Nutrinews
RunningNews.gr Forum
RunningNews.gr Forum
Αρχική | Προφίλ | Εγγραφή | Ενεργά Θέματα | Μέλη | Αναζήτηση | FAQ
Όνομα χρήστη:
Κωδικός:
Αποθήκευση Κωδικού
Ξεχάσατε Κωδικό?

 Όλα τα Forum
 Τα πάντα για το τρέξιμο
 Προπόνηση & Απόδοση
 Ποδηλατικές προπονήσεις Δρομέων
 Νέο Θέμα  Απάντηση στο θέμα
 Εκτυπώσιμη μορφή
Previous Page | Next Page
Συγγραφέας Προηγούμενο Θέμα Θέμα Επόμενο Θέμα
Page: of 54

gargadua
Master Forum-Runner

Afghanistan


7473 Δημοσιεύσεις

Δημοσιεύθηκε - 13/04/2010 :  22:04:25  Εμφάνιση Προφίλ  Απάντηση σε αποστρόφους
Παίζει και η Αλεξ/πολη.
-Αγάπη μου θα κρατήσω για επισκευή το ποδήλατο του Βασίλη για λίγες ημέρες στο γκαράζ.
ή
- Ηρθε ο βασίλης Ορεστιάδα και μου ζήτησε να του κρατήσω το ποδήλατο επειδή επέστρεψε με το λεωφορείο. ΟΟΟΟΟΟΟταν ξανάρθει θα το πάρει.

Μόνο 2 πράγματα είναι άπειρα. Το σύμπαν και η ανθρώπινη ηλιθιότητα. Για το σύμπαν δεν είμαι σίγουρος. Αλμπερτ Αϊνσταϊν
Μετάβαση στην κορυφή της σελίδας

thrax
Master Forum-Runner

Greece


2502 Δημοσιεύσεις

Δημοσιεύθηκε - 13/04/2010 :  23:08:05  Εμφάνιση Προφίλ  Visit thrax Προσωπική Σελίδα  Απάντηση σε αποστρόφους
Παιδιά με συγκινείτε! Ελπίζω να μην διαβάζει κάποια ψυχή το forum...

__________________________
Χλιμίτζουρες: γράφουν ιστορία
Μετάβαση στην κορυφή της σελίδας

gargadua
Master Forum-Runner

Afghanistan


7473 Δημοσιεύσεις

Δημοσιεύθηκε - 14/04/2010 :  13:44:25  Εμφάνιση Προφίλ  Απάντηση σε αποστρόφους
Με ειδοποίησαν ότι κέρδισα 1 ποδήλατο στην κλήρωση για Θάσο!!!!!

καλή δικαιολογία δεν ακούγεται;;;;

Μόνο 2 πράγματα είναι άπειρα. Το σύμπαν και η ανθρώπινη ηλιθιότητα. Για το σύμπαν δεν είμαι σίγουρος. Αλμπερτ Αϊνσταϊν
Μετάβαση στην κορυφή της σελίδας

Ivorman
The Coach

Greece


1886 Δημοσιεύσεις

Δημοσιεύθηκε - 14/04/2010 :  16:13:04  Εμφάνιση Προφίλ  Απάντηση σε αποστρόφους
quote:
Originally posted by gargadua

Με ειδοποίησαν ότι κέρδισα 1 ποδήλατο στην κλήρωση για Θάσο!!!!!

καλή δικαιολογία δεν ακούγεται;;;;

Μόνο 2 πράγματα είναι άπειρα. Το σύμπαν και η ανθρώπινη ηλιθιότητα. Για το σύμπαν δεν είμαι σίγουρος. Αλμπερτ Αϊνσταϊν



Το χοντραίνεις βρε Βασίλη...


IVORTEAM (www.ivorteam.com): 100 χρόνια δρομικής ιστορίας και επιτυχιών!
Μετάβαση στην κορυφή της σελίδας

thrax
Master Forum-Runner

Greece


2502 Δημοσιεύσεις

Δημοσιεύθηκε - 02/05/2010 :  18:18:07  Εμφάνιση Προφίλ  Visit thrax Προσωπική Σελίδα  Απάντηση σε αποστρόφους
Λοιπόν, έγινε και αυτό. Τερμάτισα το Σάββατο το 2ο Γύρο Θάσου. Ο πρώτος μου αμιγώς ποδηλατικός αγώνας. 95 Κ σε 4.05' (3.53 καθαρός χρόνος). Ήρθα 85ος στους 89 τερματίσαντες (άλλοι 13 εγκατέλειψαν). Ήταν μοναδική εμπειρία, αφού έζησα όλα αυτά που θαύμαζα ως τώρα στην τηλεόραση και το ιντερνετ. Προσεχώς περιγραφή και φωτό!

__________________________
Χλιμίτζουρες: γράφουν ιστορία
Μετάβαση στην κορυφή της σελίδας

paguerunner
Advanced Forum-Runner

Greece
239 Δημοσιεύσεις

Δημοσιεύθηκε - 02/05/2010 :  18:38:52  Εμφάνιση Προφίλ  Απάντηση σε αποστρόφους
Μπραβο πολυ καλο ακουγεται χωρια που η Θασος ειναι κ πανεμορφο νησι!!!!!Δωσε κ καμια λεπτομερεια (πχ τι ποδηλατο εχεις?)Εγω χαλβαδιαζω ενα cube streamer αλλα ας οψονται τα μετρα του ΓΑΠ που μου κοβουν το δωρο
Μετάβαση στην κορυφή της σελίδας

thrax
Master Forum-Runner

Greece


2502 Δημοσιεύσεις

Δημοσιεύθηκε - 08/05/2010 :  08:55:43  Εμφάνιση Προφίλ  Visit thrax Προσωπική Σελίδα  Απάντηση σε αποστρόφους
Καλημέρα σας. Σας μεταφέρω από έδώ τις εντυπώσεις μου από τον αγώνα της Θάσου. Συγνώμη για την κατάχρηση του χώρου!

Ο πρώτος μου αγώνας με κούρσα...

Θέλω να σας περιγράψω πως ένιωσα τρέχοντας στο «2ο Γύρο Θάσου», αγώνα που διοργάνωσε η καβαλιώτικη ομάδα «Κύκλοτρο» και αποτέλεσε για μένα την πρώτη ευκαιρία για συμμετοχή σε αγώνα δρόμου με ποδήλατο. Ξέρω ότι πολλοί από εμάς τους δρομείς κάνουμε ποδήλατο, άλλοι σαν μετακίνηση και άλλοι σαν εναλλακτική προπόνηση ή εκδρομή και επίσης φαντάζομαι ότι πολλοί από εμάς θα έχουμε περιέργεια για το πως είναι ένας αγώνας με κούρσες.

Ο αγώνας περιλάμβανε τον γύρο της Θάσου από τον ασφάλτινο περιμετρικό δρόμο του νησιού. Σύνολο 91,7 χιλιόμετρα με θετική υψομετρική διαφοράς 1300 και κάτι μέτρα. Καθόλου εύκολο δηλαδή. Τον αγώνα επέλεξαν εδώ οι φίλοι από Ορεστιάδα ως την πρώτη εμφάνιση της νεοσύστατης ομάδας μας σε αγώνα της ΕΟΠ. Ο αγώνας είναι κατηγορίας OPEN, μπορεί δηλαδή να συμμετέχει ο οποιοσδήποτε. Με τα πολλά πείστηκα και εγώ να συμμετάσχω, κυρίως επειδή ήθελε να πάει και ο φίλος μου ο Γιάννης με την οικογένειά του και έτσι μπορέσαμε να οργανώσουμε οικογενειακή εκδρομή. Τελικά μαζευτήκαμε 11 συμμετοχές από Ορεστιάδα για τον αγώνα δρόμου το Σάββατο και 4 για τον αγώνα MTB την Κυριακή. Στην αρχή δίσταζα, για διάφορους λόγους. Πριν από 2 βδομάδες είχα τρέξει τον Μεγαλέξανδρο μαραθώνιο στη Θεσσαλονίκη, όπου τα είχα δώσει όλα και ένιωθα ακόμα κουρασμένος. Επίσης οι τελευταίες βδομάδες μου είχαν φέρει ένταση στη δουλειά και σε άλλα πεδία γενικώς και δεν είχα το χρόνο, ούτε την ψυχολογία να ετοιμαστώ για τον αγώνα. Μετά τον μαραθώνιο έκανα μόνο μία εξόρμηση με ποδήλατο την περασμένη Κυριακή και ένα τρεξιματάκι την Τετάρτη. Τέλος, το ποδήλατο δρόμου και ειδικά κάτω από αγωνιστικές συνθήκες, μου προκαλεί μια φοβία όσο αφορά τις πτώσεις. Αναρωτιόμουν πως θα είναι να σπρώχνεται κανείς στα κοντραρίσματα και φοβόμουν πολύ μην χάσω την ισορροπία μου και πέσω... Αποφάσισα όμως να πάω, επειδή απλούστατα δεν θα ξαναείχα εύκολα άλλη ευκαιρία να συμμετάσχω σε αγώνα τέτοιου χαρακτήρα.

Η ομάδα της Ορεστιάδας είχε οργανωθεί καλά. Κανείς από μας δεν είχε τρέξει ποτέ σε αγώνα. Μόνο εγώ είχα κάνει ένα Σχίνιαθλο και εκεί τα 40 Κ με το ποδήλατο ήταν εύκολα και ξεκούραστα. Επίσης κανείς μας δεν είχε ποτέ προπονηθεί πραγματικά. Ξεκινήσαμε πριν από 2-3 χρόνια με εκδρομές κοντινές και λίγο πιο μακρυνές, πάντα με στόχο το τσίπουρο που θα μας περίμενε στον προορισμό μας. Κάποιοι άρχισαν να αγοράζουν κούρσες, ανάμεσα στους πρώτους και εγώ. Κάποιοι άρχισαν να μακραίνουν τις βόλτες. Πήγαμε Αλεξανδρούπολη, Βουλγαρία, Τουρκία, εγώ πέρυσι έκανα και μια εκδρομή στην Κορινθία (με πολύ οδυνηρές αναμνήσεις). Τα χιλιόμετρα άρχισαν να ανεβαίνουν και γρήγορα ξεχώρισε μια ομάδα 3-4 φίλων με καλές δυνατότητες για κάτι καλύτερο. Εγώ κράτησα το εκδρομικό στυλ, αναγνωρίζοντας ότι μέχρι εκεί με παίρνει. Για καλή μας τύχη, τις τελευταίες εβδομάδες εμφανίστηκε στην παρέα μας ο Νώντας. Πρόκειται για έμπειρο αθλητή αγώνων σε κούρσα και ΜΤΒ και παλιό πρωταθλητή χρονόμετρου πριν από λίγα χρόνια. Υπηρετεί τη θητεία του στην περιοχή και κόλλησε στην παρέα. Μεγάλη η τύχη μας γιατί δέχτηκε να συμμετάσχει στην αποστολή της Θάσου και επίσης να μας προπονήσει. Έτσι μας ρύθμισε τα ποδήλατα (που ήταν όλα στραβά τελικά) και μας έβγαλε κάποιες βόλτες την περασμένη βδομάδα. Μας έμαθε να οδηγούμε σε γκρουπ, να τροφοδοτούμαστε και να ακολουθούμε αγωνιστική στρατηγική. Όλα αυτά που έβλεπα στους αγώνες από το διαδίκτυο, τα κάναμε εμείς. Δυστυχώς την περασμένη Κυριακή είχε μια πτώση και τελικά έμεινε εκτός αγωνιστικής αποστολής, αλλά ήρθε μαζί μας μπανταρισμένος για να μας κοουτσάρει. Επίσης στη Θάσο, πέρα από τους ποδηλάτες ήρθαν πολλοί φίλοι και συγγενείς με τις οικογένειεές της και τελικά φτάσαμε τα 40 άτομα παρέα! Είχαμε μάλιστα και φοβερή κερκίδα ενώ ο Παντελής – ο τοπικός μας ποδηλατάς – οργάνωσε και όχημα συνοδείας.

Όλα έτοιμα λοιπόν για τον αγώνα. Αυτός θα ξεκινούσε στις 12 το μεσημέρι του Σαββατου από τον Ποτό με κατεύθυνση προς τα βόρεια και δυτικά και θα ολοκλήρωνε τον κύκλο του νησιού. Τα πρώτα 50 χιλιόμετρα θα τα κάναμε με συγκεκριμένη ταχύτητα για να μείνουμε σε γκρουπ και μετά θα δίνονταν το ελεύθερο για να αρχίσει ο πραγματικός αγώνας. Αυτή η ρύθμιση γίνεται για λόγους ασφαλείας. Μην φανταστείτε ότι το γκρουπ, ακόμα και ελεγχόμενα, πάει αργά. Για μας τους εκδρομείς μάλλον γρήγορα θα πήγαινε. Είχα ένα άγχος μην μείνω πίσω και ποδηλατώ όλο το μεσημέρι μόνος μου. Αυτό δεν αντέχεται με τίποτε!

Η οικογένειά μου και εγώ ταξιδέψαμε από Παρασκευή και φτάσαμε στον Ποτό σε μια πανσιόν που άνοιξε μόνο για τον αγώνα, με πολύ καλές τιμές και φιλική εξυπηρέτηση. Αφού βολέψαμε τα οχήματα βγήκαμε για φαί και πήγαμε για ύπνο στις 1 η ώρα το πρωί. Αντί για μακαρόνια και σουρωτή, τελικά καταλήξαμε σε μεζεδλίκαια και ούζα, αλλά με μέτρο. Το βράδυ ο ύπνος ήταν σχεδόν ανύπαρκτος για μένα. Το πρωί σηκώθηκα νωρίς να ψάξω που γίνονται οι εγγραφές. Βρήκα τελικά κάτι ποδηλάτες που φαίνονταν ότι ήταν του «χώρου» και με πήγαν μέχρι εκεί. Οι εγγραφές όπως σε όλους τους αγώνες. Όλα ωραία, μετά από μία μπανάνα για πρωϊνό και ένα εσπρεσάκι, έτοιμος για εκκίνηση. Τα ποδήλατα όλα τσεκαρισμένα και λαδωμένα.

Πήγαμε με τα παιδιά της ομάδας, με τις στολές μας και το χαβαλέ μας, στην εκκίνηση. Ένα πολύχρωμο σμήνος από ποδηλάτες και ποδήλατα. Μια πολύ ωραία και γιορτινή ατμόσφαιρα. Τα ποδήλατα που βλέπαμε ήταν βέβαια μακράν καλύτερα από τα δικά μας. Από τα 10 ποδήλατα της ομάδας μας 4 ήταν με ατσαλένιο πλαίσιο και μόνο δύο ήταν carbon. Τα ποδήλατα των άλλων ομάδων ήταν αστέρια! Εμείς βγάζαμε φωτογραφίες και το μάτι δεν χόρταινε. Μοναδικές στιγμές και μοναδιή ατμόσφαιρα. Είχαν ξεχαστεί όλες μας οι φοβίες και οι ανασφάλειες.

Στριμωχτήκαμε σε ένα στενάκι για την εκκίνηση. Κάπου ακούστηκε ένα σύνθημα και ξεκινήσαμε. Ο ήχος από 100+ παπούτσια να κουμπώνουν στα πετάλια είναι μοναδικός. Σαν χαλάζι σε τσίγκινο υπόστεγο. Βγήκαμε από το στενάκι στον κεντρικό δρόμο όλοι μαζί. Το περιπολικό μπροστά κρατούσε μια αργή ταχύτητα. Βρέθηκα μέσα στο ανθρώπινο μελίσσι και άφησα το ρεύμα να με παρασύρει. Βρέθηκα δίπλα στον Γιάννη που έτρεχε με ένα ατσάλινο Molvedo 30 ετών. Το είχε από παιδί και δεν του άλλαξε καθόλου στυλ. Παρέμενε με καλουπιέ στα πετάλια και όλα τα αξεσουάρ ατσάλινα. Οι άλλοι ποδηλάτες το χαζεύανε. Εγώ έτρεχα με το Pinarello μου, επίσης με ατσάλινο πλαίσιο, αλλά πολύ πιο νέας τεχνολογίας, ενώ το πηρούνι ήταν carbon και τα περιφερειακά όλα μοντέρνα. Από πλευράς βάρους, το ποδήλατό μου ήταν εφάμιλλο των αλουμινένιων... Στην ομάδα μας είχαμε ακόμα δύο ατσάλινα πλαίσια. Ο Πέτρος έτρεχε με ένα παλιό Peugeot δεκαετίας 80 με μούφες, αλλά φτιαγμένο με σύγχρονα περιφερειακά και ο Δημήτρης είχε δανειστεί από τον Παντελή ένα επίσης παλιό Peugeot Aubisque, που η παρέα το θεωρούσε «καταραμένο», αφού πάθαινε συνέχεια βλάβες και είχε προκαλέσει την πτώση του Νώντα την περασμένη βδομάδα.

Περάσαμε μέσα από το χωριό του Ποτού σαν σμήνος (πελοτόν) όπου χαιρετήσαμε τις οικογένειές μας και τους φίλους που μας επεφημούσαν. Συνεχίσαμε άνετα μέχρι το επόμενο χωριό. Στην ανηφορίτσα το σμήνος άνοιξε λίγο αλλά δεν δυσκολεύτηκα να ακολουθήσω. Μόλις μπήκαμε στο επόμενο χωριό ακούω ένα δυνατό κρότο, που δυστυχώς γνώριζα καλά. Σκάσιμο στο πίσω λάστιχο. Έκανα με προσοχή δεξιά, έβγαλα μια σαμπρέλα και περίμενα τον Παντελή. Το γκρουπ των ποδηλάτων εξαφανίστηκε. Σϋντομα έφτασε ο Παντελής δίπλα με τον Νώντα. Κούνησα τη σαμπρέλα και κατάλαβαν τι έγινε. Πετάχτηκαν έξω από το αυτοκίνητο, έβγαλαν τη ρόδα και σε λίγα λεπτά ήμουν έτοιμος να συνεχίσω. Άψογη εξυπηρέτηση! «Το έχασα το γκρουπ», είπα του Νώντα «και θα συνεχίσω μόνος μου». «Θα σε ξαναπάω, μην φοβάσαι», μου είπε. Μου έδωσε μια σπρωξιά και έφυγα. Μόνος πια άρχισα να πεταλάρω δαιμονισμένα. Ήταν στην αρχή του αγώνα και είχα πολλές δυνάμεις αλλά δεν ήθελα να τις ξοδέψω. Δεν είχα όμως επιλογή. Είχα λυσάξει. Με πρόλαβε το αυτοκίνητο υποστήριξης με τον Παντελή στο τιμόνι και τον Νώντα να έχει κάτσει στο παράθυρο και να καθοδηγεί. Το αυτοκίνητο μπήκε μπροστά για να μου κόβει τον αέρα. «Πιάσε ρυθμό και έλα» φώναζε ο Νώντας. Έπιασα χαμηλά το τιμόνι και άρχισα να δίνω ταχύτητα. Πήγαινα κολλητά στο αυτοκίνητο και φοβήθηκα μήπως γίνει καμιά στραβή, αλλά ο Νώντας μας καθοδηγούσε καλά. Μετά από αρκετή ενθάρρυνση και προστασία από τον αέρα με άφησαν για να βοηθήσουν κάποιον άλλον από την ομάδα που είχε παρόμοια βλάβη. Έφυγα μόνος σε μια διαδρομή με ελαφρές ανηφόρες και κατηφόρες, με βαριά σχέση για να αποκτήσω ταχύτητα. Ο ρυθμός μου βάραινε τα πόδια, αλλά είχα βαλθεί να πιάσω το γκρουπ. Στις κατηφόρες χαμηλά με δύναμη και στις ανηφόρες ορθοπεταλιά. Κάποια στιγμή είδα μια σειρά αυτοκίνητα να πηγαίνουν σιγά. Έδωσα όλες μου τις δυνάμεις και τα έφτασα. Βγήκα στο αριστερό ρεύμα και άρχισα να τα προσπερνάω φωνάζοντας, για να καταλάβουν ότι έρχεται ποδήλατο και να μην βγει κανείς αριστερά και με καθαρίσει. Αφού πέρασα όλα τα αυτοκίνητα βρήκα έναν τύπο με ένα trekking που πήγαινε σιγά και άνετα. Κανείς άλλος, το γκρουπ ήταν ακόμα πίο μπροστά. Είχε κατηφόρα και έφυγα ξανά. Αυτή τη φορά είδα το γκρουπ και λίγες ανάσες μετά ήμουν στο κέντρο του, προστατευμένος από τον αέρα, με τους παλμούς στα ύψη, αλλά με μια πολύ σημαντική ικανοποίηση. Αφού βρήκα την παρέα μου και εντάχτηκα στην ομάδα ξανά, έπιασα έναν ήρεμο ρυθμό για να ρίξω παλμούς και να ξεκουραστώ. Για μένα αυτή ήταν η πρώτη – και η πιο σημαντική – νίκη της ημέρας. Για να προφτάσω το γκρουπ των ποδηλατών ξεπέρασα τον εαυτό μου και οδήγησα πραγματικά γρήγορα, ίσως και λίγο επικίνδυνα. Άφησα πίσω μου τη φοβί αότι δεν θα μπορέσω να ακολουθήσω το πελοτόν και άρχισα να χαίρομαι τη βόλτα.

Το τεραίν ήταν εύκολο και οι ανηφόρες ομαλές. Η αίσθηση της οδήγησης μέσα στο πελοτόν ήταν εκπληκτική. Έβγαζα φωτογραφίες εν κινήσει συνεχώς. Ήμουν σε αγώνα κούρσας. Έκλεψα τον αέρα από τους προπορευόμενους. Δοκίμασα μερικά ξεκολλήματα σε κάποιες ανηφοριές. Έπιασα κουβέντα και αντάλλαξα καλαμπούρια με ποδηλάτες από άλλες ομάδες. Γνώρισα έναν τύπο που έτρεξε τον ορειβατικό του Ολύμπου 7 φορές και μια από αυτές είχε έρθει δεύτερος! Γνώρισα έναν τύπο που είχε πάρει ένα ΜΤΒ και του έβαλε ασφάλτινα λάστιχα για τον αγώνα. Στη φόρμα του πίσω έγραφε «ατσαλάκωτος» και ο όγκος του μας κάλυπτε από τον αέρα μια χαρά. Ήταν και ένας εμφανώς υπάρβαρος ποδηλάτης που πήγαινε όμως ιδιαίτερα αξιοπρεπώς. Φορούσε το πιτσιλωτό jersey του ανηφορίστα, αλλά μόνο για τέτοιος δεν έμοιαζε, καθώς οι ανηφορίστες είναι συνήθως λιανοί. Και βέβαια ήταν και κάτι λιπόσαρκοι, κατηγορίας φτερού που φαίνονταν έτοιμοι να ξεχυθούν στις ανηφοριές μόλις δοθεί το ελεύθερο. Ο σταθερός ρυθμός του πελοτόν μου επέτρεψε να θαυμάσω το τοπίο του νησιού. Πρέπει να είναι από τα πιο όμορφα στη χώρα. Καταπράσινο με γραφικούς κόλπους και θάλασσα για φόντο. Το σμήνος των ποδηλατών πήγαινε με σταθερή ταχύτητα 25-30 Κ/ώρα και σύντομα φτάσαμε στον Λιμένα, όπου προβλέπονταν μια μικρή στάση για ανεφοδιασμό.

Εκεί το θέαμα ήταν μοναδικό. Μου θύμισε την εκκίνηση της κλασσικής όπου όλοι ξεχύνονται στους γύρω λόφους για να ξαλαφρώσουν. Εδώ το σύστημα είναι αλλιώς. Αράζουν πάνω στα ποδήλατα στην άκρη του δρόμου και κατουράνε μετακινώντας για λίγο το κολάν. Ανάθεμα και αν κατάλαβα πως το έκαναν αυτό. Τέλος πάντων. Η στάση ήταν γύρω στα 10 λεπτά. Η ομάδα μαζεύτηκε μαζί με τον Παντελή και τον Νώντα για καλαμπούρι. Τζελάκια, νερά, ισοτονικά. Μάθαμε ότι κάποιοι από την ομάδα είχαν απανωτά σκασίματα στα λάστιχα (φούιτ που λένε εδώ). Όλη μέρα το αυτοκίνητο υποστήριξης άλλαζε σαμπρέλλες. «Κάτι δεν κάνουμε καλά με τα λάστιχα» προβληματίζονταν ο Παντελής, που έπρεπε να δει και τεχνικά το ζήτημα. Ο Νώντας μας ζήτησε να προσπαθήσουμε να μείνουμε σαν ομάδα μετά την εκκίνηση του ανταγωνιστικού μέρους. Αυτό ήταν εξαιρετικά δύσκολο, καθώς μεσολαβούσαν ανηφόρες και εκεί μέσα στην ομάδα μας υπήρχαν μεγάλες διαφορές στην απόδοση και σίγουρα θα σκορπούσαμε.

Οι διοργανωτές με μια τουτούκα μας ετοίμασαν για να συνεχίσουμε. Θα ξεκινούσαμε με τη μεγαλύτερη ανάβαση της διαδρομής, την «Παναγιά» (ορεινό χωριό της Θάσου), όπου θα ήταν ακόμα εκτός συναγωνισμού, οπότε οι γρήγοροι έπρεπε να περιοριστούν και οι αργοί να βιαστούν για να μην σπάσει το πελοτόν. Στη βάση της επόμενης κατηφόρας θα δίνονταν το ελεύθερο εν κινήσει, με ένα μαντήλι από το αυτοκίνητο της διοργάνωσης που προηγούνταν.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο βρέθηκα μπροστά μπροστά στο πελοτόν μαζί με 2-3 άλλους από την ομάδα. Ξεκινήσαμε με ελαφριές ανηφόρες στην αρχή, όπου δεν με ζόρισαν καθόλου. Συνέχισα να είμαι με τους μπροστινούς και να απολαμβάνω το θέαμα, να πάει το περιπολικό αργά και τους πρώτους να ζορίζονται να κρατηθούν και να στοιβάζονται πίσω του. Σαν ζώο έτοιμο να χυμήξει. Μέχρι τα μισά της ανηφόρας κρατήθηκα μαζί με το πελοτόν, αλλά άρχισαν πάλι τα πόδια να βαραίνουν. Κατάλαβα ότι έπρεπε να ρίξω ρυθμό για να κρατήσω δυνάμεις. Άλλωστε δεν είχε νόημα να βιαστώ αφού ήμασταν και εκτός συναγωνισμού ακόμα. Στο σημείο αυτό ακόμα πίστευα ότι μια θέση στη μέση της κατάταξης ήταν εφικτή... Βέβαια ο στόχος παρέμενε ακόμα ο ασφαλής τερματισμός.

Έμεινα λίγο στην άκρη πιάνοντας έναν πιο αργό ρυθμό. Με προσπέρασαν πολλοί στο σημείο αυτό. Και ο ατσαλάκωτος, και ο υπέρβαρος ανηφορίστας (που δικαιολογούσε πλέον την εμφάνισή του). Δεν ανησύχησα ιδιαίτερα. Η ανηφόρα πλέον ζόριζε αλλά είχα βγάλει και χειρότερες στο παρελθόν. Θυμήθηκα την ανάβαση από Ξυλόκαστρο – Τρίκαλα Κορινθίας μέσα στο λιοπύρι το 2009. Άρχισα να μιλάω με τους διπλανούς μου να περνάει η ώρα. Ένας συνομήλικος που είπε ότι τσάμπα ανεβαίνουν γρήγορα, καθώς θα υπάρξει ανασύσταση της ομάδας πιο κάτω. Είχε δίκιο.

Η ανηφόρα τελείωσε και αισθανόμουν καλά. Υπολογίζω ότι ήμουν κάπου στα ¾ των ποδηλατών, δηλαδή είχα ¾ μπροστά και ¼ πίσω μου, αν και δεν μπορείς εύκολα να υπολογίζεις τέτοια πράγματα. Ξεκίνησε μια όμορφη κατηφόρα. Θεωρούσα ότι το Pinarello μου ήταν φτιαγμένο για ευθείες και κατηφόρες, καθώς είχε 53/39 δίσκο και εγώ είχα προπονήσεις στην περιοχή εδώ. Κούνια που με κούναγε. Στην κατηφόρα με πέρασαν πολλοί. Πήγαιναν σαν λυσασμένοι. Εγώ φοβόμουν να πάω πάνω από 50. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να κρατήσω ένα τόσο ελαφρύ όχημα (γύρω στα 9 κιλά) στις στροφές με κατηφόρα. Οι άλλοι πλάγιαζαν και με προσπερνούσαν. Αποφάσισα ότι δεν ήταν η κατάλληλη ώρα να μάθω να οδηγώ σε κατηφόρες. Θα πήγαινα με το δικό μου ρυθμό. Στην κατηφόρα λοιπόν με πέρασε μάλλον και το υπόλοιπο ¼ του γκρουπ (έτσι νόμιζα). Μπήκαμε στο χωριό «Παναγιά» με φόρα. Ξαφνικά βρέθηκα να μανουβράρω το Pinarello σε στενά δρομάκια. Ένας να πεταχτεί μπροστά μου την βάψαμε. Ο κόσμος στα τραπέζια στα πεζοδρόμια και στα μαγαζιά να περιδρομιάζει και όλοι να μας κοιτάζουν έκπληκτοι. Η τσίκνα μου χτύπησε τα ρουθούνια και η πείνα βάρεσε δυνατά στο στομάχι. Τι να σου κάνουν τα τζελάκια και τα ισοτονικά...

Λίγο πιο κάτω είχαμε την τελευταία ανασύνταξη. Εκεί διαπίστωσα ότι πίσω μου υπήρχε ακόμα λαός και ότι δεν ήμουν τελευταίος. Οι παλιοί και οι γρήγοροι γκρίνιαζαν που δεν είχε δοθεί το ελεύθερο πριν την ανηφόρα της Παναγιάς και πήγε όλος ο κόπος τους χαμένος. Ξεκινήσαμε πάλι και ξαφνικά όλοι έτρεχαν σαν παλαβοί. Λίγο πιο κάτω δίνονταν το ελέυθερο και όλοι έτρεχαν να πλασαριστούν καλά. Δεν είδα τίποτε. Ούτε αυτοκίνητο, ούτε μαντήλι να κουνάει ούτε τίποτε. Ο κόσμος αραίωσε. Έμεινα μόνος μου, ενώ περιστασιακά περνούσα ή με περνούσαν παρέες από άλλους ή κάποιοι ξέμπαρκοι. Πως είναι στον μαραθώνιο όταν πας με κάποιους στον ίδιο ρυθμό; Μια τους περνάς, μια σε περνάνε και τους βλέπεις συνέχεια. Κάπως έτσι.

Είχαμε μια πανέμορφη κατηφόρα με καταπληκτική θέα. Βουνό και θάλασσα. Η επόμενη ανηφόρα με έφερε στα ίσια μου. Φαίνεται ότι βγήκαν όλα τα ζόρια μαζεμένα. Το κακό πρωϊνό, ο ανύπαρκτος ύπνος, η κόπωση από τον μαραθώνιο πριν 2 βδομάδες. Σίγουρα βγήκε και η προσπάθεια που είχα κάνει στην αρχή του αγώνα να πιάσω το γκρουπ όταν έπαθα λάστιχο. Γενικά βγήκαν όλα. Ο ρυθμός μου έπεσε, οι παλμοί ανέβηκαν. Με πέρασαν κάποιοι ακόμα. Έμεινα μόνος μου. Είδα τα χιλιόμετρα να μαζεύουν στο κοντέρ. Είχα ακόμα 20 χιλιόμετρα. Σκέφτηκα τις συνήθεις προπονητικές μου βόλτες. Σαν να είμαι στις Καστανιές και να επιστρέφω στο σπίτι μου. Μόνο που αυτή η διαδρομή είναι φλατ και κατηφόρα. Εδώ είχα βουνό.

Οι θεωρίες για κατάταξη στο μέσο των συμμετοχών πήγαν περίπατο. Άρχισα να σκέφτομαι ότι πρέπει να τερματίσω. Στο βάθος του μυαλού μου ήξερα ότι ο τερματισμός ήταν μάλλον σίγουρος, καθώς τις αποστάσεις αλλά και τις ανηφόρες τις είχα ξανακάνει. Αλλά έπρεπε να το φέρω εις πέρας τη στιγμή αυτή. Δεν ήξερα αν πίσω μου είχα κόσμο και πόσο. Κάποια στιγμή με πέρασε ο Αποστόλης από την ομάδα μας σαν σίφουνας. Είχε πάθει λάστιχο και έπρεπε να καλύψει το έδαφος μου είπε. Ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλον καλό τερματισμό και έφυγε. Δεν προσπάθησα να τον ακολουθήσω. Ήθελα να πιάσω δικό μου ρυθμό. Σκέφτηκα δυσκολίες και ζόρια. Αγανάκτησα. Όπως στο μαραθώνιο δυο βδομάδες πριν, η αγανάκτηση έγινε δύναμη και εκείνη πάθος. Η ανηφόρα βγήκε και ξεκίνησε μια γλυκιά κατηφορίτσα. Πέταξα μεγάλο δίσκο και 12 γρανάζι πίσω και έφυγα σαν σίφουνας στην κατηφόρα. Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν, αλλά τα 15 χιλιόμετρα που έμεναν τα είχα σίγουρα, οπότε έπρεπε να στεγνώσω από δυνάμεις και να κάνω ότι καλύτερο μπορούσα. Είδα το κοντέρ να ανεβαίνει στα 60. Φρένο πριν τις στροφές, πλάγιασμα και ξανά δώστου να πεταλάρω. Είδα μια σκιά μπροστά μου και σκέφτηκα ότι μπορεί να ήταν ο Αποστόλης.

Στην απέναντι πλαγιά είδα ένα δρόμο να ανηφορίζει απότομα. Μακάρι να είναι διασταύρωση και να πρόκειται για άλλο δρόμο και όχι το δικό μας. Ακόμα κατηφόριζα. Μπήκα σε ένα χωριό και βγήκα. Η ανηφόρα ήταν εκεί, όλη δική μου. Η σκιά που προπορεύονταν ήταν στα μισά της ανηφόρας. Δεν είχε τα χρώματα της ομάδας, άρα δεν ήταν ο Αποστόλης. Άλλαξα δίσκο, έβαλα μια μεσαία σχέση στην κασέτα πίσω και άρχισα την ανηφόρα. Δεν ξέρω από που βγήκε αυτή η δύναμη. Το δεξί γόνατο, που μόνιμα πονάει στο ποδήλατο από ένα σημείο και μετά, με είχε τρελάνει. Ο προπορευόμενος ήταν ο ατσαλάκωτος. Μόλις με είδε να πλησιάζω, άλλαξε δίσκο και προσπάθησε να κάνει ορθοπέταλο. Ήθελε να μου ξεφύγει. Εγώ δεν το είδα καθόλου ανταγωνιστικά και απόρησα πως το είδε έτσι αυτός. Τον πλησίασα και τον χαιρέτησα, αλλά αυτός τα είχε δει όλα. Τελικά παραδόθηκε, έβαλε μικρό δίσκο και έμεινε πίσω. Του ευχήθηκα καλό τερματισμό και τον διαβεβαίωσα ότι αυτή ήταν η τελευταία ανηφόρα (κάτι για το οποίο δεν είχα ιδέα). Αυτός δεν απάντησε και δεν κατάλαβα αν ήταν θυμωμένος, ή αν δεν είχε άλλες ανάσες.

Πήρα ξανά την κατηφόρα με λιγότερο από 10 να απομένουν για τον τερματισμό. Είδα στην πρώτη στροφή ένα γνώριμο αυτοκίνητο να έρχεται και να κάνει στην άκρη. Ήταν η γυναίκα μου και η κόρη μου, μαζί με την οικογένεια του Γιάννη. Βγήκαν έξω και άρχισαν να χειροκροτούν. Δεν νομίζω ότι μπορώ να σας περιγράψω την αίσθηση. Φτερά στα πετάλια. Πλακώθηκα ξανά στις κατηφόρες και στα ισάδια. Έκανα την υπόλοιπη διαδρομή στο maximum. Αντιλήφθηκα το αυτοκίνητο με την οικογένεια να προσπαθεί να με περάσει. Σε κάποια ευθεία με πέρασαν και με χειροκρότησαν ξανά. Πήγαιναν στον τερματισμό για να με υποδεχτούν. 5 χιλιόμετρα έμεναν. Είδα τα σημάδια στην άσφαλτο, που συμφωνούσαν με το κοντέρ. Όλα για όλα τώρα. 2 χιλιόμετρα. Το χωριό φαίνονταν. Τελική ευθεία και ο τερματισμός μπροστά. Έπιασα χαμηλά το τιμόνι. Δεν υπάρχει πόνος, δεν υπάρχει κούραση. Ένα σύννεφο κόσμου με περιμένει και πανηγυρίζει. Ήταν όλη η συνοδευτική ομάδα της Ορεστιάδας με ομοιόμορφες στολές, με trekking ποδήλατα και ΜΤΒ. Ήταν και αυτοί που τερμάτισαν πριν από μένα. Και ήταν και η οικογένειά μου, που τους είδα καθαρά. Η κόρη μου ήταν πάνω στη γραμμή του τερματισμού και θα έπεφτα επάνω της αν δεν την τράβαγε η μαμά της. Ο τερματισμός ήταν λυτρωτικός και γεμάτος ευτυχία. Κύλησα πιο πέρα και ξεκούμπωσα τα πετάλια. Γύρισα σπρώχνοντας το πιστό Pinarello μέχρι τον τερματισμό. Αγκαλιές, συγχαρητήρια, φωτογραφίες... Μου είπαν ότι ήμουν στην 85η θέση. Μια χαρά. Περίμεναν ακόμα 6 άτομα. Ο χρόνος μου (καθαρός) κάτω από 4 ώρες, σημαδιακή επίδοση για μαραθωνοδρόμο... Έμεινα και εγώ να περιμένω τους άλλους. Οι δύο ήταν από την ομάδα μας και ο τελευταίος (#89) ήταν τελικά ο Γιάννης, που έτυχε της πιο θερμής υποδοχής. Είχαμε και δύο εγκαταλείψεις απο τη δική μας ομάδα. Ο ένας αποφάσισε στην αρχή της κούρσας ότι θα κάνει πρωτομαγιά ψήνοντας με την οικογένειά του και ο άλλος τα παράτησε μετά το 4ο σκάσιμο...

Η σύγκριση ενός αγώνα ποδηλάτου με ένα μαραθώνιο είναι δύσκολη. Υπάρχουν κοινά στοιχεία και διαφορές. Αν και η κούραση φαίνεται μεγάλη στο ποδήλατο, δεν νομίζω ότι με 4 ώρες ποδηλασία κουράζεται κανείς όσο με 4 ώρες τρέξιμο. Αλλά η ψυχική δοκιμασία και η ανάταση του τερματισμού είναι κοινά. Σίγουρα θα ξανατρέξω αγώνα με κούρσα όταν ξαναβρώ την ευκαιρία. Αλλά πάλι θα επιδιώξω να είμαστε πολλοί σαν ομάδα. Γιατί σε αντίθεση με το τρέξιμο, η ποδηλασία είναι ομαδικό σπορ.

__________________________
Χλιμίτζουρες: γράφουν ιστορία
Μετάβαση στην κορυφή της σελίδας

mtbiker
Senior Forum-Runner

Greece
578 Δημοσιεύσεις

Δημοσιεύθηκε - 08/05/2010 :  09:22:24  Εμφάνιση Προφίλ  Απάντηση σε αποστρόφους
Εξαιρετικό το κομμάτι Αριστοτέλη και συγχαρητήρια
που το τόλμησες και το έκανες...

Pain is temporary.
Trophies last forever !
Μετάβαση στην κορυφή της σελίδας

dentaris
Advanced Forum-Runner

275 Δημοσιεύσεις

Δημοσιεύθηκε - 08/05/2010 :  09:31:25  Εμφάνιση Προφίλ  Απάντηση σε αποστρόφους
Kαταπληκτικη περιγραφη-λες και ημουν κι εγω εκει νιωθω!
Βασικα αισθανομαι μια εντονη επιθυμια να επισκεφτω το ποδηλαταδικο της περιοχης μου!!!

Μπραβο φιλε thrax για τον αγωνα και τη χαρα της συμμετοχης!
Να εχεις παντα τοσο ομορφες αγωνιστικες εμπειριες και να εχουμε τη χαρα να τις μοιραζεσαι μαζι μας!

ΟΣΟ ΘΑ ΖΩ,ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΘΑ ΓΡΑΦΩ ΚΑΙ ΘΑ ΤΡΑΓΟΥΔΩ...
Μετάβαση στην κορυφή της σελίδας

Rigelian
Master Forum-Runner

Greece
10616 Δημοσιεύσεις

Δημοσιεύθηκε - 08/05/2010 :  12:15:19  Εμφάνιση Προφίλ  Απάντηση σε αποστρόφους
Καταπληκτικός, όπως πάντα! Πολλά μπράβο!
Μετάβαση στην κορυφή της σελίδας

Ivorman
The Coach

Greece


1886 Δημοσιεύσεις

Δημοσιεύθηκε - 08/05/2010 :  12:17:30  Εμφάνιση Προφίλ  Απάντηση σε αποστρόφους
ΦΟ-ΒΕ-ΡΟΣ Αριστοτέλη!!!

Πάντα τέτοια, να ευχαριστιέσαι έτσι όλους τους αγώνες σου!!!


IVORTEAM (www.ivorteam.com): 100 χρόνια δρομικής ιστορίας και επιτυχιών!
Μετάβαση στην κορυφή της σελίδας

thrax
Master Forum-Runner

Greece


2502 Δημοσιεύσεις

Δημοσιεύθηκε - 08/05/2010 :  13:55:14  Εμφάνιση Προφίλ  Visit thrax Προσωπική Σελίδα  Απάντηση σε αποστρόφους
Ευχαριστώ πάρα πολύ παιδιά. Εμπνέομαι πολύ από αυτά που κάνετε και εσείς. Η παρέα σας είναι πολύτιμη!

__________________________
Χλιμίτζουρες: γράφουν ιστορία
Μετάβαση στην κορυφή της σελίδας

dpkouk
ellanodikis

Greece


11938 Δημοσιεύσεις

Δημοσιεύθηκε - 08/05/2010 :  16:33:29  Εμφάνιση Προφίλ  Απάντηση σε αποστρόφους
παντα τετοια φιλαρακι....

http://marathon.yooblog.gr/

Όλα είναι σχετικά, άρα κι ανεκτά...
Μετάβαση στην κορυφή της σελίδας

gargadua
Master Forum-Runner

Afghanistan


7473 Δημοσιεύσεις

Δημοσιεύθηκε - 08/05/2010 :  21:12:05  Εμφάνιση Προφίλ  Απάντηση σε αποστρόφους
Ρε θηρίο 1000 μπράβο!!!!!!!
Φαντάζομαι εκείνον τον τύπο που σκεφτόσουνα στον Μεγαλέξανδρο, σκεφτόσουνα και στον αγώνα;;;;;;;


Μόνο 2 πράγματα είναι άπειρα. Το σύμπαν και η ανθρώπινη ηλιθιότητα. Για το σύμπαν δεν είμαι σίγουρος. Αλμπερτ Αϊνσταϊν
Μετάβαση στην κορυφή της σελίδας

bkafkas
Forum-Runner

Greece
177 Δημοσιεύσεις

Δημοσιεύθηκε - 08/05/2010 :  22:27:32  Εμφάνιση Προφίλ  Απάντηση σε αποστρόφους
Συνάδερφε Thrax πως και δεν ανέφερες τίποτα για τα "ντόμινο" πεσίματα στις κατηφόρες του ελέυθερου? Ηταν όλα τα λεφτά...
Μετάβαση στην κορυφή της σελίδας
Page: of 54 Προηγούμενο Θέμα Θέμα Επόμενο Θέμα  
Προηγούμενη σελίδα | Επόμενη σελίδα
 Νέο Θέμα  Απάντηση στο θέμα
 Εκτυπώσιμη μορφή
Μετάβαση σε:
RunningNews.gr Forum © RunningNews.gr Go To Top Of Page
Snitz Forums 2000