| ΠΡΟΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗnbsp; ΘΕΜΑΤΟΣ |
| Etien |
Δημοσιευτηκε - 21/07/2016 : 22:50:25
Τι εγινε παιδια ??? 
Γιατι δεν βλεπω καποιον να μιλα για τους αγωνες του Ζαγοριου??
Δεν θα παει κανεις???!!
Αυτο δεν το πιστευω !!!
Ευχαριστω .
https://panosmaltezos.wordpress.com |
| 15 ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ (Πρώτα η πιο πρόσφατη) |
| KARLA |
Posted - 26/08/2016 : 13:02:33
quote:
Originally posted by KARLA
quote:
Originally posted by tzatzikis90
ήμουν κι εγώ εκεί αλλά δυστυχώς δεν κατάφερα να σας δω πέραν του Σωτήρη για λίγο και των Αργύρη (με κατάλαβες άραγε στην Πλατεία που σε φώναξα!?), Ιερεμία (ωραίο σήμα αδερφέ!) και Λεωνίδα (χάρηκα για τη γνωριμία!) για ακόμα πιο λίγο.. έψαχνα τα ονόματα και τους αριθμούς σας στο site και προσπαθούσα να υπολογίσω πιθανή ώρα άφιξης στην πλατεία στο Τσεπέλοβο, πρέπει να έχασα για πολύ λίγο το Θανάση (αν και παίζει να πέρασες όσο σε έψαχνα!) και το Χαράλαμπο κι ούτε ήξερα για τη συμμετοχή του Μανώλη στα 80!
ας είναι, πολλά συγχαρητήρια σε όλους σας και καλή αποκατάσταση να έχετε!
στα δικά μου τώρα, στα 21 δηλωμένος αλλά με τον αστράγαλο να διαμαρτύρεται (αν και σε μικρότερο βαθμό), πήρα την απόφαση να τρέξω στο 10ρι κι εκεί πάλι με μεγάλη προσοχή και με χαλαρή διάθεση, μια ωριαία βολτίτσα ρε αδερφέ! ξεκίνησα σχετικά πίσω και με πολύ κόσμο και στενά μονοπάτια δυσκολεύτηκα αρκετά να πιάσω έναν ικανοποιητικό για το πόδι ρυθμό αλλά δεν με πείραξε καθόλου. έκανα χαβαλέ με μπροστινούς και πισινούς, γνώρισα και κόσμο μέσα στον αγώνα και γενικά πέρασα πολύ όμορφα! τέλος, το πόδι με ενόχλησε λιγότερο απ΄όσο περίμενα. βέβαια με τέτοιο ρυθμό και ρίχνοντας όλο το βάρος στο αριστερό (στο δεξί το πρόβλημα), το περίεργο θα ήταν να με ενοχλούσε!
γενικά μου φάνηκε αρκετά εύκολος, για αγώνας βουνού πάντα, κι αν ήμουν καλά θα μπορούσα πιστεύω να τον χτυπήσω για χρόνο και θέση. επίσημος χρόνος 1:10:00 και θέση 104/501 τερματίσαντες.
ξέχασα να φορτίσω το ρολόι Σάββατο βράδυ κι έτσι δεν έχω τον αγώνα μου..καλή καρδιά!
ένα υπέροχο 2ήμερο τελειώσε με τις καλύτερες αναμνήσεις.. και του χρόνου εκεί για τα 10... ή τα 42! (τα 21 παίζει να είναι μακράν ο χειρότερος από τους τέσσερις αγώνες)
Τάσος
know your limits. then destroy them.
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ>.θα συμφωνησω ως προς τη διαδρομη των 21 χιλ.δεν θα την προτεινα....δεν βλεπω το λογο να μπω να τρεχω στο φαραγγι μεσα στις κοτρονες τοση ωρα....επικινδυνοτητα χωρις λογο...τα χναρια της αρκουδας στο μετσοβο ειναι μακραν καλυτερος αγωνας γι αυτον που θέλει να τρεξει ημιμαραθωνιο ορεινο.
επισης δεν μου αρεσε καθολου οταν μετα τον τερματισμο μου πηγα να παρω φρουτα και μου σημειωσαν το μπλουζακι με μαρκαδορο μην τυχον παρω και δευτερο...ιχνος ευγενειας και τροπου με τον οποιο το εκανε σε μενα ...η διοργανωση γενικως ενιωσα οτι εβλεπε σε πρωτη μοιρα το ευρο-κερδος και σε δευτερη τον δρομεα!
...ειχα τηντυχη να ειμαι στους σταθμους στο παπιγκο και στο μονοδενδρι στο 40αρι και στο 80αρι και οταν καποια φιλη δρομεας (ΕΤΡΕΧΕ 40ΑΡΙ) μου ζητησε ψωμι δεν μου εδωσαν ....ειπαν αυτα ειναι για το 80αρι...ημαρτον ρε παιδια τους ειπα ...να της δωσεις πατατα ...απιστευτο..
...δεν θα γκρινιασω αλλο....τα μερη ειναι μαγικα...δεν ειχα ξαναπαει και ηταν ενας ομορφος συνδυασμος τρεξιματος και εκδρομης!!.. |
| KARLA |
Posted - 26/08/2016 : 12:36:43
quote:
Originally posted by tzatzikis90
ήμουν κι εγώ εκεί αλλά δυστυχώς δεν κατάφερα να σας δω πέραν του Σωτήρη για λίγο και των Αργύρη (με κατάλαβες άραγε στην Πλατεία που σε φώναξα!?), Ιερεμία (ωραίο σήμα αδερφέ!) και Λεωνίδα (χάρηκα για τη γνωριμία!) για ακόμα πιο λίγο.. έψαχνα τα ονόματα και τους αριθμούς σας στο site και προσπαθούσα να υπολογίσω πιθανή ώρα άφιξης στην πλατεία στο Τσεπέλοβο, πρέπει να έχασα για πολύ λίγο το Θανάση (αν και παίζει να πέρασες όσο σε έψαχνα!) και το Χαράλαμπο κι ούτε ήξερα για τη συμμετοχή του Μανώλη στα 80!
ας είναι, πολλά συγχαρητήρια σε όλους σας και καλή αποκατάσταση να έχετε!
στα δικά μου τώρα, στα 21 δηλωμένος αλλά με τον αστράγαλο να διαμαρτύρεται (αν και σε μικρότερο βαθμό), πήρα την απόφαση να τρέξω στο 10ρι κι εκεί πάλι με μεγάλη προσοχή και με χαλαρή διάθεση, μια ωριαία βολτίτσα ρε αδερφέ! ξεκίνησα σχετικά πίσω και με πολύ κόσμο και στενά μονοπάτια δυσκολεύτηκα αρκετά να πιάσω έναν ικανοποιητικό για το πόδι ρυθμό αλλά δεν με πείραξε καθόλου. έκανα χαβαλέ με μπροστινούς και πισινούς, γνώρισα και κόσμο μέσα στον αγώνα και γενικά πέρασα πολύ όμορφα! τέλος, το πόδι με ενόχλησε λιγότερο απ΄όσο περίμενα. βέβαια με τέτοιο ρυθμό και ρίχνοντας όλο το βάρος στο αριστερό (στο δεξί το πρόβλημα), το περίεργο θα ήταν να με ενοχλούσε!
γενικά μου φάνηκε αρκετά εύκολος, για αγώνας βουνού πάντα, κι αν ήμουν καλά θα μπορούσα πιστεύω να τον χτυπήσω για χρόνο και θέση. επίσημος χρόνος 1:10:00 και θέση 104/501 τερματίσαντες.
ξέχασα να φορτίσω το ρολόι Σάββατο βράδυ κι έτσι δεν έχω τον αγώνα μου..καλή καρδιά!
ένα υπέροχο 2ήμερο τελειώσε με τις καλύτερες αναμνήσεις.. και του χρόνου εκεί για τα 10... ή τα 42! (τα 21 παίζει να είναι μακράν ο χειρότερος από τους τέσσερις αγώνες)
Τάσος
know your limits. then destroy them.
|
| Etien |
Posted - 10/08/2016 : 08:13:29
quote:
Originally posted by trexantiris
quote:
Originally posted by winarg
=================================
Καθώς είχα τα αρχικά προβλήματα τα οποία ήταν τελικά λόγω του ιδρώτα, της υγρασίας και της ιδιότητας της μπλούζας μου να κολλάει πάνω μου, δεν είχα φάει ότι θα έπρεπε. Ούτε και μπορούσα τώρα να πλακωθώ στα τζελ και στις μπάρες. Οπότε σιγά σιγά κουραζόμουν. Το παρήγορο ήταν πως το ίδιο ένιωθε και ο Σώτος :). Τουλάχιστον το πράμα τσουλούσε. Μετρούσαμε αντίστροφα τα χιλιόμετρα για να παίρνουμε κουράγιο.
--------------------------------------------------
Είχε τουλάχιστον μαγευτικά τοπία αλλά και πολλή πέτρα. Πήρα και μια μικρή για ενθύμιο 🙂
--------------------------------------------------
Στην αρχή είπα πως τελείωσα με τα μεγάλα στο βουνό. Τώρα θα ξανάτρεχα το Ζαγόρι μόνο και μόνο για να δαμάσω τη διαδρομή καθώς τώρα ξέρω τι με περιμένει και τι πρέπει να κάνω.
--------------------------------------------------
#1 Αφού δεν έσπρωξες τον sotos-marathon σε κανά γκρεμό (ή χαντάκι) για να απαλλαγείς από τον ανταγωνισμό του...πάλι καλά! :Ρ :Ρ :Ρ
#2 Αν θες να μαζέψεις πιο πολλές πέτρες για σουβενίρ, την επόμενη φορά στο 80άρι του Ζαγορίου ;-))
#3 Ναι καλά...και αν το είπες εσύ! :Ρ
Free your feet...free your senses!
...και μετα Ολυμπο (εχω ενα μικρο...βουναλακι απο πετρες !! )!!!!!
Συγχαρητηρια για την περιγραφη wirang !!
Panagivthw.
https://panosmaltezos.wordpress.com |
| trexantiris |
Posted - 09/08/2016 : 16:53:47
quote:
Originally posted by winarg
=================================
Καθώς είχα τα αρχικά προβλήματα τα οποία ήταν τελικά λόγω του ιδρώτα, της υγρασίας και της ιδιότητας της μπλούζας μου να κολλάει πάνω μου, δεν είχα φάει ότι θα έπρεπε. Ούτε και μπορούσα τώρα να πλακωθώ στα τζελ και στις μπάρες. Οπότε σιγά σιγά κουραζόμουν. Το παρήγορο ήταν πως το ίδιο ένιωθε και ο Σώτος :). Τουλάχιστον το πράμα τσουλούσε. Μετρούσαμε αντίστροφα τα χιλιόμετρα για να παίρνουμε κουράγιο.
--------------------------------------------------
Είχε τουλάχιστον μαγευτικά τοπία αλλά και πολλή πέτρα. Πήρα και μια μικρή για ενθύμιο 🙂
--------------------------------------------------
Στην αρχή είπα πως τελείωσα με τα μεγάλα στο βουνό. Τώρα θα ξανάτρεχα το Ζαγόρι μόνο και μόνο για να δαμάσω τη διαδρομή καθώς τώρα ξέρω τι με περιμένει και τι πρέπει να κάνω.
--------------------------------------------------
#1 Αφού δεν έσπρωξες τον sotos-marathon σε κανά γκρεμό (ή χαντάκι) για να απαλλαγείς από τον ανταγωνισμό του...πάλι καλά! :Ρ :Ρ :Ρ
#2 Αν θες να μαζέψεις πιο πολλές πέτρες για σουβενίρ, την επόμενη φορά στο 80άρι του Ζαγορίου ;-))
#3 Ναι καλά...και αν το είπες εσύ! :Ρ
Free your feet...free your senses! |
| geopa |
Posted - 09/08/2016 : 10:36:07
Πολλά Συγχαρητήρια και του χρόνου στο 80άρι. Φιλαράκι που είχε πάει στο 42άρι μου παραπονέθηκε πολύ έντονα για το γεγονός ότι στα πρώτα 700μέτρα που ήταν και άσφαλτος πήγαιναν όλοι σαν τρελοί, λες ΄και θα τελείωνε ο αγώνας εκεί με αποτέλεσμα στα μονοπάτια μέχρι το 12 με 15 να υπάρχει τρελός συνωστισμός και γενικά κάποιος εκνευρισμός καθώς κανείς δεν έκανε και στην άκρη για να τον περάσουν. |
| winarg |
Posted - 09/08/2016 : 09:41:02
Μαραθώνιος Ζαγόρι 2016
Πριν γραφτώ στον αγώνα έλεγα να πάω στον ημί. Μετά το ξανασκέφτηκα και λέω καλύτερα να πάω στο 42άρι να γουστάρουμε κιόλας :). Οι προπονήσεις βγαίνανε αλλά επειδή μετά τον Μεγαλέκο έκανα και ένα τρίαθλο είχαν γίνει κάπως τουρλουμπούκι. Ήξερα πως σε κατηφόρες είμαι οκ και ψοφάω σε ανηφόρες οπότε ήξερα που πρέπει να εστιάσω στον αγώνα…
Παρασκευή – Το μεγάλο ταξίδι
Ξεκινήσαμε πρωί πρωί με τη γυναίκα μου και τη μεγάλη μας κόρη για Τσεπέλοβο. Θα ήταν το μεγαλύτερο οδικό ταξίδι που έχω κάνει (ακι στην αρχή με φόβιζε πιο πολύ αυτό παρά ο αγώνας). Μετά από περίπου 7ώρες (δεν έτρεχα ιδιαίτερα…) φτάσαμε Τσεπέλοβο. Πολύ ωραία τοπία και είχα ενθουσιαστεί με τη μία. Καθώς οι γυναίκες πεινούσαν κάτσαμε για μάσα και στην πορεία ήρθε και ο Σώτος με τον συμπαθέστατο πατέρα του! Το μαγαζί για γέλια αλλά τουλάχιστον φάγαμε μακαρόνια! Μετά ξεκούραση στο δωμάτιο και το απόγευμα τεχνική ενημέρωση και πίτα πάρτυ (ναι είχε πίτες και ήταν άπαιχτες). Κατά τις 9+ πήγα για ύπνο καθώς είχα κουραστεί κυρίως από την οδήγηση.
Σαββάτο
(πρωινό)
Σηκώθηκα στις 3:30 για πρωινό. Προς τεράστια έκπληξη, η ιδιοκτήτρια μας είχε ετοιμάσει πρωινό! Ψωμάκι, μέλι, καφές και τσάι!!! Άψογη! Φάγαμε με τον Σώτο, τα ψιλοείπαμε με έναν που θα έτρεχε στα 80 και φύγαμε για τα δωμάτια μας πάλι. Έβαλα ρούχα εξοπλισμό κρέμες κτλ. και 5:10 βρίσκομαι με τον Σώτο για να πάμε να πάρουμε το πούλμαν για Κήπους. Πιο πριν, στις 4:45 είχε της εκκίνηση των 80 και είχαν βεγγαλικά.Χαμός στο χωρίο!!!
(Κήποι-εκκίνηση)
Μαύριο σκοτάδι και ψύχρα! 12 βαθμούς διάβασα κάπου!!! Καλό αυτό για να μη λιώσουμε από την αρχή. Επίσκεψη για ανάγκες, συνάντηση με τον Peter για να ξεκινήσουμε παρέα. Βγάλαμε ακι τις απαραίτητες φωτογραφίες. Στήσιμο στην αφετηρία, μπαμ και ΦΥΓΑΜΕ!!! Στην αρχή είχε άσφαλτο αλλά γρήγορα περάσαμε ένα γεφύρι και μπήκαμε σε μονοπάτι. Είμασταν όλοι παρέα αλλά ο Peter είχε κέφια πρωί πρωί και έφευγε μπροστά. Ακολουθούσα αλλά ο Σώτος έμενε πίσω :(. Υπέθεσα πως θα μας προλάβει πιο μετά…
(η ομορφιά της δροσιάς)
Περνούσαμε από διάφορα ωραία μέρη. Τα πιο πολλά σκιερά και ελαφρώς κατηφορικά. Μου άρεσε αρκετά. Δε μου άρεσε που δεν ένιωθα ιδιαίτερα ζεστός… Ακολοθούσα τον Peter που όλο και περνούσε κόσμο. Το καλό ήταν πως όσες φορές ζήτησα να περάσω, οι μπροστινοί δρομείς με άφηναν χωρίς ιδιαίτερα νιαουρίσματα. Τρελή ζέστη δεν είχα νιώσει ακόμα. Απλά το μπλουζάκι είχε κολλήσει πάνω λόγω του ιδρώτα (φυσιολογικό).
(κάτι δεν πάει καλά με την δροσιά)
Κάπου μετά το 10 αν θυμάμαι καλά άρχισα να έχω κάποιες ενοχλήσεις στο έντερο. Σκέφτηκα πως είναι κάτι και συνέχισα. Όπως συνέχισαν και οι ενοχλήσεις… Έπρεπε να σταματήσω αλλά δεν έβρισκα κανένα «καλό» μέρος. Τελικά σε κάποιο σημείο μπαίνω πιο μέσα στο δάσος και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Πάω να ξαναμπώ στο μονοπάτι, πέφτει το καπέλο, γυρνάω να το πάρω, ξαναμπαίνω μονοπάτι και ακριβώς πίσω μου ο Σώτος!!! Λέμε τα δικά μας και του δίνω ρυθμό περνόντας αρκετό κόσμο.
(η ηρεμία της πρώτης ανηφόρας)
Η τροφοδοσία μου πλέον ήταν αρκετά συγκρατημένη καθώς φοβόμουν πως το έντερο δε θα ηρεμήσει. Περνόντας τα υπέροχα επόμενα χιλιόμετρα ανάμεσα σε δέντρα και πάντα με ελαφριά κατηφορική κλήση, φτάνουμε στην αρχή της ανηφόρας (περίπου στο 17ο χλμ). Λέμε με το Σώτο να κάνουμε οικονομία στις δυνάμεις αλλά περνάμε κόσμο αρκετά συχνά. Τσιμπάω λίγη μπάρα πάλι, είχα και φρέσκο νεράκι (είχε σταθμό την αρχή της ανηφόρας) και συνεχίζω. Πανέμορφα τοπία δεξιά αριστερά αλλά και εμφάνιση ζέστης. Μετά από λίγο το έντρεο είχε πάλι κέφια :(. Τι να κάνω, σταματάω σε ένα σημείο πάλι και τα γνωστά… Ο Σώτος συνεχίζει αλλά δε μου ξεφεύγει! Τον φτάνω τελικά αλλά μετά σταματάει αυτός :).
(η πρώτη όαση – Πάπιγκο)
Φτάνω Πάπιγκο! Μεγάλη ανακούφηση! Θυμάμαι τα λόγια του Μανώλη και πρώτα πρώτα πάω να φάω! Τσιμπάω μια πατάτα και βλέπω πως έχει και καρπούζι! Τρώω και ένα κομμάτι καρπούζι και έρχεται και ο Σώτος. Τσιμπάω άλλη μια πατάτα και άλλο ένα καρπούζι. Γεμίζουμε νερά βλέπουμε πως είμαστε ΟΚ και στις 2:54 ώρες έχουμε φύγει από Πάπιγκο. Ωραίο μέρος με ωραία δρομάκια. Λίγο μετά το τέλος του χωριού πετυχαίνουμε και τον Θεοδορακάκο!!! Χαιρετιόμαστε και συνεχίζουμε
(μα δεν τελειώνει ποτέ;)
Ξέραμε πως έχουμε περίπου 7χλμ συνεχόμενης ανηφόρας οπότε είπα του Σώτου να κάνουμε οικονομία δυνάμεων. Ψευτοτρέχαμε όπου μπορούσαμε αλλά αυτά τα χιλιόμετρα με τσάκισαν ψυχολογικά! Να πω την αλήθεια ψιλοβαριόμουν και πάλι καλά που ήταν ο Σώτος και λέγαμε και τίποτα. Ταυτόχρονα κατέβαιναν και οι 80άρηδες και είχε ένα παραπάνω ενδιαφέρον το πράμα. Το θέμα είναι πως δε βλέπαμε την κορυφή! Όποτε φτάναμε στο σημείο που πιο πριν βλέπαμε σαν κορυφή, βλέπαμε ένα άλλο πιο ψηλά αλλα πουθενά το καταφύγιο! Πετύχαμε και τον Μανώλη στο κατέβασμα και κάναμε τζερτζελέ! Τρελό γέλιο 🙂
(και όμως τελειώνει…)
Με τα πολλά φτάνουμε Αστράκα. Βλέπουμε τον Peter και ετοιμαζόταν να φύγει. Πιστεύω πως θα τον περάσουμε! Γεμίζω τον ασκό μου. Μου λέει ένας εθελοντής αν θέλω νερό και του λέω πως το γέμισα από «εκεί». Όχι μου λέει αυτό είναι ισοτονικό! Άδειασμα τον ασκό, γέμισμα με νερό. Προληπτική επίσκεψη σε τουαλέτα (μην ξεχνιόμαστε κιόλας) βλέπουμε με τον Σώτο πως είμαστε ΟΚ και ξεκινάμε για το κατέβασμα!!! Καθώς φτάνουμε στην κατηφόρα ερχόταν και ο Νίκος!!!
(μια σκιά παρακαλώ)
Μετά το 27 το τοπίο ήταν πολύ διαφορετικό. Τρέχαμε σε, ας πούμε, οροπέδια με αγελάδες σχεδόν δίπλα να μας χαζεύουν :). Υπήρχαν κάποια κομμάτια με μικρές ανηφόρες αλλά δεν ήταν κάτι τραγικό. Το θέμα είναι πως δεν υπήρχε σκιά. Πάλι καλά είχε ελαφριά συννεφιά αλλά υπήρχε και κούραση…
(να τρώς όλο το φαγητό σου)
Καθώς είχα τα αρχικά προβλήματα τα οποία ήταν τελικά λόγω του ιδρώτα, της υγρασίας και της ιδιότητας της μπλούζας μου να κολλάει πάνω μου, δεν είχα φάει ότι θα έπρεπε. Ούτε και μπορούσα τώρα να πλακωθώ στα τζελ και στις μπάρες. Οπότε σιγά σιγά κουραζόμουν. Το παρήγορο ήταν πως το ίδιο ένιωθε και ο Σώτος :). Τουλάχιστον το πράμα τσουλούσε. Μετρούσαμε αντίστροφα τα χιλιόμετρα για να παίρνουμε κουράγιο.
(μα ποιός έβαλε αυτή την ανηφόρα στο 37)
Εκεί που γενικά ρόλαρε το πράμα βλέπουμε μια ανηφόρα μπροστά! Μπινελίκια αλλά και πλάκες και προχωράμε. Είχε τουλάχιστον μαγευτικά τοπία αλλά και πολλή πέτρα. Πήρα και μια μικρή για ενθύμιο 🙂
(όαση νούμερο 2 – καρπούζι power)
Με τα πολλά βγάλαμε την ανηφόρα και φτάσαμε στον σταθμό στο 37.7. Είχε καρπούζι. Ναί, είχε καρπούζι. Παγωμένο. Καρπούζι παγωμένο στο 37.7!!!
Άρπαξα μια φέτα και την καταβρόχθησα σα ναυαγός! Γέμισα και τον ασκό με παγωμένο νεράκι. Αρπάζω άλλη μια φέτα καρπούζι και φεύγω. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη γιατί είχα παρατηρήσει πως το καρπούζι μου δίνει μια περίεργη δύναμη…
(ανάσταση)
Με το καρπούζι τα πόδια πήραν μπρός. Βέβαια είχε ένα περίεργο έδαφος σαν πλατιά σκαλοπάτια και νομίζω εκεί την πάτησε ο Σώτος όπου άρχισε να μένει πίσω. Κολλάει πίσω μου ένας άλλος δρομέας. Ο Σώτος μένει πίσω και αφήνω τον άλλο να περάσει μπας και με προλάβει ο Σώτος αλλά δεν 🙁
Με τα πολλά, περνάω και αυτόν που ήταν μπροστά μου. Περνάω άλλον ένα και φτάνω στο χωριό! Άκουγα από πριν τον κόσμο και την μουσική καί είχα πάρει τα πάνω μου. Νόμιζα πως δε θα τελείωνε ποτέ ο αγώνας :). Περνάω από την πλατεία που με περίμενε η γυναίκα μου με την κόρη μου! Ήθελα να τρέξω με την μικρή για να τερματίσω άλλον ένα μαραθώνιο μαζί της αλλά είχα ακόμα καμιά 500αριά μέτρα να δανύσω… Εκείπου περνούσα άκουσα το όνομά μου. Ήταν ο Τάσος!!! (ναι σε είδα βρε θηρίο!). Τελικός χρόνος 7:06 αν θυμάμαι καλά! Ήμουν τόσο συναισθηματικά φορτισμένος που όταν ήθρε η γυναίκα μου την πήρα αγκαλιά και δε μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Το σώμα δεν είχε κουραστεί αλλά είχε κουραστεί το μυαλό.
(σύνοψη)
Στην αρχή είπα πως τελείωσα με τα μεγάλα στο βουνό. Τώρα θα ξανάτρεχα το Ζαγόρι μόνο και μόνο για να δαμάσω τη διαδρομή καθώς τώρα ξέρω τι με περιμένει και τι πρέπει να κάνω. Γενικά δεν είχα ούτε ένα πιάσιμο, ούτε φουσκάλες ούτε τίποτα! Τις επόμενες μέρες ήμουν σα να μην είχα τρέξει καθόλου. Περίεργο πράμα το σώμα. Θα το σκεφτώ τι θα κάνω του χρόνου. Είναι όμορφο το βουνό και ακόμα καλύτερο όταν έχεις τη σωστή παρέα! Θέλει όμως αρκετό χρόνο και δεν ξέρω αν θα τον έχω ξανά σύντομα.
Σώτο σε ευχαριστώ ρε μπαγάσα. Χωρίς εσένα δε θα τερμάτιζα!
(Παρατηρήσεις)
Μερικοί δρομείς είναι πραγματικά για σφαλιάρες. Το τι τζελάκι είδα πεταμένο κάτω δεν περιγράφεται! Μάζεψα 2 απο κάτω και τα πέταξα στον επόμενο σταθμό. Τόσο δύσκολο είναι να τα βάλετε σε καμία τσέπη (για να μην πω τίποτα άλλο). Θα ήθελα η διοργάνωση να τηρούσε αυτό που είχε ακουστεί για αριθμούς πάνω στα τζελ και ποινές ανάλογα με τα τζελάκια που έχουν βρεθεί πεταμένα… |
| Apneafrog |
Posted - 30/07/2016 : 14:41:18
Μπράβο Μανώλη!!!
Σταθερή αξία!!!
Σε είχα δει πολύ δυνατό στον Όλυμπο και ήμουν σχεδόν βέβαιος για την επιτυχία που θα σημείωνες.
|
| Rigelian |
Posted - 30/07/2016 : 13:22:37
Μπράβο ρε παιχταρά Μανώλη, μπράβο για όλα! |
| tzatzikis90 |
Posted - 30/07/2016 : 00:47:21
πολλά συγχαρητήρια Μανώλη.. απολαυστικός!
Τάσος
know your limits. then destroy them. |
| spy |
Posted - 29/07/2016 : 20:29:33
Μανωλη πολλα συγχαρητηρια κι απο μενα ... και ευχες για αντιστοιχες επιτυχιες ... στα ακομη περισσοτερα χιλιομετρα!
...καθε χιλιομετρο κι ενα δακρυ χαρας κι ευτυχιας...στο μοναχικο δρομο των ονειρων!!! |
| Etien |
Posted - 29/07/2016 : 15:31:43
Μανωλη συγχαρητρια για τον αγωνα σου !! Απιστευτος χρονος !!! Η δε περιγραφη σου ...εξαιρετικη !!! Μου θυμισες πολλα...!!
Ευγε φιλε μου και καλη ξεκουραση !!
Παναγιωτης.
https://panosmaltezos.wordpress.com |
| geopa |
Posted - 29/07/2016 : 14:19:24
Ωραίος Μανώλη!!!!!!!!!!!!!!!!!
Την επόμενη φορά που θα πας στον αγώνα σου εύχομαι να μην έχεις μπροστά σου στην "Τσούκα Ρόσα" τους φακούς των προπορευόμενων αθλητών να σχηματίζουν μια νοητή ευθεία που αγγίζει κυριολεκτικά τον ουρανό, σίγα τώρα ποιο θέαμα. Αν σου άρεσε τόσο γύρισε το κεφάλι σου για να το δεις από ψηλά
|
| trexantiris |
Posted - 29/07/2016 : 12:00:31
Δια Πυρός και Πέτρας!
TeRA (Timfi endurance RAce) 23.7.2016, ή αλλιώς ο γύρος του Δυτικού Ζαγορίου σε 80 χιλιόμετρα!
Αν ήθελα να περιγράψω τον αγώνα σε μία μόνο γραμμή:
Τσεπέλοβο – Τσούκα Ρόσα (μαγεία!) – μονή Στομίου (κατάφυτη) – Νταβάλιστα (εντυπωσιακότατο κάψιμο!!!) – Δρακόλιμνη (πως βρέθηκε αυτή εδώ;) – Αστράκα (να συναντήσουμε τα φιλαράκια των 42Κ) – Πάπιγκο (ξεκούραση, ανεφοδιασμός και βουρ για το υπόλοιπο) – φαράγγι Βίκου (απίστευτη ομορφιά!) – σκάλα Μονοδενδρίου (αυτές οι ανηφόρες δε θα τελειώσουν ποτέ;!;) – Βίτσα/Κήποι (στο καμίνη του Ζαγορίου) – Καπέσοβο (όχι άλλη ανηφόρα…) – σκάλα Τσεπέλοβου (ουφ, φαίνεται και «ακούγεται» ο τερματισμός) – Τσεπέλοβο (γεμάτοι με πρωτόγνωρες εμπειρίες)!
Η εκκίνηση από το όμορφο Τσεπέλοβο βάζει το δρομέα κατευθείαν μέσα στην πρόκληση της ανηφόρας με στόχο την κορυφή της «Τσούκα Ρόσα». Καθώς αχνοφαίνεται το φως της ανατολής, εντυπωσιακές κορυφογραμμές διαγράφονται δεξιά και αριστερά ενώ ανάμεσά τους οι φακοί των προπορευόμενων αθλητών σχηματίζουν μια νοητή ευθεία που αγγίζει κυριολεκτικά τον ουρανό. Η έντονη πρωινή δροσιά σε αυτό το υψόμετρο είναι καλοδεχούμενη γιατί μετά τα πράγματα θα αγριέψουν όσο αφορά τις θερμοκρασίες.
Τσούκα Ρόσα, το πρώτο σοκ!
Η εκπληκτική θέα προς τις γύρω απόκρυμνες κορυφές συνθέτουν ένα απόκοσμο, εξωπραγματικό τοπίο! Ένα σκηνικό που είναι βγαλμένο από ταινία φαντασίας με σενάριο που διαδραματίζεται σε άλλον πλανήτη! Ότι ανεβαίνει όμως κατεβαίνει, και σε αυτό το σημείο της διαδρομής δεν υπάρχει κάποια εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα… Η κατάβαση από την Τσούκα Ρόσα προς το «Σιάδι της Μύγας» είναι πολύ απότομη, με δύσκολα πατήματα και με το νωπό χορτάρι να γλιστράει σα γράσο.
Μονή Στομίου.
Το αλπικό τοπίο της «Τσούκα Ρόσα» αποτελεί πλέον παρελθόν Το δασοσκέπαστο μονοπάτι προσφέρει την ευκαιρία για γρήγορη κίνηση σε πιο ήπιο έδαφος όπου μάλιστα σε κάποια σημεία δε θυμίζουν με τίποτα την πέτρα που τρώει ο δρομέας στο κατέβασμα της Τσούκα Ρόσα – ή που θα «φάει» μετά! Στο σταθμό εκεί οι εθελοντές σαφώς ενημέρωναν να «φορτώσουμε» με φαγητό και νερό γιατί ο επόμενος σταθμός θα αργούσε να φανεί! Τα 7 χιλιόμετρα μέχρι την επόμενη στάση ακούστηκαν ως μικρό νούμερο και με ξεγέλασαν και έτσι δεν ήπια όσο νερό χρειαζόταν, γέμισα τουλάχιστον το παγούρι, έφαγα καλά, «όπλισα» τα μπατόν και ξεκίνησα να ανηφορίζω στην απόλυτη καθετίλα!...
Στην «ΑΝΗΦΟΡΑ» / Το πέρασμα της Νταβάλιστας.
Πριν τον αγώνα συναθλητές μου είχαν ζητήσει να περιγράψω με την πρώτη ευκαιρία την εμπειρία μου από το πέρασμα της Νταβάλιστας… Δε θα το κάνω αναλυτικά γιατί οι εντυπωσιακότατες εικόνες που αποκομίζει ο δρομέας σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής είναι ακόμα ανακατεμένες με νωπές τραυματικές εμπειρίες! Θα παραθέσω μόνο τρία στοιχεία…για τα υπόλοιπα θα έλεγα «ελάτε στο 80άρι για να το γευτείτε από κοντά»!
1) Θα επαναλάβω αυτό που είχε πει ο Θεοδωράκος στην τεχνική ενημέρωση: «ΤΑ ΜΠΑΤΟΝ ΦΤΙΑΧΤΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΤΑΒΑΛΙΣΤΑ».
2) Στην ΑΝΗΦΟΡΑ μετά τη Μονή Στομίου η κλίση είναι τόσο μεγάλη που όταν προσπαθούσα να πατήσω ταυτόχρονα όλο το πέλμα κάτω είχα την αίσθηση ότι θα πάθω ρήξη αχίλλειου! Οπότε πάτημα κυρίως στις μύτες…
3) Ο συνδυασμός της ΑΝΗΦΟΡΑΣ Στομίου & του περάσματος της Νταβάλιστας με ξεγύμνωσε από κάθε ίχνος δρομικής «μαγκιάς»!
Η Νταβάλιστα πάντως ήταν το δεύτερο εξωπραγματικό τοπίο που διασχίζει το TeRA, τοπία που ποτέ δε θα μπορούσα να πιστέψω ότι υπάρχουν στην Ελλάδα!
Δρακόλιμνη.
Η άφιξη στο οροπέδιο των λιμνών σηματοδοτεί μια ιδιαίτερη καμπή στην πορεία του αγώνα: 31 χιλιόμετρα – από τα 80 – έχουν γίνει πια παρελθόν, οι πιο απαιτητικές ανηφόρες τελείωσαν, το έδαφος εξομαλύνεται ενώ το Μεγάλο Πάπιγκο (ο βασικότερος σταθμός του TeRA – με δυνατότητα drop bag) είναι πλέον πιο κοντά. Ο δρομέας επίσης βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τη Δρακόλιμνη, που τόσα και τόσα έχουν ειπωθεί για αυτήν!
Με το που φτάνω σε αυτήν τη μοναδική αλπική λίμνη, αφιέρωσα λίγο χρόνο ακίνητος για να θαυμάσω όχι μόνο την ίδια τη λίμνη αλλά και το εντυπωσιακό τοπίο τριγύρω. Τόσο κόπο κάνει ο αθλητής για να φτάσει μέχρι εκεί…αξίζει ο κόπος να εντυπώσει αυτές τις τόσο δυνατές εικόνες στο μυαλό του! Την ίδια φιλοσοφία ακολουθούσα και σε άλλα σημεία του αγώνα – όπως στην Νταβάλιστα, στο φαράγγι του Βίκου, μικρές στάσεις για να απολαύσω τα υπέροχα αυτά τοπία!
Μεγάλο Πάπιγκο.
Μετά τη Δρακόλιμνη και με κίνηση σε γενικά ομαλό έδαφος, η διαδρομή σε φέρνει στο καταφύγιο της Αστράκας. Πλούσιος σταθμός ανεφοδιασμού και εκεί, συνάντηση με τους δρομείς των 42Κ και εκκίνηση της κατάβασης για το Μικρό/Μεγάλο Πάπιγκο. Η πέτρα πανταχού παρούσα στο μονοπάτι όμως μετά τον «πετροπόλεμο» του πρώτου κομματιού του αγώνα, το έδαφος είναι πλέον αρκετά ομαλό όσο αφορά τη μέση κλίση αλλά και την ομαλότητά του. Επιτρέπει λοιπόν τη γρήγορη κίνηση κάτι που μειώνει και το χρόνο αναμονής μέχρι και την άφιξη στο μεγαλύτερο σταθμό ανεφοδιασμού του αγώνα.
Ένα γρήγορο πέρασμα από το Μικρό Πάπιγκο σε βάζει στη φιλοσοφία της αρχιτεκτονικής των Ζαγορίσιων χωριών! Από εκεί πλέον και μετά, η διαδρομή περνάει μέσα από πολλά όμορφα χωριά και πετρόχτιστα γεφύρια οπότε δίνεται η ευκαιρία στους δρομείς όχι μόνο να απολαύσουν τα δημιουργήματα της Φύσης αλλά και αυτά του Ανθρώπου!
Στον κεντρικό σταθμό αφιέρωσα 23 ολόκληρα λεπτά στάσης…χρόνο «ποιοτικό» και χρήσιμο για την ολοκληρωμένη ανασυγκρότησή μου και για να μπορέσω να συνεχίσω δυνατά στο υπόλοιπο κομμάτι της διαδρομής. Έφαγα και ήπια καλά, άλλαξα κάλτσες και παπούτσια ενώ επίδεσα και δύο φουσκάλες που θα μου κάνανε τη ζωή πολύ δύσκολη στη συνέχεια του αγώνα εάν δεν τους έδινα την πρέπουσα σημασία! Στο drop bag άφησα επίσης τα μπατόν και το αντιανεμικό και σε 7:03 από την αρχή του αγώνα ξεκίνησα σβέλτα για να ολοκληρώσω τη διαδρομή. Ήμουν πολύ καλά, φρέσκος, δυνατός και με το ρυθμό που είχα ομολογώ ότι μου ερχόντουσαν στο μυαλό κάποιες σκέψεις για σπάσιμο των 13 ωρών! Γνώριζα βέβαια ότι η ζέστη – που είχε αρχίσει ήδη να κάνει έντονη την παρουσία της – θα μου έβαζε αρκετές τρικλοποδιές αλλά ήμουνα αποφασισμένος να το διαχειριστώ και αυτό.
Φαράγγι Βίκου.
Απλά ΥΠΕΡΟΧΟ!!! Μια διαδρομή τόσο όμορφη, πράσινη, πολυποίκιλη. Το μονοπάτι – κυρίως στρωτό, ευκολοπάτητο – διέσχιζε δασοσκέπαστη περιοχή, περνώντας κάποιες φορές κάτω από «σκαμμένα» βράχια. Μέσα από ανοίγματα του δάσους στεκόμουνα για λίγο για να συνειδητοποιήσω κοιτώντας ψηλά προς τις άκρες του φαραγγιού, το πόσο εντυπωσιακοί ήταν αυτοί οι κάθετοι τοίχοι από βράχο που υψώνονταν μέχρι τον ουρανό! Προς της πηγές του Βοϊδομάτη η διαδρομή σε έφερνε αντιμέτωπο με τεράστια λιθάρια που έπρεπε με κάποιες ακροβατικές κινήσεις να προσπεράσεις για να ξαναμπείς στην ομαλή ροή του μονοπατιού! Και μετά αρχίζει η…
Σκάλα Μονοδεντρίου.
Η προτελευταία μεγάλη ανηφόρα του αγώνα! Η θερμοκρασία να έχει πλέον ανέβει σε υψηλότερα επίπεδα και σίγουρα τα πόδια ήταν λιγότερα ξεκούραστα από ότι στην αρχή του αγώνα και στις πρώτες ανηφοριές.
Σε αυτό το σημείο θα αναφερθώ σε ένα γεγονός που μου έκανε αλγεινή εντύπωση! Οι εθελοντές είχαν αφήσει πολλά μισόλιτρα μπουκάλια νερό στην αρχή της σκάλας για να βοηθήσουν τους δρομείς να ξεδιψάσουν πριν ξεκινήσει το μαρτύριο αυτής της απαιτητικής ανηφόρας. Και ενώ είχαν στερεώσει και μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιών δίπλα, σχεδόν όλα τα άδεια μπουκάλια οι δρομείς τα πετούσαν ΕΞΩ από την σακούλα, λες και θα τους καθυστερούσε η κίνηση να εναποθέσουν το άδειο πια μπουκάλι εκεί μέσα! Το απολύτως χειρότερο όμως ήταν ότι για το επόμενο χιλιόμετρο της ανηφόρας έβρισκα πεταμένα – άδεια – μπουκάλια πάνω στο μονοπάτι!!! Δεν μπορούσαν δηλαδή αυτοί οι δρομείς να κρατάνε το μπουκάλι στο χέρι τους (ή μέσα στο τσαντάκι/σακίδιό τους) μέχρι και τον επόμενο σταθμό. Θα μείωνε την ανταγωνιστικότητά τους και θα τους στερούσε κάποια πολύτιμα δευτερόλεπτα από το ρεκόρ διαδρομής που ήθελαν να κάνουν! Αναλγησία απέναντι στους εθελοντές που προσπαθούσαν τόσο πολύ για εμάς, για να κάνουμε το κέφι μας σε αυτά τα τοπία!!!
Βίτσα-Κήποι / Η ώρα της κρίσης.
Έχοντας αφήσει πολύ πίσω το Μονοδέντρι και το σταθμό ανεφοδιασμού του, έγινε και η στάση στο χωριό της Βίτσας. Ο ήλιος πλέον ήταν ψηλά, οπότε η σχετικά αραιή βλάστηση δεν επαρκούσε να φτιάξει έναν καλό ίσκιο. Εκτεθειμένος στη βορά του ήλιου και με τη ζέστη να είναι μη διαχειρίσιμη, η αφυδάτωση δεν άργησε να έρθει. Στους Κήπους έφτασα με μια έντονα εμετική διάθεση, σχεδόν διαλυμένος. Το κομμάτι καρπούζι που έφαγα για να δροσιστώ, απλά το «έβγαλα» την επόμενη στιγμή και αρνητικές σκέψεις εγκατάλειψης έκαναν αισθητή την παρουσία τους… Προσπάθησα να αντιμετωπίσω την όλη κατάσταση με λογική, κάθισα στο σταθμό κάτω από καλή σκιά για 20-30 λεπτά (!), πίνοντας γουλιά-γουλιά δροσερό νερό, μέχρι να φύγει η ναυτία και να αποκατασταθεί κάπως η ροή των υγρών στο σώμα. Συγκεντρώθηκα στον τερματισμό και στο γεγονός ότι είχα «μόνο» 10 χιλιόμετρα μπροστά μου τα οποία όμως εκείνη τη στιγμή φαίνονταν ατελείωτα. Φεύγοντας από το σταθμό περπατώντας, προσπάθησα να σκέφτομαι μόνο θετικά για να αντιμετωπίσω την τελευταία σημαντική ανηφόρα του αγώνα προς το Καπέσοβο. Σιγά-σιγά επανήλθε η όρεξη και βάζοντας το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, φάνηκε και αυτό το χωριό. Αν ήμουν καλά στο στομάχι θα την έπεφτα στα δελεαστικά γλυκά του κουταλιού που είχε ο εκεί σταθμός ανεφοδιασμού! Με το στομάχι όμως ακόμα ταλαιπωρημένο, τη μόνη ενεργειακή πηγή που μπορούσα να διαχειριστώ ήταν το ζαχαρόνερο που κουβαλούσα πάντα μαζί μου. Πολύ νερό, κάποιες ενθαρυντικές κουβέντες και ξεκινάμε με μια μικρή παρέα τα τελευταία λιγοστά χιλιόμετρα προς την Σκάλα Τσεπέλοβου που θα σηματοδοτούσε και την ολοκλήρωση της διαδρομής.
Η κάθοδος αυτής της σκάλας είναι απαιτητική μεν, αλλά εντυπωσιακή δε και με τους ήχους του εκφωνητή να δίνουν θάρρος στους δρομείς ότι όντως είναι πραγματικότητα το γεγονός ότι ο τερματισμός είναι λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά!
Η άφιξη σε 13:47 στην αψίδα που είχε στηθεί έξω από το Γυμνάσιο του Τσεπέλοβου συνοδευόταν από ανάμεικτα συναισθήματα γεμάτα από εικόνες και χρώματα, χαράς και κούρασης.
Τελικά ο TeRA δεν είναι μόνο ένας TeRAστιος αγώνας από κάθε άποψη – οργανωτικά, διαδρομής, εντυπωσιακών εμπειριών - αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και ένα πραγματικό TeRAς που πολύ πρόθυμα θα σε καταπιεί και θα φτύσει τα υπολείμματά σου κάπου μέσα στη διαδρομή!!! |
| geopa |
Posted - 27/07/2016 : 10:00:25
Γιώργο ο λόγος που το λέω είναι ο εξής.. μιλάμε για μέσο του καλοκαιριού με πολύ υψηλές θερμοκρασίες.. ακόμα και εκεί δεν υπάρχει πτώση να πεις πως αντέχεται..
με αυτό το δεδομένο λοιπόν έχουμε ένα 10ρι που περνάει από 2-3 χωριά, είναι εύκολο και σε 1 ώρα θεωρητικά τελειώνεις.. χωρίς ιδιαίτερη καταπόνηση κι επικινδυνότητα πάντα!
τα 42 και τα 80 πρέπει να είναι υπέροχοι αγώνες αφού παρά την μεγάλη σίγουρα δυσκολία αποτελούν ουσιαστικά "ξενάγηση" σε όλο το Ζαγόρι και..
μένουν τα 21 που θα βρεθείς για 2-3 ώρες μέσα στη ντάλα με σχετικά λίγη σκιά (έτσι θυμάμαι εγώ τουλάχιστον!) και θα μαρτυρήσεις ενώ και το τερρέν είναι αρκετά ζόρικο.. επίσης συναντάς προς το τέλος τους αργούς δρομείς του 10ριού και κάνεις τεμενάδες για να σε αφήσουν να περάσεις.. αν σε αφήσουν δηλαδή!
γι αυτό θεωρώ τα 21 το χειρότερο από τους 4 αγώνες.. γούστα είναι βέβαια αυτά!
ΥΓ. Σωτήρη μην ανησυχείς, δεν παρεξηγώ αδερφέ! τη γούσταρα την υποστήριξἠ σας ομολογώ!
Τάσος
know your limits. then destroy them.
Edited by - tzatzikis90 on 27/07/2016 00:14:43
-----------------------------------------
όπως το έγραψες θεώρησα ότι η διαδρομή και τα τοπία δεν ήταν και κάτι καλό.
οκ και του χρόνου από κοντά. |
| ALEXANDRA |
Posted - 27/07/2016 : 00:23:14
quote:
Originally posted by tzatzikis90
Γιώργο ο λόγος που το λέω είναι ο εξής.. μιλάμε για μέσο του καλοκαιριού με πολύ υψηλές θερμοκρασίες.. ακόμα και εκεί δεν υπάρχει πτώση να πεις πως αντέχεται..
με αυτό το δεδομένο λοιπόν έχουμε ένα 10ρι που περνάει από 2-3 χωριά, είναι εύκολο και σε 1 ώρα θεωρητικά τελειώνεις.. χωρίς ιδιαίτερη καταπόνηση κι επικινδυνότητα πάντα!
τα 42 και τα 80 πρέπει να είναι υπέροχοι αγώνες αφού παρά την μεγάλη σίγουρα δυσκολία αποτελούν ουσιαστικά "ξενάγηση" σε όλο το Ζαγόρι και..
μένουν τα 21 που θα βρεθείς για 2-3 ώρες μέσα στη ντάλα με σχετικά λίγη σκιά (έτσι θυμάμαι εγώ τουλάχιστον!) και θα μαρτυρήσεις ενώ και το τερρέν είναι αρκετά ζόρικο.. επίσης συναντάς προς το τέλος τους αργούς δρομείς του 10ριού και κάνεις τεμενάδες για να σε αφήσουν να περάσεις.. αν σε αφήσουν δηλαδή!
γι αυτό θεωρώ τα 21 το χειρότερο από τους 4 αγώνες.. γούστα είναι βέβαια αυτά!
ΥΓ. Σωτήρη μην ανησυχείς, δεν παρεξηγώ αδερφέ! τη γούσταρα την υποστήριξἠ σας ομολογώ!
Τάσος
know your limits. then destroy them.
Πολυ σωστή σκέψη! |
|
|
