|
Chronotreno
Newbie Forum Runner
9 Δημοσιεύσεις |
 Δημοσιεύτηκε - 03/05/2019 : 08:33:23
|
Η ώρα σήμανε 06:00 και το σήμα για την εκκίνηση του αγώνα δόθηκε ανάμεσα σ’ άλλα συνοδευόμενο από τον κατευόδιο λόγο των διοργανωτών, τα χαμόγελα των δρομέων και το θετικό κλίμα που επικρατούσε μεταξύ μας.
Κυριολεκτικά, η ιδέα των 70 χιλιομέτρων, προσωπικά ένα άπιαστο όνειρο που η αφετηρία του ξεκίνησε 3 περίπου μήνες πριν, όταν ανακοινώθηκε από τον Κώστα Πατίνιο σε μία κοινή προετοιμασία μίας ομάδας δρομέων για την γνωριμία με την διαδρομή του ημιμαραθωνίου στο Μιτσερό, φάνταζε κατά πολύ περισσότερο τρομακτική και απομακρυσμένη παρά ο ίδιος ο αγώνας.
Ίσως γιατί ο φόβος μπορεί να σε κρατήσει μετέωρο μπροστά σε κάθε δυσκολία, να γιγαντωθεί μέσα σου, να καταπιεί το κάθε βήμα που διανύεις προς την κατάκτηση των στόχων σου, να σε αποδεκατίσει και με ένα ιδιαίτερα τρομακτικό τρόπο να σε ρουφήξει στην δίνη της ανυπαρξίας και της ματαιότητας εάν του το επιτρέψεις. Το αντίδοτο του φόβου είναι η πίστη και η θέληση να συνεχίσεις και η ενίσχυση τους δεν επέτρεψαν σκιές αμφιβολίας στο διάβα μου και τα βήματα μου ξεδιπλώθηκαν μπροστά στο άγνωστο με μία αισιοδοξία, που πριν την σχετική προετοιμασία φάνταζε αν μη τι άλλο υπερβολική. Όμως εκείνη την ημέρα κανείς δεν παρέδωσε την ψυχή του στον διάβολο, κανείς δεν επέτρεψε να μεσολαβήσει κάτι ανάμεσα σε αυτήν ή αυτόν και το πάθος για τον τερματισμό.
Σαν πολίτης του κόσμου είδα πολλούς ανθρώπους να παρακινούνται από τα πάθη τους και να οδηγούνται είτε μόνοι τους, είτε ομαδικά άλλοτε στην καταστροφή, ή αντιφατικά στην συνειδητοποίηση και την λύτρωση. Πρώτη φορά όμως σαν δρομέας βίωσα πως ένας κοινός σκοπός μπορεί να ενώσει ένα σύνολο ανθρώπων μεταξύ τους, πως μια ιδέα, μια προπόνηση, ένας αγώνας μπορεί να τους φέρει πίσω από την γραμμή εκκίνησης με συναισθήματα έντονου αλτρουισμού. Αυτό που για έναν εκ των διοργανωτών ήταν στην πραγματικότητα μία προπόνηση προετοιμασίας για έναν μεγαλύτερο αγώνα, για έναν δικό του προσωπικό στόχο και την πορεία προς την κατάκτηση του, για όλους τους υπόλοιπους από εμάς αποτελούσε την συμμετοχή στον πρώτο υπερμαραθώνιο δρόμο 70 χιλιομέτρων σε ασφάλτινη διαδρομή στην Κύπρο.
Και όπως όλα τα απίθανα που συμβαίνουν σε αυτή την ζωή έτσι και αυτός ο αγώνας έφερε πίσω από την γραμμή εκκίνησης, παρά το δύσκολο του εγχειρήματος, μια ομάδα δρομέων αντιμέτωπη με τον χρόνο, την απόσταση και την μοναξιά. Βέβαια εάν γράφω με ένα είδος ενθουσιασμού είναι γιατί ακριβώς αγαπώ αυτό που κάνω και ουδεμία σχέση έχει με τον αυτού εξ’ ορισμό όρο του «υπερμαραθωνοδρόμου». Αν το «πως» λοιπόν παραμένει ένα ερώτημα για εσάς ακατανόητο, τότε θα σας συμβούλευα την απάντηση στον δρόμο να αναζητήσετε για να γνωρίσετε πως μπορεί τις τύχες των συμμετεχόντων να αλλάξει, εμπειρίες γεμάτες συναισθήματα να τους εφοδιάσει και την άσβεστη, ακόρεστη τους δίψα για χιλιόμετρα να ξεδιψάσει.
Αν και όλες οι ώρες και τα τμήματα της ημέρας είναι ικανά για να δαμάσουν το πάθος ενός δρομέα, το χάραμα είναι ωστόσο ο πιο πιστός του σύντροφος. Ίσως γιατί το χάραμα κρύβει μία ιδιαίτερη χαρά, περισσότερο συμβολική παρά πραγματική και ταυτίζεται με την αναγέννηση και την εσωτερική αγαλλίαση. Η ανατολή, η αλλαγή, η μεταμόρφωση. Η νύχτα διαδέχεται την ημέρα, και η άσπρη πανσέληνος χαρίζει την θέση της στον αιώνιο σύντροφό της τον ήλιο. Και εμείς, από ψηλά συμπληρώνοντας το δεύτερο χιλιόμετρο και ανεβαίνοντας την πρώτη ανηφόρα του αγώνα με υψομετρική διαφορά εκατό μέτρων από την γραμμή της εκκίνησης στο κέντρο του χωριού της Ασγάτας αντικρύσαμε μπροστά μας το απόλυτο γαλάζιο της θάλασσας που οι πρώτες πρωινές ακτίνες του ήλιου φωτίζουν με μία νότα αισιοδοξίας και αλλαγής στον ρυθμό ταχύτητας αφού μπροστά μας απλωνόταν ο μεγάλος κατηφορικός δρόμος προς το Μοναγρούλι, που στο τέρμα του θα μας έφερνε σε μόλις έξι χιλιόμετρα απόσταση από τρακόσια σε μόλις δέκα μέτρα υψόμετρο πάνω από το επίπεδο της θάλασσας.
Ο αγώνας αυτός ήτανε για μένα κάτι περισσότερο από ένα τεστ γνωριμίας με τις μεγαλύτερες αποστάσεις αφού ήθελα να δοκιμάσω τα όρια μου, να γνωρίσω τις αντιδράσεις του κορμιού μου στο πολύωρο τρέξιμο, να εξασκήσω τα όρια της υπομονής μου και να ασκήσω τον έλεγχο σε ένα πιο αργό από όσο είμαι συνηθισμένος τέμπο. Ως δρομέας είμαι άπειρος και αργός και η στρατηγική μου καθ’ όλη την διάρκεια του αγώνα αφορούσε έναν ρυθμό οκτώ λεπτών ανά χιλιόμετρο, ρυθμός που θα μου επέτρεπε να φτάσω όσο το δυνατόν πιο ξεκούραστος όσο πιο μακριά μπορούσα, πάντα μαθηματικά υπολογισμένα μέσα στα χρονικά όρια που οι διοργανωτές έθεσαν για τον αποκλεισμό των δρομέων.
Στο όγδοο μισό χιλιόμετρο του αγώνα και με κατεύθυνση αντίθετη αυτής από την πορεία προς την Λεμεσό βρισκότανε και ο πρώτος σταθμός. Αυτός, καθώς και οι επόμενοι δέκα σταθμοί του αγώνα ήταν πηγές οάσεως για τον δρομέα και όλοι επανδρώθηκαν από ευγενικούς εθελοντές και υποστηρικτές των δρομέων, έτοιμοι να προσφέρουν την πολύτιμη τους βοήθεια και όσα βρίσκονταν στους πάγκους προετοιμασμένα από τους διοργανωτές, μα και από τους ίδιους τους κατοίκους των χωριών προς την διάθεση μας.
Η διαδρομή από το όγδοο μισό μέχρι και το εικοστό πρώτο μισό χιλιόμετρο, που βρίσκεται ο κυκλικός κόμβος της Καλαβασού, έμοιαζε σαν κύμα το κύμα άλλοτε να κατεβαίνει και άλλοτε να ανεβαίνει, να προκαλεί την ευφορία στους δρομείς με ένα αέρα θαλασσινό και μία γεύση αλμύρας στα χείλη. Προσωπικά μου έφερε στο μυαλό θύμισες άλλων εποχών, τότε που σαν παιδί έπαιζα στο νερό και προσπαθούσα σαν άλλος καπετάν Χούκ να δαμάσω τα κύματα και όποτε αυτά πλησίαζαν πάλευα ενάντιων τους και πηδούσα όσο πιο ψηλά μπορούσα και όποτε η θάλασσα ηρεμούσε αφηνόμουν στην θερμή της αγκάλη, νιώθοντας έτσι πως βρισκόμουν στην μήτρα της μάνας γης.
Από το δέκατο τέταρτο περίπου χιλιόμετρο του αγώνα, όπου ήτανε και ο δεύτερος ουσιαστικά σταθμός στην γέφυρα της ακτής του κυβερνήτη, την εμφάνιση του έκανε ένα από τα οχήματα των εθελοντών, το οποίο στον κόσμο των δρομέων ονομάζεται όχημα - σκούπα, υπεύθυνο δηλαδή να μαζεύει τους δρομείς που σε οποιαδήποτε φάση του αγώνα δεν αισθάνονται για οποιονδήποτε λόγο ικανοί να συνεχίσουν τον αγώνα ή δεν πληρούν τα χρονικά όρια στα σημεία αποκλεισμού. Το ευτύχημα είναι πως σε καμία περίπτωση αν και τελευταίος από την αρχή του αγώνα δεν ένιωσα το αμάξι αυτό να με αγχώνει ή να με φοβίζει, πόσο μάλλον το αντίθετο θα έλεγα αφού καθ’ όλη την διάρκεια της διαδρομής είχα κάποιον ο οποίος νοιαζόταν για μένα, μου έδειχνε την ανθρώπινη εικόνα και υποστήριξη των διοργανωτών προς τους δρομείς και ένιωθα γι’ αυτό τον λόγο ιδιαίτερος και σημαντικός.
Την διαδρομή την γνώριζα από προηγουμένως, την μελέτησα όσο καλύτερα μπορούσα και την προηγούμενη εβδομάδα την οδήγησα μαζί με τον Έκτορα Αγαθοκλέους, έτσι ώστε να είμαι όσο καλύτερα δυνατόν προετοιμασμένος. Ήξερα λοιπόν τι με περίμενε από εκεί και πέρα. Έπρεπε να είμαι αρκετά προσεκτικός και να ακολουθήσω τα βέλη πορείας των διοργανωτών γιατί από το εικοστό πρώτο χιλιόμετρο άλλαζε τόσο η διαδρομή όσο και η υψομετρική κλίση και δεν ήθελα να χαθώ, όπως έμαθα πως έπαθε ένας προπορευόμενος από εμένα δρομέας στον τελευταίο σταθμό που μόλις πέρασα.
Στην διαδρομή που περνούσε μέσα από την Τόχνη και για τα επόμενα έξι χιλιόμετρα γνώρισα ένα μαγευτικό χωρίο που μόλις αντίκρυσα σκέφτηκα τις ομορφιές των ορεινών χωριών της Ελλάδος, εντύπωση που ενισχύθηκε όταν έφτασα στην κεντρική πλατεία του χωριού και παρατηρούσα την αρχιτεκτονική, τα πλίνθινα και πετρόκτιστα σπίτια, τους δρόμους, τους κατοίκους στα παράθυρα των σπιτιών και τα παιδιά να χαζεύουν αμέριμνα τους δρομείς διατηρώντας την αίσθηση πως ο χρόνος είχε απωλέσει εκείνη την μικρή γωνιά του κόσμου.
Το αυτοκίνητο που με περίμενε για να μου υποδείξει την ορθή πορεία στο εικοστό έβδομο χιλιόμετρο και την αριστερή στροφή προς το χωρίο Βάβλα μου υπενθύμισε αυτό που ήδη γνώριζα εξαρχής. Από εκείνο το σημείο και έπειτα για τα εννέα μισό επόμενα χιλιόμετρα έπρεπε να ανέβουμε μια κάθετη απόσταση ύψους τρακόσιων μέτρων. Η παρέα του προπορευόμενου από μένα δρομέα Ανδρέα Μιχαηλίδη σχεδόν καθ’ όλη την διάρκεια της κάθετης κλίσης έως το τεσσαρακοστό χιλιόμετρο στον σταθμό στην Λαγειά μας έφερε πιο κοντά και έτσι τα δύσκολα ανηφορικά χιλιόμετρα κύλησαν πιο εύκολα με κουβέντα.
Λένε πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανακαλύψει το πέλαγος αν δεν έχει το θάρρος να απομακρυνθεί από την ακτή. Η βροχή που ακολούθησε έως και το τεσσαρακοστό έκτο χιλιόμετρο ήταν για μένα πηγή έμπνευσης. Ένιωσα πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος απέναντι στα στοιχεία της φύσης, την βροχή, το χαλάζι, τις αστραπές, το βουνό, το δάσος. Πόσο ασήμαντος είμαι σε ένα κόσμο που απλώνεται από εντός μου και χωράει μέσα του την στιγμή και εκτείνεται στο άπειρο της αιωνιότητας και του σύμπαντος. Βίωσα αισθήματα μοναχικότητας, πρωτόγονης και πρωτόγνωρης χαράς, συμφιλίωσης μου με έναν ανώτερο θεό που ο δρόμος έφερνε ολοένα και πιο κοντά μου. Έκλαιγα και γελούσα ταυτόχρονα και ένιωθα το παραμικρό κύτταρο του σώματος μου να εναρμονίζεται με την ιδέα της κίνησης, του τρεξίματος και της απόλυτης ελευθερίας. Η βροχή ήτανε τα δάκρυα μου, ο δρόμος το σώμα μου, το δάσος οι πνεύμονες μου.
Ο Καζαντζάκης κάποτε είπε «φτάσε όπου δεν μπορείς». Από το τεσσαρακοστό έκτο χιλιόμετρο και έπειτα την δεκαπεντάλεπτη στάση σχεδόν στον σταθμό της Οράς για ανασύνταξη και αλλαγή ενδυμασίας τα υπόλοιπα χιλιόμετρα καλωσόρισαν και πάλι τον ήλιο με μία χαρμόσυνη διάθεση χρωμάτων και ευωδιών που η φύση πρόσφερε απλόχερα στον δρομέα. Έτσι κύλησαν, πάντα σχεδόν στον ίδιο ρυθμό, τα επόμενα χιλιόμετρα έως το πεντηκοστό δεύτερο χιλιόμετρο, τον σταθμό στο χωριό Επταγώνεια.
Υπεύθυνοι για τον σταθμό προς μεγάλη μου έκπληξη ήτανε παιδιά εθελοντές, που με την πίστη και την καλή τους θέληση φρόντιζαν τους δρομείς. Θυμήθηκα τα λόγια που μας έγραψαν σε κάρτες που έφτιαξαν μόνα τους τα παιδιά του κοινοτικού δημοτικού σχολείου της Ασγάτας.
Ακόμη συγκινούμαι όταν τα διαβάζω:
« Αγαπητέ Παναγιώτη Ζορπίδη,
Ευχαριστούμε που μας δείχνετε ότι δεν πρέπει να τα παρατούμε στις δυσκολίες, αλλά να σηκωνόμαστε και να προσπαθούμε. Είμαστε περήφανοι για εσάς. Καλή επιτυχία στον δύσκολο αυτό αγώνα!»
#
Τόσα πολλά συναισθήματα σε έναν και μόνον αγώνα. Τόσα πολλά να μοιραστώ αλλά και να αναλογιστώ. Σκέψεις που με συντροφεύσαν και στα τελευταία ανοδικά χιλιόμετρα προς το Κελλάκι. Ότι θα έβρισκα δύναμη να ανεβάσω ρυθμό και να τρέξω πιο γρήγορα όσο πιο πολύ πλησίαζα προς το τέρμα και τον κατηφορικό δρόμο που οδηγούσε πίσω προς την Ασγάτα δεν το περίμενα. Αλλά τα όνειρα μας είναι εκεί έξω και μας περιμένουν να τα πραγματοποιήσουμε. Και τι καλύτερός τερματισμός από αυτόν. Όλα μου τα αγαπημένα πρόσωπα, τα παιδιά μου, η γυναίκα μου, οι φίλοι μου, γνωστοί μεταξύ αγνώστων, δρομείς και μια τούρτα για τα τριακοστά ένατα μου γενέθλια. Τελικά η ευτυχία απέχει μόλις μερικά μέτρα μακριά από την πόρτα σου. Φτάνει να βγεις εκεί έξω και να κυνηγήσεις τα όνειρα σου. Γιατί όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ρώμη και του δρομέα η στράτα εκείνη την ημέρα οδηγούσε στην Ασγάτα. |
Edited by - Chronotreno on 07/05/2019 15:34:54 |
|
Ασγάτα ultra 70 km
