| Συγγραφέας |
 Θέμα  |
|
|
xipolitakos
Master Forum-Runner
Greece
3754 Δημοσιεύσεις |
 Δημοσιεύτηκε - 23/12/2015 : 21:14:28
|
Μέρος Α`
Το έθνος στο στόχαστρο του «εκσυγχρονισμού».
Η πολεμική κατά των εθνικών κρατών.
Η ύπαρξη εθνικών κρατών είναι αναγκαία για τη διασφάλιση αφενός της εθνικής ανεξαρτησίας των λαών και αφετέρου της κοινωνικής τάξης. Τα κράτη -τουλάχιστον της περιοχής μας- αποτελούν προϊόντα της ανάγκης των λαών για εθνική αυτοδιάθεση και για αποτροπή πιθανών επίβουλων ενεργειών από την πλευρά γειτονικών ή ιμπεριαλιστικών χωρών. Έτσι λοιπόν και το ελληνικό κράτος γεννήθηκε από την ανάγκη των Ελλήνων για απελευθέρωσή τους από τον επαχθή τουρκικό ζυγό και για την εξασφάλιση εν συνεχεία της κυριαρχίας τους επί των ιστορικά και πληθυσμιακά δικών τους εδαφών και προάσπισής τους έναντι των αδηφάγων ορέξεων ορισμένων γειτόνων τους. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για άλλους λαούς της Βαλκανικής, που επαναστάτησαν και αυτοί εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενός δεσποτικού πολυεθνικού κράτους, με στόχο την εθνική τους χειραφέτηση.
Αυτό ακριβώς το ρόλο του εθνικού κράτους έρχεται σήμερα να πλήξει η μεταμοντέρνα ιστοριογραφία. Ως γνήσιο νεοταξικό προϊόν [1] η μεταμοντέρνα προσέγγιση αφενός καταργεί στην πράξη κάθε έννοια επιστημονικότητας (σχετικοποιούνται τα πάντα, δεν υπάρχει επιστημονική αλήθεια, ούτε καν στις θετικές επιστήμες) και αφετέρου επιχειρεί να υπονομεύσει κάθε μορφή εθνικής αυτοσυνειδησίας και εν τέλει τα ίδια τα εθνικά κράτη, με απώτερο στόχο τη δημιουργία πολυφυλετικών κρατικών μορφωμάτων τύπου ΗΠΑ και ΕΕ, που θα κατοικούνται όχι από ενεργούς πολίτες, αλλά από απάτριδες καταναλωτές. Στο στόχαστρο όμως των ΗΠΑ και των απανταχού υπαλλήλων τους βρίσκονται πρωτίστως λαοί που για λόγους ιδεολογικούς και γεωπολιτικούς δεν είναι αρεστοί προς την Ουάσινγκτον. Έτσι π.χ. μετά την πτώση του Μιλόσεβιτς άλλαξαν τα σχολικά βιβλία στη Σερβία επί το αμερικανοπρεπέστερον, φαινόμενο που είχε παρατηρηθεί και σε άλλες ανατολικές χώρες μετά την κατάρρευσή της Σοβιετικής Ένωσης, για λόγους προφανείς.
Στην Ελλάδα δεν έγινε κάποιου είδους έξωθεν χρηματοδοτούμενη «επανάσταση», όπως στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, ωστόσο οι εδώ θεραπαινίδες της Νέας Τάξης, ευνοούμενες από τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις και τις πολιτικές συγκυρίες της εποχής, κατόρθωσαν να αποκτήσουν υπογείως τον έλεγχο όλων σχεδόν των πανεπιστημίων και των ΜΜΕ, δημιουργώντας παράλληλα «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» [2] με σκοπό την προαγωγή των ιδεωδών της «Δημοκρατίας» (π.χ. ελεύθερη αγορά, κατάργηση των συνόρων, καταπολέμηση του «εθνικισμού», του «ρατσισμού» και του «αντισημιτισμού»). Από το 1990 λοιπόν και ύστερα η χώρα μας άρχισε να εισέρχεται στην τροχιά του «εκσυγχρονισμού».
Έκτοτε πολιτικοί φιλοατλαντικού προσανατολισμού, μεγαλοεπιχειρηματίες με οικονομικά συμφέροντα στην αγορά της Τουρκίας, «αριστεροί» διανοούμενοι με φιλοδοξίες για ακαδημαϊκή ανέλιξη, «έγκριτοι» δημοσιογράφοι, καθώς και η μεγάλη μάζα των «χρησίμων ηλιθίων», προερχόμενη κυρίως από το χώρο των αναρχικών, των αντιεξουσιαστών και των αριστεριστών, βάλλουν από κοινού κατά του εθνικού κράτους και προσπαθούν να αποδομήσουν την ελληνική εθνική ταυτότητα. Κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω είναι η πολεμική τους εναντίον της ιδέας του έθνους, η απέχθειά τους προς τη θρησκεία και τη λαϊκή μας παράδοση και πρωτίστως η αμφισβήτηση του δικαιώματός του λαού μας για εθνική αυτοδιάθεση. Ο ετερόκλητος αυτός συρφετός αρνείται το νόμιμο δικαίωμά μας για αποτίναξη της αμερικανικής επικυριαρχίας ή για τη διατήρηση του ελληνικού χαρακτήρα της κοινωνίας μας, διατεινόμενος ότι στην πραγματικότητα αυτή η γη δεν μας ανήκει. Κατ' αυτούς λοιπόν δεν θα πρέπει να προβάλουμε αντίσταση στους νεοταξικούς σχεδιασμούς, αλλ' αντιθέτως θα πρέπει αφενός να εκθειάζουμε τη μετατροπή της πατρίδας μας σε μία πολυπολιτισμική «χαβούζα», όπου θα βασιλεύει ο ατομισμός, ο ανταγωνισμός, η εργοδοτική αυθαιρεσία και η φτώχεια και αφετέρου να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα έναν πιθανό εδαφικό ακρωτηριασμό της χώρας μας [3] προς όφελος της Τουρκίας, υπό την αιγίδα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Η εθνική αυτοσυνειδησία του λαού μας (και του κάθε λαού) αποτελεί εμπόδιο για την χωρίς αντιστάσεις υλοποίηση των γεωπολιτικών σχεδιασμών και επιδιώξεων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και γι' αυτό τίθεται στο στόχαστρο του σημερινού υποτελούς σε αυτές πολιτικού, οικονομικού και πνευματικού κατεστημένου του τόπου μας. Μέσα από τη διαστρέβλωση και παραχάραξη της ιστορίας μας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης γίνεται απόπειρα αφαίρεσης του ιστορικού βάθους του Ελληνισμού (το ελληνικό έθνος παρουσιάζεται ως «κατασκευή» του ελληνικού κράτους το 19ο αιώνα ή στην καλύτερη των περιπτώσεων προϊόν του Γαλλικού Διαφωτισμού), κάτι που έχει ως στόχο την ιδεολογική υπονόμευση του δικαιώματος του λαού μας για εθνική κυριαρχία και αυτοδιάθεση. Εφόσον οι Έλληνες είναι ένας λαός μπαστάρδων, με ιστορία δύο περίπου αιώνων, από πού αυτοί αντλούν το δικαίωμα να αξιώνουν την εθνική τους ανεξαρτησία, εις βάρος των συμφερόντων των ΗΠΑ, της ΕΕ και της Τουρκίας; Πως είναι δυνατόν οι Έλληνες να επικαλούνται κυριαρχικά δικαιώματα επί της γης τους, αντιστεκόμενοι έτσι στον εξοβελισμό τους από την ίδια τους την πατρίδα από τα αλλεπάλληλα κύματα λαθρομεταναστών; Κάτι παρόμοιο ισχύει και για πολλούς άλλους λαούς και ιδίως για όσους δεν πολιτεύονται με «ορθό» τρόπο (π.χ. Ρώσοι, Σέρβοι).
Η καταπολέμηση ωστόσο του εθνικισμού και του «ρατσισμού» μέσα από τα σχολικά βιβλία και τα πανεπιστημιακά συγγράμματα είναι επιλεκτική, αφού αυτή προορίζεται κυρίως για τους λαούς που αγωνίζονται για την εθνική τους αυτοδιάθεση, ενώ αντιθέτως, ο επιθετικός εθνικισμός των κατ' εξοχήν ιμπεριαλιστικών χωρών (ΗΠΑ, Βρετανίας, Ισραήλ) και των τοποτηρητών τους στην περιοχή μας [4] βρίσκεται πάντοτε στο απυρόβλητο. Τυχαία άραγε; Τα παραπάνω ασφαλώς και γεννούν πολλά ερωτηματικά αναφορικά με τις σκοπιμότητες που υποκρύπτονται γύρω από την πολεμική «κατά του εθνικισμού» στη χώρα μας.
Η διαστρέβλωση της ελληνικής εθνικής ταυτότητας από τους «εκσυγχρονιστές»
Σήμερα στα πανεπιστήμια και στα σχολεία της χώρας μας έχει στηθεί ένας τεράστιος μηχανισμός προπαγάνδας [5], χρηματοδοτούμενος από την ΕΕ και συνεπικουρούμενος από φιλοαμερικανικού προσανατολισμού ΜΚΟ και ΜΜΕ, με σκοπό τη δημιουργία μίας νέας γενιάς αφελληνισμένων Ελλήνων, που δεν θα γνωρίζουν το παρελθόν τους και που θα είναι ανίκανοι να αντιμετωπίσουν το μέλλον τους, οι οποίοι και θα σκέπτονται «πολιτικά ορθά», διαπνεόμενοι από τις «αξίες» της «ανοιχτής κοινωνίας», της «δημοκρατίας», του «αντιρατσισμού», του ατομικισμού, της «ελεύθερης αγοράς» κτλ. Αυτή βεβαίως η αποικιακού τύπου διαδικασία άκριτου μιμητισμού και αυτούσιας μεταφοράς και υιοθέτησης ξένων προτύπων και αντιλήψεων δεν αποτελεί αποκλειστικά σημερινό φαινόμενο, αφού ήδη από το 19ο αιώνα, εκπρόσωποι του πνευματικού κόσμου της χώρας μας προσπαθούσαν να απαρνηθούν την εθνική μας ταυτότητα (ιδίως τη βυζαντινή), ώστε να γίνουν δήθεν πιο «Ευρωπαίοι» [6]. Ωστόσο στις ημέρες μας το φαινόμενο αυτό έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, αφού οι οπαδοί της μεταμοντέρνας ιστοριογραφίας επιδοτούνται με παχυλή χρηματοδότηση από εξωεθνικά κέντρα (π.χ. ταμεία της ΕΕ και ορισμένες ΜΚΟ), εξασφαλίζοντας παράλληλα την ταχύτατη ακαδημαϊκή τους ανέλιξη, ενώ όσοι δεν συμμερίζονται τις «εκσυγχρονιστικές» τους αντιλήψεις εξοβελίζονται, στηλιτευόμενοι ως συντηρητικοί», «σκοταδιστές» ή «εθνικιστές», ενώ επιχειρείται η τρομοκράτηση και η φίμωσή τους, με σκοπό τη διατήρηση του μονοπωλίου της μίας και μοναδικής «πολιτικά ορθής» ("politically correct") άποψης, όπως αυτή εκφράζεται από το «ιερατείο» της «εκσυγχρονιστικής» ελίτ.
Η «εκσυγχρονιστική σχολή» με τις διάφορες παραλλαγές της έχει υιοθετήσει ορισμένα θεμελιώδη αξιώματα, τα οποία και επέχουν τη θέση δόγματος. Αυτά συνοψίζονται στα εξής:
α) Το έθνος αποτελεί προϊόν της νεωτερικότητας. Δεν υπάρχουν έθνη στην Ευρώπη πριν από τη Γαλλική Επανάσταση (1789).
β) Το έθνος είναι δημιούργημα του κράτους. Οι κάτοικοι μίας χώρας αισθάνονται ότι ανήκουν σ' ένα έθνος, λόγω της άνωθεν καλλιέργειας της ιδέας του εθνικισμού από τους κρατικούς μηχανισμούς (π.χ. εκπαίδευση, στρατός).
γ) Το έθνος αποτελεί απλώς μία ένωση πολιτών και τίποτε περισσότερο.
δ) Το έθνος είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το κράτος, αποτελώντας μία ενιαία και αδιαίρετη ολότητα, που ονομάζεται «έθνος-κράτος». Δε νοείται έθνος χωρίς κράτος.
ε) Η ανάπτυξη της εθνικής ταυτότητας όλων των λαών σχετίζεται με την άνοδο της εγχώριας αστικής τάξης και με την κατάργηση της φεουδαρχίας.
στ) Η άνθιση του εθνικισμού αποτελεί αποκλειστικό προϊόν του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Η Εκκλησία αποτελεί αξιωματικά αντιδραστικό παράγοντα.
ζ) Ο δυτικός πολιτισμός είναι υπέρτερος έναντι των άλλων και διατηρεί το μονοπώλιο της αλήθειας. Συνεπώς πρέπει να εφαρμοστεί ως μοντέλο και εργαλείο σκέψης καθολικά, σε παγκόσμια κλίμακα. Οι υπόλοιποι, οι μη δυτικοευρωπαϊκοί λαοί είναι πνευματικά καθυστερημένοι και οφείλουν να υιοθετήσουν τις δυτικές αρχές, αντιλήψεις και αξίες, ώστε να θεωρούνται προοδευμένοι.
η) Ο πατριωτισμός και ο εθνικισμός αποτελούν μάστιγα (υπάρχουν όμως και κάποιες εξαιρέσεις). Θεωρούνται ξεπερασμένες έννοιες, αφού ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Δεν είναι εξάλλου μακριά ο καιρός που θα επέλθει το «τέλος της ιστορίας».
Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις κάποιοι ακραίοι μεταμοντέρνοι «εκσυγχρονιστές», οπαδοί της «αποδόμησης» αρνούνται την εγκυρότητα και την αξιοπιστία των ίδιων των ιστορικών πηγών, δεδομένου ότι αυτές επιδέχονται πολλαπλές αναγνώσεις. Υπάρχει επίσης μία τάση κατάργησης στην πράξη της ιστορίας και αντικατάστασής της από την κοινωνική ανθρωπολογία. Έτσι οι έρευνες στα πανεπιστήμια δε στοχεύουν στην εξακρίβωση -στο μέτρο του δυνατού- της ιστορικής αλήθειας, αλλά αναλώνονται σε επουσιώδεις «αφηγήσεις» στα πλαίσια της «μικροϊστορίας»: π.χ. στην «πρόσληψη του Εμφυλίου μετά τον Εμφύλιο», στο φόβο του «Άλλου», στην ιστορία των γυναικών, των μειονοτήτων και των περιθωριακών ομάδων (Εβραίων, μαγισσών, τρελλών, λεπρών, επιληπτικών, ομοφυλοφίλων κτλ).
Υπάρχει λοιπόν μία γενικότερη άκριτη κι αυτούσια μεταφορά και ένα αναμάσημα δυτικών και δη αγγλοσαξωνικών αντιλήψεων περί έθνους και κράτους, γεγονός ενδεικτικό της πηγής προέλευσής τους, ενώ αγνοείται παντελώς και εξοβελίζεται η ελληνική κοσμοαντίληψη.
[1] Οι πρόδρομοι της σημερινής «μεταμοντέρνας» ιστοριογραφίας εμφανίστηκαν κυρίως κατά τη δεκαετία του '60, ωστόσο η κυριαρχία των «εκσυγχρονιστών» ιστορικών στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας μας, αλλά και της Ευρώπης, έλαβε χώρα κυρίως κατά τη δεκαετία του '90, περίοδο απόλυτης κυριαρχίας των ΗΠΑ στη διεθνή πολιτική σκηνή. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τη «σχολή» αυτή απαρτίζουν κυρίως «μεταλλαγμένοι αριστεροί» τύπου Λιάκου, γνωστοί για τις φιλοαμερικανικές τους θέσεις σε καίρια ζητήματα (π.χ. υπεράσπιση της «πολυπολιτισμικής» κοινωνίας, του σχεδίου Ανάν, της ένταξης της Τουρκίας στη Ε.Ε., του κεμαλισμού, του δικαιώματος του Ισραήλ για «αυτοάμυνα», αλλά και καταδίκη κάθε είδους υγιούς πατριωτισμού ως «αυγού του φιδιού»), οι οποίοι και εξαργυρώνουν τις υπηρεσίες τους προς τους υπερατλαντικούς πάτρωνές τους με την ακαδημαϊκή τους ανέλιξη, αλλά και με τη διαχείριση πακτωλού κοινοτικών κονδυλίων (π.χ. ο διεφθαρμένος τ. πρύτανις του Παντείου Πανεπιστημίου, Αιμίλιος Μεταξόπουλος και οι συν αυτώ). Εδώ πρόκειται καθαρά για σχέσεις διαπλοκής.
[2] Τέτοιες οργανώσεις θεωρούνται το ΕΛΙΑΜΕΠ του Θάνου Βερέμη, ο Όμιλος Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας (ΟΠΕΚ) του Κώστα Σημίτη (πρόεδρος ο Αντώνης Λιάκος), το Παρατηρητήριο των συμφωνιών του Ελσίνκι του Παναγιώτη Δημητρά, το Ελληνοτουρκικό Οικονομικό Επιμελητήριο με πρόεδρο τον Παναγιώτη Κούτσικο (τ. σύζυγο της υπουργού Παιδείας), η Νεολαία ενάντια στο Ρατσισμό (YRE) κ.ά. Αξίζει να σημειωθεί ότι ανάλογα «ευαγή» ιδρύματα δραστηριοποιούνται σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης υπό την αιγίδα του ουγγρο-εβραϊκής καταγωγής Αμερικανού μεγιστάνα Τζώρτζ Σόρος. Βλέπε και «Άρδην», τεύχος 58 (Μάρτιος-Απρίλιος 2006) και «Ρεσάλτο», τεύχος 15 (Μάρτιος 2007).
[3] Είναι χαρακτηριστικό το περιεχόμενο της ομιλίας της Προέδρου της Βουλής κ. Άννας Ψαρούδα-Μπενάκη στις 8 Φεβρουαρίου 2005, κατά την προσφώνησή της στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Κάρολο Παπούλια: «…τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη…». Βλέπε «Καθημερινή», 13-2-2005, σ. 24.
[4] Είναι ενδεικτικό ότι υπάρχει μία έντονη τάση εξωραϊσμού της Τουρκοκρατίας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, αφού απενοχοποιείται και εξιδανικεύεται το αιματοβαμμένο οθωμανικό παρελθόν.
[5] http://gr.altermedia.info/?p=940#more-940
[6] Γιώργος Καραμπελιάς, Το 1204 και η διαμόρφωση του νεώτερου Ελληνισμού, Αθήνα, Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2006, σ. 397-403.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο εικοστό πρώτο τεύχος του περιοδικού Ρεσάλτο τον Οκτώβριο του 2007.
___________________
Run Natural... run Bare |
|
|
xipolitakos
Master Forum-Runner
Greece
3754 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 23/12/2015 : 21:15:52
|
( μέρος Β` )
Η «πεφωτισμένη» ολιγαρχία της «εκσυγχρονιστικής ελίτ» ως όχημα πολιτιστικού ιμπεριαλισμού
Όπως είναι γνωστό , υπάρχει διάσταση ανάμεσα στην «πεφωτισμένη» πνευματική ελίτ του τόπου μας και στο λαϊκό αίσθημα. Υπάρχει μία συγκρουσιακή σχέση ανάμεσα σε ορισμένους κύκλους «διανοουμένων» που προσπαθούν να «μεταλαμπαδεύσουν» τις ιδέες του «εκσυγχρονισμού», ώστε να γίνουμε όλοι μας πολιτικά «ορθότεροι» και σε όλους όσους αντιστέκονται στη στο σημερινό πολιτιστικό ιμπεριαλισμό, τη σύγχρονη αποικιοκρατία και υπερασπίζονται το δικαίωμα στην εθνική μας αυτοδιάθεση σε όλα τα επίπεδα. Είναι στην πραγματικότητα μία σύγκρουση ανάμεσα σε μία ετερόφωτη ολιγαρχία κάποιων ΗΠΑλλήλων και στον ίδιο τον ελληνικό λαό.
Έτσι λοιπόν αναφορικά με τις αντιλήψεις και τις θεωρήσεις περί έθνους επιχειρείται , βάσει μίας αποικιακού τύπου λογικής , η εισαγωγή και επιβολή δυτικών προτύπων πολιτικής σκέψης και ιδεολογημάτων περί έθνους και κράτους , στα πλαίσια άλλοτε της «πολιτικής ορθότητας» και άλλοτε της «προοδευτικότητας». Σε κάθε περίπτωση (βάσει του αξιώματος της «ανωτερότητας» δυτικού πολιτισμού και της «υπεροχής» του δυτικού κόσμου, και δη του αγγλοσαξονικού, έναντι των άλλων) οι Έλληνες «οφείλουν» να υιοθετήσουν τις αξίες και να ενστερνιστούν τα θέσφατα της «εκσυγχρονιστικής» ιδεολογίας. Αρωγοί στην προσπάθεια αυτή υπάρχουν πολλοί : είτε κάποιοι που έχουν εγκολπωθεί τις ιδέες αυτές από νεαρή ηλικία λόγω προσλαμβανουσών παραστάσεων που είχαν από σχολείο ή από το πανεπιστήμιο, είτε κάποιοι άλλοι που διακατέχονται από συμπλέγματα κατωτερότητας , είτε ακόμη ορισμένοι που επενδύουν στην επαγγελματική και ακαδημαϊκή τους ανέλιξη. Υπάρχουν λοιπόν πολλοί πρόθυμοι που επιχειρούν να διαδραματίσουν το ρόλο του μεταπράτη των νεοταξικών ιδεών και του πολεμίου της ιθαγενούς εθνικής ιδεολογίας.
Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών είναι ότι σκέπτονται και λειτουργούν με έναν τρόπο που προσιδιάζει περισσότερο σε ντόπιους συνεργάτες Ευρωπαίων αποικιοκρατών στην υποσαχάρια Αφρική της βικτωριανής εποχής, παρά ως επιστήμονες με ανοιχτό μυαλό και ελεύθερο πνεύμα [1] . Επιχειρούν να εφαρμόσουν ιδέες που γεννήθηκαν στη βόρεια και τη δυτική Ευρώπη, σε χώρες που επικρατούν εντελώς διαφορετικές κοινωνικό-πολιτικές συνθήκες και που έχουν ακολουθηθεί εντελώς διαφορετικές ιστορικές διαδρομές. Κάνουν δηλαδή προβολή θεωριών της αγγλοσαξονικής -και όχι μόνο- πολιτικής σκέψης στην ελληνική πραγματικότητα, ωσάν αυτές να είχαν ένα διαχρονικό, οικουμενικό και πανανθρώπινο χαρακτήρα. Πρόκειται στην ουσία για μία απόπειρα πνευματικής και ιδεολογικής χειραγώγησης του λαού μας από ιμπεριαλιστικούς κύκλους. Όμως πιστεύουμε ότι η εποχή της αποικιοκρατίας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Εμείς οι Έλληνες έχουμε τη δική μας ιδιοσυστασία, τη δική μας ιστορία, τη δική μας πολιτιστική κληρονομιά, το δικό μας τρόπο σκέψης και δεν είμαστε υποχρεωμένοι για κανένα λόγο να αναμασάμε ξένα θεωρητικά σχήματα και ιδεολογήματα, μη εφαρμόσιμα στην ελληνική πραγματικότητα [2].
Η ελληνική θεώρηση περί έθνους.
Το ελληνικό έθνος (όπως και τα άλλα έθνη της περιοχής μας) δεν αποτελεί προϊόν της ύπαρξης ενός κράτους. Δεν είναι μία ένωση πολιτών, βιολογικά πεπερασμένων, αλλά μία «κοινότητα παρελθόντος και παρόντος» [3]. Είναι κατά τον Καζαντζάκη «ένα μεγάλο σώμα, το περασμένο, το τωρινό, το μελλούμενο». Η συγκρότησή του δεν εδράστηκε σε δουλικές σχέσεις εξουσιαστών-εξουσιαζομένων, αλλά στο ηροδότειο «..όμαιμον τε καί ομόγλωσσον καί Θεών ιδρύματα κοινά καί θυσίαι ήθεά τε ομότροπα...» [4], δηλαδή στην κοινή καταγωγή και κυρίως στην κοινή πολιτισμική ταυτότητα. Είναι μία συσσωμάτωση ανθρώπων, των οποίων ο συνεκτικός δεσμός δεν είναι το κράτος και οι μηχανισμοί του, αλλά η ιδέα του «συνανήκειν» [5] : κοινή καταγωγή, κοινή γλώσσα, κοινή θρησκεία, κοινά ήθη και έθιμα, κοινοί αγώνες.
Το ελληνικό Γένος, ως συλλογικότητα, συγκροτείται από πρόσωπα, που έχουν όλα ή κάποια από τα παραπάνω χαρακτηριστικά, ζώντας ενίοτε ( ή ζούσαν ) κάτω από εντελώς διαφορετικές πολιτικές και οικονομικές συνθήκες. Έτσι οι Έλληνες ανήκαν παλαιότερα στην επικράτεια διαφορετικών κρατικών οντοτήτων ( π.χ. Βενετίας, Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και αργότερα του μικρού βασιλείου της Ελλάδος) και όμως δεν δημιούργησαν διακριτή μεταξύ τους εθνική συνείδηση. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα, αφού δεν είναι όλοι οι Έλληνες το γένος πολίτες του κράτους που ονομάζεται « Ελληνική Δημοκρατία ».
Π.χ. οι Βορειοηπειρώτες, οι εναπομείναντες Κωνσταντινουπολίτες και οι Κύπριοι (όπως οι Επτανήσιοι, οι Σάμιοι και οι Κρητικοί που είχαν κατά το 19ο αιώνα δικά τους αυτόνομα κράτη) δεν είναι κάτοχοι ελληνικού διαβατηρίου και όμως έχουν ελληνική εθνική συνείδηση, κάτι που καταδεικνύει ότι η εθνική ταυτότητα δεν αποτελεί παράγωγο της ύπαρξης ενός συγκροτημένου εθνικού κράτους.
Κατ' αυτόν τον τρόπο υπάρχουν εξάλλου και κάτοικοι του ελλαδικού χώρου που πληρώνουν φόρους και υπηρετούν στο ελληνικό στρατό ( π.χ. τουρκογενείς μουσουλμάνοι της Θράκης, βουλγαρίζοντες σλαβόφωνοι της Μακεδονίας, Εβραίοι) , οι οποίοι δεν αισθάνονται Έλληνες το γένος, αλλά απλώς πολίτες αυτού κράτους. Για τους Έλληνες λοιπόν δεν υπάρχει ταύτιση των εννοιών «έθνος» και «κράτος». Μπορεί αυτές να συνδέονται έως έναν βαθμό μεταξύ τους, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν είναι ταυτόσημες. Το κράτος απλώς «στεγάζει» το έθνος, δεν το «κατασκευάζει», είναι ένα «ρούχο» που καλύπτει το «σώμα» και τίποτε περισσότερο [6] . Βρίσκεται απλώς στην υπηρεσία του έθνους [7].
Η δυτική θεώρηση περί έθνους και η ελληνική παράδοση.
Η εισαγόμενη κρατοκεντρική αντίληψη περί έθνους είναι ένα μοντέλο που προήλθε από δεσποτικές κοινωνίες και είναι προορισμένο να εφαρμόζεται σε λαούς με ανάλογη παράδοση. Εμείς όμως οι Έλληνες δεν είχαμε ούτε φεουδαρχία, ούτε οικόσημα, ούτε δούκες και κόμητες, ούτε και «γαλαζοαίματους». Υπήρχαν μόνο ορισμένοι Φράγκοι και Ιταλοί φεουδάρχες που ήλθαν στην πατρίδα μας ως κατακτητές και κάποιοι εγχώριοι, κυρίως Επτανήσιοι, που απέκτησαν υπό την επίδρασή τους τίτλους ευγενείας. Στη βυζαντινή και μεταβυζαντινή μας παράδοση δεν υπάρχει η έννοια του κυρίου (lord) , που διαφεντεύει τη γη και τους χωρικούς που ζουν στην επικράτειά του. Ούτε υπάρχει κανείς άλλος νόμιμος φορέας εξουσίας πέραν του αυτοκράτορα (δηλ. του κράτους), εν αντιθέσει προς τη φεουδαλική Δύση, όπου δεν υπήρχε ισχυρή κεντρική εξουσία, αλλά ένας πολιτικός κατακερματισμός (υπήρχε πληθώρα ημιανεξάρτητων και ημιαυτόνομων κρατιδίων, των οποίων ο εκάστοτε βασιλιάς είχε απλώς την «ψηλή κυριότητα»).
Η ταυτότητα του λαού μας δεν αναγόταν σε αυτή των ευγενών-φεουδαρχών, όπως στην Δύση, γιατί απλούστατα αυτοί δεν υφίσταντο στην ελληνική παράδοση (υπήρχαν αριστοκράτες, αλλά δεν διέθεταν την εξουσία των Δυτικών δυναστών). Το ελληνικό κοινωνικό μοντέλο ήταν όχι δεσποτικό , αλλά ανθρωποκεντρικό  . Υπήρχαν βεβαίως πλούσιοι και φτωχοί, ωστόσο δεν υπήρχε καμία νομική διάκριση ανάμεσα σε ελεύθερους και σε μη ελεύθερους, ανάμεσα σε κυρίους και σε δουλοπαροίκους. Ακόμη και ο ίδιος ο αυτοκράτορας μπορούσε να κατάγεται από φτωχή και άσημη οικογένεια, ενώ η μοναρχία δεν είχε επίσημα κληρονομικό χαρακτήρα, αφού λαός και στρατός μπορούσαν να καθαιρέσουν ανά πάσα στιγμή οποιονδήποτε αυτοκράτορα δεν επιτελούσε σωστά τα καθήκοντά του, αντικαθιστώντας τον με άλλον [9]. Η εξουσία λοιπόν του ηγεμόνα υπόκειτο στο λαό και όχι το αντίστροφο.
Αντίθετα στη Δύση ο ηγεμόνας ήταν ο απόλυτος κύριος των υπηκόων του, καθορίζοντας σε μεγάλο βαθμό την πολιτική τους συνείδηση. Οι λαοί της Δύσης είχαν ως σημείο αναφοράς τους τον ηγεμόνα, στον οποίο ανήκαν. Έτσι η διαμόρφωση στη συνέχεια της εθνικής τους αυτοσυνειδησίας βρισκόταν σε συνάρτηση με το πολιτειακό καθεστώς κάτω από το οποίο ζούσαν. Ενδεικτική των δυτικών λογικών διακυβέρνησης είναι και η μεσαιωνική πρακτική της παραχώρησης μεγάλων εδαφικών εκτάσεων μίας χώρας σε ξένους ηγεμόνες ως προίκα. Κατ' αυτόν τον τρόπο ήταν δυνατό π.χ. για το βασιλιά της Αγγλίας να λάβει ως προίκα τη μισή σχεδόν Γαλλία ή και να διεκδικεί το γαλλικό θρόνο λόγω κάποιας επιγαμίας , φαινόμενο αδιανόητο για τα εδώ δεδομένα.
Οι διαφορετικές αυτές ιστορικές καταβολές Ελλήνων και Δυτικοευρωπαίων φαίνεται ότι σχετίζονται αναφορικά με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται και σήμερα οι δύο πλευρές την έννοια του πατριωτισμού.
Έτσι στη δυτική και τη βόρεια Ευρώπη οι άνθρωποι είναι περισσότερο προσηλωμένοι στην ιδέα του κράτους σε σχέση μ' εμάς, ενώ στον αντίποδα, για τους Έλληνες ο πατριωτισμός δεν συνδέεται απαραιτήτως με νομιμοφροσύνη προς την κρατική εξουσία [10].
Είναι λοιπόν προφανές ότι έχουμε να κάνουμε με δύο εντελώς διαφορετικές ως προς τη σύλληψη, προσεγγίσεις και θεωρήσεις περί έθνους και κράτους. Η επικράτηση ωστόσο στη χώρα μας του δυτικού-«κρατοκεντρικού» μοντέλου δεν αποτελεί απόρροια της λειτουργικότητάς του ή της υπεροχής του έναντι του ελληνικού-«κοινωνιοκεντρικού», αλλά είναι αποτέλεσμα της ισχύος των κρατούντων και της διάθεσής τους να επιβάλουν τις ιδέες τους στους ασθενέστερους λαούς. Γιατί δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι την ιστορία τη γράφουν οι ισχυροί της Γης και όχι οι αδύνατοι.
Τα χαρακτηριστικά της ελληνικής αντίληψης περί έθνους.
Θα επιχειρήσουμε εδώ να αναφερθούμε επιγραμματικά στα σημαντικότερα και χαρακτηριστικότερα ίσως σημεία της ελληνικής αντίληψης περί έθνους:
- Οι έννοιες «έθνος» και «κράτος» συνδέονται μεταξύ τους, αλλά δεν είναι ταυτόσημες.
- Το έθνος είναι μία συσσωμάτωση ανθρώπων με κοινή κατά κανόνα καταγωγή, κοινή γλώσσα, κοινή θρησκεία, κοινά ήθη και έθιμα, κοινούς αγώνες, που διαθέτουν μία κοινή συνείδηση του «συνανήκειν».
- Τα έθνη υπάρχουν από τότε που οι άνθρωποι άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι έχουν φυλετική, πολιτική και πολιτισμική εγγύτητα με κάποιους άλλους συνανθρώπους τους, θεωρώντας ότι συγκροτούν ένα ενιαίο σώμα. Δεν αποτελούν προϊόντα της νεωτερικότητας, απλώς έλαβαν τη σύγχρονη μορφή τους γύρω στα τέλη του 18ου αιώνα.
- Υπάρχουν δύο ειδών έθνη : τα «ιστορικά» (π.χ. Άγγλοι , Γάλλοι , Γερμανοί , Ρώσοι, Σέρβοι, Βούλγαροι, Αρμένιοι, Πέρσες, Κινέζοι, Ιάπωνες) και τα «εδαφικά» ( π.χ. Αμερικανοί, Καναδοί, Αυστραλοί, Βραζιλιάνοι, Αργεντίνοι, Κουβανοί )[11].
- Δεν διαθέτουν όλα τα έθνη κράτος, αφού άλλα βρίσκονται υπό ξένη κυριαρχία (π.χ. Σκωτσέζοι, Βάσκοι), άλλα είναι κατακερματισμένα σε διάφορα κρατίδια (μεσαιωνικοί Γερμανοί και Ιταλοί, αρχαίοι Έλληνες) και άλλα είναι διηρεμένα σε δύο κράτη (π.χ. Βόρεια και Νότια Κορέα, Ρουμανία και Μολδαβία, Ελλάδα και Κύπρος, παλαιότερα Ανατολική και Δυτική Γερμανία).
- Το εθνικό κράτος αποτελεί «καταφύγιο» του έθνους, αφού του εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις για ελευθερία και αυτοδιάθεση, λειτουργώντας αποτρεπτικά έναντι πιθανής απειλής από γείτονες με επεκτατικές διαθέσεις, που επιβουλεύονται την ανεξαρτησία του. Βρίσκεται απλώς στην υπηρεσία του έθνους. Δεν αποτελεί τη γενεσιουργό του αιτία.
- Υπάρχει «διαταξικότητα». Δεν υπάρχει κάποια κοινωνική ομάδα που να έχει προνομιακή σχέση με την έννοια του έθνους. Σύμφωνα με το Μακρυγιάννη «...τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι…» [12].
- Στην ελληνική παράδοση υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί , άρχοντες και απλοί χωρικοί, ωστόσο δεν υπάρχουν βαρόνοι , λόρδοι , γαλαζοαίματοι κτλ. Δεν υπάρχουν ελεύθεροι και μη ελεύθεροι , κύριοι και δουλοπάροικοι. Όλοι είναι ίσοι και θεωρητικά μπορούν να αναρρηθούν στα ύπατα αξιώματα. Μάλιστα ήδη από τα πρώτα συντάγματα του επαναστατημένου έθνους δεν αναγνωρίζεται η έννοια του ευγενούς, ούτε τίτλοι ευγενείας. Είναι ενδεικτικό ότι εδώ καθιερώθηκε εξ αρχής η καθολική ψηφοφορία, τη στιγμή που π.χ. στην Αγγλία δικαίωμα συμμετοχής στα κοινά είχαν μόνον οι έχοντες και οι κατέχοντες (πλουτοκρατικό σύστημα).
- Η ελληνική ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει κοσμικό χαρακτήρα. Aποτελεί ενοποιητικό στοιχείο και παράγοντα συσπείρωσης του Ελληνισμού, ιδίως της διασποράς, και συνάμα καθορισμού της εθνικής του ταυτότητας. Έτσι κατά την Τουρκοκρατία μόνον οι Ελληνορθόδοξοι (Ρωμιοί) έκαναν αναγωγή της υπάρξεώς τους στη βυζαντινή παράδοση, αποτελώντας το «μαγιά» για την εθνική αναγέννηση του 1821. Αντιθέτως, όσοι ασπάζονταν το Ισλάμ, έθεταν εαυτόν εκτός λαϊκής κοινότητος και εντάσσονταν σε αυτή των Τούρκων, ακόμη και αν εξακολουθούσαν να ομιλούν την ελληνική γλώσσα.
Τα παραπάνω δεδομένα παρασιωπούνται εσκεμμένως από τους θιασώτες της «μεταμοντέρνας» ιστοριογραφίας, οι οποίοι και αρνούνται συνειδητά και πεισματικά ν' αποδεχτούν τα προφανή και τ' αυταπόδειχτα, στο όνομα της «πολιτικής ορθότητας» ή και της «προοδευτικότητας». Υπάρχει βεβαίως μία γενικότερη τάση αποδόμησης της ιστορικής ταυτότητας των λαών, μέσα από τη σκόπιμη αποσιώπηση ή και διαστρέβλωση των «μη αρεστών» στους ιμπεριαλιστικούς κύκλους γεγονότων, δεδομένου ότι τους χαλάει την εξιδανικευμένη εικόνα που θέλουν να δώσουν αναφορικά με ορισμένα «πολιτικώς ορθά» έθνη ( π.χ. Αμερικάνους, Άγγλους, Τούρκους, Ισραηλίτες ) [13].
Γίνεται λοιπόν επιλεκτική χρήση της ιστορίας με σκοπό την άμβλυνση της εθνικής συνείδησης των λαών που αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό και την παγκοσμιοποίηση, αλλά και της καλλιέργειας του προτύπου του σωστού καταναλωτή, που δεν θα σκέφτεται, ούτε θ' αγωνίζεται για κάποια ιδανικά, απλά θα εργάζεται, θα παράγει και θα καταναλώνει.
Η ιστορική λήθη προάγει λοιπόν τους πλανητικούς σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Γι' αυτό το λόγο άλλωστε οι εδώ κρατούντες, ως εντολοδόχοι της Νέας Τάξης, προσπαθούν με κάθε τρόπο να εφαρμόσουν απαρεγκλίτως τις ντιρεκτίβες των πατρώνων τους, που κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση, ώστε να κερδίσουν την εύνοιά τους και να διατηρηθούν λίγο περισσότερο στην εξουσία. Έτσι φθάνουν στο σημείο να εκποιούν την ίδια τους την πατρίδα στο βωμό των ιδιοτελών τους σκοπιμοτήτων. Έχουν επιδοθεί λοιπόν σε έναν αγώνα αποδόμησης στης ιστορίας μας και συνεπακολούθως της εθνικής μας ταυτότητας, με σκοπό τη δημιουργία ενός νέου τύπου ανθρώπου που δεν θα ονομάζεται πλέον «Έλληνας», αλλά απλώς «κάτοικος του Ελλαδιστάν». Το κράτος μπορεί να μην κατασκευάζει το έθνος, όπως θέλει η λιάκεια αντίληψη, ωστόσο μπορεί να το αποδομήσει, δεδομένου ότι διαθέτει την ισχύ και τους κατάλληλους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς για να το πράξει [14].
Γι' αυτό το λόγο στο στόχαστρό του βρίσκεται η παιδεία και αυτό δεν είναι τυχαίο. Εξάλλου κάτι παρόμοιο έχει επαναληφθεί στην ιστορία, όταν στις αρχές του 20ου αιώνα οι Βούλγαροι κατά την εισβολή τους σε χωριά της Μακεδονίας έσφαζαν τον Έλληνα παπά και τον Έλληνα δάσκαλο , αντικαθιστώντας τους με Βούλγαρο παπά και με Βούλγαρο δάσκαλο. Ο «πόλεμος» λοιπόν που διεξάγεται σήμερα είναι κατ' εξοχήν ιδεολογικός και γι' αυτό εμπλέκεται σε αυτόν ο πνευματικός κόσμος του τόπου. Έτσι και σήμερα χρειάζεται να βρεθεί ένας νέος Παύλος Μελάς , που θα εκδιώξει από την πατρίδα μας, όχι πλέον τους Βουλγάρους , αλλά τους ελληνόφωνους γενιτσάρους.
Η ιστορία μας έχει αποδείξει ότι έχει ο καιρός γυρίσματα. Αυτό θα πρέπει να έχουμε υπ' όψιν μας, όταν αγωνιζόμαστε, διατηρώντας τη βεβαιότητα ότι τελικά θα δικαιωθούμε.
[1] Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι δήλωση της κ. Άννας Διαμαντοπούλου, που ζητούσε να γίνουν τα αγγλικά επίσημη γλώσσα του ελληνικού κράτους ! Αυτό μας παραπέμπει σε χώρες όπως η Ζιμπάμπουε , το Λεσότο , η Μποτσουάνα , η Σουαζιλάνδη και άλλες πρώην αποικίες της βρετανικής αυτοκρατορίας.
[2] Γιώργος Κοντογιώργης, Έθνος και εκσυγχρονιστική νεοτερικότητα, Αθήνα, Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2006, σ. 160.
[3] Ηλίας Ηλιόπουλος, «Αποδόμηση - Εθνομηδενισμός, Νέα Τάξη», Άρδην 64 (Απρίλιος-Μάιος 2007), σ. 51.
[4] Ηρόδοτος, Ιστορίης Αποδέξεως, (8ο βιβλίο, Ουρανία, 144, στίχοι 14-16).
[5] Γιώργος Κοντογιώργης, Έθνος και εκσυγχρονιστική νεοτερικότητα, σ. 24.
[6] Ο Ίων Δραγούμης παρομοιάζει το έθνος με το ανθρώπινο σώμα και το κράτος με τα ρούχα. Η πουκάμισο (δηλ. το κράτος) απλώς καλύπτει το γυμνό ανθρώπινο χέρι (δηλ. το έθνος). Το κράτος δεν υπερκαθορίζει την ιδεολογική ταυτότητα του έθνους και τη φυσιογνωμία του. Γι' αυτό το λόγο παροτρύνει τους Έλληνες να μην δέχονται αδιαμαρτύρητα την καθεστηκυία τάξη, αλλά να αγωνίζονται για τα εθνικά τους ιδεώδη, ανεξαρτήτως των βουλών των κρατούντων που διοικούν το ελληνικό κράτος. Βλέπε Ίων Δραγούμης, Ελληνικός πολιτισμός, Αθήνα, Νέα Θέσις, 1991, σ. 30, 37-40.
[7] Κώστας Χατζηαντωνίου, «Παγκοσμιοποίηση και εθνικό κράτος», Ελλοπία 51 (Φθινόπωρο 2000), σ. 50-53.
Μίκης Θεοδωράκης, «Το πρόβλημα της ελληνικότητας», Ελληνικότητα και διανόηση, Θεσσαλονίκη, Ιανός, 2007, σ. 63-64.
[9] Ιωάννης Καραγιαννόπουλος, Το βυζαντινό κράτος, Θεσσαλονίκη, Εκδόσεις Βάνιας, 1996, σ. 292-301.
[10] Επί παραδείγματι οι Άγγλοι, όταν πολεμούν για την πατρίδα τους, επικαλούνται το όνομα του βασιλιά τους ("For the King and Country"), πράγμα ξένο προς το λαό μας. Οι Έλληνες ουδέποτε αγωνίστηκαν στην πραγματικότητα, ούτε θυσιάστηκαν για κάποιον ηγεμόνα ή για το κράτος τους, αλλά για την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους, για τις οικογένειές τους, «υπέρ βωμών και εστιών».
[11] Ίων Δραγούμης, Ελληνικός πολιτισμός, σ. 37.
[12] Απομνημονεύματα του στρατηγού Ιωάννου Μακρυγιάννη, τόμ . Β', Αθήνα, Εκδόσεις Γιοβάνη, 1968, σ. 223-224.
[13] Επί παραδείγματι, στα νέα (αποσυρθέντα πλέον) σχολικά εγχειρίδια έχουν υποβαθμιστεί τα γεγονότα που σχετίζονται με τη μικρασιατική καταστροφή, ενώ έχουν αποσιωποιηθεί οι γενοκτονίες των Ποντίων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων στο όνομα της «συναδέλφωσης των λαών», προφανώς επειδή οι Τούρκοι είναι οι ΝΑΤΟϊκοί «σύμμαχοί» μας και επειδή το κεμαλικό καθεστώς αποτελεί «υπόδειγμα» κράτους για το μουσουλμανικό κόσμο. Κάτι τέτοιο θα ήταν βεβαίως αδιανόητο για την περίπτωση του «Ολοκαυτώματος των Εβραίων» από τους Γερμανούς, αφού εδώ δεν ισχύει η αρχή της «συναδέλφωσης των λαών», δεδομένου ότι χρησιμοποιείται συχνά ως άλλοθι για τον εξανδραποδισμό και για την εκδίωξη του παλαιστινιακού λαού από τα πατρογονικά του εδάφη. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι αποσιωπάται και το γεγονός της θυσίας 20 περίπου εκατομμυρίων Σοβιετικών κατά το Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, 1941-1945 (πολλοί από τους οποίους βρήκαν το θάνατο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης), προφανώς λόγω του ότι ήταν Σλάβοι και κομμουνιστές. Το ίδιο ισχύει και για τις εκατοντάδες χιλιάδες ορθόδοξων Σέρβων που σφαγιάστηκαν από τους Κροάτες φιλοναζί Ουστάσι κατά την ίδια περίοδο. Δύο μέτρα λοιπόν και δύο σταθμά.
[14] Κωνσταντίνος Ρωμανός, «Κράτος κατά έθνους και η επιβίωση του υπαρκτού Ελληνισμού», Ρεσάλτο τ. 19 (Ιούλιος 2007), σ. 41-42. Είναι γνωστό επίσης ότι υπάρχει η τάση δημιουργίας διακριτής εθνικής συνείδησης σε τμήματα λαών που βρίσκονται αποκομμένα από τους ομοεθνείς τους του κυρίου εθνικού κράτους, ζώντας σε ξεχωριστό-ανεξάρτητο κράτος. Κατ' αυτόν τον τρόπο καλλιεργήθηκε τεχνηέντως στην Κύπρο μία «νεοκυπριακή» συνείδηση σε ορισμένους πολίτες με την απλόχερη φυσικά βρετανική αρωγή, μολονότι πριν από 50 χρόνια το αίτημα της Ένωσης με την Ελλάδα το υποστήριζε σχεδόν το 96% του κυπριακού λαού. Ανάλογες περιπτώσεις τάσης δημιουργίας νέας εθνικής συνείδησης, λόγω της ένταξης του τμήματος ενός έθνους σε διακριτό και ανεξάρτητο από το εθνικό κέντρο κράτος, έχουμε σε περιοχές της ανατολικής κυρίως Ευρώπης. Π.χ.: Σέρβοι-Μαυροβούνιοι, Βούλγαροι-Σκοπιανοί, Ρουμάνοι-Μολδαβοί, Ρώσοι-Λευκορώσοι, Γερμανοί-Αυστριακοί.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία το «ελληνικό» κράτος κατόρθωσε να εκτουρκίσει σημαντικό μέρος των Πομάκων της Θράκης, «βαπτίζοντάς» τους το 1954 «Τούρκους» και εισάγοντας το 1973 την υποχρεωτική διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας, αντί της Πομακικής , προφανώς λόγω της συγγένειας της τελευταίας προς τη βουλγαρική, στα πλαίσια της «καταπολέμησης του κομμουνισμού».
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο εικοστό πρώτο τεύχος του περιοδικού Ρεσάλτο τον Νοέμβριο του 2007.
___________________
Run Natural... run Bare |
 |
|
|
Rigelian
Master Forum-Runner
Greece
10616 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 24/12/2015 : 11:12:31
|
| Ωχ, με βλέπω να διαφωνώ, αλλά θα το διαβάσω! |
|
|
|
Aroulio
Elite Forum-Runner
1580 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 24/12/2015 : 14:14:42
|
Αίτημα προς τον admin να επιτρέπονται μεγαλύτερα post γιατί υπάρχει και η Οδύσσεια.....  |
|
|
|
zoro
Master Forum-Runner
Greece
3934 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 24/12/2015 : 14:55:37
|
και μετά σας φταίει ο ξυπόλητος  
α) ξεκινάς απο τον Καραμπελιά
και β) μετά πας στον Μαζάουερ (εκει βλέπεις την διαφορά, ποιά διαφορά δηλαδή, το χάος....)
γ) δεν υπάρχει προς το παρών... |
|
|
|
xipolitos
Elite Forum-Runner
Greece
1954 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 24/12/2015 : 15:52:31
|
Κατ΄αρχήν για να σωθεί η χώρα και το έθνος πρέπει να φύγουμε το συντομότερο από αυτό το ιμπεριαλιστικό άντρο που λέγεται ευρωπαική ένωση, και να αποχωρήσουμε από το βορειοατλαντικό σύμφωνο NATO. Η χώρα μας για να ανεξαρτητοποιηθεί πρέπει να φύγει από την μέγγενη του ευρώ τυπώνοντας το δικό της νόμισμα. Αυτή είναι μία κίνηση πρός την ανεξαρτησία αλλά δεν θα φέρει από μόνη της την λύση. Χρειάζεται να γίνουν πολύ σοβαρές και πρωτοπόρες κινήσεις ανασυγκρότησης και αυτό προυποθέτει ρήξη με το έως τώρα παρασιτικό ως προς το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο καπιταλιστικό σύστημα. Κρατικοποίηση όλων των πηγών του πλούτου, καμία ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, κοινωνικός έλεγχος στις τράπεζες, ο πλόυτος παράγεται από το λαό ο οποίος τώρα έχει φτωχοποιηθεί για να πλουτίσουν τα εγχώρια και τα ξένα κοράκια. Δεν λογίζεται εθνική ανεξαρτησία αν η εξουσία δεν βρίσκεται στα χέρια του λαού, τότε υφίσταται η Δημοκρατία, ειδ΄ άλλως είναι ένα σύστημα κατ΄ευφημισμόν που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και θα διαιωνίζει το εως τώρα κατεστημένο. Ιμπεριαλισμός και καπιταλισμός ίσον παγκοσμιοποίηση ίσον απώλεια εθνικής και εδαφικής-οικονομικής κυριαρχίας ίσον απώλεια των στοιχείων του πολιτισμού που οδηγούν στον πνευματικό και ηθικό αυτοπροσδιορισμό.
Προς το παρόν κάποιες πρώτες σκέψεις και εκτιμήσεις, έχω πολλές αντιρρήσεις ως προς τα κείμενα, αλλά λόγω καταιγισμού (δύο μεγάλα κείμενα συνεχόμενα) θα τις παραθέσω εν ευθέτω χρόνω. |
|
|
|
skull
Advanced Forum-Runner
Greece
408 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 24/12/2015 : 20:59:38
|
τώρα να γράψω κάτι ή να μην γράψω? με το ζόρι κρατιέμαι να "τα βάλω" με τον ξυπόλυτο
αχ τι με κάνεις ξυπόλητε, Χριστουγεννιάτικες μέρες που είναι....
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ, ΠΙΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΗ
|
|
|
|
xipolitakos
Master Forum-Runner
Greece
3754 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 25/12/2015 : 10:30:31
|
Χρόνια πολλά!
Χριστού...γεννα σήμερα.
___________________
Run Natural... run Bare |
|
|
|
xipolitos
Elite Forum-Runner
Greece
1954 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 25/12/2015 : 14:04:50
|
Χρόνια πολλά!
Συζητήσεις προβληματισμοί σκέψεις και αναλύσεις του χρόνου...  |
|
|
| |
Θέμα |
|
|
|
Ελληνικό έθνος και «εκσυγχρονιστική» κοσμοαντίληψη
