quote:

---

Originally posted by micro

Ας περιγράψω και εγώ την εμπειρία μου από τον Μαραθώνιο Μέγας Αλέξανδρος 2017.
Τον 2ο Μαραθώνιο που έχω συμμετάσχει.
Ηθελα, όπως και στον ΑΜΑ που ήταν ο 1ος μου, να κάνω το sub4, αυτη τη φορά σε μια προφανώς πιο εύκολη διαδρομή. Τον Νοέμβρη στην Αθήνα ενώ πίστευα πως είχα προετοιμαστεί κατάλληλα, ήρθε το "τέρας" και με προσγείωσε εκεί κάπου στην ανηφόρα του Σταυρού. Σύρθηκα για 10 χιλιόμετρα και τερμάτισα σε 4 ώρες και 11 λεπτά.
Σοφότερος πλέον μετά την σφαλιάρα που είχα φάει στον ΑΜΑ ανέβηκα στην Θεσσαλονίκη σεμνά και ταπεινά.

Σάββατο δεν είχα την δυνατότητα να ξεκουραστώ όπως πρέπει, δύσκολο κάτι τέτοιο όταν είσαι στην νύφη του Θερμαϊκού. Είναι τόσο όμορφη πόλη που δεν μπορείς να της αντισταθείς.

Με μεγάλη προσπάθεια κατάφερα λοιπόν να κοιμηθώ γύρω στις 12 το βράδυ με σκοπό να ξυπνήσω στις 4και30 για να πάω να πάρω το λεωφορείο για την Πέλλα.
Πρώτο χτύπημα από το ξυπνητήρι και αμέσως πετάγομαι από το κρεβάτι. Ειναι τέτοια η ανυπομονησία που δεν νιώθω ο,τι μου λείπει ύπνος. Τα πράγματα όλα έτοιμα από το βράδυ ντύνομαι και φεύγω.

Μπαίνω στο πρώτο λεωφορείο για Πέλλα. Παρατηρώ τα πρόσωπα.
Θεωρώ πως, τέτοια ηρεμία και γαλήνη συναντάς μόνο στους δρομείς. Ολοι σιωπηλοί, χωρίς συζητήσεις, χωρίς πειράγματα.Θα έρθει η ώρα και γι'αυτά, τώρα είναι η στιγμή της συγκέντρωσης.
Η διαδρομή ομολογώ μου φάνηκε ατέλειωτη.Πολλά φανάρια, κακός δρόμος, αρκετή ζέστη μέσα στο πούλμαν.Τελικά 7παρά20 φτάσαμε στην Πέλλα.
Οι διοργανωτές, ανέφεραν παράδοση ιματισμού μέχρι τις 7.
Εκανε πολύ κρύο και δεν σκέφτηκα καν να αφήσω ρούχα τόσο νωρίς και εγώ αλλά και όλοι οι συμμετέχοντες. Κατα τις 7και30 τελικά παραδώσαμε ρουχισμό και μπήκαμε στην τελική ευθεία.
Δεν έχω μεγάλη εμπειρία από Μαραθωνίους, όπως ανέφερα είναι μόλις ο 2ος και κακά τα ψέμματα, όταν ο 1ος είναι τη Αθήνας, ο πήχης είναι στον θεό.
Ενώ λοιπόν στεκόμουν στην εκκίνηση σκεφτόμουν πως δεν νιώθω όπως στον Μαραθωνα. Δεν υπάρχει αυτή η συγκίνηση όπως όταν ακούς τον όρκο. Ομως πριν προλάβω να τελειώσω τις συγκρίσεις ήρθε η απάντηση μέσα από την μουσική.
Ξεκινώντας μια μπάντα να παίζει "Μακεδονία ξακουστή" ξεκίνησαν δρομείς να το τραγουδούν σαν να δίναμε τον δικό μας όρκο.
Πήρα την απάντηση που μου άξιζε, επειδή τόλμησα να υποτιμήσω τα συναισθήματα που μπορεί να σου προκαλέσει απλά και μόνο η ιστορία αυτού του τόπου. Δάκρυσα, όπως όταν έμπαινα στο Καλλιμάρμαρο.
Απλά λίγες νότες ήταν αρκετές για να με κάνουν να ξεκινήσω και το ρολόι να γράφει 168 παλμοί και να κάνω 1,5 χιλιόμετρο να συνέλθω.

Τα πρώτα 2 χιλιόμετρα λοιπόν, δεν τα πολυθυμάμαι, έτρεχα και σιγοτραγουδούσα συγκινημένος. Εδω να αναφέρω πως δεν φοράω ποτέ ακουστικά για μουσική και προτιμώ να ακούω το ήχο της φύσης όταν τρέχω αλλά εκείνη τη στιγμή θα έδινα τα πάντα για να με ακολουθεί ο ήχος της μπάντας μέχρι και τον τερματισμό παίζοντας σε λούπα το ίδιο κομμάτι.
Οταν συνήλθα λίγο, ξεκίνησα να κοιτάω και να παρατηρώ τους υπόλοιπους δρομείς. Παντα μου αρέσει να το κάνω αυτό όταν τρέχω.

Αλλά αυτό που με αναζωογονεί είναι όταν περνάω από ωραία τοπία.
Στα πρώτα λοιπόν χιλιόμετρα υπήρχε μια καταπράσινη πεδιάδα δεξιά και αριστερά του δρόμου που τρέχαμε.
Με την πάχνη ακόμα ορατή ήταν υπέροχο θέαμα.
Πέρασε το 1ο 10άρι χωρίς να το καταλάβω. Ενα μπουκαλάκι νερό σε κάθε σταθμό για 2-3 γουλιές μόνο. Ακόμα είχε κρύο και δεν χρειαζόμουν παραπάνω. Χωρις μεγάλες υψομετρικές μπορούσα εύκολα να διατηρώ τον ρυθμό μου.Παίρνω το 1ο μου τζελάκι στο 15ο χιλ. προληπτικά με το ζόρι αν και νιώθω πως έχω πολύ ενέργεια.

Τρέχουμε συνέχει με τον ήλιο μπροστά μας. Ευτυχώς που πήρα καπέλο σκέφτομαι.
Φτάσαμε στο πέρασμα του Ημιμαραθωνίου και τότε συνειδητοποίησα πως τρέχω για πολύ ώρα δίπλα δίπλα με μια κοπέλα.
Την ρωτάω, ποιος είναι ο στόχος της και μου λέει μ.ο 5¨25 το χιλ.
Πας πολύ καλά της λέω αφού κοιτάζω το ρολόι μου και βλέπω πως πάμε στο 5΄20 το χιλ. μεχρι στιγμής.
Κατσε μου λέει έχουμε άλλο τόσο. Γελάμε και συνεχίζουμε.
Με μικρές αλλαγές στον ρυθμό φτάνουμε στο 30χιλ.
Σκέφτομαι πως σε αυτό το χιλιόμετρο είχα παραδώσει πνεύμα πέρσι στον ΑΜΑ, ενώ τώρα νιώθω πολύ καλα..
Πλέον η ζέστη είναι αισθητή και σε κάθε σταθμό μισό μπουκάλι νερό καταλήγει στο κεφάλι και στο πρόσωπο μου.
Σκέφτομαι, ένα δεκάρι έμεινε, το μόνο που έχεις να κάνεις για να επιτευχθεί ο στόχος σου είναι να συνεχίσεις να τρέχεις έστω κάτω απο 6' το χιλ. Παίρνω ακόμα ένα τζελάκι με το ζόρι ξανά. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κοιτάξω.

32ο, 33ο, 34ο όλα περνούσαν εύκολα στον ίδιο ρυθμό. Καμία ενόχληση μέχρι το 35ο όπου ένιωσα ένα τσίμπημα στον τετρακέφαλο.Σκέφτηκα ακόμα μια φορά πως πρέπει να ξεκινήσω βάρη για ενδυνάμωση.
Αλλαξα ρυθμό για να ξεπεράσω την ενόχληση και έπιασε.Κάπου εκεί μεταξύ 30ου και 35ου χιλιομέτρου έχασα και την φίλη που τρέχαμε μαζί. Ευχομαι να πέτυχε τον στόχο της.
Συνέχισα μετρώντας αντίστροφα τα χιλιόμετρα.
Τωρα θες 8, τώρα άλλα 7, τώρα άλλα 6.
Στο 37ο ρωτάω έναν κύριο που έτρεχε δίπλα μου με φανέλα ενός συλλόγου της Θεσσαλονίκης, (δεν θυμάμαι ποιον) αν τα 4 τελευταία χιλιόμετρα είναι εύκολα. Ανακουφίστηκα όταν μου είπε πως ουσιαστικά έμεινε μόνο μια ανηφόρα στον κόμβο έξω από την πόλη.
Τον ευχαρίστησα και συνέχισα.
Οντως μετά απο λίγο βλέπω την ανηφόρα από μακρυά και πολύ κόσμο να περπατάει. Εκείνη τη στιγμή ανακοινώνω στον εαυτό μου πως σε αυτόν τον Μαραθώνιο δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσω να τρέχω ούτε για 1 δευτερόλεπτο.
Βγήκε η ανηφόρα πιο εύκολα από ο,τι περίμενα και έμεινε το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής. Το ευχάριστο. Το κομμάτι των πανηγυρισμών και της συγκίνησης. Τα τελευταία 2 χιλιόμετρα για τα οποία τρέχεις τα υπόλοιπα 40.
Χτυπάει το ρολόι στο 40ο χιλ. βλέπω ρυθμό 5'40.
Ακούω έναν κύριο να εμψυχώνει έναν γνωστό του και εκείνος να τον ρωτάει τι ώρα είναι.
11 και 39 του λέει, άσε την ώρα και τρέχα.
Ωπα, σκέφτομαι, ξεκινήσαμε 8 και είναι 11και39. Αυτό σημαίνει πως αν κάνω τα τελευταία 2,195 μέτρα σε 11 λεπτά, όχι απλά θα σπάσω το φράγμα του 4ώρου αλλά θα κάνω κάτω απο 3 ώρες και 50 λεπτά.
Δεν είναι τίποτα λέω, ένα σετ διαλειμματική, και ξεκινάω.
Βρίσκω έναν καλό ρυθμό και κάνω το κόλπο του μετρήματος μέχρι το 100.
Χτυπάει το ρολόι, 41ο χιλ. σε 5'30. Απογοήτευση. Μα πόσο πιο γρήγορα να πάω. Σιγουρα κάποιοι θα σκεφτείτε, σιγά το πράγμα, τι 3ωρες και 50, τι 3και 49. Προφανώς δεν έχω την απάντηση, αλλά κάποιο με καταλαβαίνεται. Κάνουν μεγάλη διαφορά στο μυαλό μας αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, μπορούν να καθορίσουν αν ένας αγώνας είναι επιτυχημένος ή όχι.

Πιάνω παραλία και ξεκινάω να τρέχω σαν τρελός. Εχω ανάσες, περνάω συνέχεια κόσμο, τα χειροκροτήματα μου δίνουν φτερά. Νιώθω, αφελώς, ο,τι όλοι χειροκροτούν εμένα που περνάω τους συναθλητές μου. Νιώθω , αφελέστατα, πως όλοι κοιτούν εμένα.
Χτυπάει το ρολόι, 42ο χιλ. δεν κοιτάζω τον ρυθμό που γράφει, κάνω ένα τελευταίο σπριντ.
Τερματισμός.
3 ώρες 49 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα.
Νομίζω ο Mo Farah όταν πήρε το χρυσό στην κούρσα που είχε πέσει , λιγότερο θα χάρηκε από ο,τι εγώ που έσπασα το φράγμα ενός μετριότατου χρόνου. Αλλά μήπως αυτή δεν είναι η μαγεία...

Μετάλλιο στον λαιμό, χυμός, μπανάνα, ισοτονικό, μπάρα δημητριακών στα χέρια και με περπάτημα αυτοκρατορικού πιγκουίνου κατευθύνομαι στην παραλία να πάρω τα ρούχα μου.

Αράζω στο γκαζόν και σκέφτομαι πως αξίζει πραγματικά κάθε μα κάθε "θυσία" που κάνουμε για να ζούμε αυτές τις στιγμές.

"No paro cuando estoy cansado, solo cuando he terminado"

---

quote:

---

Originally posted by micro

Ας περιγράψω και εγώ την εμπειρία μου από τον Μαραθώνιο Μέγας Αλέξανδρος 2017.
Τον 2ο Μαραθώνιο που έχω συμμετάσχει.
Ηθελα, όπως και στον ΑΜΑ που ήταν ο 1ος μου, να κάνω το sub4, αυτη τη φορά σε μια προφανώς πιο εύκολη διαδρομή. Τον Νοέμβρη στην Αθήνα ενώ πίστευα πως είχα προετοιμαστεί κατάλληλα, ήρθε το "τέρας" και με προσγείωσε εκεί κάπου στην ανηφόρα του Σταυρού. Σύρθηκα για 10 χιλιόμετρα και τερμάτισα σε 4 ώρες και 11 λεπτά.
Σοφότερος πλέον μετά την σφαλιάρα που είχα φάει στον ΑΜΑ ανέβηκα στην Θεσσαλονίκη σεμνά και ταπεινά.

Σάββατο δεν είχα την δυνατότητα να ξεκουραστώ όπως πρέπει, δύσκολο κάτι τέτοιο όταν είσαι στην νύφη του Θερμαϊκού. Είναι τόσο όμορφη πόλη που δεν μπορείς να της αντισταθείς.

Με μεγάλη προσπάθεια κατάφερα λοιπόν να κοιμηθώ γύρω στις 12 το βράδυ με σκοπό να ξυπνήσω στις 4και30 για να πάω να πάρω το λεωφορείο για την Πέλλα.
Πρώτο χτύπημα από το ξυπνητήρι και αμέσως πετάγομαι από το κρεβάτι. Ειναι τέτοια η ανυπομονησία που δεν νιώθω ο,τι μου λείπει ύπνος. Τα πράγματα όλα έτοιμα από το βράδυ ντύνομαι και φεύγω.

Μπαίνω στο πρώτο λεωφορείο για Πέλλα. Παρατηρώ τα πρόσωπα.
Θεωρώ πως, τέτοια ηρεμία και γαλήνη συναντάς μόνο στους δρομείς. Ολοι σιωπηλοί, χωρίς συζητήσεις, χωρίς πειράγματα.Θα έρθει η ώρα και γι'αυτά, τώρα είναι η στιγμή της συγκέντρωσης.
Η διαδρομή ομολογώ μου φάνηκε ατέλειωτη.Πολλά φανάρια, κακός δρόμος, αρκετή ζέστη μέσα στο πούλμαν.Τελικά 7παρά20 φτάσαμε στην Πέλλα.
Οι διοργανωτές, ανέφεραν παράδοση ιματισμού μέχρι τις 7.
Εκανε πολύ κρύο και δεν σκέφτηκα καν να αφήσω ρούχα τόσο νωρίς και εγώ αλλά και όλοι οι συμμετέχοντες. Κατα τις 7και30 τελικά παραδώσαμε ρουχισμό και μπήκαμε στην τελική ευθεία.
Δεν έχω μεγάλη εμπειρία από Μαραθωνίους, όπως ανέφερα είναι μόλις ο 2ος και κακά τα ψέμματα, όταν ο 1ος είναι τη Αθήνας, ο πήχης είναι στον θεό.
Ενώ λοιπόν στεκόμουν στην εκκίνηση σκεφτόμουν πως δεν νιώθω όπως στον Μαραθωνα. Δεν υπάρχει αυτή η συγκίνηση όπως όταν ακούς τον όρκο. Ομως πριν προλάβω να τελειώσω τις συγκρίσεις ήρθε η απάντηση μέσα από την μουσική.
Ξεκινώντας μια μπάντα να παίζει "Μακεδονία ξακουστή" ξεκίνησαν δρομείς να το τραγουδούν σαν να δίναμε τον δικό μας όρκο.
Πήρα την απάντηση που μου άξιζε, επειδή τόλμησα να υποτιμήσω τα συναισθήματα που μπορεί να σου προκαλέσει απλά και μόνο η ιστορία αυτού του τόπου. Δάκρυσα, όπως όταν έμπαινα στο Καλλιμάρμαρο.
Απλά λίγες νότες ήταν αρκετές για να με κάνουν να ξεκινήσω και το ρολόι να γράφει 168 παλμοί και να κάνω 1,5 χιλιόμετρο να συνέλθω.

Τα πρώτα 2 χιλιόμετρα λοιπόν, δεν τα πολυθυμάμαι, έτρεχα και σιγοτραγουδούσα συγκινημένος. Εδω να αναφέρω πως δεν φοράω ποτέ ακουστικά για μουσική και προτιμώ να ακούω το ήχο της φύσης όταν τρέχω αλλά εκείνη τη στιγμή θα έδινα τα πάντα για να με ακολουθεί ο ήχος της μπάντας μέχρι και τον τερματισμό παίζοντας σε λούπα το ίδιο κομμάτι.
Οταν συνήλθα λίγο, ξεκίνησα να κοιτάω και να παρατηρώ τους υπόλοιπους δρομείς. Παντα μου αρέσει να το κάνω αυτό όταν τρέχω.

Αλλά αυτό που με αναζωογονεί είναι όταν περνάω από ωραία τοπία.
Στα πρώτα λοιπόν χιλιόμετρα υπήρχε μια καταπράσινη πεδιάδα δεξιά και αριστερά του δρόμου που τρέχαμε.
Με την πάχνη ακόμα ορατή ήταν υπέροχο θέαμα.
Πέρασε το 1ο 10άρι χωρίς να το καταλάβω. Ενα μπουκαλάκι νερό σε κάθε σταθμό για 2-3 γουλιές μόνο. Ακόμα είχε κρύο και δεν χρειαζόμουν παραπάνω. Χωρις μεγάλες υψομετρικές μπορούσα εύκολα να διατηρώ τον ρυθμό μου.Παίρνω το 1ο μου τζελάκι στο 15ο χιλ. προληπτικά με το ζόρι αν και νιώθω πως έχω πολύ ενέργεια.

Τρέχουμε συνέχει με τον ήλιο μπροστά μας. Ευτυχώς που πήρα καπέλο σκέφτομαι.
Φτάσαμε στο πέρασμα του Ημιμαραθωνίου και τότε συνειδητοποίησα πως τρέχω για πολύ ώρα δίπλα δίπλα με μια κοπέλα.
Την ρωτάω, ποιος είναι ο στόχος της και μου λέει μ.ο 5¨25 το χιλ.
Πας πολύ καλά της λέω αφού κοιτάζω το ρολόι μου και βλέπω πως πάμε στο 5΄20 το χιλ. μεχρι στιγμής.
Κατσε μου λέει έχουμε άλλο τόσο. Γελάμε και συνεχίζουμε.
Με μικρές αλλαγές στον ρυθμό φτάνουμε στο 30χιλ.
Σκέφτομαι πως σε αυτό το χιλιόμετρο είχα παραδώσει πνεύμα πέρσι στον ΑΜΑ, ενώ τώρα νιώθω πολύ καλα..
Πλέον η ζέστη είναι αισθητή και σε κάθε σταθμό μισό μπουκάλι νερό καταλήγει στο κεφάλι και στο πρόσωπο μου.
Σκέφτομαι, ένα δεκάρι έμεινε, το μόνο που έχεις να κάνεις για να επιτευχθεί ο στόχος σου είναι να συνεχίσεις να τρέχεις έστω κάτω απο 6' το χιλ. Παίρνω ακόμα ένα τζελάκι με το ζόρι ξανά. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κοιτάξω.

32ο, 33ο, 34ο όλα περνούσαν εύκολα στον ίδιο ρυθμό. Καμία ενόχληση μέχρι το 35ο όπου ένιωσα ένα τσίμπημα στον τετρακέφαλο.Σκέφτηκα ακόμα μια φορά πως πρέπει να ξεκινήσω βάρη για ενδυνάμωση.
Αλλαξα ρυθμό για να ξεπεράσω την ενόχληση και έπιασε.Κάπου εκεί μεταξύ 30ου και 35ου χιλιομέτρου έχασα και την φίλη που τρέχαμε μαζί. Ευχομαι να πέτυχε τον στόχο της.
Συνέχισα μετρώντας αντίστροφα τα χιλιόμετρα.
Τωρα θες 8, τώρα άλλα 7, τώρα άλλα 6.
Στο 37ο ρωτάω έναν κύριο που έτρεχε δίπλα μου με φανέλα ενός συλλόγου της Θεσσαλονίκης, (δεν θυμάμαι ποιον) αν τα 4 τελευταία χιλιόμετρα είναι εύκολα. Ανακουφίστηκα όταν μου είπε πως ουσιαστικά έμεινε μόνο μια ανηφόρα στον κόμβο έξω από την πόλη.
Τον ευχαρίστησα και συνέχισα.
Οντως μετά απο λίγο βλέπω την ανηφόρα από μακρυά και πολύ κόσμο να περπατάει. Εκείνη τη στιγμή ανακοινώνω στον εαυτό μου πως σε αυτόν τον Μαραθώνιο δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσω να τρέχω ούτε για 1 δευτερόλεπτο.
Βγήκε η ανηφόρα πιο εύκολα από ο,τι περίμενα και έμεινε το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής. Το ευχάριστο. Το κομμάτι των πανηγυρισμών και της συγκίνησης. Τα τελευταία 2 χιλιόμετρα για τα οποία τρέχεις τα υπόλοιπα 40.
Χτυπάει το ρολόι στο 40ο χιλ. βλέπω ρυθμό 5'40.
Ακούω έναν κύριο να εμψυχώνει έναν γνωστό του και εκείνος να τον ρωτάει τι ώρα είναι.
11 και 39 του λέει, άσε την ώρα και τρέχα.
Ωπα, σκέφτομαι, ξεκινήσαμε 8 και είναι 11και39. Αυτό σημαίνει πως αν κάνω τα τελευταία 2,195 μέτρα σε 11 λεπτά, όχι απλά θα σπάσω το φράγμα του 4ώρου αλλά θα κάνω κάτω απο 3 ώρες και 50 λεπτά.
Δεν είναι τίποτα λέω, ένα σετ διαλειμματική, και ξεκινάω.
Βρίσκω έναν καλό ρυθμό και κάνω το κόλπο του μετρήματος μέχρι το 100.
Χτυπάει το ρολόι, 41ο χιλ. σε 5'30. Απογοήτευση. Μα πόσο πιο γρήγορα να πάω. Σιγουρα κάποιοι θα σκεφτείτε, σιγά το πράγμα, τι 3ωρες και 50, τι 3και 49. Προφανώς δεν έχω την απάντηση, αλλά κάποιο με καταλαβαίνεται. Κάνουν μεγάλη διαφορά στο μυαλό μας αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, μπορούν να καθορίσουν αν ένας αγώνας είναι επιτυχημένος ή όχι.

Πιάνω παραλία και ξεκινάω να τρέχω σαν τρελός. Εχω ανάσες, περνάω συνέχεια κόσμο, τα χειροκροτήματα μου δίνουν φτερά. Νιώθω, αφελώς, ο,τι όλοι χειροκροτούν εμένα που περνάω τους συναθλητές μου. Νιώθω , αφελέστατα, πως όλοι κοιτούν εμένα.
Χτυπάει το ρολόι, 42ο χιλ. δεν κοιτάζω τον ρυθμό που γράφει, κάνω ένα τελευταίο σπριντ.
Τερματισμός.
3 ώρες 49 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα.
Νομίζω ο Mo Farah όταν πήρε το χρυσό στην κούρσα που είχε πέσει , λιγότερο θα χάρηκε από ο,τι εγώ που έσπασα το φράγμα ενός μετριότατου χρόνου. Αλλά μήπως αυτή δεν είναι η μαγεία...

Μετάλλιο στον λαιμό, χυμός, μπανάνα, ισοτονικό, μπάρα δημητριακών στα χέρια και με περπάτημα αυτοκρατορικού πιγκουίνου κατευθύνομαι στην παραλία να πάρω τα ρούχα μου.

Αράζω στο γκαζόν και σκέφτομαι πως αξίζει πραγματικά κάθε μα κάθε "θυσία" που κάνουμε για να ζούμε αυτές τις στιγμές.

"No paro cuando estoy cansado, solo cuando he terminado"

---

quote:

---

Originally posted by micro

Ας περιγράψω και εγώ την εμπειρία μου από τον Μαραθώνιο Μέγας Αλέξανδρος 2017.
Τον 2ο Μαραθώνιο που έχω συμμετάσχει.
Ηθελα, όπως και στον ΑΜΑ που ήταν ο 1ος μου, να κάνω το sub4, αυτη τη φορά σε μια προφανώς πιο εύκολη διαδρομή. Τον Νοέμβρη στην Αθήνα ενώ πίστευα πως είχα προετοιμαστεί κατάλληλα, ήρθε το "τέρας" και με προσγείωσε εκεί κάπου στην ανηφόρα του Σταυρού. Σύρθηκα για 10 χιλιόμετρα και τερμάτισα σε 4 ώρες και 11 λεπτά.
Σοφότερος πλέον μετά την σφαλιάρα που είχα φάει στον ΑΜΑ ανέβηκα στην Θεσσαλονίκη σεμνά και ταπεινά.

Σάββατο δεν είχα την δυνατότητα να ξεκουραστώ όπως πρέπει, δύσκολο κάτι τέτοιο όταν είσαι στην νύφη του Θερμαϊκού. Είναι τόσο όμορφη πόλη που δεν μπορείς να της αντισταθείς.

Με μεγάλη προσπάθεια κατάφερα λοιπόν να κοιμηθώ γύρω στις 12 το βράδυ με σκοπό να ξυπνήσω στις 4και30 για να πάω να πάρω το λεωφορείο για την Πέλλα.
Πρώτο χτύπημα από το ξυπνητήρι και αμέσως πετάγομαι από το κρεβάτι. Ειναι τέτοια η ανυπομονησία που δεν νιώθω ο,τι μου λείπει ύπνος. Τα πράγματα όλα έτοιμα από το βράδυ ντύνομαι και φεύγω.

Μπαίνω στο πρώτο λεωφορείο για Πέλλα. Παρατηρώ τα πρόσωπα.
Θεωρώ πως, τέτοια ηρεμία και γαλήνη συναντάς μόνο στους δρομείς. Ολοι σιωπηλοί, χωρίς συζητήσεις, χωρίς πειράγματα.Θα έρθει η ώρα και γι'αυτά, τώρα είναι η στιγμή της συγκέντρωσης.
Η διαδρομή ομολογώ μου φάνηκε ατέλειωτη.Πολλά φανάρια, κακός δρόμος, αρκετή ζέστη μέσα στο πούλμαν.Τελικά 7παρά20 φτάσαμε στην Πέλλα.
Οι διοργανωτές, ανέφεραν παράδοση ιματισμού μέχρι τις 7.
Εκανε πολύ κρύο και δεν σκέφτηκα καν να αφήσω ρούχα τόσο νωρίς και εγώ αλλά και όλοι οι συμμετέχοντες. Κατα τις 7και30 τελικά παραδώσαμε ρουχισμό και μπήκαμε στην τελική ευθεία.
Δεν έχω μεγάλη εμπειρία από Μαραθωνίους, όπως ανέφερα είναι μόλις ο 2ος και κακά τα ψέμματα, όταν ο 1ος είναι τη Αθήνας, ο πήχης είναι στον θεό.
Ενώ λοιπόν στεκόμουν στην εκκίνηση σκεφτόμουν πως δεν νιώθω όπως στον Μαραθωνα. Δεν υπάρχει αυτή η συγκίνηση όπως όταν ακούς τον όρκο. Ομως πριν προλάβω να τελειώσω τις συγκρίσεις ήρθε η απάντηση μέσα από την μουσική.
Ξεκινώντας μια μπάντα να παίζει "Μακεδονία ξακουστή" ξεκίνησαν δρομείς να το τραγουδούν σαν να δίναμε τον δικό μας όρκο.
Πήρα την απάντηση που μου άξιζε, επειδή τόλμησα να υποτιμήσω τα συναισθήματα που μπορεί να σου προκαλέσει απλά και μόνο η ιστορία αυτού του τόπου. Δάκρυσα, όπως όταν έμπαινα στο Καλλιμάρμαρο.
Απλά λίγες νότες ήταν αρκετές για να με κάνουν να ξεκινήσω και το ρολόι να γράφει 168 παλμοί και να κάνω 1,5 χιλιόμετρο να συνέλθω.

Τα πρώτα 2 χιλιόμετρα λοιπόν, δεν τα πολυθυμάμαι, έτρεχα και σιγοτραγουδούσα συγκινημένος. Εδω να αναφέρω πως δεν φοράω ποτέ ακουστικά για μουσική και προτιμώ να ακούω το ήχο της φύσης όταν τρέχω αλλά εκείνη τη στιγμή θα έδινα τα πάντα για να με ακολουθεί ο ήχος της μπάντας μέχρι και τον τερματισμό παίζοντας σε λούπα το ίδιο κομμάτι.
Οταν συνήλθα λίγο, ξεκίνησα να κοιτάω και να παρατηρώ τους υπόλοιπους δρομείς. Παντα μου αρέσει να το κάνω αυτό όταν τρέχω.

Αλλά αυτό που με αναζωογονεί είναι όταν περνάω από ωραία τοπία.
Στα πρώτα λοιπόν χιλιόμετρα υπήρχε μια καταπράσινη πεδιάδα δεξιά και αριστερά του δρόμου που τρέχαμε.
Με την πάχνη ακόμα ορατή ήταν υπέροχο θέαμα.
Πέρασε το 1ο 10άρι χωρίς να το καταλάβω. Ενα μπουκαλάκι νερό σε κάθε σταθμό για 2-3 γουλιές μόνο. Ακόμα είχε κρύο και δεν χρειαζόμουν παραπάνω. Χωρις μεγάλες υψομετρικές μπορούσα εύκολα να διατηρώ τον ρυθμό μου.Παίρνω το 1ο μου τζελάκι στο 15ο χιλ. προληπτικά με το ζόρι αν και νιώθω πως έχω πολύ ενέργεια.

Τρέχουμε συνέχει με τον ήλιο μπροστά μας. Ευτυχώς που πήρα καπέλο σκέφτομαι.
Φτάσαμε στο πέρασμα του Ημιμαραθωνίου και τότε συνειδητοποίησα πως τρέχω για πολύ ώρα δίπλα δίπλα με μια κοπέλα.
Την ρωτάω, ποιος είναι ο στόχος της και μου λέει μ.ο 5¨25 το χιλ.
Πας πολύ καλά της λέω αφού κοιτάζω το ρολόι μου και βλέπω πως πάμε στο 5΄20 το χιλ. μεχρι στιγμής.
Κατσε μου λέει έχουμε άλλο τόσο. Γελάμε και συνεχίζουμε.
Με μικρές αλλαγές στον ρυθμό φτάνουμε στο 30χιλ.
Σκέφτομαι πως σε αυτό το χιλιόμετρο είχα παραδώσει πνεύμα πέρσι στον ΑΜΑ, ενώ τώρα νιώθω πολύ καλα..
Πλέον η ζέστη είναι αισθητή και σε κάθε σταθμό μισό μπουκάλι νερό καταλήγει στο κεφάλι και στο πρόσωπο μου.
Σκέφτομαι, ένα δεκάρι έμεινε, το μόνο που έχεις να κάνεις για να επιτευχθεί ο στόχος σου είναι να συνεχίσεις να τρέχεις έστω κάτω απο 6' το χιλ. Παίρνω ακόμα ένα τζελάκι με το ζόρι ξανά. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κοιτάξω.

32ο, 33ο, 34ο όλα περνούσαν εύκολα στον ίδιο ρυθμό. Καμία ενόχληση μέχρι το 35ο όπου ένιωσα ένα τσίμπημα στον τετρακέφαλο.Σκέφτηκα ακόμα μια φορά πως πρέπει να ξεκινήσω βάρη για ενδυνάμωση.
Αλλαξα ρυθμό για να ξεπεράσω την ενόχληση και έπιασε.Κάπου εκεί μεταξύ 30ου και 35ου χιλιομέτρου έχασα και την φίλη που τρέχαμε μαζί. Ευχομαι να πέτυχε τον στόχο της.
Συνέχισα μετρώντας αντίστροφα τα χιλιόμετρα.
Τωρα θες 8, τώρα άλλα 7, τώρα άλλα 6.
Στο 37ο ρωτάω έναν κύριο που έτρεχε δίπλα μου με φανέλα ενός συλλόγου της Θεσσαλονίκης, (δεν θυμάμαι ποιον) αν τα 4 τελευταία χιλιόμετρα είναι εύκολα. Ανακουφίστηκα όταν μου είπε πως ουσιαστικά έμεινε μόνο μια ανηφόρα στον κόμβο έξω από την πόλη.
Τον ευχαρίστησα και συνέχισα.
Οντως μετά απο λίγο βλέπω την ανηφόρα από μακρυά και πολύ κόσμο να περπατάει. Εκείνη τη στιγμή ανακοινώνω στον εαυτό μου πως σε αυτόν τον Μαραθώνιο δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσω να τρέχω ούτε για 1 δευτερόλεπτο.
Βγήκε η ανηφόρα πιο εύκολα από ο,τι περίμενα και έμεινε το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής. Το ευχάριστο. Το κομμάτι των πανηγυρισμών και της συγκίνησης. Τα τελευταία 2 χιλιόμετρα για τα οποία τρέχεις τα υπόλοιπα 40.
Χτυπάει το ρολόι στο 40ο χιλ. βλέπω ρυθμό 5'40.
Ακούω έναν κύριο να εμψυχώνει έναν γνωστό του και εκείνος να τον ρωτάει τι ώρα είναι.
11 και 39 του λέει, άσε την ώρα και τρέχα.
Ωπα, σκέφτομαι, ξεκινήσαμε 8 και είναι 11και39. Αυτό σημαίνει πως αν κάνω τα τελευταία 2,195 μέτρα σε 11 λεπτά, όχι απλά θα σπάσω το φράγμα του 4ώρου αλλά θα κάνω κάτω απο 3 ώρες και 50 λεπτά.
Δεν είναι τίποτα λέω, ένα σετ διαλειμματική, και ξεκινάω.
Βρίσκω έναν καλό ρυθμό και κάνω το κόλπο του μετρήματος μέχρι το 100.
Χτυπάει το ρολόι, 41ο χιλ. σε 5'30. Απογοήτευση. Μα πόσο πιο γρήγορα να πάω. Σιγουρα κάποιοι θα σκεφτείτε, σιγά το πράγμα, τι 3ωρες και 50, τι 3και 49. Προφανώς δεν έχω την απάντηση, αλλά κάποιο με καταλαβαίνεται. Κάνουν μεγάλη διαφορά στο μυαλό μας αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, μπορούν να καθορίσουν αν ένας αγώνας είναι επιτυχημένος ή όχι.

Πιάνω παραλία και ξεκινάω να τρέχω σαν τρελός. Εχω ανάσες, περνάω συνέχεια κόσμο, τα χειροκροτήματα μου δίνουν φτερά. Νιώθω, αφελώς, ο,τι όλοι χειροκροτούν εμένα που περνάω τους συναθλητές μου. Νιώθω , αφελέστατα, πως όλοι κοιτούν εμένα.
Χτυπάει το ρολόι, 42ο χιλ. δεν κοιτάζω τον ρυθμό που γράφει, κάνω ένα τελευταίο σπριντ.
Τερματισμός.
3 ώρες 49 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα.
Νομίζω ο Mo Farah όταν πήρε το χρυσό στην κούρσα που είχε πέσει , λιγότερο θα χάρηκε από ο,τι εγώ που έσπασα το φράγμα ενός μετριότατου χρόνου. Αλλά μήπως αυτή δεν είναι η μαγεία...

Μετάλλιο στον λαιμό, χυμός, μπανάνα, ισοτονικό, μπάρα δημητριακών στα χέρια και με περπάτημα αυτοκρατορικού πιγκουίνου κατευθύνομαι στην παραλία να πάρω τα ρούχα μου.

Αράζω στο γκαζόν και σκέφτομαι πως αξίζει πραγματικά κάθε μα κάθε "θυσία" που κάνουμε για να ζούμε αυτές τις στιγμές.

"No paro cuando estoy cansado, solo cuando he terminado"

---

quote:

---

Originally posted by zoro

Συγχαρητηρια για την προσπάθεια και τον τερματισμό σε όλους, ειδικά ο Παναγιώτης μάλλον πρεπει να έχει τις πιο πολλες συμμετοχές σ'αυτον τον μαραθώνιο!
micro το 03:49 σε μαραθώνιο (και μάλιστα στον 2ο) ειναι SUPER απο αποψη χρόνου, ειδικά δε ετσι οπως σου βγήκε τακτικά
η διαδρομη, η ώρα εκκίνησης και τα "καλα" της πόλης (πριν και μετά) ειναι καλό πακέτο για τον "μέσο δρομέα"...

---

quote:

---

Originally posted by jenny

καλη αποκατασταση σε ολους.ξερεις καποιος πως μπορω να βρω τα γενικα αποτελεσματα και οχι με το bib number?

---

quote:

---

Originally posted by Etien


Πολυ ωραια η περιγραφη σου Παναγιωτη !Μπραβο σου και για τον αγωνα σου και για την περιγραφη που μ αρεσε παρα πολυ !
Αποτελεσματα βγηκαν καπου ? Δεν ειδα κατι ακομη ...

Ευχαριστω .

https://panosmaltezos.wordpress.com

---

quote:

---

Originally posted by Skyrunner

Έχω τρέξει έντεκα από τους δώδεκα της διοργάνωσης!!! με 9 τερματισμούς και 2 εγκατάλειψης το 2006 και 2008 που καήκαμε από την ζέστα !! μόνο το 2009 έτρεξα το 10άρη μιας και ήταν πολύ κοντά το διασυλλογικό !!!

quote:

---

Originally posted by zoro

Συγχαρητηρια για την προσπάθεια και τον τερματισμό σε όλους, ειδικά ο Παναγιώτης μάλλον πρεπει να έχει τις πιο πολλες συμμετοχές σ'αυτον τον μαραθώνιο!
micro το 03:49 σε μαραθώνιο (και μάλιστα στον 2ο) ειναι SUPER απο αποψη χρόνου, ειδικά δε ετσι οπως σου βγήκε τακτικά
η διαδρομη, η ώρα εκκίνησης και τα "καλα" της πόλης (πριν και μετά) ειναι καλό πακέτο για τον "μέσο δρομέα"...

---

---