Τα πράγματα ειναι απλα. Εγω εκανα αυτο που με είχαν συμβουλεύσει οι κάτοικοι του χωριού οταν θα πηγαινα για τρεξιμο.
Εκει που ετρεχα λοιπον ωραια και καλα, εμφανίστηκαν απο το πουθενά 5 σκυλιά. ΠΕΝΤΕ! Λοιπον, σταμάτησα να τρεχω και καθησα κατω. Και δεν κουνιομουν. Με κοίταζαν και γαύγιζαν, γαύγιζαν μεχρι που με βαρέθηκαν. Και με παράτησαν.
(Στο μεταξύ ειχα βγάλει με πολυ διακριτικό τρόπο το κινητό απο την τσεπη και ειχα παρει τηλεφωνο να ‘ρθουν να με μαζέψουν...ευτυχώς με βρήκαν αρτιμελή)
Εχω σκεφτεί την λύση του σπρέι πιπεριού. Νομίζω είναι παράνομο...? Αλλά τι να κάνεις? ή την ζωή του ή την ζωή σου. Προτιμώ την δικιά μου, και μετά ας τρέχω στα δικαστήρια
Εχω σκεφτεί την λύση του σπρέι πιπεριού. Νομίζω είναι παράνομο...? Αλλά τι να κάνεις? ή την ζωή του ή την ζωή σου. Προτιμώ την δικιά μου, και μετά ας τρέχω στα δικαστήρια
Καθόλου Γιώργο.Νομιμότατο.
Δεν έχει σημασία πόσο αργά πάς αρκεί να μην σταματάς. Ανθρωπος που γελά δεν είναι απαραίτητα ευτυχισμένος,δυνατός είναι.