| Συγγραφέας |
 Θέμα  |
|
Rigelian
Master Forum-Runner
Greece
10616 Δημοσιεύσεις |
 Δημοσιεύθηκε - 26/09/2014 : 11:36:25
|
Ξεκινάμε με την υπόθεση ότι ένα ευνομούμενο κράτος πρέπει να εξασφαλίζει κάποια πράγματα για τους πολίτες του. Εκτός από παιδεία, δικαιοσύνη, ΕΔ&ΣΑ, στοιχειώδη (τουλάχιστον) δημόσια διοίκηση (δεν τα έβαλα με σειρά) τα οποία (πρέπει να μας) μας επιβαρύνουν όλους μέσω της φορολογίας, τι άλλο θέλουμε να υπάρχει για όλους; Και με τι κόστος; Και ποιος θα το επωμιστεί;
Θεωρώ ότι στην εποχή μας θα πρέπει όλοι να έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό, επικοινωνία και ηλεκτρικό ρεύμα. Ειδικά για την Ελλάδα, ακτοπλοϊκή και αεροπορική συγκοινωνία για τα νησιά. Όλα αυτά με κάποιο λογικό κόστος.
Αφήνουμε εκτός κουβέντας τον ορισμό του λογικού κόστους, πάντως γενικά δεν πρέπει να είναι "υψηλό".
Φυσικά, το υπόλοιπο κομμάτι του κόσους δεχόμαστε να το καλύψουμε όλοι μέσω των φόρων μας, κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι πληρώνω εγώ ο Αθηναίος πχ για να φτάσει το ρεύμα στη Σαμαρίνα και πληρώνει ο Γιαννιώτης να πάει αεροπλάνο στο Καστελλόριζο. Το δεχόμαστε και προχωράμε παρακάτω.
Οι ιδιωτικές εταιρείες υπάρχουν και δουλεύουν για το κέρδος. Λογικό και δεκτό. Οι δημόσιες επιχειρήσεις συνήθως είναι εξαιρετικά αποτυχημένες από κάθε άποψη. Γίνεται, όμως, όλα να ιδωτικοποιθουν; Με ποιον τρόπο και με ποιο τίμημα;
Δεν έχω απάντηση.
Θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχουν κρατικές μη εισηγμένες ΔΕΗ, ΟΤΕ, εταιρείες υδρευσης, μια ακτοπλοϊκή και μια αεροπορική. Σε κάθε περίπτωση, όμως, όλες οι αγορές πλήρως ανοιχτές σε όποιον θέλει να δραστηριοποηθεί.
Τεράστιο μειονέκτημα η ιστορικά αποδεδεγμένη ανικανότητα του κράτους να είναι καλός επιχειρηματίας, στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων.
Βέβαια υπάρχει και η άποψη της επιδότησης στον ιδιώτη ώστε να πετάξει/βάλει πλοίο για την Κάσο, να πάει ρεύμα στην Αετομηλίτσα κτλ.
Ίσως η καλύτερη λύση να είναι ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα) όπως, πχ, η πολύ επιτυχημένη περίπτωση του ΔΑΑ. Εκεί, βέβαια, όλα ξεκίνησαν από την αρχή.
Η ΔΕΗ είναι ειδική περίπτωση. Τεράστια περιουσία και αφημένη στα τρωκτικά και τους συνδικαληστές να την ξεκοκκαλίζουν με κάθε τρόπο. Γίνεται να "εξυγιανθεί"; Μάλλον όχι. Να ιδιωτικοποιηθεί; Ας αφήσουμε τη σκέψη περί στρατηγικής σημασίας για το κράτος και ας εστιάσουμε το κόστος.
Πόσο αποτιμάται μια δημόσια περιουσία; Όπως και ο,τιδήποτε άλλο: Με το πόσο μπορεί να πωληθεί σε κάποιους.
Δεν έχω άποψη, σίγουρα διαφωνώ με τον τεμαχισμό/σαλαμοποίηση και ακόμα περισσότερο με τον τρόπο που "άνοιξε" η αγορά. Όταν ανοίξεις την αγορά, δεν θα πας μέσω της ΔΕΗ. Θέλεις να μπεις, μπες και κάνε ό,τι χρειάζεται για να πουλήσιες ρεύμα στον πελάτη σου. Παραγωγή, δίκτυο, διανομή μέχρι το τέλος.
Δυστυχώς, το πρόβλημα είναι παγκόσμιο, μια εταιρία παραγωγής ηλεκτρισμού είναι εντάσεως κεφαλαίου και σε κάποιες ιδωτικοποιήσεις πχ στην Καλιφόρνια έγινα Ρουμανία του Τσαουσέσκου.
Λύση δεν βλέπω. Ίσως κατάργηση του συνδικαλισμού που θα έχει γενικότερα οφέλη.
Ίσως ΣΔΙΤ και στη ΔΕΗ; |
Edited by - Rigelian on 26/09/2014 11:45:33 |
 |
|
|
xipolitos
Elite Forum-Runner
Greece
1954 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 26/09/2014 : 14:27:31
|
«ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ: ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΡΕΙΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ»
Ι. Ιδιωτικοποιήσεις: μία προβληματική νεοσυντηρητική πολιτική
Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών ξεκινά στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Προβάλλεται από τις συντηρητικές κυβερνήσεις Ρέηγκαν και Θάτσερ (στις ΗΠΑ και Μ. Βρετανία αντίστοιχα) αν και έχει ήδη προηγηθεί η δοκιμαστική εφαρμογή τους την προηγούμενη δεκαετία από τις στρατιωτικές δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής (π.χ. Χιλή).
Ακολούθως, επιβάλλεται ως διεθνής τάση παγκόσμια τόσο στις αναπτυγμένες όσο και στις λιγότερο αναπτυγμένες οικονομίες. Από την δεκαετία του 1990 πλέον την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων την ενστερνίζεται και η κεντροαριστερά (σοσιαλδημοκρατικά κόμματα κλπ.) με κορυφαίο παράδειγμα την κυβέρνηση Μπλαιρ στη Μ. Βρετανία . Στην επιβολή της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων (βλέπε Dagdeviren (2007)) στις αναπτυγμένες όσο και στις λιγότερο αναπτυγμένες οικονομίες παίζει ιδιαίτερο ρόλο το ΔΝΤ και τα Προγράμματα Δομικής Προσαρμογής που αυτό επιβάλλει όπου αυτό καλείται να συνδράμει οικονομίες με προβλήματα. Ιδιαίτερα όσον αφορά τις αναπτυσσόμενες και λιγότερο αναπτυγμένες οικονομίες η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων αποτυπώνεται στη λεγόμενη «Συναίνεση της Ουάσιγκτον» (βλέπε Mavroudeas & Papadatos (2007)), δηλαδή στο νεοσυντηρητικό βασικό κοινό πλαίσιο πολιτικών που κυριαρχεί στους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς που εδρεύουν στην Ουάσιγκτον (π.χ. ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα).
Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων είναι βασικό στοιχείο των νεοσυντηρητικών πολιτικών που κυριαρχούν παγκόσμια από την δεκαετία του 1990 και μετά, αντικαθιστώντας τις προηγούμενες Κεϋνσιανές πολιτικές. Οι νεοσυντηρητικές πολιτικές, όπως και οι προηγούμενες από αυτές συντηρητικές Κεϋνσιανές πολιτικές, αποτελούν πολιτικές καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Δηλαδή προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα βαθειά δομικά προβλήματα που εκδηλώθηκαν μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα με την παγκόσμια δομική οικονομική κρίση του 1973 (βλέπε Μαυρουδέας (2010, 2011)).
Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων προσπαθεί να αντιμετωπίσει το θεμελιακό πρόβλημα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης (την φθίνουσα κερδοφορία του κεφαλαίου και την συνεπακόλουθη υπερσυσσώρευση του) με την παροχή προς ιδιωτική εκμετάλλευση τομέων της οικονομίας που μέχρι προηγουμένως ήταν υπό δημόσιο έλεγχο. Οι τομείς αυτοί, υπό δημόσια λειτουργία, είχαν αρνητικά, μηδενικά ή πολύ χαμηλά ποσοστά κερδοφορίας λόγω κοινωνικής πολιτικής (δηλαδή επιλογής παροχής των υπηρεσιών τους με φθηνό αντίτιμο για να έχουν πρόσβαση σε αυτούς όλοι οι πολίτες και ιδιαίτερα τα φτωχότερα στρώματα. Συνεπώς όταν τους αναλαμβάνει το ιδιωτικό κεφάλαιο μπορεί – αυξάνοντας τόσο την εκμετάλλευση της εργασίας όσο και την τιμή των υπηρεσιών τους – να αποκτήσει εξαιρετικά υψηλά ποσοστά κερδοφορίας. Και μάλιστα σε νέους τομείς που προηγουμένως δεν είχε πρόσβαση. Σημειωτέον ότι οι δημόσιες επιχειρήσεις υπάρχουν κυρίως στους τομείς της κοινής ωφέλειας ή σε στρατηγικής σημασίας οικονομικούς κλάδους. Επίσης, ιδιαίτερα στους τομείς της κοινής ωφέλειας, πριν από τις δημόσιες επιχειρήσεις υπήρχαν ιδιωτικοί πάροχοι με εξαιρετικά αποτυχημένες οικονομικά και κοινωνικά επιδόσεις (ακριβές τιμές, ανεπαρκής κάλυψη του πληθυσμού κλπ.). Βασικό στοιχείο της αποτυχίας των ιδιωτικών αυτών παρόχων ήταν το υψηλό κόστος και ο μακροχρόνιος ορίζοντας απόδοσης των απαιτούμενων επενδύσεων για έργα υποδομής. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι τομείς της κοινωνικής ωφέλειας κρατικοποιήθηκαν. Αυτός είναι και ο λόγος που τώρα – εφόσον έχει δημιουργηθεί με δημόσια δαπάνη η υποδομή και είναι άμεσα εκμεταλλεύσιμη – το ιδιωτικό κεφάλαιο είναι διατεθειμένο να την αποκτήσει.
Η οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2007-8 και που τα θεμελιακά αίτια της αλλά και οι επιπτώσεις της δεν έχουν αντιμετωπισθεί μέχρι σήμερα σηματοδοτεί την αποτυχία των νεοσυντηρητικών πολιτικών καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.
ΙΙ. Επιχειρήματα υπέρ και κατά των ιδιωτικοποιήσεων και η αποτίμηση τους
Τα βασικά επιχειρήματα υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων που προβάλλει η νεοσυντηρητική οικονομική θεωρία (τόσο στην αρχική εκδοχή της [μονεταρισμός – θεωρία κλειστής οικονομίας] όσο και στην τρέχουσα [«παγκοσμιοποίηση» - θεωρία ανοικτής οικονομίας] είναι τα ακόλουθα:
Η δημόσια παροχή προϊόντων και υπηρεσιών δεν αφήνει περιθώρια επιλογής (τύπου, ποιότητας κλπ.) στους καταναλωτές.
Οι δημόσιες επιχειρήσεις έχουν μεγάλο μισθολογικό κόστος και κόστος λειτουργίας
Οι ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις, λόγω του ανταγωνισμού, οδηγούν σε φθηνότερες τιμές και μεγαλύτερη δυνατότητα επιλογής για τους καταναλωτές.
Οι δημόσιες επιχειρήσεις δημιουργούν προβλήματα «ηθικού κινδύνου» (moral hazard), δηλ. Ότι κάποιοι μπορεί να αναλάβουν παράλογους κινδύνους γνωρίζοντας ότι είναι προστατευμένοι από τυχόν συνέπειες τους και δεν θα αναλάβουν τα αντίστοιχα κόστη.
Τα βασικά επιχειρήματα κατά των ιδιωτικοποιήσεων είναι τα ακόλουθα:
Η υποτίμηση του δημόσιου συμφέροντος: Οι ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις ενδιαφέρονται να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, την αξία των μετοχών τους και τις αμοιβές του διευθυντικού προσωπικού τους (που συνδέονται με τα προηγούμενα). Αυτό συνήθως συνεπάγεται ότι περιορίζουν τις δαπάνες για συντήρηση υποδομών και επενδύσεις (ιδιαίτερα όταν τα τελευταία δεν προσφέρουν σημαντική και σχετικά άμεση ώθηση στην κερδοφορία) και κλείνουν ή υποβαθμίζουν μη-κερδοφόρες διαδικασίες (π.χ. παροχή υπηρεσιών σε απομονωμένες περιοχές). Αυτό συνεπάγεται την φθορά των υποδομών και σοβαρά προβλήματα στην παροχή υπηρεσιών.
Το πρόβλημα των φυσικών μονοπωλίων: Οι τομείς της κοινής ωφέλειας συχνά σχετίζονται με φυσικά μονοπώλια. Στην οικονομική θεωρία γνωρίζουμε ότι ο ανταγωνισμός σε τέτοιους κλάδους οδηγεί στη σπατάλη πόρων. Συνεπώς ακόμη και όταν κατατμηθούν σε ανταγωνιστικές επιχειρήσεις είτε κοστίζουν ακριβότερα είτε σύντομα καταλήγουν σε μονοπωλιακές ή ολιγοπωλιακές καταστάσεις.
Το πρόβλημα των «εξωτερικοτήτων» (externalities). Στην περίπτωση που οι τομείς αυτοί δημιουργούν αρνητικές «εξωτερικότητες» (π.χ. μόλυνση) οι δημόσιες επιχειρήσεις μπορούν να ρυθμίσουν την παραγωγή έτσι ώστε να περιορισθούν σε ένα κοινωνικά βέλτιστο επίπεδο. Αντιθέτως, οι ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις δεν έχουν κανένα κίνητρο να το κάνουν εκτός και εάν επιδοτηθούν από το δημόσιο.
Η αρνητική αναδιανομή πλούτου: η πώληση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων (που ανήκουν σε όλους) στα πλουσιότερα στρώματα του πληθυσμού ευνοεί τα δεύτερα καθώς συνήθως αγοράζουν φθηνότερα και στη συνέχεια εκμεταλλεύονται εξαιρετικά προσοδοφόρες επιχειρήσεις (καθώς τα προϊόντα και τις υπηρεσίας κοινής ωφέλειας τα αγοράζουν αναγκαστικά όλοι). Αυτό οδηγεί σε αύξηση της ανισότητας μεταξύ πλουσίων και φτωχών.
Η απώλεια οικονομιών κλίμακας: ένα από τα βασικά πλεονεκτήματα των δημόσιων μονοπωλίων είναι ότι λόγω του μεγέθους τους εκμεταλλεύονται οικονομίες κλίμακας (δηλ. όσο αυξάνουν την παραγωγή το ανά μονάδα προϊόν κοστίζει φθηνότερα). Οι ιδιωτικοποιήσεις μέσω κατάτμησης δεν έχουν αυτή την δυνατότητα.
Η απώλεια θέσεων εργασίας: Οι ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις προσπαθούν συνεχώς να μειώσουν τα κόστη (ακόμη και όταν αυτό είναι προβληματικό) και ένας από τους ευκολότερους τρόπους είναι η μείωση του προσωπικού και η εντατικοποίηση της εργασίας. Αυτό εύκολα συνεπάγεται αύξηση της ανεργίας (σε περιόδους ύφεσης ή κρίσης), εν τέλει μείωση της παραγωγικότητας της εργασίας (λόγω υπερβολικής εντατικοποίησης) και σοβαρότατα ατυχήματα (και λόγω φθοράς του εργατικού δυναμικού).
Σήμερα, μετά από περισσότερο από τρεις δεκαετίες από την επιβολή των πολιτικών ιδιωτικοποίησης, ο απολογισμός τους είναι το λιγότερο αρνητικός. Τα βασικά τους επιχειρήματα περί (α) φθηνών τιμών και (β) καλύτερης παροχής υπηρεσιών στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν διαψευσθεί. Ενδεικτικό παράδειγμα η ιδιωτικοποίηση των τρένων στη Μ. Βρετανία που απέτυχε σε όλα τα πεδία, μαζί με αδιανόητα προηγουμένως ατυχήματα (λόγω κακής συντήρησης του υλικού και φθοράς του έμψυχου δυναμικού). Γι’ αυτό και χρειάσθηκε η επανακρατικοποίηση της υποδομής των σιδηροδρόμων.
Ο τομέας της ενέργειας είναι επίσης χαρακτηριστικός της αποτυχίας της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων (Bender (2004)). Οι πρωτοπόροι των ιδιωτικοποιήσεων στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας ήταν το Ηνωμένο Βασίλειο και η Αργεντινή. Ουσιαστικά δημιουργήθηκε σταδιακά ένα τυποποιημένο πρότυπο που προπαγανδίσθηκε και επιβλήθηκε ευρύτερα. Η συνταγή περιλάμβανει διάσπαση της παραγωγής, διανομής, χονδρικής και λιανικής πώλησης και την δημιουργία ουσιαστικά ψευδο-αγορών (οιονεί αγορών) έτσι ώστε να δημιουργηθεί η αίσθηση κάποιας μορφής ανταγωνισμού. Σύντομα εμφανίσθηκαν συνταρακτικές αποτυχίες σε περιοχές όπως η Καλιφόρνια (σκάνδαλο Enron) και ο Καναδάς (Dagdeviren (2007)).
Ενδεικτικά, στην περίπτωση της Καλιφόρνιας – εκτός από το σκάνδαλο Enron – οι τιμές χονδρικής πώλησης της ηλεκτρικής ενέργειας πενταπλασιάσθηκαν στο διάστημα 1999-2001. Η υπόθεση Enron (και όχι μόνο) ανέδειξε το πρόβλημα της κερδοσκοπικής χρήσης του ελέγχου της αγοράς. Επιπλέον, διαπιστώθηκε ότι οι ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις είναι επιρρεπείς σε αποτυχία όταν αντιμετωπίζουν πιεστικούς περιορισμούς παραγωγικής δυναμικότητας. Τελευταίο αλλά ιδιαίτερα σημαντικό, διαπιστώθηκε ότι αποτυγχάνουν στο να έχουν κίνητρα για επενδύσεις στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Αυτός ο προβληματισμός για τις επιπτώσεις των ιδιωτικοποιήσεων εκφράσθηκε ακόμη και σε μία σημαντική μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας (Kessides (2004)).
Στη συνέχεια οι υποστηρικτές των ιδιωτικοποιήσεων επιχείρησαν μία «διαφυγή» από το «ανταγωνιστικό μοντέλο» των πλήρως απελευθερωμένων ιδιωτικών επιχειρήσεων σε μία «σεμνή επαναρρύθμιση» με την εισαγωγή εποπτικών οργανισμών (συνήθως τις εξαιρετικά προβληματικές ανεξάρτητες αρχές). Η κίνηση αυτή άνοιξε μία ολόκληρη διελκυστίνδα μεταξύ κυβερνήσεων, εποπτικών αρχών και ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων. Τα αποτελέσματα όμως δεν ήταν καλύτερα. Χαρακτηριστικά, στην πιλοτική περίπτωση της Μ. Βρετανίας όχι μόνο δεν μειώθηκαν οι τιμές αλλά αντίθετα αυξήθηκαν ραγδαία ενώ νέες αυξήσεις απειλούνται σήμερα με έντονες και δικαιολογημένες κοινωνικές αντιδράσεις. Επίσης η δομή του κλάδου κάθε άλλο παρά ανταγωνιστική είναι καθώς έχει επέλθει μία εμφατική ολιγοπωλιοποίηση με τις «Έξι μεγάλες» εταιρείες ουσιαστικά να έχουν συστήσει καρτέλ και να ελέγχουν τις τιμές.
Ακόμη και μία σχετική μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας (Newbery & Pollitt (1997)) αποδέχεται ότι οι μεγάλοι κερδισμένοι από την ιδιωτικοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας στη Μ. Βρετανία είναι οι ιδιωτικές επιχειρήσεις και ότι οι καταναλωτές ηλεκτρικής ενέργειας πληρώνουν υψηλότερες τιμές από ότι θα συνέβαινε υπό δημόσια ιδιοκτησία.
UK Electricity privatisation – who won, who lost
£ billions at 1994–95 prices
Consumers
(loss) -1.3 to -4.4
Government
gain 1.2 to 0.4
Shareholders
gain 9.7 to 8.1
Source: World Bank PPPS Note 124
Αντίστοιχα στοιχεία δίνει πρόσφατη μελέτη του Australia Institute (Richardson (2013)) για την ιδιωτικοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας στην Αυστραλία. Χαρακτηριστικά επισημαίνει ότι από την ιδιωτικοποίηση της το 1990 οι τιμές του ηλεκτρισμού αυξήθηκαν κατά 170% έναντι αύξησης του δείκτη τιμών καταναλωτή 60%.
Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων στην ενέργεια έχει δεχθεί σοβαρά πλήγματα και σε ένα από τα βασικότερα επιχειρήματα της, αυτό του «ηθικού κινδύνου». Έχει αποδειχθεί ότι οι ιδιωτικοποιήσεις, στην πραγματικότητα, ενισχύουν τον «ηθικό κίνδυνο». Οι ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις χρησιμοποιούν την κυριαρχία τους στην αγορά για να εκβιάσουν τις κυβερνήσεις με την απειλή της χρεοκοπίας και των διακοπών παροχής ενέργειας έτσι ώστε να τους επιτρέψουν οι ρυθμιστικές αρχές να αυξήσουν τις τιμές ή να τις διασώσουν από χρεοκοπία με κρατικά χρήματα. Αν και αποσιωπάται συστηματικά, οι ιδιωτικές εταιρείες ηλεκτρισμού έχουν τα περισσότερα bail outs μετά τις τράπεζες (Bender (2004)).
ΙΙΙ. Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, η ΕΕ και το Μνημόνιο
Η ελληνική περίπτωση με την μακρόχρονη προσπάθεια – από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ – να ιδιωτικοποιήσουν την ΔΕΗ δεν διαφέρει από την πεπατημένη που προαναφέρθηκε παρά μόνο στο ότι καθυστέρησε λόγω των εύλογων κοινωνικών αντιδράσεων.
Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ το 1999 – προσπάθεια που ουσιαστικά είχε ξεκινήσει από τη δεκαετία του 1990 – προωθείται συστηματικά με άμεσο αρωγό την ΕΕ. Είναι η ΕΕ που με βάση την European Electricity Directive 96/92/EC (με κατά δήλωση στόχο την ασφάλεια της παροχής ρεύματος, το άνοιγμα των αγορών στον ανταγωνισμό, την ελευθερία των μεγάλων καταναλωτών να επιλέξουν τους παρόχους ηλεκτρικής ενέργειας, την απαγόρευση σταυροειδών επιδοτήσεων μεταξύ των διαφορετικών δραστηριοτήτων ενός παρόχου (π.χ. εξόρυξη, παραγωγή, μεταφορά, διανομή) και την προαγωγή φιλικών προς το περιβάλλον μορφών ενέργειας) δίνει το πρόσχημα αλλά και την ώθηση για το άνοιγμα της διαδικασίας αυτής. Η πολιτική της ΕΕ στο χώρο αυτό ήταν και είναι δεδομένη: ιδιωτικοποίηση πάση θυσία. Ακόμη και υποστηρικτές της πολιτικής αυτής (π.χ. Burnes, Katsouros and Jones (2004)) αποδέχονται ότι η πολιτική της ΕΕ εκκινεί από ιδεολογικά κυρίως παρά από οικονομικά κριτήρια. Ουσιαστικά όμως εκκινεί από τα συμφέροντα μεγάλων δυτικοευρωπαϊκών ενεργειακών ομίλων που αποσκοπούν στο έλεγχο ευρύτερων περιοχών.
Η μέχρι τώρα πορεία ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ προβλήθηκε πολλές φορές και από όλες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ως αποτροπή του χειρότερου (της πλήρους ιδιωτικοποίησης) και των προβλημάτων που αυτή συνεπάγεται (μεταξύ των οποίων και οι πολλάκις προβαλλόμενοι εθνικοί λόγοι). Στην πραγματικότητα – και εν γνώσει τους – προχωρούσαν τμηματικά στην πλήρη ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι δικαιολογημένες κοινωνικές αντιστάσεις.
Τα αποτελέσματα της μέχρι τώρα πορείας ιδιωτικοποίησης δεν απέχουν από τα δυτικά πρότυπα. Οι τιμές έχουν αυξηθεί δυσανάλογα. Υπάρχει απουσία επενδύσεων. Αμαρτωλά παιχνίδια με το λιγνίτη και τις ΑΠΕ. Και φυσικά και το πρόσφατο σκάνδαλο με τους ιδιωτικούς πάροχους (Energa, Ηellas Power)
Η υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο, χειροτέρεψε δραματικά τα πράγματα. Είναι δηλωμένη πρόθεση της τρόικας η ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Το σχέδιο που προωθεί η σημερινή κυβέρνηση (παρά τις λαλίστατες αρνήσεις βασικών στοιχείων του στο παρελθόν) υλοποιεί τις δεσμεύσεις του Μνημονίου. Η κατεύθυνση στην οποία οδηγεί η ΕΕ και με τα Μνημόνια είναι η ενίσχυση πανευρωπαϊκών μονοπωλιακών ομίλων δυτικοευρωπαϊκής προέλευσης (βλέπε σχετικά σ.6).
Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ είναι καταστροφική όχι μόνο για τον τομέα του ηλεκτρισμού αλλά και ευρύτερα για την ελληνική οικονομία δεδομένης της βαρύνουσας σημασίας της ΔΕΗ για την τελευταία (π.χ. κύκλος εργασιών που αντιστοιχεί στο 3% του ΑΕΠ, τροφοδότης όλων των υπόλοιπων παραγωγικών δραστηριοτήτων).
Θα επιτείνει δραματικά την παραγωγική αποδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας που ξεκίνησε με την ένταξη στην Κοινή Αγορά, επιδεινώθηκε με την ΟΝΕ και πλέον παίρνει δραματική τροπή με τα Μνημόνια. Η ελληνική οικονομία χάνει κάθε δυνατότητα αυτόκεντρης ανάπτυξης και μετατρέπεται σε χαμηλό εξάρτημα δυτικο-ευρωπαϊκών διαδικασιών παραγωγής.
IV. Μία φιλολαϊκή εναλλακτική κατεύθυνση
Εθνικοποίηση ολόκληρου του ενεργειακού τομέα και η λειτουργία του σα μοχλού για την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας σε όφελος του λαού και της χώρας
Αυτό απαιτεί την αποδέσμευση από την ΕΕ και την υιοθέτηση μίας ανεξάρτητης εθνικής αναπτυξιακής πολιτικής.
Ανάγκη εκπόνησης ενός αντίστοιχου σχεδίου προοδευτικής παραγωγικής ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας. Στα πλαίσια του ο κλάδος της ενέργειας έχει καθοριστική βαρύτητα που εξαιρετικά εύστοχα είχε αποτυπώσει παλιότερα ο Δημήτρης Μπάτσης στο έργο του για την «Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα».
Σταύρος Μαυρουδέας,Τμήμα Οικονομικών,Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Beder S. (2003), Power Play: The Fight for Control of the World’s Electricity, Melbourne: Scribe.
Burnes B., Katsouros M. and Jones T. (2004), ‘Privatisation and the European Union: The case of the Public Power Corporation of Greece’, International Journal of Public Sector Management, vol.17 no.1.
Dagdeviren Η. (2007), ‘Privatisation of electricity and water – Is it still worthwhile?’, paper presented in the Conference on POVERTY AND CAPITAL, 2–4 July, University of Manchester.
Hall D. (1999), Electricity restructuring, privatization and liberalization: some international experiences, Public Services International Research Unit, University of Greenwich.
Kessides I.N. (2004), Reforming Infrastructure: Privatization, Regulation, and
Competition, A co-publication of the World Bank and Oxford University Press.
Mavroudeas S. & Papadatos D. (2007), ‘Reform, Reform the Reforms or Simply Regression? The ‘Washington Consensus’ and its Critics’, Bulletin of Political Economy, vol.1 no.1.
Μαυρουδέας Στ. (2010), «Ανάπτυξη και κρίσεις: Η ταραγμένη διαδρομή του ελληνικού καπιταλισμού» σε Τόπος (2010), «Ο χάρτης της κρίσης: Το τέλος της αυταπάτης», Αθήνα: Τόπος.
Μαυρουδέας Στ. (2011), «Η Ελλάδα και η Ευρωπαϊκή Ένωση: καπιταλιστική κρίση και ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις» σε Ελληνική Εταιρεία Πολιτικής Οικονομίας (ΕΕΠΟ), «Οικονομική κρίση και Ελλάδα», Αθήνα: Gutenberg.
Newbery D. & Pollitt M. (1997), ‘The Restructuring and Privatisation of the U.K. Electricity Supply—Was It Worth It?’, World Bank Public Policy for the Private Sector Note 124 September 1997 ( http://www.worldbank.org/html/fpd/notes/124/124newbe.pdf)
Richardson D. (2013), ‘Electricity and privatization: What happened to those promises?’, Australia Institute, Technical Brief no.22.
|
Edited by - xipolitos on 26/09/2014 14:34:59 |
|
|
|
Rigelian
Master Forum-Runner
Greece
10616 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 26/09/2014 : 14:45:27
|
| Πρίν διαβάσω και πάλι τον τσιριζέο Μαρουδέα (τον είχες καθηγητή; ), έχεις κάποιο δικό σου σχόλιο πάνω σε αυτά που έγραψα; |
|
|
|
Rigelian
Master Forum-Runner
Greece
10616 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 26/09/2014 : 15:04:04
|
Μετά από το επικό:
IV. Μία φιλολαϊκή εναλλακτική κατεύθυνση
Εθνικοποίηση ολόκληρου του ενεργειακού τομέα και η λειτουργία του σα μοχλού για την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας σε όφελος του λαού και της χώρας
Πάω να διαβάσω Λούκι Λουκ! |
|
|
|
GERMANOS
Master Forum-Runner
6557 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 26/09/2014 : 17:53:11
|
''Τεράστιο μειονέκτημα η ιστορικά αποδεδεγμένη ανικανότητα του κράτους να είναι καλός επιχειρηματίας, στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων.''
Rigelian
Αγαπητέ μου Κώστα... δεν κάνεις τίποτα άλλο
με το να επαναλαμβάνεις αυτό που είπε ο Μητσοτάκης το 1993
ότι ''το κράτος δεν μπορεί να είναι επιχειρηματίας''
για να δικαιολογήσει την σταδιακή ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ
Οι ''ανώτεροι'' συνδικαλιστές αμείβονται πολύ καλά
για να κρατάν αδρανοποιημένους τους υπόλοιπους υπαλλήλους
Την περιβόητη ''Σύμπραξη'' που την βλέπεις σαν ''λογική'' λύση
την Θέλουν όλες οι ιδιωτικές εταιρείες
και για την ΕΥΔΑΠ και για την ΔΕΗ
Ο λόγος είναι πολύ απλός και ο Ξυπόλυτος την έχει ανεβάσει
και πιθανόν να την έχεις διαβάσει... αλλά την ξαναγράφω εγώ:
Το κράτος θα αναλαμβάνει τα πιθανά έξοδα συντήρησης και εκσυγχρονισμού των δικτύων (από τις τσέπες των φορολογουμένων)
και οι ιδιώτες θα παίρνουν πάντα μόνο τα κέρδη
από τα υψηλά τιμολόγια!
Απλά, χωρίς πολλές λέξεις και... μπουρδουκλώματα!
Φυσικά μπορεί να παραδέχεσαι ότι έχουμε ένα έλειμμα δημοκρατίας
ή κακής εφαρμογής της σε πολλές περιπτώσεις
|
|
|
|
xipolitos
Elite Forum-Runner
Greece
1954 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 26/09/2014 : 20:12:16
|
Ο πολιτισμός χάνεται όταν κοπεί το (δημόσιο) ρεύμα
Η παράδοση των επιχειρήσεων ηλεκτρικής ενέργειας σε ιδιώτες οδηγεί αναπόδραστα σε τρομακτικές αυξήσεις των τιμολογίων.
Σε ορισμένες περιπτώσεις όμως η τιμή της κιλοβατώρας φτάνει να μετριέται σε αίμα.
Στις 19 Ιανουαρίου του 1969 η Τσεχοσλοβακία και ολόκληρο το «Ανατολικό μπλοκ» αποκτά έναν ήρωα. Ο φοιτητής Γιαν Πάλατς περιλούζεται με βενζίνη και βάζει φωτιά στον εαυτό του διαμαρτυρόμενος για την σοβιετική εισβολή και κατοχή της χώρας του. Τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες αργότερα οι βουλγαρικές εφημερίδες θα αρχίσουν να αποκαλούν «Γιαν Πάλατς» τους ανθρώπους που αυτοπυρπολούνται σε διάφορες πόλεις της Βουλγαρίας διαμαρτυρόμενοι για την οικονομική κατάσταση, στην οποία έφερε τη χώρα η πολιτική του ΔΝΤ και της ΕΕ σε συνδυασμό με τη διαφθορά διαδοχικών κυβερνήσεων. Ο πρώτος που θα σηκώσει τον τίτλο του «Βούλγαρου Πάλατς» είναι ο 36χρονος, Πλάμεν Γκοράνοβ, ο οποίος θα λουστεί με βενζίνη στην πόλη Βάρνα, την ημέρα που πραγματοποιείται η μεγαλύτερη διαδήλωση για τις αυξήσεις στα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος.
Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές είχαν κατευθυνθεί το ίδιο πρωινό στα γραφεία της εταιρείας Energo Pro, η οποία μετά την ιδιωτικοποίηση της παραγωγής και διανομής ενέργειας, επέβαλε εξοντωτικές αυξήσεις στην τιμή της κιλοβατώρας. Στις επόμενες ημέρες των κινητοποιήσεων τα τηλεοπτικά συνεργεία κατέγραφαν μια περίεργη εικόνα: ηλικιωμένοι κυκλοφορούσαν στους δρόμους κρατώντας στο ένα χέρι τη σύνταξή τους, που κυμαίνονταν στα 160 Λέβα (80 ευρώ) και στο άλλο λογαριασμούς του ηλεκτρικού που ξεπερνούσαν τα 110 λέβα.
Για αρκετούς φιλελεύθερους σχολιαστές, και πολύ περισσότερο για τα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης που υποστηρίζουν ότι το ηλεκτρικό ρεύμα δεν είναι κοινωνικό αγαθό, και μόνο η αναφορά σε «Βούλγαρους Γιαν Πάλατς» αποτελεί ιεροσυλία για τις αρχές της ελευθερίας και της δημοκρατίας, που ώθησαν τον φοιτητή από την Τσεχοσλοβακία να δώσει τέλος στη ζωή του. Όσο για τις τηλεοπτικές εικόνες των συνταξιούχων, που συνέκριναν το εισόδημά τους με τα τιμολόγια του ηλεκτρικού, πρόκειται για λαϊκισμό του χειρίστου είδους.
Στην πραγματικότητα και οι δυο εικόνες επιβεβαιώνουν μια πραγματικότητα που οφείλει να γνωρίζει κάθε οικονομολόγος. Καταρχήν ότι το ηλεκτρικό ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό για το οποίο δεκάδες άνθρωποι έχουν δώσει τη ζωή τους όταν οι ιδιωτικοποιήσεις το καθιστούν απρόσιτο για τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα. Κατά δεύτερον ότι πρόκειται για ένα αγαθό που παρουσιάζει αυτό που οι οικονομολόγοι αποκαλούν χαμηλή ελαστικότητα ζήτησης – όπως συμβαίνει δηλαδή και με τα φάρμακα ή το φαγητό οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να το καταναλώνουν σχεδόν στην ίδια ποσότητα ανεξαρτήτως της τιμής του. Και όσο μεγαλύτερο ποσοστό του εισοδήματός τους πρέπει να δαπανήσουν για το ηλεκτρικό τόσο πιθανότερο είναι ότι μια ημέρα θα κατέβουν στους δρόμους.
Αυτή η απλή παρατήρηση εξηγεί και το γιατί οι αυξήσεις των τιμολογίων, που ακολουθούν με μαθηματική ακρίβεια τις ιδιωτικοποιήσεις των επιχειρήσεων ηλεκτρισμού σε όλο τον πλανήτη, οδηγούν σε εξεγέρσεις σε χώρες του τρίτου κόσμου αλλά όχι και στις μητροπόλεις του σύγχρονου καπιταλισμού.
Οι κάτοικοι της Καλιφόρνιας δεν βγήκαν στους δρόμους όταν η απορύθμιση της αγοράς ενέργειας προκάλεσε αυξήσεις στην τιμή της κιλοβατώρας έως και κατά 1.000%. Στα σπίτια τους έμειναν όμως και οι Βρετανοί, παρά το γεγονός ότι το ξεπούλημα της αγγλικής ΔΕΗ από την Μάργκαρετ Θάτσερ κρατούσε τις τιμές στα ύψη ακόμη και όταν το κόστος των πρώτων υλών που χρησιμοποιούνταν στην ηλεκτροπαραγωγή μειώνονταν δραματικά. Η ιδιωτικοποίηση στη Βρετανία μπορεί να χαρακτηρίστηκε εθνική προδοσία, αφού η παραγωγή πέρασε εν πολλοίς στα χέρια της γαλλικής κρατικής εταιρείας EDF και τα νέα τιμολόγια έβαζαν φρένο στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας αλλά δεν απειλούσε άμεσα την επιβίωση του μέσου νοικοκυριού.
Αντίθετα, σε χώρες όπως η Βουλγαρία (και σύντομα και η Ελλάδα) οι λογαριασμοί του ηλεκτρικού έφτασαν να αντιστοιχούν στο 25% -30% του μέσου μισθού ενώ σε περιπτώσεις συνταξιούχων ξεπερνούσαν και το 80% του εισοδήματος. Σε χώρες της Αφρικής όπως η Γουινέα, μετά τις ιδιωτικοποιήσεις που επέβαλε το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, ακολούθησαν αιματηρές συγκρούσεις με την αστυνομία καθώς χιλιάδες πολίτες αδυνατούσαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού. Σε περιοχές της Ινδίας οι τιμές του ηλεκτρικού, που καθόριζαν ιδιωτικές εταιρείες, προκάλεσαν ορισμένες από τις σφοδρότερες συγκρούσεις των τελευταίων δεκαετιών
Ανάλογη ήταν η κατάσταση και στη Βραζιλία, τη χώρα που από τη δεκαετία του 1950 φημιζόταν ότι προσφέρει την φτηνότερη ηλεκτρική ενέργεια στον πλανήτη χάρη στα τεράστια υδροηλεκτρικά εργοστάσια που διέθετε. Μετά τις ιδιωτικοποιήσεις των αρχών της δεκαετίας του 90 η τιμή της κιλοβατώρας αυξήθηκε και πάλι κατά 1.000% αναγκάζοντας τους κατοίκους στις φαβέλες του Ριο και του Σάο Πάολο είτε να κλέβουν ρεύμα από το δίκτυο ή να επιστρέψουν σε μεσαιωνικού τύπου συνθήκες διαβίωσης.
Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ιδιωτικοποίησης όμως που απέδειξε ότι το ηλεκτρικό ρεύμα είναι δικαίωμα το οποίο κάποιοι αποφασίζουν να στερήσουν από συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού μας έρχεται από τη Νότια Αφρική. Στα χρόνια του ρατσιστικού καθεστώτος του Απαρτχάιντ οι κάτοικοι περιοχών όπως το Σοβέτο ήταν πρακτικά αποκλεισμένοι από την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. Μετά την αποφυλάκιση του Νέλσον Μαντέλα και την αναγνώριση των δικαιωμάτων του μαύρου πληθυσμού χιλιάδες οικογένειες στο Σοβέτο βρέθηκαν και πάλι αποκλεισμένες από την παροχή ηλεκτρικού – αυτή τη φορά γιατί δεν ήταν σε θέση να πληρώνουν τα όλο και πιο ακριβά τιμολόγια των ιδιωτικών εταιρειών. Ο «ρατσισμός» ήταν πλέον ταξικός και τα ίδια σπίτια παρέμεναν βυθισμένα στο σκοτάδι.
Άρης Χατζηστεφάνου
Εφημερίδα των Συντακτών 5/7/2014 |
|
|
|
Rigelian
Master Forum-Runner
Greece
10616 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 27/09/2014 : 12:34:14
|
quote:
Originally posted by GERMANOS
''Τεράστιο μειονέκτημα η ιστορικά αποδεδεγμένη ανικανότητα του κράτους να είναι καλός επιχειρηματίας, στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων.''
Rigelian
Αγαπητέ μου Κώστα... δεν κάνεις τίποτα άλλο
με το να επαναλαμβάνεις αυτό που είπε ο Μητσοτάκης το 1993
ότι ''το κράτος δεν μπορεί να είναι επιχειρηματίας''
για να δικαιολογήσει την σταδιακή ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ
Οι ''ανώτεροι'' συνδικαλιστές αμείβονται πολύ καλά
για να κρατάν αδρανοποιημένους τους υπόλοιπους υπαλλήλους
Την περιβόητη ''Σύμπραξη'' που την βλέπεις σαν ''λογική'' λύση
την Θέλουν όλες οι ιδιωτικές εταιρείες
και για την ΕΥΔΑΠ και για την ΔΕΗ
Ο λόγος είναι πολύ απλός και ο Ξυπόλυτος την έχει ανεβάσει
και πιθανόν να την έχεις διαβάσει... αλλά την ξαναγράφω εγώ:
Το κράτος θα αναλαμβάνει τα πιθανά έξοδα συντήρησης και εκσυγχρονισμού των δικτύων (από τις τσέπες των φορολογουμένων)
και οι ιδιώτες θα παίρνουν πάντα μόνο τα κέρδη
από τα υψηλά τιμολόγια!
Απλά, χωρίς πολλές λέξεις και... μπουρδουκλώματα!
Φυσικά μπορεί να παραδέχεσαι ότι έχουμε ένα έλειμμα δημοκρατίας
ή κακής εφαρμογής της σε πολλές περιπτώσεις
Όχι, δεν είμαι απόλυτος, υπό πολύ ειδικές συνθήκες το κράτος ίσως να πρέπει να είναι επιχειρηματίας. |
|
|
|
GERMANOS
Master Forum-Runner
6557 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 27/09/2014 : 13:11:05
|
Υπάρχουν ''άπειροι'' άλλοι τομείς
να ασχοληθεί επιτυχώς και δίκαια
η περιβόητη ιδιωτική πρωτοβουλία
Ας αφήσουν για το γενικό καλό
και για κοινωφελείς σκοπούς
κάποιες βασικές επιχειρήσεις...
με σωστή λειτουργία εννοείται! |
|
|
|
Aroulio
Elite Forum-Runner
1580 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 27/09/2014 : 13:14:22
|
Φίλος μου -απ΄ τους καλύτερους νέους παγκοσμίως στην επιστήμη του, ο οποίος συνεργάζεται με πολλά πανεπιστήμια διεθνώς- μου έλεγε χοντρικά:
όλες οι δομές και οι διαδικασίες έχουν κάποιο ποσοστό επιτυχίας και αποτυχίας. Ακόμα και τυχαία να κάνεις κάποια πράγματα θα έχεις ένα κάποιο ποσοστό επιτυχίας. Στην Ελλάδα σχεδόν όλα είναι αποτυχημένα. Χρειάζεται τεράστια προσπάθεια για να το καταφέρει κάποιος αυτό.... |
|
|
|
Fidelio
Master Forum-Runner
2582 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 27/09/2014 : 13:29:45
|
Το κρατος μπορει να είναι μια χαρα επιχειρηματίας, ΑΡΚΕΙ να :
~ μην φορτώνεται τα πάντα επάνω του. (ποια είναι αυτά που πρέπει να αναλάβει; Ας επικρατήσει εδώ η κοινή λογική και ας δοθούν κάποιες προταιρεότητες. Προφανώς το θέμα της ενέργειας είναι μια απο αυτές τις προταιρεότητες, όπως και το θέμα του νερού.)
~ να ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ οι θεσμοί , νόμοι καθώς και ελεγκτικοί μηχανισμοί.
Υπάρχει η χρυσή τομή, ούτε όλα για το κράτος , ούτε όλα για το κερδος των λίγων. Είναι απλά τα πράγματα, το θέμα είναι οτι δεν πέφτουν κεφάλια ,μπορούν να τους αποσύρουν με τον νόμο, νομικός δεν είμαι αλλά έχω την διαισθηση/πεποιθηση. Στο κάτω -κάτω ,όπως φτιάχνουν νόμους για το συμφέρον των λίγων , μπορουν να φτιάξουν νόμους για το συμφέρον των πολλών. Είναι προφανές πλέον οτι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ και μας κρατούν ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ στην απομονωση ή σε όσους μπορούν δίνουν το φιλοδώρημα για να σιωπήσουν.(για να σκάσουν ήθελα να πω...)
People make life so much worse than it has to be and believe me, it's a nightmare without their help. ~ Boris Yelnikoff |
|
|
|
xipolitos
Elite Forum-Runner
Greece
1954 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 27/09/2014 : 16:41:38
|
CATASTROIKA στο σημείο αυτό (01.03.54) το ντοκυμαντέρ εστιάζει στις συνέπειες της ιδιωτικοποίησης στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας. Παρατηρείστε το σημείο της καταγεγραμμένης συνομιλίας μεταξύ των "ιδιοκτητών" της ηλεκτρικής ενέργειας στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α. το πόσο χυδαία επαίρονται και γελούν που κατάφεραν να υπερχρεώσουν τις γιαγιάδες και τους ηλικιωμένους!
http://youtu.be/txiI1e7yBBo
Αν με το DEBTOCRACY http://youtu.be/jqm9eXpe5Ho είδαμε την κορυφή του παγόβουνου με το δεύτερο ντοκιμαντέρ των Αρη Χατχηστεφάνου Κατερίνας Κιτίδη CATASTROIKA θα μπούμε σε πιο βαθιά νερά.....
Ήταν αρχές του 1989 όταν ο Γάλλος ακαδημαϊκός Ζακ Ρουπνίκ κάθισε μπροστά στον υπολογιστή του προκειμένου να ετοιμάσει μια έκθεση για την πορεία των τελευταίων οικονομικών μεταρρυθμίσεων στη Σοβιετική Ένωση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Και ο όρος που σκαρφίστηκε για να περιγράψει τον επιθανάτιο ρόγχο μιας αυτοκρατορίας άκουγε τότε στο όνομα Καταστρόικα. Στα χρόνια του προέδρου Γιέλτσιν, όταν η Ρωσία πραγματοποιούσε ίσως το μεγαλύτερο και πιο αποτυχημένο πείραμα ιδιωτικοποιήσεων στην ιστορία της ανθρωπότητας, δημοσιογράφοι του Γκάρντιαν έδωσαν άλλο νόημα στον όρο του Ρουπνίκ. Η καταστρόικα έγινε συνώνυμο της ολοκληρωτικής διάλυσης μιας χώρας από τις δυνάμεις της αγοράς, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και της ραγδαίας επιδείνωσης του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της. Μονάδα μέτρησης της Καταστρόικα ήταν πλέον η ανεργία, η κοινωνική εξαθλίωση, η μείωση του προσδόκιμου ζωής αλλά και η δημιουργία μιας νέας κάστας ολιγαρχών που αναλαμβάνει την εξουσία της χώρας. Λίγα χρόνια αργότερα η αντίστοιχη επιχείρηση μαζικών ιδιωτικοποιήσεων στην ενοποιημένη Γερμανία, που σήμερα παρουσιάζεται ως πρότυπο για την Ελλάδα, δημιούργησε εκατομμύρια ανέργους και ορισμένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα διαφθοράς στην ευρωπαϊκή ιστορία.
Αυτή ακριβώς η Καταστρόικα έρχεται τώρα και στην Ελλάδα, την «τελευταία σοβιετική δημοκρατία της Ευρώπης», όπως αρέσκονται να την χαρακτηρίζουν οι βουλευτές και οι υπουργοί της «σοσιαλιστικής» μας κυβέρνησης. Είναι η λογική συνέπεια και συνέχεια της «χρεοκρατίας» και ως εκ τούτου η λογική συνέχεια του πρώτου μας ντοκιμαντέρ που αναζητούσε τις αιτίες που δημιούργησαν την κρίση χρέους στην Ελλάδα και ολόκληρη την ευρωπαϊκή περιφέρεια. |
|
|
|
KostasPVol
Moderator
Greece
3992 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 27/09/2014 : 17:11:02
|
quote:
Originally posted by Fidelio
Είναι απλά τα πράγματα, το θέμα είναι οτι δεν πέφτουν κεφάλια ,μπορούν να τους αποσύρουν με τον νόμο, νομικός δεν είμαι αλλά έχω την διαισθηση/πεποιθηση. Στο κάτω -κάτω ,όπως φτιάχνουν νόμους για το συμφέρον των λίγων , μπορουν να φτιάξουν νόμους για το συμφέρον των πολλών.
Ακριβώς έτσι. Και δεν είναι αίσθηση, είναι πραγματικότητα.
Όπως με τις 'πράξεις νομοθετικού περιεχομένου' εγκλημάτισαν και καταπάτησαν ανθρώπινα δικαιώματα και κεκτημένα, έτσι θα μπορούσαν με μια άλλη πράξη νομοθετικού περιεχομένου να ακύρωναν άλλα εγκλήματά τους, προς όφελος αυτή τη φορά της κοινωνίας, ακόμη και των οικονομικών του κράτους. Πχ για τα διόδια, που πριν 3 βδομάδες έδωσαν στον Μπόμπολα 300 - 400 εκατομμύρια επειδή λέει στη σύμβαση υπογράφτηκε αποζημείωση αν περνάνε λιγότερα αυτοκίνητα. Λες και αυτό δεν μπορούσαν να το καταργήσουν με μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου.
Αντιγράφω ένα σχετικό σχόλιο που είχα διαβάσει σε αντίστοιχο θέμα (αν και αναφέρεται στα διόδια, ουσιαστικά αφορά οποιοδήποτε θέμα, όπως και το παρόν):
Ο κ. Χρυσοχοίδης ως υπουργός μεταφορών, ανάφερε σχετικά με τις αυξήσεις των τιμών στα διόδια, ότι έπρεπε να γίνουν, γιατί αυτές προβλέπονταν από τις συμβάσεις που υπέγραψε το κράτος με τους παραχωρησιούχους (τους γνωστούς/άγνωστους μεγαλοεργολάβους αυτής της χώρας).
Η κυβέρνηση είχε υπογράψει συμβόλαια με τους παραγωγούς φωτοβολταικών σε στέγες/πάρκα, παρόλα αυτά με ένα νόμο αποφάσισε από 1/4/2014 να αλλάξει τις ταρίφες, άρα και τους όρους του συμβολαίου μονομερώς... με τη δικαιολογία του δημοσιονομικού προβλήματος.
Δε θα σχολιάσω τίποτα, τα σχόλια δικά σας...
|
|
|
|
GERMANOS
Master Forum-Runner
6557 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 27/09/2014 : 18:26:57
|
''έδωσαν στον Μπόμπολα 300 - 400 εκατομμύρια επειδή λέει στη σύμβαση υπογράφτηκε αποζημείωση αν περνάνε λιγότερα αυτοκίνητα. Λες και αυτό δεν μπορούσαν να το καταργήσουν με μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου''
Ωραία...
πάρα πολύ ωραία! |
|
|
|
Fidelio
Master Forum-Runner
2582 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 28/09/2014 : 10:53:55
|
Χεχε...
Prophet or Profit? Nikola Tesla’s Vision vs J.P. Morgan’s Greed
New original art by Abel, published on Earth Day, 2014
People make life so much worse than it has to be and believe me, it's a nightmare without their help. ~ Boris Yelnikoff |
|
|
|
xipolitos
Elite Forum-Runner
Greece
1954 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 29/09/2014 : 00:39:03
|
Όχι στο ξεπούλημα της ΔΕΗ και την επιστράτευση των απεργών
Η διαδικασία της σταδιακής ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, καθώς και η επιστράτευση των απεργών εργαζομένων της, που εκτυλίσσονται τις τελευταίες μήνες, επιβεβαιώνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τη σαφή προσήλωση της κυβέρνησης στην εφαρμογή των επιταγών των μνημονίων και στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, χωρίς να διστάζουν να καταστρατηγήσουν για ακόμη μία φορά, με δικαστικές αποφάσεις «κατά παραγγελία», το δικαίωμα στην απεργία. Άλλωστε, η προσπάθεια ξεπεράσματος της κρίσης εις όφελος των δυνάμεων του κεφαλαίου κι εις βάρος του κόσμου της εργασίας αυτό επιτάσσουν. Και οι ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων φορέων κι οργανισμών και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε ιδιώτες είναι στρατηγικός στόχος στην παραπάνω κατεύθυνση, για την εύρεση νέων πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο με την παράλληλη συντριβή της εργατικής δύναμης. Γι’ αυτό κι η λίστα του ΤΑΙΠΕΔ, εκτός από τη ΔΕΗ, έχει γεμίσει με λιμάνια, περιφερειακά αεροδρόμια, τον ΟΣΕ, τα ΕΛΤΑ, παραλίες κ.ά.. Για την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, κάθε κοινωνικό αγαθό μετατρέπεται σε εμπόρευμα (το δήλωσε άλλωστε δια στόματος Ταμήλου), που προσφέρεται στο βωμό της ανάτασης της κερδοφορίας των ιδιωτών και της περαιτέρω συμπίεσης των εργαζομένων.
Συγκεκριμένα, το νομοσχέδιο για τη «μικρή» ΔΕΗ περιλαμβάνει:
• Το πλειοψηφικό πακέτο των μετόχων και το management της μεγαλύτερης δημόσιας επιχείρησης της χώρας να περάσει σε ιδιώτες, οι οποίοι σήμερα κατέχουν ήδη το 49% των μετοχών και θα αγοράσουν επιπλέον το 17% μέσω του ΤΑΙΠΕΔ.
• Το διαμελισμό και τη διάσπαση της ΔΕΗ σε δίκτυα, εργοστάσια και διανομή.
• Τη δημιουργία της «μικρής» ΔΕΗ, η οποία τίθεται άμεσα προς πώληση και η οποία θα δώσει «προίκα» στους ιδιώτες το 30% των σημερινών δραστηριοτήτων της ΔΕΗ. Ειδικότερα, θα χαρίσει 11 μονάδες ηλεκτροπαραγωγής ισχύος 2.768 MW, 5 λιγνιτωρυχεία αλλά ταυτόχρονα και το 30% των εμπορικών δραστηριοτήτων της ΔΕΗ (περίπου 2 εκ. καταναλωτές), οι οποίοι θα περάσουν υποχρεωτικά στη νέα εταιρεία, με ετήσιο τζίρο περίπου 1,8 – 2 δις ευρώ.
•Την προώθηση της ιδιωτικοποίησης των δικτύων μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας (ΑΔΜΗΕ), με συνέπεια το 66% των δικτύων αυτών να περάσουν στους ιδιώτες, με την αντίστοιχη μεγάλη αύξηση 11% στις τιμές του ρεύματος από 1ης Ιουλίου για εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά που έχουν τετραμηνιαία κατανάλωση έως τις 800 κιλοβατώρες. Η αύξηση δεν θα αφορά μόνο όσους έχουν ενταχθεί ή θα ενταχθούν στο Κοινωνικό Οικιακό Τιμολόγιο.
Είναι λοιπόν σαφές, ότι το κομμάτιασμα και το σταδιακό ξεπούλημα της ΔΕΗ, σε καμία περίπτωση δεν θα εξυπηρετήσουν τον κόσμο της εργασίας, αφού αφενός θα σημάνουν απολύσεις και αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων στην ίδια την επιχείρηση, αφετέρου θα αυξήσουν κι άλλο – και δεν θα μειώσουν, όπως ψευδώς προπαγανδίζει η κυβέρνηση – την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος. Κι όλα αυτά τη στιγμή που η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος έχει ήδη αυξηθεί κατά 102% για τα νοικοκυριά και κατά 76,3% για τη βιομηχανία τα τελευταία 12 χρόνια (με την είσοδο των ιδιωτών στην αγορά ενέργειας, που υποτίθεται ότι θα ανταγωνίζονταν το κρατικό μονοπώλιο της ΔΕΗ). Αποτέλεσμα των αυξήσεων, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση και τη συρρίκνωση του εισοδήματος των μεσαίων και κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, αποτελεί το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες μένουν χωρίς ρεύμα.
Ποιον εξυπηρετούν; Μα φυσικά τα συμφέροντα κοινοπραξιών ελληνικών και πολυεθνικών ομίλων για την αλλαγή του ενεργειακού χάρτη της χώρας, της γερμανικής RWE, του Μυτηληναίου και του Λάτση, στους οποίους χαρίζονται οι λιγότερο κοστοβόρες μονάδες της ΔΕΗ (λιγνιτικές και υδροηλεκτρικές), που παράγουν συνολικά το 56% της συνολικής ισχύος. Μάλιστα η πρόταση της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας τους δίνει το δικαίωμα να πωλούν την λιγνιτική παραγωγή, που κοστίζει 35 ευρώ/MWh, στην τιμή αγοράς, η οποία θα κυμαίνεται γύρω στα 80 ευρώ/MWh. Δηλαδή, όχι μόνο αποκτούν εν μία νυκτί, εγκαταστάσεις και πελατολόγιο, αλλά θα καρπώνονται και τη θετική διαφορά χαμηλού κόστους παραγωγής και τιμής πώλησης, με αποτέλεσμα οι υπεραξίες από την εκμετάλλευση του δημόσιου πλούτου να πηγαίνουν στα χέριά τους.
ΟΥΤΕ «ΜΙΚΡΗ», ΟΥΤΕ «ΜΕΓΑΛΗ». ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΕΗ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ
Απέναντι στα παραπάνω σχέδια της κυβέρνησης, ο κόσμος της εργασίας και η νεολαία θα πρέπει να συνεχίσουν τον αγώνα τους για να ακυρωθεί η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, καθώς κι όλες οι ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων οργανισμών και δημόσιας περιουσίας που προωθούνται. Να ξεπεράσουν τα όρια και τα αδιέξοδα που τους θέτουν οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες (όπως έγινε και στο παράδειγμα της ΔΕΗ) και να συνεχίσουν με αμείωτη ένταση την προσπάθεια ανατροπής της κυβέρνησης. Να βάλουν τέλος στην πολιτική των μνημονίων και να παλέψουν για την υπεράσπιση και διεύρυνση των κοινωνικά αναγκαίων δικαιωμάτων τους.
• Όχι στη διάλυση και το ξεπούλημα της ΔΕΗ. Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις.
• Φτηνό ρεύμα για τους εργαζόμενους και το λαό. Κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα.
• Επανεθνικοποίηση της ΔΕΗ, χωρίς αποζημίωση, με εργατικό και λαϊκό έλεγχο.
• Όχι στην «απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας» που επιβάλουν τα μνημόνια και η ΕΕ.
• Παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας χωρίς καταστροφικές περιβαλλοντικές και κοινωνικές συνέπειες.
• ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΤΩΡΑ!
Αριστερή Συσπείρωση, |
|
|
|
Θέμα |
|
|
|
Μας "χτυπάει" το ρεύμα...
