| Συγγραφέας |
 Θέμα  |
|
Aroulio
Elite Forum-Runner
1580 Δημοσιεύσεις |
 Δημοσιεύθηκε - 11/10/2017 : 13:32:50
|
quote:
Originally posted by RiffRaff
@Aroulio: +1000
@trexantiris: Σε αυτό το σημείο δημιουργείται η εξής απορία. Ένας "αυξημένος εβδομαδιαίος χιλιομετρικός όγκος" για προετοιμασία αγώνα ultra πόσα περίπου km περιλαμβάνει σε επίπεδο τάξης μεγέθους;
(μας βλέπω να βάζουμε τα κλάματα με την απάντηση  )
Run-time Error
Riffraff,
Δε νομίζω ότι είναι τυχαία η μη αναφορά του όγκου καθώς αυτό είναι υποκειμενικό. Για κάποιον μπορεί να είναι π.χ. τα 100, για άλλον τα 150. Επίσης, παρόλο που το περισσότερο θεωρείται από κάποιους καλύτερο, τα όρια μεταξύ κατάλληλης προετοιμασίας και υπερπροπόνησης είναι λεπτά. Έτσι κάποιοι όσο κι αν το θέλουν μπορεί να μην έχουν το σώμα που να αντέχει τέτοια καταπόνηση χωρίς τραυματισμούς. Τέλος, προσωπικά θεωρώ ότι όσο πιο σταδιακά γίνουν οι προσαρμογές προς αυτούς τους όγκους, τόσο θα μειώνονται οι κίνδυνοι για τους εμπλεκόμενους. |
 |
|
|
RiffRaff
Senior Forum-Runner
Greece
826 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 11/10/2017 : 14:22:58
|
@Aroulio: Ακριβώς για αυτό αναφέρω "τάξη μεγέθους". Δηλάδή το 250 (που μπορεί να γίνει κατά περίπτωση 215 ή 270), δίνει ένα στίγμα. Όχι ότι για μας τους κοινούς δρομείς παίζει κανένα ρόλο, εγώ δε μπορώ να καταλάβω τη διαφορά μεταξύ 200 και 250 (σε αντίθεση με τη διάκριση μεταξύ 60, 80 και 100), απλά περισσότερο από καθαρή περιέργεια το ρώτησα. Φαντάζομαι, πάντως, ότι δεν παίζει ένας ultra runner να κάνει πχ 200 km τη βδομάδα και κάποιος άλλος 600.
--------------------------
Run-time Error |
|
|
|
trexantiris
Master Forum-Runner
Greece
5735 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 11/10/2017 : 19:42:15
|
quote:
Originally posted by RiffRaff
@Aroulio: Ακριβώς για αυτό αναφέρω "τάξη μεγέθους". Δηλάδή το 250 (που μπορεί να γίνει κατά περίπτωση 215 ή 270), δίνει ένα στίγμα. Όχι ότι για μας τους κοινούς δρομείς παίζει κανένα ρόλο, εγώ δε μπορώ να καταλάβω τη διαφορά μεταξύ 200 και 250 (σε αντίθεση με τη διάκριση μεταξύ 60, 80 και 100), απλά περισσότερο από καθαρή περιέργεια το ρώτησα. Φαντάζομαι, πάντως, ότι δεν παίζει ένας ultra runner να κάνει πχ 200 km τη βδομάδα και κάποιος άλλος 600.
--------------------------
Run-time Error
Το δικό μου "στίγμα" ήταν στα 140Κ εβδομαδιαίος όγκος (το σύνηθες) ενώ λίγες φορές έφτασα και τα 160+Κ. Η πιο δύσκολη βδομάδα (στα 163Κ) περιλάμβανε 4 μέρες με ταχύτητες (από τις οποίες οι δύο ήταν διαλειμματική) και ένα long run στα 73 χιλιόμετρα! Όλα αυτά όμως 5 βδομάδες πριν τον αγώνα, όπου άρχισε και το φορμάρισμα. Το σώμα χρειάστηκε γύρω στις 3 βδομάδες για να ξεκουραστεί πραγματικά και μόλις 2 βδομάδες πριν τον αγώνα άρχισα να αισθάνομαι πολύ καλά!
Ένα πλεονέκτημα του αρκετά αυξημένουν όγκου είναι ότι το σώμα ανακάμπτει πιο γρήγορα μετά από τέτοιους αγώνες. Από την άλλη βέβαια χρειάζεται προσοχή στη διατροφή, στην ξεκούραση (τρεξίματα αποκατάστασης, ρεπό κλπ) και βέβαια πρέπει να είσαι σε εκγρήγορση - ακούγοντας το σώμα σου - για να αποφευχθούν πιθανοί τραυματισμοί...
Free your feet...free your senses! |
|
|
|
RiffRaff
Senior Forum-Runner
Greece
826 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 12/10/2017 : 11:26:10
|
@trexantiris: Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που αναφέρεις. Αυτό που μου κάνει περισσότερο εντύπωση είναι ότι σε καμία φάση της προετοιμασίας δεν έφτασες τα χιλιόμετρα του αγώνα σε εβδομαδιαίο όγκο. Θυμάμαι και τα λόγια του Κούρου από το σχετικό ντοκιμαντέρ που και αυτός κάτι ανάλογο ανέφερε, ότι επένδυε περισσότερο στο ψυχικό παρά στο σωματικό σκέλος. Anyway, thx a lot για τις πληροφορίες και τις εμπειρίες που μοιράστηκες μαζί μας, να σε αφήσουμε τώρα να ηρεμήσεις και να επανέλθεις. Και πάλι πολλά συγχαρητήρια!
--------------------------
Run-time Error |
|
|
|
Peter L
Senior Forum-Runner
696 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 13/10/2017 : 17:55:37
|
quote:
Originally posted by trexantiris
quote:
Originally posted by alcool
Αγαπητέ Μανώλη Trexantiris
συγχαρητήρια κι από μένα για τον τρομερό σου άθλο. Οι εγκαταλείψεις, ακόμα και μ' αυτόν τον καιρό (που σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι ήταν ό,τι πιο κοντινό υπήρχε -τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια- στον ιδανικό) δείχνουν πόσο σκληρός αγώνας είναι το Σπάρταθλον.
Μια τεχνική-διαδικτυακή λεπτομέρεια: δεν ξέρω πόσο χρησιμοποιείς το facebook κ πόσο θα ήθελες το προφίλ σου να μείνει μόνο με τους φίλους σου (το υγιές δλδ) αλλά σαν σούπερ αθλητής τώρα πια, βάλε -αν θες- την επιλογή follow στο προφίλ σου, ώστε να μπορούμε να σε παρακολουθούμε κι από εκεί, ευχαριστώ.
…σούπερ αθλητής δεν είμαι Δημήτρη!...θεωρώ τον εαυτό μου ένα συνηθισμένο δρομέα που καμιά φορά κάνει κάποια…ασυνήθιστα πράγματα (μετά βέβαια από την κατάλληλη προπόνηση)!
Είναι γεγονός ότι το facebook δεν το χρησιμοποιώ παρά ελάχιστα (δεν έχω κάνει καμία δημοσίευση στους τελευταίους κάποιους μήνες που έχω ενεργό το προφίλ μου)! Οπότε δε χάνεις και τίποτα που δεν υπάρχει η δυνατότητα follow :Ρ 😃
Και για αυτό που ανέφερες για τον αγώνα και τη σκληρότητά του: περίμενα ότι θα ήταν δύσκολος αλλά ομολογώ ότι για μένα το Σπάρταθλο επαναπροσδιόρισε το τι σημαίνει «αντοχή στον πόνο, στην κούραση και στις αρνητικές σκέψεις»! Ήταν απλά ανελέητος!
Free your feet...free your senses!
1)Μανώλη μια που μιλάμε για πόνο σύμφωνα με την iasp ένας από τους ορισμούς του πόνου είναι
"μια δυσάρεστη αισθητηριακή και συναισθηματική ΕΜΠΕΙΡΊΑ συσχετιζόμενη με πραγματική ή δυνιτική ιστική βλάβη,ή περιγραφόμενη με όρους μια τέτοιας βλάβης."
Ο ΠΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΕΙΡΙΑ.
Απο την άλλη πάλι μια εμπειρία που μοιάζει με επώδυνη αλλά δεν είναι δυσάρεστη (θελω να τρέξω στον Ευχίδα )δεν μπορούμε να την πούμε πόνο.
Φέτος έζησες μια εμπειρία πόνου ,αν στο μέλλον ξαναπροσπαθήσεις υπάρχει μια διαφορά στην θεωρία του πόνου.
2)Η ανάκριση έχει περάσει σε άλλο επίπεδο ,ευχαριστούμε για τις απαντήσεις.
Το επόμενο στάδιο είναι συνέντευξη στο σχολείο των μικρών δρομέων.
3) Η προπόνηση Κόρινθος -Νεστάνη με σόκαρε,εγώ είχα εκείνη την μέρα 4ωρο για το Κρόνιον και όταν το διάβασα ήταν σαν να έκανα 10αρακι.
4)Κάνε τον λαγό αλλά μην μας πεις κανένα 3.30 γιατί σκίσουμε τα κολάν στο τελος. |
|
|
|
sakis1971
Senior Forum-Runner
499 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 17/10/2017 : 23:32:52
|
Συγχαρητήρια στο Πολυχρονίδη Γιάννη το συμπολίτη μου που τερμάτισε αλλά και στα 2 παιδιά που το πάλεψαν.
Και μόνο που συμμετέχει κανείς σε αυτό το αγώνα λέει πολλά.
όχι πολύ ποδώκης |
|
|
|
RiffRaff
Senior Forum-Runner
Greece
826 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 23/10/2017 : 15:54:29
|
Πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ είχε το Σάββατο το ΟΤΕ History σχετικά με το Σπάρταθλο, με τίτλο "Στη σκια ενός θρύλου", αν και κάπως μικρό σε διάρκεια.
--------------------------
Run-time Error |
|
|
|
trexantiris
Master Forum-Runner
Greece
5735 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 23/10/2017 : 17:56:56
|
Η τελευταία στροφή
Το σώμα έχει εδώ και πολλές ώρες ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής στη μυϊκή κόπωση και πόνου που είχα θέσει πριν τον αγώνα. Γνώριζα ότι τα τελευταία χιλιόμετρα θα ήταν ίσως πολύ δύσκολα και ότι θα έπρεπε να παλέψω με όλο αυτόν τον αρνητισμό που θα έβγαζε το σώμα μου για να με κάνει να σταματήσω. Είχα όμως χρόνο μπροστά μου και εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουνα μόνο τον τερματισμό. Λένε ότι στα πολύ δύσκολα μιας αθλητικής προσπάθειας όταν το σώμα καταρρέει, παραμένει η ψυχική δύναμη… Το θέμα όμως ήταν ότι και τα τελευταία ψήγματα της ψυχικής μου δύναμης είχαν κάνει φτερά ήδη λίγο πριν την άφιξή μου στους Βουτιάνους. Και οι Βουτιάνοι - οι «Ρουφιάνοι» όπως αποκαλούνται στην αργκό κάποιον έμπειρων Σπαρταθλητών γιατί έχεις την αίσθηση ότι δε «φτάνουν» ποτέ και με την άφιξή σου εκεί δε σημαίνει απαραίτητα ότι έχεις τελειώσει τον αγώνα - απέχουν…10 ολόκληρα χιλιόμετρα! «Μα ποιος μπορεί τώρα να κάνει αυτά τα 10 χιλιόμετρα», ήταν μια οδυνηρή σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου. Σώμα δεν υπήρχε, ψυχή δεν υπήρχε…αλλά μόνο η σκέψη του τερματισμού ήταν ικανή να φέρει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο για να φτάσω μπροστά στο Άγαλμα! To Άγαλμα! Πρέπει να είμαι αρκετά μουρλός ώστε μετά από 236 χιλιόμετρα προσπάθειας να μη θέλω τίποτα άλλο παρά να ακουμπήσω ένα άγαλμα…ούτε απλά να πιω κάτι, να φάω κάτι, να καθήσω κάπου…όχι, απλά να το ακουμπήσω. Πολλοί αγώνες έχουν ένα συμβολικό τερματισμό: σε κάποιους πρέπει να ακουμπήσεις ένα βράχο, σε άλλους να κτυπήσεις κουδούνες…σε κάθε περίπτωση αυτός ο συμβολισμός μέσα στις ατελείωτες ώρες του αγώνα, στον κάματο των αμέτρητων χιλιομέτρων – πασπαλισμένος με ποικίλες θετικές ή αρνητικές σκέψεις, γίνεται πολλές φορές η πηγή της δύναμης που θα σε σπρώξει πέρα από τις όποιες αμφιβολίες προς τον τερματισμό. Δικοί σου άνθρωποι σε περιμένουν σε αυτόν, το πλήρωμα υποστήριξης – κατακουρασμένο και αυτό - που σε έχει δει στα πολύ καλά σου…αλλά και στα πολύ κακά σου μέσα στον αγώνα, αγωνιά δίχως αμφιβολία τόσο όσο και εσύ και θέλει να σε δει επίσης στον τερματισμό. Πολλά άλλα ζευγάρια μάτια παρακολουθούν την πορεία σου μέσα στον αγώνα…πρέπει οπωσδήποτε να τερματήσω, έχω άπλετο χρόνο για αυτό και θα το κάνω ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ!
Με τέτοιες σκέψεις περνούσε η ώρα και φτάνω στον Κλαδά, 5 χιλιόμετρα ακόμα. Ο δρόμος πλέον ευθύς, και στο βάθος διακρίνεται η είσοδος της πόλης. Αυτήν την ευθεία μέσα στον αγώνα πρέπει να την ονομάζουν «η λεωφόρος των ζωντανών-νεκρών»…αυτήν την εικόνα μου έφερνε στο νου! Ένας ακόμα Γιαπωνέζος με περνάει με αυτό το χαρακτηριστικό συχνό και κοντό δρασκελισμό του…μηχανάκι σκέτο! Γέφυρα του Ευρώτα, τελευταίος σταθμός και ακόμα 2.400 μέτρα για να τελειώσει ο αγώνας. Πριν ξεκινήσω την Παρασκευή το πρωί σκεφτόμουνα ότι αν κατάφερνα να φτάσω μέχρι εκεί, μετά θα προσπαθούσα να τρέξω όλη την τελευταία αυτήν απόσταση άσχετα με το πώς θα ήμουνα… Στην πραγματικότητα όμως απλά συνέχιζα με ένα – μάλλον αργό – περπάτημα και η υποστήριξή μου με οδηγούσε κυριολεκτικά χέρι-χέρι στα τελευταία αυτά μέτρα. Δε με ένοιαζε το πόσο θα έκανα, δε με ένοιαζε αν θα «έσπαγα» για παράδειγμα τις 35 ώρες, είχα άπλετο χρόνο μπροστά μου και θα τερμάτιζα! Αυτό μόνο! Ένα κορίτσι με ποδήλατο με προσέγγισε κανά χιλιόμετρο πριν το τέλος για να με συνοδεύσει, σε λίγο όμως προστέθηκαν και άλλα παιδιά. Με τα ποδήλατά τους όλα αυτά τα παιδιά πρέπει να κάνουν περισσότερα χιλιόμετρα από πολύ πρωΐ που ξεκινάνε αυτό το πήγαινε-έλα, από ότι οι ίδιοι οι δρομείς! Η παρουσία τους εκεί ιδιαίτερα συγκινητική και ενθαρρυντική! Και επιτέλους, περνάμε την τελευταία στροφή…500 μέτρα ακόμα για το τέλος…το είχα ονειρευτεί αυτό το κομμάτι της διαδρομής και το πώς θα αισθανόμουνα αλλά η φαντασία μου δεν ήταν τελικά τόσο μεγάλη για να χωρέσει τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής! Ίσως έπρεπε να πέσω τόσο χαμηλά μέσα στον αγώνα για να αισθανθώ την απόλυτη χαρά και ανακούφιση που επιτέλους τελείωνα την πορεία του. Μάζεψα ό,τι δυνάμεις μου είχαν απομείνει απλά για να τρέξω αυτά τα τελευταία μέτρα. 246 χιλιόμετρα διαδρομής είχαν εξαφανιστεί πίσω μου και ο πόνος της κούρασης είχε γίνει λίγο πιο απαλός από τη συγκίνηση του τερματισμού!
Ξεκινώντας το ταξίδι
Εκαντοντάδες αθλητές από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη συγκεντρωμένοι κάτω από τον Ιερό Βράχο με έναν κοινό σκοπό: να τους φέρει η προσπάθειά τους μέχρι τη Σπάρτη! Φωτογραφίες, αγκαλιές, φωνές, μια έκδηλη προσπάθεια να κρυφτεί το άγχος και η αγωνία. Σταθερά βλέμματα στα πρόσωπα πολλών αθλητών, η εμπειρία και η γνώση να καθρεφτίζεται στα μάτια τους, η σιγουριά να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των κινήσεών τους: ένα σύνολο πολεμικών μηχανών πανέτοιμες να καταπιούν τα χιλιόμετρα! Να προσπαθώ να φανταστώ προς ποια πλευρά γέρνει η πλάστιγγά μου: προς την πλευρά αυτών που θα εγκαταλείψουν ή προς την πλευρά αυτών που θα τους φέρει ο δρόμος μέχρι το τέρμα; Είναι περίεργο το αίσθημα να γνωρίζεις ότι ίσως ούτε οι μισοί από τους δρομείς που εκείνη τη στιγμή βρίσκονται γύρω σου δε θα τα καταφέρουν και μέσα σε αυτούς ίσως είσαι και εσύ! Και δεν είναι τυχαίοι δρομείς, έχουν τρέξει πολλά, έχουν κάνει πολλά, τους έχεις δει σε φωτογραφίες και βίντεο άλλων αγώνων, κάποιους τους γνωρίζεις και σε προσωπικό επίπεδο. Αισθάνομαι πολύ μικρός απέναντί τους αλλά δεν είναι τώρα ώρα για δισταγμούς παρά μόνο για αποφασιστικότητα και συγκέντρωση στο στόχο: υπάρχει μια δουλειά που πρέπει να γίνει και 36 ώρες το περιθώριο χρόνου. Σε 36 ώρες λοιπόν θα έχουν τελειώσει όλα… «Μανώλη συγκεντρώσου», πιάνω συχνά τον εαυτό μου να σκέφτεται…
Το ποτάμι των δρομέων έχει ήδη αφήσει πολύ πίσω τους πολύβοους δρόμους της Αθήνας και κινούμενο στην παλιά Εθνική, με τον καιρό σύμμαχο, αφήνει το στίγμα του στους πυκνούς σταθμούς ανεφοδιασμού. Και δεν είναι μόνοι τους: ένα ολόκληρο καραβάνι που σχηματίζεται από τα οχήματα της διοργάνωσης αλλά – κυρίως – από τα συνοδά πληρώματα δημιουργεί μια μοναδική εικόνα ήχων και χρωμάτων. Φωνές υποστήριξης, κορναρίσματα, οδηγίες από και προς τους αθλητές, πολύχρωμα ρούχα πολλές φορές με διάφορα μηνύματα γραμμένα πάνω τους, σακίδια ή ζώνες υδροδοσίας, ένα κολάζ από τόσο διαφορετικούς φαινομενικά ανθρώπους αλλά με τόσα κοινά στοιχεία μεταξύ τους…και το κυρίαρχο από όλα να είναι η επιθυμία να ακουμπήσουν το άγαλμα!
Ο ρυθμός εξαιρετικά συντηρητικός στην αρχή. Χαζεύω το δρόμο, τους υπόλοιπους δρομείς, τι φοράνε, πως τρέχουν, τι προτιμάνε στους σταθμούς ανεφοδιασμού. Πολύ μικρή απόκλιση από το αρχικό πλάνο περασμάτων: σε 4:26 ώρες στα Μέγαρα (αντί 4:30), στους Αγίους Θεοδώρους με απόκλιση μόλις ενός λεπτού και άφιξη στον κεντρικό σταθμό της Κορίνθου σε 8:45 αντί για τις 9 ώρες που είχα υπολογίσει αρχικά. Συνειδητοποιείς εκεί ότι έχεις ήδη ολοκληρώσει έναν «αυτόνομο» αγώνα υπεραπόστασης 80 χιλιομέτρων με υψομετρικά που είναι περισσότερα από ότι στο κομμάτι «Νεστάνη-Σπάρτη», και με το μεγαλύτερο και πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής απλά να έρχεται!
Και μετά την Κόρινθο ξεκινάει το πραγματικό ταξίδι του Σπαρτάθλου…
Παλεύοντας με τους δαίμονες
Μετά τη Νεστάνη το σώμα μου αρχίζει και βγάζει αρνητισμό. Ο πόνος κάποιων τραυματισμών που απέκτησα ήδη πριν την Κόρινθο αρχίζει και ξεφεύγει από την «τυπικά ελεγχόμενη κατάσταση». Βγαίνω πλέον για τα καλά από τη «Comfort Zone» και μπαίνω σε μια περιοχή όπου πρέπει να αρχίσω να ακροβατώ πάνω στο τεντωμένο σχοινί των αμφιβολιών. Παρόλο αυτά διατηρώ ακόμα το κέφι μου και προσπαθώ να έχω στο μυαλό μου θετικές σκέψεις! Η αμυδρή εικόνα του τερματισμού παρελάζει καμιά φορά από μπροστά μου αλλά προσπαθώ να τη διώξω καθώς είναι ακόμα πολύ νωρίς. Στο σταθμό του 183 χιλιομέτρου τρεις συνάδελφοι με περίμεναν και μόνο η σκέψη ότι θα τους δω μου έδεινε παραπάνω θάρρος.
Τεγέα, 195 χιλιόμετρα ήδη στα πόδια. Σε αυτό το σημείο συνειδητοποιείς μια πικρή αλήθεια: σε ένα Μαραθώνιο ενδέχεται να φτάσεις στο 30στό χιλιόμετρο, να είσαι ήδη πολύ κουρασμένος και να έχεις να κάνεις ένα ακόμα οδυνηρό 12άρι. Τώρα όμως πλησιάζεις το 200στό χιλιόμετρο, το σώμα αρχίζει και μπαίνει σε φάση αποσύνθεσης, αυξάνεται ο αρνητισμός της ψυχής και…έχεις μπροστά σου 51 χιλιόμετρα (μια μικρή υπεραπόσταση δηλαδή) και με τις ανηφόρες της Μανθυρέας μέσα! «Σπάρταθλο μου ήθελες Μανώλη, σκάσε τώρα και κολύμπα» ακούγεται η αρνητική φωνή μέσα μου. «Δεν πειράζει, έχεις να απολαύσεις ακόμα ωραία χιλιόμετρα διαδρομής με το απίστευτο πράσινο στο Αλεποχώρι, τα σκαμπανεβάσματα της Βλαχοκερασιάς και τη θέα του κάμπου του Ευρώτα λίγο πριν τους Βουτιάνους», ανταποκρίνεται η θετική φωνή… Την έχεις κάνει προπονητικά τη διαδρομή, ξέρεις τι σε περιμένει, σφίγγεις τα δόντια και προχωράς. Οι εθελοντές πασχίζουν με την καλή τους κουβέντα να δώσουν θάρρος στους αθλητές, οι ίδιοι οι δρομείς επικοινωνούν μεταξύ του με λιτές κουβέντες, καμιά φορά και μόνο με ένα νόημα του χεριού ή ένα κούνημα του κεφαλιού, για να συμπαρασταθούν ο ένας στον άλλον! Προσπαθείς να φανταστείς τι να σκέφτεται ο κάθε δρομέας που αργά-αργά φτάνεις, σε φτάνει ή συμπορεύεται μαζί σου.
Τα συναισθήματά σου εκείνη τη στιγμή μπορεί να εναλλάσονται όπως οι όψεις ενός νομίσματος που στριφογυρίζει τρελά: ελπίδα-απελπισία, θάρρος-απόγνωση, τερματισμός-εγκατάλειψη…δική σου η επιλογή το πώς θα παλέψεις με αυτούς του δαίμονες! Καταφεύγεις σε μια «διαχείριση κρίσιμων καταστάσεων» ή ακολουθείς μια προσέγγιση «διαχείρισης πόνου» όπως εύστοχα μου είχε επισημάνει συναθλητής στο γήπεδο. Είχα χρόνο μπροστά μου όμως…και συνέχιζα. Έπαψα να σκέφτομαι τον τερματισμό και απλά συγκεντρωνόμουνα στο να φτάσω στον επόμενο σταθμό…και στον επόμενο…και στο μεθεπόμενο. Χιλιόμετρο το χιλιόμετρο, στροφή τη στροφή τα πόδια μου ροκάνιζαν σιγά-σιγά την απόσταση που έμενε. Και πλησίαζε η ώρα που θα είχα την πρώτη οπτική επαφή με τη Σπάρτη! Όταν αυτό είχε συμβεί πάνω στην προπόνηση είχα συγκινηθεί – αν και σε προπόνηση – και η εικόνα της Σπάρτης είχε φανεί τόσο ωραία…ως μια όαση! Οι εθελοντές πάνω στον αγώνα μου υπενθύμιζαν ότι «αν δεις τη Σπάρτη θα λυθούν τα πόδια σου, θα αισθανθείς υπέροχα»… Η πραγματικότητα όμως απείχε πολύ από αυτό το σκηνικό και όταν πρωτοαντίκρισα την πόλη της Σπάρτης, η εικόνα της μου φάνηκε τόσο εξουθενωτικά μακρινή που γονάτισα αμέσως! Ήταν η στιγμή που η κούραση εξουσίασε και τα τελευταία πλέον προπύργια της ψυχικής δύναμης που είχαν απομείνει…ήταν η στιγμή που παραλίγο να καταθέσω τα όπλα!
Μέθεξη
Η Κόρινθος είναι πλέον παρελθόν. Βρίσκομαι στο καλύτερο για μένα τμήμα του αγώνα! Το απόγευμα φέρνει ακόμα μεγαλύτερη δροσιά και ο δρόμος ησυχάζει από τη βουή της κίνησης. Περνάει μέσα από περιποιημένα χωράφια και σπίτια με ευρύχωρες αυλές με τους κατοίκους τους πολλές φορές να έχουν βγει έξω για να μας ενθαρύνουν. Μια γυναίκα μοιράζει τριαντάφυλλα σε όλους τους δρομείς…παίρνω ένα και το κρατάω στα χέρια μου για πολλά-πολλά χιλιόμετρα! Εξαμίλλια, Άσσος, Ζευγολατιό, Σουλινάριον, Χάλκειον…διασχίζω τη μισή Πελοπόννησο σε αυτόν τον αγώνα και από μέρη που δε γνώριζα ούτε στο ελάχιστο. Παιδιά σε χωριά να μας περιμένουν για αυτόγραφα, δε χαλάω το χατήρι σε πολλά από αυτά. Η διαδρομή αρχίζει πλέον ανηφορικά και κινείται όλο και νοτιότερα προς την ευρύτερη περιοχή της Νεμέας. Έχει ήδη νυχτώσει και απολαμβάνω το τρέξιμο στο μέγιστο! Η έντονη μυρωδιά του μούστου ανακατεύεται με τους ήχους της νύχτας και των τριζονιών! Έχω ανεβάσει ρυθμούς με το τρέξιμο να βγαίνει αβίαστα, ξεκούραστα, άνετα… Στην Αρχαία Νεμέα η διαδρομή με φέρνει ακριβώς στο μέσο του αγώνα (123Κ) με τη συνολική αίσθηση ότι εκείνη τη στιγμή έχω – σχεδόν – ξεκινήσει ένα ωραίο τρέξιμο διαρκείας. Ξεκούραστος μεν αλλά ήδη με δύο τραυματισμούς δε, οι οποίοι προήλθαν από μια σοβαρή μου αμέλεια λίγες μέρες πριν την εκκίνηση. Δεν αναφέρω τίποτα στο πλήρωμα υποστήριξης για αυτούς τους τραυματισμούς – οι οποίοι άρχισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους ήδη από το 60 χιλιόμετρο, για να μην τους κάνω και ανησυχήσουν! Στον κεντρικό αυτό σταθμό επίσης με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη με τρεις φίλους να με υποδέχονται, κάτι που με ανέβασε ακόμα περισσότερο! Η παρουσία φίλων και γνωστών πάνω στον αγώνα συμβάλλουν στην ευφορία που αισθάνομαι εκείνες τις στιγμές, ζω το όνειρό μου να συμμετέχω σε ένα τέτοιον αγώνα χωρίς προς το παρόν να αντιμετωπίζω ιδιαίτερα προβλήματα, είμαι σα να βρίσκομαι σε μια κατάσταση γλυκιάς μέθης!
Η νύχτα προχωράει καθώς τα χιλιόμετρα φεύγουν πάνω στη διαδρομή. Μέσα στην ησυχία του τοπίου ανακατεύεται ο ήχος των βημάτων μου με μερικές ομιλίες από άλλους συναθλητές. Είναι συνηθισμένη η εικόνα των γκρουπαρισμένων δρομέων, πολλές φορές της ίδιας εθνικότητας, να καταπίνουν μαζί τα χιλιόμετρα και να ανταλλάσουν εμπειρίες. Ακόμα η κούραση δεν έχει φωλιάσει βαθειά στα σώματά μας και οι κουβέντες ανταλλάσονται άνετα. Συνήθως τρέχω μοναχικά, κάτι που μου αρέσει ιδιαίτερα, αν και μερικές φορές τυχαίνει να συνοδοιπορώ με δρομείς που είχα συναντήσει σε κάποιο άλλο σημείο της διαδρομής. Οι κατηφόρες προς το Μαλανδρένι δοκιμάζουν τα πόδια, πηγαίνω προσεκτικά για να μην καταπονήσω τους τετρακεφάλους. Μία ακόμα μακαρονάδα με περιμένει εκεί και συνεχίζω μοναχικά την πορεία μου προς Λύρκεια και Καπαρέλι. Η στερεά τροφή ηρεμεί το στομάχι και φέρνει το αίσθημα της πληρότητας… Στο βάθος του δρόμου φαίνονται κάποιοι φακοί, αναρωτιέμαι αν θα προλάβω να τους φτάσω, οι φωτεινές δέσμες των δρομέων που με πλησιάζουν δημιουργούν περίεργες σκιές πάνω στην άσφαλτο. Και οι ώρες περνούν ομαλά…αναρωτιέμαι πώς να αισθάνονται οι δικοί μου άνθρωποι στο συνοδό πλήρωμα που έχω, τι να κάνουν εκείνη τη στιγμή τα παιδιά μου, φίλοι και γνωστοί με τους οποίους είχαμε εκτενώς συζητήσει για τον αγώνα αυτόν. Να κοιμούνται τώρα; Να διαβάζουν κάποιο βιβλίο; Να βλέπουν τηλεόραση;
Ο όγκος του Αρτεμισίου αρχίζει και δεσπόζει πάνω από τις έντονες ανηφόρες μετά το Καπαρέλι…πλησιάζω στο σταθμό ανεφοδιασμού της «Βάσης Βουνού». Ένα κομμάτι της διαδρομής που ανυπομονούσα να προσεγγίσω καθώς ήθελα να αλλάξω τεραίν και να απομακρυνθώ προσωρινά από τη μονοτονία της ασφάλτου. Το βουνό το είχα περάσει προπονητικά με το φως της ημέρας και καλές καιρικές συνθήκες, μου είχε φανεί απαιτητικό αλλά όχι τόσο μεγάλο εμπόδιο. Τώρα όμως η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική. Όχι μόνο 160 χιλιόμετρα τρεξιματικής κούρασης έχουν επηρρεάσει το σώμα μου αλλά η παγωμένη βροχή που πέφτει εδώ και ώρα έχει μετατρέψει το μονοπάτι σε ένα σύνολο γλιστερής πέτρας και λάσπης. Σταθερά και σίγουρα πατήματα με οδηγούν στην κορυφή με τη βοήθεια και της άριστης σηματοδοσίας. Από την προπόνηση θυμάμαι ότι η πλαγιά που προσεγγίζει την κορυφή είναι εξαιρετικά απότομη με το μονοπάτι να πλησιάζει πολύ κοντά σε ένα με δύο σημεία που υπήρχε γκρεμός από κάτω. Η εξαιρετική λοιπόν σηματοδοσία με τις συνεχόμενες κορδέλες να πλαισιώνουν το μονοπάτι και τα πολλά φωτάκια να αναβοσβήνουν δείχνοντας μέσα στην ομίχλη και τη βροχή τη σωστή πορεία, αναδεικνύει τον κόπο και την αφοσίωση των ανθρώπων του Ορειβατικού Συλλόγου Σπάρτης για την ασφάλεια των αθλητών! Στην κορυφή δε σταματώ καθόλου για ανεφοδιασμό και μπαίνω αμέσως στην απότομη κατηφόρα για το χωριό Σάγκα. Οι καιρικές συνθήκες από την «πίσω» πλευρά του βουνού είναι ακόμα χειρότερες λες και κάποιος γύρισε ένα διακόπτη εκεί πάνω στην κορυφή! Η βροχή δυναμώνει, ο παγωμένος αέρας να ουρλιάζει πάνω στις κορδέλες και στο αδιάβροχό μου, το οποίο εκείνη τη στιγμή με προστάτευε από σίγουρη υποθερμία! Χαμηλώνω στο ελάχιστο την ένταση του φακού και διευρύνω τη γεωμετρία της δέσμης του, γιατί μέσα στην ομίχλη η άλλοτε ισχυρή δέσμη έκανε τα πράγματα ακόμα δυσκολότερα. Το χειρότερο όμως από όλα ήταν το θόλωμα των διορθωτικών φακών μυωπίας: αναγκάστηκα αμέσως να βγάλω τα γυαλιά μου και να προχωράω σχεδόν στα τυφλά με ότι μπορούσα να διακρίνω στο μέτρο – κυριολεκτικά – μπροστά μου… Προσπαθούσα να δω τα πράγματα από την περιπετειώδη οπτική γωνία – έως και διασκεδιαστικά – αλλά το μόνο βέβαιο ήταν ότι όλες αυτές οι συνθήκες στην κατάβαση του βουνού συνέβαλλαν σε μια έντονη μυϊκή κόπωση και επαύξηση των πόνων που προκαλούσαν οι τραυματισμοί μου.
Το βουνό είναι πλέον πίσω και τρέχω προς τη Νεστάνη. Ένα σημαντικό κομμάτι της διαδρομής ολοκληρώνεται με 171 χιλιόμετρα ήδη στα πόδια και άλλα 75 να έπονται. Ένα κεφάλαιο του αγώνα κλείνει και ανοίγει όμως ένα νέο το οποίο φυλούσε περισσότερες εκπλήξεις από ότι περίμενα!...
Σκόρπιες σκέψεις
Μετά την πρώτη επαφή με τον αγώνα κατάλαβα ότι το Σπάρταθλον δεν είναι σχεδιασμένο για να περνάς μερικές ώρες ξεκούραστου τρεξίματος αλλά για να σε ταπεινώσει ανά πάσα στιγμή, ακόμα και στις στιγμές που νόμιζες ότι θα ήσουν πιο δυνατός από ποτέ. Και όταν ξεπεράσεις ένα εμπόδιο μετά θα εμφανιστεί το επόμενο και συνεχώς πρέπει να είσαι σε εκγρήγορση για να αντιμετωπίζεις αναπάντεχες καταστάσεις. Η συνεργασία με το συνοδό πλήρωμα μπορεί να κάνει αυτή τη διαφορά μεταξύ του «εγκαταλείπω» ή «ακουμπάω το πόδι του Λεωνίδα» και το δικό μου πλήρωμα υποστήριξης φάνηκε παραπάνω από χρήσιμο! Οι δυσκολίες του αγώνα κάνουν όμως τους δρομείς να σέβονται περισσότερο την ίδια τη διαδρομή, τους ανθρώπους που απαρτίζουν αυτό το μεγάλο εγχείρημα καθώς και τους συνδρομείς τους…και η ανταμοιβή του τερματισμού θα τους φέρνει ξανά και ξανά στη ροή αυτού του ποταμιού προς τη Σπάρτη! Βέβαια όπως συμβαίνει συχνά σε αγώνες τέτοιου μεγέθους και πολυπλοκότητας, «οι αποδόσεις ενός τερματισμού δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές αποδόσεις επερχόμενων συμμετοχών»! Κάθε συμμετοχή διαφορετική, κάθε προσπάθεια μοναδική… |
Edited by - trexantiris on 23/10/2017 18:16:40 |
|
|
|
trexantiris
Master Forum-Runner
Greece
5735 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 23/10/2017 : 20:13:16
|
quote:
Originally posted by Peter L
quote:
Originally posted by trexantiris
quote:
Originally posted by alcool
Αγαπητέ Μανώλη Trexantiris
συγχαρητήρια κι από μένα για τον τρομερό σου άθλο. Οι εγκαταλείψεις, ακόμα και μ' αυτόν τον καιρό (που σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι ήταν ό,τι πιο κοντινό υπήρχε -τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια- στον ιδανικό) δείχνουν πόσο σκληρός αγώνας είναι το Σπάρταθλον.
Μια τεχνική-διαδικτυακή λεπτομέρεια: δεν ξέρω πόσο χρησιμοποιείς το facebook κ πόσο θα ήθελες το προφίλ σου να μείνει μόνο με τους φίλους σου (το υγιές δλδ) αλλά σαν σούπερ αθλητής τώρα πια, βάλε -αν θες- την επιλογή follow στο προφίλ σου, ώστε να μπορούμε να σε παρακολουθούμε κι από εκεί, ευχαριστώ.
…σούπερ αθλητής δεν είμαι Δημήτρη!...θεωρώ τον εαυτό μου ένα συνηθισμένο δρομέα που καμιά φορά κάνει κάποια…ασυνήθιστα πράγματα (μετά βέβαια από την κατάλληλη προπόνηση)!
Είναι γεγονός ότι το facebook δεν το χρησιμοποιώ παρά ελάχιστα (δεν έχω κάνει καμία δημοσίευση στους τελευταίους κάποιους μήνες που έχω ενεργό το προφίλ μου)! Οπότε δε χάνεις και τίποτα που δεν υπάρχει η δυνατότητα follow :Ρ 😃
Και για αυτό που ανέφερες για τον αγώνα και τη σκληρότητά του: περίμενα ότι θα ήταν δύσκολος αλλά ομολογώ ότι για μένα το Σπάρταθλο επαναπροσδιόρισε το τι σημαίνει «αντοχή στον πόνο, στην κούραση και στις αρνητικές σκέψεις»! Ήταν απλά ανελέητος!
Free your feet...free your senses!
1)Μανώλη μια που μιλάμε για πόνο σύμφωνα με την iasp ένας από τους ορισμούς του πόνου είναι
"μια δυσάρεστη αισθητηριακή και συναισθηματική ΕΜΠΕΙΡΊΑ συσχετιζόμενη με πραγματική ή δυνιτική ιστική βλάβη,ή περιγραφόμενη με όρους μια τέτοιας βλάβης."
Ο ΠΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΕΙΡΙΑ.
Απο την άλλη πάλι μια εμπειρία που μοιάζει με επώδυνη αλλά δεν είναι δυσάρεστη (θελω να τρέξω στον Ευχίδα)δεν μπορούμε να την πούμε πόνο.
Φέτος έζησες μια εμπειρία πόνου ,αν στο μέλλον ξαναπροσπαθήσεις υπάρχει μια διαφορά στην θεωρία του πόνου.
2)Η ανάκριση έχει περάσει σε άλλο επίπεδο ,ευχαριστούμε για τις απαντήσεις.
Το επόμενο στάδιο είναι συνέντευξη στο σχολείο των μικρών δρομέων.
3) Η προπόνηση Κόρινθος -Νεστάνη με σόκαρε,εγώ είχα εκείνη την μέρα 4ωρο για το Κρόνιον και όταν το διάβασα ήταν σαν να έκανα 10αρακι.
4)Κάνε τον λαγό αλλά μην μας πεις κανένα 3.30 γιατί σκίσουμε τα κολάν στο τελος.
#1 Ευτυχώς η μνήμη του σώματος στον πόνο δεν είναι και τόσο δυνατή Πέτρο ;-) Επίσης κάθε εμπειρία που θέτει το σώμα και τον ψυχισμό σε δύσκολες καταστάσεις, ενδέχεται να ανεβάζει το όριο «ανοχής» (threshold) έτσι ώστε οι μελλοντικές δύσκολες συνθήκες να φαίνονται ως πιο «συνηθισμένες»! Οπότε όντως σε μια μελλοντική προσπάθεια μπορεί να υπάρξει μια διαφορά στη θεωρία του πόνου. Και βέβαια προσπαθούμε να βελτιώσουμε κάποια πράγματα ή να εξαλείψουμε κάποια λάθη που κάναμε στην προηγούμενη αθλητική προσπάθεια έτσι ώστε την επόμενη φορά τα πράγματα να κυλήσουν – όσο το δυνατόν – πιο ομαλά! (τον Ευχίδα να τον τρέξεις…είναι δυνατή εμπειρία ;-) )
#3 Οι εξομοιώσεις που έκανα φέτος στα πλαίσια της προετοιμασίας μου ήταν εξαιρετικά χρήσιμες στο να διαχειριστώ το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής! Η συγκεκριμένη μάλιστα μου έδωσε και πολλούς πόντους στο να διαχειρίζομαι την πολύ…ζέστη και τον αρνητισμό που βγάζει το σώμα σε τέτοιες συνθήκες (ζέστη-αφυδάτωση-ενεργειακός προβληματισμός)… Βέβαια μεγάλοι αγώνες μπορεί να φανούν ακόμα πιο χρήσιμοι, ειδικά για κάποιους που γνωρίζουν πλέον καλά τη διαδρομή του Σπαρτάθλου…
#4 …αααχαχαχαχαχα…όχι για 3.30 φέτος αλλά λαγός για 5+ ώρες. ;-)
Free your feet...free your senses! |
|
|
|
Bladerunner
Advanced Forum-Runner
235 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 23/10/2017 : 20:13:52
|
quote:
Originally posted by trexantiris
{...}Είχα χρόνο μπροστά μου όμως…και συνέχιζα. Έπαψα να σκέφτομαι τον τερματισμό και απλά συγκεντρωνόμουνα στο να φτάσω στον επόμενο σταθμό…και στον επόμενο…και στο μεθεπόμενο. Χιλιόμετρο το χιλιόμετρο, στροφή τη στροφή τα πόδια μου ροκάνιζαν σιγά-σιγά την απόσταση που έμενε.{...}
'Ο,τι και να γράψω δεν μπορεί να αποδώσει τον θαυμασμό μου. Θαυμασμός για την αφοσίωση στην προπόνηση, στην τήρηση του πλάνου, θαυμασμός για την διαχείριση του πόνου -φυσικού και ψυχολογικού-, θαυμασμός για την επιμονή μέχρι τον τερματισμό.
Πάνω απ' όλα όμως, θαυμασμός για την ταπεινή αλλά ουσιαστική παρουσία στο forum από κάποιον που τα επιτεύγματά του μόνο ταπεινά δεν είναι.
Εύγε!
__________________________
Think faster than you ride
|
|
|
|
zakis
Forum-Runner
149 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 24/10/2017 : 15:18:43
|
| Σπαρταθλητή Μανώλη (@trexantiris) θερμά συγχαρητήρια για τον αγώνα σου, την υπερπροσπάθεια και την δύναμη ψυχής. Ευχαριστούμε για το πολύ όμορφο ριπόρτ. Μου άρεσε ιδιαιτέρως ο τρόπος που δόμησες το κείμενο. Έξω από τα καθιερωμένα. |
|
|
|
spy
Master Forum-Runner
Greece
2817 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 25/10/2017 : 08:11:20
|
...συγχαρητηρια Μανωλη ... και απο εδω!Εξαιρετικος δρομεας ... εξαιρετικος γραφιας!!Σε καθε τομεα ξεχωριζεις ... και φαινεται η σπανια ποιοτητα σου !Με τη μια ειπαμε ... με τη μια εγινε !!!Πολυ χαρουμενος για σενα ... !!!
...καθε χιλιομετρο κι ενα δακρυ χαρας κι ευτυχιας...στο μοναχικο δρομο των ονειρων!!! |
|
|
|
Aroulio
Elite Forum-Runner
1580 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 25/10/2017 : 11:22:50
|
Συγχαρητήρια Μανώλη!
Για όλα! Αγώνα και κείμενο! Και όταν δρομείς του επιπέδου σου αντιμετωπίζουν αυτά που περιγράφεις, τότε οι υπόλοιποι προσγειώνονται, σκύβουν το βλέμμα και καταλαβαίνουν το βαθμό της προετοιμασίας και της αποφασιστικότητας που απαιτείται για αυτό το εγχείρημα. Που μόνο τυχαία δε βγήκε με τη μία, καθώς από μακριά φαινόταν η στόχευση, η προσήλωση και ο προγραμματισμός σου!
Άξιος! |
|
|
|
KARLA
Advanced Forum-Runner
Greece
350 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 25/10/2017 : 15:47:22
|
| Αγαπητέ Μανωλη σου αξιζουν συγχαρητήρια ...με την εξαιρετική περιγραφή σου μπήκαμε και μεις στο ταξίδι σου ....ΕΓΡΑΨΕΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ Ως ΣΠΑΡΤΑ!! |
|
|
|
trexantiris
Master Forum-Runner
Greece
5735 Δημοσιεύσεις |
Δημοσιεύθηκε - 25/10/2017 : 16:32:06
|
@Bladerunner: ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Η υπομονή και επιμονή μπορεί να μας θωρακίσει απέναντι σε τέτοιου είδους δυσκολίες (και όχι μόνο αθλητικής βέβαια φύσεως), και αυτά τα δύο στοιχεία προσπάθησα να τα βελτιώσω μέσα από το προπονητικό μου πλάνο. Ως ένα βαθμό τα κατάφερα μάλλον…
@zakis: η ιδέα της συγκεκριμένης δόμησης ήρθε από την εικόνα του «περιστρεφόμενου νομίσματος» που οι δύο όψεις του συνεχώς αλλάζουν! Και ήταν κάτι που με ταλαιπώρησε πολύ ψυχικά στα τελευταία πολλά-πολλά χιλιόμετρα του αγώνα! Από τη χαρά στη λύπη, από την αισιοδοξία στην απαισιοδοξία, αυτή η συνεχώς μεταβαλλόμενη εικόνα συναισθημάτων ήταν σαν ένα θηρίο που στο τέλος κατασπάραζε τα σωθικά μου… Στο ROUT η συναισθηματική μου εικόνα ήταν καλύτερη και πιο σταθερή (σε αυτό συνέβαλλε και το πολύ όμορφο φυσικό περιβάλλον), απλά στο Σπάρταθλο κατέβηκα πιο σκληραγωγημένος και πιο «ψημένος», έχοντας βέβαια και την εμπειρία των προηγούμενων αγώνων. Όταν λοιπόν σκεφτόμουνα για το κείμενο που θα έγραφα, ήθελα να αποτυπώσω σε «ενότητες» την αλλαγή εικόνων και συναισθημάτων (Τέλος-Αρχή, Ευχάριστο-Δυσάρεστο, Άνετο-Επίπονο)…γιατί με αυτές τις αλλαγές ο κάθε αθλητής θα έπρεπε να πορευτεί μέσα στον αγώνα.
@spy: να ‘σαι καλά Σπύρο! Έχουμε να ανταλλάξουμε κάμποσες ιδέες και σκέψεις στα επόμενά μας τρεξίματα… Τώρα συγκεντρώσου στον άμεσο στόχο σου…με πυγμή!
@Aroulio: συνέχιζε να εμπνέεις Άρη και όσο αφορά τη δεινότητητά σου στο γράψιμο…δε σε φτάνω ούτε στο μικρό σου δαχτυλάκι! ;-)
@Karla: Να ‘σαι και εσύ Κική δυνατή και πάντα...να τρέχεις! Σε ευχαριστώ!
Free your feet...free your senses! |
|
|
|
Θέμα |
|
|
|
Σπάρταθλον 2017
