|
Running
Global Moderator
243 Δημοσιεύσεις |
 Δημοσιεύτηκε - 30/05/2017 : 15:28:30
|
«Το Θέατρο: ουσιαστικό, ουδέτερο. σύμφωνα με την ετυμολογική του ανάλυση, που το αναλύει ως εξής:
1. η δραματική τέχνη στο σύνολό της, η συγγραφή δραματικών έργων που προορίζονται να παρασταθούν ενώπιον κοινού καθώς και το σύνολο των καλλιτεχνικών πράξεων που απαιτούνται για να ανέβει μια θεατρική παράσταση
2. ο χώρος όπου δίνονται θεατρικές παραστάσεις
π.χ. το θέατρο σείστηκε από τα χειροκροτήματα
3. το κοινό που παρακολουθεί μια θεατρική παράσταση
π.χ. όλο το θέατρο χειροκρότησε δυνατά
4. η υποκριτική συμπεριφορά
π.χ. μην τον πιστεύεις, πάλι παίζει θέατρο
5. ο τόπος όπου διαδραματίζεται ένα γεγονός, συνήθως βίαιο
π.χ. Η Συρία έγινε θέατρο πολεμικών συγκρούσεων
Είδατε… Ούτε στα βιβλία μπορούν να πάρουν ΜΙΑ σταθερή θέση στο «τι είναι το θέατρο», ίσως γιατί αυτό είναι που το κάνει τόσο επικίνδυνα γοητευτικό… κάποιος λέει «η αυλαία του θεάτρου, είναι η είσοδος στον παράδεισο», ή ότι «η ζωή είναι ένα τεράστιο θέατρο, όπου παίζεται η ίδια τραγωδία με διαφορετικούς τίτλους», κάποιος άλλος το πάει αλλού και δηλώνει ότι «το θέατρο γεννήθηκε ως γεγονός, ως λειτούργημα», ενώ κάποιος άλλος απλοποιεί ,με απίστευτα σύνθετο τρόπο, λέγοντας το θέατρο είναι μια ανθρώπινη ανάγκη…»
Μετά παρεμβαίνουν οι ακαδημαϊκοί… με μια άλλης μορφής ανάλυση για το θέατρο
«Το θέατρο είναι μια μεγαλοφυής ανακάλυψη των προγόνων μας που προέκυψε από την καθημερινή τους ζωή, αλλά και από ευρύτερους προβληματισμούς. Η θεατρική πράξη αυτό το μεγαλοφυές ψεύδος που τόσο λιτά μέσα, σε μια σκηνή κάποιων δεκάδων τετραγωνικών μέτρων μόνο, αναπαριστά τη ζωή μας και την πραγματικότητα πολύ πιο καθαρά και ισχυρά απ’ όσο στην ίδια την πραγματικότητα...»
Κάποιος άλλος με την γενικότερη ανάλυση… το Θέατρο; Ε απλά κατά τη γνώμη μου «μεγαλώνει τον κόσμο μας. Χαρίζει ελευθερίες στη σκέψη μας. Πλουτίζει την φαντασία μας. Ανοίγει τους ορίζοντες της ψυχής μας και μας κρατά συντροφιά στη ζωή και ιδιαίτερα στις δύσκολες ώρες».
Για μένα, που το θέατρο, καταλαμβάνει περίπου το 40% της έως τώρα ζωής μου, «είναι ζωή, έχει παλμό, υποχρεώνει» τον άνθρωπο να κοιτάξει μέσα του βαθιά, να σκάψει, να έρθει αντιμέτωπος με την φύση του, να έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του». Είναι «μία μουσική σύνθεση ψυχών, σωμάτων και πνευμάτων πάνω σε μία παρτιτούρα έκφρασης και ανάγκης για επικοινωνία, με τον εαυτό σου και με τους άλλους… αυτούς που ακούν την ίδια μ’ εσένα μουσική…». Αλλά συγχρόνως είναι «διέξοδος από την πραγματικότητα, ευθύνη, αγάπη, σκληρή δουλειά, έρευνα, μελέτη, διάβασμα, πρόβες, στιγμές όμορφες, στιγμές δύσκολες, χειροκρότημα, απογοήτευση, σκέψεις… ένας ωκεανός συναισθημάτων, μια μικρογραφία της ζωής».
Και επειδή θέατρο χωρίς θεατρική παράσταση και θεατρική παράσταση χωρίς φινάλε δεν υπάρχει… πάμε λοιπόν για φινάλε… Αυλαία.
Δεν είναι η παράσταση. Δεν είναι η ράμπα. Δεν είναι η μουσική. Δεν είναι το σκηνικό. Δεν είναι τα κοστούμια. Δεν είναι οι ρόλοι. Δεν είναι το έργο. Δεν είναι ο συγγραφέας. Δεν είναι η πόλη. Δεν είναι η αίθουσα. Δεν είναι οι θέσεις. Δεν είναι το εισιτήριο. Δεν είναι τα φώτα. Δεν είναι ο καιρός. Δεν είναι η ώρα. Δεν είναι η εποχή. Δεν είναι οι ερμηνείες. Δεν είναι το σανίδι. Δεν είναι η σκηνοθεσία. Δεν είναι η ιστορία. Δεν είναι… Δεν… Είναι οι άνθρωποι. Και οι σχέσεις τους… Οι πραγματικές!
Κι όποιος δεν καταλαβαίνει ,δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει…»
Μπάμπης Γιακουμάκης
FACES IN THE MIRROR |
|
Θέατρο
Κλειδωμένο Θέμα
