|
Mixalis I. Tsentseris
Newbie Forum Runner
Greece
1 Δημοσιεύσεις |
 Δημοσιεύτηκε - 18/04/2019 : 17:14:09
|
Τρέχοντας στο δρόμο της ζωής
Από μικρό παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου να ενασχολείται με τη σωματική άσκηση, σε αυτοσχέδιους αγώνες τρεξίματος, σε κόντρες και σε διαδρομές με τα ποδήλατά μας, πιο μετά το βόλευ και αργότερα ήρθε το πάθος για το μπάσκετ, παίζοντας άλλοτε οργανωμένα σε ομάδες άλλοτε σε γειτονιές και ανοιχτά γηπεδάκια σε διάφορες γονιές της Ελλάδας. Μη ξεχάσω και τις ενοχλητικές για τους άλλους ρακέτες τα καλοκαίρια, που με τόσο πείσμα κάθε μεσημέρι υπό αφόρητη ζέστη και ήλιο «χτυπιόμασταν», μέχρι να έρθει η δροσιστική και λυτρωτική βουτιά στην αγαπημένη θάλασσα του Ιονίου.
Καθώς τα χρόνια περνούν, οι υποχρεώσεις και οι προτεραιότητες μεταβάλλονται και αυξάνονται, η δικηγορία εισβάλει στη ζωή μου δυναμικά και έρχεται και η οικογένεια, αλλά η επιθυμία για σωματική άσκηση παραμένει πεισματικά στο μυαλό και με πείθει ότι μόνο μέσα από αυτή, θα εκτονωθεί το άγχος, οι άσχημες σκέψεις και οι δύσκολες στιγμές θα εξομαλυνθούν και θα λειανθούν.
Πιστός στο απογευματινό ραντεβού για μπασκετάκι, πριν λίγα χρόνια με άλλους επτά φίλους και γνωστούς, αιφνίδια διακόπτεται η ασύγκριτη σε ευχαρίστηση διασκέδασή μας, καθώς ο ένας εκ των οκτώ, ο Στάθης, απλά «χάθηκε» στους ουρανούς, αφού η καρδούλα του δεν άντεξε και σταμάτησε στα 28 χρόνια. Ανείπωτη θλίψη. Απέραντη στενοχώρια. Για αρκετό καιρό δεν επιθυμούσα καμία επαφή με το αγαπημένο μπάσκετ.
Κάπου εκεί ήρθε το τρέξιμο. Απλά ξεκίνησα να τρέχω, για να ξεχνιέμαι και να περνάει πιο ευχάριστα ένα μικρο τμήμα της ημέρας, έχοντας αντιληφθεί ότ μετά από κάθε διαδρομή έχω πραγματικά πιο καθαρό μυαλό και πιο ήρεμη σκέψη. Δύσκολο αρχικά αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν έχω σωματότυπο κλασικού δρομέα, έχοντας όμως ως κίνητρο να συμπληρώσω και να φτάσω τα 5 χλμ που τρέχαμε κάθε πρωί στην Αερονομία στο Ελληνικό, όταν υπηρετούσα ως φαντάρος στην Πολεμική Αεροπορία. Αρχικά αυτά τα 5 χλμ, ήταν βασανιστικά και αργά, περίπου στα 30-31 λεπτά, αλλά τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά την ολοκλήρωσή τους η αίσθηση αγαλίασης με κυρίευε. Αυτό ήταν. Είχα βρει τη νέα μου μορφή σωματικής άσκησης και συνεπακόλουθα ψυχικής ηρεμίας. Ο Στάθης πολλές φορές στη σκέψη, η μητέρα μου, όπως και άλλα κοντινά ή όχι πρόσωπα. Ο καιρός περνά γρήγορά και τα 5 χλμ γίνονταν πια σε 20-21 λεπτά. Ήθελα παραπάνω. Ήρθαν τα 10 χλμ. Μετά οι συνεχείς συμμετοχές σε αγώνες. Κάπου εκεί γνωρίστηκα καλύτερα με τον Ηλία, έναν αστυνομικό που τον γνώριζα από το Α.Τ. Πρέβεζας λόγω της δουλειάς μου και ειδικότερα επειδή έτυχε να αντιμετωπίσει υπηρεσιακά μια δύσκολη αντιδικία μεταξύ δύο συμπολιτών μας στην Πρέβεζα, ενός εκ των οποίων εγώ ήμουν συνήγορος. Εντύπωση μου είχε προκαλέσει η ηρεμία του, το χαμόγελο και ότι δεν γκρίνιαζε ποτέ όσο κουρασμένος και να ήταν. Μιλήσαμε παραπάνω γιατί είχαμε ως κοινό χόμπι το τρέξιμο και μόλις είχε κι αυτός ξεκινήσει το τρέξιμο σε άσφαλτο αλλά και σε ορεινά μέρη όπου του άρεσαν πιο πολύ. Κρατήσαμε επαφή και ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Μετά ήρθαν για μένα τα 21,1. Πρωτόγνωρα συναισθήματα. Προλάβαινα να σκεφτώ τόσα πολλά πράγματα και χωρίς κανείς να με ενοχλεί!. Πριν καν το καταλάβω ήρθαν τα 30 χλμ και μετά –έχοντας άγνοια κινδύνου-η συμμετοχή και ο απίστευτος τερματισμός τον Ιούνιο του 2017 στον Υπερμαραθώνιο Πάρου 53,7χλμ, με μόλις ένα (1) χρόνο συνολικής δρομικής εμπειρίας. Γεμάτος υπερφάνια «ανέβασα» φωτογραφία στο fb και αμέσως ο Ηλίας σχολίασε : «Κάνεις όλους τους νέους δρομείς να είμαστε περήφανοι!». Αυτό αρκούσε να λάβω χαρά και ικανοποίηση.
Λίγο αργότερα δήλωσα συμμετοχή και σε μαραθώνιους, με αρχή τον ΚΜΑ του 2017 και κατόπιν αυτό του Ναυπλίου και πάλι της Αθήνας το 2018. Ο Ηλίας μάθαινα ότι λάμβανε μέρος σε διάφορους δύσκολους και μεγάλους ορεινούς αγώνες, με αποκορύφωμα τα 82 χλμ στη Ροδόπη. Όποτε συναντιόμασταν συζητούσαμε κυρίως για τους επικείμενους αγώνες μας και την εξέλιξή μας. Σε ένα ατομκό ρεκόρ μου σε ημιμαραθώνιο μου είχε γράψει : «Ρε Μιχάλη, ρε φίλε θα σε γράψω στο running news», επειδή έβλεπε τους χρόνους μου να πέφτουν από αγώνα σε αγώνα, δείχνοντας έτσι και την εκτίμησή του.
Το τρέξιμο έχοντας καθιερωθεί στην καθημερινότητά μου πια, αποτελούσε τη διέξοδο και την απόλυτη ευχαρίστηση και αποφάσισα να λάβω μέρος στο Μαραθώνιο «Μέγας Αλέξανδρος» στη Θεσσαλονίκη στις 14-4-2019, με σκοπό να κατεβάσω το ατομικό ρεκόρ μου στην απόσταση αυτή.
Δυστυχώς την προηγούμενη ημέρα μάθαμε ότι ο Ηλιας αγνοείτο σε χαράδρα σε ορεινή δύσβατη περιοχή της Κόνιτσας. Όλο το βράδυ πριν το μαραθώνιο με στοίχειωσε η σκέψη του, η φωνή του και η μορφή του. Ούτε λεπτό δεν κοιμήθηκα. Σηκώθηκα και έλαβα μέρος, έχοντας τη σκέψη μου σε αυτόν καθ’ όλη τη διαδρομή, ελπίζοντας να βρεθεί και να είναι καλά. Μετά τον τερματισμό, έμαθα ότι ο Ηλίας δεν τα κατάφερε τελικά. Αυτός ήταν και ο 1ος τερματισμός μαραθωνίου, αλλά και αγώνα γενικότερα, που ήταν σαν να μην έχω τρέξει, δεν θυμόμουν τίποτε σχεδόν από τη διαδρομή, παρά μόνο ότι σκεφτόμουν τον Ηλία.
Τελικά, έμελε να γράψω εγώ για τον Ηλία, για το Στάθη και σε όσα το τρέξιμο γενικότερα μπορεί να συμβάλει θετικά και ως διέξοδος.
Τώρα πια ξέρω….θα τρέχω και η σκέψη μου θα τριγυρνάει και στους δύο και στο Στάθη και στον Ηλία και αυτό είναι πιστεύω που θα μου δίνει δύναμη να τους θυμάμαι.
Τώρα πια ξέρω….ότι τρέχοντας μπορούμε να κουβαλάμε μαζί μας και τους ανθρώπους που θέλουμε, άλλοτε να «τρέχουμε» μαζί τους.
Τώρα πια ξέρω….ότι «τρέχοντας» στο δρόμο της ζωής, μπορούμε και πρέπει να αντιμετωπίζουμε ο,τι προκύπτει και να ξεπερνάμε τα πάντα, αρκεί να μην σταματάμε ποτέ και για κανένα λόγο να «τρέχουμε», να ευχόμαστε και να ελπίζουμε.
Εύχομαι όλοι να συνεχίσουμε να «τρέχουμε» στο δυσκολο μονοπάτι της ζωής και να παρασέρνουμε μαζί μας, στη σκέψη μας, με τα γρήγορα βήματά μας, ανθρώπους που αγαπάμε είτε βρίσκονται σήμερα μαζί μας είτε όχι, καθώς και στιγμές που μας σημάδεψαν.
Όλα τα παραπάνω τα αναφέρω από εσωτερική ανάγκη και μόνο.
Για το Στάθη και τον Ηλία
Πρέβεζα, Μιχάλης Τσεντσερής του Ιωάννη, 17-4-2019.
|
|
Τρέχοντας στο δρόμο της ζωής
