quote:

---

Originally posted by ALEXANDRA

Σκέτη παραπληροφόρηση είσαι ρε Σκοτεινέ!




-------------------------
Ο μαραθώνιος είναι ένα ταξίδι για την Ιθάκη. Η Ιθάκη για εμένα είναι η αφετηρία, όχι το Καλλιμάρμαρο. Την Κυριακή στις 9 το πρωί ξεκινάει το πάρτυ για αυτούς που έφτασαν στην Ιθάκη.

---

quote:

---

Originally posted by Rocky

Πριν 3 χρονια Απριλης του 2010 δεν ειχα τρεξει ποτε στη ζωη μου σε αγωνα... Ειχα ξεκινησει και εκανα προπονησεις εντελως ερασιτεχνικα με 120 κιλα "προικα" στα τελη του 2008 και ειχα παρει την αποφαση να κανω πραξη ενα ονειρο ζωης - το να τρεξω ενα Μαραθωνιο τον Νοεμβριο του 2010 ενα μηνα πριν (Μαρτης του 2010) - Αρχισα λοιπον να μελετω, να μαζευω πληροφοριες, να εντατικοποιω τις προπονησεις μου κλπ - καποια στιγμη πεφτω πανω σε μια αναρτηση σε αυτο το σαιτ που αναφεροταν σε ενα αγωνα 24.5 χλμ στην Αρκαδια. Ενας καλος μου φιλος εχει καταγωγη απο την Βυτινα και σκεφτηκα οτι θα ηταν ευκαιρια να παμε. Αλλωστε καλο θα ηταν να τρεξω και καποιον αγωνα πριν την Κλασσικη - σκεφτηκα (μεχρι εκεινη τη στιγμη δεν ειχε περασει απο το μυαλο μου η ιδεα οτι επρεπε να τρεξω πρωτα σε αλλους μικροτερης αποστασης αγωνες!!!! - Με πληρη αγνοια κινδυνου και εντελως συμπτωματικα βρεθηκα λοιπον στα τελη του Μαη του 2010 στη Ζατουνα. Η θερμοκρασια θυμαμαι ηταν γυρω στους 28 βαθμους υπο σκια - αλλα ποια σκια?!! -

Την παραμονη του αγωνα πηγα με το αυτοκινητο μεχρι την Ζατουνα για να δω την διαδρομη.

Εφτασα μεχρι το Βαλτεσινικο

Το τοπιο μαγεια ομως η διαδρομη με τρομαξε - η αγνοια κινδυνου ειχε γινει αγωνια....

"Θεε μου πως θα ανεβω αυτο το Γολγοθα?" αναρωτηθηκα....

Η μια ανηφορα ακολουθουσε την αλλη.... δεν ειχα καν GPS ρολοι ομως προσπαθουσα με τον δεικτη του αυτοκινητου να υπολογισω τις αποστασεις καθε ανηφορας - η γυναικα μου διπλα σημειωνε...

"Απο το 2.8 στο 3.6 χλμ ανηφορα, μετα 100 μ ευθεια, μετα απο το 3.7 στο 4.5 ανηφορα οχι περιμενε μεχρι το... 5 οχι.. περιμενε μεχρι το 5.4 ειναι ολο ανηφορα!!!! "

"απο το 6.5 στο 8 ειναι μεγαλη ανηφορα - οχι!!! γραψε τρελη ανηφορα"

(οι αριθμοι των χλμ τυχαιοι)

Με αυτα και αυτα φτασαμε μεχρι το Βαλτεσινικο...

Στην επιστροφη για το ξενοδοχειο αναρωτηθηκα αν την επομενη θα φτασω με τα ποδια μου, με τις δυναμεις μου στη πλατεια....

Το βραδυ δεν κοιμηθηκα.... Η αγωνια μου ειχε κορυφωθει....

Την αλλη μερα το πρωι με πηγε ενας φιλος μεχρι την Ζατουνα

Φτασαμε, παρκαραμε το αυτοκινητο

Πολυς κοσμος πουλμαν τραγουδια φωνες γυρω μου ολοι γελαστοι.... Εγω ετρεμα σαν το ψαρι...

Νομιζα οτι ολοι κοιτουσαν εμενα και απο μεσα τους γελαγαν "τι κανει αυτος ο χοντρος εδω"

κι ομως γυρω μου ηταν κοσμος ηλικιας απο 25 εως 85, ανδρες, γυνακες, γυμνασμενοι λιγοτερο γυμνασμενοι...

Ανεβαινω στη πλατεια

Με τρεμαμενη φωνη ζηταω τον αριθμο μου ....

Παω πισω στο αυτοκινητο, φοραω τον παλμογραφο μου - παλμοι 125!!!!!!! και ειμαι ακινητος!!!

Ο φιλος μου με βλεπει οτι τρεμω και μου λεει "χαλαρωσε ρε μαλακα δεν πας στο πολεμο!!!!"


Κι ομως εγω ενιωθα ακριβως ετσι - οτι παω στο πολεμο αλλα εναντιον ποιου?

Εναντιον του εαυτου μου - ηξερα οτι μπροστα μου εχω μια μεγαλη προκληση....

Αν δεν μπορουσα να τερματισω σε αυτο τον αγωνα πως θα ετρεχα σε 5 μηνες 42 χλμ?

Αν δεν καταφερνα να ξεπερασω τα ορια μου σημερα ποτε θα το εκανα?

Αν δειλιαζα σημερα, αν τα παραταγα σε ενα σημειο της διαδρομης, πως αυτο δεν θα μου συνεβαινε ξανα στον επομενο αγωνα ?

Και γιατι να υπαρξει επομενος?

Μηπως τελικα ημουν πλασμενος για τα λιγα? κι εν πασει περιπτωσει οχι για δρομεας?

Ξεκιναω ζεσταμα, αποχαιρετω τον φιλο μου και του λεω να πει στην γυναικα μου να με περιμενει μεχρι τις 13:30 στο Βαλτεσινικο - 3 ωρες - κι αν δεν εχω ερθει να παρει το αυτοκινητο και να ξεκινησει να με βρει "αναποδα" στη διαδρομη...

Ο ηλιος καιει και ετοιμαζομαι να βαλω αντιηλιακο οταν απο τα μεγαφωνα ανακοινωνουν "μην βαλετε αντιηλιακη κρεμα γιατι εχει μελισσες!!!!"

"Ωραια!" σκεφτομαι! αυτο μου ελειπε τωρα

10:29 δινουμε ορκο... ειμαι στην εκκινηση παλμοι 130! ακινητος

10:30 ξεκιναμε

Στεκομαι προς το τελος - Καπου εκει οσο περιμενουμε βλεπω 2-3 αθλητες οι οποιοι συνοδευονται απο αλλους - δεν εχουν οραση... ενα ριγος με διαπερνα.... και γεμιζω δυναμη.... απο αυτο που βλεπω μπροστα μου....

Η θεληση και η ανθρωπια "2 σε 1" - εκ των υστερων ο Θεος μου εδωσε την ευκαιρια να γνωρισω εναν απο αυτους τον Παυλο (ενας απο τους συνοδους), εναν ΑΝΘΡΩΠΟ, μια "ΨΥΧΗ ΒΑΘΕΙΑ" ο οποιος αποτελει και την ψυχη αυτου του αγωνα....

Παιρνω δυναμη λοιπον και ξεκινω! Σε λιγες ωρες θα ξερω οχι μεχρι που μπορω να φτασω αλλα αν μπορω εστω να το προσπαθησω....

Μπροστα μου οι υπολοιποι δρομεις φευγουν με χαμογελα και απολαμβανουν το φανταστικο τοπιο....

"Πως τρεχουν ετσι" αναρωτιεμαι! "δεν ειδαν τις ανηφορες"? μου πηρε λιγο καιρο για να καταλαβω τι σημαινει να εισαι δρομεας... εκεινη τη στιγμη εγω βρισκομουν στο 0.....

2 χλμ μετα ειμαι στο γκρουπ των τελευταιων... προσπαθω να κανω διαχειρηση δυναμεων αν και εχω μηδενικη πειρα...

Εχω παρει μαζι μου και τζελακια για πρωτη φορα στη ζωη μου - καπου διαβασα οτι χρειαζονται... -
Στην πρωτη ανηφορα εκει στο 3ο χλμ αρχιζω να ζοριζομαι! "Χριστε μου κι εχω μπροστα μου αλλα 21..."

Και τοτε καπου εκει στη Δημητσανα λεω μεσα μου "οσο κουρασμενος κι αν νιωσεις δεν θα περματησεις ενα βημα - ουτε ενα - αυτη η επιλογη δεν υπαρχει - αν τολμησεις και περπατησεις τοτε δεν θα ξανατρεξεις ποτε ξανα "

Με αυτη τη σκεψη συντροφια και κατω απο τον καυτο ηλιο να με κανει να υποφερω συνεχισα επι 2 ωρες και 42 λεπτα να ανεβαινω τον προσωπικο μου Γολγοθα

Θυμαμαι λιγο πριν το 20ο χλμ ειχε ενα σταθμο ανεφοδιασμου - η ανηφορα εκει ειναι στην κορυφωση της .. εχω παθει αφυδατωση - φωναζω απο μακρια στους εθελοντες - που αξιζει να σημειωθει ειναι εκπληκτικη και συγκινητικη η συνεισφορα τους - "ισοτονικο!!!!!! ισοτονικο!!!"

Αρπαζω 2 ποτηρια και τα πινω επι τοπου και με ενα μπουκαλι νερο στο χερι συνεχιζω

Θυμαμαι οτι καπου εκει - στο ωραιοτερο σημειο της διαδρομης μεσα στα ελατα - οτι αρχιζει να κατηφοριζει...

Το κορμι μου τρεμει .. ομως επι 20+ χλμ δεν εχω περπατησει.. ειμαι πια κοντα στον στοχο!

Και πραγματι λιγο μετα αρχιζει η πιο γλυκια κατηφορα που εχω συνατησει στη ζωη μου!

Το βημα μου επιταχυνει και αρχιζω να δακρυζω μεσα σε ενα μαγικο τοπιο!

Αυτο κρατησε καμποσα λεπτα! και μετα θυμηθηκα οτι ..." it is not over until it is over"

Βλεπετε με περιμενε ενα τελευταιο εμποδιο.... η τελευταια 500αρα ανηφορα με κλιση 8% (οπως διαπιστωσα μετα απο χρονια) για να προσπαθησει να με λυγισει εκει λιγο πριν το τελος

Η καρδια μου παει να σπασει, το στομα μου εχει στεγνωσει, το κορμι μου τρεμει, δεν εχω δυναμη να σηκωσω το κεφαλι - εχω καμπουριασει και στη κυρολεξια "κουβαλαω" το σωμα μου


Ομως αφου δεν περπατησα ως εκει ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ περιπτωση να τα παρατησω τωρα....

Αν ειναι - σκεφτηκα - θα πεσω κατω λυποθυμος αλλα ΔΕΝ θα πεσω!

Λιγα λεπτα μετα νιωθω οτι εχουν περασει ωρες - σηκωνω το κεφαλι με κοπο κι ομως εχω μπροστα μου ακομα ανηφορα.... λες και εκανα σημειωτον!!!!

Παω να λυγισω - φωνες μεσα μου δαιμονων μου λενε οτι τελειωσα, οτι εσβησα, οτι αυτο ηταν....

Σας ακουγονται υπερβολικα ολα αυτα αλλα δεν ειναι - εξηγησα και πιο πανω - αγνοια κινδυνου...

Δεν ειχα τρεξει στη ζωη μου ποτε σε αγωνα και δεν ειχα κανει σε προπονηση ποτε πανω απο 20χλμ αλλα εδω ηταν η αποσταση, οι ανηφορες, η ζεστη η ψυχολογια....

Δευτερολεπτα μετα η κλιση του δρομου ειναι μηδενικη... ακουω φωνες - γυρω μου κοσμος , δρομεις που εχουν τερματησει μου φωναζουν "100 μετρα ειναι!!!!" σηκωνω το κεφαλι και περναω το σημειο του τερματισμου - χαρις στον Κυριο Λιαπη εχω μια φωτογραφια απο εκεινη τη στιγμη.....

τη στιγμη της Λυτρωσης!

Ναι ειχα φτασει εκει που - νομιζα - οτι δεν μπορουσα!

Ναι τωρα μπορουσα να δοκιμασω τις δυναμεις μου σε ενα Μαραθωνιο!

1 χρονο μετα ημουν και παλι εκει - και περυσι για 3η φορα.....

Απο εκεινη τη μερα ειπα οτι οσο θα εχω υγεια θελω να ειμαι καθε χρονο εκει....

Σε 1 εβδομαδα λοιπον πρωτα ο Θεος θα ειμαι και παλι εκει για να προσκυνησω, για να πω ενα ευχαριστω στο Θεο που μου εδωσε την εσωτερικη δυναμη να βρω τον εαυτο μου (υγεια να υπαρχει)

Εχω τρεξει 4 Μαραθωνιους σε 2.5 χρονια - ομως οπως εγραψε σε αυτο το φορουμ και ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ... "αν δεν εχεις τρεξει στα Θεοδωρακεια... δεν εχεις τρεξει πουθενα....."


"Δεν ειναι αγωνας - ειναι Προσκυνημα"
Είσαι καταπληκτικός. Πες μας και για τις επιδόσεις σου τώρα!
___________________________
All i wanna do is GO the distance AGAIN

---

quote:

---

Originally posted by Rocky

Πριν 3 χρονια Απριλης του 2010 δεν ειχα τρεξει ποτε στη ζωη μου σε αγωνα... Ειχα ξεκινησει και εκανα προπονησεις εντελως ερασιτεχνικα με 120 κιλα "προικα" στα τελη του 2008 και ειχα παρει την αποφαση να κανω πραξη ενα ονειρο ζωης - το να τρεξω ενα Μαραθωνιο τον Νοεμβριο του 2010 ενα μηνα πριν (Μαρτης του 2010) - Αρχισα λοιπον να μελετω, να μαζευω πληροφοριες, να εντατικοποιω τις προπονησεις μου κλπ - καποια στιγμη πεφτω πανω σε μια αναρτηση σε αυτο το σαιτ που αναφεροταν σε ενα αγωνα 24.5 χλμ στην Αρκαδια. Ενας καλος μου φιλος εχει καταγωγη απο την Βυτινα και σκεφτηκα οτι θα ηταν ευκαιρια να παμε. Αλλωστε καλο θα ηταν να τρεξω και καποιον αγωνα πριν την Κλασσικη - σκεφτηκα (μεχρι εκεινη τη στιγμη δεν ειχε περασει απο το μυαλο μου η ιδεα οτι επρεπε να τρεξω πρωτα σε αλλους μικροτερης αποστασης αγωνες!!!! - Με πληρη αγνοια κινδυνου και εντελως συμπτωματικα βρεθηκα λοιπον στα τελη του Μαη του 2010 στη Ζατουνα. Η θερμοκρασια θυμαμαι ηταν γυρω στους 28 βαθμους υπο σκια - αλλα ποια σκια?!! -

Την παραμονη του αγωνα πηγα με το αυτοκινητο μεχρι την Ζατουνα για να δω την διαδρομη.

Εφτασα μεχρι το Βαλτεσινικο

Το τοπιο μαγεια ομως η διαδρομη με τρομαξε - η αγνοια κινδυνου ειχε γινει αγωνια....

"Θεε μου πως θα ανεβω αυτο το Γολγοθα?" αναρωτηθηκα....

Η μια ανηφορα ακολουθουσε την αλλη.... δεν ειχα καν GPS ρολοι ομως προσπαθουσα με τον δεικτη του αυτοκινητου να υπολογισω τις αποστασεις καθε ανηφορας - η γυναικα μου διπλα σημειωνε...

"Απο το 2.8 στο 3.6 χλμ ανηφορα, μετα 100 μ ευθεια, μετα απο το 3.7 στο 4.5 ανηφορα οχι περιμενε μεχρι το... 5 οχι.. περιμενε μεχρι το 5.4 ειναι ολο ανηφορα!!!! "

"απο το 6.5 στο 8 ειναι μεγαλη ανηφορα - οχι!!! γραψε τρελη ανηφορα"

(οι αριθμοι των χλμ τυχαιοι)

Με αυτα και αυτα φτασαμε μεχρι το Βαλτεσινικο...

Στην επιστροφη για το ξενοδοχειο αναρωτηθηκα αν την επομενη θα φτασω με τα ποδια μου, με τις δυναμεις μου στη πλατεια....

Το βραδυ δεν κοιμηθηκα.... Η αγωνια μου ειχε κορυφωθει....

Την αλλη μερα το πρωι με πηγε ενας φιλος μεχρι την Ζατουνα

Φτασαμε, παρκαραμε το αυτοκινητο

Πολυς κοσμος πουλμαν τραγουδια φωνες γυρω μου ολοι γελαστοι.... Εγω ετρεμα σαν το ψαρι...

Νομιζα οτι ολοι κοιτουσαν εμενα και απο μεσα τους γελαγαν "τι κανει αυτος ο χοντρος εδω"

κι ομως γυρω μου ηταν κοσμος ηλικιας απο 25 εως 85, ανδρες, γυνακες, γυμνασμενοι λιγοτερο γυμνασμενοι...

Ανεβαινω στη πλατεια

Με τρεμαμενη φωνη ζηταω τον αριθμο μου ....

Παω πισω στο αυτοκινητο, φοραω τον παλμογραφο μου - παλμοι 125!!!!!!! και ειμαι ακινητος!!!

Ο φιλος μου με βλεπει οτι τρεμω και μου λεει "χαλαρωσε ρε μαλακα δεν πας στο πολεμο!!!!"


Κι ομως εγω ενιωθα ακριβως ετσι - οτι παω στο πολεμο αλλα εναντιον ποιου?

Εναντιον του εαυτου μου - ηξερα οτι μπροστα μου εχω μια μεγαλη προκληση....

Αν δεν μπορουσα να τερματισω σε αυτο τον αγωνα πως θα ετρεχα σε 5 μηνες 42 χλμ?

Αν δεν καταφερνα να ξεπερασω τα ορια μου σημερα ποτε θα το εκανα?

Αν δειλιαζα σημερα, αν τα παραταγα σε ενα σημειο της διαδρομης, πως αυτο δεν θα μου συνεβαινε ξανα στον επομενο αγωνα ?

Και γιατι να υπαρξει επομενος?

Μηπως τελικα ημουν πλασμενος για τα λιγα? κι εν πασει περιπτωσει οχι για δρομεας?

Ξεκιναω ζεσταμα, αποχαιρετω τον φιλο μου και του λεω να πει στην γυναικα μου να με περιμενει μεχρι τις 13:30 στο Βαλτεσινικο - 3 ωρες - κι αν δεν εχω ερθει να παρει το αυτοκινητο και να ξεκινησει να με βρει "αναποδα" στη διαδρομη...

Ο ηλιος καιει και ετοιμαζομαι να βαλω αντιηλιακο οταν απο τα μεγαφωνα ανακοινωνουν "μην βαλετε αντιηλιακη κρεμα γιατι εχει μελισσες!!!!"

"Ωραια!" σκεφτομαι! αυτο μου ελειπε τωρα

10:29 δινουμε ορκο... ειμαι στην εκκινηση παλμοι 130! ακινητος

10:30 ξεκιναμε

Στεκομαι προς το τελος - Καπου εκει οσο περιμενουμε βλεπω 2-3 αθλητες οι οποιοι συνοδευονται απο αλλους - δεν εχουν οραση... ενα ριγος με διαπερνα.... και γεμιζω δυναμη.... απο αυτο που βλεπω μπροστα μου....

Η θεληση και η ανθρωπια "2 σε 1" - εκ των υστερων ο Θεος μου εδωσε την ευκαιρια να γνωρισω εναν απο αυτους τον Παυλο (ενας απο τους συνοδους), εναν ΑΝΘΡΩΠΟ, μια "ΨΥΧΗ ΒΑΘΕΙΑ" ο οποιος αποτελει και την ψυχη αυτου του αγωνα....

Παιρνω δυναμη λοιπον και ξεκινω! Σε λιγες ωρες θα ξερω οχι μεχρι που μπορω να φτασω αλλα αν μπορω εστω να το προσπαθησω....

Μπροστα μου οι υπολοιποι δρομεις φευγουν με χαμογελα και απολαμβανουν το φανταστικο τοπιο....

"Πως τρεχουν ετσι" αναρωτιεμαι! "δεν ειδαν τις ανηφορες"? μου πηρε λιγο καιρο για να καταλαβω τι σημαινει να εισαι δρομεας... εκεινη τη στιγμη εγω βρισκομουν στο 0.....

2 χλμ μετα ειμαι στο γκρουπ των τελευταιων... προσπαθω να κανω διαχειρηση δυναμεων αν και εχω μηδενικη πειρα...

Εχω παρει μαζι μου και τζελακια για πρωτη φορα στη ζωη μου - καπου διαβασα οτι χρειαζονται... -
Στην πρωτη ανηφορα εκει στο 3ο χλμ αρχιζω να ζοριζομαι! "Χριστε μου κι εχω μπροστα μου αλλα 21..."

Και τοτε καπου εκει στη Δημητσανα λεω μεσα μου "οσο κουρασμενος κι αν νιωσεις δεν θα περματησεις ενα βημα - ουτε ενα - αυτη η επιλογη δεν υπαρχει - αν τολμησεις και περπατησεις τοτε δεν θα ξανατρεξεις ποτε ξανα "

Με αυτη τη σκεψη συντροφια και κατω απο τον καυτο ηλιο να με κανει να υποφερω συνεχισα επι 2 ωρες και 42 λεπτα να ανεβαινω τον προσωπικο μου Γολγοθα

Θυμαμαι λιγο πριν το 20ο χλμ ειχε ενα σταθμο ανεφοδιασμου - η ανηφορα εκει ειναι στην κορυφωση της .. εχω παθει αφυδατωση - φωναζω απο μακρια στους εθελοντες - που αξιζει να σημειωθει ειναι εκπληκτικη και συγκινητικη η συνεισφορα τους - "ισοτονικο!!!!!! ισοτονικο!!!"

Αρπαζω 2 ποτηρια και τα πινω επι τοπου και με ενα μπουκαλι νερο στο χερι συνεχιζω

Θυμαμαι οτι καπου εκει - στο ωραιοτερο σημειο της διαδρομης μεσα στα ελατα - οτι αρχιζει να κατηφοριζει...

Το κορμι μου τρεμει .. ομως επι 20+ χλμ δεν εχω περπατησει.. ειμαι πια κοντα στον στοχο!

Και πραγματι λιγο μετα αρχιζει η πιο γλυκια κατηφορα που εχω συνατησει στη ζωη μου!

Το βημα μου επιταχυνει και αρχιζω να δακρυζω μεσα σε ενα μαγικο τοπιο!

Αυτο κρατησε καμποσα λεπτα! και μετα θυμηθηκα οτι ..." it is not over until it is over"

Βλεπετε με περιμενε ενα τελευταιο εμποδιο.... η τελευταια 500αρα ανηφορα με κλιση 8% (οπως διαπιστωσα μετα απο χρονια) για να προσπαθησει να με λυγισει εκει λιγο πριν το τελος

Η καρδια μου παει να σπασει, το στομα μου εχει στεγνωσει, το κορμι μου τρεμει, δεν εχω δυναμη να σηκωσω το κεφαλι - εχω καμπουριασει και στη κυρολεξια "κουβαλαω" το σωμα μου


Ομως αφου δεν περπατησα ως εκει ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ περιπτωση να τα παρατησω τωρα....

Αν ειναι - σκεφτηκα - θα πεσω κατω λυποθυμος αλλα ΔΕΝ θα πεσω!

Λιγα λεπτα μετα νιωθω οτι εχουν περασει ωρες - σηκωνω το κεφαλι με κοπο κι ομως εχω μπροστα μου ακομα ανηφορα.... λες και εκανα σημειωτον!!!!

Παω να λυγισω - φωνες μεσα μου δαιμονων μου λενε οτι τελειωσα, οτι εσβησα, οτι αυτο ηταν....

Σας ακουγονται υπερβολικα ολα αυτα αλλα δεν ειναι - εξηγησα και πιο πανω - αγνοια κινδυνου...

Δεν ειχα τρεξει στη ζωη μου ποτε σε αγωνα και δεν ειχα κανει σε προπονηση ποτε πανω απο 20χλμ αλλα εδω ηταν η αποσταση, οι ανηφορες, η ζεστη η ψυχολογια....

Δευτερολεπτα μετα η κλιση του δρομου ειναι μηδενικη... ακουω φωνες - γυρω μου κοσμος , δρομεις που εχουν τερματησει μου φωναζουν "100 μετρα ειναι!!!!" σηκωνω το κεφαλι και περναω το σημειο του τερματισμου - χαρις στον Κυριο Λιαπη εχω μια φωτογραφια απο εκεινη τη στιγμη.....

τη στιγμη της Λυτρωσης!

Ναι ειχα φτασει εκει που - νομιζα - οτι δεν μπορουσα!

Ναι τωρα μπορουσα να δοκιμασω τις δυναμεις μου σε ενα Μαραθωνιο!

1 χρονο μετα ημουν και παλι εκει - και περυσι για 3η φορα.....

Απο εκεινη τη μερα ειπα οτι οσο θα εχω υγεια θελω να ειμαι καθε χρονο εκει....

Σε 1 εβδομαδα λοιπον πρωτα ο Θεος θα ειμαι και παλι εκει για να προσκυνησω, για να πω ενα ευχαριστω στο Θεο που μου εδωσε την εσωτερικη δυναμη να βρω τον εαυτο μου (υγεια να υπαρχει)

Εχω τρεξει 4 Μαραθωνιους σε 2.5 χρονια - ομως οπως εγραψε σε αυτο το φορουμ και ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ... "αν δεν εχεις τρεξει στα Θεοδωρακεια... δεν εχεις τρεξει πουθενα....."


"Δεν ειναι αγωνας - ειναι Προσκυνημα"

___________________________
All i wanna do is GO the distance AGAIN

---

quote:

---

Originally posted by stratos_al

Θα είναι ο πρώτος μου αγώνας άνω του Ημιμαραθώνιου (μεγαλύτερο long run προπόνησης 23 χλμ) και από ότι φαίνεται ο πιο δύσκολος.
Ανυπομονώ να τον τερματίσω και να κάνω πλάνα για τον Μαραθώνιο...

Κωπηλασία...μπες στον ρυθμό.

---

quote:

---

Originally posted by stratos_al

Θα είναι ο πρώτος μου αγώνας άνω του Ημιμαραθώνιου (μεγαλύτερο long run προπόνησης 23 χλμ) και από ότι φαίνεται ο πιο δύσκολος.
Ανυπομονώ να τον τερματίσω και να κάνω πλάνα για τον Μαραθώνιο...


Κωπηλασία...μπες στον ρυθμό.

---