| ΠΡΟΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗnbsp; ΘΕΜΑΤΟΣ |
| SKOTEINOS |
Δημοσιευτηκε - 04/05/2016 : 17:43:51
Ήρθε η ώρα ο Σαλονάτος να πάρει το αίμα του πίσω, καθώς θα έχουμε μαζέψει όλα τα κουκουνάρια και τα κάστανα από την διαδρομή, προκειμένου να μπορεί να τρέξει το καμάρι μας!
Για αυτό εκτός από τον Σαλονάτο, όποιος άλλος επιθυμεί να τρέξει στο ΚΡΟΝΙΟΝ ΠΕΡΑΣΜΑ των 70χλμ. παρακαλώ μπορεί να μπει στο σάιτ προκειμένου να ενημερωθεί και να γραφτεί στον αγώνα!!!!
Για περισσότερα εδώ:
www.kronionperasma.com
και θα χαρώ να σας δω στον Άγιο Πέτρο και φέτος!!!!!
ΒΡΕΤΤΑΚΕΙΑ 2015,ΚΡΟΚΕΕΣ ΛΑΚΩΝΙΑΣ-01/08/2015 |
| 15 ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ (Πρώτα η πιο πρόσφατη) |
| Etien |
Posted - 03/08/2016 : 08:50:26
quote:
Originally posted by Aroulio
Ευχαριστώ παιδιά.
Είχα καλό δάσκαλο -και στο γράψιμο- στρατηγέ
Καλημερα σε ολους !!
https://panosmaltezos.wordpress.com |
| Aroulio |
Posted - 03/08/2016 : 08:30:43
Ευχαριστώ παιδιά.
Είχα καλό δάσκαλο -και στο γράψιμο- στρατηγέ |
| alcool |
Posted - 02/08/2016 : 16:23:23
Εύγε φίλε Άρη! |
| Spyretos |
Posted - 02/08/2016 : 10:11:27
Πολύ ωραία περιγραφή.
Μπράβο για την προσπάθεια, συγχαρητήρια για το αποτέλεσμα
|
| ANASTASIOS |
Posted - 02/08/2016 : 09:49:35
Συγχαρητήρια Αρη και για τον αγώνα σου και για την περιγραφή.Αντε και σε 100άρι τώρα.
Δεν έχει σημασία πόσο αργά πάς αρκεί να μην σταματάς.
|
| Etien |
Posted - 02/08/2016 : 08:44:20
...΄΄παράξενη φυλή αυτοί οι δρομείς. Βλέπεις κάποιον για πρώτη φορά και μπορεί μέσα σε λίγα λεπτά να του έχεις εξομολογηθεί τα σώψυχά σου… Κι αρχίζω να πιστεύω ότι όσους συμπορεύτηκαν για κάμποση ώρα σε ένα πολύωρο αγώνα, η μοίρα τους ενώνει με ένα περίεργο τρόπο, κι αργά, ή γρήγορα θα ξανασυναντηθούν τα βήματά τους...
Aroulio!!! Υπεροχος ,απολαυστικος, εξαιρετικος !!
Ευχομαι συντομα και στην...Μεσσηνια !!
Παναγιωτης.
https://panosmaltezos.wordpress.com |
| Aroulio |
Posted - 01/08/2016 : 20:58:03
Δεν είχα στο μυαλό μου να γράψω κάτι, αλλά πέρασα κι αισθάνομαι τόσο καταπληκτικά που δε μπορώ να μην καταγράψω την όλη εμπειρία μου.
Εδώ κι ένα χρόνο είχα στο μυαλό μου να ανέβω ένα σκαλάκι παραπάνω και να δοκιμάσω ένα αγώνα τρεξίματος πάνω από τα 50 χιλιόμετρα που είχα ήδη κάνει δύο φορές. Κι αφού αυτό δε συνέβη το χειμώνα με τα 63km του Σαρωνικού Δρόμου, αποφάσισα τελικά να επιχειρήσω το Κρόνιον Πέρασμα. Ένα αγώνα 70 χιλιομέτρων, στην ορεινή Αρκαδία, στον Πάρνωνα «το ιερό βουνό του Κρόνου, του πατέρα των Θεών». Αρκετά δύσκολος αγώνας, καθώς έχει δύο στοιχεία που σιχαίνομαι. Γίνεται τον Ιούλιο μέσα στο κατακαλόκαιρο με πολλή ζέστη, ενώ έχει και μπόλικη ανηφόρα με πάνω από 1500 μέτρα υψομετρικής. Αφετηρία στο γραφικό χωριουδάκι του Άγιου Πέτρου στα 930 μέτρα υψόμετρο, και ακολούθως, γύρος της Μεγάλης Τούρλας με ανάβαση ως τα 1530 και πέρασμα από τα χωριά Βαμβακού, Βαρβίτσα, Καρυές και Βούρβουρα, για να καταλήξουμε ξανά στον Άγιο Πέτρο.
Ένας τραυματισμός μετά τον ανοιξιάτικο μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης, με είχε αφήσει εκτός για 2-3 εβδομάδες τον Απρίλιο, αλλά ταυτόχρονα έδρασε ευεργετικά, αφού μου έδωσε τη δυνατότητα να ξεκουραστώ αναγκαστικά. Είχα όμως μια ανησυχία γιατί έπρεπε σε μόλις 10 εβδομάδες να ξεκινήσω από το μηδέν και να ανεβάσω όγκους προπόνησης. Ευτυχώς πάντως, έβλεπα τον αγώνα αυτό ως μια μεγάλη προπονητική βόλτα και δε με ένοιαζαν οι χρονικές επιδόσεις. Ή όπως έλεγα διαδικτυακά, οι υπεραποστάσεις σε απελευθερώνουν από το ρολόι, για να σχολιάσει ο φίλος mashine «ναι, γιατί τελειώνει η μπαταρία του».
Με έμπνευση από το βιβλίο «Born to Run» (Christopher McDougall) και με οδηγό το καταπληκτικό «Field Guide to Ultrarunning» (Hal Koerner), έφτιαξα ένα αναλυτικό πλάνο δέκα εβδομάδων προπόνησης, με προοδευτικό φόρτωμα όγκου χιλιομέτρων και πισωγυρίσματα ξεκούρασης κάθε τέταρτη εβδομάδα. Όλη η προετοιμασία βγήκε απρόσκοπτα, παρά την καλοκαιρινή διάθεση και τις αρκετά υψηλές θερμοκρασίες που σε κάποιες περιπτώσεις άγγιζαν ακόμα και τους 35 βαθμούς. Κι ενώ ήταν η πρώτη φορά που έκανα προπονήσεις –και μάλιστα μεγάλες- κατά τις ζεστές ώρες τις ημέρας, το σώμα προσαρμόστηκε ανέλπιστα εύκολα, με την ανάλογη όμως επιβράδυνση στο ρυθμό μου. Δε χάθηκε ούτε μία από τις 41 προγραμματισμένες προπονήσεις, γράφοντας έτσι 630 χιλιόμετρα συνολικά, αλλά προφανώς κουβαλούσα και τα οφέλη της προετοιμασίας που είχε προηγηθεί μέσα στη χρονιά για το μαραθώνιο και το 50άρι. Τα μέσα εβδομαδιαία χιλιόμετρα ήταν περίπου στα 70 και στην κορύφωση της προετοιμασίας έφτασα τα 102km. Έγιναν επίσης 11 Long Runs (6 * 20, 2 * 30, 2 * 35, 1 * 40km) με πιο ζόρικο το back to back, 20km το Σάββατο κι αμέσως άλλα 40km την Κυριακή! Επιπλέον, έκανα προς το τέλος του προγράμματος, ανά δύο εβδομάδες μασάζ για αποφόρτιση, το οποίο βοήθησε στην ξεκούραση των ποδιών και στην αποφυγή τραυματισμών. Παράλληλα, αφιέρωσα αρκετό χρόνο μελετώντας αναλυτικά τη διαδρομή του αγώνα, τις αποστάσεις μεταξύ σταθμών, τις υψομετρικές διαφορές, τις κλίσεις ανά κομμάτι και τους επιτρεπτούς χρόνους για να διανύσω το καθένα. Τέλος, είχα κάνει μια λίστα με τα πράγματα και τον εξοπλισμό που θα μπορούσα να αφήσω από πριν στους κεντρικούς σταθμούς, ανάλογα με τις ανάγκες που μπορεί να προέκυπταν πάνω στον αγώνα. Το μόνο που με ανησυχούσε ήταν ένα χτύπημα των τελευταίων ημερών, όταν το αριστερό μου γόνατο βρήκε δυνατά σε κάποιο έπιπλο και με ανάγκασε να κουτσαίνω, αλλά έτσι κι αλλιώς, τις τελευταίες ημέρες όλο και κάποιο πρόβλημα προσπαθεί να ανακαλύψει το μυαλό μας.
Οργάνωσα λοιπόν την εκδρομή μου, με άφιξη στο χωριό μια μέρα πριν τον αγώνα, για να γλιτώσω την ταλαιπωρία και το τρέξιμο της τελευταίας στιγμής. Η οικογένεια μου δυστυχώς δε θα μπορέσει να ακολουθήσει καθώς τη μέρα του αγώνα, αναχωρούν τα πιτσιρίκια για την κατασκήνωση, όμως θα έρθουν για υποστήριξη οι φίλοι Γιώργος, Ορέστης, Σοφία και Χριστίνα. Σκοπός ήταν να συνδυάσουν την εξόρμηση με κάποια χιλιόμετρα τρεξίματος μαζί μου, προς το τέλος του αγώνα. Όταν τελικά ενημερωθήκαμε ότι αυτό δεν επιτρέπεται, τα παιδιά αποφάσισαν χωρίς δισταγμό ότι θα ήταν συνοδοί μου, κάνοντάς μου support με το αυτοκίνητο σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, γεγονός που ήταν σύμφωνο με τους κανονισμούς. Παραλαβή του αριθμού μου, χαιρετούρες κι ετοιμασία του αυτοκινήτου, τοποθετώντας το ειδικό σημαιάκι και την αφίσα που έδειχνε ότι αποτελεί το όχημα συνοδείας μου. Ακολούθησε βραδινή βόλτα της παρέας για φαγητό, με όλα τα καλούδια για τους υπόλοιπους και σκέτα μακαρόνια για μένα. Ας είναι, μια μέρα έμεινε ακόμα. Συζητήσαμε αναλυτικά το πλάνο και τις λεπτομέρειες του αγώνα. Το βασικό μου αίτημα είναι να μου θυμίζουν και να με πιέζουν να τρώω από τη μέση της διαδρομής και μετά για να έχω ενέργεια. Επίσης ο Γιώργος, ως μαρκετίστας έχει αναλάβει χρέη φωτογράφου, εκπρόσωπου τύπου και δημοσίων σχέσεων, ενημερώνοντας διαδικτυακά τους υπόλοιπους συντρέχτες από το Πεδίο του Άρεως, ενώ του έχω αναθέσει να μεταφέρει τα νέα μου στη γυναίκα μου όσο πιο ωραιοποιημένα μπορεί. Μην έχουμε και άσκοπες ανησυχίες.
Στο αγωνιστικό κομμάτι, σκόπευα να ξεκινήσω πολύ αργά και περπατοτρέχοντας στα πρώτα είκοσι ανηφορικά χιλιόμετρα, ώστε να μη με κουράσουν καθόλου, μετά θα άνοιγα λίγο στην κατηφόρα, ενώ τα τελευταία 15-20 χιλιόμετρα αποτελούσαν ερωτηματικό και περίμενα να πέσει πολύ περπάτημα. Η επιχειρησιακή συζήτηση ολοκληρώθηκε, η παρέα συνέχισε για το παγωτό της, ενώ για μένα ακολούθησε απίστευτα εύκολος και άνετος ύπνος για 5:30 ώρες, που πρέπει να είναι ρεκόρ μου για παραμονή μεγάλου αγώνα. Ακόμα και τα νταούλια που βάραγαν στο λαϊκό γλέντι στην πλατεία – άστοχη ενέργεια κατά τη γνώμη μου για την παραμονή τέτοιου αγώνα- δε με άγγιξαν. Πρωινό με ψωμί, τυρί και μέλι και άφιξη στην αφετηρία, δίπλα στην επιβλητική εκκλησία του χωριού, μόλις μερικά μέτρα μακριά από το ξενοδοχείο μας. Ότι πιο πρακτικό μου έχει τύχει! Άναμμα του βωμού του αγώνα από το τιμώμενο πρόσωπο, το συντρέχτη Αδάμ, χαιρετισμοί και ομαδική φωτογράφηση των δρομέων σε πανηγυρικό κλίμα κι έναρξη του αγώνα στις 10:00 υπό τους χτύπους της καμπάνας.
Προσωπικά ξεκίνησα στο πίσω μέρος της ουράς, με χαλαρή διάθεση, άγνοια κινδύνου γι’ αυτό που πήγαινα να κάνω και με μηδενικό άγχος, πιθανότητα λόγω της απουσίας οποιουδήποτε χρονικού στόχου. Όπως αποδείχτηκε τελικά, ο καιρός ήταν σύμμαχός μας καθώς, μας λυπήθηκε ο Άγιος Πέτρος κι η θερμοκρασία κυμάνθηκε μόλις μεταξύ 24-27 βαθμών, σε αντίθεση με τα 38άρια της Αθήνας. Αν και η διαδρομή ήταν μέσα στο πράσινο και στα ψηλά δέντρα, πλατάνια, έλατα, καστανιές, η σκιά ήταν ελάχιστη καθώς ο ήλιος ήταν συνέχεια πάνω από το κεφάλι μας. Ατυχώς, ένα πρόβλημα που είχα με το νούμερό μου, με ανάγκασε να σταματήσω από την αρχή και να προσπαθώ επανειλημμένα να φτιάξω τις παραμάνες που το συγκρατούσαν. Έμεινα έτσι απερίσκεπτα, από το πρώτο χιλιόμετρο, σχεδόν τελευταίος και 200 περίπου μέτρα πίσω από τον κύριο όγκο των δρομέων, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να είμαι στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα μόνος, ή χωρίς μεγάλη παρέα. Στην πορεία βέβαια, κατά διαστήματα εναλλασσόμουν με τους υπόλοιπους χαβαλέδες της γαλαρίας και το γλεντήσαμε αρκετά. Μετά από 2,5km τελείωσε η κατηφόρα και φτάσαμε στο πιο χαμηλό σημείο του αγώνα στα 840 μέτρα. Εκεί, ξεκίνησε η έντονη και παρατεταμένη ανηφόρα κλίσης άνω του 4% για τα επόμενα 16 χιλιόμετρα. Όπως και πολλοί άλλοι πιο έμπειροι δρομείς, πήγαινα με χαλαρό ρυθμό, ή τζόκινγκ και περπάταγα στα πιο ανηφορικά κομμάτια, για να μην κουράζομαι και χρεώνομαι ενεργειακά, ενώ ανέβαζα κάπως ταχύτητα στα επίπεδα μέρη. Κάπου στο 5ο km πήρα το 1ο μου gel όπως είχα προγραμματίσει, για να έχω ενέργεια στην ανηφόρα, ενώ λίγο πιο μετά ακολούθησε μια πρώτη σύντομη στάση. Λίγο πριν το 10ο km αναγκάστηκα να σταματήσω και να κάτσω κάτω στο δρόμο προκειμένου να βγάλω μια πέτρα μέσα από το παπούτσι μου. Τότε άκουσα από διερχόμενους δρομείς την ατάκα «τον περάσαμε σα σταματημένο» και λυθήκαμε όλοι στα γέλια. Με όλα αυτά πέρασα το 10ο km σε 1.15’, αρκετά αργά, αλλά ξεκούραστος.
Βέβαια το χτυπημένο γόνατο είχε αρχίσει ήδη να με ενοχλεί, κι αφού το σκέφτηκα λιγάκι, τηλεφώνησα για να προλάβω το Γιώργο πριν φύγει από το χωριό, ζητώντας του να περάσει από το δωμάτιό μου και να πάρει μια επιγονατίδα που είχα κουβαλήσει μαζί, για να μου τη φέρει στην πορεία. Ήμουν σίγουρος ότι θα χρειαζόμουν να τη φορέσω αργότερα κι ευτυχώς στάθηκα τυχερός αφού δεν είχαν ξεκινήσει. Εκεί πέτυχα για πρώτη φορά το φίλο dpkouk ο οποίος γούσταρε με τα κλασσικά ξένα ροκ τραγούδια που έπαιζε το κινητό μου, ενώ πιάσαμε την κουβέντα λέγοντας τα νέα μας. Χαλαρώσαμε στο μικρό κατηφορικό διάλειμμα μεταξύ 11ου-12ου km, για να ξαναρχίσει μετά η ανηφόρα και το περπάτημα. Στο 15ο km πήρα το 2ο μου gel και έχοντας πλέον για παρέα κάποιον που επίσης είχε ως χόμπι τις καταδύσεις και το ψαροντούφεκο, αρχίσαμε το μπίρι-μπίρι και μεταξύ ροφών και χταποδιών, πέρναγε η ώρα. Τότε ακούσαμε κόρνες και φωνές καθώς μας έφτανε με το αυτοκίνητο το support μου, ο vavoulis κι η υπόλοιπη τρελοπαρέα. Είναι απίστευτο το πόση ενέργεια παίρνεις βλέποντας κι ακούγοντας τους φίλους σου, ενώ νομίζω ότι ασυναίσθητα, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεσαι, προσπαθείς να δείξεις ότι όλα πάνε τέλεια, για να μην ανησυχείς φίλους κι αγαπημένους. Ξεμακραίνοντας, λίγο βρέθηκα στο 18ο km σε μια ανηφόρα με πολλούς μεγάλους κομμένους κορμούς δέντρων. Εκεί προσπέρασα ένα νεαρό, ο οποίος τρέχοντας, με βερμούδα, t-shirt και με μάλλον ακατάλληλα για τρέξιμο αποστάσεων παπούτσια, έδειχνε ήδη να ζορίζεται αρκετά και σκέφτηκα ότι ίσως δυσκολευότανε να ολοκληρώσει τον αγώνα. Με τα πολλά, κάποια στιγμή η ανηφόρα τελείωσε και φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής. Στη διασταύρωση του 19ου km και στα 1.530 μέτρα υψόμετρο, υπήρχε ο πρώτος κεντρικός σταθμός ανεφοδιασμού που ήταν ταυτόχρονα και σημείο αποκλεισμού. Το όριο ήταν 3 ώρες κι εγώ είχα φτάσει στις 2.30’. Ελάχιστα πιο αργά από ότι σχεδίαζα. Ενημέρωσα τους κριτές ότι είχα το νούμερο 79 και συνέχισα. Ο Γιώργος με ρώτησε αν χρειαζόμουν τις επιγονατίδες, για να τον βάλω εγώ στη θέση του λέγοντας «φόρεσέ τις εσύ βρε χρέπι». Γέλια και χαρές. Η επόμενη ερώτηση ήταν πως αισθανόμουν, και είπα πως είχα υπάρξει και καλύτερα, αλλά ήξερα ότι θα περάσω και χειρότερα. Μερικά μέτρα πιο κάτω, τα αυτοκίνητα των συνοδών ήταν ήδη παρατεταγμένα και περίμεναν τους δρομείς με ανοιχτά πορτμπαγκάζ. Ήπια νερό και δροσερό ισοτονικό από το ψυγείο που υπήρχε στο αυτοκίνητο, έφαγα ένα κομματάκι μπανάνα, έβαλα αντηλιακό, άλλαξα το μουσκεμένο από την ανηφόρα φανελάκι μου, με ένα νέο στεγνό και έφυγα ανανεωμένος κάνοντας φιγούρα σαν αεροπλανάκι κι ένα χορευτικό χοροπηδητό στον αέρα. Συνέχισα φτάνοντας τα 20km σε 2.40’. Βάσει σχεδιασμού, εσκεμμένα με αργό ρυθμό, περπάτημα όπου χρειάστηκε και με μεγάλες στάσεις στους σταθμούς, ήμουν κεφάτος, ξεκούραστος κι ατσαλάκωτος σαν να μην είχα τρέξει. Οι σκέψεις μου ήταν «λατρεμένη κατηφόρα, σου ‘ρχομαι»!
Ξεκίνησα έτσι την μεγάλη κατηφόρα, η οποία σκόπευα να με πάει σχετικά εύκολα ως το 33ο km, όπου είχα το επόμενο ραντεβού μου. Όμως, πριν προχωρήσω αρκετά, ξαναπέτυχα την παρέα, καθώς είχαν σταματήσει σε μια πηγή με δροσερό νερό και δεν έχασα την ευκαιρία να βάλω το κεφάλι μου από κάτω, για να δροσιστώ και να ρίξω τη θερμοκρασία μου, ενώ άκουσα και τη συμβουλή του Ορέστη να βρέξω το σφουγγαράκι που είχα πιασμένο στη ζώνη μου για να μπορώ να καθαρίζω το πρόσωπο μου και να δροσίζω το σβέρκο μου στην πορεία. Το αυτοκίνητο απομακρύνθηκε, ενώ άρχισα να κατηφορίζω κι εγώ. Ξανάνοιξα και τη μουσική κι εμφανώς ανεβασμένος κινήθηκα σε πιο γρήγορους ρυθμούς. Σε κάποιο σημείο πέρασα την Ελένη που έτρεχε φορώντας μακρύ κολλάν και μακρυμάνικο αντιανεμικό (!) και η οποία με παρότρυνε να κλείσω τη μουσική και να απολαύσω τα πουλάκια. Αλλά κι η απάντησή μου ήταν αιτιολογημένη κι αφοπλιστική «και πουλάκια και Άγιος Πέτρος μαζί, παραείναι πολλά» της είπα αστειευόμενος. Με σύντομες στάσεις διέσχισα τους σταθμούς του 25ου και 29ου km ενώ το πέρασμα για τα 30ου km ήταν σε 3.45’. Ξεκούραστος μεν, αλλά πολύ πεινασμένος, περίμενα να φτάσω στον επόμενο σταθμό για να φάω επιτέλους. Επίτηδες δεν είχα πάρει άλλο gel θεωρώντας ότι η κατηφόρα θα βγει εύκολα και σχεδίαζα να το πάρω στο τέλος της. Λίγο πριν το χωριό, ευτυχώς βρήκα μια πηγή με πολύ παγωμένο νερό το οποίο ήταν ότι πιο αναζωογονητικό εκείνη την ώρα. Στο τέλος της κατηφόρας λοιπόν, ήταν κι ο σταθμός του 33ου km στο χωριό Βαμβακού, όπου με περίμεναν και πάλι τα παιδιά. Βλέποντας εκ των υστέρων τις φωτογραφίες που μου έβγαλαν οι φίλοι, φαίνεται ότι είχα ήδη αρκετά εμφανή σημάδια κούρασης. Και γι’ αυτό, τα παιδιά έκαναν τα πάντα για να με ανεβάσουν. Ξαναέβαλα το κεφάλι μου κάτω από τη βρύση και κάθισα να χαλαρώσω στα σκαλιά κάτω από τη σκιά των δέντρων. Έβαλα επίσης μια κρέμα κρυοθεραπείας στα γόνατα που είχαν ζοριστεί μετά από τόσα χιλιόμετρα γερής κατηφόρας. Αστειεύτηκα με τον Ορέστη λέγοντας ότι ούτε ολόκληρος μαραθώνιος δε μου έμεινε ακόμα, ενώ του ζήτησα να μου καθαρίσει τα γυαλιά μου. Την ίδια ώρα η Σοφία μου έβαζε αντηλιακό. Το στομάχι μου ήταν πειραγμένο και έτσι αποφάσισα να μην πάρω το 3ο gel. Έπρεπε όμως να βάλω κάτι μέσα μου. Τελικά με κάμποση προσπάθεια κατάφερα να φάω μισό τοστ, μόνο με τυρί που είχα στο ψυγείο και να πιω κάμποσο ισοτονικό. Στο σταθμό αυτό, ευτυχώς πήρα από την τσάντα μου και φόρεσα στη μέση, τη ζώνη με θήκη για μπουκαλάκι νερού, καθώς ήξερα ότι από εκείνο το σημείο και μετά, οι σταθμοί ανεφοδιασμού ήταν λίγο πιο αραιοί, οπότε θα κουβάλαγα συνέχεια στη ζώνη μου νερό για να μην ξεμείνω. Κίνηση που αποδείχτηκε σοφή στη συνέχεια. Αναχώρησα κι από αυτό το σταθμό κι άρχισα να συντρέχω με το Νίκο, το παλικάρι που φόραγε το σακίδιο της Hoka. Βρήκα έτσι την ευκαιρία τώρα που είχα ξανά παρέα και έπιασα πάλι την κουβέντα. Η ανηφόρα, η κούραση και η εξάντληση της ενέργειάς μου, είχαν ως αποτέλεσμα να έχω μηδενική διάθεση και τα πόδια να μην προχωράνε καθόλου. Παρόλο που αυτή η ανηφόρα είχε μικρότερη κλίση από την προηγούμενη, περί το 2,6%, βγήκε όλη με περπάτημα κι ελάχιστο τρέξιμο κάνοντας έτσι μόλις εξίμιση χιλιόμετρα σε μία ώρα. Μετά από αυτή την καθυστέρηση, φτάσαμε στο σταθμό του 40ου km στη Βαρβίτσα. Εκεί έκατσα εξαντλημένος οκλαδόν κάτω από τον πλάτανο και ζήτησα επιτακτικά από την παρέα κάτι να φάω. Πήρα ένα μπισκότο κι ένα κομματάκι μπανάνα, ενώ μετά τα παιδιά μου έφεραν 3-4 φρυγανιές από τον Κώστα. Επιχείρησα να φάω μία, ενώ ο Ορέστης προσπαθούσε να με ενθαρρύνει. Πρέπει να ήμουν αστείο θέαμα, καθώς μόλις πήγα να του απαντήσω, ψίχουλα άρχισαν να πετάγονται από το στόμα μου. Δεν πήγαινε κάτω η φρυγανιά με τίποτα, την ώρα που το μυαλό μου υπολειτουργούσε για να μπορέσει να κατεβάσει από μόνο του οποιαδήποτε αποτελεσματική σκέψη. Τότε η Σοφία πρότεινε να δοκιμάσω coca-cola, ιδέα που αποδέχτηκα με κάποια προσδοκία. Ήπια λοιπόν ένα ποτηράκι coca-cola κι έφυγα από το σταθμό χαρούμενος κάνοντας ένα αεροπλανικό σάλτο πάνω από ένα παγκάκι. Λες και είχε γίνει θαύμα, οι ενοχλήσεις στο στομάχι εξαφανίστηκαν μέσα σε ένα λεπτό, ενώ αισθανόμουν γεμάτος από ενέργεια, σα να μου είχαν κάνει ένεση αδρεναλίνης. Στο 40ο km πέρασα σε 5.27’ και παρόλο που αναρωτιόμουν πως έφτασα τόσο αργά, ήμουν πλέον αρκετά ανανεωμένος. Αυτό ήταν, τα δύσκολα είχαν περάσει!
Η συνέχεια, είχε μια καλή κατηφόρα μέχρι το 45ο km και είχα 63 λεπτά περιθώριο για να διανύσω αυτά τα 5,5 χλμ και να φτάσω εκεί. Ο Γιώργος βεβαίως, βλέποντας την καθυστέρηση και τη μεγάλη πτώση του ρυθμού μου στο ανηφορικό κομμάτι είχε αρχίσει να κάνει υπολογισμούς και να ανησυχεί προσπαθώντας με τέχνη να με πιέσει να συντομεύω. Επιπλέον, είχε παραπάνω αγωνία καθώς ο Νίκος είχε ήδη αναχωρήσει κι έτσι έπρεπε να συνεχίσω τελείως μόνος. Εγώ πάλι, παρά τα διαστήματα περπατήματος, τις καθυστερήσεις και τις χρονοβόρες στάσεις στους σταθμούς, είχα μαζί μου το excel με τις σημειώσεις μου, κι έτσι φρόντιζα να έχω διαρκώς υπό έλεγχο τα επιτρεπτά χρονικά όρια για να μην αποκλειστώ. Άρχισα λοιπόν να ανεβάζω ρυθμούς, 6:15-5:50-5:35-5:15/km ! για να βγουν 4 km σε μόλις 23 λεπτά κι αφού μάζεψα το Νίκο στην κατηφόρα, συνεχίσαμε μαζί το ατελείωτο κι απίστευτα ανηφορικό χιλιόμετρο (7,5% κλίση) που μας έβαζε μέσα στις Καρυές. Κάπου εκεί στην ανηφόρα είδα την Ελένη να απομακρύνεται πλέον από το φίλο της, ο οποίος αντιμετώπιζε κάποιο θέμα στο πόδι και είχε αποφασίσει να σταματήσει στον επόμενο σταθμό. Προσπάθησα να τον ενθαρρύνω κι εγώ, αλλά το πρόβλημά του ήταν μάλλον αρκετά σημαντικό για να μπορέσει να συνεχίσει. Άφιξη με άνεση στο δεύτερο κεντρικό σταθμό στις Καρυές σε 6.07’, ενώ το όριο ήταν 6.30’ κι έκπληξη από τα παιδιά που δε με περίμεναν τόσο νωρίς. Αφού ήμουν άνετα εντός ορίου και γνωρίζοντας ότι τα επόμενα όρια ήταν πιο χαλαρά, μπορούσα πλέον να κάτσω και να χαλαρώσω. Άραξα λοιπόν σε μια καρέκλα την ώρα τα παιδιά προσπαθούσαν να δουν τι χρειάζομαι. Κι από κοντά ο Κώστας μου έλεγε ότι δεν πρόκειται να με αφήσει να φύγω από το σταθμό αν δεν έτρωγα κάτι. Ήμουν σίγουρος ότι είχα δει στο αυτοκίνητό του, μια αφίσα που έλεγε ότι ήταν όχημα της διοργάνωσης κι απορούσα γιατί είχε φάει τέτοιο κόλλημα μαζί μου… Στο σημείο εκείνο, ο σταθμός προσέφερε μεταξύ άλλων και μακαρόνια, κι ένα παλικάρι, κάτασπρο κι εξαντλημένο προσπαθούσε να ανακτήσει τις δυνάμεις του. Εγώ και μόνο που τα έβλεπα, αηδίαζα. Ήπια νερό, ξανάλλαξα φανελάκι, ενώ ο Γιώργος έτρεξε να προμηθευτεί και να μου προσφέρει coca-cola. O Κώστας ρώτησε αν θα άλλαζα και παπούτσια. Αυτό αν και το είχα προσχεδιάσει έτσι ακριβώς γι’ αυτό το σημείο, σκεφτόμουν τελικά να μην το κάνω. Ευτυχώς λοιπόν που μου το θύμισαν και ζήτησα τα παπούτσια που είχα στο αμάξι για να αλλάξω. Με τη βοήθεια του Ορέστη και του Γιώργου, έβγαλα τα Boston boost μαζί με το τσιπάκι χρονομέτρησης και έβαλα τα Glide boost, που ήταν πιο μεγάλα, πιο άνετα και πιο απορροφητικά ενώ άλλαξα επίσης και κάλτσες. Ευτυχώς χάρη σε μια κρέμα που είχα προνοήσει να βάλω, για πρώτη φορά δεν είχα ούτε μία φουσκάλα, αν και τα νύχια είχα φάει κάμποσο χτύπημα στην κατηφόρα. Με την ελπίδα να μπορέσω επιτέλους να φάω κάτι, βούτηξα από την τσάντα μου και μια μπάρα πρωτεΐνης με γεύση μπανάνα-βανίλια-σοκολάτα.. Ήξερα, ότι κανονικά είναι για μετά την άσκηση, αλλά η γεύση αυτή ήταν δοκιμασμένη και επειδή μου άρεσε αρκετά, σκέφτηκα ότι ήταν η τελευταία πιθανότητα που είχα. Ξαναπήρα λοιπόν τους δρόμους αρχίζοντας το μασούλημα. Το επόμενο κομμάτι ήταν σχεδόν επίπεδο, αλλά με πιο αραιή βλάστηση και συνεπώς με εντονότερη ηλιοφάνεια. Είχα κάνει σχεδόν 3km και τα παιδιά δε με είχαν φτάσει. Λες να φτάσω στον επόμενο σταθμό πριν από αυτούς, αναρωτήθηκα. Πλησιάζοντας έτσι στο σταθμό του 49ου km, άκουσα κορναρίσματα από πίσω, οπότε έκατσα στο «λάβετε θέσεις» και μόλις έφτασαν δίπλα μου τους ρώτησα χαμογελώντας «τα στήνουμε»? Πέρασμα 50km σε 6.49’. Επισήμως το μεγαλύτερο τρέξιμο και για τους δυο μας. Ένα 20αράκι έμεινε, θα το γλεντήσουμε σκεφτόμουν.
Συνεχίσαμε παρέα με το Νίκο, άλλοτε τρέχοντας κι άλλοτε περπατώντας καθώς συναντήσαμε και κόντρα άνεμο που μας κούραζε περισσότερο. Στο αριστερό μας χέρι πετύχαμε κι ένα κοπάδι πρόβατα που έβοσκαν αμέριμνα, την ώρα που ο πιτσιρικάς βοσκός έκοβε βόλτες με το bmx του. Ήμασταν πλέον σε μια ατελείωτη ευθεία και μπορούσαμε να δούμε 2-3 δρομείς που ήταν 200 μέτρα μπροστά μας κι άλλους 2-3 που ήταν λίγο πιο πίσω από μας, μειώνοντας έτσι το αίσθημα της μοναξιάς. Μετά από λίγη ώρα, ο Γιώργος έφτασε τρέχοντας προς το μέρος μου ρωτώντας αν χρειαζόμουν κάτι, τρέξαμε λίγα μέτρα μαζί και φτάσαμε το σταθμό του 54ου km, το οποίο ήταν το δυτικότερο σημείο της διαδρομής κι έπρεπε να στρίψουμε προς τα δεξιά. Πλησίασα του κριτές για να με σημειώσουν κι όταν ρώτησαν ποιο ήταν το νούμερο μου, άρχισα να τραγουδάω «το 79… όταν θα μια γιαγιάααα»….. Γέλια ξανά. Εκεί πετύχαμε ξανά τον Κώστα που είχε μαζέψει και το φίλο που είχε εγκαταλείψει, οπότε σιγουρεύτηκα ότι ήταν άνθρωπος της διοργάνωσης. Επειδή είχα αρχίσει να έχω κάποιες ενοχλήσεις στον αριστερό αστράγαλο, έβαλα για πρώτη μου φορά ψυκτικό σπρέι που είχα κουβαλήσει μαζί, έφαγα μπανανίτσα κι έφυγα κεφάτος, στη διαδρομή που έμοιαζε σα να τρέχεις μέσα σε αγρούς. Στο τελείωμα της πρώτης μικρής ανηφόρας βρήκα ένα σωλήνα ποτίσματος, ο οποίος είχε μια τρύπα που δημιουργούσε ένα μικρό πίδακα νερού. Δεν έχασα ευκαιρία για έξτρα δροσιά βάζοντας το κεφάλι μου από κάτω. Προς το 57ο km κι ενώ είχαμε μπει στο τελευταίο ανηφορικό κομμάτι της διαδρομής, ξαναπέτυχα τη γνωστή παρέα. Δημήτρης, Ελένη, Βασίλης και Γιάννης. Η Ελένη, μετά από τόσες ώρες κάτω από το λιοπύρι, μόλις έβγαζε το αντιανεμικό της και εγώ τη ρώτησα «καλά, σου πήρε 55 χιλιόμετρα για να ζεσταθείς»? Ο Γιάννης αναρωτιόταν αν η διαδρομή ήταν 70km, ή κάτι λιγότερο όπως είχε συμβεί την προηγούμενη χρονιά. Εγώ τον καθησύχασα λέγοντας του ότι αφού φορούσε τη μπλούζα που είχε αποκτήσει στον Ευχίδα, αγώνα 107χιλιομέτρων, δεν είχε κανένα λόγο να ανησυχεί για τέτοιες μικρολεπτομέρειες. Ο Δημήτρης πάλι, γνωρίζοντας από μέσα, επιβεβαίωσε ότι η διαδρομή ήταν όντως 68,5km κι εγώ αστειευόμενος άρχισα να γκρινιάζω λέγοντας ότι είχα πληρώσει για 70km. Συνεχίσαμε έτσι παρεάκι κάνοντας τις πλάκες μας κι ακούγοντας μουσικούλα. Κάπου εκεί αισθανόμουν αρκετά ορεξάτος και επιταχύνοντας ξεμάκρυνα από την ομάδα για να φτάσω στην πηγή με το δροσερό νερό στο 59ο km κι ευκαιρία για νέο δρόσισμα. Ακολούθησε η άφιξη στο χωριό Βούρβουρα, όπου στο 60ο km ήταν ο τρίτος και τελευταίος κεντρικός σταθμός που αποτελούσε σημείο ελέγχου. Έφτασα στις 8.12’ λεπτά, με όριο αποκλεισμού τις 8.30’ ώρες και ο Γιώργος με πίεζε να τρέξω να καταγραφώ από τους υπεύθυνους. Εγώ για άλλη μια φορά τον πείραξα, λέγοντας ότι είχα χρόνο οπότε θα άραζα και θα πέρναγα το όριο την τελευταία στιγμή στις 8.29’. Πλάκες, αλλά και ευχαριστίες προς τους εθελοντές και αναχώρηση.
Εννιά χιλιόμετρα μου έμειναν, και με πάνω από δύο ώρες στη διάθεσή μου μπορώ να είμαι άνετος. Επιπλέον ξαναμπαίνουμε σε κομμάτι με πυκνή βλάστηση που κάνει το τρέξιμο λίγο πιο ξεκούραστο. Συναντάω και προσπερνώ δρομέα από τη Χρυσαυγή της Λάρισας, ο οποίος μου είπε ότι λόγω προβλήματος περπάταγε από το 35ο km και μετά (!) κι αναρωτιόταν αν θα προλάβαινε τα χρονικά όρια. Τον διαβεβαίωσα ότι με λίγο πιο γρήγορο βάδισμα στην κατηφόρα δε θα είχε κανένα θέμα, να τερματίσει κι αυτός εγκαίρως. Ανηφόρας συνέχεια με χαλαρό ρυθμό και περπάτημα μέχρι που έφτασα στο 65ο km και ξανανεβαίνοντας στα 1.100 μέτρα υψόμετρο. Τελευταία συνάντηση με τα παιδιά και λήψη αναμνηστικής selfie όλη η παρέα μαζί. Κι ο Κώστας από δίπλα να μου κάνει πλάκα. Μα τι στο καλό? Έχει βάλει κάποιον η διοργάνωση να με παρακολουθεί αποκλειστικά? Άφησα στο αμάξι όλα τα παρελκόμενά, ζώνη μέσης, καπέλο, γυαλιά για να συνεχίσω ανάλαφρος κι απελευθερωμένος. Κεφάτη συνέχεια, όμορφη διαδρομή υπό σκιά και γερή κατηφόρα που βοήθαγε τα πόδια να τρέχουν με συμπαθητικό ρυθμό παρά την κούραση. Συνάντηση με τον αρκετά μεγαλύτερο μου Στέλιο από τη Θήβα τον οποίο παρότρυνα λέγοντας ότι μας έμεινε μια ανάσα δρόμος. Μουσική και φωνές ηχούσαν πλέον στα αυτιά μου πλησιάζοντας στο χωριό. Είσοδος στην κεντρική πλατεία του Άγιου Πέτρου με χειροκροτήματα και ονομαστική αναγγελία μου από το διοργανωτή Παύλο στο μεγάφωνο. Τερματίζω τρέχοντας, κεφάτος, χαμογελαστός και σε πολύ καλή κατάσταση, την ώρα που το ρολόι δείχνει συνολικό χρόνο 9 ώρες και 29 λεπτά για 69 χιλιόμετρα.
Η παρέα με περιμένει εκεί και τραβάνε φωτογραφίες και video, ενώ κάνουμε πλάκες και ρωτάνε τις εντυπώσεις μου. Ο Αδάμ, έρχεται να με συγχαρεί, ενώ ένας εθελοντής μου δίνει μια τσάντα με ένα σωρό δώρα κι αναμνηστικά. Ο Γιώργος, που όλη μέρα ενημέρωνε τη γυναίκα μου για τις εξελίξεις, την έχει ήδη καλέσει και μου δίνει το κινητό, για να της τα πω κι εγώ προσωπικά. Παρόλο που ήξερα ότι δε θα τη βρω στον τερματισμό, η σκέψη της μου έδινε δύναμη στα τελευταία χιλιόμετρα του αγώνα. Είμαι μέσα στην τρελή χαρά, συνεχίζω τις πλάκες με τα παιδιά ενώ χειροκροτούμε και τους επόμενους τερματίζοντες.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο, για απολαυστικό δροσερό ντουζάκι, επιτέλους στεγνά και καθαρά ρούχα και με τις σαγιονάρες πλέον, επάνοδος στην κεντρική πλατεία για τις απονομές. Βραβεύσεις, κύπελλα και δώρα για τους πρώτους άντρες και γυναίκες, ενώ οι υπόλοιποι ανεβαίναμε ανά πέντε στο βάθρο. Όταν ήρθε κι η δική μου η σειρά ανέβηκα κρατώντας στα χέρια την αφίσα που είχα προετοιμάσει κι έγραφε «Δρομείς Πεδίου Άρεως, ζωντανοί και στον Άγιο Πέτρο». Γέλια ξανά, χαρές και συγχαρητήρια, την ώρα που λάβαμε το μετάλλιο και το δίπλωμα του αγώνα. Κι άλλες φωτό από τους φίλους, και μετάβαση επιτέλους στην ταβέρνα που από ώρα μας περίμεναν η Χριστίνα κι η Σοφία. Μαζί τους στη μεγάλη παρέα είναι η Ελένη κι ο φίλος της, η Έφη, ο Λεωνίδας ο Βασίλης και –μαντέψτε ποιος- ο Κώστας. Μετά από τόσες ώρες, λύνεται η μεγάλη παρανόησή μου, καθώς συνειδητοποιώ ότι δεν ήταν κάποιος κριτής της διοργάνωσης, αλλά είχε όχημα υποστήριξης για το φίλο του, Βασίλη. Στην πορεία βεβαίως, με τις πλάκες και τη θετική του διάθεση, είχε αποτελέσει δυνατό support για όλους τους διερχόμενους δρομείς, όπως φυσικά έκαναν κι δικοί μου υποστηρικτές.
Με τα μετάλλια στο στήθος, συνεχίζουμε το γλέντι, απολαμβάνοντας όλα τα μεζεδάκια που είχαν παραμεριστεί τις τελευταίες μέρες. Αναδρομή σε διάφορα περιστατικά του αγώνα κι απίστευτη λογοδιάρροια από τους δρομείς. Άμα έλεγες σε κάποιον ότι όλοι αυτοί που γλεντάνε, είχαν μόλις ολοκληρώσει 70 χιλιόμετρα τρέχοντας –και γι’ αυτό ακριβώς το γλεντάνε έτσι- σίγουρα θα σε πέρναγε για τρελό. Αναχώρηση του πούλμαν με όσους δρομείς είχαν έρθει με ημερήσια εκδρομή από την Αθήνα. Συνέχεια για παγωτάκι για την παρέα μου, ενώ ο Ορέστης κι ο Γιώργος δίνουν ραντεβού για το πρωί για να κάνουν ένα 15άρι και να ξεχαρμανιάσουν.
Αργότερα, γλυκός κι απολαυστικός ύπνος για μένα –με λίγες ενοχλήσεις από το πιάσιμο στα πόδια- και απρόβλεπτο ξύπνημα στις 7:00 το πρωί. Στριφογυρνάω αλλά δε μπορώ να κοιμηθώ κι άλλο, ενώ το χαμόγελο του Τζόκερ είναι μόνιμο στο πρόσωπό μου. Η πρώτη μου σκέψη είναι να βάλω τα ρούχα του τρεξίματος και να εμφανιστώ στο σαλόνι περιμένοντας για να κάνω πλάκα στα παιδιά. Θα πάθουν συγκοπή αν με ξαναδούν ετοιμοπόλεμο με τα αθλητικά. Τελικά συνέχισα το χουζούρι, πρωινό κατά τις 9:00 με την παρέα, καθώς όλοι είχαν βαρεθεί να σηκωθούν. Έξοδος στα μαγαζιά για να ψωνίσουμε αναμνηστικά και τοπικά προϊόντα, όπως βότανα και μέλι. Βόλτα στην καφετέρια του χωριού, όπου βρίσκουμε την παρέα του Παύλου και του Δημήτρη, αλλά και το φίλο Σπύρο που έκανε το πρώτο του ultra και μάλιστα με εντυπωσιακή επίδοση και κατάταξη. Καφεδάκι, συζητήσεις, πλάκες και συνέχεια προγράμματος. Αναχώρηση για μπανάκι στο Άστρος, κάμποσο κολύμπι για αποθεραπεία και τσιμπολόγημα σε παραλιακή ταβέρνα. Επιστροφή στην Αθήνα το βραδάκι ενώ όλη η περιπέτεια στριφογυρνάει ασταμάτητα στο μυαλό μου.
Πέρασα καταπληκτικά σε όλη τη διαδρομή, παρά τη ζέστη, την ανηφόρα και τα διαστήματα μοναξιάς. Δε σκέφτηκα ούτε σε ένα σημείο, ότι βαρέθηκα, ή ότι δε μου άρεσε αυτό που έκανα. Δεν ένιωσα ούτε για ένα λεπτό ότι έχω αμφιβολίες κι ότι ίσως να έπρεπε να σταματήσω. Τερμάτισα χαμογελαστός κι ορεξάτος, και μάλιστα πολύ πιο εύκολα από ότι σε πολλούς μικρότερους αγώνες, και χωρίς κάποια ιδιαίτερη μυοσκελετική ενόχληση. Η μόνη εξήγηση που έχω είναι η χαλαρή διάθεση και η απελευθέρωσή μου από το ρολόι, σε συνδυασμό με τη σταδιακή προσαρμογή του σώματος στις μεγαλύτερες αποστάσεις.
Και φυσικά, ο Γιώργος, ο Ορέστης, η Σοφία και η Χριστίνα, είχαν τεράστια συμβολή στην όλη προσπάθειά μου. Ήταν ακούραστοι στο δρόμο με το αυτοκίνητο για 8-9 ώρες, όσο εγώ έτρεχα και φρόντιζαν να έχω γρήγορα και ξεκούραστα, οτιδήποτε μπορούσα να χρειαστώ, εξοικονομώντας μου έτσι χρόνο κι ενέργεια. Ακόμα, μπορούσαν να σκέφτονται για μένα και να προτείνουν ιδέες και λύσεις, όταν το μυαλό μου είχε αρχίζει να κουράζεται. Τέλος, και σημαντικότερο από όλα, ήταν συνέχεια «δίπλα μου» σε κάθε σταθμό, στηρίζοντάς με ψυχολογικά, με ένα βλέμμα, μια κίνηση, μια θετική κουβέντα και δεν άφησαν σε κανένα σημείο να φανεί ότι κάτι δεν πήγαινε, ή ότι μπορούσε να μην πάει καλά. Ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ είναι λίγο για όλα όσα έκαναν!
Κι αν έπρεπε γενικότερα να κρατήσω ένα πράγμα από τους αγώνες υπεραποστάσεων, είναι ακριβώς αυτό. Η απόλυτη αλληλοϋποστήριξη που υπάρχει και το δέσιμο, ειδικά των δρομέων μεταξύ τους. Το αντίθετο ακριβώς από μικρότερους αγώνες, όπου παλεύεις για το δευτερόλεπτο και την κατάταξη. Ενώ εδώ… παράξενη φυλή αυτοί οι δρομείς. Βλέπεις κάποιον για πρώτη φορά και μπορεί μέσα σε λίγα λεπτά να του έχεις εξομολογηθεί τα σώψυχά σου… Κι αρχίζω να πιστεύω ότι όσους συμπορεύτηκαν για κάμποση ώρα σε ένα πολύωρο αγώνα, η μοίρα τους ενώνει με ένα περίεργο τρόπο, κι αργά, ή γρήγορα θα ξανασυναντηθούν τα βήματά τους...
Κι αφού είδαμε την Αρκαδία, ελπίζω να φτάσει κάποια στιγμή η ώρα για να κατηφορίσουμε προς τη Μεσσηνία μας……
Δρομέας με όνειρα |
| spy |
Posted - 29/07/2016 : 10:49:04
...@alcool:... ευχαριστώ πολύ!Όπως έγραψα και πιο πάνω ... από το 45ο χλμ και μετά ...μου ξέφυγε κάπως ή κατάσταση ... εξ ου και το "μπορούσες καλύτερα", αλλά σε γενικές γραμμές για πρώτο αγώνα υπέρ απόστασης ... δεν πρέπει να έχω παράπονα!
...καθε χιλιομετρο κι ενα δακρυ χαρας κι ευτυχιας...στο μοναχικο δρομο των ονειρων!!! |
| alcool |
Posted - 29/07/2016 : 09:02:43
Συμπληρωματικό : συμφωνώ απολύτως με τον @trexantiris για το "μπορούσες καλύτερα" αν δεις προσεκτικά στο άρθρο μου δεν το λεω εγω, μου το λένε . εγώ λέω μια χαρά πάντα, σε κάθε τερματισμο. Χαιρετισμούς σε όλους τους φίλους δρομείς. |
| alcool |
Posted - 28/07/2016 : 22:23:04
spy φίλε μου, θερμά συγχαρητήρια! εσπασες τα χρονομετρα! Με τετοια προπόνηση σου άξιζε! Μπράβο επίσης σε όλους όσοι στάθηκαν στην αφετηρία... |
| SKOTEINOS |
Posted - 21/07/2016 : 19:03:06
Στο facebook μου:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100010608678013
ή στο facebook του αγώνα:
https://www.facebook.com/kronionperasma/
έχουν ανέβει πολλές φώτο από διάφορες φάσεις του αγώνα!
Πολύ σύντομα θα βγουν και στην δημοσιότητα φώτο, από την διαδρομή!!!!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΎ!!!!
ΒΡΕΤΤΑΚΕΙΑ 2015,ΚΡΟΚΕΕΣ ΛΑΚΩΝΙΑΣ-01/08/2015 |
| spy |
Posted - 19/07/2016 : 09:11:52
...Τασο ευχαριστω πολυ!
...καθε χιλιομετρο κι ενα δακρυ χαρας κι ευτυχιας...στο μοναχικο δρομο των ονειρων!!! |
| ANASTASIOS |
Posted - 18/07/2016 : 22:07:34
Δημήτρη,Σπύρο,Σωτήρη(και όποιον πιθανόν να ξέχασα)πολλά πολλά συγχαρητήρια.Μέσα σε αυτήν την ζέστη να κάνεις τόσα χλμ είναι απλά φοβερό.Να είστε πάντα καλά,γεροί,υγιείς και να γράφετε πολλά πολλά χλμ...
Δεν έχει σημασία πόσο αργά πάς αρκεί να μην σταματάς.
|
| spy |
Posted - 18/07/2016 : 18:47:19
@dionzak: Διονυση ευχαριστω πολυ-πολυ ... για τα παντα καλα σου λογια!!!
...καθε χιλιομετρο κι ενα δακρυ χαρας κι ευτυχιας...στο μοναχικο δρομο των ονειρων!!! |
| spy |
Posted - 18/07/2016 : 18:44:39
...Μανωλη ευχαριστω!Η αληθεια ειναι οτι δεν ασχολιομουν καθολου με το τι κανουν οι αλλοι...αντιθετως προσπαθουσα ν'ακολουθησω συγκεκριμενη τακτικη που ειχε χαραχθει πριν απο τον αγωνα φυσικα ... και που σε γενικες γραμμες βγηκε, αλλα ειναι επισης γεγονος οτι, οταν αναγκαστηκα να το ριξω στο περπατοτρεξιμο, για ν'ανταπεξελθω στις ανηφορικες δυσκολιες, ειλικρινα μου "κοπηκαν τα φτερα"!Απειρος οντας στις μεγαλυτερες αποστασεις ... μονο στο τελος καταλαβα οτι σχεδον ολοι περπατουν μετα απο καποιο σημειο στις ανηφορες σ'αυτου του ειδους τις αποστασεις!Παντως στο τελος τα συναισθηματα μου ηταν οντως αναμεικτα: ενιωθα χαρα κι ανακουφιση για τον τερματισμο ... αλλα ειχα και την εντυπωση οτι μετα το 45ο χλμ ... δεν τα ηλεγχα τα πραγματα, οπως θα επρεπε, αφου μου ειχε "ξεφυγει" καπως η ολη κατασταση ... κι αυτο μου δημιουργουσε καποια πικρα!Σ'ευχαριστω παντως πολυ για τις επισημανσεις ... και να εισαι βεβαιος οτι παντα λαμβανω πολυ σοβαρα υποψη μου τη καθε συμβουλη που μου δινεις ... αλλωστε ησουν κι ο πρωτος στον οποιο ειχα κοινοποιησει τη προθεση συμμετοχης στον συγκεκριμενο αγωνα, ωστε να εχω καποια πρωτη εκτιμηση απο καποιον τις αποψεις του οποιου σεβομαι!
...καθε χιλιομετρο κι ενα δακρυ χαρας κι ευτυχιας...στο μοναχικο δρομο των ονειρων!!! |
|
|
