|
katerinahb
Newbie Forum Runner
20 Δημοσιεύσεις |
 Δημοσιεύτηκε - 14/06/2018 : 20:40:50
|
Αφησα να περάσουν σχεδόν 7 μήνες για να μπορέσω να το καταγράψω.
Την ώρα που συνέβαινε, απλά το ζούσα, όμως μέσα μου παρακαλούσα: μακάρι να τα θυμάμαι όλα αυτά για πάντα! Μακάρι να μείνει στην μνήμη μου η κάθε στιγμή η κάθε σκέψη το κάθε βήμα και το διαφορετικό συναίσθημά του....
Ηταν ένα ταξίδι που άρχισε τον Μάρτη με την δήλωση συμμετοχής-χωρις στ αλήθεια να πιστεύω ότι θα μπορούσα να το κατορθώσω. Από 1η Μαίου μπήκα στην προ-φάση προπόνησης, κάτι περισσότερο από ότι έκανα μέχρι τώρα. Και 21 Αυγούστου ξεκίνησε το πραγματικό πρόγραμμα.
Κοιτάζω πίσω τις σημειώσεις στο ημερολόγιο προπονήσεων. Ηταν πολλά τα χιλιόμετρα, ήταν βαριά τα πόδια, έκανε ζέστη, είχε υγρασία. Ηταν καλοκαίρι και έπρεπε να σηκωθώ πολύ νωρίς, 5:30 τουλάχιστον. Τα long run δύσκολα, οι διαλειμματικές σκληρές. Στα 28 χιλιόμετρα αναρωτιόμουν: αν εδώ τα έχω παίξει πώς θα βγάλω τα 42?
Και ενώ πίστευα ότι έκανα σχεδόν ότι μπορούσα άρχισαν οι εξωτερικές δυσκολίες. Ξυλουργικά για 2 εβδομάδες με σκληρά ωράρια και απίστευτη καταπόνηση των ποδιών από το ανεβοκατέβασμα στις σκάλες. Παρόλα αυτά έκανα τα τρεξίματά μου και μετά στη δουλειά. Τέλος Οκτωβρίου ήρθε το δυνατό χτύπημα: λίγες μόνο εβδομάδες πριν τον αγώνα στο νοσοκομείο για την εμβολή της γιαγιάς. 16ωρες βάρδιες, ξενύχτι, απίστευτη κούραση. Φυσικά όταν η γιαγιά βγήκε ζωντανή από όλο αυτό, όλα ξεχάστηκαν, και εγώ ξανά στις προπονήσεις.
Μόνο που ενώ έκανα προσεχικό φόρτωμα υδατανθράκων, την τελευταία εβδομάδα είδα τα κιλά να πέφτουν κατακόρυφα! Καλό να είσαι ελαφρύς αλλά έχω μαζέψει αρκετούς carbo?
Μπήκα στο πούλμαν το πρωί της Κυριακής 12 Νοεμβρίου. Πολύς κόσμος. Χαρούμενος, ζωντανός. Κυρίως ξένοι. Νέοι και ηλικιωμένοι. Χρώματα, excitement.
Μου είχαν πει να μην κοιτάω συη διαδρομή έξω από το παράθυρο, για να μην απογοητευτώ. Δεν μπορούσα να το κάνω! Η ατέλειωτη κατηφόρα ήταν συνεχώς δίπλα μου! Εφριξα... ολο αυτό πρέπει να το ανέβω?
Και έπειτα στο στάδιο του Μαραθώνα, εγώ μαζί με τους 18000 δρομείς, εγώ η άσχετη 59άχρονη με τους γυμνασμένους και προπονημένους και γεμάτους χαλαρή αυτοπεποίθηση συντρέχτες μου.
Οταν άρχισε ο αγώνας πήγαινα κοιτώντας το ρολόι για τον ρυθμό, τουλάχιστον τα 10 πρώτα χιλιόμετρα. Ακολουθούσα το πλάνο προσεχτικά και όλα φαίνονταν όπως τα περίμενα.
Μόλις άρχισαν οι ανηφόρες κατάλαβα ευτυχώς έγκαιρα ότι έπρεπε να ρίξω αρκετά το τεμπο για να τα βγάλω πέρα. Ημουν αρκετά συντηρητική και στις προπονήσεις και αυτό νομίζω με έσωσε. Εσκυψα το κεφάλι ( όπως συμβούλευε η Μαρία Πολύζου για να μην βλέπω την ανηφόρα και πήγαινα σε ρυθμό κοάν (με-χρι το τριά-ντα, μέ-χρι το τριά-ντα...)
Εβλεπα γύρω μου νέους να εγκαταλείπουν, να περπατάνε, να τρέχουν στα ΕΚΑΒ για βοήθεια. Δεν το πίστευα ότι συνέχιζα. Μήπως έκανα κάτι λάθος? Μήπως τώρα θα μου έρθει και εμένα η στραβή?
Ελάχιστη κούραση ένιωσα γύρω στο 20. (Εκεί άρχισα να χρησιμοποιώ κοάν). Ομως γενικά οι ανηφόρες δε μου φαίνονταν κάτι φοβερό. Επαιρνα τα τζελάκια μου, έπινα το νερό μου, τα ισοτονικά μου, φρόντιζα να μην περπατήσω ούτε βήμα, μόνο να τρέχω έστω και αργά.
Η τελευταία ανηφόρτα στο 31 μου φάνηκε piece of cake. Αυτές ήταν λοιπόν οι ανηφόρες? Τόσος φόβος για κάτι που ακόμα και εγώ κατάφερα? Ευγνωμονούσα μέσα μου τις ανηφόρες του Πάρκου Τρίτση, τα βαρετά και κουραστικά long run γύρω-γύρω, γύρω-γύρω.. Εκεί για πρώτη φορά πίστεψα ότι θα τερματίσω. Εκανα τηλεφωνήματα τρέχοντας. Με περίμεναν τα παιδιά μου και μια παιδική φίλη. Κατάλαβα ότι δεν θα τους απογοήτευα! Ηταν η πρώτη σίγουρη θετική σκέψη που έκανα...
Και τότε άρχισε η κατηφόρα στα γνωστά μέρη της Μεσογείων. Ημουν πια κουρασμένη. Ετρεχα σχεδόν 4 ώρες με ζέστη και ήλιο, είχα αηδιάσει απο τα τζελάκια, δεν ήθελα άλλο. Και ήξερα ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ότι το τέρμα ήταν ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ!
Αυτη την διαδομη την είχα κάνει χιλιάδες φορές. Νομισματοκοπείο-Κέντρο. Την ήξερα. Ηταν πολύ μακριά! Μελαγχόλησα. Ελάχιστος κόσμος να τονώνει, οι πόνοι στα ισχία έντονοι, το στομάχι ανακατεμένο.
Πήρα μπάρα αντί για τζελάκι, αρχισα να μετράω αναποδα απο το δέκα: άλλα οκτω ακόμα, άλλα οκτω ακόμα...
Τα έβλεπα αρκετά μαύρα πια. Δεν είχα χτυπήσει σωματικό τοίχο αλλά ψυχικό. Οταν όμως έφθασα στην Φειδιπίοδου κάτι άλλαξε. Ο ρυθμός άρχισε να ανεβαίνει από το 8 και κάτι έπεσε σχεδόν στο 7, αρχισα να με μαζεύω μήπως και δεν τα καταφέρω.
Ομως το σώμα μου ήθελε να τρέξει! Με πονούσαν απίστευτα όλες οι αρθρώσεις:γοφοί, γόνατα ίσως και τα χέρια δεν θυμάμαι πια. Στην Ηρώδου Ατικού όταν έχω γκαζώσει οριστικά, πλαφ! μια τεράστια φουσκάλα σχηματίζεται, την νιώθω, είναι σαν σακούλι με νερό, αλλά δεν καταλαβαίνω ούτε πόνο ουτε τίποτε!
Αυτές οι στιγμές θα ήθελα να κρατήσουν για πάντα! Να τις βλέπω σε βίντεο και να νιώθω την απίστευτη ευτυχία! Μπαίνω επιτέλους στο Παναθηναικό, εγώ η ασήμαντη 59άχρονη κυρούλα, πίσω από χιλιάδες και μπροστά από εκατοντάδες, μέσα σε χειροκροτήματα, μέσα σε μουσική, με ένα χαμόγελο - γέλιο μάλλον- μέχρι τα αυτιά, και βλέπω τον Γιάννη με τον φίλο του αριστερά μου να φωνάζουν και να κουνάνε τα χέρια, και πεθαίνω από ευτυχία, είμαι σε έκσταση όταν περνάω την γραμμή του τερματισμού, 5 ώρες και 40 λεπτα, δεν θέλω να σταματήσω να τρέχω, θα μπορούσα να τρέξω άλλα 5 χιλιόμετρα! (ετσι νόμιζα φυσικά,πριν σταματήσω!!!)
Προχωράω προς τις μπανανες. Ηταν τόσο εύκολο τελικά? Ειμαι ζωντανή, δεν τραυματίστηκα, δεν εγκατέλειψα, εγώ η Κατερίνα, μόλις τερμάτισα στον Μαραθώνιο, τα κατάφερα, δεν ήταν ανέφικτο...
Να σταματήσω πρεπει.
Στη ζωή μου οι στιγμές της απόλυτης ευτυχίας ήταν δύο: οταν γέννησα τα δύο παιδιά μου. Αυτή ηταν η τρίτη. Μετά από καιρό συνειδητοποιώ ότι πραγματικά κοπίασα, προπονήθηκα με συνέπεια, σεβάστηκα τον αγώνα και το σώμα μου και γιαυτό τα κατάφερα. Δεν υπήρχε τύχη. Ηταν φυσικό.
Αυτό το τελευταίο μου δίνει την μεγαλύτερη χαρά και αυτοπεποιθηση: Αφού έτρεξα στομν Μαραθώνιο μπορώ να κάνω τα πάντα... Ή λέω, το 2017 έκανα κάτι σπουδαίο, τερμάτισα ένα Μαραθώνιο. Κάπως έτσι...
|
|
Ο πρώτος μου Μαραθώνιος στα 59!
...Και σε λιγες ημερες να ξεκινησεις προπονηση για τον Μαραθωνιο του 18ι
!!! 
