| Συγγραφέας |
 Θέμα  |
|
Ivorman
The Coach
Greece
1886 Δημοσιεύσεις |
 Δημοσιεύτηκε - 25/11/2007 : 11:32:17
|
Ε, ναι, σε όλους όσους διαβάζουν αυτό το forum, αρέσει το τρέξιμο. Από τον Γιάννη...Χαμό των 3,5 λεπτών για 42 χλμ στον YIANNIS...σκέτο των 4,8 λεπτων για 10 χλμ. Πως όμως έφτασε ο καθένας μας εδώ, απο ποιά αθλήματα πέρασε, σε τι επίπεδο έφτασε, ποιά είναι η πορεία του μέχρι τον μαζικό αθλητισμό, πόσο αυτό επηρέασε την σημερινή του επίδοση, τι τραυματισμούς του άφησε? Με τι άθλημα πορώθηκε παλαιότερα, τι τον έκανε να ονειρεύεται οτι θα πετύχει?
Διαβάζω καθημερινά σχεδόν το forum. Πολύ θα ήθελα στα ονόματα/nick-names που διαβάζω, να αντιστοιχήσω μια αθλητική πορεία - ένα αθλητικό υπόβαθρο, ακόμα και να εμπνευστώ απο την προσπάθεια κάποιου. Και αναφέρω αυτό το τελευταίο, γιατί ακριβώς αυτό με έκανε και ασχολήθηκα με τους λαϊκούς αγώνες δρόμου, ανακαλύπτοντας ένα νέο... πεδίο δράσης λαμπρό!!!
Κάνω λοιπόν εγώ την αρχή : μέχρι τα 13 μου, μόνο....κόμικς!! Από τα 13 μέχρι τα 18, κρεμασμένος απο το σχολικό μονόζυγο (μονίμως όμως) που έτυχε να υπάρχει στο λύκειό μου και λίγα άλλα όργανα...ενόργανης. Στα 18 χώθηκα κυριολεκτικά στο γυμναστήριο του Πολυτεχνείου για βάρη, σαν υποκατάστατο της ενόργανης, που τόσο αγαπούσα, αλλά καθόλου δεν ''τράβαγα'', καθότι λεπτός-μακρύς και ατάλαντος!! Η αποχή απο τα μαθήματα για τον τότε νόμο πλαίσιο για την παιδεία (σας θυμίζει κάτι?) το 1980 (δεν θέλω σχόλια...) έκλεισε και το γυμναστήριο του ΕΜΠ, οπότε...άρχισα να τρέχω για πρώτη φορά στη ζωή μου (ούτε μπάλα έπαιζα ποτέ, ούτε μπάσκετ, μόνο πολύ λίγο σχολικό βόλεϋ) ανακαλύπτοντας οτι τα κατάφερνα αρκετά καλά. Ετσι μπήκε το τρέξιμο στο αθλητικό μου ρεπερτόριο. Μεγαλώνοντας (....) έτρεχα κατά περιόδους, το πολύ μέχρι 6 χλμ, απλά αυξάνοντας τον ρυθμό μου όποτε βελτιωνόταν η φυσική μου κατάσταση. Μετά προέκυπτε κάποιος μικροτραυματισμός ή κάποια επαγγελματική υποχρέωση ή γενικότερη αλλαγή στη ζωή μου και παρατούσα τον αθλητισμό για μικρό ή μεγάλο διάστημα (μιλάμε για χρόνια...).
Εσχάτως, μετά απο πολλούς τέτοιους κύκλους, και μετά από μια δίχρονη αποχή, ξανάρχισα δειλά το τρέξιμο τον Σεπτέμβρη του '06. Στο Αλσος του Βεϊκου στο Γαλάτσι, γνώρισα τον Ηλία, του οποίου η ιστορία με ενέπνευσε να ασχοληθώ με τον μαζικό αθλητισμό και τους αγώνες του. Ο Ηλίας, απο 44 ετων-120 κιλών αγύμναστο άτομο, μηδένισε το κοντέρ του και είναι σήμερα 66 ετών με 48άρι για πλάκα στο 10άρι και 6-7 μαραθώνιους, με ρεκόρ 3:20 αν θυμάμαι καλά. Ετσι βρέθηκα τώρα, μετά απο 6-7 μικρους αγώνες, να τρώω τα νύχια μου γιατί ένας τραυματισμός δεν μου επιτρέπει να τρέχω παραπάνω από 6 χλμ με ρυθμό 7-7,5 λεπτων/χλμ (!!!) και να κάνω μανιωδώς ποδήλατο για να μη χάσω τελείως την φυσική μου κατάσταση μέχρι να τον ξεπεράσω.
Πολύ θα ήθελα να ακούσω πως ο κάθε ένας απο εσάς έφτασε να διαβάζει αυτό το forum, πόσο και με ποιό τρόπο έχει βασανίσει το κορμί του για να πηγαίνει όπως πηγαίνει στην προπόνησή του και στους αγώνες. Γουστάρει να τα πει κανείς? |
|
|
maria
Advanced Forum-Runner
Greece
321 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 25/11/2007 : 13:20:50
|
Φίλε Γιάννη είχα μια εντελώς διαφορετική πορεία από τη δική σου. Στα 13 ξεκίνησα πρωταθλητισμό ωθούμενη από εσωτερική παρόρμηση και όνειρό μου ήταν να γίνω σπρίντερ. Και έγινα! Έκανα 12''05 στα 100μ και 25''20 στα 200μ στα 17 μου χρόνια. Ήμουν πάντα στους τελικούς Πανελληνίων στα σπρίντ κλειστό και ανοιχτό στίβο.
Η υπερπροπόνηση πολλά βάρη για εκείνη την ηλικία (145 κιλά ημικάθισμα) σακάτεψαν τη μέση μου.... Σταμάτησα συνειδητά πιστεύοντας ότι η σωματική μου υγεία δεν άξιζε τέτοιου είδους μεταχείριση. Πόνεσα τότε ( η ψυχή μου) αλλά έσφιξα τα δόντια και συνέχισα μπροστά.
Όμως δεν μπόρεσα να μείνω πολύ εκτός αθλητισμού κι έτσι - επειδή στο σπίτι ήμουν σαν ταύρος σε υαλοπωλείο, άρχισα χάντπωλ περισσότερο για εκτόνωση. Έπαιξα με την ομάδα του ΔΟΥΚΑ, κατακτώντας πρωτάθλημα, κύπελλο, αγώνες στην Ευρώπη. Με κάλεσαν εθνική ομάδα την οποία συνειδητά δεν ακολούθησα γιατί για εμένα βαρύτητα τότε είχαν οι σπουδές μου και όχι ο πρωταθλητισμός. Συνειδητά σταμάτησα και την εκεί μικρή καριέρα μου παρέα με καταστρεμένα γόνατα...
Συνέχισα να δουλεύω 5-6 ώρες την ημέρα σε γυμναστήρια- είναι το επάγγελμά μου- κάνοντας αεροβική. Τότε συνειδητοποίησα ότι για εμένα πέρα από δουλειά, ήταν η καλύτερη άσκηση. Πάντα έπαιρνα μέρος σε αγώνες ανωμάλου που αν και σπρίντερ είχα πάντα καλές διακρίσεις στην Αν. Αττική λόγω της φυσικής αντοχής που διέθετα.
Μετά ήρθαν τα δύσκολα χρόνια της επιβίωσης. 9 χρόνια μόνο δουλειά, για την ακρίβεια 3!!! και για 9 ολόκληρα χρόνια δεν έκανα τίποτα που να θύμιζε αθλητισμό, μιας και σταμάτησα και τα γυμναστήρια. Γέννησα το γυιό μου και αφοσιώθηκα σε αυτά.
Όμως το μικρόβιο του αθλητισμού σε εμένα δεν πέρναγε με καμιά αντιβίωση κι έτσι μια μέρα ξύπνησα, πήγα στο γήπεδο που πρωτοξεκίνησα στίβο και έτρεξα 18 γύρους, ένα για κάθε χρόνο απουσίας μου από το στίβο.... Έτσι το γνωστό μικρόβιο θέριεψε και κυρίεψε πάλι όλο μου το είναι και μπήκα σε ένα ρυθμό προπονήσεων, κατέβηκα σε λαϊκούς αγώνες με αποκορύφωμα το 20άρι στη Θεσσαλονίκη και να είμαι έτοιμη για τον πρώτο μου μαραθώνιο κοντά στις 4 ώρες. Όμως μια διαολεμένη λαρυγγοτραχειοβροχίτιδα μου στέρησε αυτή την εμπερία μόλις 15 μέρες πριν.
Στάμάτησα ξανά και αυτό το διάστημα των 2 ετών, με τον Κυκλαδίτικο αέρα κόντρα αλλά και με την ψυχολογία μου πεσμένη, μια έτρεχα μια έκανα ποδήλατο ποδήλατο, μεγάλο διάστημα τίποτα και τώρα είμαι στη φάση να ξαναμπώ στο ρυθμό του τρεξίματος για άλλη μια φορά
Κοιτάζοντας πίσω την όλη πορεία μόνο θετικά βλέπω με αυτή την ενασχόληση, παρόλους τους τραυματισμούς και τις γκαντεμιές
Το παν είναι να συνηδειτοποιήσεις γιατί θέλεις να τρέχεις. Βλέπω ότι όλα ήταν ακραία γα εμένα. Πιο ώριμα πια σήμερα αποφασίζω να ξαναρχίσω, απλά γιατί το τρέξιμο εξισορροπεί τη ζωή μου. Και αυτό γίνεται μόνο αν δεν γίνει αυτοσκοπός, γιατί αν γίνει έτσι θα γίνει πάλι το επίκεντρο και θα πρέπει να ισορροπήσει η ζωή μου γύρω από το τρέξιμο. Για εμένα εκεί είναι η ουσία. Του να ξέρεις γιατί τρέχεις, ώριμα να το πράττεις όποιες ανάγκες κι αν έρχεται να καλύψει, δεχόμενος ότι αυτές μπορεί να αλλάζουν ανά διαστήματα.
Σαν γυμνάστρια αλλά και με την εμπειρία της αθλήτριας όλων αυτών των χρόνων, θεωρώ ότι ο αθλητισμός είναι ωφέλιμος τόσο σε σωματικό αλλά και ψυχικό επίπεδο, όταν γίνεται με ευχαρίστηση και με μέτρο. Όταν γίνεται με στόχους, όποιοι κι αν είναι αυτοί για τον καθένα, αρκεί όταν τους θέτεις να γνωρίζεις τις ανάγκες που σε ωθούν σε αυτό, τι θες να κερδίσεις και τι είσαι διατεθιμένος να χάσεις(μόνο έτσι μπορώ να καταλάβω ακόμα και τους υπερμαραθωνοδρόμους που ξεπερνούν το μέτρο)
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο όφελος από το να κάνεις κάτι αβίαστα, με ευχαρίστηση, χωρίς εξαναγκασμό και χωρίς να στριφογυρίζουν τα πάντα γύρω από αυτό, αλλά αυτό να είναι ένας ακόμα μικρός πλανήτης που θα γυρίζει στο ατομικό ηλιακό σύστημα του καθένα από εμάς, σε αρμονία με όλο το σύστημα. 
"Οδοιπόρε, δεν υπάρχει δρόμος, το μονοπάτι σου το χαράζεις εσύ." |
 |
|
|
thrax
Master Forum-Runner
Greece
2502 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 25/11/2007 : 14:33:34
|
Λοιπόν Γιάννη πολύ καλή η πρωτοβουλία σου. Η δική μου ιστορία είναι μικρή και γνωστή σε αρκετούς από το φόρουμ καθώς από την πρώτη στιγμή της ενασχόλησής μου με το τρέξιμο συμμετέχω στο φόρουμ. Στα σύντομα λοιπόν...
Στο σχολείο ήμουν χάλια στα σπορ, ότι και να έκανα. Μου άρεσε το μπάσκετ που λόγω ύψους κάπως μου πήγαινε αλλά δεν είχα εκτόπισμα. Κάποια στιγμή στα 16 έτρεξα δοκιμαστικά - στο σχολείο πάντα - δυο τρία 800άρια και ο δάσκαλος τότε μου είπε ότι μου πήγαινε το άθλημα αυτό. Τον αγνόησα και συνέχισα να χτυπιέμαι με την πορτοκαλί μπάλα, η οποία όμως ποτέ δεν μου έδωσε την πολυπόθητη διάκριση πάνω από τη μετριότητα. Σαν φοιτητής μετά γύριζα τα καφενεία και τα καληλειά. Κάποια στιγμή δοκίμασα ξανά το μπάσκετ σε σύλλογο της Θεσσαλονίκης και δεν μου βγήκε. Στη συνέχεια των σπουδών μου από αθλητισμό δοκίμασα το tae kwon do αλλά αυτό επίσης δεν μου βγήκε και το παράτησα γρήγορα. Από τα 28 μέχρι τα 40 απολύτως τίποτε. Βέβαια περπατούσα και περπατώ πολύ. Πήρα κάποια στιγμή κιλά, μετά τα έχασα λόγω διατροφής και φέτος το καλοκαίρι λόγω πλήξης πήγα στο στάδιο της γειτονιάς μου να δω τι γίνεται.
Την πρώτη μέρα έτρεξα 4 γύρους και τη δεύτερη 10. Είπα να τρέχω όλο το καλοκαίρι κάθε μέρα 10 γύρους και το τήρησα. Άρχισα να χάνω κιλά πάλι (όχι πολλά) αλλά το κυριότερο άρχισα να νιώθω καλά. Μπήκα στο ίντερνετ ψάχνοντας για κάποιο πλάνο προπονήσεων για να μην κάνω κάτι λάθος. Επίσης ήθελα να τσεκάρω αν οι ταχύτητες που έπιανα στο καθημερινό μου τρέξιμο ήταν μεγάλες ή μικρές. Ψάχνοντας βρέθηκα στο φόρουμ και άρχισα να αναζητώ συμβουλές. Εκτός από συμβουλές βρήκα και κέφι και επιτέλους κάποιους που συμμερίζονταν τη νέα μου ενασχόληση. Στο στάδιο που προπονούμαι γνώρισα το Βάϊο και τον Νίκο. Μου είπαν για αγώνες και μαραθώνιους και ότι το στυλ μου είναι καλό. Κάποιοι φίλοι από το φόρουμ με έπεισαν να δηλώσω το πεντάρι της κλασσικής. Το έκανα από περιέργεια. Πήγα στην Πάρνηθα για διαμαρτυρία και βρέθηκα να τρέχω 16 Κ σχετικά άνετα. Τώρα έχω ήδη τέσσερις αγώνες στο ενεργητικό μου και προπονούμαι για τη Μεσσήνη. Δεν ξέρω αν θα βγει τίποτε από αυτήν την ιστορία.
Θέλω να συνεχίσω το τρέξιμο όσο αντέχω με έναν - δύο στόχους κάθε χρόνο που να τερματίζω. Έχω φιλοδοξία να βελτιώνομαι και να επιτυγχάνω τους στόχους που βάζω στον εαυτό μου. Αυτή είναι η ντόπα μου. Δεν με νοιάζει να περάσω τον έναν ή τον άλλον ούτε τι θέση θα φέρω. Με νοιάζει μόνο να πιάσω τον στόχο μου. Βρίσκω τον εαυτό μου πολύ ανυπόμονο και προσπαθώ να τον φρενάρω λίγο. Αλλά είμαι καλά και ποτέ δεν ήμουν καλύτερα από κάθε άποψη!
Εύχομαι να μην σταματήσω αυτή την απασχόληση και να τρέχω όσο αντέχω.
Άστα φίλε, στο τρέξιμο είμαι... |
|
|
|
Ivorman
The Coach
Greece
1886 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 25/11/2007 : 14:53:32
|
quote:
Originally posted by maria
Κοιτάζοντας πίσω την όλη πορεία μόνο θετικά βλέπω με αυτή την ενασχόληση, παρόλους τους τραυματισμούς και τις γκαντεμιές
Το παν είναι να συνηδειτοποιήσεις γιατί θέλεις να τρέχεις. Βλέπω ότι όλα ήταν ακραία γα εμένα. Πιο ώριμα πια σήμερα αποφασίζω να ξαναρχίσω, απλά γιατί το τρέξιμο εξισορροπεί τη ζωή μου. Και αυτό γίνεται μόνο αν δεν γίνει αυτοσκοπός, γιατί αν γίνει έτσι θα γίνει πάλι το επίκεντρο και θα πρέπει να ισορροπήσει η ζωή μου γύρω από το τρέξιμο. Για εμένα εκεί είναι η ουσία. Του να ξέρεις γιατί τρέχεις, ώριμα να το πράττεις όποιες ανάγκες κι αν έρχεται να καλύψει, δεχόμενος ότι αυτές μπορεί να αλλάζουν ανά διαστήματα.
Σαν γυμνάστρια αλλά και με την εμπειρία της αθλήτριας όλων αυτών των χρόνων, θεωρώ ότι ο αθλητισμός είναι ωφέλιμος τόσο σε σωματικό αλλά και ψυχικό επίπεδο, όταν γίνεται με ευχαρίστηση και με μέτρο. Όταν γίνεται με στόχους, όποιοι κι αν είναι αυτοί για τον καθένα, αρκεί όταν τους θέτεις να γνωρίζεις τις ανάγκες που σε ωθούν σε αυτό, τι θες να κερδίσεις και τι είσαι διατεθιμένος να χάσεις(μόνο έτσι μπορώ να καταλάβω ακόμα και τους υπερμαραθωνοδρόμους που ξεπερνούν το μέτρο)
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο όφελος από το να κάνεις κάτι αβίαστα, με ευχαρίστηση, χωρίς εξαναγκασμό και χωρίς να στριφογυρίζουν τα πάντα γύρω από αυτό, αλλά αυτό να είναι ένας ακόμα μικρός πλανήτης που θα γυρίζει στο ατομικό ηλιακό σύστημα του καθένα από εμάς, σε αρμονία με όλο το σύστημα.
"Οδοιπόρε, δεν υπάρχει δρόμος, το μονοπάτι σου το χαράζεις εσύ."
Μαρία, αν και πράγματι με διαφορετική πορεία στον αθλητισμό, δεν θα μπορορούσα να εκφράσω καλύτερα και τις δικές μου σκέψεις και συναισθήματα γι' αυτά που συζητάμε, απ' ότι τα έγραψες παραπάνω. |
|
|
|
Ivorman
The Coach
Greece
1886 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 25/11/2007 : 15:19:27
|
quote:
Originally posted by thrax
Η δική μου ιστορία είναι μικρή και γνωστή σε αρκετούς από το φόρουμ καθώς από την πρώτη στιγμή της ενασχόλησής μου με το τρέξιμο συμμετέχω στο φόρουμ.
Άστα φίλε, στο τρέξιμο είμαι...
Αγαπητέ.....Θράκα!!! Πράγματι έχω παρακολουθήσει την πορεία σου μέσω αυτού του forum και έχω εντυπωσιαστεί απο την γρήγορη πρόοδό σου. Επειδή εσχάτως έγινα σοφότερος σε θέματα τραυματισμών, γνώση που απεύχομαι να αποκτήσεις, θα ήθελα να μου επιτρέψεις μια συμβουλή απο πρωτάρη σε πρωτάρη. Επειδή δεν ξέρουμε, εμείς με τα λίγα χλμ στα πόδια μας, πότε το έχουμε παρακάνει, παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά, να προσέξεις το εξής : στο παραμικρό πονάκι, κάνε λίγο πίσω. Εχεις ανεβάσει χλμ και ένταση σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και πίστεψέ με, η κλασσική ρήση ''άκου το σώμα σου'', ισχύει μεν, γι' αυτους που ξέρουν την γλώσσα δε!!! Εμείς στον παραμικρό ψίθυρο πρέπει να αλαφιαζόμαστε, γιατί δεν μεταφράζουμε ακόμα σωστά!! Για να μη μάθεις με τον πολύ σκληρό τρόπο, μάθε να βάζεις μετριοπαθείς στόχους τον πρώτο καιρό (και εννοώ τουλάχιστον ένα χρόνο). Προς θεού, μη χάνεις τον ενθουσιασμό σου, αλλά πρόσεχε λίγο παραπάνω. Γιατί ξέρω οτι έχω δίκιο : ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια μου έλεγαν και εμένα αλλοι εμπειρότεροι, ακόμα και μέσα απο αυτο εδώ το forum, και εγώ νόμιζα οτι όντως ήμουν προσεκτικός.... |
Edited by - Ivorman on 25/11/2007 15:22:29 |
|
|
|
DIMKAZ
The Doctor
Greece
660 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 25/11/2007 : 16:10:18
|
Όταν ήμουν στο Γυμνάσιο μου άρεσαν οι ταχύτητες.Όπου ταχύτητα για εμένα ήταν τα 100 μέτρα, τα 200 τα θεωρούσα υπεραπόσταση.
Στο πανεπιστήμιο (Ιατρική) διάβαζα πολύ και περπατούσα μέτρια.Τρέξιμο καθόλου.Στο στρατό έβαλα κάποια κιλά, τα οποία αυξήθηκαν όταν έκανα ειδικότητα στον Ευαγγελισμό.Αυξήθηκαν λίγο ακόμη όταν επήγα Εξωτερικό για κάποιο διάστημα και αυξήθηκαν για λίγο ακόμη όταν ξεκίνησα να εργάζομαι σαν ιατρός.Τέρμα.Ημουν 42 ετών, με πολύ άγχος, λίγο σάκχαρο και καλές προοπτικές για μεταβολική νόσο(ξέρετε...σάκχαρα,χοληστερίνες, πίεση...κ.λ.π...κ.λπ.).
Άρχισα δειλά δειλά να τρέχω 1-2 φορές την εβδομάδα στα παλιά βοηθητικά γήπεδα του Ολυμπιακού σταδίου και στο άλσος Βείκου, καθότι Γαλατσιώτης.Άρχισα παράλληλα να περπατώ στο βουνό κάνοντας πεζοπορικές διαδρομές με διάφορους πεζοπορικούς συλλόγους.
Από τότε μέχρι τώρα επέρασαν 10 χρόνια.Έχασα 20 κιλά, σκαρφάλωσα στα περισσότερα βουνά της Ελλάδας, πάτησα τη κορυφή του Λευκού Όρους στη Γαλλία στα 4810 μέτρα, αναρριχήθηκα στα Μετέωρα και σε πολλά άλλα βράχια, έκανα ποδηλατάδες μέχρι 80 χιλιόμετρα, έχω τρέξει σε περισσότερους από 100 αγώνες σε Ελλάδα και εξωτερικό(πρόσφατα), έχω τερματίσει 7 μαραθωνίους, 8 υπερμαραθωνίους, μεταξύ των οποίων και 1 Ευχίδειο άθλο το 2007.Θέλω να ασχοληθώ αποκλειστικά με τις υπεραποστάσεις.Μου αρέσουν οι στόχοι οι δρομικοί,αλλά παράλληλα μου αρέσουν και οι στόχοι ζωής.Πιστεύω πως οι πρώτοι μπορούν να με βοηθήσουν στους δεύτερους.Τώρα στα 52 προς 53 μετά από πολλές ατυχίες και πίκρες πρόσφατες στη ζωή μου συνεχίζω να βλέπω το μέλλον με αισιοδοξία, να ανακαλύπτω νέες χαρές στη ζωή, να κάνω καινούργιους φίλους, πολλοί από τους οποίους προέρχονται από τη δρομική μας κοινότητα και να ανεβάζω το χιλιομετρικό πήχη, όσο έχω την υγειά μου.
So many times you want to give up, but you cannot.Thats what ultrarunning is all about. Thats what life is all about. |
|
|
|
thrax
Master Forum-Runner
Greece
2502 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 25/11/2007 : 18:09:24
|
Φίλε Γιάννη σε ευχαριστώ πολύ για τις προειδοποιήσεις. Πράγματι κάνω πίσω όταν βλέπω μικροενοχλήσεις και αυτές ευτυχώς για την ώρα περνάνε. Εύχομαι να μην απασχολήσω για αρκετό καιρό το thread των "τραυματισμών". Το ίδιο έυχομαι και για σένα, περαστικά και γρήγορα πίσω στις προπονήσεις και τους αγώνες. Και για όλους όσους άνοιξαν την καρδιά τους σε αυτή τη σελίδα εύχομαι πολλά και κυρίως "καλά" χιλιόμετρα. Άντε και να βρεθούμε και για κανένα τσιπουράκι!
Άστα φίλε, στο τρέξιμο είμαι... |
|
|
|
maria
Advanced Forum-Runner
Greece
321 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 25/11/2007 : 20:10:24
|
quote:
Originally posted by DIMKAZ
Όταν ήμουν στο Γυμνάσιο μου άρεσαν οι ταχύτητες.Όπου ταχύτητα για εμένα ήταν τα 100 μέτρα, τα 200 τα θεωρούσα υπεραπόσταση.
Τώωωωωωωωωωρα καταλαβαίνω!!! Έτσι εξηγείται το σπριντάκι που ρίξαμε μαζί στον τερματισμό του Αλεξάνδρειου!!! Σπρίντερ και οι δυο κάποτε, αχ! οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται...
Dimkaz μη μου πεις ότι όταν κανεις ανοιγματάκια μετά το ζέσταμα δεν γκαζώνεις λίγο;;; Εγώ ψοφάω για τέτοια Αφού στο σχολείο όταν κάνω στα πιτσιρίκια ταχύτητες και τους δείχνω εκκινήσεις κάνω κι εγώ μαζί τους. Α ρε άτιμη αδρεναλίνη...
Λέω να οργανώσουμε καμιά μέρα να βρεθούμε σε ένα γήπεδο να παίξουμε λίγο με τα χρονόμετρα, το πολύ 60-80 μέτρα όμως γιατί μετά πέφτει κάρφωμα
"Οδοιπόρε, δεν υπάρχει δρόμος, το μονοπάτι σου το χαράζεις εσύ." |
|
|
|
elton
The Shrink
Greece
1407 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 25/11/2007 : 22:06:29
|
Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου,ημουν τρελλος και παλαβος με τα σπορ.Αυτο εχει εξηγηση αλλα δεν νομιζω οτι χρειαζεται να αναλυθει εδω.Πρωτομπηκα στον συστηματικο αθλητισμο στα 12 μου,παιζοντας Μπασκετ στα μινι του Π.Γ.Σ.Αργοτερα,και για 6 χρονια(παιδικα εφηβικα)επαιξα στον Π.Α.Ο.Το σωματοτυπο μου δεν με βοηθουσε ομως ιδιαιτερα.Ημουν βλεπετε πολυ αδυνατος.Ειχα και μεγαλη εφεση στους τραυματισμους,που σε συνδιασμο με την προβληματικη μου συμπεριφορα δεν με βοηθησε να παω περα απο τοπικες κατηγοριες και λιγο Β Εθνικη κατηγορια.Οταν μετα απο εναν πολυ σοβαρο τραυματισμο αναγκαστικα να σταματησω αδοξα,τα ειδα ολα ...καπως.Στο μεταξυ ειχα εξαρτηθει τοσο απο τα βαρη(γιατι κουβαλουσα τη "ρετσινια"του αδυνατου και αυτο μου την εσπαγε),που ειχα γινει διπλος και πολυ δυνατος.(225 κιλα ημικαθισμα και 135 κιλα πιεσεις παγκου,γι'αυτους που ξερουν).Παραλληλα ξεκινησα πυγμαχια σε Π.Α.Ο και Ελληνορωσους,αλλα αν και τα πηγαινα πολυ καλα,τα παρατησα μετα απο 7-8 μηνες.Δεν μου ταιριαζε το μενταλιτι των ανθρωπων...Συνεχισα με πιο πολλα βαρη και αεροβια ασκηση κυριως στο γυμναστηριο.Καπου γυρω στα 30 μου ειχα τενοντιτιδες παντου στα χερια και επρεπε λιγο να κοψω τις πολλες επιβαρυνσεις.Ετσι σιγα σιγα προεκυψε το τρεξιμο,αλλα μονο ως συμπληρωμα.Δεν μου καθοταν καλα να χασω τη μυικοτητα μου βλεπετε.Ειχα πονεσει τοσο πολυ για να αλλαξει το σωμα μου,που δεν μπορουσα να δω πιο περα.Το ασθμα που με συντροφευει απο τα 20 μου,δεν ελεγε να μου κανει τη χαρη να ηρεμησει.Εγω ομως εκει,πεισμα.Απο το 2004 αρχιζω να τρεχω ολο και πιο πολυ,οσπου γνωριζω τον Κωστα τον Χαλαρο χιαστο.Αυτο ηταν.Κολλησα.Οσο πιο πολυ ετρεχα,τοσο καλυτερα αισθανομουν,με αποτελεσμα να εχω να παρω ουσιαστικη αντιασθματικη αγωγη πανω απο 2 χρονια.Το σωμα μου αλλαξε παλι,προσεγγιζοντας το φυσικο μου σωματοτυπο,κατι που πια δεν με ενοχλει καθολου(ωριμοτητα?)παρολο που οι δικοι μου ανθρωποι μου λενε οτι εχω ρεψει κλπ,κλπ.Τα βαρη τα συνεχιζω σε μια αλλη συμπληρωματικη βαση και δουλευω πολυ με το ιδιο το σωμα(απειρα πουσαπς,ελξεις στο μονοζυγο,κοιλιακους και ραχιαιους).Ξερω οτι μονο στο φερετρο δεν προκειται να γυμναζομαι και να τρεχω.Προσεγγιζοντας τα 40 μου και εχοντας περασει παρα πολυ δυσκολες καταστασεις τα τελευταια χρονια σε πολλα επιπεδα της ζωης μου,νοιωθω πως με το τρεξιμο μεγαλων αποστασεων λυτρωνομαι.Ειναι μια εσωτερικη καθαρση χωρις προηγουμενο που συγκρινεται μονο με τα πολλα χρονια ψυχοθεραπεις που εχω κανει.Αν και αυτα που βιωσα φετος στην Κλασσικη,ειναι ανεπαναληπτα για μενα.Μεσα απο τις δυσκολιες των μεγαλων αποστασεων γινομαι σοφοτερος.Και οταν μπορουμε να το οριζουμε εμεις και οχι αυτο(το τρεξιμο λεω),τοτε ειναι ολα τα λεφτα!!!Συγγνωμη αν ζαλισα.
Σπυρος Ρουλιας(ταπεινος δρομεας). |
|
|
|
DIMITRISKAL
Senior Forum-Runner
Greece
676 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 25/11/2007 : 22:21:05
|
Α ρε παιδιά σε λίγες γραμμές όλοι μας η ζωή. Εγώ λοιπόν πρωτοξεκίνησα κάπου στα 10 κάνοντας κολύμπι, ping-pong, box, basket και τελικά κατέληξα στον στίβο από τα 16 εως τα 22 (400άρης με 49"). maria kai dimkaz και εμένα στην τελική ευθεία γυαλίζει το μάτι μου - να σκεφτείς ότι κόβω στο τελευταίο χιλιόμετρο για να έχω δυνάμεις στην ευθεία. Κάπου στα 22 σταμάτησα τον στίβο πήγα στρατό μετά δουλειά. Μέχρι τα 26 κάτι ψιλοέκανα μετά ... αθλητικά νεκρός. Πήρα κιλά, άρχισα να κάπνιζω σαν φουγάρο και όλα τα κακά. Πριν 3 χρόνια(39 είμαι τώρα) όταν η ζυγαριά έδειξη κορυφή τρελάθηκα...και ξύπνησε μέσα μου... Άρχισα λοιπόν να ξιλοτρέχω 10-15 κμ την εδβομάδα και φέτος τον Ιανουάριο έβαλα στόχο την κλασική. Το έκανα και ο στόχος μου τώρα είναι να μην ξανασταματήσω ποτέ να τρέχω και να οδηγήσω και τον γιό μου και όποιον άλλο μπορώ σε αυτό τον δρόμο...
"Το θαύμα δεν είναι ότι τερμάτισα. Το θαύμα είναι ότι στήθηκα στην αφετηρία" !!! |
|
|
|
Thessgirl
Advanced Forum-Runner
Greece
271 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 25/11/2007 : 23:28:03
|
Yiannis, καλή ιδέα και πολύ ενδιαφέρον!
Ασχολήθηκα με μπαλέτο και ανόργανη γυμναστική στην αρχή 7 χρόνων, κάτι που δεν ταίριαξαν πολύ μεταξύ τους. Μετά από 3 χρόνια σταμάτησα το μπαλέτο και ένα χρόνο μετά την ανόργανη γιατί δεν με τραβούσαν πολύ πια. Στο δημοτικό, με έβαλαν να τρέξω 100 και κέρδισα όλους και τα αγόρια που μου έκανε εντύπωση. Μου πρότειναν να αρχίσω στίβο, κάτι που έκανα στα 13 μου. Πρέπει να πω ότι όλα αυτά γινόντανε στην Αγγλία στο Λονδίνο που είναι η καταγωγή μου. Ξεκίνησα με 100 και 200 για μια ομάδα στο Λονδίνο αλλά δεν μπορούσα να συναγωνιστώ με τις φίλες μου που ήταν Αγγλίδες με καταγωγή Jamaica και Trinidad & Tobago. Δεν είχα τόσο γρήγορο βήμα. Όποτε αποφάσισα να διαλέξω κάτι που δεν ήθελαν οι άλλες τότε να ασχοληθούν, και διάλεξα το 400μ με εμπόδια.
Για 9 χρόνια ασχολήθηκα με το στίβο, κάνοντας ρεκόρ στην ομάδα (club record) για το 400μ με εμπόδια που κράτησε αρκετά χρόνια μετά, και δυο φορές πρωταθλήτρια του Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. (Υπάρχει λόγος που τονίζω αυτά και θα τα εξηγήσω μετά.)
Ένας από τους προπονητές μας ήταν ένας 53 χρονών Τζαμαϊκανός και κανείς από μας μπορούσαν να τον φτάσουμε σε 100, 200 ή 400. Άπαιχτος. Είχε πάρει και μετάλλια στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα για Βετεράνους. Από αυτόν κατάλαβα ότι δεν χρειάζεται η ηλικία να σταματάει το αθλητισμό.
Κάποια στιγμή, είπε ο προπονητής μου να ετοιμαστώ για τους Ολυμπιακούς αγώνες στο Atlanta 1996 και να κάνω προετοιμασία να μπω στην εθνική ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας σιγά σιγά. Τότε ήμουνα στο τελευταίο έτος (1992/3) στο πανεπιστήμιο και ήμουνα σε δίλημμα. Στο τρίτο έτος είχα έρθει στην Ελλάδα για σπουδές και σκεφτόμουνα να ξαναγυρίσω να ζήσω εδώ ‘για ένα διάστημα’. Έπρεπε να διαλέξω. Να τελειώσω τις σπουδές μου και να πάω στην Ελλάδα ή να αφιερώσω όλη την ζωή μου για τα επόμενα χρόνια στο πρωταθλητισμό? Και με τι αποτέλεσμα? Πίστευα τότε ότι δεν θα μπορούσα να φτάσω στην κορυφή του αθλήματός μου χωρίς να πάρω αναβολικά και δεν υπήρχε ζήτημα ότι θα έπαιρνα. Ούτε με σφαίρες! Τότε γιατί να κάνω όλη αυτή την προσπάθεια για να έρθω τελευταία? Δεν είχα ιδέα τι πραγματικά σημαίνει αθλητισμό, μόνο πρωταθλητισμό που είναι διαφορετικό. Οπότε διάλεξα. Σταμάτησα να πηγαίνω προπονήσεις χωρίς να πω στον εαυτόν μου ότι είχα πάρει την απόφαση μου. Με πονούσε αυτό γιατί το τρέξιμο είχε γίνει το πάθος μου.
Μετά από ενάμισι χρόνο (1994) ήρθα στην Ελλάδα. Άρχισα να διδάσκω Αγγλικά. Δεν ασχολήθηκα με γυμναστική μέχρι να παρατηρήσω ότι άρχισα να πονάει η μέση από τις βαριές τσάντες με τα βιβλία. Με κακοφάνηκε οπότε άρχισα γυμναστήριο. Δοκίμασα διάφορα αλλά το μόνο που με ενδιέφερε ήταν ο διάδρομος και τα βάρη, κλασσικά. Για αρκετά χρόνια πήγαινα στα γυμναστήρια μέχρι να την ‘πατήσω’ με την γνωστή απάτη με τα Universal Studios. Με λίγα λόγια πλήρωσα 18 μήνες παραπάνω χωρίς να υπάρχει γυμναστήριο. Λυπήθηκα τα λεφτά οπότε έψαχνα άλλη λύση.
Πήρα ένα περιοδικό από την Αγγλία Runner’s World γιατί μ’αρεσε το εξώφυλλο και άρχισα να το διαβάσω. Μπήκε η iδέα ότι μπορούσα να τρέξω 10αρι. Μα είναι πολύ! 10 χιλιόμετρα! Οπότε άρχισα να τρέχω σε πάρκα. Ο πρώτος αγώνας ήτανε στο Λονδίνο και χιλιάδες άτομα είχαν βάλει συμμετοχή. Βέβαια το κέρδισε ο Haile Gebrselassie αλλά πολλά με έκαναν εντύπωση. Πρώτο, που έκανα 15 λεπτά να περάσω την εκκίνηση. Δεύτερο, που έτρεχα χωρίς να ανησυχώ για την απόδοση μου, τρίτο, που έτρεξα με ένα μπουκάλι νερό όλη την απόσταση γιατί δεν ήθελα να πάθω αφυδάτωση! Και το καλύτερο? Που μετά από 8 χιλιόμετρα κατάλαβα ότι μπορούσα να το κάνω και να ανοίξω βήμα και να τερματίσω νιώθοντας ότι είχα κάνει κάτι πολύ σπουδαίο.
Την χαρά που ένιωθα εκείνη την στιγμή ήτανε καλύτερο από όλα τα κατορθώματα που είχα κάνει στο στίβο (που είχα τονίσει πριν), γιατί δεν το έκανα για κανένα άλλο λόγο εκτός από να το κάνω για μένα. Ούτε για χρόνο, ούτε για πόντους για την ομάδα. Δεν υπήρχε το στρες που είχα μονίμως στο στίβο που ήτανε όλο για απόδοση. Είχα ξανά αποκτήσει την χαρά για το τρέξιμο που είχα ως παιδί στο δημοτικό που το είχε σβήσει ο πρωταθλητισμός. Έχω τρέξει τρείς αγώνες 5χμ, πέντε 10αρια και ένα 25αρι, και θέλω να κάνω καλύτερους χρόνους αλλά δεν υπάρχει καθόλου πίεση. Το σημαντικότερο για μένα είναι να απολαύσω κάθε αγώνα και τώρα σαν παιδί που χαίρεται τρέχω στα δάση του Σεϊχ Σου εδώ στην Θεσσαλονίκη που αγαπάω με ένα πλατύ χαμόγελο πλέον στο πρόσωπό μου και στην καρδιά μου.
Life is what you make it! |
|
|
|
Rigelian
Master Forum-Runner
Greece
10616 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 26/11/2007 : 10:38:52
|
Ενδιαφέρον thread!
Μπαλίτσα άρχισα στο τέλος του δημοτικού. Μπασκετ στην Άρη Νίκαιας, πρώτη γυμνασίου, αλλά δεν μου άρεσε, τότε. Δευτέρα Γυμνασίου, Πανιώνιος σφαιροβολία. Τρίτη, Πανιώνιος βόλλευ. Μετά, σιγή ασυρμάτου, μόνο μπαλίτσα και μπασκετάκι, κομμένα και αυτά στην Τρίτη Λυκείου.
Πολυτεχνείο και ξανά, με φίλους, μπάλα, μπάσκετ, τρέξιμο στο Άλσος Νέας Σμύρνης, όχι πολύ, γύρω στα 8 χλμ. Τρέξιμο και στις διακοπές, θυμάμαι το 89 στην Κεφαλλονιά, 3 χλμ ανάβαση σε κάστρο στις 6 το πρωί μετά από ξενύχτι, κόντρα με έναν φίλο μου. Δουλειά το 92-94, λίγα πράγματα, κυρίως τρέξιμο.
ΣΤ 94 ΠΑ, στην 124ΠΒΕ τρέξιμο κυριολεκτικά και μεταφορικά, αν και είχε φύγει ο Σκιάς. Μετά ΔΑΚ, τίποτα εκεί. Μετά αντλιοστάσιο Μοδίου, 6χλμ κάθε μέρα. Αυγ 95 112ΠΜ, Ελευσίνα. Μαυρίλα, ξανά τρέξιμο κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όταν ήμουν έξω, έπαιξα για πρώτη φορά 5x5, στα παλιά γήπεδα του Ρότσα, απέναντι από την 'πίτσα με το μέτρο'.
Μετά Λονδίνο. Τρέξιμο από το Maida Vale, Edgware Road, κύκλοι στο Hyde Park και πίσω. Με την oμάδα του Imperial, κάθε Tετάρτη μπάλα, στο Hyde Park. Αγώνες στο Regent's Park με το LBS. Το καλοκαίρι τρέξιμο και λίγη μπάλα στο Regent's Park. Μπασκετ στο Λονδίνο το 96; Ποιος ήρθε;
Ξανά Ελλάδα. Gym, με φίλους. Μπαλίτσα και μπασκετάκι. Ξανά τρέξιμο στο Άλσος. Από τότε μέχρι τώρα, περίπου τα ίδια, απλά το τρέξιμο έχει μεταφερθεί στην παραλιακή, Π Φάληρο, Μαρίνα Αλίμου, Μαρίνα Φλοίσβου. Περίοδοι καλής και κακής φυσικής κατάστασης, gym πότε πηγαίνω, πότε όχι. Μπάλα και μπάσκετ.
Και προχωράμε! |
|
|
|
DIMKAZ
The Doctor
Greece
660 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 26/11/2007 : 11:38:55
|
quote:
Originally posted by maria
quote:
Originally posted by DIMKAZ
Όταν ήμουν στο Γυμνάσιο μου άρεσαν οι ταχύτητες.Όπου ταχύτητα για εμένα ήταν τα 100 μέτρα, τα 200 τα θεωρούσα υπεραπόσταση.
Τώωωωωωωωωωρα καταλαβαίνω!!! Έτσι εξηγείται το σπριντάκι που ρίξαμε μαζί στον τερματισμό του Αλεξάνδρειου!!! Σπρίντερ και οι δυο κάποτε, αχ! οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται...
Dimkaz μη μου πεις ότι όταν κανεις ανοιγματάκια μετά το ζέσταμα δεν γκαζώνεις λίγο;;; Εγώ ψοφάω για τέτοιαΑφού στο σχολείο όταν κάνω στα πιτσιρίκια ταχύτητες και τους δείχνω εκκινήσεις κάνω κι εγώ μαζί τους. Α ρε άτιμη αδρεναλίνη...
Λέω να οργανώσουμε καμιά μέρα να βρεθούμε σε ένα γήπεδο να παίξουμε λίγο με τα χρονόμετρα, το πολύ 60-80 μέτρα όμως γιατί μετά πέφτει κάρφωμα
"Οδοιπόρε, δεν υπάρχει δρόμος, το μονοπάτι σου το χαράζεις εσύ."
---------------------------------------------------------------------
Μαρία πάντα είμαι διαθέσιμος για ένα σπριντάκι 60-80 μέτρα.
Αφού να σκεφτείς ακόμη και στα 107 του Ευχίδα τερμάτισα με σπρίντ.
So many times you want to give up, but you cannot.Thats what ultrarunning is all about. Thats what life is all about. |
|
|
|
THANOS_KTM
Elite Forum-Runner
Greece
1765 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 26/11/2007 : 17:10:37
|
Αντε να πώ και εγώ.
Ξεκίνησα όπως τα περισσότερα παιδιά με την μπάλα στις αλάνες και επειδή ήμουν καλός,με πήγε(γύρω στα 12 μου) ένας φίλος του πατέρα μου στην τοπική ομάδα της πόλης μου,στην οποία έπαιξα πολύ λίγο...γιατί έπρεπε να παίζει ο γιός του προέδρου,ο ανιψιος του ταμία κτλ με αποτέλεσμα να απογοητευτώ και να τα παρατήσω...βοήθησε βέβαια και ένα χοντρό διάστρεμμα που έπαθα και έκανα κανά μήνα να περπατήσω.
Στην δευτέρα Λυκείου είχα την τύχη να έχω ένα γυμναστή αστέρι ο οποίος μας έκανε κάτι τέστ ικανοτήτων και με πήρε στον Εθνικό οπου και έκανα προπόνηση δεκάθλου,δυστηχώς μόνο κάθε Σάββατο(πήγαινα στις 12.00 κ εφευγα στις 19.00) λόγω της απόστασης που έπρεπε να κάνω με λεωφορεία και τρένα.
Αυτό κράτησε σχεδόν όλο το σχολικό έτος και παρόλο που είχα καλές επιδόσεις σε όλα σχεδόν τα αθλήματα αναγκάστικα να σταματήσω λόγω τον πανελληνίων εξετάσεων του ερχόμενου χρόνου..και λόγω βέβαια της απόστασης και των διαφωνιών των γονιών μου(ξέρετε τώρα..τα γράμματα πρώτα κτλ).
Στα 19 λίγο πρίν πάω φαντάρος έκανα λίγο πυγμαχία αλλά αυτά που έβλεπα δεν μου άρεσαν και το ότι με 3 μήνες προπόνηση θέλανε να με στείλουν στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανδρών με έκανε να αποχωρήσω.
Μετά το φανταρικό και έχοντας πάρει κανά 20αρι κιλά από την απόλυτη "ρούχλα" ξεκίνησα να παίζω παράλληλα βόλλευ και μπάσκετ για κανά 6αρι χρόνια.
Μετά έκανα για 3 χρόνια tae kwon do και kenpo παράλληλα με το enduro οποίο άρχισα στα 24 και συνεχίζω και σήμερα στα 39.
Πού και πού έκανα και λίγο mountainbike όπως και γυμναστήριο...κυρίως την άνοιξη..όπως οι περισσότεροι....για την παραλία.
Από τα 30 μέχρι τα 35 έκανα λίγο από όλα..5Χ5..τένις..ποδήλατο..διάφορα extreme...μέχρι που παντρεύτηκα και για 2 χρόνια παράτησα τα περισσότερα σχεδόν με αποτέλεσμα η ζυγαριά να δείξει 110 κιλά.
Κάπου εκεί τα "πήρα" και άρχισα δειλά-δειλά το τρέξιμο..έτρεξα και μερικούς αγώνες..τραυματίστηκα κανά-δυό φορές,αλλά συνεχίζω και ελπίζω να συνεχίζω ακάθεκτος για όσο πάει.
|
|
|
|
Diamantis
Lost Poet of Forum
Greece
1847 Δημοσιεύσεις |
|
|
Dejan
Master Forum-Runner
Greece
3884 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 26/11/2007 : 18:24:24
|
My turn
Λοιπόν, το να ασχολούμαι με τον αθλητισμό πάντα μου άρεσε. Και οι δύο γονείς πάντα μέσα σε στίβους και με εμένα να παίζω από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα στο σκάμα του μήκους της Πανεπιστημιούπολης να σκάβω το χώμα με κουβαδάκια,φτιαράκια κ.τ.λ. Όσο όμως μεγάλωνα καταλάβαινα ότι δε θα μπορούσα εύκολα να τρέχω καθώς ήμουν ένα ασθματικό παιδί. Στα 6-7 προσπαθούσα να τρέξω μία στροφή όπως μπορούσα αργά-γρήγορα δεν είχε σημασία μετά από μερικά μέτρα χρειαζόμουν heiler. Πότε το έβαζα κάτω, πότε όχι. Κάποια στιγμή κατάφερα να κάνω 3εις στροφές που φυσικά στο τέλος χρειάστηκα και πάλι βρογχοδιασταλτικό, πρέπει να ήμουν γύρω στα 8. Συνέχισα να προσπαθώ μέχρι που κοντά στην ηλικιά των 10 κατάφερα να κάνω για πρώτη μου φορά 12 γύρους. Αυτό το σκηνικό το θυμάται ακόμα ο πατέρας μου αφού πρόσφατα μου είπε ότι έκανα περίπου 1 ώρα για να το κάνω. Άρχισα να αραιώνω το να πηγαίνω αλλά και πάλι όποτε πήγαινα προσπαθούσα να κάνω κοντα στις 12 στροφές όπου και το πετύχαινα. Αυτό ήταν. Το άσθμα πιθανότατα είχε νικηθεί. Πήγα Γυμνάσιο. Τα πρώτα δύο χρόνια ασχολήθηκα με το μπάσκετ όπως όλα τα περισσότερα παιδιά τότε. Το τρέξιμο δεν το είχα παρατήσει και ακόμα και τότε πήγαινα στους σχολικούς ανωμάλου άσχετα εάν ερχόμουν στις τελευταίες θέσεις. Στο μπάσκετ αν και τα πήγαινα καλά σίγουρα δεν θα είχα μέλλον καθώς ήμουν μόλις 1.76 και.... 48 κιλά. Πήρα την απόφαση και στην Τρίτη Γυμνασίου ξεκίνησα εγώ μαζί με την αδερφή μου στίβο. Έτρεξα σε συλλογικό επίπεδο μέχρι τα 17 χωρίς κάποια σημαντική διάκριση εκτός από μία θέση σε τριάδα κλειστού και αυτό από σπόντα και συγκυρίες. Στα 17 σταμάτησα όπως προανέφερα και καλά για λόγους πανελληνίων εξετάσεων αλλά η αλήθεια ήταν ότι με είχε κουράσει αρκετά το να πιέζομαι για κάτι που μου αρέσει. Μόνο που μου άρεσε κάπως διαφορετικά. Τελειώνω το Λύκειο από τις πανελλήνιες μόνο ικανοποιημένος δεν έμεινα καθώς η θέση - περιοχή που πέρασα αλλά και κυρίως το ΤΕΙ που περνούσα δεν ήταν κάτι που με εξέφραζε. Πήγα στρατό και από 53 κιλά μέσα σε μόλις 6 μήνες απολύθηκα 74. Από το 2001 έως το 2006 έκανα μερικές ελάχιστες προσπάθειες να επανέλθω μόνο που ποτέ δεν τα κατάφερα. Πήγαινα έτρεχα 4-5 μέρες και μετά ξανά πίσω στη συνηθησμένη μου ζωή. Τον Απρίλιο του 2006 κάνω για τελευταία φορά προσάθεια να τρέξω. Με +25 κιλά από τα τότε αγωνιστικά μου δεν μπορούσα να τρέξω ούτε 20 λεπτά με 7'/Km. Συνέχισα για δύο εβδομάδες όπου και πήγα μαζί με τον πατέρα μου σε έναν αγώνα στα μέγαρα 21.1 km. Φυσικά δεν είχα συνείδητοποιήσει τι πήγαινα να κάνω. Βάζω το walkman και ξεκινάω να τρέχω. Μέχρι το 15 ήμουν σχεδόν καλά αν και στις τελευταίες θέσεις. Στο 17 είχα εξαντληθεί και πραγματικά μέτραγα μέτρο - μέτρο το πότε θα τελειώσει ο αγώνας. Περίπου στο 19 Km τα έχω παρατήσει και περπατάω. Κάπου εκεί με πετυχένει η γυναίκα του DIMKAZ και με εμψυχώνει να τερματίσω. Φτάνω στο στάδιο ορκιζόμενος ότι δε θα ξανακάνω μέτρο. Μετά τον Ημιμαραθώνιο η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή. Συνέχισα να τρέχω αρκετές φορές μέσα στην εβδομάδα και μετά από 7 μήνες έχοντας φτάσει τα 62 κιλά έτρεξα τον πρώτο μου μαραθώνιο σε 3,42 στη Κλασσική ενώ μετά από ένα χρόνο σε 3,31 και έπετε συνέχεια . Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι πλέον οι στόχοι μου υπάρχουν απλά για να υπάρχουν και τρέχω επειδή με ευχαριστεί και γι' αυτό το λόγο δεν πιέζομαι σχεδόν ποτέ ενώ όταν το κάνω το κάνω επειδή το νιώθω εκείνη τη στιγμή και μόνο.
Οπότε .... Back to the Track
______________________
* It's a beautiful life *
Everything comes to an end, life must go on.... Enjoy it... |
|
|
|
Θέμα |
|
|
|
Αθλητικό υπόβαθρο ή.... πως φτάσαμε ως εδώ;
