λιγουλάκι από το τρέξιμο… Τουλάχιστον για μερικές ώρες… Καθώς απ’ ότι φαίνεται οι υπεραποστάσεις είναι ένας βούρκος που σε ρουφάει αργά και γλυκά...
Μετά, συνεχίζουμε κρατώντας το κεφάλι μας στο έδαφος. Δεν κάναμε δα και κάτι φοβερό. Χαλαρά λοιπόν. Εκεί έξω υπάρχει ένας κόσμος γεμάτος προκλήσεις. Ιδέες υπάρχουν, όρεξη υπάρχει και πείσμα μπόλικο.
Στο επόμενο ταξίδι λοιπόν... για «να φτάσουμε όπου δε μπορούμε».
Κι επειδή διαπίστωσα, ότι μέσα στην αναμπουμπούλα αμέλησα τελικά να φάω παστό, θα πρέπει σύντομα να κατηφορίσω ξανά προς τη νότια Πελοπόννησο και τη Μάνη...
Τέλος, ελπίζω πως αργά ή γρήγορα θα μπορέσω να «τιμήσω» στενότερα τους εθελοντές του πιο «ζεστού» σταθμού του αγώνα...
Οπότε, «τα καλύτερα, έρχονται…»
Αενάως ονειρευόμενος
|
|
|
|
Aroulio
Elite Forum-Runner
1580 Δημοσιεύσεις |
|
|
konkarien
Senior Forum-Runner
Greece
740 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 17/02/2017 : 13:33:48
|
Καλημέρα.
Συγχαρητήρια Άρη και για τον αγώνα σου,αλλά και για το γραπτό σου.
Ειλικρινά δεν έχω ξαναδεί,κάτι παρόμοιο,τόσο λεπτομερές και πλήρες.
Πιστεύω θα αποτελέσει ένα ''μπούσουλα'' και για άλλους φίλους συντρέχτες,
που θα θελήσουν κάποια στιγμή να δοκιμάσουν να τρέξουν τον συγκεκριμένο αγώνα.
Προσωπικά ''κράτησα'' κάποια στοιχεία απ' την δομή της προπόνησης σου,
επειδή προσωπικά,σκέφτομαι να προχωρήσω λίγο παραπάνω στους μεγάλους αγώνες.
Να είσαι πάντα καλά και εις ανώτερα.
Καλή συνέχεια.
Κώστας.
ΤΕΤΡΑΚΕΦΑΛΟΣ,στηρίζει την κίνησή σου
ΚΑΡΔΙΑ,στέλνει αίμα στο σώμα σου
ΑΝΑΣΑ,οξυγονώνει τα κυτταρά σου
αυτό όμως που σε κινεί ως το τέρμα είναι ένα.
Η ΨΥΧΗ |
|
|
|
trexantiris
Master Forum-Runner
Greece
5735 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 20/02/2017 : 16:40:52
|
quote:
Originally posted by Aroulio
---------------------
Καθώς απ’ ότι φαίνεται οι υπεραποστάσεις είναι ένας βούρκος που σε ρουφάει αργά και γλυκά...
---------------------
Στο επόμενο ταξίδι λοιπόν... για «να φτάσουμε όπου δε μπορούμε».
---------------------
Αενάως ονειρευόμενος
…το παιχνίδι δεν είναι μόνο σωματικό αλλά και εγκεφαλικό…και τελικά όμορφα εθιστικό! Έμπλεξες εδώ και καιρό με τα σκληρά ναρκωτικά Άρη ;-)
…τα όριά σου εσύ θα τα καθορίσεις και…κανένας άλλος για λογαριασμό σου! Εύχομαι πραγματικά να φτάνεις «εκεί που δεν μπορούσες να φανταστείς πριν ότι θα έφτανες ποτέ»!
…το ονειρεύτηκες το «ταξίδι των Αθανάτων», το δούλεψες, το πάλεψες και τελικά έζησες το όνειρό σου! Συνέχισε να ονειρεύεσαι έτσι! :)
Free your feet...free your senses! |
Edited by - trexantiris on 20/02/2017 21:23:48 |
|
|
|
jimbrav
Newbie Forum Runner
Greece
21 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 23/02/2017 : 17:31:57
|
| Μπράβο Αρη για τον αγώνα και όλα αυτά που μοιράστηκες μαζί μας....Να είμαστε καλά και θέλω να ξανατρεξω αυτόν τον αγώνα !!!Συγχαρητήρια και πάλι...!!! |
|
|
|
Θέμα |
|
|
|
2ος Δρόμος Αθανάτων 140χλμ.-28/10/2016
