| Συγγραφέας |
 Θέμα  |
|
|
Savvas
Master Forum-Runner
Greece
4318 Δημοσιεύσεις |
 Δημοσιεύτηκε - 11/05/2016 : 12:36:32
|
Λιγότερο κράτος οσον αφορα τις κοινωνικές παροχές θελουμε, αλλά οταν ειναι για επιχορηγήσεις στο κεφάλαιο δεν εχουμε προβλημα.
Επιχειρηματικοί κολοσσοί των ΗΠΑ, όπως οι Apple, Google, General Electric, κρύβουν σήμερα σε φορολογικούς παραδείσους 1,4 τρισεκατομμύριο δολάρια, ενώ την ίδια στιγμή λαμβάνουν κρατική οικονομική στήριξη τρισεκατομμυρίων δολαρίων, αποκαλύπτει η γνωστή ΜΚΟ Oxfam που μάχεται ενάντια στη φτώχεια.
Για το «παρκάρισμα» αυτών των κεφαλαίων –που συνολικά ισοδυναμούν με το ΑΕΠ της Ρωσίας, της Ν. Κορέας και της Ισπανίας– οι κολοσσοί χρησιμοποιούν ένα αδιαφανές, μυστικό δίκτυο τουλάχιστον 1.608 υπεράκτιων θυγατρικών εταιρειών σε προορισμούς όπως οι Βερμούδες και τα νησιά Κεϊμάν.
Η μελέτη «Broken at the Top» που έδωσε χθες στη δημοσιότητα η Oxfam σπάει κυριολεκτικά κόκαλα, καθώς αποκαλύπτει τα πραγματικά «μεγάλα ψάρια» της παγκόσμιας φοροαποφυγής. Η έκθεση αναλύει τις φορολογικές «συνήθειες» των 50 μεγαλύτερων επιχειρήσεων των ΗΠΑ, οι οποίες κουρελιάζουν συστηματικά εδώ και χρόνια τόσο το αμερικανικό όσο και το παγκόσμιο φορολογικό σύστημα.
Η Oxfam αποκαλύπτει ότι μεταξύ 2008 και 2014 οι 50 κολοσσοί πλήρωσαν όλοι μαζί παγκοσμίως σε φόρους 1 τρισ. δολάρια. Εξ αυτών μόλις τα 412 δισ. δολάρια καταβλήθηκαν στο αμερικανικό κράτος.
Ποσό δυσανάλογο των κερδών 4 τρισ. δολαρίων που είχαν παγκοσμίως σε αυτήν την επταετία και –κυρίως– ελάχιστο σε σχέση με την άπλετη κρατική υποστήριξη που τους πρόσφερε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση και μαζί της οι φορολογούμενοι πολίτες των ΗΠΑ.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, στο διάστημα αυτό οι «50 μεγάλες» απόλαυσαν κρατικές ενισχύσεις –υπό τη μορφή δανείων, εγγυήσεων και πακέτων διάσωσης– συνολικού ύψους... 11,2 τρισ. δολαρίων!
Δηλαδή για κάθε δολάριο φόρου που κατέβαλλαν στη διάρκεια αυτής της περιόδου οι «50» πριμοδοτούνταν από την κυβέρνηση –υπό τη μορφή πακέτων διάσωσης, δανείων και εγγυήσεων– με 27 δολάρια.
Η αξιοποίηση των φορολογικών παραδείσων, η μεταφορά κερδών σε εταιρείες-κέλυφος και τα παραθυράκια του αμερικανικού νομικού συστήματος επέτρεψαν στους κολοσσούς, σύμφωνα με την Οxfam, να μειώσουν τον πραγματικό συντελεστή φορολόγησής τους στο 26,5%, 8,5% χαμηλότερα από το 35% με τον οποίο φορολογούνται οι υπόλοιπες επιχειρήσεις σήμερα στις ΗΠΑ και κάτω απ’ το 27,7% που καταβάλλουν κατά μέσο όρο οι επιχειρήσεις των υπόλοιπων αναπτυγμένων χωρών.
Σύμφωνα μάλιστα με ανάλυση του 2014 (Citizens of Tax Justice) που εξέτασε στοιχεία πέντε ετών, ο συντελεστής φορολόγησης των 500 μεγαλύτερων επιχειρήσεων των ΗΠΑ είναι κόμη χαμηλότερος, μόλις στο 19,5%. Οι «50» γλίτωσαν έτσι σε αυτήν την επταετία φόρους ακόμη 337 δισ. δολαρίων.
Το τεράστιο μέγεθος της φοροδιαφυγής, των φοροαπαλλαγών και της μάσας κρατικού χρήματος από τους «50» σε βάρος των απλών φορολογούμενων πολιτών είναι απόρροια των «περιστρεφόμενων πορτών», της διαπλοκής του επιχειρηματικού κόσμου με την πολιτική εξουσία.
Για τη σύνδεση των δύο πλευρών χρησιμοποιούνται στρατιές από λομπίστες. Κάθε μέλος του αμερικανικού κοινοβουλίου «ρυμουλκείται» κατά μέσο όρο από 21 λομπίστες και είναι αντικείμενο δαπανών 6 εκατ. δολαρίων ετησίως για τον επηρεασμό της ψήφου του. Μεταξύ 2008 και 2014, οι 50 κολοσσοί ξόδεψαν για λόμπι προς κυβέρνηση και κοινοβούλιο περί τα 2,6 δισ. δολάρια.
Για κάθε δολάριο που ξόδεψαν για λόμπι, οι «50» αμείφθηκαν από τους πολιτικούς με φοροαπαλλαγές 130 δολαρίων και περισσότερα από 4.000 δολάρια σε ομοσπονδιακά δάνεια, εγγυήσεις δανείων και πακέτα διάσωσης.
Μελέτη των Πανεπιστημίων του Τέξας, του Σαν Ντιέγκο και της Νέας Υόρκης δείχνει ότι η αύξηση των καταγεγραμμένων δαπανών για λόμπι κατά 1% μειώνει τον πραγματικό φορολογικό συντελεστή κατά 1,6% την επόμενη χρονιά. Με άλλα λόγια, όσο περισσότερα ξοδεύεις για λόμπι, τόσο λιγότερα πληρώνεις για φόρους.
Oxfam vs Panama Papers;
Οι αποκαλύψεις της μελέτης της Oxfam επιβεβαιώνουν όσους εξέφρασαν αμφιβολίες για τη σκοπιμότητα των διαρροών των Panama Papers.
Αρκετοί αναλυτές είχαν εκφράσει ερωτήματα για το γεγονός ότι στις αποκαλύψεις του Διεθνούς Κονσόρτσιουμ των Ερευνητών Δημοσιογράφων, της «Suddeutse Zeitung», του «Guardian», της «Le Monde» και των άλλων ΜΜΕ της Δύσης για τους φοροφυγάδες που διατηρούσαν υπεράκτιες εταιρείες μέσω του παναμέζικου δικηγορικού γραφείου Mossack Fonseca υπήρχαν ο Πούτιν, ο Κάμερον, ο πρωθυπουργός της Ισλανδίας, Κινέζοι αξιωματούχοι και άλλοι πολιτικοί απ’ όλον τον κόσμο, αλλά κανείς Αμερικανός πολιτικός, καμία γνωστή επιχείρηση των ΗΠΑ.
Η χθεσινή ανάλυση της Oxfam ανέδειξε –πολύ εύκολα– ότι τα μεγάλα ψάρια της παγκόσμιας φοροδιαφυγής έρχονται από τις ΗΠΑ και ότι αν θέλει κάποιος να τη χτυπήσει, θα πρέπει να στραφεί εκεί.
Το μεγαλύτερο μέρος από τα τρισεκατομμύρια δολάρια που έχουν «παρκάρει» οι αμερικανικοί κολοσσοί σε φορολογικούς παραδείσους επί της ουσίας ποτέ δεν φεύγει από τις ΗΠΑ. Απλά επιστρέφει μέσω των υπεράκτιων εταιρειών φοροαπαλλαγμένο προκειμένου να χρηματοδοτήσει τράπεζες, Wall Street και κρατικά ομόλογα.
Για κάθε δολάριο που δαπάνησαν για λόμπι, κέρδισαν φοροαπαλλαγές 130 δολαρίων και πάνω από 4.000 δολάρια σε ομοσπονδιακά δάνεια, εγγυήσεις και πακέτα διάσωσης |
|
|
Poexania
Forum-Runner
186 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 11/05/2016 : 12:52:06
|
Πολυ ενδιαφεροντα και αποκαλυπτικα ολα αυτα
ριξε μια ματια και σε ενα παλιο μου αρθρο σχετικο
Η νεοφιλελεύθερη βλακεία-μικρές αστικές «παρανοήσεις»
Δεκεμβρίου 30, 2015 από poexania
Ακούμε συχνά, από κυβερνητικούς κύκλους, από τα MME και από συζητήσεις γύρω μας, ότι στην Ελλάδα χρειαζόμαστε ένα πιο μικρό και ευέλικτο κράτος, ένα κράτος λιγότερο γραφειοκρατικό και περισσότερο λειτουργικό, ένα κράτος χωρίς κηφήνες, μη συνεχνιακό, λιγότερη κρατική παρέμβαση στις ζωές μας, κλπ κλπ. Οι «διακηρύξεις» αυτές συνοδεύονται συνήθως και από άλλες δηλώσεις τύπου, «η Ελλάδα είναι η τελευταία σοβιετία» και άλλα τέτοια όμορφα και Αδωνικά πλασμένα.
Ο Λένιν έλεγε για το κράτος, πως είναι ένας μηχανισμός στην υπηρεσία της κυρίαρχης τάξης, με την βοήθεια του οποίου, η εκάστοτε άρχουσα τάξη, υποτάσσει τις υπόλοιπες τάξεις κάτω από τα δικά της συμφέροντα. Αυτό γίνεται είτε με το μαλακό – πείθοντας δηλαδή η άρχουσα τάξη ότι το δικό της καλό, συμβαδίζει με το γενικότερο καλό – είτε με το ζόρι, χρησιμοποιώντας η άρχουσα τάξη το μονοπώλιο της κρατικής βίας(στις διάφορες της εκφάνσεις) για να καταστείλει τυχόν «παρεκκλίσεις». Παράλληλα, υπάρχουν και ένα σωρό προπαγανδιστικοί μηχανισμοί, όπως είναι για παράδειγμα το σχολείο, που αναλαμβάνουν να μυήσουν και να προετοιμάσουν τις συνειδήσεις των μαθητών, έτσι ώστε η κρατούσα κατάσταση να γίνει αντιληπτή ως «φυσική», «αναγκαία» και «αναπόδραστη».
Στην σοσιαλιστική κοινωνία, και συγκεκριμένα στο τελικό στάδιο του ώριμου κομμουνισμού, που θα έχουν στην πράξη καταργηθεί οι τάξεις –άρα και η πάλη τους- το κράτος με αυτή του τη μορφή δεν θα χρειάζεται, και για αυτό θα μαραζώσει και θα εξαφανιστεί. Μερικοί μπερδεύονται και θεωρούν ότι η κατάργηση του κράτους, που υπόσχονται οι κομμουνιστές, ταυτίζεται με κάποιου είδους κατάργησης κάθε οργανωμένης κοινωνικής δομής, και συνεπώς επικράτησης της αναρχίας(με την κακή έννοια). Η μαρξιστική λενινιστική θεωρία πάντως –στο βαθμό που μπορώ να την κατανοήσω- δεν εννοεί αυτό, αλλά αυτό που περιγράψαμε παραπάνω, την κατάργηση του κράτους ως εξουσιαστικό μηχανισμό επιβολής της μιας τάξης πάνω στην άλλη/ες.
Στο παρόν σύστημα, στο καπιταλιστικό, η άρχουσα τάξη, η αστική, επιβάλλεται με νύχια και με δόντια στην εργατική τάξη, και εργαλείο της σε αυτήν την επιβολή είναι και ο κρατικός μηχανισμός. Με γνώμονα, λοιπόν, την λενινιστική ερμηνεία του κράτους, βλέπουμε ότι το κράτος, ως μηχανισμός επιβολής, κάθε άλλο παρά πιο μικρό γίνεται! Παρατηρούμε ότι η κρατική καταπίεση και καταστολή, η παρακολούθηση και ο έλεγχος της ζωής των πολιτών, ειδικά τώρα στην περίοδο της κρίσης έχει αυξηθεί, τόσο σε κεντρικό επίπεδο(Ε.Ε), όσο και σε εγχώριο. Και αν κοιτάξουμε που αποσκοπούν αυτές οι πολιτικές, θα παρατηρήσουμε ότι είναι ενισχυτικές όσον αφορά στην μεγάλη επιχειρηματικότητα, δηλαδή στις πολυεθνικές και στα μονοπώλια. Αβάσταχτη φορολόγηση του φτωχού λαού και καταπάτηση των μικρομεσαίων, προς όφελος του τραπεζικού κεφαλαίου. Ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας –η οποία για να μην ξεχνιόμαστε είναι περιουσία που στήθηκε με τον ιδρώτα του ελληνικού λαού- υπέρ της καπιταλιστικής ανάπτυξης, δηλαδή της ανάπτυξης των πολυεθνικών καπιταλιστικών ομίλων. Στοχευμένη εγκατάλειψη και περικοπές στους χώρους της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης, της εκπαίδευσης, αφενός προς όφελος της επιχειρηματικότητας στους χώρους αυτούς –αφού με το που θα υποβαθμιστούν οι κρατικές υπηρεσίες θα ανοίξουν οι αντίστοιχες αγορές για τους ιδιώτες- και αφετέρου για εξοικονόμηση πόρων, ώστε να εξοφληθούν οι πάσης φύσεως χρηματοπιστωτικοί τοκογλύφοι.
Απολύσεις, κατασχέσεις, περικοπές μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων, προλεταριοποίηση, και γενικά οτιδήποτε χρειάζεται για να αποδυναμωθεί η θέση του εργαζόμενου απέναντι στον εργοδότη, ώστε ο δεύτερος να έχει στη διάθεση του, φτηνό, χωρίς ουσιαστικά δικαιώματα, εργατικό δυναμικό.
Όλα τα παραπάνω, ο καπιταλισμός δεν θα μπορούσε να τα πραγματοποιήσει χωρίς την δυναμική παρέμβαση του κράτους. Συνεπώς, οι φιλελεύθερες και νεοφιλελεύθερες διακηρύξεις περί λιγότερης κρατικής παρεμβατικότητας είναι υποκριτικές. Στην πραγματικότητα το καπιταλιστικό σύστημα εξαρτάται από το καπιταλιστικό κράτος, τόσο σε καιρούς ειρήνης, για την προώθηση ευνοϊκών προς τους καπιταλιστές μεταρρυθμίσεων και διαιτησία ανάμεσα στις τάξεις(ώστε οι αστοί να είναι πάντα αυτοί που κερδίζουν το πέναλτι στην δύσκολη στιγμή), όσο και σε καιρούς πολέμου, όπου με στρατιωτικά μέσα πια, προωθούνται τα συμφέροντα τους. Το κράτος όμως χρησιμεύει στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και σε προεπαναστατικές περιόδους, ή σε περιόδους ανοδικής πορείας του εργ. κινήματος όπου προχωρά σε βίαιες καταστολές απργιακών και άλλων κινητοποιήσεων. Διάλυση εργατικών οργανώσεων, προβοκάτσιες, φυλακίσεις, εξορίες, παρακολουθήσεις και βασανισμοί αγωνιστών.
Όσοι λοιπόν από τον απλό λαό, παπαγαλίζουν τα περί «λιγότερου κράτους», «πιο ευέλικτου» κράτους, και νομίζουν ότι αυτό είναι υπέρ τους, πρέπει να λάβουν υπόψη τους ότι κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα σημαίνει.
– Λιγότερες κρατικές παροχές προς τους πολίτες(ενώ την ίδια στιγμή θα αυξάνονται οι παροχές και οι διευκολύνσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο).
– Απολύσεις στον κρατικό τομέα, που πέρα από τους κρατικούς υπάλληλους που χάνουν τις δουλειές τους, σημαίνει ταυτόχρονα αποδυνάμωση των παροχών για το σύνολο των πολιτών(υγεία, εκπαίδευση, ΔΕΚΟ), αλλά και φτωχοποίηση εν γένει των φτωχών και μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων. Αφού οι υπάλληλοι που θα χάσουν τις δουλείες τους, ή που οι μισθοί τους θα περικοπούν -προς όφελος πάντα του μεγάλου κεφαλαίου- δεν θα ψωνίσουν από τα εμπορικά, δεν θα κάνουν διακοπές, δεν θα βγουν έξω να διασκεδάσουν, αλλά θα περιοριστούν στα απολύτως απαραίτητα.
– Ξεπούλημα κρατικής περιουσίας και υποδομών(αεροδρόμια, λιμάνια, συγκοινωνίες, δημόσιες υπηρεσίες) για κομμάτι ψωμί σε ιδιώτες, οι οποίοι θα κάνουν απόσβεση της επένδυσης σε χρόνο μηδέν και η κερδοφορία τους θα αρχίσει σχεδόν την επόμενη μέρα.
Συμπέρασμα: Ο καπιταλισμός, στο βαθμό που «απαξιώνει» το κράτος, το απαξιώνει, όχι επειδή δεν το έχει απόλυτη ανάγκη, αλλά το κάνει μόνο και μόνο επιφανειακά, και για να δικαιολογήσει μια σειρά από αντιλαϊκές πολιτικές. Όσον αφορά στον παρεμβατισμό, το κράτος παρεμβαίνει με αρνητικό τρόπο στις ζωές των καθημερινών ανθρώπων, και με θετικό τρόπο στις μονοπωλιακές επιχειρήσεις. Το βέβαιο είναι ότι η καπιταλιστική κοινωνία δεν μπορεί να σταθεί χωρίς το καπιταλιστικό κράτος, είτε στην νεοφιλελεύθερη της μορφή, είτε στην σοσιαλδημοκρατική, είτε στην ακραία δικτατοκρική/φασιστική. Όλα τα παραπάνω για κάποιους μπορεί να μοιάζουν στοιχειώδη, όμως ακόμα και αυτά τα στοιχειώδη δεν σημαίνει ότι είναι «ευρέως γνωστά», στο κάτω κάτω οι μηχανισμοί χειραγώγησης κάνουν καλά τη δουλειά τους ώστε να μην μας αφήνουν να δούμε ούτε τα αυτονόητα.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)
|
 |
|
| |
Θέμα |
|
|
|
ο νεοφιλελευθερος μυθος του "λιγοτερου κρατους"
