| ΠΡΟΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗnbsp; ΘΕΜΑΤΟΣ |
| rades |
Δημοσιευτηκε - 10/11/2014 : 19:38:37
Κάπου, ίσως και εδώ διάβασα ότι πρέπει να γράψεις κάτι τις πρώτες 1-2 μέρες μετά τον πρώτο σου μαραθώνιο: τις εντυπώσεις σου, για να μην τις αμβλύνει, να μην τις ξεθωριάσει ο γιατρευτής των πάντων. Ανοίγω αυτό το θέμα για όλους τους πρωτάρηδες (και οι παλιοί υπήρξαν κάποτε). Πάντα η πρώτη φορά είναι αξέχαστη έτσι δεν είναι; Όλοι συμφωνούμε ότι είναι άθλος, είναι «ΜΑΡΑΘΩΝΕΙΑ» προσπάθεια. Είμαι περήφανος για όλους μας. Προσωπικώς είμαι ευχαριστημένος γιατί αποφάσισα στα ύστερα (46 ετών και ελαφρώς υπέρβαρος) να κάνω αυτό το υπέροχο ταξίδι (μα γιατί καθυστέρησα τόσο πολύ ο ανόητος;!).Ειδικά προσωπικώς, δουλεύω πολλές ώρες την εβδομάδα, συχνά και τα Σάββατα, ενώ παράλληλα έχω αυξημένες οικογενειακές υποχρεώσεις (πολύτεκνος με 4 παιδιά). Χαλάλι, και πάλι χαλάλι! Η απόφαση για συμμετοχή λήφθηκε πριν από 6 μήνες, υπήρχε μια σχετικά καλή δρομική βάση, αλλά οι τελευταίες 16 εβδομάδες με 5 προπονήσεις την βδομάδα έχουν πολύ κόστος, το οποίο δεν επιμερίζεται. Αντιθέτως, διανέμεται αυτούσιο και οριζοντίως (!) σε οικογένεια, επαγγελματικές υποχρεώσεις, φίλους, κοινωνικές σχέσεις γενικότερα… Χαλάλι ξανά, όποιος έχει στοιχειώδη γνώση καταλαβαίνει. Και η ζωή δεν είναι γεμάτη στόχους, μικρούς και μεγάλους; Βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους; Και ό,τι στερήθηκαν τα παιδιά μου δεν θα το λάβουν (το έλαβαν) ως παιδεία για το μέλλον τους (στόχοι, προσπάθεια, επιμονή, υπομονή, αγώνας και δικαίωση); Και αν δεν τα κατάφερνα να τερματίσω πάλι το μήνυμα θα το είχαν πάρει. Δεν το κάνουμε όμως για τους άλλους, για μας το κάνουμε!
Έχω την τύχη να μπορώ να εντρυφήσω (λόγω συναφούς επιστημονικής κατάρτισης) σε θέματα εργοφυσιολογίας πολύ εύκολα. Έχω πρόσβαση σε όλα τα επιστημονικά περιοδικά και τις τελευταίες εβδομάδες διάβασα αρκετά (κυρίως reviews) για θέματα που με απασχόλησαν. Με αυτή την ευκαιρία να πω σε όσους διαβάζουν αυτό το κείμενο ότι οι έμπειροι στου φόρουμ (δεν αναφέρω ονόματα για να μην αδικήσω), στη συντριπτική τους πλειοψηφία, κατέχουν υψηλού επιπέδου γνώσεις και μεγάλη εμπειρία σε τεχνικά θέματα. Δίνουν πολύ μεγάλη βοήθεια, τους ευχαριστώ πολύ.
Στην εμπειρία του ΑΜΑ τώρα. Είναι κάτι που γράφει , (χαράσσει θα έλεγα) μέσα μας.
Εντάξει, στην αρχή ξενερώνεις αφάνταστα όταν η στιχομυθία εξελίσσεται ως εξής:
-Έτρεξες μαραθώνιο; -Ναι…
-Σε τι χρόνο; -4.26.39 (εγώ..)
-Σε πόσο το κάνει ο πρώτος; (!@#$%)
Ή:Ττι θέση βγήκες; …(ξανά: !@#$%^ )
Οι περισσότεροι θα κουραζόταν αν το έκαναν με αυτοκίνητο και φυσικά δεν μπορούν να το κάνουν με ποδήλατο. Δεν πειράζει ας είναι … εμείς ξέρουμε.
Μου είχαν πει να μην πάω με άλλο μέσο, «με τα λεωφορεία να πας στο Μαραθώνα» Σωστό… Μυσταγωγία, ειδικά εγώ που πήγα ολομόναχος, είχα χρόνο να παρατηρήσω όλες τις φυλές: αγχωμένους, σκεπτικούς, ομιλητικούς, νέους, μεγαλύτερους, ξένους, Έλληνες, βαριά ντυμένους, ανεπαρκώς ντυμένους (ξεπάγιασα στις 6 το πρωί με το σορτσάκι ο έρμος…). Και μιλάμε όλοι την ίδια γλώσσα. Έπιασα κουβέντα με τον διπλανό μου στο λεωφορείο, όπως και με έναν άγνωστο στο αεροπλάνο της επιστροφής για τη Θεσσαλονίκη. Λες και γνωριζόμαστε από καιρό… το ίδιο χόμπι, οι ίδιοι καημοί…
Τρελή πολυκοσμία στο Μαραθώνα, τυχεροί εσείς οι Αθηναίοι… και για τον μαραθώνιο… και για τα pre game pasta party σας.
Και αφού είδα τους Κενυάτες να κάνουν ζέσταμα στο γήπεδο, άκουσα το μπαμ και θαύμασα Ψινάκη με λαμέ κοστούμι… Το όνειρο εξελισσόταν.
Δυστυχώς, ανέβασα παλμούς πολύ γρήγορα παρόλο που πήγαινα αργά (υγρασία; καμιά ιωσούλα;) και στεναχωρήθηκα … εκτός προγράμματος. Υπολόγιζα κάτω από 6.00 (στα LR μου με 5.55 δεν ανέβαζα πάνω από 140 παλμούς για αρκετά χλμ και στον ΑΓΩΝΑ ΜΟΥ 145 ;;;) και έκανα 6.05 περίπου - σου κόβονται τα πόδια. Και είδα και τις ανηφόρες πηγαίνοντας στον Μαραθώνα και καταψάρωσα. Που πας ρε Καραμήτρο; Σταμάτησα και προς νερού μου στο 9…(ποτέ σε κανένα LR δεν μου είχε ξανασυμβεί). Μετά το 12 χλμ σταθεροποιήθηκε η κατάσταση. Τραβούσα και από κανένα βιντεάκι με το κινητό, καλά ήτα Άρχισα να το απολαμβάνω περισσότερο. Στις ανηφόρες φάνηκε ότι είχα κάνει καλή δουλειά στην προετοιμασία μου. Βγήκαν πολύ καλά, με μικρό κόψιμο του ρυθμού και όλα έβαιναν πλέον υπέροχα. Περίμενα πιο πολύ κόσμο στο δρόμο να πω την αλήθεια, και καλύτερες μουσικές επιλογές, αλλά δεν με πείραξε. Ούτε και η υγρασία (έτσι νομίζω τουλάχιστον). Ο στόχος για χρόνο γύρω στο 4.15 έγινε ξανά εφικτός. Πέρασα και το ALEX PACK που το είχα χιλιοακούσει (διαβάσει) εδώ ως οριακό και σημαίνον πέρασμα. Ο κόσμος όλο και περισσότερος, χαμόγελα γύρω μου, ιδρώτας, πολύς, από όλους μας. Τι υπέροχη αίσθηση που έχει ένας αγώνας! Έχει γεύση από ζελαδάκι, έχει ήχο ανάσας, μυρωδιά καθαρού ιδρώτα, δόνηση από τα βήματα, έχει πρόσωπα που δούλεψαν, που προσπαθούν, που έχουν σκοπό. Μας καμάρωνα όλους.
Και μόλις άρχισε η κατηφόρα, η χαρά ήταν ανείπωτη, τα κατάφερα είπα! Και χρονάρα θα κάνω (παρά το κακό ξεκίνημα, είχα ΜΟ pace 6.09). Θα μαζεύω μισό λεπτό το χλμ (άνετα) από το μέσο όρο εκείνης της στιγμής είπα. Ο κόσμος πύκνωνε, προσπερνούσα συνεχώς συντρέχτες. Άπειρος όμως και ξέχασα, ενώ το είχα διαβάσει… «Κοφτό βήμα στην κατηφόρα». 5.35 το 32, 5.45 το 33 , κάτι τσιμπάει στον δεξιό δικέφαλο στην κατάφυση του γονάτου, μη μασάς λέω, αλλά ουπς! μεγάλος πόνος!! 7 και το 35, το 36 κοκ. Λίγο ψυκτικό να είχα μαζί μου (άπειρος), γιατί σε 3 διαφορετικούς κοκκινοφορεμένους που σταμάτησα, «μόλις είχε τελειώσει..». Περπάτησα λίγο, φοβήθηκα ότι θα πάει έτσι ως το τέλος, χαζοέτρεχα όμως. Δεν απόλαυσα αυτά τα υπέροχα τελευταία 5 χλμ μέσα στην πόλη. Χαλάλι και αυτό όμως. Τελικά έφτασα στην Ηρώδου Αττικού. Ξέχασα τον πόνο και έτρεχα σαν παιδί! Τράβηξα ένα βιντεάκι λίγο πριν από την αψίδα των 250 μέτρων για τον τερματισμό και λέω αυθόρμητα, ξέπνοα στο βίντεο: «κλείνω να το απολαύσω..» μπήκα μέσα… πετούσα, είμαι μικρός θεός .Είμαστε όλοι μας. Με φώναξαν οι δικοί μου από την κερκίδα, τους εντόπισα,έσφιξα τη γροθιά μου γέλασα σαν νικητής, περήφανος, σαν γόης, καμάρωσα και επιτάχυνα για την αψίδα: 4.26.39. Ένεση μεγατόνων στην αυτοεκτίμηση μας, στον αυτοσεβασμό μας, την αυτοπεποίθηση και εργαλείο αναφοράς για το μέλλον (γενικώς)! Μερικοί το έχουν κάνει πολλές φορές, πολλοί σε πολύ καλύτερους χρόνους. Για όλους μας η πρώτη φορά είναι αξέχαστη και ίσως επειδή, όσο πιο μεγάλος είναι κάποιος τόσο πιο ψύχραιμα και δίκαια βάζει μέσα του το γεγονός, εμείς οι μεγαλύτεροι επιλέγουμε μια πιο περίοπτη θέση για το γεγονός. Και φυσικά κάθε ένας το βιώνει λίγο διαφορετικά γιατί κουβαλάει τα χρόνια του, τη ζωή του, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες προετοιμάστηκε και το πέτυχε και, ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ, τα γονίδια του, σωστά;
Είμαι περήφανος για όλους μας! Και για αυτούς που δεν τερμάτισαν και στήθηκαν στον Μαραθώνα, περήφανος είμαι.
|
| 15 ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ (Πρώτα η πιο πρόσφατη) |
| Aytoxeiras |
Posted - 14/11/2014 : 20:02:16
Συγχαρητήρια σε όσους έτρεξαν και σε όσους έγραψαν την περιγραφή τους εδώ. Προσωπικά μετά από 20αγώνες τολμώ να πω οτι δεν έζησα ποτέ αντίστοιχα συναισθήματα (και στους 10 πήγα τον οργανισμό μου στο κόκκινο). Οπότε εγώ δε νιώθω μαραθωνοδρόμος (γιαυτό και δε μπορώ να εμπνεύσω κόσμο να αρχίσει το τρέξιμο), έχω όμως απέραντο σεβασμό σε όσους νιώθουν. Οπότε διάβασα μεν κάποιες υπερβολές στα παραπάνω ποστ, τις θεωρώ όμως πέρα μα πέρα δικαιολογημένες. Και πάλι συγχαρητήρια! |
| tazi |
Posted - 14/11/2014 : 18:59:28
quote:
Originally posted by zakis
Γεια σας φίλτατοι.
Έψαχνα και εγώ κάπου να γράψω τις εντυπώσεις μου ως πρωτάρη δρομέα που αποφάσισε στα 48 του να κάνει την υπέρβαση. Στο μεγάλο thread αισθανόμουν ότι θα κούραζα. Εδώ όμως θελατέ τα και παθετέ τα.
Συστηματικά (πάντα για τα δικά μου δεδομένα) τρέχω εδώ και ένα χρόνο. Πρώτος στόχος ήταν ο Ημί της Αθήνας και από εκεί θα βλέπαμε. Βγήκε δύσκολα αλλά αξιοπρεπώς και κάπου τον Ιούνιο άρχισε να καλλιεργείται το μικρόβιο. "Θα επιχειρήσω την προπόνηση για την Κλασσική και αν βγει αυτή θα επιχειρήσω και τον αγώνα". Γενικά είμαι αργός δρομέας. 10άρι στο 54, Ημί στο 2.09. Έβαλα στόχο τα 4.34 για την Κλασσική (δηλαδή όχι εγώ αλλά ο my.asics με 3 προπονήσεις την εβδομάδα) και το ταξίδι ξεκίνησε. Κατακαλόκαιρο να τρέχω τα άγρια χαράματα, πριν τη δουλειά, στις μόλις 15 ημερών διακοπές, τα σαββατοκύριακα όπου εκδράμαμε με την οικογένεια. Έτρεξα στη Μήλο, στο Ναύπλιο, στις Σπέτσες, στην Ερμιόνη, μαγικές στιγμές. Όποιος δεν έχει βρεθεί στην αγκαλιά της Ελληνικής θάλασσας μετά από κοπιαστικό LR δεν έχει νιώσει την αγκαλιά της μάνας γης....
Οι μη δρομείς φίλοι να με θεωρούν ημίτρελο ή ημίθεο, όπως το κοιτούσε ο καθένας. Αλλά και η δρομική παρέα του Ημί με έλουζε με παρόμοιους χαρακτηρισμούς κυρίως λόγω του στόχου με τόση μικρή εμπειρία.
Φτάσαμε στα longer runs. 3 Χ 24Κ, 1Χ28Κ, Σπέτσες και το ένα και μοναδικό 32άρι. Ανάμεσα τους αργά 5άρια και τέμπο 12άρια περί τα 5.50 λεπτά/χλμ στο Ζηρίνειο. Με κατώφλι παλμών στους 158 τα LR έβγαιναν σε ρυθμούς 6.20 και παλμούς 145-150. Βάσει των δεδομένων και τις συμβουλές του εργομέτρη, καταλήξαμε σε πλάνο για χρόνο 4.30 ως εξής: τα πρώτα 10Κ ρυθμός 6.30 με 6.15, 10Κ-32Κ αναλόγως τις κλίσεις 6.40 με 6.30 (την κατηφόρα πριν τη Ραφήνα συντηρητικά στα 6.10) και μετά τον Σταυρό και αν υπάρχουν οι δυνάμεις βουρ για Καλλιμάρμαρο με 6.10. Τα έβαλα όλα σε ένα Excel, τα πλαστικοποίησα (εκεί να δείτε δούλεμα από φίλους), έφτιαξα μεθοδικά την στρατηγική ενυδάτωσης και πρόσληψης τζελακίων και σολτστικίων και όλη την εβδομάδα πριν τον αγώνα μοιραζόμουν το άγχος του καιρού στο θέμα group therapy "Μαραθώνιος 2014- Καιρός". Θα βρέξει, δεν θα βρέξει. Μετεό, ΕΜΥ, Φορκαστ μπλα μπλα μπλα. Κάποια στιγμή είπα, βρέξει χιονίσει εμείς τρέχουμε και τον κακό μας τον καιρό.
Πουρνό πουρνό την Κυριακή πήρα το αυτοκίνητο με άλλους τρεις τρελούς (ο ένας είναι και αρκετά ενεργός στο παρόν φόρουμ) και κατηφορίσαμε για Μαραθώνα. Εκεί στον χαμό έχασα τους φίλους αλλά έτσι και αλλιώς είχαμε άλλους στόχους, άλλα block οπότε θα γινόταν κάποια στιγμή. Το να είσαι με χιλιάδες κόσμου που θα τρέξουν μαζί σου 42 χλμ (και 195 μέτρα, μην τα ξεχνάμε γιατί μας εκδικούνται) είναι μοναδική αίσθηση. Φεύγει το βάρος "που πα ρε καραμήτρο" και πας στην εκκίνηση με δέος, σεβασμό και με την παρηγοριά ότι "τόσοι και τόσοι είναι εδώ, μια χαρά θα τα πας". Και ξαφνικά, δίχως να το καταλάβεις ΜΠΑΜ, το δικό σου μπλοκ και σε λίγα δευτερόλεπτα είσαι πλέον "επίδοξος μαραθωνοδρόμος".
Οκ, έχω πλάνο, έχω τα γκάτζετς, το πλέηλιστ, δεν βρέχει πάμε αργά όπως πρέπει. Γιατί όμως οι ρημαδοσφυγμοί ξεκινάν 2 τικ κάτω από το κατώφλι; Είναι η αγωνία του αγώνα, του πρωτάρη. Κράτα χαμηλά το ρυθμό σου και θα ακολουθήσει η καρδιά. Αμ δε.... Η καρδιά ανέβαζε παλμούς σταθερά. Εγώ κατέβαζα το pace και η καρδιά συμπεριφερόταν όπως εκείνη γούσταρε αγνοώντας LR, εργομετρήσεις, πλάνα, πλαστικοποιήσεις ΟΛΑ. Στη Νέα Μάκρη στα 10Κ ήταν στους 162 σε χρόνο 1.03. Δηλαδή εντάξει ο χρόνος αλλά ζώνη 4; Η ζώνη αυτή ήταν απαγορευμένη. Οτιδήποτε πάνω από 158 ήταν αλάρμ για να πάω πιο αργά. Πόσο πιο αργά όμως. Αναθεωρώ στόχο και αρχίζω να επιβραδύνω. 10-15Κ, ρυθμός 6.47, παλμοί 165. Μα ρε συ, στα αργά LR δεν πήγαινα τόσο αργά και στα γρήγορα τέμπο δεν πήγαιναν οι παλμοί τόσο ψηλά. Και φυσικά αισθανόμουν την κούραση να δείχνει τα δόντια. Ενυδάτωση, τζελάκια, ισοτονικά και salt sticks όλα βάσει πλάνου, Έπαιρνα κουράγιο από τον κόσμο αλλά παράλληλα ανησυχούσα για το DNF, τον εφιάλτη όλων μας. Φτάνω στον ημιμαραθώνιο, παλμοί 168. Οκ λέω, τόση ώρα πάνω από το ΑΚ και συνεχίζω να τρέχω; Κάτι δεν στέκει. Τσεκάρω σφυγμό στην καρωτίδα μπας και φταίει το hardware αλλά όντως πήγαινε ροδάνι. Να σου και το ALEX PACK, καλώς να φύγει και εκεί που αγκομαχούσα με pace να φλερτάρουν τα 8 λεπτά το χλμ (μα τα 8 λεπτά ρε γμτ;;;;) σβήνουν τα γκάτζετς και μένω με το backup χρονόμετρο και τις πινακίδες 28-29-30 κλπ. ΚΑΛΥΤΕΡΑ σκέφτομαι. Πάμε με ψυχή και δεν υπάρχει το DNF.
Φίλοι με περίμεναν σε 3 σημεία. Αγία Παρασκευή, Χολαργό και Πεντάγωνο. Ανησυχούσαν που δεν ήμουν "στη ώρα μου" (τρομάρα μου) και ο πρώτος ειδοποίησε τους άλλους και την οικογένεια που περίμενε στην Ηρώδου του Αττικού ότι είμαι καλά και έρχομαι. Για καλή μου τύχη, φίλος που είχε τρέξει νωρίτερα το 10άρι εμφανίστηκε από το πουθενά στο Νομισματοκοπείο και άρχισε να τρέχει μαζί μου και να με εμψυχώνει. Του χρωστάω πολλά.
Κατεχάκη. Εδώ σκέφτηκα ότι την ξέρω την διαδρομή από τα 10άρια που έτρεχα μέχρι πέρσι (3 φορές). Πέντε κατηφορικά χιλιομετράκια. Αμ δε. Τα πόδια ξύλινα, το κεφάλι θολό. Έβαζα μικρούς στόχους: Φειδιππίδου (κρίμα που δεν είδα το banner running forum να χαιρετήσω), Πρεσβεία, Μέγαρο, Δρομέας, Πολεμικό Μουσείο και επιτέλους η κορυφή της Ηρώδου του Αττικού. Υπέρλαμπρη και μεγαλειώδη. Ο ήλιος την φώτιζε απόκοσμα (μιλάμε για μεγάλη σούρα) και ήταν σαν να με καλεί κάποιος να κατηφορίσω προς τη δόξα. Στα μισά στη συμβολή με τη Λυκείου ήταν το τελευταίο γκρουπ "οπαδών" από το οποίο αποσπάστηκε η μικρή μου κόρη και με συνόδευσε (ο φίλος του Νομισματοκοπείου σταμάτησε εκεί). Με το που τελείωσε η κατηφόρα αντίκρισα το Καλλιμάρμαρο. Φωτισμένο και αυτό απόκοσμα και όλο ενέργεια (μα τι είχαν μέσα τα τζελάκια;;;) . Πεζοδρόμιο, ταρτάν, αψίδα - ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ. Ξαφνικά ανέβηκε ένας κόμπος από το πουθενά και όλα ξέσπασαν σε λυγμούς. Κούραση, χαρά, ολοκλήρωση. Και αγκαλιά με την κόρη μου. Τι άλλο να ζητήσω;
Στη ζωή μου έχω ζήσει αρκετές χαρές και θεωρώ τον εαυτό μου από τους τυχερούς. Τέτοια όμως ποικιλία συναισθημάτων ταυτόχρονα ουδέποτε. Τελικά ίσως να άξιζε η ταλαιπωρία της υπέρβασης περισσότερο από το να είχαν πάει όλα βάσει πλάνου. Ίσως να μην ήταν τόσο πλούσιο το συναίσθημα. Δεν θα το μάθω ποτέ και δεν με νοιάζει κιόλας. Το έζησα και τώρα νιώθω ικανός για όλα. Ακούγεται λίγο κλισέ ειδικά από τους έμπειρους της παρέας αλλά σταθείτε και θυμηθείτε την δική σας πρώτη φορά. Δεν ήταν μοναδική; Δεν θα τα δίνατε όλα να τη ξαναζήσετε;
Αυτά τα γράφω χωρίς καμία πρόθεση να σας κουράσω με μια μακριά διήγηση. Απλά αν κανείς που δεν το έχει δοκιμάσει έχει ενδοιασμούς, του/της προτείνω ολόψυχα να προετοιμαστεί σωστά και να το κάνει μόνο και μόνο για την στιγμή του τερματισμού.
Από ευχαριστίες, εκτός από τις αυτονόητες (οικογένεια και κοντινοί φίλοι) θέλω να ευχαριστήσω όλα τα μέλη του φόρουμ που με τις αναρτήσεις τους έχουν φτιάξει μια πολύτιμη εγκυκλοπαίδεια που δεν θα βρεις σε κανένα βιβλίο ή άλλο δρομικό site. Σας ευχαριστώ πολύ!
Ναι, είμαι και εγώ (πια) Μαραθωνοδρόμος!
Ζαχαρίας - zakis
ΥΓ. Για την ιστορία ο χρόνος μου ήταν 4:54:31.
Συγχαρητηρια!!!, δε σου κρυβω οτι όταν εμαθα πως κανεις μονο 3 προπονησεις την εβδομαδα σε περιμενα well above 5 hrs. Μπραβο λοιπον γιατι με την ελάχιστη θα ελεγα προπονηση τα πηγες περιφημα. Κριμα που δε σε ειδα στη Φειδιππιδου, μια και ημουν εκει μέχρι να δω φιλο που τερματισε σε 510+.
Οταν και αν το ξαναεπιχειρήσεις, μου φαινεται πως αυτο δε θα αργησει να συμβει, κοιτα τις 3 να τις κανεις 4, θα δεις διαφορα. |
| Koukouvagia |
Posted - 14/11/2014 : 11:39:56
quote:
Originally posted by big-blue
Με πέρασες κατά ένα δευτερόλεπτο!
Η μπλούζα μου στοίχησε!!!:)
quote:
Originally posted by Koukouvagia
To δικό μου ήταν το 4446. Πρέπει να αλληλοπεραστήκαμε σε διάφορες φάσεις αν και σε θυμάμαι μόνο στο τελευταίο κομμάτι... Εγώ φορούσα κίτρινη μπλούζα (από πίσω είχε μια στάμπα από έναν παλμό που παίρνει το σχήμα δρομέα), πράσινο καπέλο και μαύρο σορτσάκι...
________________________
Το δε θες και γίνεται, θέλε το σα γίνεται...
Στον τερματισμό ήσουν 8 δευτερόλεπτα μπροστά μου πάντως, μου ξέφυγες στην Ηρώδου Αττικού! 
________________________
Το δε θες και γίνεται, θέλε το σα γίνεται... |
| big-blue |
Posted - 14/11/2014 : 10:54:35
Με πέρασες κατά ένα δευτερόλεπτο!
Η μπλούζα μου στοίχησε!!!:)
quote:
Originally posted by Koukouvagia
To δικό μου ήταν το 4446. Πρέπει να αλληλοπεραστήκαμε σε διάφορες φάσεις αν και σε θυμάμαι μόνο στο τελευταίο κομμάτι... Εγώ φορούσα κίτρινη μπλούζα (από πίσω είχε μια στάμπα από έναν παλμό που παίρνει το σχήμα δρομέα), πράσινο καπέλο και μαύρο σορτσάκι...
________________________
Το δε θες και γίνεται, θέλε το σα γίνεται...
|
| Koukouvagia |
Posted - 14/11/2014 : 09:06:47
To δικό μου ήταν το 4446. Πρέπει να αλληλοπεραστήκαμε σε διάφορες φάσεις αν και σε θυμάμαι μόνο στο τελευταίο κομμάτι... Εγώ φορούσα κίτρινη μπλούζα (από πίσω είχε μια στάμπα από έναν παλμό που παίρνει το σχήμα δρομέα), πράσινο καπέλο και μαύρο σορτσάκι...
________________________
Το δε θες και γίνεται, θέλε το σα γίνεται... |
| big-blue |
Posted - 14/11/2014 : 00:26:01
5066.
Το δικό σου; Ισως σε θυμάμαι.
Νομιζω πως για τα ίδια παλεύαμε:)
Ρε σεις ο στόχος ήταν το <4, όσο το δυνατό χαμηλότερα.
Αν είναι να κάτσεις να ασχολείσαι...
Αυτή τη μέρα βγαίνουν στο δρόμο τοσα χιλιόμετρα, τόσοι μήνες προετοιμασίας...
Τι να καταλάβει το κάθε αρνί! |
| Koukouvagia |
Posted - 13/11/2014 : 23:44:13
quote:
Originally posted by big-blue
quote:
Originally posted by Koukouvagia
quote:
Originally posted by big-blue
quote:
Originally posted by Koukouvagia
Μου έκανε οικτρή εντύπωση όταν, κάπου στο Μέγαρο Μουσικής αν θυμάμαι καλά, κάποιος εντελώς κομπλεξικός από τους θεατές ειρωνεύτηκε ένα παλικάρι λίγο πιό μπροστά μου για τα κάποια παραπάνω κιλά του, φωνάζοντάς του κάτι καθόλου κολακευτικό, μάλλον και με αφορμή το ότι είχε βγάλει την μπλούζα του...
Εκείνος δεν είπε τίποτα, απλά τον χαιρέτησε. Ανωτερότητα που εγώ στην θέση του δεν νομίζω να είχα, αφού μου ήρθε να σκυλοβρίσω τον θεατή εγώ ο άσχετος (ας όψεται το σημείο του αγώνα που δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη)... Ωστόσο σίγουρα τον πείραξε το σχόλιο το παληκάρι, αφού λίγο παρακάτω ξαναέβαλε την μπλούζα του...
________________________
Το δε θες και γίνεται, θέλε το σα γίνεται...
ώπα! τι μπλούζα φορούσε αυτός; :)
Στο Άιγιο προπερσι όπου γίνεται χαμός (καλός χαμός) από κόσμο γενικά, ήταν ένας παππούς και κάτι είπε για τα λίιιιγγαα παραπανίσια κιλά μου (τότε αρκετά περισσότερα) και του απάντησα: μην κάθεσαι παππού, πίσω τρέχει κάποιος πολύ μεγαλύτερος από σένα...(Ο Ηρακλής που ήταν κάπου 78-79)
Κίτρινη φωσφοριζέ αμάνικη, μπλε κολάν, άσπρο καπέλο και άσπρα συμπιεστικά! (Τον ξέρεις;!)
________________________
Το δε θες και γίνεται, θέλε το σα γίνεται...
xaxaxa
Πολύ καλά λέμε!
Εντωμεταξύ είχα διαβάσει την περιγραφή σου και σκέφτηκα πως αν ξεκινήσαμε απ το ίδιο γκρουπ, πρέπει να πηγαίναμε παρέα!!!
Μα ακριβώς να με θυμάσαι;;;
Τέτοιο κορμί και να πηγαίνει έτσι δεν ξεχνιέται ε;:)
Πρέπει μέσα στη φούρια μου να άκουσα ένα (πατσάς; κάτι τέτοιο)...ενώ ολοι έλεγαν μπράβο κτλ...
Είχα βγάλει έξω το κορμί το φιδίσιο γιατί είχα παγώσει με τον κωλοαέρα τον κόντρα ενώ η μπλούζα ήταν λούτσα...
Πρώτη φορά στα 2,5 χρόνια που τρέχω, ακόμα και ντάλα καλοκαίρι με 38 βαθμούς δεν το έχω κάνει, που έβγαλα τη μπλούζα. Οκ, όχι λόγω ζέστης αλλά συνδυαστικά από ζέστη, υγρασία, αέρας όρτσα κτλ:)
Φίλε εκείνη την ώρα πρέπει να πήγαινα με 5:15-5:10 και ανέβαινα, οπότε δεν προλάβαινα να συζητήσω μαζί του:) Είχα σκάσει γιατί δεν είχα άλλα 2-3 χλμ για να ρίξω και άλλο το μέσο ρυθμό...
Πιο πριν ήταν και ο Ζαχαρόγιαννης όπου για να με πειράξει μου είπε: ρε με τέτοια κοιλιά και τρέχεις μαραθώνιο; και του απάντησα πως στο ραντεβού με το 4 θα φτάσω λίγο νωρίτερα...
Τη μπλούζα την έβαλα όχι λόγω του μαλάκα, είμαι ξερό κεφάλι, αλλά ήλπιζα πως θα έχει λίγο στεγνώσει, ενώ είχα βαρεθεί και να την κρατάω...Αλήθεια πως την παλεύουν αυτοί που τη βάζουν στο σβέρκο;;;
Σε λίγο ερχόταν κοντά και το Στάδιο οπότε από σεβασμό ήθελα να ήμουν κομπλέ;)
Πάμε γι άλλα, μη μασάτε
Σε θυμάμαι τόσο καλά φίλε γιατί σε είχα "κλειδώσει"...  Άθελά σου μου έδινες ρυθμό! Και πολύ καλό μάλιστα!  (το bib σου το ξέχασα πάντως, παρόλο που το έβλεπα έτσι όπως το είχες γυρισμένο προς τα πίσω!)
Εκ των υστέρων που το σκέφτομαι, ίσως καλύτερα που απλά τον χαιρέτησες τον καραγκιόζη. Κάποιες φορές, το να μην πέσεις στο επίπεδο του άλλου είναι η πιό αφοπλιστική απάντηση... Αν και μερικά ζωντόβολα δεν παίρνουν χαμπάρι από τίποτα, αλλά τελοσπάντων...
Αντε και στα επόμενα λοιπόν!
________________________
Το δε θες και γίνεται, θέλε το σα γίνεται... |
| Rigelian |
Posted - 13/11/2014 : 21:44:15
quote:
Originally posted by big-blue
quote:
Originally posted by Koukouvagia
quote:
Originally posted by big-blue
quote:
Originally posted by Koukouvagia
Μου έκανε οικτρή εντύπωση όταν, κάπου στο Μέγαρο Μουσικής αν θυμάμαι καλά, κάποιος εντελώς κομπλεξικός από τους θεατές ειρωνεύτηκε ένα παλικάρι λίγο πιό μπροστά μου για τα κάποια παραπάνω κιλά του, φωνάζοντάς του κάτι καθόλου κολακευτικό, μάλλον και με αφορμή το ότι είχε βγάλει την μπλούζα του...
Εκείνος δεν είπε τίποτα, απλά τον χαιρέτησε. Ανωτερότητα που εγώ στην θέση του δεν νομίζω να είχα, αφού μου ήρθε να σκυλοβρίσω τον θεατή εγώ ο άσχετος (ας όψεται το σημείο του αγώνα που δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη)... Ωστόσο σίγουρα τον πείραξε το σχόλιο το παληκάρι, αφού λίγο παρακάτω ξαναέβαλε την μπλούζα του...
________________________
Το δε θες και γίνεται, θέλε το σα γίνεται...
ώπα! τι μπλούζα φορούσε αυτός; :)
Στο Άιγιο προπερσι όπου γίνεται χαμός (καλός χαμός) από κόσμο γενικά, ήταν ένας παππούς και κάτι είπε για τα λίιιιγγαα παραπανίσια κιλά μου (τότε αρκετά περισσότερα) και του απάντησα: μην κάθεσαι παππού, πίσω τρέχει κάποιος πολύ μεγαλύτερος από σένα...(Ο Ηρακλής που ήταν κάπου 78-79)
Κίτρινη φωσφοριζέ αμάνικη, μπλε κολάν, άσπρο καπέλο και άσπρα συμπιεστικά! (Τον ξέρεις;!)
________________________
Το δε θες και γίνεται, θέλε το σα γίνεται...
xaxaxa
Πολύ καλά λέμε!
Εντωμεταξύ είχα διαβάσει την περιγραφή σου και σκέφτηκα πως αν ξεκινήσαμε απ το ίδιο γκρουπ, πρέπει να πηγαίναμε παρέα!!!
Μα ακριβώς να με θυμάσαι;;;
Τέτοιο κορμί και να πηγαίνει έτσι δεν ξεχνιέται ε;:)
Πρέπει μέσα στη φούρια μου να άκουσα ένα (πατσάς; κάτι τέτοιο)...ενώ ολοι έλεγαν μπράβο κτλ...
Είχα βγάλει έξω το κορμί το φιδίσιο γιατί είχα παγώσει με τον κωλοαέρα τον κόντρα ενώ η μπλούζα ήταν λούτσα...
Πρώτη φορά στα 2,5 χρόνια που τρέχω, ακόμα και ντάλα καλοκαίρι με 38 βαθμούς δεν το έχω κάνει, που έβγαλα τη μπλούζα. Οκ, όχι λόγω ζέστης αλλά συνδυαστικά από ζέστη, υγρασία, αέρας όρτσα κτλ:)
Φίλε εκείνη την ώρα πρέπει να πήγαινα με 5:15-5:10 και ανέβαινα, οπότε δεν προλάβαινα να συζητήσω μαζί του:) Είχα σκάσει γιατί δεν είχα άλλα 2-3 χλμ για να ρίξω και άλλο το μέσο ρυθμό...
Πιο πριν ήταν και ο Ζαχαρόγιαννης όπου για να με πειράξει μου είπε: ρε με τέτοια κοιλιά και τρέχεις μαραθώνιο; και του απάντησα πως στο ραντεβού με το 4 θα φτάσω λίγο νωρίτερα...
Τη μπλούζα την έβαλα όχι λόγω του μαλάκα, είμαι ξερό κεφάλι, αλλά ήλπιζα πως θα έχει λίγο στεγνώσει, ενώ είχα βαρεθεί και να την κρατάω...Αλήθεια πως την παλεύουν αυτοί που τη βάζουν στο σβέρκο;;;
Σε λίγο ερχόταν κοντά και το Στάδιο οπότε από σεβασμό ήθελα να ήμουν κομπλέ;)
Πάμε γι άλλα, μη μασάτε
Έπρεπε να τον είχες βρίσει (να μην σου πω να του είχες ορμήξει, αυτήν τη βία δεν θα την καταδίκαζα) να το θυμόταν ακόμα! 
(το ξέρουμε!  ) |
| big-blue |
Posted - 13/11/2014 : 21:17:29
quote:
Originally posted by zakis
Γεια σας φίλτατοι.
Έψαχνα και εγώ κάπου να γράψω τις εντυπώσεις μου ως πρωτάρη δρομέα που αποφάσισε στα 48 του να κάνει την υπέρβαση. Στο μεγάλο thread αισθανόμουν ότι θα κούραζα. Εδώ όμως θελατέ τα και παθετέ τα.
Συστηματικά (πάντα για τα δικά μου δεδομένα) τρέχω εδώ και ένα χρόνο. Πρώτος στόχος ήταν ο Ημί της Αθήνας και από εκεί θα βλέπαμε. Βγήκε δύσκολα αλλά αξιοπρεπώς και κάπου τον Ιούνιο άρχισε να καλλιεργείται το μικρόβιο. "Θα επιχειρήσω την προπόνηση για την Κλασσική και αν βγει αυτή θα επιχειρήσω και τον αγώνα". Γενικά είμαι αργός δρομέας. 10άρι στο 54, Ημί στο 2.09. Έβαλα στόχο τα 4.34 για την Κλασσική (δηλαδή όχι εγώ αλλά ο my.asics με 3 προπονήσεις την εβδομάδα) και το ταξίδι ξεκίνησε. Κατακαλόκαιρο να τρέχω τα άγρια χαράματα, πριν τη δουλειά, στις μόλις 15 ημερών διακοπές, τα σαββατοκύριακα όπου εκδράμαμε με την οικογένεια. Έτρεξα στη Μήλο, στο Ναύπλιο, στις Σπέτσες, στην Ερμιόνη, μαγικές στιγμές. Όποιος δεν έχει βρεθεί στην αγκαλιά της Ελληνικής θάλασσας μετά από κοπιαστικό LR δεν έχει νιώσει την αγκαλιά της μάνας γης....
Οι μη δρομείς φίλοι να με θεωρούν ημίτρελο ή ημίθεο, όπως το κοιτούσε ο καθένας. Αλλά και η δρομική παρέα του Ημί με έλουζε με παρόμοιους χαρακτηρισμούς κυρίως λόγω του στόχου με τόση μικρή εμπειρία.
Φτάσαμε στα longer runs. 3 Χ 24Κ, 1Χ28Κ, Σπέτσες και το ένα και μοναδικό 32άρι. Ανάμεσα τους αργά 5άρια και τέμπο 12άρια περί τα 5.50 λεπτά/χλμ στο Ζηρίνειο. Με κατώφλι παλμών στους 158 τα LR έβγαιναν σε ρυθμούς 6.20 και παλμούς 145-150. Βάσει των δεδομένων και τις συμβουλές του εργομέτρη, καταλήξαμε σε πλάνο για χρόνο 4.30 ως εξής: τα πρώτα 10Κ ρυθμός 6.30 με 6.15, 10Κ-32Κ αναλόγως τις κλίσεις 6.40 με 6.30 (την κατηφόρα πριν τη Ραφήνα συντηρητικά στα 6.10) και μετά τον Σταυρό και αν υπάρχουν οι δυνάμεις βουρ για Καλλιμάρμαρο με 6.10. Τα έβαλα όλα σε ένα Excel, τα πλαστικοποίησα (εκεί να δείτε δούλεμα από φίλους), έφτιαξα μεθοδικά την στρατηγική ενυδάτωσης και πρόσληψης τζελακίων και σολτστικίων και όλη την εβδομάδα πριν τον αγώνα μοιραζόμουν το άγχος του καιρού στο θέμα group therapy "Μαραθώνιος 2014- Καιρός". Θα βρέξει, δεν θα βρέξει. Μετεό, ΕΜΥ, Φορκαστ μπλα μπλα μπλα. Κάποια στιγμή είπα, βρέξει χιονίσει εμείς τρέχουμε και τον κακό μας τον καιρό.
Πουρνό πουρνό την Κυριακή πήρα το αυτοκίνητο με άλλους τρεις τρελούς (ο ένας είναι και αρκετά ενεργός στο παρόν φόρουμ) και κατηφορίσαμε για Μαραθώνα. Εκεί στον χαμό έχασα τους φίλους αλλά έτσι και αλλιώς είχαμε άλλους στόχους, άλλα block οπότε θα γινόταν κάποια στιγμή. Το να είσαι με χιλιάδες κόσμου που θα τρέξουν μαζί σου 42 χλμ (και 195 μέτρα, μην τα ξεχνάμε γιατί μας εκδικούνται) είναι μοναδική αίσθηση. Φεύγει το βάρος "που πα ρε καραμήτρο" και πας στην εκκίνηση με δέος, σεβασμό και με την παρηγοριά ότι "τόσοι και τόσοι είναι εδώ, μια χαρά θα τα πας". Και ξαφνικά, δίχως να το καταλάβεις ΜΠΑΜ, το δικό σου μπλοκ και σε λίγα δευτερόλεπτα είσαι πλέον "επίδοξος μαραθωνοδρόμος".
Οκ, έχω πλάνο, έχω τα γκάτζετς, το πλέηλιστ, δεν βρέχει πάμε αργά όπως πρέπει. Γιατί όμως οι ρημαδοσφυγμοί ξεκινάν 2 τικ κάτω από το κατώφλι; Είναι η αγωνία του αγώνα, του πρωτάρη. Κράτα χαμηλά το ρυθμό σου και θα ακολουθήσει η καρδιά. Αμ δε.... Η καρδιά ανέβαζε παλμούς σταθερά. Εγώ κατέβαζα το pace και η καρδιά συμπεριφερόταν όπως εκείνη γούσταρε αγνοώντας LR, εργομετρήσεις, πλάνα, πλαστικοποιήσεις ΟΛΑ. Στη Νέα Μάκρη στα 10Κ ήταν στους 162 σε χρόνο 1.03. Δηλαδή εντάξει ο χρόνος αλλά ζώνη 4; Η ζώνη αυτή ήταν απαγορευμένη. Οτιδήποτε πάνω από 158 ήταν αλάρμ για να πάω πιο αργά. Πόσο πιο αργά όμως. Αναθεωρώ στόχο και αρχίζω να επιβραδύνω. 10-15Κ, ρυθμός 6.47, παλμοί 165. Μα ρε συ, στα αργά LR δεν πήγαινα τόσο αργά και στα γρήγορα τέμπο δεν πήγαιναν οι παλμοί τόσο ψηλά. Και φυσικά αισθανόμουν την κούραση να δείχνει τα δόντια. Ενυδάτωση, τζελάκια, ισοτονικά και salt sticks όλα βάσει πλάνου, Έπαιρνα κουράγιο από τον κόσμο αλλά παράλληλα ανησυχούσα για το DNF, τον εφιάλτη όλων μας. Φτάνω στον ημιμαραθώνιο, παλμοί 168. Οκ λέω, τόση ώρα πάνω από το ΑΚ και συνεχίζω να τρέχω; Κάτι δεν στέκει. Τσεκάρω σφυγμό στην καρωτίδα μπας και φταίει το hardware αλλά όντως πήγαινε ροδάνι. Να σου και το ALEX PACK, καλώς να φύγει και εκεί που αγκομαχούσα με pace να φλερτάρουν τα 8 λεπτά το χλμ (μα τα 8 λεπτά ρε γμτ;;;;) σβήνουν τα γκάτζετς και μένω με το backup χρονόμετρο και τις πινακίδες 28-29-30 κλπ. ΚΑΛΥΤΕΡΑ σκέφτομαι. Πάμε με ψυχή και δεν υπάρχει το DNF.
Φίλοι με περίμεναν σε 3 σημεία. Αγία Παρασκευή, Χολαργό και Πεντάγωνο. Ανησυχούσαν που δεν ήμουν "στη ώρα μου" (τρομάρα μου) και ο πρώτος ειδοποίησε τους άλλους και την οικογένεια που περίμενε στην Ηρώδου του Αττικού ότι είμαι καλά και έρχομαι. Για καλή μου τύχη, φίλος που είχε τρέξει νωρίτερα το 10άρι εμφανίστηκε από το πουθενά στο Νομισματοκοπείο και άρχισε να τρέχει μαζί μου και να με εμψυχώνει. Του χρωστάω πολλά.
Κατεχάκη. Εδώ σκέφτηκα ότι την ξέρω την διαδρομή από τα 10άρια που έτρεχα μέχρι πέρσι (3 φορές). Πέντε κατηφορικά χιλιομετράκια. Αμ δε. Τα πόδια ξύλινα, το κεφάλι θολό. Έβαζα μικρούς στόχους: Φειδιππίδου (κρίμα που δεν είδα το banner running forum να χαιρετήσω), Πρεσβεία, Μέγαρο, Δρομέας, Πολεμικό Μουσείο και επιτέλους η κορυφή της Ηρώδου του Αττικού. Υπέρλαμπρη και μεγαλειώδη. Ο ήλιος την φώτιζε απόκοσμα (μιλάμε για μεγάλη σούρα) και ήταν σαν να με καλεί κάποιος να κατηφορίσω προς τη δόξα. Στα μισά στη συμβολή με τη Λυκείου ήταν το τελευταίο γκρουπ "οπαδών" από το οποίο αποσπάστηκε η μικρή μου κόρη και με συνόδευσε (ο φίλος του Νομισματοκοπείου σταμάτησε εκεί). Με το που τελείωσε η κατηφόρα αντίκρισα το Καλλιμάρμαρο. Φωτισμένο και αυτό απόκοσμα και όλο ενέργεια (μα τι είχαν μέσα τα τζελάκια;;;) . Πεζοδρόμιο, ταρτάν, αψίδα - ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ. Ξαφνικά ανέβηκε ένας κόμπος από το πουθενά και όλα ξέσπασαν σε λυγμούς. Κούραση, χαρά, ολοκλήρωση. Και αγκαλιά με την κόρη μου. Τι άλλο να ζητήσω;
Στη ζωή μου έχω ζήσει αρκετές χαρές και θεωρώ τον εαυτό μου από τους τυχερούς. Τέτοια όμως ποικιλία συναισθημάτων ταυτόχρονα ουδέποτε. Τελικά ίσως να άξιζε η ταλαιπωρία της υπέρβασης περισσότερο από το να είχαν πάει όλα βάσει πλάνου. Ίσως να μην ήταν τόσο πλούσιο το συναίσθημα. Δεν θα το μάθω ποτέ και δεν με νοιάζει κιόλας. Το έζησα και τώρα νιώθω ικανός για όλα. Ακούγεται λίγο κλισέ ειδικά από τους έμπειρους της παρέας αλλά σταθείτε και θυμηθείτε την δική σας πρώτη φορά. Δεν ήταν μοναδική; Δεν θα τα δίνατε όλα να τη ξαναζήσετε;
Αυτά τα γράφω χωρίς καμία πρόθεση να σας κουράσω με μια μακριά διήγηση. Απλά αν κανείς που δεν το έχει δοκιμάσει έχει ενδοιασμούς, του/της προτείνω ολόψυχα να προετοιμαστεί σωστά και να το κάνει μόνο και μόνο για την στιγμή του τερματισμού.
Από ευχαριστίες, εκτός από τις αυτονόητες (οικογένεια και κοντινοί φίλοι) θέλω να ευχαριστήσω όλα τα μέλη του φόρουμ που με τις αναρτήσεις τους έχουν φτιάξει μια πολύτιμη εγκυκλοπαίδεια που δεν θα βρεις σε κανένα βιβλίο ή άλλο δρομικό site. Σας ευχαριστώ πολύ!
Ναι, είμαι και εγώ (πια) Μαραθωνοδρόμος!
Ζαχαρίας - zakis
ΥΓ. Για την ιστορία ο χρόνος μου ήταν 4:54:31.
Είσαι άρχοντας!
Πάντα τέτοιες χαρές να έχεις φιλαράκι!
(ωραίος ο φίλος που βόηθησε στα δύσκολα) |
| big-blue |
Posted - 13/11/2014 : 21:07:15
quote:
Originally posted by Koukouvagia
quote:
Originally posted by big-blue
quote:
Originally posted by Koukouvagia
Μου έκανε οικτρή εντύπωση όταν, κάπου στο Μέγαρο Μουσικής αν θυμάμαι καλά, κάποιος εντελώς κομπλεξικός από τους θεατές ειρωνεύτηκε ένα παλικάρι λίγο πιό μπροστά μου για τα κάποια παραπάνω κιλά του, φωνάζοντάς του κάτι καθόλου κολακευτικό, μάλλον και με αφορμή το ότι είχε βγάλει την μπλούζα του...
Εκείνος δεν είπε τίποτα, απλά τον χαιρέτησε. Ανωτερότητα που εγώ στην θέση του δεν νομίζω να είχα, αφού μου ήρθε να σκυλοβρίσω τον θεατή εγώ ο άσχετος (ας όψεται το σημείο του αγώνα που δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη)... Ωστόσο σίγουρα τον πείραξε το σχόλιο το παληκάρι, αφού λίγο παρακάτω ξαναέβαλε την μπλούζα του...
________________________
Το δε θες και γίνεται, θέλε το σα γίνεται...
ώπα! τι μπλούζα φορούσε αυτός; :)
Στο Άιγιο προπερσι όπου γίνεται χαμός (καλός χαμός) από κόσμο γενικά, ήταν ένας παππούς και κάτι είπε για τα λίιιιγγαα παραπανίσια κιλά μου (τότε αρκετά περισσότερα) και του απάντησα: μην κάθεσαι παππού, πίσω τρέχει κάποιος πολύ μεγαλύτερος από σένα...(Ο Ηρακλής που ήταν κάπου 78-79)
Κίτρινη φωσφοριζέ αμάνικη, μπλε κολάν, άσπρο καπέλο και άσπρα συμπιεστικά! (Τον ξέρεις;!)
________________________
Το δε θες και γίνεται, θέλε το σα γίνεται...
xaxaxa
Πολύ καλά λέμε!
Εντωμεταξύ είχα διαβάσει την περιγραφή σου και σκέφτηκα πως αν ξεκινήσαμε απ το ίδιο γκρουπ, πρέπει να πηγαίναμε παρέα!!!
Μα ακριβώς να με θυμάσαι;;;
Τέτοιο κορμί και να πηγαίνει έτσι δεν ξεχνιέται ε;:)
Πρέπει μέσα στη φούρια μου να άκουσα ένα (πατσάς; κάτι τέτοιο)...ενώ ολοι έλεγαν μπράβο κτλ...
Είχα βγάλει έξω το κορμί το φιδίσιο γιατί είχα παγώσει με τον κωλοαέρα τον κόντρα ενώ η μπλούζα ήταν λούτσα...
Πρώτη φορά στα 2,5 χρόνια που τρέχω, ακόμα και ντάλα καλοκαίρι με 38 βαθμούς δεν το έχω κάνει, που έβγαλα τη μπλούζα. Οκ, όχι λόγω ζέστης αλλά συνδυαστικά από ζέστη, υγρασία, αέρας όρτσα κτλ:)
Φίλε εκείνη την ώρα πρέπει να πήγαινα με 5:15-5:10 και ανέβαινα, οπότε δεν προλάβαινα να συζητήσω μαζί του:) Είχα σκάσει γιατί δεν είχα άλλα 2-3 χλμ για να ρίξω και άλλο το μέσο ρυθμό...
Πιο πριν ήταν και ο Ζαχαρόγιαννης όπου για να με πειράξει μου είπε: ρε με τέτοια κοιλιά και τρέχεις μαραθώνιο; και του απάντησα πως στο ραντεβού με το 4 θα φτάσω λίγο νωρίτερα...
Τη μπλούζα την έβαλα όχι λόγω του μαλάκα, είμαι ξερό κεφάλι, αλλά ήλπιζα πως θα έχει λίγο στεγνώσει, ενώ είχα βαρεθεί και να την κρατάω...Αλήθεια πως την παλεύουν αυτοί που τη βάζουν στο σβέρκο;;;
Σε λίγο ερχόταν κοντά και το Στάδιο οπότε από σεβασμό ήθελα να ήμουν κομπλέ;)
Πάμε γι άλλα, μη μασάτε |
| Koukouvagia |
Posted - 13/11/2014 : 10:42:37
quote:
Originally posted by big-blue
quote:
Originally posted by Koukouvagia
Μου έκανε οικτρή εντύπωση όταν, κάπου στο Μέγαρο Μουσικής αν θυμάμαι καλά, κάποιος εντελώς κομπλεξικός από τους θεατές ειρωνεύτηκε ένα παλικάρι λίγο πιό μπροστά μου για τα κάποια παραπάνω κιλά του, φωνάζοντάς του κάτι καθόλου κολακευτικό, μάλλον και με αφορμή το ότι είχε βγάλει την μπλούζα του...
Εκείνος δεν είπε τίποτα, απλά τον χαιρέτησε. Ανωτερότητα που εγώ στην θέση του δεν νομίζω να είχα, αφού μου ήρθε να σκυλοβρίσω τον θεατή εγώ ο άσχετος (ας όψεται το σημείο του αγώνα που δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη)... Ωστόσο σίγουρα τον πείραξε το σχόλιο το παληκάρι, αφού λίγο παρακάτω ξαναέβαλε την μπλούζα του...
________________________
Το δε θες και γίνεται, θέλε το σα γίνεται...
ώπα! τι μπλούζα φορούσε αυτός; :)
Στο Άιγιο προπερσι όπου γίνεται χαμός (καλός χαμός) από κόσμο γενικά, ήταν ένας παππούς και κάτι είπε για τα λίιιιγγαα παραπανίσια κιλά μου (τότε αρκετά περισσότερα) και του απάντησα: μην κάθεσαι παππού, πίσω τρέχει κάποιος πολύ μεγαλύτερος από σένα...(Ο Ηρακλής που ήταν κάπου 78-79)
Κίτρινη φωσφοριζέ αμάνικη, μπλε κολάν, άσπρο καπέλο και άσπρα συμπιεστικά! (Τον ξέρεις;!)
________________________
Το δε θες και γίνεται, θέλε το σα γίνεται... |
| big-blue |
Posted - 13/11/2014 : 10:36:43
quote:
Originally posted by Koukouvagia
Μου έκανε οικτρή εντύπωση όταν, κάπου στο Μέγαρο Μουσικής αν θυμάμαι καλά, κάποιος εντελώς κομπλεξικός από τους θεατές ειρωνεύτηκε ένα παλικάρι λίγο πιό μπροστά μου για τα κάποια παραπάνω κιλά του, φωνάζοντάς του κάτι καθόλου κολακευτικό, μάλλον και με αφορμή το ότι είχε βγάλει την μπλούζα του...
Εκείνος δεν είπε τίποτα, απλά τον χαιρέτησε. Ανωτερότητα που εγώ στην θέση του δεν νομίζω να είχα, αφού μου ήρθε να σκυλοβρίσω τον θεατή εγώ ο άσχετος (ας όψεται το σημείο του αγώνα που δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη)... Ωστόσο σίγουρα τον πείραξε το σχόλιο το παληκάρι, αφού λίγο παρακάτω ξαναέβαλε την μπλούζα του...
________________________
Το δε θες και γίνεται, θέλε το σα γίνεται...
ώπα! τι μπλούζα φορούσε αυτός; :)
Στο Άιγιο προπερσι όπου γίνεται χαμός (καλός χαμός) από κόσμο γενικά, ήταν ένας παππούς και κάτι είπε για τα λίιιιγγαα παραπανίσια κιλά μου (τότε αρκετά περισσότερα) και του απάντησα: μην κάθεσαι παππού, πίσω τρέχει κάποιος πολύ μεγαλύτερος από σένα...(Ο Ηρακλής που ήταν κάπου 78-79) |
| dpkouk |
Posted - 13/11/2014 : 08:49:30
απολαυστε τη στιγμη, την κερδισατε κι αστε τον καθενα να λεει τα δικα του...αξια εχει, οποιος θελουμε να εχει...
https://www.youtube.com/watch?v=weyK5MQI3ng
http://www.ultrarunning.gr/
Όλα είναι σχετικά, άρα κι ανεκτά... |
| Koukouvagia |
Posted - 13/11/2014 : 00:19:00
Μου έκανε οικτρή εντύπωση όταν, κάπου στο Μέγαρο Μουσικής αν θυμάμαι καλά, κάποιος εντελώς κομπλεξικός από τους θεατές ειρωνεύτηκε ένα παλικάρι λίγο πιό μπροστά μου για τα κάποια παραπάνω κιλά του, φωνάζοντάς του κάτι καθόλου κολακευτικό, μάλλον και με αφορμή το ότι είχε βγάλει την μπλούζα του...
Εκείνος δεν είπε τίποτα, απλά τον χαιρέτησε. Ανωτερότητα που εγώ στην θέση του δεν νομίζω να είχα, αφού μου ήρθε να σκυλοβρίσω τον θεατή εγώ ο άσχετος (ας όψεται το σημείο του αγώνα που δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη)... Ωστόσο σίγουρα τον πείραξε το σχόλιο το παληκάρι, αφού λίγο παρακάτω ξαναέβαλε την μπλούζα του...
________________________
Το δε θες και γίνεται, θέλε το σα γίνεται... |
| Peter L |
Posted - 12/11/2014 : 23:44:59
στην ζωή συν υπάρχεις με πολλούς πορεύεσαι με λίγους. |
|
|
