| Συγγραφέας |
 Θέμα  |
|
xipolitos
Elite Forum-Runner
Greece
1954 Δημοσιεύσεις |
 Δημοσιεύτηκε - 30/05/2013 : 14:38:23
|
| Η ποίηση βοηθά πόσο μάλλον αυτή τη χρονική στιγμή που ξεπουλιέται o πλούτος της χώρας και ο λαός μας οδηγείται στην εξαθλίωση. Παραθέτω λοιπόν κάποια ποιήματα ως μια μικρή συμβολή αντίστασης στο δράμα που εξελίσεται και που όλοι μας λίγο ως πολύ ζούμε. *Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί. Οι έμποροι φωνάζουν για αγορές. Οι άνεργοι πεινούσαν. Τώρα πεινάνε και όσοι εργάζονται. Τα χέρια που ήταν σταυρωμένα, σαλεύουν πάλι.. Φτειαχνουν οβίδες. Αυτοί που αρπανε το φαί απ' το τραπέζι κηρύσσουν τη λιτότητα. Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα ζητάν θυσίες . Οι χορτάτοι μίλαν στους πεινασμένους για της μεγάλες εποχές που θάρθουν, Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο, λεν πως η τέχνη να κυβερνάς το λαό είναι παρά πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού* Bertolt Brecht Αυτά τα ποιήματα γραφττηκαν την περίοδο 1933 -1941 Πόσο επίκαιρα ακούγονται! |
|
|
notaSOL
Advanced Forum-Runner
257 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 30/05/2013 : 15:44:14
|
...συμφωνώ μαζί σου φίλε...όπως και με την απουσία ή την αδυναμία των πνευματικών ανθρώπων της εποχής μας. Ελπίζω , το θέμα που άνοιξες να πάει μακριά...θα δείξει κάτι... το εύχομαι...
" Θα μείνει λίγος ήλιος και για μας.περιστέρι μου άσπρο
φτύσε το αίμα και το σίδερο, πάψε τον πόνο, το μαράζι σου,
διώξε από πάνω σου της σκλαβιάς τη λέρα.
Τα κάγκελα των φυλακών μας
αστράφτουν την μέρα και χάνονται την νύχτα. το ξέρουν,
γιαυτό μας δένουνε τα μάτια.
Βάλε, τυφλός, τα μπράτσα σου και πνίξε την σκέψη. χτύπα,
κομμάτιασε, σφίξου, βάρα. σπάσε τις πέτρες και σκούπισε
τον ιδρώτα, βγάλε από μέσα τους την ελπίδα.
Και τι είναι η ελπίδα; Ο χρόνος με μια ανάσα.
στον ίδιο άψαλτο τάφο που τον πέταξες, βρες τον
να κινεί τον ουρανό και τ άστρα.
Η μέρα φέρνει μέρα. προσπάθα. "
...οι περισσότερες τελείες είναι άνω...
|
 |
|
|
xipolitos
Elite Forum-Runner
Greece
1954 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 30/05/2013 : 16:03:41
|
| Φίλε-η notaSol ευχή είναι να ανοίξει το θέμα γιατί είναι καταστάσεις που νομίζω μας αφορούν όλους.. η σχεδόν όλους.. Το ποίημα που παραθέτεις από που είναι; |
Edited by - xipolitos on 30/05/2013 16:06:11 |
|
|
|
notaSOL
Advanced Forum-Runner
257 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 30/05/2013 : 21:37:40
|
...από μια ανθολογία λατινοαμερικάνων...Θίο Περντίτο (Μεξικό), λέγεται ο ποιητής... έχει κι άλλο, αν σου άρεσε...
" Θα μείνει λίγος ήλιος και για μας. σήκω και ονειρέψου,
στιγμή μην χάνεις, πάρε σακιά τους σπόρους σου και βγες
για τα χωράφια, πάρε στις χούφτες σου το ακριβό νερό,
πνίξε τον καημό, περπάτα.
Το δέρμα σου άπλωσε στο δρόμο. στο φως κι όχι στο σκοτάδι
θα γίνουμε όλοι μαύροι, όπως θέλει η αλήθεια.
Αδέρφια, κομμάτια, σχίσου. στα δύο σχίσου
κι ας καις από την πίκρα. κάνε, μάτωσε, προσπάθα.
Ψέματα πές μου, μάθε μου τα λόγια. κακά λόγια και το φόβο.
Και τι είναι ο φόβος; Εγώ. εγώ κι ένας πατέρας
των όλων όσων δεν είμαι,
μία συγνώμη που σέρνεις ως τον θάνατο
και ποιός να την ακούσει. Κανείς, ποτέ. μονάχα η μέρα.
Η μέρα η ασυγχώρητη, η μέρα.
Μάθε, λοιπόν και ξέχνα. δάγκωσε τα δαγκωμένα χείλια σου
και ξέχνα, μάθε ξανά και πάλι ξέχνα.
Ξέχνα.
....
Θα μείνει λίγος ήλιος και για μας. κράτα.
Κράτα. "
...σειρά σου... |
|
|
|
xipolitos
Elite Forum-Runner
Greece
1954 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 31/05/2013 : 00:06:06
|
ΠΡΕΒΕΖΑ
Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμύδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.
Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίση μια "ελλειπή" μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.
Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
"Υπάρχω;" λες, κ' ύστερα "δεν υπάρχεις!"
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ισως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.
ΠΡΕΒΕΖΑ - ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
|
|
|
|
GERMANOS
Master Forum-Runner
6557 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 31/05/2013 : 00:48:44
|
''ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.''
Ο ήλιος που είναι υπεύθυνος για την ζωή!!!
Φαίνεται ότι όντως ο... Κώστας(!!!)
ΔΕΝ ΕΣΤΕΚΕ ΚΑΛΑ! |
|
|
|
Rigelian
Master Forum-Runner
Greece
10616 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 31/05/2013 : 09:35:37
|
Μια χαρά έστεκε ο Καρυωτάκης, απλά χρειάζεται να αντιληφθούμε την οπτική του γωνία και να δούμε λίγο το βιογραφικό του.
ΘΑΝΑΤΟΙ
Είναι άνθρωποι που την κακήν ώρα
την έχουν μέσα τους.
Χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
κι απ' τη χαρά ζεστά των φιλημάτων,
χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
χτυπήσατε τις πόρτες των θανάτων·
ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
και διψασμένα εμείνατε ποτήρια,
ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
κι εμείνατε κλεισμένα παραθύρια·
ω, που' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
κι ο λόγος σας εδιάλεξε για τάφο,
ω, που' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
και τον καημό δεν είπατε που γράφω·
μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον πόνο κάποιας ώρας, κάποιου τόπου
μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον Πόνο των Πραγμάτων και του Ανθρώπου.
|
|
|
|
dpkouk
ellanodikis
Greece
11938 Δημοσιεύσεις |
|
|
erasitexnis
Advanced Forum-Runner
Greece
240 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 31/05/2013 : 11:23:09
|
Στίχοι: Κατερίνα Γώγου
Μουσική: Κυριάκος Σφέτσας
1. Κατερίνα Γώγου
Θαρθεί καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
– μη βλέπεις εμένα – μην κλαις. Εσύ είσ’ η ελπίδα
άκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θά `μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι καταπίεση μοναξιά τιμή κέρδος εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ’ όλα αυτά Μαρία.
Κατερίνα Γώγου |
|
|
|
Rigelian
Master Forum-Runner
Greece
10616 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 31/05/2013 : 11:28:00
|
Εκπληκτικό ψυχογράφημα από τον Σουρή, τελικά πάντα έτσι ήμαστε:
Ὁ Ῥωμηός
Στὸν καφενὲ ἀπ᾿ ἔξω σὰν μπέης ξαπλωμένος,
τοῦ ἥλιου τὶς ἀκτῖνες ἀχόρταγα ρουφῶ,
καὶ στῶν ἐφημερίδων τὰ νέα βυθισμένος,
κανέναν δὲν κοιτάζω, κανέναν δὲν ψηφῶ.
Σὲ μία καρέκλα τὅνα ποδάρι μου τεντώνω,
τὸ ἄλλο σὲ μίαν ἄλλη, κι ὀλίγο παρεκεῖ
ἀφήνω τὸ καπέλο, καὶ ἀρχινῶ μὲ τόνο
τοὺς ὑπουργοὺς νὰ βρίζω καὶ τὴν πολιτική.
Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί οὐρανὸς ! τί φύσις !
ἀχνίζει ἐμπροστά μου ὁ καϊμακλῆς καφές,
κι ἐγὼ κατεμπνευσμένος γιὰ ὅλα φέρνω κρίσεις,
καὶ μόνος μου τὶς βρίσκω μεγάλες καὶ σοφές.
Βρίζω Ἐγγλέζους, Ρώσους, καὶ ὅποιους ἄλλους θέλω,
καὶ στρίβω τὸ μουστάκι μ᾿ ἀγέρωχο πολύ,
καὶ μέσα στὸ θυμό μου κατὰ διαόλου στέλλω
τὸν ἴδιον ἑαυτό μου, καὶ γίνομαι σκυλί.
Φέρνω τὸν νοῦν στὸν Διάκο καὶ εἰς τὸν Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τὰ γένια μου μαδῶ,
τὸν Ἕλληνα εἰς ὅλα ἀνώτερο τὸν βρίσκω,
κι ἀπάνω στὴν καρέκλα χαρούμενος πηδῶ.
Τὴν φίλη μας Εὐρώπη μὲ πέντε φασκελώνω,
ἀπάνω στὸ τραπέζι τὸν γρόθο μου κτυπῶ...
Ἐχύθη ὁ καφές μου, τὰ ροῦχα μου λερώνω,
κι ὅσες βλαστήμιες ξέρω ἀρχίζω νὰ τὶς πῶ.
Στὸν καφετζῆ ξεσπάω... φωτιὰ κι ἐκεῖνος παίρνει.
Ἀμέσως ἄνω κάτω τοῦ κάνω τὸν μπουφέ,
τὸν βρίζω καὶ μὲ βρίζει, τὸν δέρνω καὶ μὲ δέρνει,
καὶ τέλος... δὲν πληρώνω δεκάρα τὸν καφέ.
|
|
|
|
GERMANOS
Master Forum-Runner
6557 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 31/05/2013 : 12:05:41
|
Eίναι στα μέτρα σχεδόν της Τρολλιάδας
και κατά σύμπτωση έχει και 3 βασικές ίδιες ρίμες
|
|
|
|
xipolitos
Elite Forum-Runner
Greece
1954 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 31/05/2013 : 17:50:40
|
Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ
*Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι και άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.
*Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο τελεστήριο
τώρα πετάνε τ’ αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο παν να δουν διυλιστήριο.
*Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.
*Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Νίκος Γκάτσος
|
Edited by - xipolitos on 31/05/2013 19:33:05 |
|
|
|
GERMANOS
Master Forum-Runner
6557 Δημοσιεύσεις |
|
|
Elda
Elite Forum-Runner
Greece
1906 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 31/05/2013 : 23:11:02
|
Βρε Γερμανε, εκτελεση Κοτσιρα εβαλες? Θα σε μαλωσω!!!
Αληθεια, εχετε διαβασει τι εννοει ο Καρυωτακης με αυτη το διστιχο?
Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίση μια "ελλειπή" μερίδα
Δεν μπορω να το βρω καπου ιντερνετικα τωρα, αν δεν το γνωριζετε θα σας το πω με δικα μου λογια.
_________________________________________________
T' όνειρο ειναι τα φτερά μα αν θελεις να πετάξεις
πρέπει και την αλήθεια σου λίγο να την πειράξεις
|
|
|
|
notaSOL
Advanced Forum-Runner
257 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 31/05/2013 : 23:28:13
|
...εξαιρετικό , αυτό της κατερίνας γώγου...
Πάμπλο Νερούδα
....
Δείξτε μου το αίμα σας και την αυλακιά σας
πέστε μου: εδω΄με βασάνισαν,
γιατί δεν έλαμψε το κόσμημα, το χώμα
δεν έδωσε πέτρα ή σπυρί στην ώρα τους:
δείξτε μου την κοτρόνα όπου σας γκρέμισαν
ή το ξύλο όπου απάνω σας σταυρώσαν,
ανάψτε μου τα παλαικά πυροβόλα,
τις παλιές λάμπες, τα μαστίγια που κολλήσαν,
στο διάβα των αιώνων, πάνω στις πληγές σας
και τα τσεκούρια με την ματωμένη λάμψη.
Με το νεκρό δικό σας στόμα θα μιλήσω.
Μέσα από το χώμα ενώστε όλοι
τα σιωπηλά χυμένα χείλια
κι απ τον πάτο μιλήστε μου όλη τη νύχτα ετούτη
σα να μουνα μαζί σας κι εγώ αλυσοδεμένος.
...
Μιλήστε με τα λόγια και το αίμα μου.
(από το οικουμενικό τραγούδι)
...καληνύχτα σε όλους τους ποιητές!!! |
|
|
|
Elda
Elite Forum-Runner
Greece
1906 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 31/05/2013 : 23:28:58
|
Ενα απο τα πολυ αγαπημενα μου ποιηματα του Καββαδία:
Μαραμπού
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.
Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό,
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.
Ακόμα, λένε πράματα φριχτά πάρα πολύ,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το 'μαθε, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.
Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.
Ήμουνα τότε δόκιμος σ' ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.
Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου όπου 'χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τηνε λησμονήσει.
Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.
Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.
Ένα μικρό της πέρασα σταυρό απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε, την πόλη.
Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μες στην καρδιά της Άμμου.
Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.
Θα προχωρήσω!...Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.
Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.
Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.
Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές,
"μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της".
Όταν την είδα και στο φως τα' αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί,
το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.
Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μα έβγαλε μια φωνή,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου... Μ' απόμεινα κι εγώ
έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.
Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,
σέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό,
μ' αν ήξερα οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει...
Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω...
_________________________________________________
T' όνειρο ειναι τα φτερά μα αν θελεις να πετάξεις
πρέπει και την αλήθεια σου λίγο να την πειράξεις
|
|
|
|
Θέμα |
|
|
|
Η ποίηση σε καιρό κρίσης
