| Συγγραφέας |
 Θέμα  |
|
Peter L
Senior Forum-Runner
696 Δημοσιεύσεις |
 Δημοσιεύτηκε - 20/10/2018 : 00:21:22
|
Σε εξέλιξη στην οροσειρά της Ροδόπης ο αγώνας μυθος για τους λάτρεις του ορεινού τρεξίματος.
Πολλοί φίλοι και γνωστά ονόματα μέσα στον αγώνα ,οι "δικοί μας" trexantiris 15 ωρες περασμα στο Κ-95 και crisscross 14.35 στο K-76 .
Κατα πολλούς η ομορφότερη νύχτα σε αγώνα είναι μπροστά μας.....
η σκέψη μας μαζί σας.
http://www.rout.gr/index.php?name=Rout&file=results&year=2018 |
|
|
Peter L
Senior Forum-Runner
696 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 20/10/2018 : 00:53:53
|
| Κ-107 ο Μανωλης σε 16.28 Και ο καλος φιλος Δημητρης Κορακας στην πρώτη εμφάνιση στο Rout σε 16.37 |
 |
|
|
sakis1971
Senior Forum-Runner
499 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 23/10/2018 : 12:46:25
|
Συγχαρητήρια σε όλους τερματίσαντες και μη.
όχι πολύ ποδώκης |
|
|
|
trexantiris
Master Forum-Runner
Greece
5735 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 24/10/2018 : 17:35:58
|
ROUT: Πολυ όμορφο, πολύπλοκο, πολύπλευρο, πολύ σκληρό και αμείλικτο...αλλά ταυτοχρόνα απόλυτα αληθινό!!! Είναι όντως "Advendurun"!
...θα επιστρέψω με ραπόρτο...
Free your feet...free your senses! |
|
|
|
trexantiris
Master Forum-Runner
Greece
5735 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 28/11/2018 : 12:08:12
|
Είπε: "...είναι μεγάλο, είναι ωραίο και είναι και πραγματικό, δεν είναι στη φαντασία μας δηλαδή, τερμάτισες στο ROUT!..." ΔημήτρηςΤ
Σε τέτοιους αγώνες το αποτέλεσμα δεν είναι ποτέ προκαθορισμένο! Η ανατροπή του τερματισμού μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή και χωρίς μάλιστα να έχει άμεση σχέση με το προπονητικό επίπεδο του δρομέα. Η διαδρομή προσφέρει απλόχερα δυνατές εικόνες και συναισθήματα αλλά ταυτόχρονα δε θα λυπηθεί να βάλει τρικλοποδιές ανά πάσα στιγμή και μάλιστα στις πιο ανύποπτες χρονικές στιγμές! Αυτό όμως είναι τελικά και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του αγώνα: μια διαρκής αναζήτηση ορίων (ψυχολογικών και σωματικών) σε συνδυασμό με τη βύθιση σε ένα απίστευτης ομορφιάς φυσικό τοπίο με μοναδικά χαρακτηριστικά! Παρθένα δάση, ξεχασμένα μονοπάτια – συντηρημένα από τη συνεχή προσπάθεια των εθελοντών! – μικρά πέτρινα τοξοτά γεφύρια, κρυστάλλινα νερά και η γαλήνη της φύσης να σε αγκαλιάζει σε κάθε σου βήμα.
Κούραση και απόλαυση, πόνος και ικανοποίηση, αδρεναλίνη και ηρεμία, αυτογνωσία και αλληλοϋποστήριξη, συνεργασία αθλητών και εθελοντών, ατομική αλλά και ομαδική προσπάθεια, θάρρος και τόλμη, τόλμη του να αντιμετωπίσεις τις ίδιες σου τις αδυναμίες, τους φόβους ή τους δισταγμούς σου. Αυτά είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά του «Rodopi Advendurun» ή κατά κόσμον του «ROUT, Rodopi Ultra Trail». Και όπως είχα γράψει στην πρώτη μου προσπάθεια:
«Μην αφήνεις άλλους να φτιάχνουν τα δικά σου όρια. Εσύ θα τα ανακαλύψεις και αυτά που θα βρεις αποτελούν την επόμενή σου πρόκληση»
ROUT 2016: μάθημα ζωής όπου τελείως εξαντλημένος, εξαϋλωμένος, στα τελευταία χιλιόμετρα «σύρθηκα» στον πρώτο μου τερματισμό. Η φωτογραφία του με στοιχειώνει ακόμα και τώρα! Οι όμορφες όμως εικόνες του αγώνα είχαν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια μέσα μου. Οι πρωτόγνωρες εμπειρίες της επαφής μου με τα δάση της Ροδόπης αλλά και η αίσθηση ότι κατάφερα να επιβιώσω – αν και άπειρος στις ανάγκες του αγώνα, η πληρότητα που μου έδωσε η διαδρομή, η διοργάνωση του αγώνα και η συνολική εμπειρία μου εκεί με ωθούσαν στο να ξαναδοκιμάσω χωρίς δισταγμό την επιστροφή μου. Τόλμησα να ονειρευτώ την πρώτη μου συμμετοχή στο ROUT, ονειρευόμουνα ξανά το ταξίδι εκεί!
ROUT 2018: τρέχοντας προς τον τερματισμό αυτήν τη φορά και με πλατύ χαμόγελο κτυπούσα τις κουδούνες! Δεν σιχτίρισα πουθενά στη διαδρομή, δεν είχα παραισθήσεις, δεν βογγούσα, δεν παραπατούσα (για την ακρίβεια δεν είχα καμία πτώση, ούτε καν σκόνταψα κάποια στιγμή μέσα στον αγώνα) και νηφάλιος απολάμβανα κάθε μέτρο της διαδρομής! Το ROUT το αγάπησα περισσότερο και ταυτόχρονα κατάλαβα καλύτερα το πόσο δύσκολο είναι. Δύσκολο όχι μόνο στο να διασχίσεις τα μονοπάτια του αλλά και στο να διαχειριστείς μια πιθανή εγκατάλειψη!
Μέσα στο Καλοκαίρι ξεκίνησε η προετοιμασία για τον αγώνα με τρεις ενδιάμεσους δρομικούς σταθμούς: Φαέθων, Ελληνικό Cross Country (52K) και Μαραθώνιος Ηρακλή στην Οίτη. Αλλά τα πράγματα δεν κυλούσαν πάντα τόσο ομαλά και δύο συμβάντα έθεσαν σε άμεσο κίνδυνο τη συμμετοχή. Ένα άσχημο διάστρεμμα που στοίχισε την απώλεια πολλών προπονήσεων για βδομάδες ολόκληρες – βγάζοντας και κάποιες ενοχλήσεις μέσα στον ίδιο τον αγώνα, και ένα συνάχι που δεν έλεγε να περάσει με τίποτα. Καταβεβλημένος καθώς ήμουνα αποφάσισα να μπω πολύ διστακτικά στη διαδρομή (φοβούμενος τον κίνδυνο να κατέβει ο γενικός διακόπτης ανά πάσα στιγμή), μπας και καταφέρω να την ολοκληρώσω. Τελικά όμως το χειρότερο «κτύπημα» ήρθε από εκεί που δεν το περίμενα: η κατανάλωση μεγάλου αριθμού ενεργειακών μπαρών γνωστής ξένης εταιρίας μου τσάκισαν το στομάχι! Με είχαν προειδοποιήσει ότι αυτές ήταν δυσκολοχώνευτες αλλά δεν τις περίμενα σε τέτοιο βαθμό… Έτσι από το 122ο χιλιόμετρο και για τα επόμενα 46 χιλιόμετρα, μέχρι και τον τερματισμό, δεν κατάφερα ποτέ να κάνω το στομάχι να επανέλθει με συνέπεια να αναγκαστώ να μειώσω κατακόρυφα την ενεργειακή πρόσληψη καθώς και τη λήψη νερού για τις επόμενες 10+ ώρες του αγώνα. Αποτέλεσμα βέβαια ήταν σταδιακά η σημαντική πτώση του ρυθμού στα τελευταία αυτά πολλά χιλιόμετρα αλλά τουλάχιστον είχα αρκετά αποθέματα ενέργειας ώστε να με «φέρω» στον τερματισμό…όρθιο αυτήν τη φορά! Το εντυπωσιακό ήταν πάντως ότι παρόλο την κατάσταση του στομαχιού και τους εμετούς, το φρεσκομαγειρεμένο φαγητό των σταθμών μια χαρά καθόταν και μου έδινε όχι μόνο πολύτιμη ενέργεια αλλά ταυτόχρονα μείωνε και τις στομαχικές ενοχλήσεις! Φάνηκε λοιπόν σε μένα ξεκάθαρα το πόσο σημαντικός είναι ο επαρκής ανεφοδιασμός στους λίγους – αλλά καλά εξοπλισμένους – σταθμούς του αγώνα.
Λειβαδίτης:
Μετά την εκκίνηση του αγώνα και 7 χιλιόμετρα χωματόδρομου μπαίνεις σε ένα ομαλό κατηφορικό μονοπάτι που αναδεικνύει το παιδί μέσα σου! Όπως μικρά παίζαμε με τα χώματα στις αλάνες και στις παραλίες, έτσι και τώρα δεν χορταίνουν τα πόδια να παίζουν με τα φύλλα, το μαλακό τερέν, τις στροφές, το νερό και με τις εναλλαγές στο τοπίο.
Βέβαια τα πόδια είναι ακόμα ξεκούραστα και διαχειρίζονται πολύ εύκολα ακόμα τη διαδρομή. Στην επιστροφή ο δρομέας που έχει ακόμα 10 χιλιόμετρα για τον τερματισμό πιθανόν να αισθάνεται πολύ διαφορετικά από ότι στις πρώτες στιγμές της διαδρομής και τα συναισθήματά του να απέχουν πολύ από το…αμέριμνο παιχνίδισμα με το έδαφος!
Θεολόγος:
Μάλλον δεν αποκαλείται τυχαία έτσι το συγκεκριμένο κομμάτι της διαδρομής: οι απαιτήσεις του είτε στην αρχή του αγώνα που κάποιος το κατεβαίνει είτε ειδικά στην επιστροφή που με πόδια βαριά θα προσπαθεί να υπερνικήσει την απότομη κλίση και τη συνολική απόσταση της ανηφόρας που φαντάζει ατελείωτη, θα κάνουν πολλούς δρομείς να «ακούσουν» φωνές μέσα τους!
Το κατέβασμα του Θεολόγου στην αρχή του αγώνα δίνει μια σαφή εικόνα του πόσο απότομο γίνεται το μονοπάτι πολλές φορές σε συνδυασμό με αρκετά σημεία υψηλής τεχνικότητας! Και σε μια κυκλική διαδρομή όπως είναι το ROUT, «ό,τι κατεβαίνει, ανεβαίνει κιόλας». Οπότε στην επιστροφή οι «φωνές μέσα στο κεφάλι του δρομέα» που θα θέλουν να τον οδηγήσουν στην εγκατάλειψη ενδέχεται να πληθύνουν κατακόρυφα!
Σίλλη:
Ο πρώτος σταθμός ανεφοδιασμού «Πρασινάδα_1» είναι ήδη παρελθόν και κινούμαστε προς τις κατηφόρες της Οξιάς. Μέχρι όμως κάποιος να φτάσει στις απαρχές του συγκεκριμένου μονοπατιού έχει να διασχίσει αρκετά σκαμπανεβάσματα που προσθέτουν υψομετρικά στο προφίλ του αγώνα και μάλιστα με αρκετά στοιχεία δυσκολίας μέσα! Η διαδρομή περνάει από τις παρυφές του οικισμού της Σίλλης όπου μια «βρύση/ποτίστρα» θα ξεδιψάσει τους αθλητές. Μην αγνοήσετε το παγωμένο τρεχούμενο νερό είτε στο «πήγαινε» είτε στην «επιστροφή» του αγώνα!
Οξιά/Ζαρκαδιά:
Ίσως πιο απότομη κατηφόρα (και αντίστοιχα ανηφόρα κατά την επιστροφή του αγώνα) από ότι του Θεολόγου αλλά ο τελευταίος βρίσκεται πιο κοντά στο τέλος του αγώνα όπου η κούραση έχει φωλιάσει για τα καλά στο σώμα του κάθε δρομέα, οπότε φαντάζει και πιο σκληρός! Η κλίση του μονοπατιού της Οξιάς σε συνδυασμό με τα δύσκολα πατήματα σε πολλά σημεία κάνουν το κατέβασμα παιχνιδιάρικο και ταυτόχρονα ιδιαίτερα απαιτητικό! Τουλάχιστον ο 2ος σταθμός ανεφοδιασμού «Ζαρκαδιά_1» πλησιάζει γοργά με δροσερό νερό και νόστιμο φαγητό να περιμένουν τον κάθε δρομέα! Το 2016 είχα αφιερώσει ελάχιστο χρόνο στη Ζαρκαδιά και έφυγα βιαστικά για τη συνέχεια του αγώνα…μέγα λάθος! Φέτος η εμπειρία με προστάτεψε και δεν λυπήθηκα τα λίγα παραπάνω λεπτά που χρειάστηκαν για να φάω καλά, να αναπληρώσω με υγρά αλλά και για να «φορτωθώ» με πολύ νερό στο σακίδιο που θα χρειαζόμουνα μέχρι τον 3ο σταθμό («Κρούσοβο») έχοντας μάλιστα να αντιμετωπίσω και τα έντονα υψομετρικά στο ενδιάμεσο!
Καϊκούλι:
Μπορεί ο σταθμός ανεφοδιασμού της «Ζαρκαδιάς_1» να δίνει μια ανάσα στους δρομείς που βρίσκονται σχεδόν στο χαμηλότερο απόλυτο υψόμετρο του αγώνα αλλά η ανηφόρα αμέσως μετά την έξοδο από το χώρο του σταθμού «σε παίρνει από τα μούτρα»! Με οπλισμένα τα μπατόν ξεκινάει μια συγκρατημένη – αλλά όχι νωχελική – ανάβαση προς το επόμενο check point «Καϊκούλι». Όλα τα χρώματα της Φθινοπωρινής πανδαισίας είναι και εδώ: πράσινο, κίτρινο, κόκκινο, πορτοκαλί, με όλους τους ενδιάμεσους τόνους! Η διαδρομή είναι «ακατάλληλη» για όσους παρουσιάζουν αλλεργία στο…δάσος!
Φαρασινό:
Πλέον όταν αναφέρομαι στις ομορφιές μιας δασοσκέπαστης περιοχής λέω: «αυτή η διαδρομή, αυτό το μονοπάτι, μου θυμίζει το Φαρασινό»… Στο άκουσμα της λέξης «Φαρασινό» αυτόματα μου έρχονται στο μυαλό αναμνήσεις από τον αγώνα στη Ροδόπη και όταν ακούω τη λέξη «ROUT», το Φαρασινό είναι η επόμενη λέξη που έρχεται στο νου μου θυμίζοντας το φυσικό κάλλος του αγώνα! Ομαλό μονοπάτι που τραβερσάρει κατηφορικά στην αρχή κατάφυτη πλαγιά και στη συνέχεια ανηφορικά οδηγεί μετά από κάμποσα χιλιόμετρα προς το σταθμό ανεφοδιασμού «Κρούσοβο».
Κρούσοβο/Πυραμίδα:
Ακόμα μέρα όταν τα βήματά μου με έφεραν στην αγκαλιά των εθελοντών του συγκεκριμένου σταθμού (που βρίσκεται κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά). Παίρνω από το drop bag τον κύριο φακό που θα με συντρόφευε στη μακριά νύχτα που σύντομα θα ερχόταν. Βάζω στο σακίδιο μια ζεστή μακρυμάνικη μπλούζα στην περίπτωση που θα τη χρειαζόμουνα στη διάρκεια της νυχτερινής μου πορείας, από τη στιγμή μάλιστα που η θερμοκρασία σε αυτά τα μέρη βυθίζεται το βράδυ. Τελικά όμως δε χρειάστηκε αφού φέτος οι μέσες θερμοκρασίες που επικράτησαν κατά τη διάρκεια της πρώτης μέρας του αγώνα ήταν αρκετά υψηλές. Τρώω μια γενναία ποσότητα φαγητού (τόσο νόστιμο που ευχαρίστως θα έτρωγα τη μισή κατσαρόλα εάν δεν φοβόμουνα το σίγουρο βαρυστομάχιασμα). Φορτώνομαι με υγρά στα φλασκιά του σακιδίου και ξεκινάω το μακρύ δρόμο (κυρίως ανηφορικό) για τα επόμενα σημεία ελέγχου της Ζαγκραντένιας και Πυραμίδας.
Συνειδητοποιώ ότι από την πρώτη συμμετοχή στο ROUT το 2016 είχα ξεχάσει τελείως τις απαιτήσεις της διαδρομής στο συγκεκριμένο κομμάτι! Ο εγκέφαλος είχε φαίνεται διαγράψει οριστικά κάποιες μνήμες που έφερναν στο προσκήνιο εικόνες κούρασης και προσπάθειας διαχείρισης απαιτητικών κλίσεων αλλά και δύσκολων πατημάτων σε πολλά σημεία του μονοπατιού! Σιγά-σιγά το σκοτάδι άρχισε να σκεπάζει το τοπίο και για κάποιες στιγμές ακόμα διαγράφονταν οι κορυφογραμμές των κοντινών ορεινών όγκων. Με τη ΒασιλικήΣ που τρέχαμε μέχρι τότε μαζί για σχεδόν 80 χιλιόμετρα του αγώνα ανάβουμε τους φακούς και με προσεκτική διαχείριση των δυνάμεων συνεχίζουμε την πορεία προς την «Πυραμίδα» που σηματοδοτεί και τη μέση της συνολικής διαδρομής, ακριβώς πάνω στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Στο σημείο που βρισκόμασταν ακόμα και οι «φωνές» της διοργάνωσης που έρχονταν στον ασύρματο που είχα καθόλη τη διάρκεια του αγώνα πάνω μου - για λόγους ασφαλείας από τη στιγμή που η κάλυψη κινητής τηλεφωνίας ακόμα και της Cosmote είναι απλά υποτυπώδης στην ευρύτερη περιοχή, είχαν «σβήσει»! Η παρέα της μεστής φωνής που καλούσε συνεχώς σε ενημέρωση τους διάφορους σταθμούς και check points του αγώνα είχε περάσει στη λήθη του αχανές δάσους της Ροδόπης. «Ερύμανθος καλεί Αλήκιοϊ, Αλήκιοϊ ακούει;», «Τσατάκι ενημερώνει Ερύμανθο, Ερύμανθος λαμβάνει;». Η ραδιοκάλυψη επέστρεψε με το που κερδίσαμε αισθητά υψόμετρο προς την Πυραμίδα και βρεθήκαμε στην «ομπρέλα» κάλυψης συγκεκριμένου αναμεταδότη της διοργάνωσης. Εκείνες τις στιγμές αισθάνεσαι κάπως λιγότερο «απομονωμένος» όταν ακούς τον παλμό της διοργάνωσης στα VHF και καταλαβαίνεις το πόση προσπάθεια κρύβεται πίσω από το συντονισμό ενός τέτοιου αθλητικού γεγονότος ακόμα και στον τομέα της τηλεπικοινωνιακής υποδομής! Άφιξη στην Πυραμίδα, ακουμπάω το τσιμεντένιο κολονάκι «148» (στο σχήμα πυραμίδας), ένα από τα πολλά που οριοθετούν τη συνοριακή γραμμή, καταγράφεται ο αριθμός από τους εθελοντές και ξεκινάει αμέσως η κατάβαση σε απότομο μονοπάτι. Δεν θα φανεί άλλος σταθμός ελέγχου ή ανεφοδιασμού στα επόμενα 10 χιλιόμετρα.
Γιουμουρλού:
Αρχίζουν για μένα κάποιες από τις καλύτερες στιγμές του αγώνα! Η νύχτα πάντα με συνεπαίρνει στους αγώνες υπεραποστάσεων ειδικά αν η απομόνωσή της με βρίσκει μέσα σε ένα μονοπάτι! Το 2016 είχα βγάλει και τις 13 ώρες της νύχτας ουσιαστικά τρέχοντας μόνος μου: στιγμές γαλήνης ξεχασμένος στις σκέψεις μου… Εκείνες τις στιγμές έρχονταν στο μυαλό μου τα λόγια δρομέα του γηπέδου μας:
«Για να βιώσεις έναν τέτοιο αγώνα, για να τα βρεις με τον εαυτό σου στο βάθος μιας απομονωμένης κοιλάδας ή εκεί ψηλά σε κάποια κορυφή, για να ακούσεις το δάσος να σου μιλάει…μην πας με παρέα…μην κολλήσεις σε παρέα μόνο και μόνο για να είσαι στη σιγουριά της… βγάλτα πέρα μόνος σου…κυρίως σε ψυχολογικό επίπεδο…σου εγγυώμαι ότι θα γυρίσεις πίσω άλλος άνθρωπος…ένας καλύτερος και ανώτερος ΕΣΥ!» ΛουκάςΧ
Και όντως από εκείνες τις ατελείωτες νυχτερινές ώρες του 2016 έβγαινα πιο δυνατός. Πιο σίγουρος για τις δυνάμεις μου, πιο συγκεντρωμένος από ποτέ σε αυτό που έκανα!
Φέτος έμπαινα μέσα στο νυχτερινό τοπίο με την καλή παρέα συνδρομέα κάτι που έδινε μια διαφορετικά χροιά στη ροή του αγώνα, πιο ενδιαφέρουσα θα έλεγα. Λίγες κουβέντες, αλληλοϋποστήριξη και συνεργασία. Σίγουρα με την παρέα η ώρα περνάει διαφορετικά και πιο…γρήγορα. Το δάσος ήταν απόλυτα ήσυχο, ήρεμο…τίποτα δεν προμήνυε την καταιγίδα που θα κτυπούσε την ευρύτερη περιοχή την επόμενη μέρα!
Μετά την ολοκλήρωση του απότομου μονοπατιού που ξεκινούσε από το σημείο ελέγχου της «Πυραμίδας», κάναμε πολλά «ακροβατικά» πάνω στα λιθάρια μιας ξεροποταμιάς και βρισκόμενοι πλέον σε ανηφορικό χωματόδρομο συνεχίσαμε την πορεία μας προς Γιουμουρλού. Το ότι είχαμε για τέτοια απόσταση συνεχόμενη ανηφόρα μπροστά μας δεν το είχα υπολογίσει καθόλου και δεν το θυμόμουνα από την πρώτη μου συμμετοχή. Είχα λανθασμένα την εικόνα της καθολικής κατηφόρας από το προηγούμενο σημείο ελέγχου της Πυραμίδας προς τη Γιουμουρλού. Ξανά είσοδος σε κατηφορικό μονοπάτι, πέρασμα πάλι από σημεία με λιθάρια και έξοδος της διαδρομής σε ήπια κατηφορικό χωματόδρομο όπου πλέον αυτός σε βγάζει στην όαση του σταθμού ανεφοδιασμού! Ένα ακόμα σημείο στη μέση του πουθενά με τους ανθρώπους που επανδρώνουν το σταθμό να σκίζονται να σε εξυπηρετήσουν με τα πολλά καλούδια που προσφέρονται εκεί! Με μια κουβέρτα στην πλάτη για να μην πάθω υποθερμία και καθισμένος στον πάγκο του τραπεζιού απόλαυσα ένα ακόμα νοστιμότατο γεύμα, ήπια λίγο κόλα, έβαλα τα γεμάτα φλασκιά στο σακίδιο και με μαζεμένα τα μπατόν πλέον, αρχίζουμε με τη Βασιλική να κατηφορίζουμε στο χωματόδρομο προς το επόμενο check point «Αλήκιοϊ».
Γρήγορο κομμάτι της διαδρομής που μπορεί όμως να παρασύρει κάποιον στο να απωλέσει πολύτιμη ενέργεια για τη συνέχεια του αγώνα! «Μανώλη ο αγώνας ξεκινάει μετά τη Γιουμουρλού» με είχε προειδοποιήσει η ΤζοΜ. Μετά όμως το Βατερλό του 2016, είχα στο νου μου ότι το κρίσιμο σημείο της διαδρομής μάλλον θα ήταν μετά τον ανεφοδιασμό στη «Ζαρκαδιά_2», στο 128ο χιλιόμετρο, όπου άλλα 40+ πολύ απαιτητικά χιλιόμετρα με τις ανηφόρες της Οξιάς και του Θεολόγου θα με περίμεναν ακόμα μπροστά μου! Έτσι σε εκείνο το γρήγορο πράγματι κομμάτι της διαδρομής προς το Αλήκιοϊ πήγαινα εξαιρετικά συγκρατημένα απολαμβάνοντας στο μέγιστο το κάθε μέτρο της διαδρομής. Και η ώρα περνούσε γρήγορα, έριχνα κλεφτές ματιές στο ίχνος της διαδρομής στο ρολόι που είχα κατεβάσει την προηγούμενη μέρα για να επιβεβαιώνω την σωστή μας πορεία πάνω στη διαδρομή, φροντίζοντας παράλληλα να ακολουθώ με ακρίβεια το πλάνο τροφοδοσίας. Συχνή λήψη ενέργειας, αρκετό νερό χωρίς όμως υπερβολές, κάποιους ηλεκτρολύτες και λίγη καφεΐνη για να κρατιέμαι σε εγρήγορση.
Πιάνουμε και άλλους δύο δρομείς και όλη η παρέα φτάνει στο σημείο ελέγχου όπου σηματοδοτεί και την κίνησή μας πλέον μέσα στο «Μέγα Ρέμα» με τους ήχους του ποταμιού να συντροφεύουν από δω και πέρα την πορεία μας για πάρα πολύ ώρα.
Μέγα Ρέμα/Ζαρκιαδιά_2:
Δεν είναι απλά ένα ρέμα…είναι το «Μέγα Ρέμα»! Συνεχώς με το θόρυβο του νερού στα δεξιά σου κινείσαι για πολύ ώρα σε ένα ατελείωτο…σκαμπανέβασμα. Είναι αυτό που περιγράφω για κάποιους αγώνες, «τα κρυφά υψομετρικά». Μπορεί στο προφίλ της διαδρομής το συγκεκριμένο κομμάτι να είναι συνεχώς κατηφορικό αλλά ουσιαστικά ο δρομέας ανεβοκατεβαίνει σε ένα πολύ όμορφο μονοπάτι το οποίο όμως ενδέχεται να του «σπάσει» τα νεύρα με αυτές τι άπειρες εναλλαγές κλίσεων και ρυθμού! Και ο θόρυβος του νερού να ακολουθεί την κάθε ανάσα σε μια προσπάθεια να την σκεπάσει. Κάποιες στιγμές ο υδάτινος παφλασμός μειώνεται σε ένταση και σκέφτεσαι: μήπως φτάνω στο επόμενο σημείο ελέγχου του «Μέγα Ρέματος»; Ο ήχος όμως δυναμώνει ξανά…όχι, το μονοπάτι πλησιάζει πάλι στο ποτάμι και πάλι θα απομακρυνθεί την επόμενη στιγμή και θα ξαναπλησιάσει…και θα απομακρυνθεί πάλι…και ξανά από την αρχή! Και ξανά ανεβαίνεις στο μονοπάτι και μετά από λίγα μέτρα πάλι κατεβαίνεις με προσεκτικά βήματα για να μην μπλεχτείς σε κάποια ρίζα, μην σκοντάψεις σε κάποια κρυφή πέτρα που δεν είδες, μην κάνεις κάποια βλακεία, έχεις πτώση και χαθεί ο αγώνας από το πουθενά!
Αισθανόμουνα ότι ο ρυθμός της παρέας ήταν πλέον αρκετά αργός. Το 2016 στο κομμάτι αυτό της διαδρομής είχα αρχίσει να τα βρίσκω σκούρα. Τώρα όμως η κατάσταση ήταν τελείως διαφορετική! Συγκεντρωμένος, δυνατός, νηφάλιος. Αποφάσισα να ξεκόψω τσιμπώντας λίγο την ταχύτητα, αυξάνω την ένταση του φακού, αισθανόμουνα τόσο όμορφα που ήταν σαν να ξεκινούσε ο αγώνας ακριβώς εκείνη τη στιγμή! Το σημείο ελέγχου «Μέγα Ρέμα» βρίσκεται πλέον πολύ πίσω και το «Τσατάκι» δεν πρέπει να είναι πολύ μακριά. Οι αισθήσεις μου οξυμένες στο έπακρο: όταν το θρόισμα του νερού δεν έφτανε στα αφτιά μου μπορούσα να ακούσω ακόμα και τον ήχο των φύλλων που πέφτοντας ακουμπούσαν στο έδαφος! Η υγρασία της νύχτας έδινε ζωντάνια στα πνευμόνια και τα πόδια…πετούσαν. Γρήγορο πέρασμα από δύο βάραθρα, μου ήταν γνωστά από την πρώτη μου συμμετοχή. Αυτήν τη φορά «τόλμησα» και έστρεψα τη δέσμη του φακού προς τον…πάτο τους: πολλά μέτρα πιο κάτω άσπρισαν κάποια βράχια στο φως ακριβώς δίπλα στο ποτάμι. Δεν ήθελα να σκέφτομαι τί θα γινόταν αν σε κάποιο στραβοπάτημα βρισκόμουν στο κενό…απλά δεν θα με βρίσκανε ποτέ.
Άφιξη στο Τσατάκι και άμεση συνέχιση του μονοπατιού με την ίδια ορμή που είχα πλέον αποκτήσει. Ήμουν πιο ζωντανός από ποτέ, η εικόνα του επόμενου σταθμού ανεφοδιασμού «Ζαρκαδιά_2» ερχόταν μπροστά μου, λίγες ακόμα ανηφόρες (που κάποιες τις έτρεχα) και θα έτρωγα πάλι ζεστό φαγητό! Αναφέρθηκα στο φαγητό;…μην ξεχνιέμαι και ήρθε η ώρα να φάω μια ακόμα μπάρα από τις πολλές που είχα ήδη καταναλώσει από την αρχή του αγώνα. Με το που την κατανάλωσα και κάθισε….μολύβι στο στομάχι μου (το είχα παρατηρήσει και με τις άλλες πριν τόσες ώρες αλλά δεν πολυέδινα σημασία)…έκανα τον πρώτο μου εμετό. Και γύρισε ξαφνικά ο διακόπτης! Την συνεχή πλέον εμετική διάθεση ακολούθησε αναμενόμενα και η ατονία που προοδευτικά αυξανόταν. Ούτε λόγος να φάω κάτι από αυτά που είχα πάνω μου εκείνες τις στιγμές αλλά το πιο άσχημο ήταν ότι δεν είχα όρεξη ούτε νερό να πίνω. Από την εμπειρία μου γνώριζα ότι αν διατάρασσα τελείως το πλάνο τροφοδοσίας θα περνούσα πολύ δύσκολα στο υπόλοιπο της διαδρομής ή ακόμα και θα εγκατέλειπα. Υπήρχαν πάρα πολλά χιλιόμετρα μπροστά πολύωρης προσπάθειας.
Ένα αγώνας υπεραπόστασης δεν είναι όπως μια ταινία: δεν υπάρχει κάποιο τηλεκοντρόλ να πατήσεις παύση ή να πας πίσω για να αλλάξεις κάτι. Κάτι που έγινε, έχει ήδη γίνει και απαιτεί την άμεση αντιμετώπισή του! Πίνοντας μόνο γουλιές νερού έκανα υπομονή μειώνοντας σημαντικά το ρυθμό κίνησής μου μέχρι να φτάσω στη Ζαρκαδιά_2. Στο συγκεκριμένο σταθμό καθώς και στον επόμενο – και τελευταίο του αγώνα – «Πρασινάδα_2» έφαγα διπλή μερίδα φαγητού που ήταν πλέον και η κύρια πηγή ενέργειας μέχρι και τον τερματισμό και ήπια αρκετή κόλα που βοηθούσε στο να ηρεμήσει το στομάχι.
«Μέσα στον αγώνα η ψυχολογία σου μπορεί να αλλάξει χίλιες φορές» θυμόμουνα τα λόγια της ΆντζυΤ! Όταν κάτι συμβαίνει που ρίχνει το ηθικό, χρειάζεται υπομονή και επιμονή για να το αντιμετωπίσεις, να συνεχίσεις την προσπάθεια, να μην το βάλεις κάτω. Μετά η κατάσταση μπορεί να αλλάξει σημαντικά, η ψυχολογία να ανέβει, το σώμα να ανταποκριθεί καλύτερα και να μπορέσεις να κάνεις το παραπάνω βήμα που χρειάζεται για να ολοκληρώσεις τη διαδρομή.
Δασικό Χωριό:
Ανεβαίνοντας προς το τελευταίο σημείο ελέγχου του αγώνα, αυτό του «Λειβαδίτη», ερχόντουσαν εικόνες από τη συμμετοχή του 2016. Σε αυτό το μονοπάτι εκείνη τη χρονιά ήμουνα τόσο κουρασμένος και ενεργειακά άδειος που είχα ακόμα και παραισθήσεις. Με σταθερά βήματα ροκάνιζα τώρα την ανηφόρα, είχα ήδη αρχίσει να «προβάλλω» τον τερματισμό στο μυαλό μου. Ο μακρινός ήχος κεραυνών έσκιζε την ησυχία του δάσους και οι πρώτες ψιχάλες άρχισαν να βρέχουν τα φύλλα και το χώμα. Οι ουρανοί ανοίξανε πεντέμισι χιλιόμετρα πριν το Δασικό Χωριό, το παγωμένο νερό που διαπερνούσε τα ρούχα με ανάγκασε χωρίς δεύτερη σκέψη να βγάλω από το σακίδιο το αδιάβροχο και να το φορέσω αμέσως! Κούραση σίγουρα υπήρχε συγκεντρωμένη στα πόδια αλλά τουλάχιστον κάποιες ακόμα δυνάμεις που είχαν απομείνει επέτρεπαν ένα χαλαρό περπατοτρέξιμο στα τελευταία αυτά χιλιόμετρα του ανηφορικού χωματόδρομου, ο οποίος λόγω της καταιγιστικής βροχής είχε αποκτήσει και τα δικά του «ποτάμια» σε αρκετά σημεία.
Και οι κουδούνες ήταν εκεί! Σταθερή αξία, ο συμβολισμός που περιμένεις για την ολοκλήρωση του αγώνα μαζί με μια σφιχτή και ζεστή αγκαλιά στον τερματισμό! Ένα ταξίδι ολοκληρώνεται που θα σηματοδοτήσει κάποιο νέο…
29:29, τόσες ώρες και λεπτά χρειάστηκαν για να ολοκληρώσω ένα ακόμα ταξίδι ευτυχίας στη μαγική Ροδόπη, στο ROUT που προκαλεί τις αισθήσεις και σε μαγνητίζει με τη διαδρομή και οργάνωσή του! Η εμπειρία είναι εθιστική και πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται το πότε θα ξαναβρεθώ εκεί πέρα!
Διαχείριση: η λέξη κλειδί!
Κάτι που βοήθησε ιδιαίτερα στο να βγει πιο ομαλά ο αγώνας φέτος, από ότι το 2016, ήταν η προσεκτικότερη διαχείριση δυνάμεων! Όταν κάποιος ξεκινάει μια υπεραπόσταση στο βουνό ή στην άσφαλτο, θα είναι ξεκούραστος στην αρχή και παρασυρόμενος από την κεφάτη διάθεση όλων των δρομέων εκείνης της στιγμής, ενδέχεται να παρασυρθεί σε έναν γρήγορο ρυθμό. Ακόμα και στα πρώτα 10άδες χιλιόμετρα είναι πολύ εύκολο να αλλάξει προτεραιότητες δίνοντας έμφαση στο σβέλτο τρέξιμο, σκεπτόμενος ίσως έναν αναπάντεχα γρήγορο τερματισμό. Όμως ο αγώνας δεν έχει ακόμα καν ξεκινήσει!
Φέτος είχα κατά νου όλα τα παιδαριώδη λάθη που είχα κάνει στην πρώτη μου συμμετοχή, δεν παρέκκλινα στο βασικό πλάνο τροφοδοσίας (ήμουνα όμως πάντα έτοιμος να αναπροσαρμόσω τα δεδομένα ανάλογα με τις καταστάσεις που θα αντιμετώπιζα), δεν παρασυρόμουνα από άλλους συνδρομείς και κυρίως…από τον ίδιο τον εαυτό μου, ενώ αφιέρωνα περισσότερο χρόνο στο να ρουφάω τις ομορφιές της διαδρομής καθώς και στο να εντυπώνω τις λεπτομέρειες του αγώνα. Δεν ξόδευα απερίσκεπτα χρόνο στους λίγους σταθμούς ανεφοδιασμού αλλά από την άλλη δεν παραμελούσα τη σωστή μου τροφοδοσία εκεί μαζί με όλες τις υπόλοιπες λεπτομέρειες που θα με βοηθούσαν στο να φτάσω στον επόμενο σταθμό. |
|
|
|
trexantiris
Master Forum-Runner
Greece
5735 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 28/11/2018 : 12:10:44
|
Πρακτικά ζητήματα:
Θα καταγράψω λεπτομέρειες για κάποια πρακτικά ζητήματα που προκύπταν κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για το φετινό ROUT αλλά και του ίδιου του αγώνα, που έχουν σχέση με τον εξοπλισμό, την προπόνηση καθώς και την ίδια τη διαδρομή.
Μπατόν
Για μερικούς άχρηστα ενώ για άλλους αποτελούν τα «έξτρα πόδια τους»! Θεωρώ ότι τα μπατόν αποτελούν ένα χρήσιμο κομμάτι του εξοπλισμού για αγώνες βουνού τόσο μεγάλων αποστάσεων, ακόμα και αν το υψομετρικό προφίλ αυτών των διαδρομών δεν είναι τόσο επιθετικό. Παίρνουν κούραση από τα πόδια και βοηθάνε σημαντικά σε όσα σημεία της διαδρομής υπάρχουν έντονες κλίσεις, ακόμα και στην κατηφόρα! Αρκετά χιλιόμετρα προπόνησης καλό θα ήταν να γίνουν με τη χρήση τους, αν κάποιος θέλει τελικά να τα πάρει μαζί του στη διαδρομή του αγώνα έτσι ώστε να έχει επιτευχθεί η κατάλληλη εξοικείωση με αυτά.
Κάποια χρήσιμα συμπεράσματα που αποκόμισα από την χρήση των μπατόν σε προπονήσεις και αγώνες:
- Ιδιαίτερα πρακτική η ύπαρξη φελλού στις λαβές τους! Ότι καλύτερο για να μη γλιστράει η παλάμη, όσο ιδρωμένη και να είναι.
- Παρόλο που η ύπαρξη των «ιμάντων» στις λαβές τους βοηθάει στην καλύτερη – και πιο ξεκούραστη – μεταφορά της δύναμης από τα χέρια/καρπούς στα μπατόν, τους έχω πλέον αφαιρέσει! Στις κατηφόρες όχι μόνο είναι άχρηστοι αλλά τους θεωρώ και επικίνδυνους στη χρήση τους γιατί σε ενδεχόμενη πτώση μπορεί ο καρπός/χέρι να «κλειδώσει» στους ιμάντες και να σπάσει! Επίσης στα τμήματα της διαδρομής όπου η χρήση/μη χρήση των μπατόν συνεχώς εναλλάσσεται, το πέρασμα του καρπού στους ιμάντες και το βγάλσιμο στη συνέχεια όταν δεν χρησιμοποιούνται καταντάει εκνευριστικό και…μια χρονοβόρα διαδικασία.
Μπατόν που χρησιμοποίησα στο ROUT: Black Diamond, Ultra Distance Cork. Βαθμολογία 9/10 (είναι αλουμινίου οπότε είναι σχετικά βαριά, ενώ τα αντίστοιχα carbon είναι ελαφρύτερα αλλά βέβαια ακριβότερα και πιο ευαίσθητα για στράβωμα σε τυχόν εγκάρσιες δυνάμεις λόγω κακής χρήσης).
Σακίδιο
Ένα βασικό κομμάτι του εξοπλισμού για αγώνες υπεραποστάσεων, κυρίως βουνού. Απίστευτη ποικιλία, πολλές και διαφορετικές δυνατότητες που ενδέχεται να μπερδέψουν το δρομέα. Σε κάθε περίπτωση το σακίδιο πρέπει να έχει «δουλευτεί» εντατικά στις προπονήσεις έτσι ώστε η χρήση του να είναι όσο το δυνατόν πιο οικεία και το σώμα να έχει προσαρμοστεί στην εφαρμογή και βάρος του. Οι ώμοι, τραπεζοειδής και το κόκαλο της «κλείδας» προβληματίζονται από την πολύωρη χρήση ενός σακιδίου που μπορεί να είναι φορτωμένο με ένα σωρό πράγματα! Στις προπονήσεις πέρα από τα φλασκιά που ήταν γεμάτα (ακόμα και αν δεν χρειαζόμουνα όλη την ποσότητα του νερού) έβαζα μέσα και έξτρα βάρος (έρμα) έτσι ώστε το σώμα να προσαρμόζεται/δυναμώνει ακόμα πιο πολύ στην πολύωρη χρήση του. Όλες οι μεγάλες προπονήσεις μου στο βουνό έβγαιναν με το σακίδιο πλήρως φορτωμένο!
Το σακίδιό μου ήταν το «Inov8 – Race Ultra 10». Βαθμολογία 9/10. Παρόλο που έχει πολλούς πρακτικούς αποθηκευτικούς χώρους μπροστά/πλάγια, θα ήθελα να έχει κάποια αδιάβροχη τσέπη (για ένα κινητό παράδειγμα), καθώς και πιο εύκολη πρόσβαση στον «πίσω» αποθηκευτικό χώρο χωρίς να είναι απολύτως απαραίτητο να το βγάζεις από πάνω σου πρώτα. Το τελευταίο είναι βέβαια και ο μεγαλύτερος περιορισμός των περισσότερων σακιδίων της αγοράς!
Παπούτσια/Κάλτσες
Όπως και στο ROUT 2016 προτίμησα τη χρήση παπουτσιών με επιθετική εξώσολα, δηλαδή με μεγάλα «τακουνάκια» (studs), μαλακής γόμας και με σημαντικά μεσοδιαστήματα ανάμεσα σε αυτά, για την εύκολη αποβολή της λάσπης. Την ίδια επιλογή ακολούθησα και στο φετινό αγώνα με τα Inov8 X-Claw να προσφέρουν αβυσσαλέα κρατήματα σε όλη τη διαδρομή. Ένα όμως μειονέκτημά τους είναι η μέτρια απομόνωση της αίσθησης των μυτερών πετρών – όπου αυτές υπήρχαν στο μονοπάτι – με αποτέλεσμα στα τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής το πέλμα να τα βρίσκει λίγο σκούρα όταν περνούσα από πιο πετρώδες τερέν. Επίσης η «αποβολή» του νερού από το εσωτερικό τους ήταν μοναδική (καλός αερισμός) και αυτό το κρίνω σημαντικό προσόν στον αγώνα καθώς τα περάσματα μέσα από νερά/λάσπες είναι πολλά. Βαθμολογία 10/10.
Τα παπούτσια συνόδευε η χρήση «γκετών» της Salomon για να αποφευχθεί η παρείσφρηση βρωμιάς μέσα σε αυτά. Παρόλο που στο σακίδιο είχα συνεχώς ένα ζευγάρι κάλτσες καθώς και άλλα ζευγάρια στα drop bags, τελικά όλη η διαδρομή βγήκε χωρίς να αλλάξω παπούτσια ή κάλτσες! Δεν αισθάνθηκα ποτέ αυτήν την ανάγκη. Τα τελευταία χρόνια έχω κατασταλάξει στη χρήση των καλτσών της Bridgedale.
Ρουχισμός
Όπως και στο 2016, έτσι και στο ROUT φέτος προτίμησα την προσέγγιση «λίγα και καλά». Ρούχα που έχω εκτεταμένα δοκιμάσει σε προπονήσεις και άλλους αγώνες. Τα «μανίκια» με εξυπηρετούν πολύ επίσης καθώς ανάλογα με τη θερμοκρασία μπορώ να τα «ανεβοκατεβάζω» επιτυγχάνοντας κάθε φορά την ιδανική άνεση. Ένα λεπτό – αλλά ιδιαίτερα ζεστό – base layer μπήκε στο σακίδιο στο Κρούσοβο, πριν το κρύο της νύχτας δείξει για τα καλά τα δόντια του. Δεν χρειάστηκε μεν αλλά ποτέ δεν ξέρεις τί μπορεί να συμβεί σε τόσες ώρες κίνησης μέσα στο δάσος! Αλουμινοκουβέρτα/μίνι φαρμακείο μονίμως μέσα στο σακίδιο μαζί με ένα καπέλο για την περίπτωση βροχής ή δυνατού ήλιου σε συγκεκριμένα σημεία της διαδρομής. Το αδιάβροχο επίσης ήταν μονίμως στο βασικό εξοπλισμό που κουβαλούσα (κάτι που χρειάστηκε τόσο πολύ στα τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής όπου άνοιξαν οι ουρανοί)! Και εκτός από τα γάντια που είχα για τις ώρες τρεξίματος σε χαμηλές θερμοκρασίες, σε αγώνες βουνού (και προπονήσεις) πάντα φοράω και ποδηλατικά γάντια (με κομμένα δάκτυλα) για την προστασία των χεριών σε περίπτωση πτώσης.
Φακός/Νυχτερινές προπονήσεις
Σε αντίθεση με τη συμμετοχή του 2016 όπου είχα βγάλει μόνο μία ολονύχτια πολύωρη προπόνηση στο βουνό πριν βρεθώ στην αφετηρία – και μάλιστα χωρίς καν το φακό που τελικά χρησιμοποίησα στον ίδιο τον αγώνα, ακολούθησα μια διαφορετική προσέγγιση φέτος. Τα πολύωρα τρεξίματα που γίνονταν μέσα στο Σαββατοκύριακο συνήθως περιλάμβαναν κίνηση στο σκοτάδι για πολλές ώρες, καμιά φορά με την εκκίνηση της προπόνησης να γίνεται στις 03:00 αξημέρωτα. Ακόμα και κάποιες προπονήσεις μέσα στην εβδομάδα τελείωναν νυχτερινές ώρες, με εκκίνηση αργά το απόγευμα. Και σε όλες αυτές τις νυχτερινές προπονήσεις χρησιμοποιούσα πάντα τον κύριο και εφεδρικούς φακούς που θα είχα στον αγώνα, έτσι ώστε να είμαι πλήρως εξοικειωμένος με τη συμπεριφορά και τις δυνατότητές τους. Το αποτέλεσμα ήταν η μεγάλη άνεση κίνησης κατά τη διάρκεια της νύχτας στον αγώνα. Μάλιστα οι ώρες βραδινής κάλυψης της διαδρομής μπορεί να είναι περισσότερες και από αυτές της ημερήσιας κίνησης! Δίνω ιδιαίτερη έμφαση μέσα στον αγώνα να μην έχω μόνο εφεδρικές μπαταρίες για τον κύριο φακό αλλά και στο να έχω έναν καλό και δυνατό εφεδρικό, από τη στιγμή που τα ηλεκτρονικά ενός φακού (ή το ίδιο το λαμπάκι LED) μπορεί να δυσλειτουργήσουν ανά πάσα στιγμή. Και σε τέτοιου είδους αγώνες η αστοχία φωτισμού της νυχτερινής κίνησης μέσα στη διαδρομή μπορεί να αποβεί άκρως επικίνδυνη.
Κύριος φακός: Fenix HP30R (κεφαλής) που θα τον βαθμολογούσα 12/10 (και λίγο βάζω). Με ξεχωριστό battery pack που διαθέτει 2 Χ 18650 μπαταρίες λιθίου και το οποίο μπορεί να τοποθετηθεί μέσα στο σακίδιο ή πάνω σε μία ζώνη με την ενσωματωμένη αγκράφα του, έτσι ώστε να μη «βαραίνει» το σύνολο του φακού στο κεφάλι. Το battery pack δουλεύει ταυτόχρονα και ως power bank που στην περίπτωσή μου αποδείχθηκε ιδιαίτερα χρήσιμο χαρακτηριστικό στο να φορτίζω το ρολόι κατά τη διάρκεια του αγώνα.
Με τρία LEDs τοποθετημένα σε αντίστοιχα ξεχωριστά κάτοπτρα που συνδυάζουν δύο ειδών διαφορετικές δέσμες (spot αλλά και διάχυσης), μέγιστη συνδυασμένη ένταση τα 1750 lumens και λειτουργική συνεχόμενη φωτεινότητα μέχρι τα 800 lumens, είναι ότι καλύτερο έχω χρησιμοποιήσει! Ειδικά η ισχυρή δέσμη διάχυσης (που ρυθμίζεται ανεξάρτητα από τη στενή δέσμη spot) δημιουργεί απόλυτα ξεκούραστες συνθήκες νυχτερινού τρεξίματος μεγιστοποιώντας και την ασφάλεια κίνησης. Οι μπαταρίες του pack αλλάζουν σε δευτερόλεπτα ενώ είναι πολύ οικονομικές στην αγορά τους.
1oς εφεδρικός: Olight S2 Baton (χειρός) όπου με 1 Χ 18650 μπαταρία λιθίου μπορεί να αποδώσει το μέγιστο 950 lumens με τα 400 lumens έντασης να είναι συνεχόμενα και απολύτως λειτουργικά σε μια πολύ διευρυμένη δέσμη (wide spot). Με μεγάλη αυτονομία, συνολικό βάρος 100γρ και μικρό μέγεθος, τον καθιστούν πιο ισχυρό και αποτελεσματικό από τους περισσότερους φακούς κεφαλής που έχω δει.
2ος εφεδρικός: Olight i3E EOS (χειρός) Μικροσκοπικός, με μια μπαταρία ΑΑΑ και συνολικό βάρος 20γρ αποδίδει 90 lumens για +1 ώρα σε μια πολύ διευρυμένη δέσμη “wide spot”.
Ρολόι
Και στις δύο συμμετοχές μου εκμεταλλεύτηκα τη δυνατότητα που σου παρέχουν κάποια αθλητικά ρολόγια για «ιχνηλάτηση» της διαδρομής, έχοντας προαποθηκεύσει το κατάλληλο αρχείο (συνήθως με τη μορφή «gpx»). Με αυτήν τη δυνατότητα θεωρητικά είναι αδύνατον να χαθείς στη διαδρομή. Πρακτικά βέβαια είσαι δεσμευμένος στη διάρκεια λειτουργίας του ρολογιού (ή και στη δυνατότητα που έχεις για την ενδιάμεση φόρτισή του) καθώς και στην πιθανότητα αυτό να πάθει κάποια βλάβη ή να «κολλήσει».
Την πρώτη φορά εκμεταλλεύτηκα τη δυνατότητα αυτής της «καθοδήγησης» σε ένα Garmin 310XT, που ως παλιό μοντέλο δεν είχε την κατάλληλη υπολογιστική ισχύ/μνήμη για την ταυτόχρονη και απρόσκοπτη ιχνηλάτηση αλλά και καταγραφή της διαδρομής. Το αποτέλεσμα ήταν πριν τη μέση του αγώνα το ρολόι να κολλήσει και μετά από μια επανεκκίνηση που του έκανα τουλάχιστόν διατήρησε την ικανότητα απλά να κάνει καθοδήγηση μέσα στον αγώνα χωρίς όμως να τον καταγράφει.
Στη δεύτερη συμμετοχή μου χρησιμοποίησα ένα Suunto Ambit3 Sport, το οποίο αποδείχθηκε ικανό στο να δουλέψει ταυτόχρονα την καθοδήγηση μαζί με την καταγραφή του αγώνα. Κάποια στιγμή όμως προς το τέλος του αγώνα, έφαγε ένα ψιλοκόλλημα και με έβγαζε για κάποια ώρα τελείως εκτός του ίχνους του αγώνα, κάτι το οποίο αποκαταστάθηκε από μόνο του αμέσως μετά. Γενικά όμως η συμπεριφορά του ρολογιού αποδείχθηκε άψογη και πολύ χρηστική!
Υψομετρικά/τεχνικότητα εδάφους
Πολύ συχνά κάποιος θα ακούει ότι το ROUT είναι ένας ιδιαίτερα «δρομικός» αγώνας βουνού, με ήπια υψομετρικά και ευκολοπάτητα μονοπάτια. Με τέτοια αντίληψη είχα μπει μέσα στην πρώτη μου συμμετοχή έχοντας κάνει και τις αντίστοιχες προπονήσεις που ακολουθούσαν ένα ήπιο υψομετρικό προφίλ.
Τα προβλήματα όμως με το ROUT είναι:
- Πολύ μεγάλη συνολική απόσταση οπότε η συσσωρευμένη κούραση στα πόδια κάνει ακόμα και έναν ομαλό δείκτη ανάβασης/κατάβασης να φαίνεται ως…βουνό ολόκληρο! Καλό θα ήταν να υπάρχει στα πόδια του δρομέα αυτό που ονομάζω «πλεόνασμα ισχύος», έτσι ώστε ακόμα και προς το τέλος της διαδρομής να έχει να δώσει το κάτι παραπάνω για να μπορεί να κινηθεί με μια σχετική άνεση.
- Πολλά τεχνικά ξεσπάσματα διασκορπισμένα σε διάφορα σημεία της διαδρομής που ταλαιπωρούν το δρομέα και αφαιρούν σταθερά πολύ ενέργεια από τα πόδια του, αυξάνοντας ταυτόχρονα και τον κίνδυνο πτώσεων. Οπότε είναι ιδιαίτερα χρήσιμο να υπάρχει η κατάλληλη υποδομή διαχείρισης τέτοιων εδαφών που απαιτούν αυξημένη ιδιοδεκτικότητα, δύναμη και ακρίβεια στα πατήματα.
- Πολλαπλά σκαμπανεβάσματα στα υψομετρικά της διαδρομής που κουράζουν όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχολογικά τους αθλητές.
- Πολύωρη νυχτερινή κίνηση όπου σε συνδυασμό με τη συνολική κούραση που κάποια στιγμή θα συσσωρευτεί, καθιστούν το δρομέα επιρρεπή στο να κάνει λάθη στα πατήματά του, στη διαχείριση των δυνάμεων αλλά και στην τροφοδοσία του.
Έχοντας όλα τα παραπάνω κατά νου, η προετοιμασία μου αυτήν τη φορά ήταν καθολικά διαφορετική από την αντίστοιχη του 2016 και της πρώτης μου συμμετοχής:
- Έντονο υψομετρικό προφίλ σε όλες τις ορεινές προπονήσεις, ακόμα και σε αυτές με μεγάλη διάρκεια.
- Στοχευμένες προπονήσεις σε εβδομαδιαία βάση με ακραίο υψομετρικό προφίλ και σε πολύ απαιτητικό έδαφος (+1000 υψομετρικής μέσα σε 8 μόλις χιλιόμετρα).
- Έμφαση στο να βγαίνουν πολλά χιλιόμετρα σε δύσκολα μονοπάτια με πετρώδες έδαφος που δεν συγχωρούσαν λάθος στα πατήματα.
- Σημαντική μείωση του χιλιομετρικού όγκου που έβγαινε σε χωματόδρομους: όταν έμπαινα στο βουνό, έκανα προπόνηση στα μονοπάτια του και όχι στους χωματόδρομους που ενδέχεται να υπήρχαν στη διαδρομή. Παρόλο που ο αγώνας διατρέχει σημαντικές αποστάσεις σε χωματόδρομους και μια βελτιωμένη δρομικότητα είναι χρήσιμη, την τελευταία τη βελτίωνα εκ των πραγμάτων στο γήπεδο με τις προπονήσεις ταχύτητας.
- Πολλές ώρες νυχτερινής κίνησης σε μονοπάτι με «πλήρη εξάρτηση» σε σακίδιο και λοιπό εξοπλισμό. Τη νύχτα στο βουνό την αισθανόμουνα ως «δεύτερο σπίτι μου».
Το αποτέλεσμα ήταν στο φετινό αγώνα όχι μόνο να κινούμαι πιο γρήγορα (παρόλο τα προβλήματα με το στομάχι που αντιμετώπισα για το 1/3 της χρονικής απόστασης), αλλά κυρίως πολύ πιο άνετα και με ασφάλεια. Στην πρώτη μου συμμετοχή είχα δύο καλές πτώσεις και πολλά παραπατήματα από την αρχή κιόλας της διαδρομής, ενώ προς το τέλος του αγώνα τα πόδια ήταν απλά «καταστραμμένα». Τώρα όμως δεν χάθηκε ούτε ένα πάτημα ενώ πάντα αισθανόμουνα ότι είχα τον απόλυτο έλεγχο του μονοπατιού, όσο δύσκολο και να ήταν αυτό. Μέχρι και το τέλος τα πόδια είχαν να δώσουν το κάτι παραπάνω που χρειαζόμουνα, ενώ η αποκατάστασή μου μετά τον αγώνα ήταν τάξεις μεγέθους πιο γρήγορη από ότι την πρώτη φορά! |
|
|
|
Peter L
Senior Forum-Runner
696 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 28/11/2018 : 13:08:55
|
Πρώτα απ' όλα ευχαριστουμε που δεν μας ξέχασες,έπειτα συγχαρητήρια για άλλη μια φορά για τον αγώνα σου και τέλος πρέπει να να δεχτούμε ως δώρο τις αναφορές και κρίσεις σου για τον εξοπλισμό .
Αυτό είναι ένα θέμα από μόνο του.
Ευχαριστούμε και πάλι. |
|
|
|
georun
Forum-Runner
Greece
198 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 28/11/2018 : 21:10:39
|
πολλα συγχαρητηρια κ απο εδω τοσο για τον αγωνα σου οσο κ για την περιγραφη σου!!καταφερες κ με καθηλωσες!!στην σημερινη προπονηση σκεφτομουν ποτε θα γυρισω πισω στο σπιτι να αραξω κ να διαβασω παρεα με τον καφε μου την περιγραφη σου(την ειχα δει το πρωι στο γραφειο).και ενα μεγαλο ευχαριστω που μοιραζεσαι απλοχερα την γνωση σου κ την εμπειρια σου! |
|
|
|
Aroulio
Elite Forum-Runner
1580 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 29/11/2018 : 10:03:39
|
| Μπράβο Μανώλη κι ευχαριστούμε για τις πληροφορίες εξοπλισμού! |
|
|
|
trexantiris
Master Forum-Runner
Greece
5735 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 29/11/2018 : 12:51:07
|
quote:
Originally posted by Peter L
Πρώτα απ' όλα ευχαριστουμε που δεν μας ξέχασες,έπειτα συγχαρητήρια για άλλη μια φορά για τον αγώνα σου και τέλος πρέπει να να δεχτούμε ως δώρο τις αναφορές και κρίσεις σου για τον εξοπλισμό .
Αυτό είναι ένα θέμα από μόνο του.
Ευχαριστούμε και πάλι.
Ευχαριστώ Πέτρο! Όντως το θέμα του εξοπλισμού, ειδικά σε τέτοιους αγώνες αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο από μόνο του! Και πιστεύω ότι η «διάχυση» της εμπειρίας και γνώσης βοηθάει όλους τους δρομείς. Έχω μάθει πολλά διαβάζοντας «κόλπα» και εμπειρίες σε race reports ή από απευθείας συνομιλίες με συνδρομείς που έχουν ήδη επιχειρήσει ανάλογα εγχειρήματα.
Free your feet...free your senses! |
|
|
|
trexantiris
Master Forum-Runner
Greece
5735 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 29/11/2018 : 12:53:44
|
quote:
Originally posted by georun
πολλα συγχαρητηρια κ απο εδω τοσο για τον αγωνα σου οσο κ για την περιγραφη σου!!καταφερες κ με καθηλωσες!!στην σημερινη προπονηση σκεφτομουν ποτε θα γυρισω πισω στο σπιτι να αραξω κ να διαβασω παρεα με τον καφε μου την περιγραφη σου(την ειχα δει το πρωι στο γραφειο).και ενα μεγαλο ευχαριστω που μοιραζεσαι απλοχερα την γνωση σου κ την εμπειρια σου!
Γιώργο η γνώση είναι να μοιράζεται…αποκτάει μεγαλύτερη ισχύ και…πολλαπλασιάζεται αναλόγως! Ευχή μου να βρεθείς στα μαγικά βουνά της Ροδόπης! Έχουμε να πούμε κάμποσα και από κοντά στις ωραίες διαδρομές της Σάμου!
Free your feet...free your senses! |
|
|
|
trexantiris
Master Forum-Runner
Greece
5735 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 29/11/2018 : 13:00:59
|
quote:
Originally posted by Aroulio
Μπράβο Μανώλη κι ευχαριστούμε για τις πληροφορίες εξοπλισμού!
Άρι και τί δεν θα έδινα για να σε δω με μπατόν να σκαρφαλώνεις ωσάν το αγρίμι σε ξεχασμένες κορυφές! Σου βάζω ιδέες τώρα!
Free your feet...free your senses! |
|
|
|
Aroulio
Elite Forum-Runner
1580 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 29/11/2018 : 13:34:37
|
quote:
Originally posted by trexantiris
quote:
Originally posted by Aroulio
Μπράβο Μανώλη κι ευχαριστούμε για τις πληροφορίες εξοπλισμού!
Άρι και τί δεν θα έδινα για να σε δω με μπατόν να σκαρφαλώνεις ωσάν το αγρίμι σε ξεχασμένες κορυφές! Σου βάζω ιδέες τώρα!
Free your feet...free your senses!
Την προηγούμενη εβδομάδα απέκτησα το πρώτο μου (entry level) trail παπούτσι |
|
|
|
Bladerunner
Advanced Forum-Runner
235 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 29/11/2018 : 13:38:03
|
Συγχαρητήρια κι από 'μένα.
Τόσο για τον αγώνα σου, όσο και για την περιγραφή κι ενημέρωση!
__________________________
Think faster than you ride
|
|
|
|
Etien
Master Forum-Runner
5171 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 30/11/2018 : 07:58:29
|
Καλημερα Μανώλη !!
Μπραβο για ολα ! Για τον αγωνα και για την εξαιρετικη ( και λιγα λέω ) περιγραφή σου . Ελπιζω κ ευχομαι να αποτελέσει βασικός οδηγός ΄΄προετοιμασίας - πλοηγησης΄΄ για νεοφερμένους στον εν λόγω αγώνα αλλα και γενικότερα για βουνίσιους αγώνες !!
Ευχαριστω !
https://panosmaltezos.wordpress.com |
|
|
|
Rigelian
Master Forum-Runner
Greece
10616 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 30/11/2018 : 11:50:08
|
| Μπράβο ρε παιχταρά Μανώλη, μπράβο για όλα! |
|
|
|
Θέμα |
|
|
|
ROUT 2018
