|
Chronotreno
Newbie Forum Runner
9 Δημοσιεύσεις |
 Δημοσιεύτηκε - 22/02/2019 : 09:38:57
|
«Παρακαλώ θα ήθελα να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για τον φίλο και συναθλητή μας Νεκτάριο Πεττεμερίδη που σήμερα είναι το μνημόσυνο του και κλείνουμε ένα χρόνο από το φευγιό του».
Δεν έχω λάβει μέρος σε πολλούς αγώνες στην ζωή μου. Δεν ξέρω εάν αυτό είναι το κριτήριο για να χαρακτηριστώ «αθλητής» ή όχι αλλά το κείμενο αυτό δεν αφορά διόλου μια προσωπική ενδοσκόπηση ή μία προσπάθεια για να προβάλω ή να επιβεβαιώσω τον εαυτό μου. Το αντίθετο μάλλον θα έλεγα. Έκρυψα τις σκέψεις μου στην σιωπή και άφησα αυτήν να μιλήσει για όλους μας. Γιατί όσα τα λόγια δεν λένε, τα λέει η σιωπή. Γιατί η θλίψη δεν περιγράφεται με λόγια, όπως το κενό που αφήνει πίσω του ο ελλιπών δεν το πληρώνει η ανάμνηση του.
Πρώτη μου φορά ακούω πριν το λάκτισμα ενός αγώνα όλους όσους βρίσκονται πίσω από την γραμμή εκκίνησης να διατηρούμε ανάμεσα μας την σιωπή ως σεβασμό προς ένα άλλον συναθλητή, έναν άλλο συνάνθρωπο μας, κάποιον που λίγους μήνες πριν βρισκότανε μαζί μας και πιθανόν να μοιραζότανε τα ίδια αισθήματα και πάθη με εμάς ή να ακολουθούσε τα δικά του όνειρα και στόχους. Ποτέ δεν πρόκειται να μάθω, και είναι ακριβώς αυτό το «ποτέ» που βυθίζει το «ίσως» στην θλίψη και ο πόνος της απώλειας του χθες γι’ αυτόν που το σήμερα είναι απών. Βλέπω τα μάτια των γύρω μου και ακούω την ένταση να διαπερνά τα σώματα τους που η σιωπή την χρωματίζει. Χωρίς να το καταλάβω η στάση του σώματος μου είναι αυτή της προσοχής με εξαίρεση τα χέρια μου που είναι δεμένα προς τα πίσω. Να υπάρχει άραγε στάση σιωπής; Αυτό δεν το γνωρίζω, ίσως όμως το σώμα υποσυνείδητα εκτελεί όσα το μυαλό δεν ελέγχει.
Πως όμως η σιωπή διαιωνίζει την μνήμη ή με διακριτικό τρόπο σέβεται τους νεκρούς της; Υποθέτω πως η σιωπή είναι στιγμή ενδοσκόπησης και για όσους παρευρισκόμενους συνδέονται με τον νεκρό είναι η στιγμή εκείνη που η μνήμη θα τους φέρει πιο κοντά με τις εικόνες που προβάλλονται στον θάλαμο του συναισθηματικού τους κόσμου και για όσους από εμάς η μοίρα τα μονοπάτια δεν συνέδεσε, ώστε μεταξύ μας να γνωριστούμε, συμβάλλουμε με την σιωπή μας στην διατήρηση της μνήμης του νεκρού και παράλληλα ίσως των δικών μας νεκρών.
Eίναι άραγε όμως 60 δευτερόλεπτα αρκετά για να επαναφέρεις όσα σημαντικά σε συνδέουν με τις απούσες ψυχές; Σκέφτομαι πως στο Μεξικό υπάρχει η μέρα των νεκρών, κατά την οποίαν οι νεκροί επιστρέφουν για να επισκεφτούν τους ζωντανούς συγγενείς και φίλους τους κάτι που η ορθόδοξη εκκλησία δεν αναγνωρίζει στους κύκλους της, αλλά αντιθέτως γιορτάζει με τους δικούς της όρους την δική της «dia de los Muertos» ονομάζοντας την Ημέρα των Αγίων Πάντων. Ίσως λοιπόν αυτή να είναι μια μονόλεπτη ευκαιρία που οι ζωντανοί επιτρέπουν στους νεκρούς να περάσουν το κατώφλι του Άδη και να εισέλθουν στον κόσμο των ζωντανών για να τους υπενθυμίσουν πως κάποτε ανήκαν σε αυτόν τον κύκλο ζωής, καθώς περιφέρουν την σκιά τους πριν ο χρόνος κλείσει τον κύκλο του ανάμεσα μας.
Δεν προλαβαίνω να αποσιωπήσω τις σκέψεις μου γιατί η ογκώδης φωνή του διοργανωτή, η οποία ταιριάζει απόλυτα με την επιβλητική του παρουσία και ανάστημα μας καλεί σε 5 δευτερόλεπτα να ξεκινήσουμε. Αναρωτιέμαι εάν οι σκέψεις μου κόστισαν χρόνο. Όταν γενικά βυθίζομαι στις σκέψεις μου παρασύρομαι τις περισσότερες φορές από την αίσθηση της πραγματικότητας και ταξιδεύω στον κόσμο του φαντασιακού. Μάλιστα μέχρι να συνέλθω περνάει συνήθως λίγη ώρα την οποία κατά βάση την συνήθεια να χρονομετρώ δεν έχω, αλλά είμαι βέβαιος πως μου παίρνει μερικά λεπτά η επιστροφή πίσω στο πραγματικό. Αυτή την φορά φαίνεται πως όχι.
«5, 4, 3, 2, 1» και με ένα δυνατό εκκωφαντικό θόρυβο από ένα πιστόλι που πυροβολεί στον αέρα χωρίς καπνό σημάνει η εκκίνηση του αγώνα στο Μιτσερό.
Ο αγώνας δεν είναι ένας οποιοσδήποτε αγώνας. Πέρα από την αυθεντικότητα του και την ιστορία που τον συνδέει με την περιοχή κρίνω μέσα μου την αντίφαση με την οποία υποσυνείδητα ο καθένας μας μάχεται. Με τον χρόνο. Εάν ο χρόνος ισούται με την απόσταση που διανύουμε τότε αναμφίβολα μέσα σε μία προκαθορισμένη απόσταση των 21 χιλιομέτρων τον νικητή κρίνει ο χρόνος. Είναι όμως τα σύνορα του χρόνου αρκετά ώστε να προσδιορίσουν την αξία που η απόσταση έχει για τον καθέναν από εμάς που βρίσκεται πίσω από την γραμμή εκκίνησης. Ο χρόνος καταδεικνύει τον πρώτο, όπως και τον τελευταίο χωρίς αμφιβολία. Η αξία όμως είναι υποκειμενική και για τον καθένα πλαισιώνεται μέσα από την προσωπική του θωριά, στίγμα, εμπειρία. Μέσα από την προσωπική του μάχη με τον δρόμο. Γιατί όταν δέσεις τα παπούτσια σου και ακούσεις τον πυροβολισμό να διασχίζει τον αέρα μέχρι την στιγμή του τερματισμού αυτό που σε χωρίζει είναι ο εαυτός σου, το τέρμα και ένας κυκεώνας συναισθημάτων και σκέψεων ή και ακριβώς η έλλειψη αυτών… |
|
|
konkarien
Senior Forum-Runner
Greece
740 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 22/02/2019 : 22:41:11
|
Ωραία πένα....!!!
ΤΕΤΡΑΚΕΦΑΛΟΣ,στηρίζει την κίνησή σου
ΚΑΡΔΙΑ,στέλνει αίμα στο σώμα σου
ΑΝΑΣΑ,οξυγονώνει τα κυτταρά σου
αυτό όμως που σε κινεί ως το τέρμα είναι ένα.
Η ΨΥΧΗ |
 |
|
Σκέψεις γύρω από τον ημιμαραθώνιο στο Μιτσερό
